คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [Part 15] New Feel Introduce To Heart...เหรอ?
Prince With Soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง
[Part 15] New Feel Introduce To Heart...เหรอ?
เสียงฝีเท้ากระทบบันไดดังขึ้นเบาๆ เสียงถอนใจหนักๆบ่งบอกให้รู้ว่าผู้ที่กำลังเดินอยู่นั้นทุกข์ใจเพียงไร นัยน์ตาคมมองไปข้างหน้าและขยับยิ้ม
ยิ้ม...ที่ดูเหมือนแสยะปากยิ้ม
เหมือนระบายรอยยิ้มจอมปลอมลงบนหน้ากาก
คยูฮยอนปัดเสื้อแสงที่หลุดลุ่ยลวกๆ รอยแดงที่เกิดจากการถูกทำร้ายร่างกายยังคงแดงเป็นปื้นๆตามไหล่ คอ หรือแม้กระทั่งอก ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทางกายไม่ได้ทำให้เขาโกรธแค้น...เพราะหน่วยความจำที่ปลูกฝังไว้ว่า..ตนไม่มีสิทธิ์จะต่อต้านอะไรทั้งสิ้น
สองเท้าพาเจ้าของเดินมาหยุดหน้าห้องพัก คยูฮยอนมุ่นหัวคิ้วเมื่อเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อกเอาไว้ ความทรงจำรางๆที่วิ่งเข้ามาในหัวทำให้เขาเริ่มเครียด...ในภาพเหล่านั้น ไม่มีภาพไหนเลยที่บอกว่าเขาล็อกกุญแจก่อนออกไป
หรือว่ามีคนเข้ามาขโมยของ?
โครม!
ประตูไม้กระแทกไปกับกำแพงด้านหลังเสียงดังด้วยพละกำลังของเจ้าของ ทำให้ร่างที่นั่งอยู่บนเตียงสะดุ้งเฮือก คยูฮยอนจ้องไปที่ร่างดำๆบนเตียงและกดเสียงต่ำ
"นายเป็นใคร?"
"นี่! ฉันเอง!!"
"ซองมิน?"
ไฟสว่างขึ้น ซองมินยืนยิ้มเผล่อยู่ปลายเตียงสีดำๆทะมึนๆ ร่างบางตวัดตามองคนหน้าขรึม ความหวาดกลัวแล่นพล่านขึ้นเมื่อเห็นว่าในมือของคยูฮยอนมีปืนสีดำมันวาว
"คยู.....ปืน?"
"หือ?...."
ซองมินน้ำตาปริ่ม ด้วยความคนอ่อนไหว ซองมินกลัวปืนสุดๆ>O<
"ปืนฉีดน้ำน่ะ=[]="
-*-,,,,,
"น่ากลัวจริงคยู งานพิเศษของนายใช้ปืนฉีดน้ำเหรอ=[]="
"อ้อ....เปล่าๆ เอ่อ...."
"ฉันกลัวนะ-3-"
ซองมินทำหน้าแบ๊วๆ คยูเก็บปืน...นึกในใจว่าถ้าแก้ตัวไม่ทัน ซองมินคงได้โวยวายห้องแตก
"นายเข้ามาได้ยังไง?"
เสียงเครียดๆถูกดึงมาใช้กับคนบุกรุกห้องคนอื่น ซองมินยกมือและยิ้มแหยๆ
"ก็เห็นมันไม่ล็อก ฉันจะเอาพายฟักทองมาให้นายซะหน่อยก็ไม่มีใครอยู่ แง้มหน้าเข้ามาดูก็รกรุงรัง ฉันเลยจัดให้ใหม่ สวยมั้ย~>O<"
ร่างอวบๆผายมือไปทางห้องที่จัดใหม่อย่าง...สวยงาม(=___=) คยูฮยอนหรี่ตามอง
ผ้าม่านสีเทาๆที่เขาไม่ได้เปลี่ยนมาสามชาติกว่าๆกลายเป็นสีชมพู ตะกร้าผ้ามุมห้องของเขาที่สุมผ้าไว้ก็ถูกนำไปจัดการเรียบร้อย ฝุ่นหายไปจากพื้น...ทั้งหมดโดยรวมนับว่าดูดี ยกเว้นไอ้เจ้าสิ่งที่ติดอยู่บนผนัง
"นายทำอะไร=[]="
"แหม~ มันออกจะสวย~>A< วันนี้ชมรมศิลปะที่ฉันอยู่เค้าให้วาดรูปลงบนเฟรมอันใหญ่ๆไง ฉันนึกถึงนายมาก็เลยวาดมาให้ เออนี่รู้มะ มันวาดลำบากมากเลยรู้มั้ย! ดังนั้นนายห้ามแกะออกนะ!!!"
เอ่ยซะยืดยาวและตบท้ายด้วยคำขู่เล็กๆ ซองมินกอดอกและโปรยยิ้มหวานๆ นัยน์ตาสวยมองไปที่ผนังที่มีเฟรมผ้าใบอันใหญ่ประดับด้วยสีสันสดใส...วาดเป็นรูปหมาป่าขนปุยกับกระต่ายกำลังกินฟักทอง ข้างๆตัวหมาป่ามีบะหมี่ชามนึงวางอยู่ สีสันสดใสบนผ้าผืนนั้นลดความเย็นชาของผนังสีขาวเรียบๆได้ดี...คยูฮยอนพินิจมองรายละเอียดภาพ...ใบหน้าเครียดๆแต่เปล่งฟีโรโมนซะฟุ้งคล่อยๆคลายลงและเผยรอยยิ้มเล็กๆ
ยิ้ม...ที่สดใสจนหัวใจคนมองเต้นเร็วขึ้น
เหมือนอำนาจแห่งรอยยิ้มนั้นมีผลต่อคนตัวเล็ก
"ขอบใจนะซองมิน"
"อื้อ!^O^ เออนี่ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนอีกใช่มะ ฉันว่าเรานอนเถอะนะ...เดี๋ยวนายหน้าเหี่ยวโดยไม่รู้ตัว~"ซองมินลากเสียงยาว นัยน์ตาสวยมีประกายล้อเลียน"เออนี่...ฉันไม่ยักรู้มาก่อนว่านายชอบใส่กางเกงในลายหมี~"
คยูฮยอนสะดุ้งหน้าแดงก่ำ สายตาคมตวัดไปที่ซองมินอย่างคาดโทษ คนตัวเล็กยกมือปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะคิกคักและเดินออกไปที่ประตูห้อง
"ฝันดีนะคยู^O^"
"อือ..."
"อย่าทำหน้าเครียดสิ ฉันล้อเล่น แค่เอากกน.นายไปซักเองนะ=..="
"เปล่า...ฝันดีนะซองมิน"
"ค้าบ!^O^"
"ฝันถึงฉันด้วยนะ"
กริ๊ก....
ประตูปิดลงพร้อมคำพูดสุดท้ายในยามสี่ทุ่มครึ่ง ร่างเล็กทำหน้าเหวอๆก่อนที่เลือดจะฉีดพุ่งขึ้นสองแก้ม สองมือยกขึ้นทาบแก้มอวบๆและยิ้มกับตัวเอง....ไม่ต่างจากอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งอยู่หลังประตู ยกนิ้วขึ้นแตะปาก...
___________________________________
"ว่าไงล่ะคิบอม ยังไม่ออกจากร่างอีกเหรอ= ="
คำทักทายยามเช้าที่อาจารย์ที่ปรึกษามีให้เด็กนักเรียนมันช่างดูน่างงงวย เพื่อนนักเรียนคนอื่นขมวดคิ้วกับสิ่งที่ได้ยิน...แต่มันก็คงดูสมเหตสมผลดีเพราะว่าตอนนี้...
เจ้าชายมาดขรึมเริ่มจะเปลี่ยนไป...
"ฮะ^O^!"
"เจ๊....สาธารณะชน"คิบอมลอยไปบอกเสียงเรียบๆ เตือนสติพี่ชายตัวเองให้รู้ว่าตอนนี้กำลังอยู่ในฝูงนักเรียนที่ทำหน้าอึนๆอยู่กับที่ ฮีชอลยิ้มหวานและกลับมาเข้าเรื่องเรียนกันต่อ
"ด๊องกี้ นายเงียบไว้จะดีกว่านะ"ลีทึกสะกิดเจ้าชายแก้มป่องแบบหวาดๆ ใบหน้าหวานหยีตาไปทางซ้ายบน...ที่ๆเขารู้ว่าคิบอมกำลังลอยและมองเขม็งมาที่ด๊องกี้จัง...
รังสีมันแผ่จนเขารู้สึกได้....
"นี่! คาบก่อนครูก็ลืมบอกว่าคาบนี้จะมีเทสต์~"
"=[]=ll....อาจารย์!!!"
เสียงโวยวายของนักเรียนดังขึ้นพร้อมกัน ดังที่นักเรียนทุกคนพึงกระทำเมื่อครูทำตัวแบบนี้(เรารู้คุณก็เป็น=____=) ฮีชอลแสยะยิ้มมองร่างคิบอมที่ทำหน้าเอ๋อๆ
เขาอยากดูละคร!!
เมื่อคืนก็ชวดไปอีกเรื่อง...เช้านี้ขอดูซักเรื่องเหอะ!!
"จริงมั้ยชางมิน?...."
เปรยเบาๆกับตัวเองและเริ่มแจกข้อสอบภาษาอังกฤษที่รู้ว่าเจ้าน้องชายแก้มป่องมันถนัด...แค่ดงแฮนี่ไม่แน่=w=
หึหึ....
ชีทข้อสอบกะทะหันถูกส่งมาด้านหลังห้อง ดงแฮทำหน้าบ๊องแบ๊ว ทำเอานักเรียนหญิงหลายๆคนที่หันมามองละลายไปเป็นแถบๆ เจ้าตัวก็ยังไม่รู้เรื่อง...เอาร่างคิบอมไปเรียกเรตติ้งด้วยการแจกยิ้มกระจาย
"อาจารย์คะ! ขอไปห้องพยาบาลค่ะ!"
ตัวประกอบเอลุกขึ้นยืนและวิ่งออกไปนอกห้อง มือมีเลือดไหลเป็นทาง..เนื่องจากเลือดกำเดาไหล
"ด้วยค่ะ!"
ตัวประกอบบีวิ่งออกไปอีกคน ใบหน้าของตัวประกอบบีมีเหงื่อออกพราย
"ทำไมอ่ะบอม...ทำไมฉันยิ้มให้แล้วเขาต้องป่วยกันทุกคนเลยล่ะ?"
ดงแฮกระซิบกับผีลอยได้ที่มายืนคุมเชิง ทำสีหน้าสงสัย...(น่ารัก...เฮือกกก::มีน)
"ทำข้อสอบไปเถอะ! นี่ ฉันอยู่ห้องบี แล้วฉันชื่อคิมคิบอม ไม่ใช่คิมดงแฮ= ="
"อ้าว แหะๆ..."
"เออนี่ รู้มั้ยนักเรียน ที่ประเทศอื่นนะ เวลาเค้าแต่งงานกันฝ่ายเค...เอ๊ย ฝ่ายหญิงจะเปลี่ยนนามสกุลด้วยล่ะ~"
ฮีชอลพูดลอยๆแต่ทำเอาดงแฮที่จับปากกาอยู่ทำมันหักคามือ คิบอมลอยชะงักและหันหน้าไปมองฮีชอลที่ลอยหน้าลอยตาอย่างสบายใจ
เข็มนาฬิกาเคลื่อนผ่านไปสองตำแหน่ง คิบอมลอยออกไปนอกหน้าต่าง ลีทึกทำข้อสอบอย่างขะมักเขม้น ดงแฮนั่งหมุนปากกาเล่นและอ้าปากค้าง
"คิบอม...=[]="
"อะไร~"
"พี่ฮีชอลเค้าให้เขียนเนื้อเพลงที่ชอบแล้วแปลเป็นภาษาอังกฤษอ่ะ=..="
"เอาเพลงที่นายชอบสิ"
"ฉันไม่รู้จัก ฉันตายแล้ว=[]="
คิบอมเอามือกุมหัว ฮีชอลปรายตามอง
"งั้น....นอล ชอ อึม พน ซุน กา a miracle,, I love you baby and I'm never gonna stop"
คิบอมร้องเพลงออกมาเบาๆ...ดงแฮลมหายใจสะดุดกึกกับเนื้อหาของมัน
"When I first see you,, I love you baby and I'm never gonna stop..."
ร่างสูงบอกมันออกมาและสังเกตใบหน้าของตนแดงก่ำ...
เขาพูดอะไรไปนะ?....
เฮ้ยย~!!!
"ฉันร้องให้ข้อสอบ=[]="
"แม อิล แม อิล พยอง บอม แฮซ ตอน นัล ดือ รี อี เจน ทัล รา จยอซ ซอ โย..."
(หนูขีดเส้นเฉยๆ ท่อนที่ด๊องร้องในมิราเคิล>O<::มีน)
ดงแฮไม่สนใจไอ้ถ้อยคำกวนๆที่ตามมา หากแต่ร้องเพลงตอบเบาๆเช่นกัน และก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบต่อไป
you change my ordinary life....
"I wanna thank you baby..."ร่างสูงยังไม่ยอมเลิก กระซิบคำใส่หูดงแฮและลอยออกไปนอกหน้าต่าง ร่างบางที่นั่งไขว่ห้างหน้าห้องทำหน้าบู้บี้ ยกมือขึ้นตบโต๊ะดังลั่น
"เลิก! เลิกสอบบ หมั่นไส้เว้ยยย~!!!"
นักเรียน(อีกแง่ ตัวประกอบ)ต่างพากันงง ฮีชอลทำตาลุกวาวและชี้นิ้วเก็บข้อสอบให้หมด คิบอมลอยทะลุหน้าต่างเข้ามาและแยกเขี้ยวยิงฟันใส่
"อิจฉาอ่ะเด่ะ"
"เออ! ฉันไปหาซีวอนแล้ววว~!!!"
พอเก็บข้อสอบที่เสร็จบ้างไม่เสร็จบ้างเรียบร้อย ฮีชอลกระทืบเท้าโครมๆออกไปจากห้องพร้อมกับที่กระดิ่งเลิกเรียนดังขึ้น ดงแฮทำหน้าอึนๆและหันไปมองคิบอมแบบงงๆ คิบอมยิ้มตาหยีให้ดงแฮ
"ปกติของเค้าล่ะ"
"เหรอ=..=.....คิบอม.....นายออกกำลังกายบ้างนะ นายพุงจะย้อยแล้ว=O="
"เฮ้ย!!! ซิกแพ็กฉันยังอยู่ครบนะ!!>O<"
"ย้อยชัดๆ=3=ll"
ดงแฮจับๆพุงคิบอมและหันไปถามลีทึก
"ทึกกี้ พุงบอมย้อยมั้ย?"
"ดงแฮ...=[]=...."
"ไม่นะลีทึก!!!"คิบอมลอยลงมาห้าม แต่ไม่ทันซะแล้ว ดงแฮเลิกเสื้อขึ้นมาให้เห็นพุงขาวๆ(ไม่ย้อย-O-) ทำให้ตัวประกอบซี ดี อี เอฟ จี ไปถึงแซดที่มองๆเมียงๆอยู่วิ่งไปห้องพยาบาลกันหมด ลีทึกยิ้มหวานและเอื้อมมือมาลูบๆพุงเพื่อนตัวเองเล่น ดงแฮเองก็ลูบมันเล่น คิบอมทำหน้าเหมือนอยากตาย
"นายลวนลามฉัน=O="
"หึหึ"
คิบอมลอยหนีออกไป ดงแฮยิ้มหวานและดึงเสื้อลงตามเดิม...ท่าทางมีความสุขทำให้คนตาสวยที่นั่งข้างๆรู้แกวอะไรบางอย่าง
"ชอบเค้าเรอะ"
"หือ...อะไร บ้า!!! ไม่!!"
ดงแฮในร่างคิบอมโวยวายออกมาลั่นด้วยสีหน้าแดงก่ำ ร่างบางข้างๆยิ้มกริ่ม
ความรักพิลึกๆแบบนี้เกิดมาเพิ่งเคยเห็นแฮะ=w=~
_____________________________________
ย้อนกลับไปเมื่อตอนเช้า.....
ตอนนี้ภาพที่ใครหลายๆคนชินคงจะเป็นภาพของแจจุง รุ่นพี่มัธยมปลายปีสองคนสวยที่มีคนหน้าหมีๆกึ่งเดินกึ่งลอยตามอยู่ข้างหลัง ตอนนี้ไม่มีใครถามแล้วว่ายุนโฮนั้นมาได้ยังไง เพราะถามไปก็ไม่มีคำใดออกจากปากหมี= =;;
"ยุนโฮ!>O<"
"............."
ความเงียบที่ตอบกลับมาหลังจากคนหน้าสวยเรียกคงจะเป็นเรื่องที่แจจุงทำใจยอมรับได้แล้ว ฮันกยองทำหน้าเบื่อๆกับเพื่อนของเขาที่ทดลองเรียกชื่อยุนโฮแล้วรอให้คนหมีๆตอบกลับมาเป็นร้อยครั้ง หลังจากเข้าห้องยุนโฮก็ดึงเก้าอี้มานั่งแจจุงก็เป็นซะแบบนี้ตลอด...
จะว่าไป...
คิดถึงฮยอกแจจัง=w=
(เสียงคนแต่งถีบป๋าลอยออกไปดังลั่น)
"เฮ้อ....ฮันกยอง วันนี้มีอะไรใหม่ๆบ้างอ่ะ?"
"ไม่รู้ อาจารย์ยังไม่เข้าเลย"
ยุนโฮปรายตาไปทางแจจุงที่เลิกสนใจเขาแล้วหันไปคุยกับฮันกยอง ในใจแอบผิดหวังหน่อยๆ
ผิดหวังเรื่องอะไร...
เขายังไม่รู้เลย....
"ยัยเจ๊ซูยองชอบเข้าสายจะตาย=O="
"นินทาอะไรฉันฮะแจจุง= =++"
เสียงของหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆแจจุงทำเอาคนหน้าสวยสะดุ้งตัวลอย
"เปล่าฮะ^O^;;"
"ให้จริงนะ...วันนี้ครูเข้าตรงเวลานะ=O="
"ฮะ^ ^;;"
ชเวซูยอง อาขารย์ประจำชั้นห้องแจจุงเดินไปด้านหน้าและเริ่มประกาศเสียงดังฟังชัด
"วันนี้มีนักเรียนใหม่^O^~"
"มีไอ้หมีนี่อีกตัวนึงยังไม่พอเหรอฮะ= ="
เสียงแจจุงดังแหวกอากาศมา ซูยองเลิกคิ้วนิดๆและพูดต่อ
"เค้าย้ายมาจากอเมริกา เลยอาจจะพูดเกาหลีไม่เก่งนัก ยังไงก็ช่วยดูแลเขาด้วยนะ เดี๋ยวครูออกไปเอาเขามาก่อน"
พอหลังลับตาไป เสียงคุยเริ่มหึ่งๆขึ้นมาในห้องด้วยความสนใจว่านักเรียนใหม่จะหน้าตาเป็นยังไง แต่คุยกันได้ไม่นาน ร่างบางของครูประจำชั้นก็เข้ามาซะก่อน
"นี่เพื่อนใหม่จ้ะ ชเวดองวุค"
"หือม์?"
ยุนโฮเอ่ยคำแรกของวัน ตาจ้องเขม็งไปที่ร่างสูงของคนที่เข้ามาใหม่ ร่างสูงหล่อเหลาหน้าห้องโปรยยิ้มหวานจนตัวประกอบหญิงละลายหายไป แจจุงทำหน้าตื่นเต้น
"ลีดองวุคฮะ^O^"
"นั่งตรงนั้นนะ ข้างๆจีฮุนน่ะ ถ้านึกไม่ออกก็ข้างหน้าคนสวยๆนั่นอ่ะ=3="
ซูยองชี้มาที่ที่นั่งว่างๆข้างหน้าแจจุง พอคนหน้าสวยที่ว่าได้ยินคำชมก็ทำหน้าบู้บี้ทันที
"ผมหล่อตะหาก!=[]="
"เถียงอีกนะคิมแจจุง= ="
ดองวุคเดินเข้ามาตรงที่ที่ว่างและยิ้มหวานให้แจจุง นัยน์ตาคมเหลือบมองยุนโฮไปด้วย
"เหรอฮะ....ยินดีที่ได้รู้จักนะแจจุง^ ^ นายหล่อจริงๆด้วยล่ะ"
"อื้อ!^O^"แจจุงยิ้มหวานกลับเมื่อได้ยินคนชมตัวเองว่าหล่อ ไม่ใช่สวยที่เขาไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่ ยุนโฮที่นั่งอยู่ข้างๆทำหน้าบึ้งขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกแปลกๆที่ดูเหมือนจะโกรธดองวุคแล่นเข้ามา...
ทำไมนะ....
________________________________________
ส่งท้ายนิดนึง
ย้อนกลับไปตอนที่ฮีชอลกระทืบเท้าปังๆออกจากห้องคิบอม...ร่างบางสาวเท้าขึ้นตึกผอ.และเปิดประตูเข้าไป ร่างสูงของซีวอนที่นั่งพิงเก้าอี้อยู่ข้างในสะดุ้งเฮือก
"Life Couldn't Get Better!! นัน นอล โพ เม อัน โก นา รา~!!!=[]="
"เป็นอะไรน่ะครับคนสวย...= =;;"ซีวอน ผอ.โรงเรียนที่อยู่ใต้อาณัติครูคนสวยถามแบบกลัวๆ
"หมั่นไส้!!=[]="
______________________________________
[Mean Talks:]
หนูหมั่นไส้ยุนนน!!
ส่งเว่นมาเป็นตัวประกอบ~ อิยะฮะฮะฮะฮ่า!
วันที่แปดใครไปมั่งอ่ะคะ? มีนไปนา...ไม่รู้จะได้เห็นคนอ่านฟิกซักคนรึเปล่า ไปกันทั้งมีนทั้งเมย์เลยด้วย=3=;
หนูได้เห็นดงบังแล้วล่ะ!!!!>O<
แจน่ารักมากๆ แอ๊บแบ๊วทีมีนจะตายคาที่
แต่ไกลมาก...แต่มีนเห็นนะ!>O<
ป.ล.โซลเมทเยอะมากมาย แจมันจิ้มเค้กป้ายหน้ามิกอ่ะ กรี๊ดดดดดด!!!!
first:: 10 June 2008
second edit:: 13 July 2008
ความคิดเห็น