คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [Part 14]ChangeKibum...คิบอมเปลี่ยนไป แว๊กก! O-O!
Prince With Soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง
[Part 14]ChangeKibum...คิบอมเปลี่ยนไป แว๊กก! O-O!
กริ๊งงงงงงง
เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้นและแล้วเด็กที่เคยเต็มสนามก็หายวับไปกับตา
“คิม คิ บอม~!”
“มาคร้าบบ~”เจ้าของชื่อ(ปลอมๆ)ขานตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทำเอาคนมองใจหายใจคว่ำเล่น ฮีชอลเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดรายชื่อนักเรียน นัยน์ตาคมกริบหรี่มองดงแฮในร่างคิบอมอย่างใช้ความคิดก่อนจะผงะเมื่ออยู่ๆคิบอมฉบับโปร่งใสก็ลอยวับมาอยู่ตรงหน้า
“น...น้องฉัน ตายแล้ว?”เสียงหวานพึมพำเสียงแผ่วในขณะที่คิบอมตัวจริงขมวดคิ้วก่อนกดเสียงต่ำบ่งบอกว่าอารมณ์ตัวเองนั้นแย่ขนาดไหน
“อย่าแช่งผม...”
ฮีชอลเริ่มรวบรวมสติเข้ามาด้วยความมึนงงไปสามตลบ สมองในหัวเริ่มประมวลข้อมูลที่ได้รับแล้วเจ้าตัวก็แย้มยิ้มสยองเช่นเดิม ร่างบอบบางย้ายตัวเข้าไปใกล้คิบอมที่กำลังนั่งฉีกยิ้มแกว่งขาที่โต๊ะเรียนก่อนจะก้มลงกระซิบให้ได้ยินเพียงแค่คนกับผี(ที่ตอนนี้กลายเป็นคน)
“เป็นไง...การครอบครองร่างของคิบอมน่ะ...”
คำกระซิบที่เล่นเอาใบหน้าหล่อแดงซ่าน ดงแฮในร่างคิบอมคว้าเอาหนังสือขึ้นมาปิดหน้าดับความอายส่วนเพื่อนร่วมชั้นก็ได้แต่ส่งสายตาหวาดๆมาให้
เจ้าชายผู้เคร่งขรึมทำไมถึงได้....
สงสัยจะผีเข้า... = =
“อ๊า! ครูเพิ่งนึกได้ วันนี้ครูไม่สอนนะนักเรียน ครูมีนัดกับซีวอน~!”ฮีชอลบอกเสียงแหลมหลังจากที่เช็คชื่อนักเรียนเสร็จเล่นเอานักเรียนถึงกลับอ้าปากค้างอึ้งกิมกี่
เจ๊แกเอาอีกแล้ว... = =”
บางทีก็ไม่สอน...สอนทีก็ให้สอบที โหดร้ายยยย
ดงแฮในร่างคิบอมมองเจ้าของใบหน้าสวยที่เดินฮัมเพลงออกไปอย่างอารมณ์ดี ดงแฮทำหน้าเหมือนคนเพ้อฝันและแน่นอนว่าต้องเป็นใบหน้าของคิบอม
“การมีความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง...”คำพูดชวนเลี่ยนดังออกมาจากเจ้าชายเล่นเอาเพื่อนร่วมห้องหน้าคว่ำเป็นแถบๆ คิบอมตัวจริงลอยเข้าไปหาคนน่ารักแล้วบอกเสียงต่ำ
“อย่าเอาร่างฉันไปทำอะไรแบบนี้”
“วันนี้นายดูอารมณ์เสียนะบอมบี้~” ^ ^
“.........”
“คิบอม...”เสียงหวานของเพื่อนซี้ดังแว่วเข้ามาทำให้ร่างของคิบอมหันไปแย้มยิ้มหวานแบบที่คิบอมไม่ควรจะทำ
“ลีทึก...” ^O^
“นายแปลกไปนะ” -*-
“ก็ฉันไม่ใช่คิบอมนี่...”เจ้าตัวดียิ้มสยอง คิบอมตัวจริงหน้าเหวอส่วนลีทึกก็ยิ้มกว้าง
“นายใช่มั๊ยดงแฮ!”
“ใช่...ฉันเอง”ว่าจบดงแฮในร่างคิบอมก็รวบตัวเพื่อนรักเข้ามากอดอย่างคิดถึง
นานเท่าไหร่แล้วสัมผัสที่เคียงข้างมาตลอดจากเพื่อนรักคนนี้หายไป...
เมื่อได้สัมผัสอีกทีก็พาลน้ำตาจะไหลอย่างช่วยไม่ได้...
“ฮือๆ ลีทึก”คนตัวโตที่กำลังกอดร่างเล็กเริ่มสะอื้นบนบ่าลีทึก คนในห้องมองกันอ้าปากค้างในรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันส่วนคิบอมตัวจริงสิอยากจะร้องไห้
ไม่นะ...
คังอินเอาตายแน่ TTOTT
เชื่อสิ...ไม่กี่วินี่ข่าวมันต้องแพร่ระบาดยิ่งกว่าโรคติดต่อแล้วที่ซวยมันก็ผม...ไม่มีใครลือหรอกว่าคิบอมโดนผีสิงไปกอดจองซู
ข่าวมันต้องเป็นแบบนี้ คิม คิ บอม แย่งนางฟ้าจากหมี >O<!!
ไม่นะภาพพจน์ที่อุตส่าห์รักษามาเนิ่นนาน!! TTOTT
ปัง!!
“คิม คิ บอม!!!”
แว๊กก ไอ้หมีมาแล้ว เร็วยิ่งกว่าซูปเปอร์แมนบิน T^T
คังอินก้าวสวบๆเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าถมึงทึง ไอทมิฬเริ่มก่อตัวเหมือนฝนจะตก ฟ้าเริ่มผ่าเปรี้ยงๆส่วนผีที่วนเวียนอยู่ในห้องก็เริ่มเรียนรู้คำว่าว่าร้องอาแคปเปล่ายังไงให้เพราะที่สุด
ไม่นะ!!!!!
“ไม่ใช่นะคังอิน...มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด”
“นายปกป้องมันเหรอทึกกี้!”คังอินหันมาเหวใส่ร่างบาง ดงแฮในร่างคิบอมหน้าเหวอ คังอินกระชากคอเสื้อเจ้าตัวขึ้นมาง้างหมัดเตรียมซัดเต็มที่
คิบอมอยากร้องไห้...หน้าหล่อๆของเขาต้องเป็นรอยฟกช้ำแน่ๆ TTOTT
แล้วก็...ดงแฮก็คงจะเจ็บ
“น...นายโกรธเหรอ ฉันกอดลีทึกแล้วนายโกรธสินะ”
“รู้ตัวก็ดี!!”
“ง...งั้นฉันจะกอดนายด้วย”
วิ้วววว~ว
เวลาผ่านไป 1 นาที...
ทุกคนตั้งสติได้...แต่คิบอมยังตั้งสติไม่ได้
นั่นมันอะไร...ดงแฮนั่นมันร่างเขานะ!!!
“ด...เดี๋ยว ไม่ต้อง หายโกรธแล้ว...คิบอมวันนี้นายแปลกๆ”คังอินเลื่อนมือเข้าไปแตะหน้าผากคนถูกหาว่าแปลก “ไม่มีไข้นี่...”
“นายเป็นแฟนลีทึกเหรอ...งั้นฉันฝากเพื่อนฉันด้วยนะ!” ^O^
เงียบไปอีก 1 นาที...
“ทึกกี้...ถึงเจ้านี่มันจะบ้า แต่นายกอดคนบ้าแบบนี้ ผมก็หึงนะ...”เสียงหมีดังขึ้นในขณะที่คนอื่นๆเงียบ ลีทึกมองหน้าคังอินนิ่งใบหน้าหวานแดงซ่านเจ้าตัวขยับยิ้มอ่อนหวาน บรรยากาศกำลังไปได้ดีทีเดียวถ้าไม่ใช่ว่า...
“ฉันไม่ใช่คนบ้านะ!!...พูดงี้ได้ไงอ่า!”เจ้าตัวดีที่เริ่มร้องตะแง้วๆ
จากนี้...ภาพพจน์ของเจ้าชายแก้มป่องมาดนิ่งคงเปลี่ยนไปอีกเยอะเลยทีเดียว...
________________________________
“ช้าซ่ะจริงๆเลยโว๊ยยย!!!”เสียงแปดหลอดของเจ้าแม่แจดังก้องอยู่ที่หน้าบันไดตึกสาม เจ้าตัวยืนสบถเป็นวรรคเป็นเวรโดยมีหมี จอมแบ๊ว ฮันที่ตามติดมาด้วย และหมอผีเพี้ยนกับไหที่ยืนทำหน้าซังกะตาย
“เอาน่า...คิบอมมันทำเวรอยู่”ฮันกยองบอกพลางตบบ่าเพื่อนตัวเองเบาๆแต่ก็ต้องรีบชักมือกลับเพราะกลิ่นไอสีม่วงที่แผ่กระจายจากคนหน้าหมี
“พี่แจจุงๆ~!”
“อย่ามาทักฉัน!” =O=
“ทำแบบนี้กับญาติตัวเองแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะฮะ”ญาติรุ่นน้องบอกเสียงอู้อี้และคนสวยก็สนองตอบมันอย่างดีด้วยการชายตามองอย่างไม่สนใจ
โหดร้ายต่อซองมินยิ่งนักแล...
“แล้วนี่พี่รออะไรเนี่ย...”
“รอไอ้น้องผีเข้า!”
“อ่า...อ้ะ พี่แจ ทุกคนผมไปก่อนนะ”ว่าแล้วคนตัวเล็กก็วิ่งฉิ่วกระโดดตัวปลิวไปหาไอ้หนุ่มหน้าหล่อที่เดินนิ่งๆอยู่สนามหน้าโรงเรียน “คยูรอฉันด้วยดิ่!!” >O<
“ไอ้เด็กนั่นเป็นใคร?...”แจจุงกดเสียงต่ำจนน่าขนลุก
ยังไง...ไอ้ซองมินนั่นมันก็สายเลือดเดียวกับผม
แล้วจะปล่อยให้มันออกนอกลู่นอกทางมากไปก็ไม่ได้...ที่ปล่อยให้มันไปอยู่คนเดียวนี่ก็เพราะคิดว่าอย่างไอ้ซองมินคงมีแฟนเป็นฟักทองแต่ที่ไหนได้
มันดันหามนุษย์ฟักทองเจอจนได้! >O<!
“ฉันถามอีกครั้ง...ไอ้เด็กที่ถือหนังสือฟักทองอยู่นั่นมันเป็นใคร?”
“น่ากินนะฮะ...ใส่โซยุคงอร่อย” (‘ ‘)
“หุบปากไปซ่ะไอ้โซยุเคลื่อนที่!”
“แจจุงนายจะไปยุ่งอะไรกะเค้าล่ะ”ฮันแผ่นดินใหญ่หันมาถามอย่างงงๆ “เป็นนายจะชอบมั๊ยที่มีคนมายุ่งเรื่องของนายแบบนี้”
“ไม่มีใครกล้ามายุ่งเรื่องของฉัน...”ร่างบางตอบเรียบในขณะที่ตายังคงจ้องไปข้างหน้าทิศทางที่สองคนนั้นเดินไปแม้ตอนนี้จะไม่เห็นสองคนนั้นแล้วก็ตาม
“เอาแต่ได้...”
“เมื่อกี้นายพูดอะไรรึเปล่ายุนโฮ?”-*-
แจจุงหันไปถามเพราะเหมือนได้ยินคนด่า ยุนโฮนิ่งเลิกคิ้วให้เล็กน้อยก่อนจะหันหน้าไปมองสนามหน้าโรงเรียนตามเดิม
“ฉันรู้นะว่าเด็กคนนั้นเป็นใคร...”เสียงใสดังยะเยือกจากคนที่ลูบๆคลำๆไหเล่น หมอผีประจำตระกูลแย้มยิ้มกว้าง “เขาชื่อคยูฮยอน ทำงานอยู่ร้านฟักทองและ...เป็นคู่แท้ของซองมิน~”
“ว...ว่าไงนะ!!!!”
“พี่แจฮะ...ผมมาแล้ว~”เสียงสองเสียงที่ดังขึ้นพร้อมกันแต่ไหงเสียงที่สองถึงได้ดูน่าฟังกว่าเสียงแรกก็ไม่รู้ แจจุงตวัดตาฉับไปหาน้องรักที่กำลังลอยวนอยู่เหนือหัวกับร่างของน้องเขาที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ แจจุงฉีกยิ้มกระตุก
“กลับบ้านได้แล้ว...การบ้านฉันเยอะ!”
_____________________________________________
ณ สถานที่แห่งหนึ่งที่มืดสนิทเหมือนมีคนเอาสีดำมาฉาบทับไว้ แสงจันทร์นวลลอดผ่านหน้าต่างที่ถูกปิดด้วยผ้าม่านได้น้อยเต็มที ส่งผลให้บรรยากาศทั้งหมดตกอยู่ในความวังเวง...ทำให้หายใจไม่ออก ใจกลางห้องปรากฏเจ้าของใบหน้าคมที่กำลังนั่งคุกเข้านิ่งไร้อารมณ์ใดๆที่ดวงหน้าคม
ไร้ความรู้สึก...เหมือนคนที่ตายแล้ว
“คยูฮยอน...แกมันน่าหัวเราะซะจริงๆ”เสียงยะเยือกดังมาอีกฝากหนึ่งของห้อง ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาจากมุมมืดและหยุดที่ข้างตัวของร่างที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ริมฝีปากยิ้มแสยะน่ากลัวดุจดั่งมัจจุราช “แกว่ามั๊ย...”
“ครับ...”
“แกมันเชื่องดีนะ...ว่ามั๊ย”
“ครับ...”คยูฮยอนตอบนิ่งเหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้ความรู้สึก ร่างสูงจุ๊ปาก ใบหน้ามีรอยยิ้มประดับไว้...แต่มันคือรอยยิ้มที่อำมหิต..และเย็นชา
ชินแล้ว...กับเหตุการณ์แบบนี้
ถูกสอนมาแบบนี้...คนตรงหน้าว่าอะไรก็ต้องยอม จะถูกสั่งให้ไปตายก็ต้องไป
เพราะเขาเป็นเจ้านาย...
“แต่คราวนี้แกทำงานพลาด...ฉันควรทำยังไงกับแกดี?”เสียงเรียบแต่หนาวสะท้านจนจับขั้วหัวใจทำให้ร่างสูงต้องเงยหน้าขึ้นมาสบดวงตาคู่นั้น
มันกำลังวาวโรจน์ที่ถูกปะทุด้วยเพลิงอารมณ์
เพียะ!!!
ฝ่ามือกร้านตบเข้าให้ที่หน้าฉาดใหญ่จนร่างสูงหน้าหันไปตามแรง
เพียะ!!!
ถูกตบด้วยมืออีกข้างอย่างรุนแรงจนปรากฏเป็นรอยมือแดงประทับที่ใบหน้าขาว เลือดสดๆเริ่มไหลออกมาจากมุมปาก ไหลไปเรื่อยจนถึงลำคอ คยูฮยอนคาหน้าไว้แบบนั้น ไม่แม้แต่จะขยับ แม้ว่าจะถูกเตะที่คอจนลงไปนอนกับพื้น...แต่ก็ขยับตัวขึ้นมาใหม่ ชายร่างสูงยื่นหน้าเข้าใกล้และกระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น มือขย้ำลงที่คอของคยูฮยอนจนเป็นรอย
“แต่เห็นแก่ที่แก...เชื่องมาตลอด”
เพียะ!!!
“ไปได้...”สิ้นคำสั่งของบุคคลผู้เป็นนาย คยูฮยอนก็หยัดกายลุกขึ้นยืนใบหน้าขาวมีรอยแดงที่ใบหน้าและท้ายทอยเป็นจ้ำๆ ร่างสูงยังคงนิ่งไม่แสดงถึงอาการเจ็บปวดก่อนจะโค้งกายให้อีกคนอย่างสุภาพ
“ขอบคุณครับ...”
_______________________________________
[...M@Y Talk...]
วันนี้สอบคณิตมา ความจริงจะอัพตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่งานมันเยอะโฮกกก
อาทิตย์หน้าสอบฟิสิกส์ต่อไปสอบเคมี TTOTT
ปล.เม้นน!!
ความคิดเห็น