ขอหยุดหัวใจไว้ที่นายสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอม 2 วันแรก

  ลูกอากาเนะลูกตื่นได้แล้วอากาเนะๆๆๆๆ

''ยัยอากาเนะแกจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนเฮอะ!!!''

''ยัยแก่ที่ไหนมาด่าฉันตอนเช้าเนี่ย  เอ ? นั่นมันเสียงแม่ฉันนี่ O_o ยัยอากาเนะวันเปิดเรียนเทอมสองแกไม่ใช่

เหรอ !!!! ต๊ายย  ตายแล้ววว   ว้ายย สายแล้ว

    ฉันแต่งตัวอย่างรวดเร็วภายในห้านาที O_o เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ  ฉันรีบลงไปข้างล่างทันที

'' แม่ทำไมไม่ปลุกหนูล่ะ ?''

'' ฉันปลุกแกนานแล้ว แกไม่ตื่นเอง''

    ฉันรีบดื่มนมที่แม่เตรียมไว้ให้บนโต๊ะ  ขืนไม่กินอะไรไปเลย มีหวังท้องร้องแน่ๆ T_T

    เสียงอันแสนรบกวนโสตประสาทของฉันยังคงดังไม่หยุด  ขนาดเดินเลยหน้าบ้านมาแล้วนะนี่  ฉันยังได้ยินเสียง

แม่บ่นอยู่เลย  แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ฉันตกใจ  เพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  ยัยยุมินั่นเอง

''ยัยอากาเนะ  นี่จะเก้าโมงอยู่แล้วนะ  แกรีบมาได้แล้ว เนี่ย พวกฉันรอแกอยู่ตั้งนานแล้ว....''

''ฉันรู้แล้วน่า  ชิ  แค่นี้นะ''

    วันนี้มันเป็นวันวิปลาสของฉันรึไงนะ  ไหนจะโดนแม่ด่าเป็นการให้พรตอนเช้าแล้วยังจะมาเจอเพื่อนตัวดีมันบ่นใส่

อีก   วันนี้ก็ดันตื่นสาย

อีกต่างหาก   -*-  ฉันคงเป็นโรคประสาทหูตายแน่

หน้าประตูโรงเรียนเอกชนชื่อดัง มี นักเรียนหญิงสามคนยืนเรียงแถวกันอยู่ข้างหน้า  ท่าทางราวกับมารอใครบาง

คน

'' *_*  โฮะ โฮะ  นี่ พวกเธอมายืนรอรับเสด็จเจ้าหญิงแสนสวยอย่างฉันเหรอ''  มาถึงฉันก็ เตรียมคำพูดไว้ต้อนรับ

เพื่อนอย่างดี 

ก็แน่ล่ะสิ  ฉันมันเป็นคนสวยอยู่แล้ว  หุหุ

''หลงตัวเองจริงเลย ยัยบ้า  เข้าเรียนได้แล้วฉันคิดถึงพวกเธอสามคนมากเลยนะ โดยเฉพาะเธอยัยโมโมกิ อาหาร

รสเสิศของเธอน่ะ  สุดยอด''

ยุมิรีบพูดเพราะไม่ได้เจอกันนาน

''โมโมกิก็คิดถึงทุกคนค่ะ *_*  โดยเฉพาะ คุณ อากาเนะ ค่ะ เอาใจเก่งเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย''

''เสียงไรอ่ะ''

''หลบเร็ว''

''โอ้ย  ''  ไรฟะ!!!  มีเพียงฉันคนเดียวที่ต้องเจ็บตัวเพราะหลบไม่ทัน '' โอ้ยๆๆๆ เจ็บจังเลย''

''เป็นอะไรไหมครับ'' เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น

''ฮึ่ม  มาก็ดีแล้ว ไหนขอดูหน้าหน่อยสิ  บังอาจมาชนฉัน ''

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาคนนั้น  ''ตายแล้วว  สงสัยเทวดาจะลงมาโปรดแน่ๆ  คนอะไรหล่อชะมัด''

เขาคนนั้น เดินเข้ามาหาฉัน  ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวประมาณท้ายทอยตัดเป็นทรงตามสมัย  คิ้วเข้มสีดำรับกับดวง

ตากลมโตมีเสน่ห์การแต่งตัวก็ดูมีรสนิยมมาก แถมยังดูเท่ห์ๆอีกด้วย  เขาเดินเข้ามาใกล้จนกลิ่นอ่อนๆของน้ำหอมมี

ยี่ห้อ ลอยมาแตะจมูกฉัน

''คุณชื่ออะไรครับ''  เขาพูดกับฉันอีกครั้ง ในขณะที่ฉัน กำลังอึ้งๆ

''นามิ  อากาเนะ ค่ะ''  ฉันตอบเขาด้วยท่าทางที่คิดว่าน่ารักที่สุด

 ''แล้วคุณล่ะ>< ''   ฉันรีบถามต่ออย่างไม่รอช้า ก็แหม  คนอะไรก็ไม่รู้ น่ารักชะมัด

''ยัย อากาเนะ>< ๆๆๆ  ยัยอากาเนะแกอย่าตายนะแก  ติดเงินฉันอยู่นะเว้ย''

''คุณอากาเนะ คะ><''

ฉันต้องตื่นจากฝันหวานเพราะเสียงของ ยัย เพื่อนสามคน 

''แหม ฉันกำลังฝันดีอยู่เลย ว่าแต่ฉันเป็นอะไร ไปเนี้ยย''

''ก็แกล้มหัวฟาดพื้นน่ะสิ'' อาการิตอบ '' แต่โชคดีนะที่มีหนุ่มหล่อรวยประจำโรงเรียนช่วยไว้  แหม น่าอิจฉานะเนี่ย><''

''ใช่แล้วค่ะโมโมกิก็นึกว่าคุณอากาเนะจะเป็นอะไรไปซะอีก''

''ขอบใจทุกคนนะที่เป็นห่วงฉันนะจ้ะ''  ฉันพูดพลางค่อยๆลุกขึ้น

''ก็เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ''  อาการิพูด

''อย่าซุ่มซ่ามอีกแล้วกัน''  

''รู้แล้วน่า><''

''ฉันต้องหาโอกาสไปขอบคุณเขาหน่อยแล้วที่ช่วยฉันไว้''

''จริงด้วยค่ะคุณอากาเนะ''  สาวน้อยโมโมกิที่แสนน่ารักเพื่อนฉันพูดขึ้นอย่างสนับสนุน