รักนี้ป่วนหลังไมค์ ♫

ตอนที่ 25 : (My) Happy...Ending 100%

โธ่ ไอ้รุ่นน้องบ้า T^T ฉันวิ่งหอบพวงมาลัย เอ๊ย ช่อดอกไม้กับตุ๊กตาหมีหนีสุดชีวิต (ปกป้องเงินยี่สิบบาทมาก) ยัยกลุ่มเด็กคณะสังคมแสนสวยนี่กำลังจะล้อมฉันได้แล้ว

ไม่! ไม่ได้ ไม่มีตังค์

“เธอวิ่งหนีทำไมน่ะ -O-”

“...”

“เกิลล โอ๊ะ...เด็กสาวทั้งหลายย ล้อมวงยัยนี่ได้เลย”

“O_O”

“อ้าว มองพี่ทำไม บูมให้หวานใจพี่เร็วเข้า”

ฉันนิ่งก้าวไม่ออกเมื่อเจอกับใครบางคนตรงหน้า เขาส่งดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่และยัดใส่มือฉันโดยไม่สนว่าดอกไม้ช่ออื่นๆ จะเละเทะหรือไม่... รุ่นน้องคณะสังคมวิ่งเข้ามาล้อมตัวฉัน ทุกคนก้มหน้าตั้งท่าบูมอย่างแข็งขัน ฉันไม่มีสิทธิ์หนีอีกแล้ว นอกจากกระโดดข้ามหัวรุ่นน้อง

“N...U Unity Are we ลูกนเรศ สมเด็จนเรศวร จะมาล้วนชิงชัย...”

เสียงบูมดังสนั่น แต่แต่ดวงตาของฉัน...ความสนใจของฉัน...อยู่ที่ผู้ชายผิวขาว ตาฟ้าที่อยู่ตรงหน้า

มาได้ไง...

มาเมื่อไร...

“ยินดีด้วยนะที่รักก >_< เรียนจบกับเขาแล้ว วะฮ่าๆๆ”

“นะ...นาย”

“ที่เธอถืออยู่นอกจากดอกไม้ ไอ้สีเทาๆ นั่นใช่ปริญญาหรือเปล่า -O-”

“...”

“ฉันไม่รู้จะได้ปริญญาเมื่อไร...อิจฉาเธอจังแฮะ ^^”

เสียงบูมของเด็กๆ จบลงแล้ว แม้มันจะดังสนั่นแค่ไหน แต่ฉันได้ยินเสียงของวินเซนต์ชัดกว่าเสียงใดๆ

“พี่ใช่...ใช่...วินเซนต์วงฮาล์ฟ...”

“มีแต่คนบอกหน้าเหมือน -.,- นี่ๆๆ พี่ขอเข้าไปยืนในวงกับแฟน แล้วน้องๆ ร้องบูมแบบเมื่อกี้ให้ได้มั้ย”

“แต่...พะ...พี่ไม่ได้เรียนที่นี่ แล้วก็ไม่ได้จบปริญญาตรีสักหน่อย”

“ขอลองสัมผัสอารมณ์นี้หน่อยไม่ได้เหรอ ^_^?”

“+O+“

“ไม่ได้เหรอ >_<”

“ได้ค่ะ!! พวกเรา บูมอีกรอบกันเหอะ”

วินเซนต์เดินเข้ามาหาฉัน หัวใจของฉันเหมือนหยุดเต้นไปแล้ว ฉันเหมือนคนที่ไม่หายใจ... รุ่นน้องล้อมรอบฉันกับวินเซนต์เอาไว้ สีหน้าเขาดูสนุกสนานในขณะที่ฉันพูดอะไรไม่ออก ดอกไม้ ตุ๊กตา ป้ายอะไรทั้งหลายแหล่หลุดจากมือที่ไร้เรี่ยวแรง

“เธอดูดีในชุดขลุ่ยนี่จัง”

“ครุยต่างหาก!”

ฉันโพล่งตอบโดยไม่รู้ตัว วินเซนต์หัวเราะออกมาเบาๆ พลางจับฉันหมุนไปมา ในขณะที่รุ่นน้องตะโกนร้องเพลงคอแทบแตก

“ชุดสีขาวแบบนี้...ช่างดูทรงความรู้ ไม่เหมาะกับเธอจริงๆ ^^”

“...”

“วันนี้เธอดูสวยจัง >_< คิดถึงเธอ…คิดถึงเธอ...คิดถึงเธอ”

ฉันโผเข้ากอดวินเซนต์พร้อมกับน้ำตาแห่งความดีใจ ฉันกอดเขาไว้แน่นเพราะกลัวว่าเขาจะหลุดหายไปไหน นี่วินเซนต์จริงๆ ใช่มั้ย ฉันไม่ไดฝันและกอดหมอนข้างแทนกอดเขาใช่มั้ย

“ฉันคิดถึงนาย ฮือๆๆ”

“ร้องไห้ใหญ่เลย...ชมว่าสวยได้แป๊บเดียวจริงๆ”

“ฉันคิดถึงนายจังเลยวินเซนต์”

“ฉันก็คิดถึงเธอ...คิดถึงเธอ”

“T_T”

“ทำไมไม่ติดต่อฉันเลย...ฉันรอเธอตลอดเลยนะ”

“ฉันบอกว่าไปอยู่กับนายไม่ได้...ฉันไม่กล้า...เหมือนฉันทิ้งนายมาแล้ว”

“เฮ้อ...ให้มันได้อย่างงี้สิ ดีนะที่...”

“อะไร”

“ที่ฉันทำตามใจตัวเอง ^^ ฉันกลับมาหาซะเองไงล่ะ”

“ฮือๆๆ TOT”

“ตอนนี้เธอจะไปอยู่กับฉันได้หรือยัง... จะเลิกทรมานฉันได้หรือยัง”

เขาบอกพลางดันฉันออกจากอ้อมกอดและเช็ดน้ำตาให้ ฉันเห็นขิงยืนอยู่ไม่ไกล เขาส่งยิ้มให้... ฉันส่งยิ้มกลับให้เขาเช่นกัน แม้จะรู้สึกแปลกใจกับรอยยิ้มเศร้าๆ ของขิง เขาคงหมดตัวเพราะงานรับปริญญาแล้วจริงๆ TOT

“เธอเลิกกับไอ้นั่นแล้วใช่มั้ย“

“อื้อ T^T เราเป็นเพื่อนกันตั้งนานแล้ว”

“ดีจัง -_- แล้วทิ้งให้ฉันเฝ้าหลอนมาตลอดปีหนึ่งทำไมเนี่ย มันนานมากเลย ฉันเกือบจะตายแล้วรู้มั้ยT_T”

“ฉันไม่กล้าติดต่อนายนี่นา T^T”

“ฉันรอเธอตลอด!!”

“ขอโทษ!!”

“งั้นเธอจะเป็นแฟนฉันได้มั้ย ในเมื่อเธอไม่มีบ่วงอะไรแล้ว”

นะ...นายขอตรงนี้เลยเหรอ ฉันรู้สึกหน้าแดง ยืนไม่ค่อยอยู่แล้ว ฉันปล่อยทุกอย่างลงรอบตัวยกเว้นช่อดอกไม้ที่วินเซนต์มอบให้ซะงั้น ฉันเลวอีกแล้ว =_=’’

“ว่าไง...ไม่รักฉันแล้วเหรอ”

“เอ่อ...”

“ไม่รักฉันแล้วใช่มั้ย”

“เอ่อ...”

“เธอ...”

“ฉันรักนาย ฉันคิดถึงนาย!!”

ฉันแทรกก่อนที่เขาจะพูดอะไรอีก วินเซนต์ยิ้มทั้งตา ยิ้มทั้งใจ เขาเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ

“ไม่ได้นะรู้มั้ย”

ฉันบอกแล้วก็แตะริมผีปากเขาเป็นเชิงห้ามไว้ก่อน วินเซนต์ทำหน้าบูดทันที และฉันยังรู้สึกว่ารุ่นน้องยังคงยืนล้อมแล้วก็มองเราด้วยตาที่โตแบบนี้ O_O

ฉันไม่ควรทำให้รุ่นน้องใจแตก แฮ่ๆๆ

“ทำไมล่ะ แค่จูบเอง!!”

“นี่เป็นเขตสถานศึกษา ฉันอยู่ในชุดพระราชทาน ไม่สมควรทำอะไรแบบนี้นะ”

“แล้วฉันจะจูบเธอได้เมื่อไร -O-”

“ไว้หลังจากนี้ก่อน”

“งั้นถ้าแค่ออกจากรั้วมหา’ลัยก็คงไม่เป็นไรใช่มั้ย”

“ทำไมงอแงแบบนี้ล่ะวินเซนต์ -_-”

“ความคิดถึงมันห้ามไม่ไหว -.,-”

วินเซนต์จูงมือฉันเดินฝ่าวงบูมของน้องๆ ทันที ฉันรู้สึกว่า...ฉันลืมอะไรไปหรือเปล่า ลืมเก็บพวงมาลัยของมิตรรักแฟนเพลงทุกท่านไงล่ะ แล้วก็อาจจะลืม...

“พี่ไม่ให้เงินเราเลยเหรอคะ T_T”

“แฮ่ๆๆ วินเซนต์แจกน้องที ฉันไม่มีตังค์แล้ว”

ฉันบอกพลางก้มลงไปเก็บช่อดอกไม้มหาศาลทั้งหลายแหล่นี่ไปด้วย วินเซนต์ควักแบงก์พันสองสามใบแล้วหย่อนลงในกล่อง -O- งะ…เงินเป็นพันเลยนะ!! แต่ทำไมพวกเธอได้เงินเยอะแยะแบบนี้แล้วถึงยังไม่เคลื่อนขบวนไปอีกล่ะจ๊ะ -O-;;

“สรุป...พี่ชายหล่อๆ คนนี้คือวินเซนต์จริงๆ ใช่มั้ยคะ”

“แล้วพี่เพฟคือแฟนลับๆ ของวินเซนต์ที่เคยลงข่าวเมื่อปีที่แล้วจริงๆ ใช่มั้ย ไม่ได้บังเอิญหน้าเหมือนอย่างที่บอกเราใช่มั้ย O_O+”

โอ๊ยยยย ฉันเกลียดวินเซนต์แล้ว!!

ทั่กๆๆๆๆ

ตึกๆๆๆ

ทำไมฉันต้องวิ่งหนีทุกครั้งที่ได้เจอเขาเลยล่ะ T[]T

คุยเล่นๆ

เฮ้ย! เฮ้ย! เกิดการประมาณผิดเล็กน้อย นึกว่าจะเหลือมากว่านี้ แต่มันเหลือแค่นี้เอง กรี๊ดดดดดดดด!!

ขอโทษ แง T^T

รู้งี้ลงให้หมดตอนแรกซะก็ดี เมขอโต๊ดดดด ช่วงนี้สมองไม่ดีด้วยเบลอๆๆ งานเยอะมาก TTOTT อภัยให้ด้วยนะค่า

ขอขอบพระคุณ ผู้มีอุปปาการะทุกท่าน ^-^ คอมเม้นท์ของท่านเป็นแรงบันดาลใจสำคัญนะคะ >_< ตอนนี้นักเขียนรุ่นๆ เม ไม่มีใครลงในเน็ตแล้ว แต่ทุกคอมเม้นทำให้เมมีกำลังใจในการเอานิยายมาลงต่อไป (แต่อาจจะหายไปเป็นพักๆ) เอาละๆ มิอยากลายืดยาวมาก เงาออกมา โอเย้! มาช่วยกันเม้นท์เร็วเข้า

ขอบคุณแทนพาร์เฟ่ต์กะวินเซนต์ ใครที่ชอบใจอุดหนุนเป็นเล่มก็ขอบคุณมากๆ นะคะ ^^

ยังอยู่ด้วยกันที่เรื่อง 2^nd Love น่า

May112

แถมๆๆ ในความผิดพลาด

บทส่งท้าย

เอาล่ะ =_= เราจะเปิดฉากทะเลาะกันครั้งแรกของปีนี้ด้วยเรื่อง MV สุดหวาบหวิวนี่แน่ๆ ไอ้ตอนถ่ายก็สนุกดีอยู่หรอก แต่ลืมคิดถึงไอ้ตอนเอาออกไปให้ (พาร์เฟ่ต์) ชาวบ้านเห็นมันจะเป็นยังไง TOT

ผมขอเล่าความสัมพันธ์ของเราก่อนแล้วกันนะทุกท่าน >_< ตอนนี้พาร์เฟ่ต์มาอยู่ข้างๆ ผมที่อเมริกาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว (พ่อยัยนี่น่ารักมากเลย พูดง่าย เข้าใจง่าย ผมสัญญาแล้วก็หมั้นไว้ (อีกรอบ แฮ่ๆ) เธอก็มาอยู่กับผมได้แล้ว คนเก่าแก่กันก็งี้ล่ะครับ -.-) ตอนแรกยัยนี่บอกจะพักคนเดียว ไม่ยอมมาอยู่กับผม โฮะๆ ผมไม่บังคับหรอกนะ จะได้รู้ซะบ้างว่าอยู่คนเดียวมันเหงาแค่ไหน -..- คนช่างคุยอย่างยัยนี่ไม่มีทางอยู่คนเดียวได้หรอก สุดท้ายเราก็มาอยู่ด้วยกันนั่นล่ะ -.,- (ตรงนี้ล่ะที่มีความสุข หุๆๆ)

ความสัมพันธ์ของเราดีจนผมไม่รู้จะพูดยังไงเลยล่ะ คือทุกอย่างมันเป็นธรรมชาติ ไม่ต้องปั้นแต่งใดๆ เลย เราอยู่ด้วยกัน ใช้ใจและใจคุยกัน ไอ้เรื่องทะเลาะกับแฟนเนี่ย ผมลืมไปเลยว่ามันเป็นยังไง (ข้ามเรื่อง MV ไปก่อนนะ T_T) เราเข้ากันได้ทุกอย่าง พาร์เฟ่ต์ไม่เรื่องมาก รักอิสระ พอมีเวลาว่าง เราจะใช้มันร่วมกัน เวลาผมหงุดหงิด มีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องงาน มือของพาร์เฟ่ต์จะประคับคองผมไว้ กอดของเธอทำให้ผมสงบ จูบเบาๆ ของเธอทำให้ผมมีกำลังใจ ผมรู้สึกว่าผมเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดคนหนึ่งของโลก...

ผมโชคดีที่มีเธอ.. ^_^