หนุ่มเท้สุดฮ๊อต กับ ยัยเฉิ่มจอมซุ่มซาม

ตอนที่ 1

"อุ๊ยเจ็บจัง"
"เอ้า...ยัยแป้งซุ่มซามอีกแล้วนะลุกขึ้นเร็วๆ เข้า เค้ามองกันใหญ่แล้วนะ"
(*แป้งหรือปรีนนดา สาวเฉิ่มแห่งโรงเรียน เป็นผู้หญิงสุดเฉยใส่แว่นตาหนาเตอะ*)
"แอน...ช่วยฉันหน่อยสิ ฉันลุกขึ้นไม่ไหว"
"เอ้า...ลุกขึ้น"
"ขอบใจจ้ะ"
"เป็นไงบ้างเจ็บมากหรือเปล่า"
"เจ็บสิแล้วก็อายด้วย"
"แกจะอายอะไรยัยแป้ง แกหกล้มเป็นกิจวัตรประจำวันของแกอยู่แล้วจนฉันชินแล้วนะเนี่ย"
"แกก็พูดไปนะแอน ฉันไม่ได้ซุ่มซามเสียหน่อย"
"เออ...แกไม่ได้ซุ่มซ่ามเลยสักนิด  แต่แกเดินระวังหน่อยดิเดี๋ยวก็ไปสะดุดอะไรอีกหรอก"
"ว้าย!...โอ๊ย"
"เดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือเลยยัยแว่นซุ่มซ่ามจริงๆ เลย"
โอ๊ย...เจ็บจังเลย ผู้ชายอะไรไม่สุภาพบุรุษเอาเสียเลย ไม่ถามเราสักคำว่าเจ็บหรือเปล่าที่เดินชนเราแท้ๆ ยังมาว่าเราเสียนี่ อีตาบ้า
"อะไรของเธอนะ ชนฉันยังมาพึมพำใส่ฉันอีกเหรอ"
ก็ฉันเจ็บจริงๆ นี่นา ไม่ได้แล้วฉันเจ็บขนาดนี้ยังมาว่าฉันอีกอย่างนี้ต้องโดน...ว่าแล้วฉันก็รวบรวมพลังเพื่อลุกขึ้นมากะจะต่อว่าไอ้บ้าไม่มีน้ำใจให้สาสมแต่แล้ว...กรี๊ด ว้าย ตาย สลบ
 ไอ้บ้าที่ฉันจะด่าให้สาสมกับความไม่เป็นสุภาพบุรุษ ดันหล่อยิ่งกว่าเทพบุตร ทำไมเค้าช่างหล่ออะไรอย่างนี้ ก็ฉันมัวแต่เจ็บก็เลยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาดูตั้งแต่ต้นเลยไม่รู้ว่าเค้าหล่อได้ขนาดนี้ ทำไงดีล่ะจากที่อยากจะด่ากลายเป็นด่าไม่ออกเลยเรา
"ยัยแป้งเป็นไงบ้าง"
"ไม่เป็นไรหรอกแอน ฉันไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่"
"อืม...ดีแล้วล่ะที่แกไม่เป็นไรมาก แต่แกซวยแล้วล่ะ"
"ทำไมล่ะแอน"
"ก็แกดันไปชนพี่ชินเข้าน่ะสิ"
ด้วยความโก๊ะของฉัน ฉันก็ถามยัยแอนออกไปดังๆ
"ชินไหนเหรอแอน"
เพื่อนที่มากับนายเทพบุตรนั่นก็ชวนกันหัวเราะใหญ่เลย แล้วต่างก็พูดว่า 
"เอ้ย...ชิน ยายแว่นไม่รู้จักแกว่ะ"
แล้วยัยแอนก็มากระซิบกับฉันว่า 


ตอนที่ 1 ยังไม่จบนะจ้ะ แต่ยังไม่ว่าที่จะมาคิดเนื้อเรื่องต่ออ่ะ ฝากติดตามผลงานของ ตังเม ด้วยนะค่ะ