การตามหาของใครสักคน

ลำดับตอนที่ #1 : เช้าวันเปิดเทอม

ผมชื่อเมย์ครับ ผมบอกได้เลยว่าผมเป็นเกย์แต่ไม่รู้ว่ามันเริ่มเป็นเมื่อไร
         
                เช้านี้ก็เปนวันเริ่มต้นภาคเรียนใหม่ที่ผมต้องขึ้น ม.3 
ผมก็คงเปนเดกผู้ชายตัวเล็กๆอย่างที่เคยเป็น แต่มันคงจะเปลี่ยนไปในอีกไม่ช้านี้
เมื่อสิ้นเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังจนทำเอาผมตื่น แต่ผมก็ไม่ได้หลับเต็มอยู่แล้ว
ตื่นเต้นนิดหน่อยที่จะได้ไปโรงเรียน
ผมเป็นเดกต่างจังหวัด โรงเรียนของผมอยู่ห่างออกไปจากบ้านราว10 กม.
ผมก็เลยต้องตื่นแต่เช้าทุกวันเพื่อนั่งรถประจำทางไปโรงเรียน
.............ชั่วโมงเรียนที่แสนหน้าเบื่อของวันนี้กลับดังระงมไปด้วยเสียงคุยกัน 
โดยเฉพาะ "มีน" เพื่อนสนิทของผมที่ชอบโม้
"หวาดดีไอ้เมย์" เปนไงบ้างปิดเทอม   ........
หลังจากที่เราคุยกันได้ไม่นานทุกสิ่งทุกอย่างจะเปลี่ยนไป
เมื่อสายตาของผมผ่อนลง แล้วกวาดไปรอบๆห้องเรียนของผม
มองผ่านกระจกที่ใสออกไปด้านนอก
  "สนุก" เพื่อนผมอีกคนกำลังคุยกับใครบางคนที่ผมไม่รู้จัก
ใครกันนะ......
ผมไม่ได้ละสายตาจากคนสองคนนั้นเลย
  จนผู้ชายที่คุยกับสนุกหันมามอง
ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน
ความรู้สึกที่ดูแปลก
แต่ผมก็ยังจำมันได้ดี
...........อึ่ม...ผมไม่รู้จะทำอย่างไง
ได้แต่หลบหน้าด้วยความรู้สึกนั้น
อ้าว "เมย์" 
เสียงของสนุกดังขึ้นและดังขึ้นเรื่อยๆเ มื่อเค้าเดินเค้ามาในห้องพร้อมกับคนแปลกหน้า
นี่ "ติว"   
เมย์เพื่อนของสนุกไง
ที่เคยเล่าให้ฟัง
รู้จักกันซะ

 จิงๆผมก็อยากรู้จักเค้าเหมือนกันนะ
แต่ผมคงไม่กล้า
ได้แต่ยิ้มให้
ติวยืนพิงผาห้องยิ้มมุมปากให้ผมเล็กน้อย ก่อนที่จะหันกลับไปคุยกับสนุก


 วันนั้นผมรู้สึกเรียนไม่รู้เรื่องเลย 
"เมย์" มีนสะกิดที่หลังเบาๆ 
เมย์ เรียนพิเศษที่ไหนดี 
เหนเพื่อนๆบอกกันว่าเรียน อ.แจ๋วกัน เรียนมะ มีนถาม
อืมเรียนเมื่อไรก็บอกละ ผมตอบแบบห้วนๆก่อนที่จะฟุบหน้าลงไปที่โต๊ะ

~เย็นวันเรียนพิเศษ~
เมย์แกเปนไรป่าวดูซึมๆ
ไม่เปนไร กรูแค่ไม่ค่อยสบาย
ผมเลือกที่นั่งริมหน้าต่างแถวหน้า มองวิวที่ได้รับจากตึกสูง
ผมสังเกตว่าเกือบทั้งห้องที่เรียน แต่มีแปลกอยู่คนเดียว
คือ คนที่เพิ่งเข้ามานี่แหละ
อ้าว ติวนี่หว่า
  
ติวเรียนที่นี่ด้วยหรอ ....ผมคิดในใจ
"นั่งๆๆ" อาจารย์จะสอนแล้ว
อ้าวเธอนะ ที่มาช้านั่งข้างๆคนนั้นไปก่อน
อาจารย์ชี้มาทีมุมโตะข้างๆผม
ติวยิ้มให้ผม
 ผมก็ยิ้มให้

รู้แล้วว่า ผมรูสึกชอบเค้าแล้วหละ
ผมแทบจะไม่ได้เรียนเลย
ผมมองหน้าเค้าตลอด
คงมีใครหลายคนที่เหนผมมองหน้าเค้า
เพราะอย่างน้อยมันก็ไม่ต่ำกว่าร้อยครั้ง

โดยเฉพาะเวลาที่เค้ายกมือขึ้นมาเกาหัวแล้วยิ้มด้วยความเขิน ตอนที่ถามเรื่องไม่เข้าใจ
ผมมีความสุขมากเลย
 
แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะสุขตลอดไป
เมื่อทุกคนในห้องเริ่มคิดว่าผมชอบติว
ผมก็ได้แต่ปฏิเสธ 
ว่า "ไม่จิงเค้าไม่เคยคิดกับติวอย่างนั้น"
มีนนี้แหละเปนตัวสำคัญที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่าง......................พังทลาย....
มีนกับเฟสนี่แหละที่เปนคนบีบครั้นความจิงออกมาจนได้


ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมรู้สึกต้องถูกบรรยายออกมาเปนข้อความบนหน้ากระดาษ
จิงๆแล้วผมไม่อยากทำอย่างนั้นเลย
แต่ก็ต้องทำใจ เพื่อเพื่อนคงไว้ใจกันได้นะ

ผมผิดหวังจิงๆที่ไว้ใจมีนกับเฟสเพราะหลังจากที่ผมทานข้าวกลางวันแล้วขึ้นมาบนห้อง
ทุกคนก็ล้อผมกันใหญ่
ผมมองหน้าเพื่อนสองคนต้นเหตุ
เค้ายังไม่รู้สึกผิดแล้วยังชูข้อความในกระดาษที่ผมเขียนเอง
ผมพยายามขอคืน
แต่มันก็เปนไปไม่ได้
มันคงจะหมดโอกาสได้ปิดบังความรู้สึกแล้วหละ 
เมื่อเย็นวันเรียนพิเศษมาถึง



----------------------------------------------------------------

แต่งไม่ค่อยเปนครับ
ช่วยคอมเม้นต์ผมด้วย
ถ้าชอบเดี๋ยวผมจะมาแต่งต่อนะครับ
ไปเรียนพิเศษก่อน