คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [ตอนพิเศษ YunJae]Key of Heart
[ตอนพิเศษ YunJae]Key of Heart
ตอนนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเนื้อเรื่องแต่อย่างใด...เราแต่งขึ้นมาหลังจากเก็บกดจาการเรียน - -“
อยากกลับไปอยู่ม.ต้น อ๊ากกก!!!!
ปล.เหนือสิ่งอื่นใด ตอนนี้แต่งให้เพื่อน มีรีเควสมา ยุนแจอีกแล้ว (ทั้งๆที่อยากแต่งยูซูไงไม่รู้ -*-)
ไปเห๊อะ~!
...................................................................................................
“เก็บนี่ไว้นะลูก...”หญิงสาวยื่นกุญแจดอกเล็กให้บุตรชายที่น้ำตานองหน้า “รักษามันไว้ให้ดียุนโฮ...มันเป็นของลูก....”เสียงของผู้เป็นแม่เริ่มขาดหายเป็นห้วงๆ เด็กชายรับมันไว้ในมือก่อนนัยน์ตาคู่คมจะเบิกกว้าง
“แม่ครับบบบบ!!!”
“ไปอยู่กับป้าเค้าทำตัวดีๆนะลูก...”ลมหายใจของหญิงสาวเริ่มสะดุด เหงื่อจำนวนมากผุดพรายเต็มใบหน้าของหญิงสาวที่นอนหายใจถี่ระรัวและเธอก็ได้กล่าวคำสุดท้าย “ขอแม่กอดหน่อยนะลูก...”
หญิงสาวรวบตัวลูกชายวัย 7 ขวบเข้ามากอดด้วยความรักที่ผู้เป็นแม่จะมีแก่ลูก หญิงสาวปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาก่อนจะสิ้นลมหายใจ
หน้าอกที่หยุดกระเพื่อมไม่หายใจกับอ้อมกอดของมารดาที่คลายลงทำให้บุตรชายกรีดร้องลั่น มือน้อยเขย่าตัวผู้จากไปด้วยแรงทั้งหมดที่มีอย่างน่าสงสาร
“แม่ฮะ!...แม่ใจร้าย ฮือๆๆ แม่ครับ!!!”
“ย...ยุนโฮ... แม่เขาไปดีแล้ว มาอยู่กับป้าเถอะนะ...”หญิงวัยกลางคนสวมเข้ากอดหลานอย่างสงสาร
ทำไมโชคชะตาจะต้องกลั่นแกล้งทำร้ายเด็กตัวน้อยๆคนนี้ด้วยนะ...
.......................................................................................................
“ป้าครับ...ผมไปก่อนนะครับ!!!”ยุนโฮกระวีกระวาดคาบขนมปังไว้ในปากก่อนจะหุนหันวิ่งออกไป
สายแล้วๆๆๆ >O<!!
ตายแน่ๆ โดนอาจารย์ฮีชอลเทศน์จนหูพังแน่เลยงานนี้!!
แล้วไหนจะเพื่อนตัวดีที่จะมานั่งหัวเราะเยาะนั่นอีก~!
ยุนโฮไม่ปลื้มมมม!!!
“ปาร์ค ยู ชอน”เสียงเรียกเอื่อยๆดังมาจากอาจารย์คนสวยหน้าห้องตามต่อมาด้วยเสียงขานรับจากนักเรียนสุดหล่อ
“มาคร้าบบบ~!!!”
“ลี ดง แฮ~”
“มาฮะ!”
“คิม จุน ซู”
“อิยะฮะฮ่าๆๆๆ!!!...เหอ?”โลมาตัวน้อยที่กำลังสนทนากับเพื่อนหัวเราะลั่น ฮีชอลเงยหน้าขึ้นมาจากรายชื่อนักเรียน
“ทีหน้าทีหลังอย่าขานรับฉันด้วยเสียงหัวเราะอุบาทว์ๆแบบนั้นอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะเช็คชื่อเธอขาด!”คนสวยตวาดเสียงกร้าวพร้อมจิกสายตาไปให้นักเรียนในสังกัด
“คิม คิ บอม”
“มาครับ”
“จุง ยุน โฮ”
“............”
“จุง ยุนโฮ”เสียงหวานเรียกอีกครั้งตามมาด้วยประตูที่เปิดผางออกพร้อมร่างสูงที่วิ่งเข้ามาเหงื่อแตกซิกเหมือนเพิ่งไปว่ายน้ำมา
“ม...มาครับ!”ร่างสูงขานรับพลางเดินหอบเหนื่อยไปนั่งประจำที่นั่งก่อนบอกอาจารย์หน้าห้องเสียงหมี “จารย์ฮะ...มาทันเช็คชื่อถือว่าไม่สายนะครับ” ^ ^
ฮีชอลกรีดยิ้มหวานมองนักเรียนตัวดีด้วยสายตาน่าขนลุกก่อนเสียงหวานจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คนฟังถึงกับหน้าซีด
“แต่สำหรับฉัน...มันสาย”ว่าจบปากกาคู่ใจก็ติ๊กที่รายชื่อของนักเรียนตัวดีให้มาสายทันที
ยุนโฮขยี้หัวอย่างหงุดหงิดก่อนจะหันไปก่นด่าเพื่อนซี้ข้างๆที่นั่งหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง
“ถ้าแกยังอยากมีปากไว้พ่นคำหวานกับสาวๆก็หุบปากซ่ะปาร์ค ยู ชอน”หมีกดเสียงต่ำใส่เพื่อนก่อนจะสะดุ้นเฮือกเมื่อมีเสียงหวานไม่คุ้นหูมากระซิบแผ่วให้กระจี้เล่น
“ทำไมคุณถึงป่าเถื่อนอย่างนี้นะยุนโฮ...แล้วแบบนี้ผมจะอยู่กับคุณได้มั๊ยเนี่ย”
“น...นายเป็นใคร?!”ยุนโฮหันไปมองเจ้าของเสียง ไม่คุ้นหน้าเอาซ่ะเลยท่าทางจะนักเรียนใหม่
“เอาล่ะ...นักเรียนใหม่ออกมาแนะนำตัวด้วย”ฮีชอลบอกขึ้นหลังจากเช็คชื่อเสร็จ คนข้างตัวยุนโฮลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปหน้าห้อง “เร็วๆล่ะฉันจะไปหาซีวอน” =O=
และความคิดแรกที่แล่นวาบเข้าสมองหมีตีความได้ความคนหน้าห้องเป็น
ทอม? เลสเปี้ยน =[]=”
ผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนชายเดี๋ยวได้โดนเจ๊ชอลด่าถึงโคตรเหง้าพอดี =O=”
“สวัสดีครับผมชื่อ คิม แจ จุง ฝากตัวด้วยนะครับ”เจ้าของใบหน้าสวยโค้งตัวให้หลังแนะนำตัว และยุนโฮก็ได้แต่นั่งเป็นหมีงง
ผ...ผู้ชาย =[]=”
“แจจุง...พักอยู่ที่ไหนเหรอ~”น้ำเสียงหยาดเยิ้มของไอ้ไก่เจ้าชู้ดังสวนขึ้นทันที แจจุงเลิกคิ้วก่อนจะฉีกยิ้มหวานตอบเสียงใส
“ผมพักอยู่บ้านยุนโฮน่ะ...” ^ ^
“อ้อ!...บ้านยุนโฮ ห๊ะ!....บ้านไอ้ยุน!!!”ยูชอนเริ่มขันตีปีกลนลาน หันมามองเพื่อนตัวเองอย่างงงเป็นไก่ตาแตก ส่วนผมน่ะอึ้งเข้าใบ้สิงไปแล้ว
สายตาของทุกคนในห้องไม่เว้นแม้แต่อาจารย์คิมหน้าห้องโฟกัสมาที่ผมเป็นจุดๆเดียว
เฮ้ย!...ผมไม่รู้เรื่องนะ!!!
“ป้าครับ!...ทำไมไม่บอกผมสักคำว่าป้าจะเอาลูกของคนรู้จักมาอยู่ที่บ้านเราด้วยน่ะ!!”ยุนโฮบ่นไปพลางพยักเพยิดไปทางร่างบางที่กำลังเกาะแขนคุณป้าเขาแน่นเหมือนลูกแมวช่างอ้อน
“ป้าลืมน่ะจ้ะ....” - -
“คำตอบดีมากฮะ” = =
“เอาน่ายุน...ไหนๆแจจุงก็มาแล้วแถมอยู่ห้องเดียวกันอีกก็รักกันเข้าไว้นะ”
“ฮะ” - -“
เมื่อคุณป้าของเขาเดินออกไป ยุนโฮก็ทิ้งตัวนั่งบนโซฟา นัยน์ตาเรียวมองกุญแจที่ห้อยไว้ที่คอด้วยแววตาหลากความหมาย
แม่ทิ้งกุญแจนี่ไว้ให้เขา...สมบัติชิ้นเดียวของแม่
แต่เขาก็ไม่รู้ว่ากุญแจนี่มีไว้ทำอะไร...
กุญแจผีก็ไม่ใช่เพราะผมเคยลองมาแล้ว = =
“กุญแจสวยดีนิ่”เสียงหวานดังลอดเข้ามา แม่ในมโนความคิดเลยกลายเป็นหน้าแจจุงเฉยเลย ร่างสูงอ้าปากค้างก่อนจะหันไปพยักหน้าส่งๆให้กับคนที่มาทำลายบรรยาศลูกคิดถึงแม่ “ยุนโฮ...ฉันถามนายจริงๆเหอะ นายจำฉันได้มั๊ย?”
หมีเป็นงงอีกแล้วครับ หน้าก็เพิ่งเคยเห็นอยู่ดีๆดันมาถามว่าจำได้มั๊ย
“ไม่ได้” =O=”
“เหอะ!...ฉันน่ะจำนายแม่นเลยล่ะยุนโฮ เมื่อก่อนนายกะฉันด่ากันทุกวันแล้วบังเอิญว่าฉันมักจะจำคนที่เกลียดเข้าไส้ซ่ะด้วยสิ”เสียงหวานเล่าเรื่องอดีตที่ทำให้ยุนโฮได้แต่นั่งทบทวนความจำก่อนนัยน์ตาคู่นั้นจะเบิกกว้างอย่างตกใจ
ท่าทางจะโดนคนสวยตามมาล้างแค้นแล้วสิไอ้หมีเอ๊ย!
“จำได้แล้วงั้นสิ!!”คนสวยบู้ปากพองลมก่อนจะก้าวเท้าฉับๆออกไปให้ไอ้หมีได้แต่ยืนหน้าแดงอยู่คนเดียว
ก็ไอ้ความทรงจำที่ผมจำได้น่ะมันมีความทรงจำเรื่องที่แจจุงเป็นเจ้าของจูบแรกของผมด้วยน่ะสิ ถึงมันจะไม่ได้ตั้งใจก็เหอะ!!!
อ๊ากกกกกกกกก!!!
เอ๊กอีเอ๊กเอ๊กกกกก!!!
เสียงไอ้ยูชอนร้องขันแต่เช้าทำให้ผมต้องขยี้ตาขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงแล้วลุกไปแปรงฟันเพื่อไปเรียน
ร่างสูงแต่งตัวจนเรียบร้อยแล้วเดินโงนเงนมึนๆออกมาเหมือนไม่ค่อยจะตื่นดีและนั่นมันก็ทำให้ยุนโฮชนเข้าให้กับแจจุงที่เพิ่งสะพายเป้ออกมาจากห้อง
โครมมม!!
“โอ๊ยยย!! ไอ้หมีนี่ตาไม่มีรึไง...ชนมาได้เจ็บนะเฟ้ยย!!!”เสียงตวาดแหลมปี๊ดที่ทำให้ยุนโฮตื่นได้เต็มตาในรอบปี
“อ่า...ขอโทษ”ไอ้หมีคลำหัวตัวเองป้อยๆพลางยื่นอุ้งมือไปให้คนสวยจับลุกขึ้นยืน “บังเอิญ...มันยังไม่ตื่นดี”
ร่างบางแสยะยิ้มหวานจัดน่ากลัวพอๆกับฮีชอล ยุนโฮกลืนน้ำลายเอื๊อกเกิดมาไม่เคยเห็นใครสยองได้เทียบเท่าเจ๊ชอลเลยสักคน
แต่ตอนนี้เห็นเต็มๆตา >O<
ปึก!
“โอ๊ยย!!”
“ตื่นเต็มตาละยังทีนี้!!”แจจุงยืนยิ้มสะใจกับผลงาน ยุนโฮมองแจจุงอย่างเคียดแค้นอยู่ๆคนสวยก็กระแทกส้นเท้าลงกับเท้าเขาอย่างแรง
มันอะไรกันล่ะวะ!!
แจจุงสะพายเป้ก่อนจะลงไปข้างล่างเพื่อทานอาหารเช้า ยุนโฮเดินลงตามไปอย่างหงุดหงิด
แต่ก็นะ...ตอนเด็กๆเขาทำเรื่องกะคนสวยไว้มากเลยล่ะ TTOTT
อนาคตไอ้หมีจะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้...สงสัยจะต้องทำดีให้คนสวยตายใจก่อน =O=”
“ไปนะฮะป้า~!”ยุนโฮโค้งตัวให้คุณป้าของเขาก่อนจะเดินออกมาแล้วตามด้วยแจจุงที่เดินมุ่นหัวคิ้วตามมา
ร่างสูงได้แต่หัวเราะหึๆในใจวันนี้เป็นวันที่ตารางเรียนที่ทำร้ายหลังนักเรียนได้มากที่สุดของสัปดาห์ เขาน่ะสบายๆอยู่แล้วแต่กับแจจุงคงจะหนักหน่อยล่ะ
ทันใดนั้นความคิดชั่วร้ายก็ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด ยุนโฮยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะหันไปยิ้มหวานใส่แจจุงที่เจ้าตัวทำได้น่าถีบมากกว่าน่ารัก
“ฉันถือให้มั๊ยแจจุง...” ^ ^
“ไม่เป็นไร...”
“เอาน่า...ฉันถือให้ดีกว่า”ยุนโฮคว้าเป้มาจากร่างบางมาถือ กระเป๋าสองใบบนหลังหมีทำให้ดูเหมือนหมีหอบฟางแต่ยุนโฮก็ร่อนมันไปถึงโรงเรียน
ทำดีเอาใจแจจุงเพื่อผลตอบแทนภายภาคหน้า >O<!
คนสองคนที่เข้ามาในโรงเรียนทำให้คนเริ่มซุบซิบกัน ก็คนอย่างยุนโฮไม่เคยถือกระเป๋าง่ายๆให้ใครแต่ทำไมแจจุงถึง...
“เฮ้ย!...ลมอะไรพัดมาให้นายถือกระเป๋าให้แจจุงเนี่ย?”ยูชอนเพื่อนตัวดีเดินเข้ามาทักพลางทำหน้าแปลกๆกับกระเป๋าสองใบบนหลังหมี
“ลมรักจากคนสวย....” ^ ^
แจจุงถลึงตาพรวดส่วนไอ้ไก่ก็อ้าปากค้าง แจจุงกระชากกระเป๋าออกมาคนตัวสูงอย่างหงุดหงิดทันทีจนเกือบให้หมีที่ยอมปากหวานต้องล้มหน้าฟาดกับพื้น
“ทำไรเนี่ยแจจุง!!”ยุนโฮตวาดไปอย่างเหลืออด อุตส่าห์ดีด้วยทำไมถึงยังได้ร้ายตอบอยู่อีกล่ะฟ่ะ!
ร่างบางไม่ตอบแต่กลับส่งสายตายะเยือกมาให้แทน แจจุงเหวี่ยงกระเป๋าใส่ยุนโฮจนร่างสูงกระอักแล้วเจ้าตัวก็เดินหัวเราะโฮะๆจากไปด้วยความสะใจ
“เป็นไรมากมั๊ยเพื่อน...ท่าทางคนสวยจะเล่นใต้เข็มขัด”เสียงเห็นใจแกมขบขันดังขึ้นมาจากไอ้ยูชอนไก่ร้อยปีซึ่งยุนโฮก็ได้แต่ส่งสายตาขวางไปให้
“ย...ยุนโฮ~!”เสียงหวานแหลมปี๊ดดังร้องเรียก ยุนโฮเงยหน้าซีดๆขึ้นมามองแล้วยิ้มแหยๆให้จุนซูที่ยืนทำหน้างงกับอาการของเพื่อนร่วมห้อง ร่างเล็กมุ่นหัวคิ้วก่อนจะกระตุกแขนเพื่อนตัวเองอนาคตแพทย์ให้ดูอาการ “คิบอม...ชางมิน ยุนโฮเป็นอะไรไม่รู้ดูให้หน่อยสิ”
คิบอมเลิกคิ้วมองท่าทางของยุนโฮแล้วก็ได้ตบหลังเพื่อนอย่างเห็นใจ ส่วนชางมินก็หันไปแจกแจงคนตัวเล็กให้รู้เรื่อง
“ม...ไม่ต้องห่วงหรอก ยุนโฮไม่เป็นไรมาก...”
“จริงเหรอคิบอม?”ร่างเล็กหันไปถามอีกคน คิบอมเมินหน้าหนีพยักหน้าส่งๆแล้วบอกเสียงรัวเร็ว
“ด...ดงแฮมาแล้ว ผมไปก่อนนะ”
ยุนโฮสบถอุบก่อนจะขึ้นมาหยัดกายตรงได้เหมือนเดิมหลังจากยืนงอตัวเป็นกุ้งอยู่หลายนาที นึกแค้นจุนซูมาตงิดๆว่าจะมาห่วงอะไรเขานักหนา
ตะแง้วๆเป็นห่วงจนไอ้ไก่ข้างๆมันจะจับกดอยู่แล้วนั่นน่ะ
“อุ๊บ!...เลือดกำเดาไหล~!”อยู่ๆยูชอนก็ตะครุบหน้าตัวเองพร้อมศัพท์ภาษาที่ได้ยินอยู่สองคนก่อนมันจะวิ่งแจ้นหายไป
ยูชอนเพื่อนผมมีนิสัยประหลาดครับ...จ้องหน้าจุนซูเกิน 5 นาทีเมื่อไหร่เป็นอันเลือดกำเดาไหลทุกที = =”
“ยุนโฮ...แจจุงเรียกหาน่ะ!!”เยซองวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาบอกเขา “เร็วๆเข้าที่หน้าห้องน้ำดูท่าทางจะอารมณ์เสียด้วย”
“ใช่ๆ เร็วๆนะยุนโฮเดี๋ยวคนเข้าห้องน้ำจะโดนจับกิน” TTOTT
“ข...เข้าใจแล้วเย่เรียว”เรียกรวบยอดให้คนเอาข่าวมาบอกหน้าแดงเล่น ร่างสูงวิ่งออกไปก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า
ห้องน้ำ...
ตะกี้...ไอ้ไก่ก็แจ้นไปห้องน้ำ
หรือว่า...ไอ้ไก่จะโดนจับกิน =[]=”
“อ๊ากกก แจจุง ฉันเป็นเพื่อนไอ้หมีนะไม่ใช่ไอ้หมีสักหน่อย!!!” TTOTT
“เพื่อนก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ!!!”เสียงหวานบอกเหี้ยม ยูชอนถอยหลังติดกำแพงอยากร้องไห้โฮ ตอนแรกที่ถูกใจร่างบางนี่ท่าทางจะคิดผิด จุนซูของเขาน่ารักน่าเอ็นดูกว่าเป็นไหนๆ TTOTT
“เฮ้ย!”ยุนโฮที่ถลาวิ่งเข้ามาในห้องน้ำร้องเสียงหลง ยูชอนเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองก็รีบถลาเข้าไปหลบหลัง “แจจุงนายทำร้าย...คนเลือดกำเดาไหล” =O=”
“มาได้สักทีนะ!”เสียงหวานเหวลั่นอย่างหงุดหงิด ใบหน้าสวยบู้ปากพองลมเหมือนปลาปักเป้า ยุนโฮได้กลั้นยิ้มไว้ในใจ
ไม่รู้ตัวรึไงว่าทำแบบนี้แล้วน่ารักขนาดไหน...
“ไปได้แล้ว ฉันอยากไปนั่งที่เงียบๆ!!!”แจจุงตวาดอีกหนให้ยุนโฮได้สะดุ้งเฮือกแล้วก็ยิ่งสะดุ้งเข้าไปอีกเมื่อยูชอนดันมากระซิบบอก
“แจจุงงอนน่ะ...ที่แกไม่ยอมวิ่งตามไปมัวแต่ยืนตัวงอเป็นกุ้ง”
บ้าเหรอ...แจจุงเนี่ยนะงอน!!
“แกไม่เชื่อเพลย์บอยอย่างฉันเหรอ?”
เคยเชื่อเว้ยย!!! =O=
“นี่!...ฉันบอกว่าอยากไปนั่งที่เงียบๆไงล่ะ!”ร่างบางหันมาเหวอย่างที่ยุนโฮทำได้แค่วิ่งงกๆเข้าไปหาแล้วจัดแจงพาคนสวยไปหาที่เงียบๆตามบัญชา
ไอ้หมีงี่เง่าเอ๊ย!!!
แกมันเบ๊อะ! สมองเลอะเลือนเป็นปลาทอง บอกว่าจำฉันได้...จำได้ ไหนล่ะหลักฐานที่ว่าจำได้!!...นายยังจำไม่ได้เลยว่าฉันเป็นผู้ครอบครองแม่กุญแจน่ะ!!
ผู้ครอบครองกุญแจจะถูกหมั้นหมายกับเจ้าของลูกกุญแจตั้งแต่เกิดซึ่งมันก็หมายถึงผมกับยุนโฮ มันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำเลือกไม่ได้และอีกอย่างที่พวกเราเรียกกันก็คือ
พรหมลิขิต...
พระเจ้าประทานเราสองคนให้มาคู่กันอย่างเลือกไม่ได้ และเมื่อใดก็ตามแต่ที่คนทั้งสองมีความรักที่แท้จริงและแต่งงานกันโลกทั้งโลกก็จะตกอยู่ในห้วงความสันติไปจวบตลอดชีวิตของผู้ครอบครองและเมื่อสิ้นสุดการครอบครอง ลูกกุญแจกับแม่กุญแจก็จะกลับคืนสู่พระเจ้าให้ท่านได้เลือกผู้ครอบครองคนต่อไป
แต่ระยะความยาวนานของการมีผู้ครอบครองคนต่อไปจะนานแค่ไหนก็แล้วแต่พระเจ้าจะตัดสินที่จะเลือกความสุขให้มนุษย์หรือจะเลือกบทลงโทษแก่มนุษย์นานเท่าไหร่
แล้วดูสิดูไอ้ผู้ครอบครองลูกกุญแจมันดันเบ๊อะ!...ป่านนี้มันยังไม่รู้ว่ากุญแจที่แขวนคอมันมีไว้ทำอะไร
มันคงคิดว่าเป็นกุญแจผีด้วยซ้ำไป!!
“แจจุง...ทำไมทำหน้าเหมือนจะหักคอใครอย่างนั้นล่ะ” =O=
“ฉันจะหักคอนายคนแรกเลยดีมั๊ยยุนโฮ...”
“อ่า....ไม่เอา” -*-
เห็นหน้าไอ้หมีนี่แล้วยิ่งพาลอารมณ์เสีย...ทำไมผมต้องเกิดมาพร้อมกับไอ้หน้าที่บ้าๆนี่ที่ต้องรักษาด้วยนะ!
ตอนเด็กๆก็ทะเลาะกันทุกวัน เกลียดกันอย่างกับอะไรดีแล้วจะให้มารักกัน?
เห็นแก่หน้าที่กับความสันติของมวลมนุษย์หรอกนะผมถึงยอม...แต่ไอ้หมีนี่...ไอ้หมีนี่ อ๊ากก!!
“แจจุงยิ้มสิ...เวลานายยิ้มน่ะน่ารักดีออก” ^ ^
“เรื่องของฉัน!!”ร่างบางเหวลั่น ดีนะที่แถวนี้ไม่มีคนอย่างที่ไอ้ยุนมันบอกว่าเป็นฐานลับของมันที่ไม่มีใครมาก้าวก่ายได้แม้แต่ยูชอนจะมายังต้องขออนุญาตมัน
“แต่ฉันต้องการรอยยิ้มของนายนะ....”คราวนี้มาดเพลย์บอยจากยุนโฮที่แจจุงไม่เคยเห็นก็ประจักษ์ แจจุงรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนฉ่าอย่างที่ไม่ควรจะเป็น
“แกต้องอยู่ใกล้ไอ้ไก่นั่นเกินไปแล้วแน่ๆ!!”
“ฉันว่าฉันเป็นแบบนี้กับนายคนเดียวนะ”ยุนโฮยิ้มเอื่อยพลางยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางที่กำลังหน้าแดงฉ่า
แจจุงรู้มั๊ย...ว่านายน่ะเป็นรักแรกของผม
ที่แกล้งนายบ่อยๆก็เพราะต้องการเห็นหน้านาย อยากได้ยินเสียงนายและอยากให้นายจดจำฉันไปตลอด...
แล้วยิ่งได้เข้าใกล้นายแบบนี้....ฉันก็ชักจะทนไม่ไหว
ริมฝีปากสีเชอร์รี่น่างับกับใบหน้าสวยๆที่ทำให้ใครต่อใครต้องลุ่มหลง มันต้องเป็นของผมเพียงคนเดียว แจจุงจะต้องเป็นของผมเพียงคนเดียว....(ไอ้หมีแอบหื่น =[]=”)
กริ๊งงงงงงงงงงงง~!!
ออดเริ่มเรียนดังขึ้น แจจุงพลักอกยุนโฮออกไปห่างๆ ยุนโฮขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ แจจุงสะพายเป้ขึ้นหลังด้วยความอายที่แล่นฉิ่ว
“ป...ไปเรียนได้แล้ว!”และยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้ไปเรียนอย่างที่ต้องการมือหมีก็คว้าตัวเข้ามาสู่อ้อมกอด
“โดดคาบแรกกันเถอะนะครับ....แจจุง”ว่าพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้แจจุงแทบสติหลุด
หมีอะไรยิ้มได้หล่อเป็นบ้า~!!! >O<!
มือปลาหมึกของหมีเริ่มซนไปทั่วก่อนจะหยุดลงที่ริมฝีปากสีเชอร์รี่อย่างจงใจ ร่างสูงเอียงคอแล้วยิ้มบาง
“ผมจะทำให้คาบแรกของเราเป็นช่วงเวลาที่นายจดจำไปตลอดชีวิต”
“ไอ้หมี....ไอ้....อุ๊บ!”และแล้วร่างบางก็ไม่มีสิทธิได้ร้องอีกต่อไป นัยน์ตาคู่โตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ริมฝีปากสีเชอร์รี่เผยอขึ้นจะต่อว่าเป็นผลให้ร่างสูงส่งลิ้นร้อนเข้ามาตวัดเกี่ยวพัน ริมฝีปากอิ่มกดทับล่วงล้ำริมฝีปากสวย ลิ้นร้อนระอุตักตวงกวาดความหวานหอมที่ไม่จบสิ้นด้วยความอ่อนโยน สัมผัสจาบจ้วงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อ่อนโยนทำให้ร่างบางตอบกลับมาอย่างเคลิบเคลิ้มไม่ประสา
มือหยาบไล้แผ่นอกบางเพิ่มความรู้สึกให้วาบหวิว แจจุงสะดุ้งวูบมือเล็กจิกขยุ้มลงบนชุดนักเรียนของร่างสูงด้วยอารมณ์วาบหวาม ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเตลิดเปิดเปิงล่องลอยหายเหลือเพียงตัณหาที่ผุดวูบอย่างน่าละอาย
ยุนโฮผละริมฝีปากขึ้นเพียงครู่ก่อนจะกดซ้ำย้ำความเป็นเจ้าของริมฝีปากสวยอีกรอบ ลิ้นร้อนตวัดหาความหวานของขนมหวานชั้นเลิศที่ดื่มด่ำเท่าไหร่ก็ไม่หมด รสจูบซ่านที่ร่างสูงมอบให้ร่างบางนั้นอ่อนหวานยิ่งกว่าน้ำตาล แจจุงยึดเสื้อยุนโฮไว้แน่นเพราะไม่มีแรงแม้แต่จะยืน
ยุนโฮกระชับร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดกว้างมากขึ้นเพื่อให้ร่างบางระทวยได้ยึดทรงตัวในขณะที่ลิ้นระอุยังคงทำหน้าที่ร้องขอความหวานจากแจจุงที่เหมือนจะหวานละมุนมากขึ้นทุกที
“อื้อ...”ร่างบางนึกด่าทอตัวเองในใจที่ดันส่งเสียงน่าอายออกไป แต่เสียงหวานก็ยังร้องครางพร่าไม่หยุดเมื่อไม่ได้รับการปลดปล่อยจากร่างสูงจนในที่สุดอากาศหายใจก็เริ่มหมด มือน้อยทุบอกคนตัวโตรัวอย่างประท้วงขออากาศ
ยุนโฮผละริมฝีปากขึ้นให้อีกคนได้พักหายใจ หน้าอกแกร่งหอบหายใจถี่สะท้าน บ่วงอารมณ์ราคะยังไม่จบสิ้นแต่ร่างบางที่หลุดพ้นเป็นอิสระแล้วเรื่องอะไรจะปล่อยให้อิสระมันหลุดลอยไป
“หยุดนะ!!”แจจุงทำตาขวางหอบหายใจ มือกร้านไล้ใบหน้านวลอย่างเสียดายซึ่งก็ถูกแจจุงปัดมันทิ้งอย่างไม่ไยดี “นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!!!”
น่าอายที่สุด...ที่หลงระเริงไปกับตัณหาเย้ายวนจนทิ้งความรู้สึกผิดชอบชั่วดีแบบนี้!!
ปากกล้าขาแข็งไปแบบนั้นเองนั่นแหล่ะความจริงก็เคลิ้มไปแล้วเหมือนกัน...และก็กลัวจับจิตว่าร่างสูงจะจำหน้าที่ที่ตัวเองได้รับมาได้
ถ้ามันอ้างสิทธิที่หมั้นกันแล้วก็จบเห่!
“ก็บอกแล้วไงว่าจะทำให้นายจดจำฉันไปตลอดแจจุง....”
โชคดีที่สมองมันยังเลอะเลือน - -
“นายมันทุเรศที่สุดยุนโฮ!”ตวาดเสียงใส่สูงจนยุนโฮผงะ หมอนั่นเริ่มเบ้หน้าน้อยๆอย่างคนสำนึกผิดก่อนจะแหกปากร้องอย่างที่แจจุงอยากตาย
“เกิดมายังไม่มีใครด่าเค้าว่าทุเรศ นายทำแบบนี้ได้ไงอ่าแจจุง...แง๊!!!”
ไอ้เฮงซวย!...ไอ้ทุเรศ!...คำด่าพันคำยังไม่พอสำหรับนายเลยยุนโฮ!!
“โห...โชคดีจริงๆยุนโฮที่นายยังมีชีวิตรอดกลับมาได้”
ดูไอ้ยูชอนมันทัก...บรรเจิดจริงเพื่อนเอ๊ย!
“คาบแรกแกจะโดดไม่เห็นต้องพาแจจุงโดดไปด้วยเลยนี่หว่า”ยูชอนว่าเสียงใสก่อนต่อ “เจ๊ชอลไม่ได้ตัดคะแนนแกเพราะจุนซูสุดน่ารักของฉันบอกเจ๊แกไปว่านายป่วยตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วที่เห็นอาการไม่ดีส่วนแจจุงสงสัยจะพานายไปห้องพยาบาล”
ยุนโฮอ้าปากค้าง...จุนซูช่างประเสริฐนัก
แตกต่างกับแจจุงลิบลับ TTOTT
“อ้าวแล้วนี่แจจุงของแกไปไหน ทำไมไม่มาทานข้าวด้วยกัน”
“ไม่รู้...”
“แกนิ่...ไปทำอะไรให้เขางอนอีกแล้วล่ะสิ”
“แล้วทำไมเขาต้องงอนฉันล่ะ” -3-
“ขอนั่งด้วยคนนะ...” ^ ^
“อ้ะ เชิญเลยคร้าบจุนซู...”ยูชอนว่าเสียงใสในขณะที่ด้านหลังจุนซุมีคนสวยที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ ท่าทางเหมือนจะโดนจุนซูกับดงแฮลากมายังไงไม่รู้ พอเนตรคู่งามตวัดมาสบกับนัยน์ตาเรียว คนสวยก็หน้าแดงวาบก้มหน้างุดทันที
ท่าทางเขินอายของคนสวยที่มีโอกาสเห็นไม่บ่อยนัก ไม่สิ...ไม่เคยเห็นเลยต่างหากทำให้คนร่วมโต๊ะหันมามองยุนโฮอย่างสงสัย แต่หมีอืดก็ยังคงลอยหน้าลอยตาไม่รู้สึกรู้สาทำให้คนสงสัยเลิกสงสัยไปในทันที
และในเมื่อมันมีดงแฮก็ต้องมีไอ้ตี๋แก้มป่อง...
พอมีไอ้ตี๋แก้มป่องมันก็ต้องลากเพื่อนร่วมห้องอย่างเยซองกับคังอินเข้ามาร่วมแจม และเมื่อมีเย่ก็ต้องมีเรียวที่พ่วงติดกันมาราวชีวิตนี้ฉันขาดเธอมิได้ คังอินอีกคนที่ต้องพ่วงที่รักอย่างลีทึกมาด้วย
แน่นอน!...เมื่อมีของกินก็ต้องมีชางมินกับชินดง โอ้เย้!!
ไม่นานโต๊ะอาหารก็แน่นหนาฝาคั่งไปด้วยผู้คนหลากหลายที่ดูอบอุ่นจนร้อนอบอ้าว ไอควันร้อนจากชามราเมงและแกงกิมจิฉุยออกมายิ่งเพิ่มความร้อนให้คนบนโต๊ะจนเหงื่อแตกซิก
ยุนโฮที่ถูกนั่งเบียดจนตัวติดกับแจจุงเริ่มหนาวสะท้านทั้งๆที่ตอนนี้มันน่าจะร้อนมากกว่า แจจุงกำลังปล่อยไอเย็นอาฆาตส่งมาให้แต่ขณะเดียวกันร่างสูงก็ต้องอมยิ้ม
“เขยิบไปหน่อยสิแจจุง ฮันกะฮยอกจะมานั่งด้วย”จุนซูว่าในขณะที่ร่างบางเขยิบตัวเข้ามาใกล้ร่างสูงอีกนิด ดวงหน้าสวยมุ่ยลงเหมือนจะก่นด่าว่าไปนั่งที่อื่นไม่ได้รึยังไงวะ!
“นายรู้ตัวมั๊ยแจจุงว่าตอนนี้หัวใจนายเต้นแรงแค่ไหน?...”คำกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหูคนสวยทำให้แจจุงสะดุ้งเฮือกก่อนจะตวัดสายตาค้อนมาให้วงโต
“หัวใจฉันมันก็เต้นตามปกติ...นายจะมายุ่งอะไรไม่ทราบ”
“ยุ่งสิ...เพราะหัวใจนายเต้นออกมาตะโกนร่ำร้องเรียกชื่อฉัน”
คราวนี้ใบหน้าสวยแดงก่ำกัดฟันกรอดๆ มือบางกำช้อนไว้แน่นจนมันสั่นกึกๆและหักเป๊าะลงไปต่อหน้าต่อตา ยุนโฮกลืนน้ำลายเอื๊อกส่วนคนทั้งโต๊ะก็ได้แต่อ้าปากค้าง
แจจุงใช้มือเดียวหักช้อน =[]=”
ไม่น่าไปยั่วคนสวยเลยแฮะเรา TTOTT
ร่างบางลุกพรวดนัยน์ตาคู่โตวาววับก่อนจะประกาศเสียงกร้าว
“ฉันจะกลับบ้าน บอกครูด้วยว่าวันนี้ฉันลาครึ่งวัน!!”
“เดี๋ยวสิแจจุง!!...ยูชอนบอกครูด้วยว่าฉันก็ลา~!”ไอ้หมีลุกตามพลางสั่งเพื่อนซี้เสียงใส ยูชอนพยักหน้ารับงงๆ พอยุนโฮกับแจจุงหายลับไปจากสายตากลุ่มคนทั้งโต๊ะก็หันมองหน้ากันจับกลุ่มซุบซิบ
จากกลุ่มคนโต๊ะเดียวไม่นานก็กลายเป็นคนทั้งโรงอาหารที่เริ่มจับกลุ่มนินทา
ก็แหม...คนในประเด็นนี้มันน่าจับตามอง
คนหนึ่งก็ปริ๊นซ์ของโรงเรียนคนหนึ่งส่วนอีกคนก็เด็กนักเรียนใหม่ที่ถูกตั้งฉายาว่าปริ๊นซ์เซส (ตรงนี้ยุนโฮกับยูชอนเข้ามาบอกว่า ใครตั้งฉายาไม่ได้ดูเลย ปริ๊นซ์เซสอะไรนี่มันลูซิเฟอร์ชัดๆ!)
“รอด้วยสิแจจุง!!”ยุนโฮวิ่งตาม ยิ่งร้องเรียกวิ่งตามไปเท่าไหร่แจจุงก็ยิ่งวิ่งเร็วขึ้นเท่านั้น มันอะไรวะ! “แจจ๋า...นายจะเล่นโฆษณาสุริยันจันทราใช่มั๊ยเนี่ย!” >O<!
ยุนโฮยิ่งขมวดคิ้วเป็นปมขึ้นไปอีกเมื่อคำยั่วไม่ได้ผล แจจุงเป็นอะไรของเขานะ?...ยุนโฮจึงรีบเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีก มือแกร่งกระชากมือบางเข้ามา ร่างทั้งร่างของคนสวยจึงเหวี่ยงย้อนกลับมาตามแรงกระชากให้มาอยู่ในอ้อมแขนหมี
ใบหน้าสวยก้มหน้างุด เส้นผมที่ปรกหน้าทำให้ร่างสูงต้องเกลี่ยมันออกและนั่นก็ทำให้ยุนโฮต้องขมวดคิ้ว
“นายร้องไห้ทำไมแจจุง?”
“ฉันไม่ได้ร้องไห้”แจจุงตอบเสียงอู้อี้ ยุนโฮถอนหายใจเฮือกคนสวยยังดื้อเหมือนเดิม
“น้ำตาไม่เหมาะกับนายเลย...เคยบอกใช่มั๊ยว่าฉันชอบตอนที่นายยิ้ม รอยยิ้มของนายมีค่าแจจุง...”ร่างสูงยิ้มอ่อนโยน แจจุงช้อนตาที่คลอไปด้วยน้ำตาขึ้นมาสบ “ดังนั้น...อย่าร้องไห้นะ”ยุนโฮจูบซับน้ำตาที่ใบหน้าสวยแผ่วเบาราวกับแม้เพียงหยาดน้ำตาของร่างบางที่ไหลออกมานั้นก็มีค่าเหลือเกินและสัมผัสอ่อนโยนนั่นมันก็ทำให้ร่างบางยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก
“ฮึก!...ยุนโฮนายบอกฉันมาสิว่าที่นายทำอยู่ตอนนี้คือหน้าที่หรือความรู้สึกของนายจริงๆ”
อยากให้โกหกเพียงสักนิดว่าทำไปเพราะความรู้สึกจริงๆ ให้ดวงใจดวงนี้ที่ขาดน้ำชุ่มฉ่ำเพียงครู่
แต่ว่า...มันจะยิ่งทำให้ถลำลึกและเจ็บปวดมากขึ้น
ดังนั้น...ช่วยพูดความจริงให้หัวใจดวงนี้ยอมรับความจริงสักที อย่าให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีค่าไปกว่านี้เลย
“หน้าที่?...”
“ฉ..ฉันรู้ยุนโฮ นายมีหน้าที่ที่ต้องทำ นายทำมันเพราะหน้าที่...นายจำหน้าที่ตัวเองได้ฉันรู้ ฮึก!”ร่างบางเริ่มสะอื้น “ดังนั้น....ได้โปรด ฉันขอร้อง...อย่าให้ฉันได้หลงระเริงกับความหลอกลวงของนาย อย่าทำให้ฉันต้องถลำลึกไปกว่านี้อีกเลย เห็นแก่ฉันเถอะนะยุนโฮ....”
“ฉันไม่เข้าใจ หน้าที่อะไร?”
“นายเป็นผู้ครอบครองลูกกุญแจยุนโฮ...นายต้องรู้สิว่าหน้าที่ของนายคืออะไร”
“ไม่รู้” =O=
ใบหน้าสวยเริ่มมุ่ยลงก่อนจะถามเสียงแหลม
“งั้นนายจะบอกว่าที่นายทำไป นายทำด้วยความรู้สึกอย่างนั้นเหรอ?!!”
คราวนี้ร่างสูงขยับยิ้มเอื่อย มือแกร่งจับมือบางขึ้นมาทาบลงบนหน้าอกของเขาอย่างนุ่มนวล
“นายต้องรู้สิ...ความรู้สึกของฉัน นายต้องรู้แน่ๆ”
“ฉันไม่รู้....”
“หัวใจฉันกระซิบว่ารักนาย ไม่ได้ยินเลยเหรอ?”ยุนโฮบอกเสียงนุ่ม แจจุงก้มหน้างุดใบหน้าขาวตอนนี้แดงซ่านไปด้วยสีเลือด “แล้วนายล่ะรักฉันบ้างรึเปล่า?”
“ขอโทษนะยุนโฮแต่ฉันไม่รู้....”เสียงหวานบอกแผ่ว ยุนโฮถอนหายใจเบาๆ
บางทีมันอาจจะเร็วไปสำหรับแจจุง...
“หน้าที่อะไรฉันไม่รู้หรอกนะแจจุง...แต่แม่ฉันให้กุญแจนี่มาซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไร”ยุนโฮหยิบกุญแจที่ห้อยคอขึ้นมาดูก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง “แต่ฉันจะเอาไว้ไขประตูหัวใจแจจุงแล้วกันนะ...”สิ้นคำกล่าวหมีแจจุงก็ขยับยิ้มหวาน
“พูดเป็นการ์ตูนไปได้” ^^
ยุนโฮมองร่างในอ้อมแขนอย่างเอ็นดูก่อนร่างสูงจะหยิบสร้อยคอที่แจจุงห้อยไว้ขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ
“ไม่นึกว่านายจะมีแม่กุญแจห้อยไว้อยู่”ยุนโฮขยับยิ้มบางก่อนจะเอาลูกกุญแจของตัวเองไขลงไป
กริ๊ก~!
เสียงกริ๊กเบาๆบ่งบอกว่าแม่กุญแจถูกปลดล็อคเรียบร้อยแล้วทำให้ยุนโฮต้องขมวดคิ้ว ที่ผ่านมามันไม่เคยไขอะไรออกแต่ทำไมกับแม่กุญแจของแจจุง....
“ไขเข้ามาแล้ว...ก็ดูแลเจ้าของแม่กุญแจให้ดีๆหน่อยล่ะกัน”
ยุนโฮขยับยิ้มกับคำพูดหวานและท่าทางน่ารักของแจจุง ร่างสูงฝังจมูกลงซอกคอขาวแล้วหายใจเข้ารับความหอมจากผิวกายคนสวยที่ดูเหมือนจะหอมขึ้นทุกทีที่สัมผัส
“แจจุงเป็นเจ้าของจูบแรกของผม...คิดว่าผมจะไม่รับผิดชอบเหรอครับ”
“บ้า~!”
“และแจจุงก็จะเป็นเจ้าของจูบผมเพียงคนเดียว...”ร่างสูงยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดหน้า นิ้วเรียวไล้แก้มคนสวยอย่างแผ่วเบาหลงใหลก่อนฝ่ามืออุ่นจะประคองหน้าคนสวยขึ้นมาประทับจูบ ริมฝีปากอิ่มแตะบนกลีบปากสวยก่อนจะส่งลิ้นร้อนออกไปทักทายเพียงผิวเผินแผ่วเบาแล้วผละออกมาก่อนที่เจ้าตัวจะหยุดความต้องการของตัวเองไม่ได้
ยุนโฮสะพายเป้ที่หล่นไปอยู่กับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ขึ้นมาพาดบ่าใบหน้าคมมองคนสวยที่ยืนหน้าแดงซ่านก่อนจะยื่นมือไปให้คนสวยจับ
“กลับบ้านสิครับ...ไหนแจจุงว่าจะกลับบ้านไง”
แจจุงเงยหน้าขึ้นมาสบสะพายกระเป๋าขึ้นมาแล้วยื่นมือไปให้คนตัวโตจับอย่างว่าง่าย ยุนโฮยิ้มเอื่อยแล้วทั้งสองคนก็เดินเคียงคู่กันไปตลอดเส้นทาง
นายเป็นหมีที่น่ารักที่สุดในโลกเลยยุนโฮ...
รักนายจังหมีขาวตัวอ้วนของผม...
--------------
[..M@Y Talk...]
หึๆ แต่งไว้นานพอดูแล้วล่ะ
มันไม่ได้เกี่ยวกะเรื่องเลยนะ เพื่อนให้แต่งก็แต่งมา
ออกแนว...หมีหื่นเล็กน้อย = =
เม้นนนนน!!!!
ความคิดเห็น