คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [Part 11]
[Part 11]
“ฮ่ะๆ...ฉันไปก่อนน้า~”ดงแฮโบกมือลา ข้างๆร่างเล็กมีเจ้าชายน้ำแข็งกำลังยืนปั้นหน้านิ่งอยู่ คิบอมโค้งให้แจจุงเล็กน้อยก่อนจะเหล่ตาไปมองยุนโฮแล้วขยับยิ้มที่ยุนโฮเห็นว่ามันกวนส้นอย่างบอกไม่ถูก
ความจริง...คิบอมอาจจะแค่ยิ้มทักทาย
แต่เพื่อนแย่ๆอย่างยุนโฮก็ด้านได้ที่จะเอารอยยิ้มนั่นไปแต่งเติมเป็นรอยยิ้มกวนส้นได้อย่างไม่ยากเย็น
เมื่อเห็นดงแฮกับคิบอมเดินไปไกลจนลับสายตาแล้ว แจจุงก็หันมาถามคนข้างกายที่ยืนเป็นหมีตากอากาศ
“แล้ว...เราจะไปกันเมื่อไหร่?”
“คุณใช้คำว่าเรา?”หมีทวนคำถามได้อย่างน่าเกลียด แจจุงถลึงตาใส่ยุนโฮยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้คนสวยก่อนจะตอบ “รอให้ไอ้สองคนนั้นไปไกลๆก่อนแล้วค่อยไป”คำตอบเหมือนเด็กๆที่เอาแต่ใจทำให้แจจุงถึงกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
“นายเนี่ยน้า~”
ฟึ่บ!....
ร่างของใครบางคนกระโดดแตะกำแพงหน้าบ้านก่อนร่างนั้นจะค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ใบหน้าของอาคันตุกะสวยปานภาพวาดแต่ก็คงจะเป็นภาพวาดของซาตานที่บรรจงวาดไว้ ริมฝีปากสวยขยับยิ้มเหยียด
“เหม็นชะมัด”น้ำเสียงแรกที่เอื้อนเอ่ย “กลิ่นของแวมไพร์สกปรกนั่น”
ยุนโฮกันแจจุงไว้ด้านหลังร่างสูงจ้องไปยังคนตรงหน้าด้วยแววตากร้าว คนสวยที่ถูกจ้องเลื่อนนัยน์ตาต่ำลงมามองยุนโฮแล้วยิ้มบาง
ก่อนนัยน์ตาคู่สวยจะเปลี่ยนเป้าหมายจากยุนโฮไปยังแจจุงแทน
“หอม....นี่นา”
“หยุดนะฮีชอล!”ยุนโฮตวาดเสียงเขียวเจ้าของชื่อยิ้มรับนิดๆก่อนจะกล่าว
“ฉันไม่สนหรอก...ไม่อยากเปื้อนเลือดมนุษย์ในวันสิ้นปี”ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างถือตัวก่อนเจ้าตัวจะกระโดดลงมาบนพื้น ร่างบอบบางนั่นดูมีเสน่ห์ลึกลับบางอย่างที่ทำให้คลาดสายตาไม่ได้แต่คงไม่ใช่สำหรับยุนโฮในตอนนี้
ใครๆก็รู้ว่าฮีชอลนั้นไว้ใจไม่ได้
ถ้าฮีชอลคิดจะทำร้ายแจจุงเขาก็ต้องปกป้องให้ถึงที่สุด
“ฉันเกลียดสายตาแบบนั้น”ฮีชอลบอกเสียงหงุดหงิดก่อนเจ้าตัวจะกางผ้าคลุมออกแล้วตวัดฉับ สายลมจากอากาศที่ไม่มีลมเริ่มพัดกระหน่ำแรงขึ้นยุนโฮเม้มริมฝีปากแน่นในขณะที่คอยดูแจจุงที่ยืนอยู่ด้านหลังไม่ให้ทะเล่อทะล่าออกไปนอกเขตอาคมของเขา
เพราะไม่รู้...ว่ามันจะอันตรายขนาดไหน
“อ้ะ!”ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อตัวเองเกิดเสียหลักจากลมแรง ยุนโฮคว้าตัวแจจุงที่กำลังล้มเข้ามาในอ้อมแขนจังหวะเดียวกับสิ่งของที่อยู่ในกระเป๋าจะกระเด็นออกไป
นัยน์ตาคู่กลมโตเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อของมีค่าชิ้นเดียวของตัวเองหล่นออกมา ร่างบางเริ่มไขว่คว้าอากาศเบื้องหน้าก่อนจะถลาตัวออกไปยุนโฮที่กำลังกอดแจจุงไว้กระชับร่างบางให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
“คุณกำลังจะทำอะไรแจจุง!!!”ยุนโฮถามเสียงลั่นแต่ดูเหมือนจะส่งไม่ถึงแจจุงเสียแล้ว
ไม้ไอติม...
ของ...ความรักครั้งแรกของฉัน
สิ่งเดียวที่จะใช้ตามหาเขาคนนั้น...
“ม...ไม่”แจจุงเริ่มออกแรงพลักยุนโฮ ร่างสูงยังคงกอดแจจุงไว้แน่นแม้จะไม่เข้าใจเหตุผลแต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาถามอะไรทั้งสิ้นคนสวยกำลังเสียสติไปแล้ว
“เป็นบ้าไปแล้วเหรอแจจุง!!!”
“ป...ปล่อยฉัน”ร่างบางพึมพำเสียงแหบแห้งก่อนเจ้าตัวจะให้แรงทั้งหมดที่มีพลักยุนโฮออกไปแล้ววิ่งพรวดออกไปข้างนอก
“แจจุง!!!!!!!!!!!”ยุนโฮตวาดเรียกชื่อคนสวยลั่น ทุกอย่างดูอึดอัดและเงียบอย่างไม่เคยเป็น
ก่อนลมจะค่อยๆสงบลง...
และฮีชอลก็ไม่อยู่แล้ว
และ...แจจุงก็ไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่คิด
ความรู้สึกโล่งอกปรี่เข้ามาสุมเต็มอก ยุนโฮเดินไปหาร่างบางที่กำลังเดินวนเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง ยุนโฮในตอนนี้กำลังโกรธคนสวยที่ไม่ฟังเขา
“นี่แจจุง!!”
“อ้า...เ....เจอแล้ว”แจจุงไม่ได้ฟังที่ยุนโฮเรียกเลยสักนิด ร่างบางยิ้มกว้างออกมาด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ความโกรธของยุนโฮหายไปจนหมด
“ไม้ไอติม...ที่คุณวิ่งออกไปเพราะสิ่งนี้งั้นเหรอ?”ยุนโฮส่งคำถาม แจจุงเก็บไม้ไอติมใส่กระเป๋าไว้ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับยุนโฮ
“นายจะด่าอะไรฉันก็เชิญเลยแต่ไม้ไอติมนี่มันสำคัญกับฉันมากเลยจริงๆ”
“ฉันไม่ว่าคุณหรอก...แต่ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกรู้ไหม”ร่างสูงบอก แจจุงเงยหน้าขึ้นมามองยุนโฮก่อนเจ้าของใบหน้าสวยจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนยุนโฮผงะ
“เป็นอะไรไปหรือเปล่าหน้าซีดๆนะ”
“คุณรู้ไหม...ว่าตอนที่คุณวิ่งออกไป”ยุนโฮเอ่ยขึ้น “ฉันกลัวไปหมดทุกอย่างเลย...กลัวว่าฉันจะโดนลงโทษที่ทำงานผิดพลาด กลัวโดนใครต่อใครที่รู้จักคุณดุ และที่สำคัญ...”
..............
........
“กลัว...ว่าคุณจะเป็นอะไรไป...”
แจจุงไม่รู้ว่าเวลานั้นเดินไปเท่าไหร่แต่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังรู้สึกเหมือนมีใครมาหยุดเวลาเอาไว้ ทุกอย่างเนิ่นนานแช่มช้าแม้แต่สายลมก็ยังดูอ้อยอิ่งในการพัดผ่านใบหน้าสวย
สายตาสองคู่สอดประสานก่อนแจจุงจะเป็นฝ่ายหลุบสายตาลงต่ำ แววตาของยุนโฮที่มองแจจุงนั้นทอแววเป็นห่วงจนร่างบางทำตัวไม่ถูก เลือดเริ่มสูบฉีดทั่วใบหน้าเกินความจำเป็นก่อนเจ้าตัวจะเริ่มหัวเราะแห้งๆลบความกระดากอาย
“ฮ่ะๆ...ฉันยังแข็งแรงดีอยู่”แจจุงยิ้มให้พลางทำท่าเก้งก้างลบความร้อนที่แล่นฉิ่วทั่วใบหน้า คนสวยหัวเราะแห้งๆให้ยุนโฮถอนหายใจ
“งั้นก็ไปกันเถอะ...คุณอยากไปงานสิ้นปีจะแย่อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”ยุนโฮตัดบทก่อนจะอดยิ้มขันกับพวงแก้มขาวที่ขึ้นสีเรื่อชวนมองไม่ได้
“ก...ก็นายมัวแต่อ้อยอิ่ง”แจจุงเฉไฉก่อนจะก้าวฉับๆนำร่างสูงไป ยุนโฮถอนหายใจหน่ายๆกับนิสัยแสนดื้อที่แก้ไม่หายของคนสวย
....................................................
แจจุงเดินไปทั่วลานกว้างวิ่งไปโน่นบ้าง ชมตรงนี้บ้างเหมือนเด็กเล็กๆที่ตื่นเต้นเวลาพ่อแม่พามาเที่ยว
“ยุนโฮ...ทางนี้ๆ...”คนสวยกวักมือเรียกยุนโฮที่ปั้นหน้าหมีมานานหลังจากทำได้เพียงแค่เดินตามแจจุงต้อยๆขัดใจก็ไม่ได้เดี๋ยวคนสวยก็โกรธอีก
แย่ชะมัด...
ใครได้เป็นแฟนนี่ซวยซ้ำซวยซ้อนเลยแฮะ...
“เครื่องรางน่ะ...สวยดีนะว่าไหม?”แจจุงว่าพลางหยิบอันหนึ่งขึ้นมาถามความเห็นร่างสูง ยุนโฮพยักหน้าหงึกหงักก่อนนัยน์ตาคู่คมจะหรี่ลงเมื่อหันไปมองคนขาย “ฉันอยากได้....”
“รับจ๊อบทำงานพิเศษรึไงกัน”แต่ยุนโฮกลับไม่ได้สนใจแจจุงเลย ร่างสูงยิงคำถามใส่คนขายที่ทำให้แจจุงต้องหันไปมองคนขายหน้าหล่อตาม
“คนรู้จักเหรอยุนโฮ?”
“จะไม่อุดหนุนฉันสักชิ้นเลยเหรอ?”คนหน้าหล่อทำหน้าเบ้ก่อนจะหันมามองแจจุงแล้วขยับยิ้มที่แจจุงรู้สึกว่ามันน่ากลัวยังไงไม่รู้ “ชอบชิ้นนั้นเหรอครับ....เหมาะกับคุณดีนะ”
“ไม่อยากเชื่อว่าเดี๋ยวนี้ตระกูลเชวที่เป็นเจ้าของปราสาทดาร์กไนท์จะตกต่ำถึงขนาดนี้”ยุนโฮแค่นเสียงหัวเราะ คนขายหน้าหล่อยิ้มรับเหมือนได้คำชมก่อนร่างสูงจะหันไปบอกกับแจจุง
“ผมให้ก็ได้ครับชิ้นนั้น....ส่วนนาย”ว่าพลางรื้อๆค้นๆตรงแผงขายของของตัวเองก่อนจะหยิบเครื่องรางที่เหมือนกับแจจุงขึ้นมาแต่คนละสียื่นให้ยุนโฮ “ของขวัญวันสิ้นปีจากฉัน”
“วันแรกนะที่เราคุยกันอย่างสันติ...ซีวอน”ยุนโฮบอกซีวอนยิ้มรับก่อนจะบอกขอตัว
“ไปก่อนนะ...ฮีชอลมารอฉันแล้ว”ว่าจบร่างสูงก็หายไปต่อหน้าต่อตา แจจุงถึงกับพูดไม่ออก
อีกแล้ว...
เจออีกแล้ว...
“ย...ยุนโฮฉันสงสัย”แจจุงพึมพำเสียงติดจะสั่นน้อยๆยุนโฮเลิกคิ้ว “ไหนนายบอกว่าตอนกลางวันไม่มีปีศาจ”
“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น...กลางวันก็มีปีศาจนะแต่พวกเขาจะไม่มาทำร้ายเราส่วนซีวอน ฮีชอล หรือแม้แต่ดงแฮเป็นพวกชั้นสูงพวกนี้สามารถเดินปะปนกับมนุษย์ได้โดยที่แยกไม่ออกเลย พวกเขาเหมือนมนุษย์มาก พวกเขามีความคิดมากกว่าพวกชั้นต่ำและจะไม่ทำร้ายมนุษย์ก่อนพระอาทิตย์ตกแต่อย่าทำให้พวกเขาโกรธก็แล้วกัน”
“แล้วเครื่องรางนี่ล่ะ”แจจุงชูเครื่องรางที่ซีวอนให้โบกไปมาผ่านหน้ายุนโฮ “ต้องเก็บไว้หรือเปล่า?”
“ตามใจคุณสิ...ฉันสัมผัสไม่ได้ถึงไอความชั่วร้าย ฉันว่าก็น่าจะเป็นเครื่องที่ดีล่ะนะ...แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหมอนั่นใส่อะไรลงไป”
“หมายความว่าไง”
“ของจากซีวอนไม่มีทางเป็นของธรรมดาหรอกนะ...”ยุนโฮเว้นช่วงก่อนต่อ “มันอาจจะเป็นเครื่องรางที่ทำให้สุขภาพดี ป้องกันอันตรายหรือไม่ก็ ทำให้เจอเนื้อคู่แบบเนี้ย”
“งั้นเหรอ?...”
งั้น...ฉันก็จะเจอเจ้าของไม้ไอติมใช่ไหม?
________________________
“ช้าจริงนะ...”ร่างบางจิ๊ปากอย่างรำคาญ ซีวอนขยับยิ้มแหยส่งให้
“พอดี...เจอยุนโฮน่ะ”
“ยุนโฮกะเด็กนั่นน่ะเหรอ?”ฮีชอลถามลอยๆและเมื่อหันมามองซีวอนที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์ก็หัวเราะหึอย่างรู้ทันแต่ก็เลือกที่จะเลี่ยงถาม
“ฉันให้ของพวกเขาไปล่ะ”
สุดท้ายฮีชอลก็อดสนใจไม่ได้ว่าคนข้างตัวนี่มันไปเล่นอะไร
“อะไรเหรอ?”
“เครื่องรางน่ะ...มันจะช่วยปกป้องแจจุง”ซีวอนตอบ ฮีชอลกลอกตาขึ้นเป็นเชิงว่าไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหนแต่เจ้าตัวกลับต้องขยับยิ้มออกมาเมื่อซีวอนเอ่ยประโยคถัดไป “ปกป้องแจจุง...และเมื่อแจจุงเกิดอันตรายความเจ็บปวดนั่นก็จะไปเกิดกับยุนโฮแทน”
“น่าสนุกดีนี่...แต่จะว่าไปแจจุงก็ให้ความรู้สึกเหมือนของเล่นของยูชอนแฮะ”ฮีชอลบอกโดยที่คุณชายเชวถึงกับถลึงตาใส่
“นายไปหาหมอนั่นอีกแล้วเรอะ!!...”
__________________________________
“แจจุงๆ...ไม่เหนื่อยบ้างเหรอไง?”ร่างสูงเริ่มบ่น “นี่ก็ใกล้มืดแล้วนะ...ไปหาอาหารเย็นทานเถอะ”หมีว่าพลางลูบท้อง แจจุงยิ้มขำๆกับท่าทางที่เหมือนเด็กๆ
“ก็ได้...”
“เดินระวังๆหน่อยนะแจจุง”ยุนโฮพูดเตือนไม่ทันไรคนสวยก็ดันสนองความต้องการให้ทันทีโดยการเดินสะดุดอะไรไม่รู้จนหน้าคว่ำกับพื้น
“อ่า...เลือดออกเลย”คนสวยมองหัวเข่าตัวเองที่เลือดออกแต่ไม่ยักรู้สึกเจ็บสักนิดผิดกับยุนโฮที่ทำหน้าเบ้เหมือนตัวเองเป็นคนล้มเสียเอง
“บอกว่าให้เดินระวังๆ”ร่างสูงส่งมือมาให้ร่างบางแล้วฉุดให้ลุกขึ้นยืน “แจจุง...ฉันรู้สึกเจ็บหัวเข่าจังแฮะ”
“นายไม่ได้ล้มสักหน่อย...”คนสวยเถียง ยุนโฮถอนหายใจ
“ไม่รู้สิ...บางทีอาจจะเดินมากไปหน่อย”ยุนโฮจับมือแจจุงแล้วเดินนำหน้าไป ร่างบางที่ทำได้แต่มองแผ่นหลังของคนตัวสูงเริ่มก้มหน้างุด
มือของยุนโฮอุ่นจัง...
อุ่น...เสียจนไม่อยากปล่อยมือออก
แผ่นหลังของยุนโฮดูยิ่งใหญ่...เพียงแค่มองก็อุ่นใจ
แล้วยิ่งจับมือกันแบบนี้...
เหมือนแฟนกันเลยเนอะ
ตึก
ตัก
ตึก
ตัก
“บ้าไปแล้ว!!”ยุนโฮหันหลังมามองคนสวยที่อยู่ๆก็ตะโกนออกมา แจจุงหน้าแดงแจ๋จนร่างสูงต้องขมวดคิ้ว
“เป็นอะไร?”
“นายกล้าดียังไงเอามือสกปรกๆของนายมาจับฉันแบบนี้!”แจจุงเหวลั่นพลางสะบัดมือตัวเองออก ยุนโฮมองการกระทำของร่างบางอย่างงงๆ
“อย่างกับมือคุณสะอาดตายล่ะ”และยุนโฮก็เลือกที่จะส่งวาจาน่ารังเกียจตอบคนที่กำลังอายก่อนเจ้าตัวจะเดินนำออกไป “ตามมาเร็วๆด้วย...”
หมอนั่น...มันน่ารังเกียจที่สุด
ยังไงซ่ะ...ฉันก็รักเจ้าของไม้ไอติมคนเดียวเท่านั้นแหล่ะ
นัยน์ตาคู่สวยหมองลงไปถนัดตาก่อนจะเดินตามร่างสูงไป...
บางที...หัวใจของฉันมันคงจะมีประตู
ประตู...ที่มีคนมาเคาะอยู่ตลอดเวลา
โดยเฉพาะ...เวลาอยู่กับยุนโฮ...
แต่ฉันหวังเพียงอย่างเดียว...ว่าคนเปิดประตูนั่นจะไม่ใช่นาย
จอง ยุนโฮ....
-------------------------------------
[...M@Y Talk...]
โห...ตอนนี้ยุนแจเหมาทั้งตอน เช่นเดียวกะตอนหน้าที่ยูซูก็เหมา เอิ๊กๆ
มีความรู้สึกว่ายุนแจนี่น่ารักเว่อร์
ยังไงก็เม้นด้วยน้า
ยูซูใกล้พัฒนา...ค่ะ ต้องรอดูต่อไป - -
แจเซียได้เจอกันไหมน่ะเหรอ....จะไปงานสิ้นปีด้วยกันทั้งคู่เเล้วนี่ หุๆ
รักแรกของแจ...บอกไม่ได้เพราะเเจเขิน เดี๋ยวแจมาตีหัวไรเตอร์
แล้วก็เรื่องภูเก็ต หมายถึงที่ภูเก็ตแฟนตาซีมีรูปดงบังติดน่ะค่ะ ^^
ขอบคุณทุกเม้นค่ะ
ความคิดเห็น