มองหารากเหง้า

 โอ้ว ฤกษ์เขียนไดอารี่แล้วคับ
กะว่าให้เปิดมาและเพลินเสียงขลุ่ยกัน
สืบเนื่องว่าเลือดรักไทยมันแรงขึ้นมา โย่ว!!

พอดีได้มีโอกาสไปไหว้พระ ประจวบเหมาะกับช่วงชีวิต
ที่ไม่ค่อยมีอะไรทำ ไร้แก่นสาร
เบื่ออารยธรรมต่างชาติแต่สีผมเดียวกันที่เห็นแล้วเริ่มเอียนๆ
แล้ววัดที่มา ไปไกลถึงเมืองแปดริ้ว
วันหลวงพ่อโสธรรรรรรร




ภาพแรกที่แปะ นี่ไม่ใช่หลวงพ่อนะค่ะ พี่น้อง -_-
เธอคนนี้เดินมา เมก็เอาละ กูต้องเก็บภาพเธอให้ได้!
โคตรประจวบเหมาะเลย อยู่ดีๆ แกหันมา
"ขอตังหน่อยเดะ "  (หน้าแม้งเอาเรื่องมาก ไม่ให้เงินเมิงตายแน่) 
"...... =_= ..."   (น้าของเม)
แช๊ะ!! ทันที
บางทีการเป็นตากล้องก็ต้องระแวงคนบ้าจะเข้ามาเข่นฆ่าเหมือนกันนะ -O-;;
เห็นมั้ยคะ?? อาชีพนี้อันตรายมาก ว๊ากก๊ากๆๆ

เราเข้าไปไหว้ที่ตัวโบถส์ด้านนอกก่อน
ตรงนี้จะประทับองค์หลวงพ่อแบบจำลองเอาไว้
เมก็คิดนะ แค่องค์จำลอง ทำไมทุกคนต้องแห่มากราบไหว้
(ปรากฏขี้กากขี้หัวทันที TOT) นู๋ขอโทษ
บางทีของแบบนี้มันอยู่ที่
ใจ
หรือเปล่า..?




ทุกคนมากราบไหว้บูชากันมากมาย
ดีจัง...เมรู้สึกยังงั้นนั้น
แต่พอหมดรุ่นของผู้ใหญ่ตรงนี้แล้ว
เด็กอย่างรุ่นเม รุ่นน้องๆ ต่อๆไปอีก..
เราจะมาเข้าวัดกันหรือเปล่า?
ไม่ซิ
เราจะยังมีวัดให้เข้าอีกมั้ย?
(ถ้าประเทศไทยแตกไปซะก่อน)




เออ..แต่ก็จะแบบ คนงงๆ นะ
อีนี้มาถ่ายรูปคนไหว้พระไหว้เจ้าทำไม =_=;;
เออ ถ้าแบบมีคนมาว่านี่ เมเตรียมใจพูดแบบนี้เลยอะ..
"โอ อาโน้ อุชิดะคิคิมารุเดสซิก๊ะ"
คนญี่ปุ่นค่ะ หนูไม่รู้เรื่องค่ะ =O=;;
5555+

คนที่ทำอาชีพเป็นช่างถ่ายภาพ แล้วต้องออกไปถ่ายรูปนอกสถานที่
ยิ่งเป็นภาพพื้นเพวิถีชีวิตของคนทั่วไป..เขาจะทำกันยังไงนะ??




บรรยากาศภายนอก..
ให้ความรู้สึกถึงคำว่าไทยจริงๆนะ
อันนี้คือภาพโหมโรงและนางรำ
(ไม่กล้าไปถ่ายด้านหน้า อายวะ -_-///)

ภาพล่างเมก็ชอบนะ รู้ว่าครอบครัวนี่โอเคเลย
พาลูกเข้าวัด
โตขึ้นเขาคงยังเข้าวัดเนาะ ก๊ากๆๆ
หยอดเงินใส่บาตรพระ
(ถ้าเป็นเงินมีรูปในหลวงเสร็จกูแล้วครับพี่น้อง -..- ว๊ากกก)



( mix สองภาพเข้าด้วยกัน ไม่ใช่ปรากฏการณ์ผีเด็กใส่เหรียญหรอกนะคับะน้อง)


แล้วเมก็เข้าไปในโบสถ์ที่ประทับองค์จำลอง
คนเยอะใช้ได้เลย ไข่ต้มที่เขาเอามาบนเพียบเลยละ
นี่แหละ..ที่พึ่งทางใจ

ไหว้ท่านแล้วก็ปิดทองซะเลย
แม่บอกให้เมขอพร..
ให้เมสอบติดแถวๆ กรุงเทพ
เเม่ไม่อยากให้เมไปไกล..เมก็ไม่อยากไปไกลแล้วนะแม่




แหม๊ ยังก๊ะ นางเอก MV เลยภาพนี้
เขินนนน ก๊ากกกก
แต่เสื้อแดงไม่ใช่พระเอกนะค่ะ -_-+ เลือนมาเชียว กูกลัวนะ




และภาพนี้องค์ประธาน เป็นพระจำลองนะขอรับ
ของจริงเขาไม่ให้ปิดทอง หรือจูดธูปอะไรในโบสถ์
แต่ที่นี้ตามสะดวกเลย





พอออกมาข้างนอก คราวนี้เราจะไปโบสถ์ที่ประทับองค์จริงกันบ้าง
แต่บรรยากาศข้างนอกทำให้เมต้องควักกล้องออกมาอีกครั้ง

นี้คือภาพ
ด ง ห ว ย




ซื้อแล้วรวย!!!
ทำไมแม่เมซื้อจนเอากระดาษสลากมาพับเป็นบ้านได้แล้ว
ทำไมกรูยังไม่รวย!!~
TT_TT

คนขายหวยเยอะมาก... ถึงมากที่สุด นี่ไม่ตบกันเองเหรอเนี่ย??
อาชีพเดียวกัน แถมขายอยู่ข้างๆกันอีกต่างหาก
คนไทย เราแปลกนะ?




ชีวิตที่ยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป..
เพราะยังมีลมหาย เพราะยังหิว ถึงต้องทำ
 ดีใจมั้ยที่เราเกิดมาไม่พิการ?.
แล้วยังต้อง โ ห ย ห  อะ ไร อี ก 




เมว่านี่ไม่ใช่วัยแม่เราแล้วนะ
เขาเป็นยายเราได้ ..เป็นทวดเลยด้วยซ้ำ
ลูกกับหลานเขาไปไหน?
วัยชราที่เป็นดั่งไม้ใกล้ฝั่ง ควรถูกกระทำเช่นนี้เหรอ?
ขายลอตเตอร์รี่ในเวลากลางวันที่ร้อนแสนสาหัส?

แล้วเมละ..เมื่อยามแก่ตัวลง
จะต้องนั่งทน ทำเพื่อให้ชีวิตอยู่รอดในแบบนี้หรือเปล่า ?





เนื่องจากความกว้างของเลนส์กล้องมันน้อย (กล้องมือถือก็เงี้ย T^T)
เมเลยถ่ายภาพโบสถ์ที่ประทับขององค์หลวงพ่อของจริงได้ไม่หมด
แต่สวยนะ มีนกบินอยู่รอบเลย ...

มีสนามหญ้าและกลาดเกลื่อนไปด้วย
ดอกลีลาวดี

แต่ชื่ออีกชื่อคือ..
ด อ ก ลั่ น ท ม




พอเมเข้าไปในโบสถ์อากาศก็เย็นสบาย
คนเยอะกำลังดี
ปรากฏเมใส่กางเกงยาวไม่เลยเข่า (เหนือเข่ามันไม่ยอม)
เมเลยต้องใส่เสื้อคลุมเลย T^T
มีทหารมาลงทัวร์เยอะแยะ มองเมกันเต็มเลย
มองไมวะ..
กรูสวยอะเดะ กร๊ากกกกกกก

(หน้าเหมือนเพิ่งอัพยามามากเลย -_-;; )
(ทำไมดูเหมือนเป็นคนแขนขาดละ แง TT^TT )




ประดุจอยู่โรงบาล เข้าห้องปลอดเชื้อเลย -..-

แล้วก็หลวงพ่อโสธรองค์จริงในโบสถ์อันงดงาม (องค์กลาง)




องค์จริงนี่อยู่ห่างเราประมาณหนึ่งกิโลนะค่ะ -_-;;
เมเคยอ่านตำนานด้วยนะ บอกว่าท่านไหลมากับน้ำ (ถ้าใช้ศัพท์ไม่ถูก ขอภัยไว้ ณที่นี้)
(มีหลวงพ่อโต หลวงพ่อโสธร  กับอีกองค์นึงอะไรมะรู้ นึกไม่ออก แต่ลอยน้ำมาสามองค์พี่น้อง)

คนเห็นจะเอาท่านขึ้นมาจากน้ำ เขาใช้คนเท่าไรก็เอาท่านขึ้นจากน้ำไม่ได้
ตอนนั้นใช้คนถึง สามแสน!! (และเป็นที่มาของ สามเสนนั่นเอง -.-)
แต่ท่านก็ยังไม่ยอมขึ้น เลยมีคนขออัญเชิญให้มาประทับ
แนวว่าท่านอยากจะขึ้นไปประทับที่ไหน ให้ตามแต่ใจ
แล้วก็มาหยุดที่เมืองแปดริ้ว ฉะเฉิงเทราเนี่ยละ

กราบไว้เสร็จก็ออกมาด้านนอก มีของที่ละรึกและกลับไปบูชา
พวกพระเครื่อง หรอโมบายหยิน-หยาง ฯลฯ

เพราะเมอยู่ในเมืองมาแต่เล็กนะ
พอมาเห็นร้านรวงแบบนี้ บางทีก็นึกว่า..
พวกเขาขายของพวกนี้แล้วอยู่รอดได้ไง?
อาจเพราะชินกับการเห็นคนไปทำงาน เข้าออฟฟิตซะมากกว่ามั้ง...
แต่เขาคงสบายใจ ขายไปก็มีเสียงกระดิ่ง มีลมเย็นๆ
อยู่ใกล้กับวัด...
ศูนย์รวมจิตใจของคนไทยในอดีต

แต่เดี๋ยวนี้ละ.. ศูนย์ใจของเราคืออะไร
สยาม ห้าง...หรือเปล่า








สร้างสรรค์ดีเนอะ ชอบๆๆ
แต่คงไม่กล้าซื้อแน่เลยอะ
โชว์เป็นปลาสามวันพอ ทีเหลือแกะเอาไปซื้อขนม -..-

ลืมบอกพ่อเม รองเท้าหายที่โบสถ์ =_=
ลาก่อนคู่ละ 500 ปิ้วววววววว
ใส่แพงมาทำไม!!~
แล้วอีคนเฝ้ารองเท้านี่เลวมาก นั่งแคะขี้มูก ไม่สนใจห่าอะไรเลย
จ้างมันมาทำไมครับ!!!~

และเราก็ไปซื้อของฝาก แน่นอนว่าที่นี้ขึ้นเชื่อเรื่องขนมจาก (ไม่รู้เขียนงี้ปะนะ)
พ่อแม่จะซื้อร้านนี้เลยถ่ายเขาอังไฟมาด้วย
(ไม่กล้าขอถ่ายร้านอื่น กลัว)

ประมาณฟาร์มเฮ้ามาก หอมกรุ่นจากเตา กร๊ากกกกก





อยากกินขนมจากเนี่ย เขาบอกว่าไม่ต้องไปซื้อที่ไหน
ต้องที่นี้ กินฟรียังได้
เพราะเดินไปก็ชิมฟรีไปได้เลย แม่ค้านี่หยิบยื่นให้ราวกับจะป้อนเข้าปากเลย
=..=    แต่พอกินไม่ซื้อ ก็กะไรอยู่
แยบยลจริงๆ
บอกไม่อร่อย ก็กะไรอยู่
แยบยลจริงๆ
55555555555555555

ขากลับแวะปั๊มมม อา... ฝนจะตกซะแล้ว
แต่ตอลดสองข้างทางเมสามารถมองเห็นท้องฟ้าได้เต็มสองตา
ในขณะที่ในกรุงเทพ.. เมมองเห็นแต่ตึกสี่เหลี่ยมเสมอ



โอ๊ะ...ไดอารี่วันนี้คงยาวไปหน่อยแล้ว
ไม่รู้จะมีใครอ่านหรือเปล่า
เพราะมันยาว แล้วก็อัพเรื่องวัด ซึ่งมันคงไกลหลายๆคนมาก

อยากให้ทุกคนมองย้อนกลับมาที่เรา
ในขณะที่หลงแสงสีของชาติอื่นกันหมด
ในเวลาที่ประเทศของเราไม่มั่นคง หลากหลายปัญหาแบบนี้
เหมือนหนังเรื่อง โหมโรง ที่มีคำกล่าวไว้ว่า
(มั่วนะ เอาที่จำได้ -..-)

"เราจะอยู่รอดกันแบบไหน หากเราลืมรากเหง้าของตัวเอง"
"ม้าศึกจะอยู่ต้านแรงลมได้ก็เพราะด้วยรากเหง้าที่หยั่งลึก"

แนวๆนี่ละ แอบอายนะ -..- แต่คำพูดนี้ประทับใจมาก
จนทำให้เมรู้สึก
กลับมามองตัวเอง มองประเทศตัวเอง

บ้านเรามันไม่น่าภูมิใจงั้นเหรอ?
บ้านเราเลยไม่มีพลังฟีเวอร์เท่าเขา?
หรืออยากให้ทุกอย่างของเราเหมือนบ้านเขาไปเลย? 
 
เมตั้งใจไว้แล้วว่าจะฮิตของนอกเป็นบางโอกาศ
แต่เมจะส่งเสริมทุกวิถีทางที่เขาเรียกว่า
อนุรักษ์ไทยให้คงอยู่..




รูปที่ถ่ายแล้วเหมือนคนมากที่สุดในวันนั้น T_T
หน้าตลกอะ งอแง  T^T

ลาด้วยเสียงขลุ่ย+ธรรมชาติของ
อ.ธนิสร์ ศรีกลิ่นดี


เพลง แสนแสบ


May112

ปล. ฟังไปเขียนนิยายไปเมื่อเอียนทุกสิ่งทุกอย่าง