รักนี้ป่วนหลังไมค์ ♫

ตอนที่ 3 : มีนัด 100%

2

ในที่สุดฉันก็ดำเนินชีวิตมาถึงวันหยุด -_-=3 รู้สึกเหมือนไม่ได้พักมานานมากๆ เลยวุ้ย แต่ว่าวันหยุดวันนี้ฉันไม่ได้นอนซดมาม่าอยู่ที่คอนโดหรอก ฉันมีนัดนะ ฮี่ๆ -.-

“แกไปซื้อบัตรวงฮาล์ฟ-คาสท์ยัง”

อุ้ย O_O รู้สึกว่าโต๊ะข้างๆ ฉันจะพูดถึงวงของวินเซนต์อยู่ใช่มั้ย อ้อ...ฉันลืมบอก ตอนนี้ฉันอยู่ร้านกาแฟBCY ที่สยาม ก็อย่างที่บอกนะ ฉันมีนัด

“ซื้อมาแล้วโว้ย เกือบไม่ทัน คนแห่กันไปจองป่านนี้เต็มหมดแล้วมั้ง”

อะไรนะ -_- หมดแล้วเรอะ! ฉันว่าเมื่อวาน รายการเพลงในทีวีเพิ่งบอกว่าให้เปิดจองเองไม่ใช่เหรอ!

“ไอ้ตกข่าว ฮู่ๆๆ เขาเพิ่งอีกสามรอบแล้วโว้ย”

อะไรกัน -_- เด็กพวกนี้ฟังเพลงของวงของวินเซนต์ด้วยเหรอ? พวกเขาร้องเพลงสากลนะ พวกแกฟังออกเรอะ ฉันเรียนปีสี่แล้วนะ ยังฟังไม่ค่อยออกเลย T^T แต่รอบที่หนึ่งยังไม่ได้แสดงเลย มีรอบสามมาแล้วหรอ -O-

“เมื่ออาทิตย์ที่เขาจัดแถลงข่าวคอนเสิร์ต แกไม่ได้ไปใช่มั้ย ขอบอกว่ามันโคตร! คนไปเกือบหมื่นได้มั้ง ล้นฮอล์เลยละ ดนตรีโคตรแน่น ไอ้วินเซนต์นักร้องนำเสียงดีโคตรๆ เลยวะ แบบร้องเสียงสูงสุดๆ ไม่มีใครตามได้”

เพื่อนฉันค่า เพื่อนฉัน!!

“เสียดายวะ TOT ไม่ต้องพูดให้อิจฉาได้ปะ”

“โฮะๆ เดี๋ยวเห็นว่าจะมีมิตติ้งนอกรอบ ฉันอยากเจอตัวจริงๆ สักทีเหมือนกัน ลุ้นอยู่ว่าจะได้หรือเปล่า”

ฉันเหลือบมองพวกเขาแล้วก็ยิ้มออกมานิดๆ ฉันกำลังเจอเขาไอ้เด็กแนวทั้งหลาย โฮะๆๆ -v- ฉันนี่แหละเป็นเพื่อนของวินเซนต์ นักร้องนำที่พวกนายคลั่งไคล้ โฮ่ๆๆ เพื่อนฉันนะคะ เพื่อนฉัน -.- (ไม่เลิก)

“แกต้องฝ่าฝูงผู้หญิงอีกเป็นล้านวะ ฉันว่างานมิตติ้งนอกรอบนั่นมีแต่ผู้หญิงชัวร์ ยัยพวกนั่นต้องยอมตายถวายหัวขอให้ได้เข้าไปในงาน”

“ชิ! ยัยพวกนั้นชอบแค่เพราะวงนี้หน้าตาดีเท่านั้นละ พวกเราซิ! ชอบเพราะมันโดนของจริงเว้ย!”

ฉันมองเด็กที่วัยไม่น่าเกินสิบเก้าทั้งสองสามคนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ นี่อีกครั้ง พวกเขาแต่งชุดดำทะมึน ทำผมทรงแนวๆ เจาะหู ไม่..ต้องบอกว่าระเบิดหูมากกว่า เจาะจมูก เจาะคิ้ว การแต่งตัวทุกอย่างดูคล้ายๆ กับพวกวงของวินเซนต์ที่เห็นในโปสเตอร์เลยละ -O- พวกนี้คงคลั่งไคล้มากเลยเว้ยเฮ้ย

“พี่ยิ้มให้ผมเหรอครับ”

“-O-“

ฉันงง

“พี่ชอบผมเหรอ -.-“

“เปล่า!!”

ฉันโพล่งตอบอัตโนมัติ ฉันยิ้มไม่ได้หรือไง

“งั้นก็อย่ามองแล้วยิ้มมาทางนี้ซิครับพี่สาว มันเหมือนพี่สนใจผมอยู่”

“ขะ..ขอโทษ!”

ไอ้เด็กบ้า -_- ฉันแค่ยิ้มเมื่อเห็นว่าพวกนายคลั่งไคล้เพื่อนฉันเท่านั้นละยะ พวกนั้นทำหน้ากรุ่มกริ่มต่อไปในขณะที่ฉันพยายามดูดไอ้โกโก้ โกเน่านี่ให้หมดแก้ว ห่วยก็ห่วย ยังกล้าขายแพงอีก ฉันค้นพบแล้วว่าของแพงไม่จำเป็นต้องอร่อยเสมอไป T_T

ฉันยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดู นี่มันเลยบ่ายสามมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ -_- ความจริงก็คือวินเซนต์ส่งข้อความมาแล้วก็นัดฉันมาที่ร้าน BYC ที่สยามตอนบ่ายสามไงละ! (นี่ละนัดของฉัน) เพื่อนฉันค่า เพื่อนฉัน -.- (ไม่เลิกจริงๆ)

อย่าบอกนะว่าหมอนั่นเกิดเบี้ยวไม่ยอมมา แต่เขาเป็นคนนัดเองแท้ๆ คงไม่ลืมหรอกมั้ง T^T แล้วร้านที่อีตานี่เลือกมาก็บรรเจิดมาก มันแพงโคตรๆ เลยไงละ T^T ปกติฉันไม่เข้ามากินร้านแบบนี้หรอก แค่โกโก้แก้วเดียวยังตั้งเกือบร้อย O_O มันต่างอะไรกับการปล้นวะ

ฉันนั่งเอาหลอดคนโกโก้รสxไม่กระเดือกนี่เล่นแก้เซ็ง...

เมื่อไรนายจะมานะ...หรือนายคิดว่าฉันกลับมาทวงความเป็นเพื่อนตอนนายดังเป็นนักร้องดังไปแล้ว T^T

“Hi”

ฉันหยุดกัดหลอดเล่นแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองช้า.. วะ...วิน...OoO

“เรานั่งมุมนั่นกันได้มั้ย ตรงนี้เด่นแฮะ -O-“

ฉันไม่รู้อะไรเลยเป็นอะไรเลย มันเบลอๆ ไปหมด แต่ฉันคิดว่านี่คงเป็นวินเซนต์แน่ๆ เพื่อนฉันค่า เพื่อนฉัน! เขามาแล้ว! ฉันถูกดึงมือไปนั่งยังมุมมืดๆ ที่สุดของร้าน ราวกับเป็นหมาน้อยเดินตามเจ้าของต้อยๆ

“ดะ..เดี๋ยว! ฉันลืมโกโก้”

ฉันบอกเมื่อได้สติ ฉันลืมอีแก้วโกโก้ราคาเกือบร้อยนั่นได้ไง ถึงรสชาติจะห่วยแตกแต่ก็ต้องดูดมันให้หมดนะ ต้องกินให้คุ้ม +O+

“ผะ...ผู้ชายคนนี้คุ้นๆ วะ”

“ยังกับ.....”

ใช่!! เขาคือวินเซนต์ที่พวกนายคลั่งไคล้นั่นละ >_< โอ๊ย..ฉันไม่เคยรู้สึกอยากอวด อยากยืดขนาดนี้มาก่อนเลย และเขาก็มาจริงๆ ด้วย!! เพื่อนของฉัน เพื่อนดังระดับโลกของฉัน >.< ฉันหยิบแก้วโกโก้แล้วก็เดินไปที่โต๊ะมุมมืด วินเซนต์นั่งรออยู่แล้วพร้อมกับหัวสีบลอนด์ทรายแบบตุ๊กตาแพงๆ หมอนี่เหมือนพระเอกในเกมส์ไฟนอล แฟนตาซีเลย -.,-

“อย่าเอาแต่จ้องซิ เขินนะ -.-“

“นะ...นายเปลี่ยนไปตั้งเนอะ นายดูดีขึ้น!”

ฉันบอกอย่างตื่นเต้นหลังจากได้มองแบบเต็มตาครั้งแรกในระยะไม่เกินสิบห้าเซนต์แบบนี้ เขาดูดีมากๆ เลย ภาพที่ติดอยู่ในโปสเตอร์ไม่ได้ครึ่งกับตัวจริงเลยสักนิด สิ่งที่ฉันเพิ่งสังเกตเห็นอีกคือเขาเจาะจมูกแล้วก็ใส่เพชรเม็ดเล็กๆ สีเดียวกับตาของเขา มันไม่ทรมานเลยเรอะ -O- เอาละ ฉันค่อยๆ หย่อยก้นลงไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับวินเซนต์อย่างเพ้อๆ ทั้งฉันและเขาต่างมองสำรวจสภาพของอีกฝ่ายแบบไม่รักษามารยาทเลย ก็นานๆ จะได้เจอกันทีนี่นา >_<

“เธอก็เปลี่ยนไปนะ แต่ก่อนดูไม่เห็นมีนมเลย -O-“

“-_-“

ฉันผลักหัวเขาไปทีหนึ่งอย่างหมั่นไส้แต่ก็หัวเราะออกมา

“ไม่เจอกันนาน กลายเป็นเด็กลามกไปแล้วเหรอเนี่ย”

นี่คือบทสนทนาของคนที่ไม่ได้เจอกันเป็นสิบปีหรือนี่ ฉันนึกว่าเขาจะทำหน้านิ่งแล้วก็บอก

‘เธอมาทวงความเป็นเพื่อนกับฉันใช่มั้ย -_-‘

‘ไม่ใช่นะคะ คุณวินเซนต์ โอ้วววว TOT’

แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่แฮะ ^^

“เชอะ! ไม่ต้องมาพูดเลยนะ ทำไมเธอไม่ติดต่อฉันมาเลย T^T”

 “ฉันขอโทษ...มันค่อนข้าง ยุ่งๆ นะ แล้วฉันก็ทำเบอร์นายหาย ทำที่อยู่หายด้วย หายทุกอย่างเลย (._.)”

“น่าจะพยายามหน่อยซิ -O-”

“ฉันขอโทษ พอฉันไปอยู่พิษณุโลกต้องช่วยงานพ่อเยอะเลย ฉันเลยไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอื่นเลยนะ ฉันเสียใจจริงๆ แต่ฉันไม่เคยลืมนายเลยนะ ไม่เคยลืมเพื่อนๆ ทุกคนที่หมู่บ้านด้วย”

วินเซนต์ไม่พูดอะไรอีกนอกจากมองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มออกมา เขามองอยู่นาน..นานไปมั้ยจ้ะ -_-

“หน้าฉันมีอะไรติดหรือไงยะ -O-“

ฉันแหวขึ้นเพราะไม่ชอบที่เขามาจ้องหน้าฉันแล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม

“โฮะๆ -v- เธอนี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด”

“หมายความว่าฉันขี้เหร่เหมือนเดิมเหรอ -_-“

“แหงละ เธอเคยสวยกับเขาที่ไหนละ -O-“

ฉันมองวินเซนต์อย่างหมั่นไส้ และอดไม่ได้ที่จะขยี้หัวเขาเล่นเหมือนสมัยเด็กๆ ที่ฉันชอบทำ ผมเขานุ่มเหมือนเดิมเลย ต่างกับที่ผมฉันแข็งมาก ใช้กวาดพื้นได้สบาย -_- คือสรุปว่าฉันไม่มีอะไรดีสักอย่าง

“ว่าแต่ทำไมถึงกลับมาอยู่กรุงเทพได้ละ...เธอทำงานอยู่ในบริษัทนั่นงั้นเหรอ”

“เปล่า! ฉันเป็นเด็กฝึกงานนะ พอฝึกงานเสร็จฉันก็จะเรียนจบแล้วละ”

“ว้าว O_O เธอเรียนจะจบแล้วงั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อ คนอย่างพาร์เฟ่ต์น่านะ”

“เออ -_- คนที่ขี้เกียจเรียนหนังสืออย่างฉันเนี่ยละ”

“แหม..ขอเดาเลยว่ากิน F มาจนชินแล้วละซิ อะวุฮ่าๆๆ”

ฉันอยากจะเขกกระบาลไอ้บ้านี่จังเลย >_< แต่เขาพูดถูก ฉันกิน F จนชินไปแล้ว เทอมละตัวสองตัวมาตลอด จนมันปรากฏเป็นโลโก้ของฉันไปแล้วละ =_=; พาร์เฟ่ต์อยู่ไหน F อยู่ที่นั้น แงๆ

“นายเป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย”

“ตั้งแต่ถูกเธอทิ้งไปเมื่อสิบปีที่แล้ว ฉันก็เป็นเกย์ไปแล้ว”

“เฮ้ย! พูดจริงเหรอ O_O”

ฉันถามอย่างตกใจ แต่วินเซนต์กลับหัวเราะแล้วก็ขยี้หัวฉันเล่นคืน

“เรื่องไรจะเป็นเกย์ ในเมื่อผู้หญิงตูมๆ ต่อแถวควงฉันเยอะแยะ -.,-“

“หนอยแน่ะ!!”

ฉันขยี้หัวเขาคืน (อีก) อย่างหมั่นไส้ ช่องว่างอันแสนยาวนานระหว่างเราหายไปเรียบร้อยแล้ว เรายังเหมือนเดิม เรายังเป็นเพื่อนกันไม่เปลี่ยนเลย ^^

“นายอยากกินอะไร สั่งเลยซิ”

ฉันบอกพลางยื่นเมนูให้ ความจริงคือเรานั่งตลกกันไปตลกกันมาอยู่เนี่ยละ หาอะไรมายัดปากบ้างก็ดี

“แล้วเธอละ?”

“แค่โกโก้แก้วเดียวฉันก็หมดตัวแล้วบ้างเถอะ -_-“

ใช่แล้ว ทุกอย่างระหว่างเราเหมือนเดิมไม่มีผิด เพราะฉันก็ยังจนเหมือนเก่า =_= เมื่อไรฉันจะรวย!

“งั้นฉันเลี้ยงเองก็ได้ เลี้ยงให้กับเพื่อนที่ไม่เคยติดต่อมาเป็นสิบปี ต้องฉลองๆ -.-”

“แหม พูดประชดแบบนี้ ฉันกินไม่ลงแล้วไง”

“อ้าว เธอไม่กินจริง ๆ เหรอ”

วินเซนต์เอียงคอถามด้วยความสงสั๊ย สงสัย -_- เขาชอบใช้ใบหน้าแบบนี้หลอกล่อฉันด้วย ไอติมราคาเหยียบร้อย

“เอ่อ...กินก็ได้-.- ไม่เป็นไร ฉันยอมหน้าด้าน”

“ฮ่าๆ เธอนี่ยังตลกเหมือนเดิมเลยนะ ^O^”

ฉันมองเขาอย่างงอนๆ แล้วก็หันมาดูเมนูที่มีรายการอาหารแพงแสนแพงนี่ แต่ในเมื่อนายเลี้ยงแล้ว ฉันก็ไม่เกรงใจละนะ ฮ้า...ไม่ค่อยได้กินของแพงๆ ซะด้วย เป็นถึงนักร้องคงรวยน่าดูอยู่แล้ว หุหุ ฉันกับวินเซนต์สั่งอาหารง่ายๆ มาคนละจาน แต่ทำไมตอนนี้ทุกคนในร้านมองมาที่เราแบบนี้ละ หัวเราะเสียงดังกันเกินไปหน่อยเหรอ -_- ฉันไม่มีมารยาท สรุป...ฉันมีอะไรดีกับเขาบ้างเนี่ย T^T

“นายเห็นโปสการ์ดของฉันได้ไงเหรอ”

“เออ! ว่าจะบอก ถ้าวันหลังจะเขียนถึงใคร หัดเขียนให้มันเหมือนคนเขียนหน่อยได้มั้ย -O-“

“นายอ่านไม่ออกเหรอ นายอ่านภาษาไทยไม่ออก!!”

ฉันร้องอย่างโหยหวน นายจะลืมชาติพันธุ์ที่เป็นส่วนหนึ่งในร่างกายนายไม่ได้นะ ภาษาไทยที่แสนสวยงาม กรี๊ดๆๆ >_<

“เอ่อ...ฉันอ่านออกนิดหน่อยนะ แต่ความจริงคือฉันให้คนขับรถอ่านให้นะ -O-;;”

“ไม่ได้เรื่องเลย!”

ฉันหยิบช้อนที่ยังไม่ได้ใช้ฟาดใส่วินเซนต์ทีสองที เขาร้องแล้วพยาพยามปัดออก แต่ฉันก็พยายามตีเขาต่อไปด้วยความหมั่นไส้ ไม่รู้ว่าทำไมเราไม่รู้สึกเก้อเขินกันเลย ทั้งๆ ที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานขนาดนี้ ฉันกล้าลงมือตีเขาราวกับหมอนี่เป็นแฟนตัวเองเลยงั้นละ

“ฉันทำอะไรผิดเหรอ T^T”

“ไปอ่านภาษาไทยให้ออกเลยนะ ไม่งั้นฉันฆ่านายตายแน่”

“ฉันไม่มีเวลาไปเรียนหรอก ฉันมีแต่ทัวร์คอนเสิร์ต (._.)”

“นั่นซิ...นายดังใหญ่แล้ว ฉันควรจะบอกว่าเป็นเกียรติมากกว่าที่ได้มาเจอนาย”

“เอาลายเซ็นด้วยมั้ย เอาไปขายได้น่า ^-^ ”

ฉันเบ้ปากใส่ แต่ก็น่าสนใจนะ ถ้าขายได้อะ โฮะๆ ค่าคอนโดเดือนหน้ายังไม่รู้เลยจะไปเอาที่ไหน T_T เราคุยสัพเพเหระไปกันอีกหน่อย ส่วนใหญ่เป็นเรื่องสมัยเด็กๆ แล้วก็ทำไมวินเซนต์ถึงได้กลายไปเป็นนักร้องได้ มันน่าตื่นเต้นมากเลยนะ =w= เขาต้องอัดเดโมไม่ต่ำกว่าแปดสิบครั้ง แล้วก็เข้าห้องอัดไม่ต่ำกว่าร้อยรอบ เขาร้องเพลงเดิมๆ ซ้ำๆ ซากๆ ไม่ต่ำกว่าห้าร้อยครั้ง เอาละ!! รวมเลขพวกนี้แล้วเอาไปแทงหวยเหอะ

“สปาเก็ตตี้ทะเลสองที่ได้แล้วครับ”

พนักงานบอกพร้อมกับยกสปาเก็ตตี้ทะเลสองจานก็มาเสิร์ฟ ฉันยกมือขึ้นไปรับจานด้วยความหวังดี แต่มันเกือบพลาดจะมาราดหัวฉันเข้าให้ (วินเซนต์หัวเราะจนตัวงอ ฉันเลยต้องแอบเตะเขาใต้โต๊ะ)

“นี่! เธอเคยจะเผาบ้านตัวเองเพราะว่าจะทำสปาเก็ตตี้ จำได้มั้ย >O<”

“ถ้าลืมเรื่องนี้ได้จะเป็นพระคุณอย่างสูง”

“ฮ่าๆ เธอไปแกล้งเด็กหมู่บ้านข้างๆ ด้วยการเอาลิปสติกไปทารองเท้านักเรียนด้วย”

“ฉันไม่เคยทำแบบนั้นนะ!”

หรือเคยทำวะ โอ๊ย วีรกรรมสมัยเด็กของฉันมันเยอะจนจำได้ไม่ไม่หมด พวกเราหัวเราะกันอยู่นั่นละ ไม่รู้จะหัวเราะอะไรนักหนา แต่ถึงกระนั้นฉันคิดว่ารอบๆ ตัวเราค่อนข้างแปลกๆ อยู่นะ คนที่เดินผ่านไปผ่านมานอกร้านเลยเดินกันแบบสโลว์โมชั่นมาก พวกเริ่มชี้มาทางวินเซนต์แล้วก็ซุบซิบอะไรสักอย่าง ไอ้เด็กแนวสามคนที่เคยนั่งข้างๆ ฉันโต๊ะเดิม ก็จ้องเขม็งมาทางเราแล้วก็พูดอะไรสักอย่างใส่มือถือ

จริงซิ! เขาเป็นถึงนักร้องดังเลย.. มันจะเป็นอะไรมั้ยนะ ออกมากินข้าวกับผู้หญิง(?) แบบนี้

----------------------------------

ปล. มีแอบมาแซวว่า เมเป็นนางเอก บ้าเหรอ >_</// คือที่เมเลือกพิดโลกเพราะว่า พอดีย้ายมาเรียนที่นี้แล้วรู้จักที่นี้ดีในระดับหนึ่งอะ เลยเขียนที่นี้ดีกว่า จะได้ไม่ต้องหาข้อมูลของจังหวัดอื่น =..= หาใช่อยากเป็นนางเอกไม่ T^T อย่ามาปลักปลำเค้าซิ -..-

ขอให้อ่านแล้วชอบกันน่า ถ้าชอบอ่านได้ สบายใจ นิยายเรื่องนี้คงเหมาะกับคุณ 555+

แต่นิยายเรื่องนี้มันไปหนักช่วงกลางจบท้าย โหดพอสมควร =_=;;

คอมเม้นหน่อยเด้อ (ถ้าอยากอ่านกันต่อ T^T)

May112