3rd Love ทุ่มรักเต็มร้อย เทใจไม่มีกั๊ก

ตอนที่ 1 : บทนำ

บทนำ

กาลครั้งหนึ่ง...ความรัก

I know...there is a place

I can touch a woman that

will drive her crazy her heart

ผมรู้ว่า...ที่ที่ผมจะสามารถสัมผัสผู้หญิง

และทำให้เธอคลั่งไคล้ได้ก็คือ

...ในหัวใจของเธอ

“เฮียสามโทรศัพท์”

“ใครโทรมา -O-”

“น้องโมคร้าบบบ”

ผมอ้าปากหวออย่างตกใจ วันที่ยัยนั่นกลับออสเตรเลียอุตส่าห์ไปส่งที่สนามบินแล้วนะ ทำไมยังโทรตามจิกผมอีกเนี่ย T^T

“จะให้บอกว่าไงอีกล่ะ -_-”

“บอกว่าเฮียไปวาดรูปภูเขาเอเวอเรสต์ กลับเดือนหน้า”

เจ้าสี่พยักหน้าหงึกหงึกก่อนจะหายตัวไป ผมจิ้มพู่กันลงบนภาพช้าๆ เอาล่ะ!! สีเริ่มเพี้ยนแล้ว มันดูไม่ได้ไล่โทนอย่างที่ตั้งใจไว้เลย ต้องส่งงานวันพรุ่งนี้แล้วด้วย เฮ้อ...ไม่มีสมาธิเลยเว้ย

“เฮียสามโทรศัพท์อีกแล้ววว!!”

“เอ่อ...ใครโทรมาอีก”

“น้องเขาบอกว่าชื่อแสตมป์เบอรี่”

“ยัยนักเขียนแสน (ไม่) สวยนั่นนะเหรอ เอ่อ...บอกว่าเฮียไปวาดรูปน้ำตกวิคตอเรีย กลับเดือนหน้าอีกเหมือนกัน”

“มีสายซ้อนบอกว่าชื่อน้องพองโก้”

“บอกว่าเฮียไปวาดรูปทะเลสาบแห่งความตาย!”

“เฮียสามเล่นไปครบทั้งภูเขา น้ำตก ทะเล แล้วถ้าสาวๆ คนอื่นโทรมาหาอีกล่ะ จะบอกพวกเธอว่าอะไรล่ะ =_=”

นั่นสิ...จะบอกว่าอะไรดีวะ!!

“ผมไม่มีสมาธิท่องหนังสือเลย ผมจะสอบแล้วนะ”

มันบ่นพร้อมกับเบะปากทำหน้าเหมือนคนอยากจะตาย เข้าใจอยู่หรอกนะว่าการเรียนหมอก่อนสอบต้องท่องหนังสือหนัก แต่ใครใช้ให้แกเลือกเรียนหมอล่ะ โธ่เอ๊ยยย

“เฮียสาม เรื่องผู้หญิงน่ะเพลาๆ หน่อยมั้ย ตั้งแต่เฮียเรียนจบมา ผมเห็นเฮียควงสาวๆ ทะลุหลักล้านแล้วมั้ง”

“ไม่แยะขนาดนั้น เว่อร์ปายยย”

ผมเถียงทั้งๆ ที่คิดว่าอาจจะจริง สมัยตอนเรียนมหา’ลัย ผมไม่ค่อยมีเวลาว่างสักเท่าไร เพราะต้องอยู่แต่กับเพื่อน ทำแต่งานส่งอาจารย์ พอหลังจากเรียนจบผมเลยค้นพบว่าชีวิตตัวเองช่างว่างเปล่าเสียจริง อ้อ...แนะนำตัวสักหน่อยละกัน

ผมชื่อสาม เป็นลูกชายคนที่สามของครอบครัววิธิตสกุล แน่นอนว่าผมต้องมีพี่ชายสองคนคือเฮียหนึ่งกับเฮียสอง มีน้องชายหนึ่งคนคือเจ้าสี่ (เรียงเป็นตัวเลขเลยขอรับ) และมียัยเนออนเป็นน้องสาวคนเล็กอีกหนึ่งคนซึ่งตอนนี้ไปเรียนต่อที่อเมริกา  บ้านของผมเปิดกิจการเป็นโรงฝึกสอนศิลปะการต่อสู้ครบวงจร ความจริงผมไม่ค่อยช่วยดูแลอะไรมากนักหรอก พวกเด็กและพวกผู้ใหญ่ที่มาฝึกส่วนใหญ่ต่างดูแลกันเองซะมากกว่า ยกเว้นตอนที่พวกเขาต้องสอบเลื่อนสายเท่านั้นแหละ ทำให้ผมเลยไม่สามารถตะลอนๆ ไปเที่ยวที่ไหนแบบนานๆ ได้

นอกจากหน้าที่ดูแลโรงฝึกสอนฯ ผมที่เพิ่งเรียนจบสาขาวิจิตรศิลป์มาเลยใช้เวลาว่างนั่งวาดภาพตามที่ลูกค้าสั่ง (แกลลอรี่ชั้นนำแห่งหนึ่งคอยป้อนงานให้ตลอด) ผลงานของผมกำลังบูมเลยล่ะ มันเหมาะสำหรับพวกที่มีศิลปะในหัวใจหรือพวกคนรวยที่ต้องการภาพวาดแพงๆ ไปประดับเสริมบารมีที่บ้าน เพื่อให้คนอื่นมองว่าตัวเองเป็นผู้ดีมีอารยธรรมชั้นสูง โฮะๆ

“ทำไมเฮียไม่คบผู้หญิงสักคนแบบจริงๆ จังๆ เลยล่ะ”

ผมถอนหายใจก่อนจะเดินไปตบบ่าเจ้าสี่ที่แสนฉลาดเป็นกรด (น้องชายคนเล็กผมเป็นว่าที่คุณหมอเชียวนะ)

“ฉันจะบอกอะไรให้แกฟัง ‘ผู้หญิง’ น่ะเปรียบเสมือนศิลปะชนิดหนึ่ง”

“แต่ผมไม่ได้เรียนศิลปะ เปรียบผู้หญิงเป็นสารก่อมะเร็งได้มั้ย”

“เอ๊ะ! ไอ้บ้านี่ พูดถึงสิ่งสวยๆ งามๆ แบบนั้นได้ยังไง”

“อะๆๆ ผู้หญิงน่ะเสมือนศิลปะชนิดหนึ่งแล้วยังไงต่อ”

“เปรียบว่าสาวๆ เป็นศิลปะแบบปฏิมากรรมปูนปั้นละกัน... ตอนที่แกมองเธอจากตรงนี้ แกจะเห็นว่าเธอช่างสง่า ล่ำค่า น่าภาคภูมิเหลือเกิน และพอแกขยับเข้าไปใกล้เรื่อยๆ แกจะเห็นว่าเธอช่างสวยงาม น่าประทับใจมาก แต่เมื่อแกขยับเข้าไปใกล้แบบสุดๆ แล้ว แกอาจจะเห็นรอยแตกหรือตำหนิที่ถูกซ่อนเอาไว้ แล้วก็นั่นล่ะ ฉันได้แต่ถอนหายใจดังเฮ้อ...ทำไมน้า ผู้หญิงสวยๆ ที่ฉันพบเจอส่วนใหญ่ล้วนเป็นแบบนั้น...”

“ช่างบาดคมปนเห็นแก่ตัวจริงๆ -O-“

“ไอ้บ้า!! เฮียก็แค่อยากให้ผู้หญิงที่ฉันชอบ... ต้องถูกใจร้อยเปอร์เซ็นต์แค่นั้นแหละ”