คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [Part 13]
[Part 13]
“ยุนโฮ!!!....เข้าร้านนี้หน่อยนะ!”ร้านบางบอกเสียงใสในขณะที่เขาได้แต่มองตามอย่างปลงๆ “ตุ๊กตาร้านนี้น่ารักเวอร์อ่า”
ร้านตุ๊กตา..
ไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าทำไมผู้หญิงถึงชอบตุ๊กตานักนะ
แต่จะว่าไป...แจจุงมันก็ผู้ชายนี่หว่า
ยุนโฮสะบัดความคิดพิลึกพิลั่นออกจากหัวก่อนจะเดินตามแจจุงเข้าร้านไป นัยน์ตาคมกวาดมองเจ้าตัวตุ๊กตาที่นั่งเรียงรายจับจ้องมาที่เขาราวกับจะสั่งให้เขาซื้อให้คนสวยสักที ให้ตายเถอะที่นี่ยังไงก็ไม่เหมาะกับเขา
เขาไม่ค่อยถูกโฉลกกับเจ้าพวกนี้ที่นั่งมองตาแป๋วนี่สักเท่าไหร่ ยิ่งดูก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าเจ้าพวกนี้มันดีตรงไหนทำไมคนถึงชอบนัก
พูดก็ไม่ได้...สั่งอะไรก็ไม่ทำ
ไม่ยักจะดี...
“ยุนโฮ...ตุ๊กตาช้างตัวนี้”แจจุงยกตุ๊กตาสีฟ้าที่จ้องมายังเขาเหมือนจะบอกว่ารีบๆซื้อไปเร็วๆ “ฉันอยากได้อ่า...”
“ครับๆ ถือว่าเป็นของขวัญนะ”ยุนโฮตัดบทก่อนจะเดินไปจ่ายเงิน นี่มันเรื่องอะไรของเขากันนะที่ต้องมาตามคนสวยต้อยๆแบบนี้น่ะ!
แจจุงมองยุนโฮแล้วอมยิ้มเศร้า
นายรู้ไหม...นั่นน่ะจุนซูจะซื้อให้ฉันเชียวนะ
ในวันนั้น...
ก่อนที่จุนซูจะจากไป...
_________________________
“บ้าจริงๆเลยใครให้นายเอาหลังไปรองให้หมีมันขย้ำเล่นล่ะเนี่ย”จุนซูบ่นไปทำแผลไปให้ยูชอน งานสิ้นปีที่คิดว่าจะมาเที่ยวกลับต้องวิ่งหาซื้อยาให้เจ้าบ้านี่ซ่ะงั้น
“นายอยากโดนหมีขย้ำรึไง”ยูชอนตอบกลับอย่างหงุดหงิด จุนซูจึงกดแผลแรงขึ้นอย่างหมันไส้ “โอ้ย! อยากตายรึไง?”
“ทีอย่างนี้ดันเจ็บ...ไอ้งี่เง่า อย่างนี้น่าจะโดนอีกสักแผล”จุนซูบอกอย่างไม่สบอารมณ์ ร่างเล็กยกมือยูชอนขึ้นมาดู “แล้วไอ้รอยขีดข่วน เลือดซิบๆนี่มันมาจากไหนกัน?”
“กิ่งไม้มันเกี่ยว...”
“งี่เง่า!!”จุนซูสบถ
“จุนซู...”
“อะไรอีกล่ะ?!!”
“เปล่า...”ยูชอนเอ่ยเรียบ ร่างเล็กสบถอุบงึมงำไม่เป็นภาษา
ยูชอนมองร่างเล็กที่กำลังทำแผลให้เขาอย่างไม่เข้าใจ หัวสมองตอนนี้มันมีแต่เครื่องหมายคำถามและไม่เข้าใจ
จุนซู...จะรู้รึเปล่า
ว่าตอนนี้นายพูดกับฉันมากขนาดไหน พูดกับคนที่นายเกลียดมากขนาดไหน
และ...นายดูเป็นห่วงฉันมากขนาดไหน
คำถามที่ทำให้ยูชอนต้องคลี่รอยยิ้มบางออกมาอย่างช่วยไม่ได้ จนจุนซูที่กำลังทำแผลอยู่ต้องทำตาเขียวแล้วตวาดใส่
“ยิ้มบ้าอะไร!”
“เปล่าๆ แค่สงสัยว่าวันนี้ทำไมนายพูดมากจัง”คำพูดพร้อมรอยยิ้มจากยูชอนซึ่งจุนซูไม่ค่อยได้เห็นนักและยิ่งเป็นรอยยิ้มที่ยูชอนให้จุนซูยิ่งแล้วใหญ่ ร่างเล็กเบ้หน้าน้อยก่อนจะหันไปสนใจแผลเหวอะตรงหน้าต่อ
“อ่ะ...เสร็จแล้วทีหลังอย่าทำตัวเป็นฮีโร่แบบนี้อีกนะ”ร่างเล็กพึมพำก่อนจะต่อด้วยน้ำเสียงอู้อี้ที่ทำให้ยูชอนขยับยิ้มมากขึ้นไปอีก
“ข...ขอบคุณนะ”
น้ำเสียงอู้อี้แผ่วเบาแต่มันก็ทำให้ยูชอนรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ดวงหน้าคมเสหันหนีไปมองดวงจันทร์กลมโตเบื้องบนอย่างไม่เข้าใจ
ความหมายแม้ไม่ลึกซึ้งแต่ก็มาจากใจ ยูชอนไม่เคยเข้าใจคำว่าหัวใจมานานเท่าไหร่กัน หัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดิมๆเรียบง่ายมานานแล้วกลับเต้นไม่ตรงจังหวะอีกครั้ง ร่างสูงมุ่นหัวคิ้วไม่เข้าใจก้อนเนื้อด้านซ้ายของตัวเองที่น่าจะเต้นจังหวะเดิมๆจนชินชาทำไมถึงได้เปลี่ยนจังหวะให้เร็วขึ้นได้
เพราะอะไร?
เพราะคิม จุน ซูอย่างนั้นน่ะเหรอ?
“นี่...เข้างานได้ไหม?”จุนซูออกปากถามอีกครั้งหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างก็เงียบกันไปนาน ยูชอนลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยื่นมือมาให้จุนซูจับยืน ร่างเล็กมองมือนั่นอย่างงงๆก่อนเจ้าตัวจะเลือกที่จะยืนด้วยตัวเอง
ยูชอนยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินนำร่างบางเข้าไปในงาน
“เข้าใจใช่ไหมว่าอย่าห่างจากฉัน...”และสิ่งที่ยูชอนได้รับจากจุนซูที่แววตาที่บอกว่าไม่เข้าใจ “นายอยากโดนอะไรอีกรึไง”คราวนี้คนตัวเล็กเบ้หน้าแล้วเนียนๆมาจับมือคนตัวโต
ยูชอนชะงักไปชั่วครู่กับอากัปกริยาของจุนซูที่วันนี้ดูท่าจะไม่น่าไว้ใจชอบกล ไอเย็นเยียบจากมือจุนซูที่ส่งผ่านมายังเขาทำให้ลึกๆมันอดรู้สึกผิดไม่ได้
ทั้งๆที่ไม่เคยรู้สึก
“นี่....”
“หืมม์?”
“ฉันอยากเข้าร้านตุ๊กตา...”จุนซูบอกเสียงแผ่วพลางชี้ไปยังร้านตุ๊กตาเบื้องหน้า “อยากได้ตุ๊กตาช้าง...”คำร้องขอที่น้ำเสียงดูติดจะเศร้าจนน่าใจหาย ยูชอนเดินนำเข้าไปในร้านและทันทีที่เข้าไปในร้าน
“ยุนโฮๆ...นายเนี่ยน้า~”คนสวยที่จุนซูคุ้นหน้าเป็นอย่างดีกำลังยืนหยิกแก้มผู้ชายร่างสูงพร้อมทั้งอุ้มตุ๊กตาช้างตัวเบ่อเร้อในก้อมกอดเขา
พี่แจจุง...
ไม่ได้...
จะให้พี่แจจุงเห็นไม่ได้...
“ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอนาย”ยูชอนเอ่ยปากทักยุนโฮ รอยยิ้มร้ายประดับบนดวงหน้าคมอีกครั้ง ยุนโฮหันมามองคนทักทายก่อนจะขยับยิ้มเครียด
“ว่าไง”
“คนสวย...จำผมได้ไหมครับ?”คราวนี้ยูชอนหันไปถามแจจุงที่กระชับตัวเข้ามาใกล้ยุนโฮมากเข้าไปอีก “ว้า~ ยังกลัวผมอยู่อีกเหรอเนี่ย”
“ก็แกน่ะรังสีหื่นกระจาย”ยุนโฮเหน็บเข้าให้ “ชางมินล่ะ...มาคนเดียวรึไง?”
“ก็มากับ...จ...จุนซู!!!!!”ปลายประโยคขึ้นเสียงหลง นัยน์ตาคู่คมเบิกกว้างกวาดมองหารอบตัวก่อนจะหุนหันวิ่งออกไปทันที
ส่วนแจจุง...
“จ...จุนซูงั้นเหรอ?”ดวงหน้าสวยฉายแววตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ยุนโฮรวบไหล่บางเข้ามาใกล้ก่อนจะพึมพำกระซิบเสียงแผ่ว
“ชื่ออาจจะเหมือนกัน โลกนี้มีคนชื่อจุนซูคนเดียวซ่ะที่ไหนกันล่ะ”
ความจริงแล้ว...ก็อยากให้เป็นอย่างที่พูด
รู้ทั้งรู้ว่าความสามารถของยูชอนคืออะไร
ชุบชีวิตคนตาย...
และ...ลางสังหรณ์ส่วนลึกกำลังร้องบอกว่าอาจจะเป็นคิม จุน ซูจริงๆ
คงไม่ใช่
อย่าเลย...ขอให้อย่าเป็นอย่างที่คิด
______________________
“คิม จุนซู....จุนซู!!!”ยูชอนตะโกนลั่นหลังออกมาจากร้านตุ๊กตา คนตัวเล็กที่เขาบอกว่าให้อยู่ข้างๆหายไปไหน “โธ่เว้ย!!!”
“ย...ยูชอน”เสียงหวานร้องเรียกแผ่วเบาจากทางด้านหลัง ร่างสูงหมุนตัวกลับไปอย่างเอาเรื่อง นัยน์ตาคู่คมวาวโรจน์ก่อนจะแปรเป็นอ่อนลงเมื่อสังเกตเห็นหยาดน้ำตาคลออยู่เต็มหน่วยของดวงตาคู่หวาน
“เป็นอะไร?”
“ฉ....ฉัน”จุนซูบอกเสียงติดๆขัดแววตาคู่หวานเหลือบมองไปทางร้านตุ๊กตานั้นบ่อยครั้งจนยูชอนต้องขมวดคิ้ว “ฉัน....ฮือออออ”
“เป็นอะไร?”ยิ่งถามไปก็ไม่ได้รับคำตอบนอกจากเสียงร้องไห้ เขาไม่เข้าใจเลยสักนิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ไม่เข้าใจว่าทำไมจุนซูถึงได้ร้องไห้
“ฉันก็จะซื้อตุ๊กตาช้างตัวนั้นให้แล้วไง”ยูชอนเลือกที่จะพูดออกไปในสิ่งที่คิดว่าเป็นสาเหตุแต่ลึกๆก็คิดว่าไม่ใช่อยู่ดี
“ย...ยูชอน...”เสียงเล็กเริ่มอู้อี้เมื่อร่างสูงดันหัวกลมๆนั่นซุกเข้ากับบ่ากว้าง
อีกแล้ว...
ยอมให้กับเจ้าตัวเล็กหัวกลมๆนี่อีกแล้ว...
น้ำตา...
ที่เห็นจากจุนซูมาบ่อยแต่ก็รู้สึกไม่ชอบทุกครั้งที่เห็น...
“หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ”ออกปากสั่งแต่น้ำเสียงกลับดูอ่อนราวกับปลอบประโลมจุนซูคนหัวดื้อมีหรือที่จะหยุดยิ่งกับคำสั่งที่ไม่น่าปฏิบัติตามแบบนี้
“ยูชอน!”เสียงเรียกที่ทำให้เจ้าของชื่อต้องเงยหน้าขึ้นมามอง นัยน์ตาคมฉายแววรำคาญเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าของคู่กรณี “นั่นใครน่ะ?”
“จำเป็นด้วยหรือไง?”
“ดูเหมือนว่าเขากำลังร้องไห้อยู่นะ...นายแกล้งเขาหรือไง”ยุนโฮบอกส่วนคนสวยข้างกายตั้งแต่เดินมาที่นี่ก็ดูเหมือนจะจ้องไปที่คนตัวเล็กไม่วางตา
“จุนซู...นั่นเรารึเปล่า?”น้ำเสียงหวานที่จุนซูจำได้ดีเอ่ยทัก ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวก่อนจะกอดยูชอนแน่นจนร่างสูงก้มลงมามองร่างเล็กที่กำลังตัวน่าสงสัยผิดปกติ
“จะบ้ารึไงคุณ...น้องคุณน่ะตายไปแล้วนะ”ยุนโฮแย้งแต่นัยน์ตาคู่นั้นกลับจ้องไปที่ยูชอนอย่างเค้นคำตอบจากดวงตาคู่นั้น ยุนโฮมีเค้าความเครียดจนเห็นได้ชัด “ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”
ถึงจะว่าเป็นไปไม่ได้แต่ยุนโฮก็ไม่ได้คิดอย่างที่พูดเมื่อเขาสังเกตเห็นคนตัวเล็กที่กำลังทำตัวเหมือนแมวน้อยที่ขดตัวหนีความกลัวอยู่กับเจ้าของ ยิ่งหันมาเค้นกับยูชอนเจ้าบ้านั่นก็หลบสายตาเขา ขมวดคิ้วก้มมองคนตัวเล็กแล้วแค่นยิ้ม
เข้าข่าย....ชัดๆ
แบบนี้ไม่ต้องสงสัย...เด็กนั่นคือคิม จุนซูแน่
“เอาน่า...แจจุงไปเหอะ เด็กคนนี้ไม่ใช่จุนซูหรอก”ยุนโฮเลือกที่จะดึงคนสวยออกไป ไม่อยากเลยสักนิดที่จะให้แจจุงเข้าไปพัวพันกับพวกอันตรายอย่างยูชอน
สันนิษฐานของเขาไม่น่าจะผิดพลาด
ถ้าแจจุงรู้ว่านี่เป็นจุนซู...คนสวยนี่ก็ต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับพวกอันตรายพวกนั้น
ยิ่งกับปาร์ค ยูชอน...เขาไม่อยากให้เข้าใกล้ที่สุด
“ไม่นะ...ฉันจำได้”แจจุงยังไม่ยอมแพ้ร่างบางเดินเข้าหายูชอน “แค่แผ่นหลัง เรือนผมแค่นี้ฉันก็จำได้แล้ว”
“ไม่เอาน่าแจจุง ไปเที่ยวต่อเหอะ...เหลือที่เที่ยวอีกเยอะแยะนะ”ยุนโฮเริ่มทำตัวงอแง แจจุงก็ยังคงไม่สนใจ ร่างบางเอื้อมมือเข้าไปแตะไหล่ที่กำลังสั่นระริกซุกหน้าเข้ากับบ่ากว้างของยูชอน
“จุนซู....”
“อึก!~ ไม่เอานะ”จุนซูพึมพำเสียงสะอื้น “ผ...ผมไม่ใช่จุนซู”
“เสียงนาย....”
“บอกว่าไม่ใช่ไงล่ะ!”ร่างเล็กว่าพร้อมหันหน้ามาเผชิญกับคนสวย แจจุงเอื้อมมือเข้ามาจับหน้าร่างเล็กเอาไว้
“ทำไมขาวอย่างนี้ล่ะ....แล้วตัวก็เย็นด้วย”
ทำไมพี่ไม่ฟังผมเลยล่ะ...
ผมบอกแล้วไงว่าไม่ใช่จุนซู...
ทำไมพี่ไม่ฟังผม!
“ผมไม่ใช่จุนซู...”จุนซูย้ำคำนั้นช้าชัด น้ำตาที่ไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆเพราะเริ่มกลั้นไม่อยู่ยิ่งกับสัมผัสมืออุ่นๆของพี่ชายเพียงคนเดียวที่จุนซูรักมากที่สุดแล้ว “ขอร้อง...อย่าทำแบบนี้กับผม”
เป็นคำขอร้องที่แจจุงรู้สึกว่ามันยากมากที่จะทำ
“แจจุง....เขาก็บอกแล้วว่าไม่ใช่จุนซู ไปเหอะ”ยุนโฮจับไหล่บางแน่นแต่แจจุงก็ยังไม่สน ยุนโฮหันไปมองยูชอนที่กำลังยืนนิ่งเป็นทองไม่รู้ร้อนอย่างหงุดหงิด “นายต้องการแบบนี้หรือไง”
“ยูชอน...ฉันอยากกลับบ้าน พาฉันกลับบ้านที”จุนซูบอกร่างสูง ยูชอนพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะยิ้มทักทายยุนโฮแล้วหันมาจุมพิตมือแจจุงเพื่อบอกลาท่ามกลางความเหวอของยุนโฮก่อนยูชอนจะช้อนตัวจุนซูขึ้นแล้วหายวับไปกับตา
“เห็นไหม...เขาไม่ใช่จุนซู น้องคุณหายวับไปแบบนี้ไม่ได้หรอก”ยุนโฮยังคงยกข้ออ้างได้เรื่อยๆแต่มีหรือที่คนอย่างแจจุงจะเชื่อ
“นั่นเป็นจุนซูแน่ๆ...นายต้องรู้อะไรแน่ๆ ตอบฉันมาสิยุนโฮนายรู้อะไรใช่ไหม?!!!”ปลายประโยคขึ้นเสียงสูงจนคนแถวนั้นหันมามอง ก่อนร่างบางจะเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างอดกลั้น
ไม่ไหวแล้ว...
ฉันทนไม่ไหวแล้ว...
ทุกๆอย่าง....ฉันทนมันไม่ไหวอีกแล้ว
“จ...แจจุง”เสียงคีย์เบสอ่อนลง ร่างสูงมองร่างบางอย่างชั่งใจ
“นายบอกฉันได้ไหม?”
“.............................”
“นั่นคือจุนซูใช่ไหมยุนโฮ?”
“.................................”
“ขอร้อง....”
“ใช่...นั่นน้องนาย ยูชอนมีพลังที่จะชุบชีวิตคนตาย”คำตอบที่ทำให้แจจุงเบิกตากว้างแล้วเอ่ยคำพูดที่ทำให้ยุนโฮอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ
“พาฉันไปหาจุนซูหน่อยสิ....ตอนนี้เลย!”
__________________________________
[...M@Y Talk...]
ก่อนอื่น...คงต้องขอโทษสินะ = =
แต่....ไรเตอร์ไม่ได้เป็นฝ่ายตายหายจากคนอ่านนะคะ คอมบ้าๆนี่ต่างหากที่ตายไปจากไรเตอร์ โฮกก TT^TT
ตอนนี้คอมมันคืนชีพแล้ว ดีใจมากกก
อ่า...ทูคิมเจอกันแล้ว โว้~!
เพื่อเป็นการไถ่โทษ....พรุ่งนี้ไรเตอร์จะอัพตอนพิเศษให้แน่นอนค่ะ!!! ^O^
ดังนั้น....เม้นกันหน่อยนะคะ ทุกท่านน
ความคิดเห็น