คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [Part 13] Twins...Knock Out!...ฝาแฝดเหรอ?
Prince with soul...วิญญาณสยอง เจ้าชายแสยง
[Part 13] Twins...Knock Out!...ฝาแฝดเหรอ?
วิ้ววว....
ลมพัดกระจุยกระจายจนทำเอาคนปกติอย่างเขาวาบหวิว คิบอมไม่ใช่คนที่จะกลัวอะไรง่ายๆ...แต่คราวนี้ ความรู้สึกแปลกๆที่ใกล้เคียงกับคำว่ายะเยือกแล่นลงไปตามไขสันหลัง จนเผลอต้องกระชับมือผีๆของคนที่ยืนอยู่ข้างๆแน่น...ดงแฮที่ทำท่าเหมือนมาเยี่ยมเพื่อนใหม่หันมามองแก้มป่องๆที่วันนี้ฟีบลงทันควันและถามเสียงใส
"กลัวเหรอบอมบี้^O^"
"เปล่า!"
แป๊ะ!
ตบแก้มป่องๆดังแป๊ะและเอ่ยเสียงดุ
"ไม่เชื่อ! นายเป็นคนนะ! ทำมาขึ้นเสียงใส่ฉันอีก!"
"ขอโทษครับ=___="
"ดีมาก=___,="
ดงแฮมองไปรอบๆ ละสายตาจากคิมคิบอมที่ออกอาการกลัวเมียตั้งแต่เล็กแต่น้อย ใบหน้าหวานมีรอยครุ่นคิด...บรรยากาศรอบๆมันไม่ใช่ที่คุ้นเคย
"คิบอม เราจะกลับไปหาพี่แจจุงกันใช่มั้ย?"
"ใช่ ป่านนี้น่าจะรอเราอยู่ที่รถเบนซ์ของยูชอนแล้วล่ะ"
"เอ๊ะคิบอม ตอนที่เราเข้ามาในสุสานสีม่วงนี่...ฉันจำได้นะว่ามันมีแต่ต้นไม้รูปร่างพิลึกๆ แต่ดูเหมือนตอนนี้...ไม่มีต้นไม้ซักต้นอ่ะบอม= ="
"อ่า...."
"เรากำลังหลงทางรึเปล่า?"
"ใช่!!!"
เสียงสดใสจากพระเจ้าผู้ดำรงตนอยู่ในกระจก ชางมินโผล่พรวดขึ้นมา ในมือถือโดนัทไว้สองสามชิ้น
"นายหลงทางไงล่ะคิบอม~^O^"
= =llll
พระเจ้าบ้านไหนคนหลงทางแล้วดีใจวะ= =
"นายเป็นพระเจ้าจริงๆรึเปล่าเนี่ย= ="
คิบอมถามเสียงเซ็งๆ ที่จำได้ในหนังสือศาสนา พระเจ้าต้องโอบอ้อมอารี..บลาๆเชิ้บๆ แต่ว่าพระเจ้าที่เขาเห็นนี่มัน...= =
เห็นแก่กินที่สุด!=[]=
"ใช่สิ! ฉันนี่ล่ะคือคนที่ยืนเหยียบหัวนายทุกวัน~"
"งั้นนายก็บอกทางออกจากสุสานบ้าๆนี่ซะ นี่จะสี่ทุ่มแล้ว ฉันจะกลับไปนอน"
"จะหลับไปนอนกอดผีอ่ะเด้ กิ้วๆ"
=[]=;;;.....
ชายหนุ่มแก้มป่องหน้าแดงวาบและหันไปมองผีข้างๆตัว ดงแฮก้มหน้างุดและเริ่มวาดแขนวาดขาไปทางนั้นที บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังเขิน ชางมินยิ้มกริ่มและแทะโดนัทกินต่ออย่างเมามัน
"ชางมิน นายบอกทางที่จะออกไปซะดีๆ ไม่งั้นฉันขว้างกระจกบ้านี่แตกจริงๆด้วย"ร่างสูงกดเสียงต่ำให้ดูโหดเหี้ยมปนเถื่อนดิบ พระเจ้าเห็นแก่กินยักไหล่และเอื้อมมือไปหยิบจานอีกจานขึ้นมา
"มันไม่มีวันแตก~"
"ชางมิน!!!"
คำรามอย่างอดไม่อยู่ ดงแฮเหลือบตามองคิบอม ความรู้สึกน้อยใจพุ่งขึ้นมา
แค่พูดถึงนายกับฉันนายก็ไม่ชอบใจขนาดนั้นเชียวเหรอ?
"เง๊อะ! ไปก็ได้ ทางออกน่ะ...นายเดินผ่านไปข้างหน้า เจอทางแยกแล้วเลี้ยวซ้ายทีนึงก็ออกจากป่าได้แล้ว ฉันไปนะ เชอะ!=3="พระเจ้าบอกเสียงขุ่นและยกจานหนีไปอย่างรวดเร็ว ภาพหน้ากระจกดับวูบลงเหมือนถอดปลั๊ก คิบอมสาวเท้าออกเดิน..โดยมีดงแฮลอยตามแบบหงอยๆ
เงียบอยู่เป็นนานสองนาน มีเพียงเสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นดินที่เต็มไปด้วยเศษกิ่งไม้ ดงแฮรู้สึกร้อนๆที่ขอบตา...ความรู้สึกเจ็บปวดแบบไม่มีเหตุผลอะไรนี่เอาอีกแล้ว....
ทำไมนะ?
เขาไม่ได้ชอบคิบอมนี่นา...
ไม่ได้ชอบ ก็ไม่ต้องคิดอะไร เข้าใจมั้ยดงแฮ?
เพราะเดี๋ยวเราก็ต้องจากไปอยู่ดี....
นึกถึงความจริงที่ว่ามันไม่วันนี่ก็ทำให้เขาร้องไห้ได้ง่ายๆแล้ว....
เราเป็นอะไรไปนะ??
มือของคิบอมแกว่งห้อยอยู่ข้างตัว ห่างจากมือของดงแฮอยู่ไม่ถึงสามนิ้ว ร่างเล็กเหลือบมองมันด้วยสายตาเศร้าๆเล็กน้อย ตั้งแต่เขาปล่อยกระจกบ้าบอคอแตกนั่นมา...คิบอมดูเลี่ยงๆเขายังไงชอบกล...
ความเงียบที่อึมครึมนี่อีก....
ร่างของทั้งสองเลี้ยวซ้ายผ่านตรอกสุสานเล็กๆที่เรียงรายไปด้วยสุสานหินอ่อนสีขาว ปากทางออกอยู่อีกไม่ไกลนัก....เส้นสีขาวที่วิญญาณอย่างเขามองเห็นได้สว่างเรืองรองอยู่ที่ปากทางออก ดงแฮถอนหายใจและเร่งฝีเท้าให้ลอยๆปนเดินไปเร็วขึ้น เสียงเอะอะโวยวายที่เขาจำได้ว่ามันคือของแจจุงลอยข้ามหูมาหา ดูเหมือนว่าอีกซักแป๊บ...บรรยากาศนี่คงจะหายไปสินะ...
เฮ้อ....
เมื่อเท้าของคิบอมแตะลงที่เส้นกั้นอาณาเขตวิญญาณของสุสาน สายพลังสีขาวก็วาบขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ดงแฮที่ตามหลังมาหรี่ตาลงและลอยข้ามเส้นไป....แต่ความรู้สึกแปลกประหลาดก็ผุดขึ้น เหมือนไฟฟ้าแลบผ่านร่าง ส่งผลให้ชาไปทั้งตัว ความมืดมิดที่กดดันคลุมผ่านตัว...ตาพร่าไปชั่วขณะ
อึดใจถัดมา เขากำลังก้าวเท้าไปหาแจจุงที่ยืนโชว์กางเกงอย่างภูมิใจ ดงแฮรู้สึกแปลกๆ...ร่างกายดูมีเนื้อหนังและน้ำหนักมากขึ้นชอบกล ร่างเล็กมุ่นหัวคิ้วและมองหาคิบอม ผู้ที่เขามักจะเกาะติดเป็นประจำ...แต่ข้างหน้าที่คาดว่าน่าจะมีคิบอมอยู่ก็ไม่มี
เอ๊ะ...
หายไปไหนของเค้านะ=..=
เหลียวมองไปด้านหลังและพบคิบอมที่ดูโปร่งใสลอยตามหลังมา....
ก้มลงมองดูตัวเอง...
เอานิ้วจิ้มแก้ม ตบจนมันดังแป๊ะๆ
แป๊ะ!
เจ็บ=..=...............
เขา...กำลังสิงร่างคิบอม=[]=;;;
"สวัสดียามค่ำน้องรัก^O^ ทิ้งให้พี่ลอยชายในป่าหนุกมั้ยล่ะหืมม์~= =++"แจจุงเดินเข้ามาตบไหล่...จะว่ามันมันก็รู้สึกดีที่ได้ก้มลงไปเห็นหัวแจจุง กร๊ากๆ(ประมาณว่าปกติด๊องเงยหน้าคุยกะแจ= =)
"ฮะ..อ่า..."
"พี่แจจุง= ="
"เสียงใครอ่ะ เหมือนเสียงคิบอม"คุณนายเสื้อเหลืองกางเกงแดงหันหลังขวับและพบกับวิญญาณแก้มป่องที่หลุดออกจากร่างชั่วคราว
=[]=<----แจจุง
=___=<---คิบอม
=..=<---ดงแฮ
"พวกนายสนุกมั้ย~ ตะกี้ฉันเพิ่งฝากคังโฮดง เจ้าของสุสานให้บงการวิญญาณดงแฮให้สิงร่างนายเลยนะ^O^"เสียงร่าเริงดังขึ้นมาจากกระเป๋าของคิบอมที่ใส่กระจกบ้าๆนั่นไว้"ฉันไปดูสตาร์คิงก่อนนะ!!!"
=[]=;;;;;........................
ชางมินหาเรื่องอีกแล้ววววว~~~~
"สนุกล่ะสิ=___="จุนซูพูดเซ็งๆในขณะที่ใช้นิ้วดีดยูชอนลงไหไป มือนึงก็เปิดรถเบนซ์และเตรียมกลับบ้าน
"แจจุง...(= =)/....น้องนายจะเป็นไงเนี่ย"เสียงแปร่งๆถามพี่คนโตของตระกูลคิมที่อ้าปากค้างมาร่วมยี่สิบวินาทีครึ่ง
"ฮะ...(' ')"
".............."
"เอาล่ะๆ พรุ่งนี้ยังไปโรงเรียนกันอีก...ผมว่ากลับบ้านเถอะ=O="
สุดท้ายคนที่ถูกอัปเปหิกลายเป็นผีชั่วคราวก็เริ่มกลับสู่ภาวะปกติ จุนซูเปิดประตูรถและหยิบยูชอนให้มาควบคุมรถตามเดิม....นาฬิกาของยุนโฮตีสิบครั้ง(อิหมีมันใช้นาฬิกาเจ้าคุณปู่รุ่นโบราณเคอะ= =) เมื่อทุกคนทยอยกันเข้ารถหมดแล้ว...สุสานพิลึกๆนี่ก็ถูกทิ้งไว้ตามเดิม...
และให้ของแถมไปกับดงแฮและคิบอมด้วย=[]=;;
________________________________________
แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างลงมากระทบเปลือกตาของดงแฮที่ตอนนี้กำลังอยู่ในร่างคิบอม แขนยาวๆตวัดไปทางนั้นทางนี้ทีเพื่อบิดขี้เกียจ...
ซื้ดดดด~
เฮอะ=[]=
ฟู่ววววว~
ห๊ะ!!
นี่เขากำลังหายใจ~~!?!
ตาลีตาเหลือกลงมาจากเตียงและทาบมือลงไปที่หน้าอกตัวเอง มันเต้นตุบๆผ่านผิวหนังออกมา ดงแฮยิ้มกว้าง..
ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว^O^
"หลอกจับนมฉันเรอะ= ="
"คะ...คิบอม=[]=!!"
ร่างผีๆของคิบอมลอยเข้ามาในห้อง เจ้าตัวทำหน้าเซ็งที่เห็นหน้าตัวเองที่น่าจะเย็นๆ(ถึงแม้จะเย็นได้ไม่ถึงครึ่งของหมีประจำบ้าน)ยิ้มแป้น ดงแฮเอียงคอเล็กน้อย
"เป็นผีแล้วรู้สึกไงมั่ง^O^"
"สนุกมากกกกก"
"คิบอม...ประชดทำไมอ่า...เค้าถามดีๆนะT^T"
ดงแฮเริ่มออกอาการปากเบะๆ ใบหน้าหล่อๆทำแอ๊บแบ๊วแบบที่ดงแฮทำแล้วน่ารัก แต่คิบอมตอนนี้....ถึงจะเป็นหน้าเขาเองก็เถอะ มันสยดสยองสิ้นดี= =;;
"ดงแฮ...เอ่อ...ขอโทษ= =lll"
"ยกโทษให้!^O^"
"=[]=....."
มึนๆงงๆสำหรับตอนเช้าแฮะ= =
"นายเปลี่ยนชุดเถอะ คราวนี้คนถูกพี่แจจุงบีบคอไม่ใช่ฉันแล้วนะ...แต่มันจะเป็นนายแทน= ="
ว่าจบคิบอมก็ลอยออกไปจากห้อง ทิ้งให้ดงแฮวนเวียนกับเสื้อผ้าคิบอมตามลำพัง
"ไงล่ะไอ้น้องรัก"
คำทักทายของแจจุงที่ตอนนี้อ่านหนังสือพิมพ์ตลาดหุ้นอยู่ที่โต๊ะถูกส่งไปถึงคิบอม บนโต๊ะมีอาหารเช้าที่ถูกเตรียมมาเรียบร้อยอยู่จำนวนเจ็ดชาม หนึ่งในนั้นมีธูปปักเตรียมไว้ เมื่อกลิ่นธูปลอยกระทบ..ไม่สิ ผ่านตัวเขาไป ข้าวต้มอุ่นๆก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาทันที
"เป็นวิญญาณสนุกมั้ย?"
"มากเลยพี่= =ll"
คิบอมตอบเซ็งๆ และเริ่มเอามือโปร่งๆใสๆคนข้าวเล่น เสียงเอะอะข้างหลังบ่งบอกว่าคิมจุนซูเดินลงมาแล้ว
"อรุณสวัสดิ์ฮะ^O^ คิบอมมมม ฉันเอามาให้นาย~"
ของบางอย่างถูกโยนมาตรงหน้า หนังสือเล่มหนาประมาณแฮร์รี่เล่มสาม หน้าปกสีแดงดำนอนแผ่อยู่ตรงหน้าเขา คิบอมสำรวจชื่ออย่างสนใจและอ้าปากค้าง
"ตายแล้วไปไหน?"
"อื้อ! ตอนนี้สภาวะของนายคือตายแล้วนะ^O^"
ตายแล้ว...
ถ้าครูให้เขียนเรียงความเขาจะเอาเรื่องนี้ไปเขียนละกันนะ= =
ว่าชีวิตของเขานั้น...เคยผ่านการตายมาแล้วหนึ่งครั้ง= =lllll
"คิบอม...จิ้มๆ"
ฮยอกแจที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างขวาของเขาเริ่มเอานิ้วมาจิ้มๆที่แก้มเล่น ความรู้สึกบุ๋มๆเหมือนตัวเองเป็นน้ำที่ถูกคนจิ้มทำให้คิบอมทำหน้าประมาณ--->=[]=
"นี่...อย่าจิ้ม= ="
"ทำไมล่ะ จิ้มๆ>[]<"
"อย่าน่าฮยอกแจ"
เสียงทุ้มๆของคิบอมอีกคนทำให้ฮยอกทำหน้างงๆ ตอนนี้ร่างคิบอมสองคนกำลังนั่งอยู่ข้างกันในห้องกินข้าว...ภาพที่เห็นมันก็ชวนมึนไม่น้อย
ดงแฮเลื่อนเก้าอี้ข้างคิบอมออกและเอื้อมมือไปปัดมือฮยอกแจออก
"ฉันจิ้มบอมได้คนเดียว^O^"
ไม่พูดเปล่า เอานิ้วจิ้มลงไปเห็นๆ คิบอมทำหน้ายุ่งๆแต่ก็อดเขินกับคำพูดแสดงความเป็นเจ้าของคนตัวเล็กไม่ได้
มันชวนให้นึกถึงเมื่อคืน...
เมื่อคืน...ไม่มีใครบอกผู้อ่านใช่มั้ยฮะว่าผมเขิน>/////<
"เห็นน้องฉันยิ้มแก้มจะแตกกว่าเก่าแล้วมันแปลกๆ ดงแฮ นายทำหน้าเก๊กๆตามปกติของไอ้บอมสิ"คำแนะนำจากคนที่เห็นคิบอมมาตั้งแต่ยังพูดไม่ได้ดังขึ้น ในใจรู้สึกหมั่นไส้ที่ไอ้คู่แฝดกลางโต๊ะอาหารมันหวานกันเหลือเกิน
แต่....การเห็นคิบอมสองคนสวีทกันเองนี่ไม่ใช่เรื่องดีนะ= =
"......."ตบท้ายด้วยความเงียบของยมฑูตหมีที่ลอยผ่านกำแพงเข้ามากินข้าวตามเดิม
"เอาล่ะ ครบแล้วนะฮะ! โอ้เบบี้คิสมีดาร์ลิงค์~"หมอผีสีม่วงบอกเสียงใสและเริ่มท่องคาถาตามปกติ ทันใดนั้นข้าวทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าก็กลายเป็นสีชมพูแปร๋น= =
"เดี๋ยวฉันคิสให้!>O<"
"เงียบๆสิยูชอน!"จุนซูหันไปเอ็ดยมฑูตที่ปีนขึ้นโต๊ะมาด้วยสีหน้าติดจะเขินๆ"กินสิ^O^"
=[]=;;..............
อาหารเช้าไม่เคยมีอะไรดี= =
คิบอมคิดในใจแบบปลงตก==
"ยุนโฮ...วันนี้ฉันไม่หิวล่ะ= ="แจจุงที่อยู่ในชุดปกติตามเดิมบอกหมีที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าขยะแขยง
"นายต้องกิน"ประโยคแรกของวันที่มีสามคำถูกส่งผ่านปากของยุนโฮออกมา แจจุงทำหน้าบู้บี้
"อะไรกัน...แต่ว่า ก่อนกินข้าวฉันขอร้องเพลงให้คิบอมฟังนะ^O^~...Knock out! ชู ออ จิน ซาล เม ซึง บก แฮ ออ ชา พี~"
(ขอแปลเพลงอะเกน:knock out! อย่ายึดติดอยู่กับชีวิตปกติ...ประมาณว่าแจมันจะบอกบอมว่าอยู่บ้านนี้เท่าไหร่ก็ไม่มีทางเจออะไรที่ปกติกะเค้าหรอก= =)
"เอาเถอะครับ ผมหิวแล้ว= ="
ให้ตาย.....
วันนี้...ไปโรงเรียน....
ดงแฮในร่างคิบอมจะไปโรงเรียน....
ทำไงดี= =;;;
______________________________________________
[MeaN Talks:]
อิยะฮะฮะฮะฮ่า~
หนูเจ็บขาT^T...
เม้นนน~!!!
ความคิดเห็น