คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [Part 14]
[Part 14]
“รับสิวะไอ้บอม!!”ยุนโฮก่นด่าสารพัดใส่โทรศัพท์เมื่อปลายสายไม่ยอมรับสักที
อย่างนี้แหล่ะมันถึงเป็นเพื่อนเฮงซวย
“เร็วๆสิยุนโฮ...ไปได้แล้ว”แจจุงเริ่มเร่งและนี่ก็จะเป็นเรื่องเสี่ยงอันตรายที่คิดว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ยุนโฮจะทำ
ให้ตายเถอะนี่ทำเพื่อแลกกับรอยยิ้มสวยๆนั่นหรอกนะ
“รับสิวะ เชี่ยย!!”และดูเหมือนว่าหมีตัวนี้จะหงุดหงิดจริงๆถึงได้หลุดภาษาไม่น่าพิศมัยออกมา
หมายเลขที่ท่านเรียก....
ยุนโฮกดเบอร์โทรศัพท์อีกครั้ง
หมายเลข.....
“ไอ้เวรตะไล!!!”คำสบถออกจากปากร่างสูงทันที ยุนโฮแทบอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดเมื่อรู้ว่าไอ้ป่องนั่นมันปิดโทรศัพท์ใส่แต่มันก็ติดตรงที่ว่าโทรศัพท์ที่ซื้อมามันแพงเจ้าตัวเลยคิดเปลี่ยนเป็นอัดกับไอ้บอมสักตั้งที่เจอแล้วกัน
“ไปได้แล้วๆ”แจจุงเริ่มหงุดหงิด ยุนโฮถอนหายใจเฮือกก่อนจะจำใจเดินนำหน้าคนสวยไป
ที่เขาโทรหาคิบอม...
ก็เพื่อให้มันมาเป็นเพื่อนและยิ่งถ้าได้ดงแฮมาด้วยก็จะดีเข้าไปใหญ่ ในเมื่อดงแฮเป็นปีศาจก็คงจะกลบกลิ่นของมนุษย์ได้ได้บ้าง
แต่นี่...
ให้ไปกับแจจุงที่มีกลิ่นเลือดหอมหวานขนาดนี้
ไปตายชัดๆ!!
ป่าก่อนถึงปราสาทของเจ้านั่นมันเป็นป่ากระหายอันร้ายกาจ พวกสัตว์ร้ายทั้งนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นที่ดันหลุดปากไปรับคำคนสวยว่าจะพาไปแถมวันไหนก็ไม่ได้ต้องเป็นคืนนี้อีกด้วย
เขาคงได้ทำงานพลาดก็ครั้งนี้แหล่ะ
ยุนโฮถอนหายใจอีกครั้งก่อนเจ้าตัวจะจับมือแจจุงเข้ามากุมพึมพำอะไรสองสามคำแล้วเดินนำต่อ
“ถึงแม้อาคมฉันจะไม่เยี่ยมเหมือนเจ้าฮันกยองแต่มันก็ผ่านเกณฑ์มาตฐานนะ”ยุนโฮบอกพลางกระชับมือแจจุงเข้ามากุมแน่น “คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ผมกับคุณกำลังมาตาย”
“ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก”แจจุงบอก ยุนโฮไม่ตอบแต่เงียบเป็นความเงียบที่แจจุงรู้สึกกลัวลึกๆ
“ฉันไม่เข้าใจคุณเลย....”
แจจุงไม่รู้ว่ายุนโฮไม่เข้าใจอะไรเขาแต่ก็เลือกที่จะไม่ถาม ยุนโฮหยิบของบางอย่างออกมาจากขากางเกง สิ่งที่ทำให้แจจุงตาวาว
“ยิงเป็นไหม?”
“ฉันเคยเรียนนิดหน่อย”แจจุงรับปืนกระบอกดำมะเมื่อมเข้ามาถือ “เบากว่ามาตรฐานแฮะ”
“มันเบา...เพราะมันต้องใช้ความไว ปืนที่ใช้สำหรับยิงปีศาจ...ก็แบบนี้แหล่ะ”ยุนโฮอธิบาย อย่างน้อยเบาใจได้ไปอีกนิดที่อย่างน้อยแจจุงก็ไม่ได้เป็นตัวถ่วงเสียทีเดียว
แจจุงแทบจะไม่อยากขยับตัวเลยด้วยซ้ำในตอนนี้ ทุกอย่างรอบตัวดูอันตรายแม้แต่กับต้นไม้ที่เหมือนจับจ้องมาที่เขาตลอดเวลา ทุกอย่างในป่านี้เหมือนเป็นสิ่งมีชีวิต ทั้งๆที่เดินด้วยกันแค่สองคนแต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนโดนจับจ้องด้วยสายตานับร้อยคู่
เหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มผุดพรายบนดวงหน้าสวยด้วยความเย็นจับกระดูกสันหลังให้ความกลัวแล่นริ้ว มันไม่ใช่ความเย็นสบายแต่เป็นความเย็นยะเยือกที่ทำให้แจจุงต้องเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นพยายามข่มสติไม่ให้เตลิด มือข้างหนึ่งกระชับปืนให้มั่นอย่างคนกล้าแล้วทิ้งความอ่อนแอให้มืออีกข้างที่กุมมือยุนโฮไว้แน่น
“อีกนานไหมกว่าจะถึง?”คำถามที่ถามขึ้นมาในบรรยากาศที่น่าอึดอัดจวนเจียนจะร้องไห้ ยุนโฮยังคงเงียบก่อนร่างสูงจะย่อตัวลงท่ามกลางความไม่เข้าใจของแจจุง “นายทำอะไร?”
“ขึ้นหลังสิ...อยากไปเร็วๆไม่ใช่เหรอ?”เสียงทุ้มถามกลับแต่แจจุงก็ยังคงลังเล
“ให้ฉันขี่นาย...บ้ารึเปล่า”คำตอบที่ถือตัวของร่างบางทำให้ยุนโฮต้องขยับยิ้ม
“ดื้อจริงๆ”เปรยเบาๆแต่แจจุงก็ยังคงได้ยินและยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้โวยกลับยุนโฮก็เปลี่ยนจะการให้ขี่หลังไปเป็นการอุ้มร่างบางแทน
“อ้ะ!!”แจจุงร้องเสียงหลง มือบางเผลอกระหวัดโอบคล้องคอคนตัวโตอย่างตกใจก่อนจะส่งสายตาดุๆไปให้คนถือวิสาสะอย่างเอาเรื่อง “นิสัยไม่ดี”
คำด่าที่เรียกได้เพียงเสียงหัวเราะในลำคอของยุนโฮ ร่างสูงยิ้มให้ราวกับได้รับคำชมก่อนจะเปรยต่อ
“เบา...ชักสงสัยแล้วสิว่าคุณเป็นผู้ชายรึเปล่า?”คำพูดที่ทำให้คนถูกกล่าวหาต้องค้อนส่งให้วงโตซ้ำด้วยการขย้ำผมบนหัวร่างสูงด้วยความสะใจส่วนตน
“แล้วนายอุ้มฉันทำไมเนี่ย”ยุนโฮไม่ตอบแต่กลับออกวิ่งแทน แจจุงทำหน้าเหวอ ร่างบางหลับตาปี๋ส่วนมือบางก็กอดร่างสูงแน่นจนยุนโฮเริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่อุ้มคนสวยขึ้นมา ก้อนเนื้อด้านซ้ายมันเริ่มเต้นโครมๆเสียจนน่ากลัวเหมือนหนุ่มน้อยที่ริรัก
“นักล่าทุกคนมีพื้นฐานด้านความเร็ว”ยุนโฮเปรยขึ้นและแจจุงก็ยังคงกัดตอบด้วยวาจาแสบร้อนเหมือนเดิม
“เอาไว้หนีล่ะสิ”
“ย้อนได้ทุกทีเลยสิน่า”ยุนโฮว่าหน่ายๆ แจจุงเม้มริมฝีปากแล้วเชิดหน้าไปทางอื่นยุนโฮอมยิ้มกับท่าทางของร่างบางในอ้อมแขน กลิ่นหอมๆของแจจุงทำให้บรรยากาศที่น่าตึงเครียดนี่ผ่อนคลายอย่างที่ยุนโฮก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นเพราะอะไร
แต่ทว่า....
กลิ่นสาปของอะไรบางอย่างที่ลอยโชยแตะจมูกนี่ทำให้ยุนโฮต้องขมวดคิ้ว อะไรบางอย่างที่สัญชาตญาณของนักล่าอย่างเขาบอกว่ามันอันตราย
เปรี๊ยะ!
อาคมที่เริ่มสั่นคลอนเป็นสัญญาณที่ทำให้นักล่าเริ่มเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีก แจจุงขมวดคิ้วแต่ก็ไม่อยากถามอะไรเพราะรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง
อะไรบางอย่างข้างนอกนั่น นอกเขตอาคมของยุนโฮ
ครืนนนน!!!....
เขตอาคมเริ่มสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆด้วยแรงปะทะจากภายนอกที่ไม่ธรรมดา ยุนโฮเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นยิ่งไปอีก
เรื่องความเร็วในบรรดานักล่าทั้งหมดยุนโฮเร็วที่สุด
แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกเหมือนตัวเองช้าเหลือเกิน...
เปรี๊ยะ!
พวกหมาป่า?
ยุนโฮแน่ใจแล้วว่าอาคันตุกะที่มาเยือนนั้นเป็นพวกอะไร
หมาป่าที่มีฝีเท้าที่เร็วไม่แพ้กัน
แย่ที่สุด!
“แจจุงเกาะดีๆนะ”พูดจบร่างสูงก็ทะยานตัวออกไปด้วยความเร็วเฮือกสุดท้ายก่อนเจ้าตัวจะพึมพำอะไรสองสามคำ “คุณ...คงต้องใช้ปืนแล้วล่ะ”
ครืนนนน!!!
อาคมของยุนโฮพังทลายลงปรากฏร่างของอาคันตุกะแปลกหน้าปรากฏกายขึ้นพร้อมกับหมาป่าด้านหลัง ยุนโฮพึมพำอะไรบางอย่างทันใดนั้นหลุมมืดราวกับไม่มีจุดจบสิ้นก็ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะร่างสูง ยุนโฮควานหาอะไรบางอย่างในนั้นก่อนร่างสูงจะยิ้มถูกใจ
“เจอแล้ว...”รอยยิ้มที่เรียกให้รูขุมขนในกายลุกซู่ แจจุงมองยุนโฮราวกับไม่เคยเห็น
ไม่แตกต่างเลย
ยุนโฮตอนนี้น่ากลัวไม่แตกต่างกับฝูงปีศาจตรงหน้าสักนิด
“ว่าแล้วว่าต้องเป็นนายคยูฮยอน....ไง....ไม่ไปเที่ยวงานสิ้นปีเหรอ?”
“ก็ซองมินไม่ชวนฉันนี่”ว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะแค่นหัวเราะ “แต่ว่า...คนสวยตรงนั้นน่ะของนายเหรอ?”
“เปล่า...แต่เป็นคนในความดูแลของฉัน”
“อ้อ...งั้นเหรอ?”คยูฮยอนขึ้นเสียงสูงชวนหมันไส้ “น่ากินดีนะ...”คำพูดที่ทำให้แจจุงตัวสั่น ยุนโฮยิ้มเครียด
“คุณอ่อนแอขนาดนี้เมื่อไหร่แจจุง”เมื่อรู้ว่าคนสวยเริ่มขี้ขลาดยุนโฮเลยต้องยั่วและผลที่ตอบกลับก็ดังคาด
“ฉันไม่ได้อ่อนแอ!!”น้ำเสียงฉุนเฉียวกับท่าทางที่จ่อปืนไปด้านหน้า การยั่วโมโหนี่ได้ผลจริงๆแฮะ “คอยดูนะฉันจะยิงให้เกลี้ยงเลย!!!”
“ก็ยิงสิครับ...”คยูฮยอนเข้าประชิดตัวโดยที่แจจุงยังไม่ทันตั้งตัวร่างบางเบิกตากว้างในขณะที่รอยยิ้มเอื่อยตกเป็นของเจ้าของใบหน้าคมคายของปีศาจหมาป่า
“เน่ๆ...แกน่ะมานี่!!!”ๆยุนโฮกระชากคอเสื้อของคยูฮยอนเข้ามา “แกจะให้ฉันผ่านไปหาไอ้ยูชอนมันดีๆหรือว่าต้องใช้กำลัง?”
“บังเอิญว่านายพกขนมหวานมาด้วยเห็นทีคงปล่อยไปไม่ได้”
ยุนโฮหัวเราะเบาๆในขณะที่มือกระชับดาบที่เขาหยิบจาหลุมมืดนั่นให้มั่น ร่างสูงยกขึ้นจ่อหน้าคยูฮยอนก่อนจะหายวับไปราวกับไม่มีตัวตน
คยูฮยอนถอนหายใจส่ายหน้าไปมาเบาๆก่อนร่างของปีศาจหมาป่าจะหายไปในชั่วพริบตา แจจุงกวาดตามองรอบตัว
มันเหลือแค่...เขากับหมาป่าเป็นฝูง
ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะกราดยิงฝูงหมาป่าที่วิ่งเข้ามาและดูเหมือนจะแม่นเหมือนจับวางเสียจนแจจุงรู้สึกกลัวตัวเองขึ้นมาตงิดๆ
โครม!
“อั่ก!”เสียงของยุนโฮที่ร้องขึ้นมาทำให้แจจุงต้องหันไปมอง ร่างสูงกำลังถูกตรึงไว้กับต้นไม้ด้วยแรงมหาศาลของคยูฮยอน
“ยุนโฮไอ้หมีงี่เง่า!!!”แจจุงด่าออกไปในขณะที่ยังคงยิงอยู่ “นายมันงี่เง่า!...แค่นี้ก็จอดแล้วรึไง?!”คำด่าเหมือนจะรุนแรงแต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วง
ยุนโฮจับข้อมือของคยูฮยอนไว้แน่น เล็บแหลมของหมาป่าค่อยๆจิกฝังลงไปในเนื้อยุนโฮเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะแทงดาบทะลุท้องคยูฮยอนไป
คยูฮยอนเบิกตากว้างกระโดดออกห่างจากยุนโฮ ร่างสูงเริ่มไอค่อกแค่กอย่างคนขาดอากาศหายใจส่วนคยูฮยอนก็ก้มลงมองดาบเล่มยาวที่แทงทะลุท้องไปจนเรียกเลือดให้ไหลอาบเสื้อ
“รู้ไหมว่าไม่เคยมีใครทำฉันเจ็บขนาดนี้มาก่อน...”คยูฮยอนว่าพลางดึงดาบออกจากช่องท้องตัวเอง ยุนโฮลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมองคยูฮยอนด้วยสีหน้าแหยๆ
ดาบที่ถูกดึงออกมาทำให้ยุนโฮต้องเบ้หน้าหน้า คยูฮยอนมองดูดาบที่เต็มไปด้วยเลือดของตัวเองก่อนจะโยนมันทิ้งไปแล้วพุ่งตัวเข้าหา
ยุนโฮกระโดดหลบพลางหยิบปืนออกจากกระเป๋าเสื้อ ยุนโฮยิงเข้าใส่คยูฮยอนซึ่งจ้าวแห่งความเร็วก็หลบได้ทุกนัด ยุนโฮกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ก่อนจะหายวับจนคยูฮยอนต้องหรี่ตามอง
กระสุนนัดหนึ่งยิงมาคยูฮยอนกระโดดหลบก่อนจะโดนกระสุนที่สองเฉี่ยวหน้าไป เลือดสีสดซึมตามรอยแผลคยูฮยอนกัดฟันกรอดก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะผุดขึ้นบนดวงหน้าคมคายเมื่อหันไปเห็นเจ้าสิ่งที่เรียกว่าจุดอ่อน
ไวเท่าความคิดคยูฮยอนก็พุ่งตัวเข้าไปหาแจจุง มือหนากระชากปอยผมของแจจุงเข้ามายื้อไว้แจจุงสะบัดตัวสุดแรงในขณะที่มือพยายามแกะมือคยูฮยอนออกจากผมของตัวเอง
“คุณเป็นมนุษย์ที่กล้ามาก...”คยูฮยอนว่าเสียงเย็นก่อนจะกระตุกผมแจจุงอีกรอบ “ไม่เจ็บเลยหรือไง?”
เจ็บเหรอ?
น่าแปลก...
น่าแปลกที่เขาไม่ยักรู้สึกเจ็บสักเพียงนิด
คยูฮยอนมุ่นหัวคิ้วก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเครื่องรางที่แจจุงเอามาห้อยกับสร้อยคอ
ของซีวอน...
หรือว่า?....
คยูฮยอนกระชากปอยผมแจจุงอีกครั้งก่อนจะออกแรงเหวี่ยงจนร่างบางกระแทกเข้ากับต้นไม้อย่างจัง แจจุงเบิกตากว้างลิ่มเลือดกระอักย้อนออกมาทางปาก
โครมม!!!
ร่างของยุนโฮตกจากต้นไม้สูง ใบหน้าคมบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวด นัยน์ตาเรียวมองมาที่คยูฮยอนอย่างเคียดแค้นแต่ในขณะเดียวก็ฉายแววไม่เข้าใจในหลายๆเรื่อง
“ย...ยุนโฮ...”แจจุงละล่ำละลัก คยูฮยอนโน้มหน้าเข้ามาใกล้แจจุงแล้วบอกเสียงเรียบ
“เขาไม่ทำงานพลาดหรอกคนสวย....เพราะว่าเขาต้องตายไปพร้อมคุณนั่นแหล่ะ!!!”ว่าพร้อมลงท้ายปิดประโยคด้วยรอยยิ้มที่แจจุงเกลียด
“ยุนโฮ!!!”แจจุงไม่สนใจหรอกว่าคยูฮยอนจะพูดบ้าอะไร ตอนนี้เขาสนใจแต่ยุนโฮเท่านั้น
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเจ้าหมีงี่เง่านี่ถึงตกลงมาจากต้นไม้ด้วยอาการเจ็บสาหัสขนาดนั้น แต่ยังไงก็ตามนี่ก็เป็นเพราะช่วยเขาทั้งนั้น
ยุนโฮเจ็บเพราะแจจุง...
“ยุนโฮ!!!!”แจจุงเริ่มร้องไห้ น้ำตาบ้าอะไรไม่รู้ทำไมถึงได้ไหลออกมาเอง ใครสั่งให้มันไหลแต่มันก็ยังคงไหลไม่หยุด งี่เง่า...
“เรียกอยู่ได้...ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกนะ”ยุนโฮเอ่ยเสียงแผ่ว แม้จะไม่น่าฟังแต่แจจุงก็ยังดีใจ “เจ็บ...เป็นบ้า ทำไมถึงได้เจ็บหัวแบบนี้นะ...แถมยังไอ้ความรู้สึกที่เหมือนไปกระแทกอะไรจนตกจากต้นไม้นี่อีก”
“ฮ่ะๆๆๆๆ”คยูฮยอนเริ่มหัวเราะในขณะที่ยุนโฮค่อยๆหยัดกายขึ้นยืนด้วยไม้เก่าๆแถวนั้น “สนุกจังเลย....เอาล่ะฉันจะปล่อยพวกนายไป”
“พูดบ้าอะไร”ยุนโฮสวนห้วน
“จะไปหายูชอนใช่ไหม?...ทางข้างหน้าอาจจะมีพวกปีศาจเหลืออยู่อีกนะ”คยูฮยอนว่าพร้อมรอยยิ้ม “นายพกขนมกลิ่นหอมซ่ะขนาดนี้...จะรอดเหรอ ถ้าฉันไม่ฆ่าพวกนั้นก็คงฆ่า”
“ฉันไม่ฆ่าง่ายขนาดนั้น”ยุนโฮกัดฟันตอบ
“ใช่นายฆ่าไม่ง่าย...แต่ถ้าฆ่าแจจุงง่ายมาก...”คยูฮยอนว่าก่อนต่อด้วยประโยคที่คนฟังต้องมุ่นหัวคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “นายต้องตายพร้อมแจจุง...”
“ฉันจะไปตายพร้อมแจจุงทำไม...”
“เอาล่ะ...ฉันจะช่วย”คยูฮยอนว่าพร้อมเผยรอยยิ้มอีกครั้ง
ให้ตายสิ...ยุนโฮไม่เคยชอบรอยยิ้มเจ้าหมาป่านี่เลยสักครั้ง
และก่อนที่ยุนโฮจะทำอะไรต่อคยูฮยอนก็โน้มหน้าเข้าหาแจจุง ร่างบางเบิกตากว้างเมื่อริมฝีปากบางสัมผัสกับริมฝีปากเย็นเยียบของปีศาจหมาป่า
แต่เมื่อจะหันหน้าหนีก็ถูกมือหน้ากดบังคับไว้ไม่ให้หนี แจจุงใช้มือยันคนตรงหน้าออกแต่คยูฮยอนก็ยังเฉยแถมยังส่งลิ้นร้อนเข้ามาไล้ตรงริมฝีบางบางที่เม้มสนิทจนร่างบางตัวสั่น
ผัวะ!!!
สัมผัสหนักๆที่ข้างแก้มของคยูฮยอนจนหมาป่าหนุ่มล้มลงไปกองกับพื้นก่อนแจจุงถูกกระชากไป ยุนโฮในตอนนี้หน้าตาถมึงทึงสุดๆ
คยูฮยอนอมยิ้มน้อยๆมองตามคนทั้งคู่ไปในขณะที่จับแก้มตัวเองที่เพิ่งโดนชกไปแหมบๆ
เดี้ยงซ่ะขนาดนั้นยังแรงได้ขนาดนี้อีกนะ
นี่สินะ...ที่เขาเรียกกันว่าแรงหึงน่ะ
----------------------------------------------
[...M@Y Talk...]
ล้าลา....อารมณ์ดี
รอยยิ้มของจุนซ์ในตอนนั้นมันทำให้เราบ้าได้จริงๆนะ....จุนซูมองมาฉันก็ละลายแล้วแต่นี่
"จุนซู!!!!!"ร้องเรียกอย่างบ้าคลั่งแล้วโบกมือ ชูสองนิ้ว
จุนซูก็ยิ้มแล้วพยักหน้าให้ ตายๆๆๆๆ ตายจริงๆ อ๊ากกกกกก!!!
ปาร์ควิ้งมากอ่า....ยุนน่ารักสุดดดดด....แจก็สวยเวอร์
ส่วนมินนิ่ง...ขรึม....ไม่เข้าใจพี่เลยจริงๆ = =" โดนแย่งข้าวเรอะ?
แฟนคลับขอจับมือก็ไม่ใช่ เห็นเค้าบอกว่าสาเหตุเพราะโดนทุบกระจกรถ TT^TT
แล้วก็...จุนซ์เข้าโรงพยาบาล ปาร์คไปเดินพารากอน ให้ตายเถอะ...จุนซ์ดูที่รักแกสิ = =
อยากบอกว่าเห็นดงบัง ชัดและใกล้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เอสเจตามเมื่อวาน เห็นมือโบกๆๆ น่ารักเวอร์ เจอติ๊กชีโร่ด้วย เพื่อ? = =
เอาละเม้นๆๆๆค่ะ
ความคิดเห็น