นานมากที่ไม่ได้อัพได
เดือนกว่าได้... ยาวนานเหมือนกันแฮะ
ตอนนี้ได้กลับมาอยู่ กทม. แล้ว
ปิดเทอมแล้วหรือเนี่ย..
เวลาวิ่งไวจริงๆ
รูปสไตล์ขาวดำ ให้ความรู้สึกเหงาๆ พิกล
ไดอารี่คราวนี้บรรยากาศก็เป็นแบบนั้นเลย
เป็นครั้งแรกที่ทะเลาะกับคนอ่านในเน็ต ตอนแรกกะจะไม่ยอม ให้ตายก็จะต้องได้สวนกลับ
แม้จะต้องบีบคอแล้วให้เขาฟังที่เราอธิบาย ก็จะทำ
เพื่อไม่ให้เข้าใจเราผิด
แต่คิดไปแล้ว...
ในสังคมนี้...
มีใครบ้างได้เป็นที่รักของทุกคน...
คนที่อยู่สูงกว่า เขาเจ็บปวดกว่า
ยังอยู่ได้ ยังทนได้
เป็นแค่ may112
เรื่องเท่านั้น..ทำไมจะผ่านมันไปไม่ได้
กรุงเทพ... ยังร้อนเหมือนเดิม
ตั้งแต่กลับมาจะกิน จะใช้ จะทำอะไรมันก็สะดวก
ขึ้นห้าง วิ่งเข้าใส่ขนม ของกินที่อดอยากมาแสนนาน
เรื่องที่จะลดน้ำหนัก..
ลาขาดไปได้เลย
ขนาดอยู่ที่หอ ต้องลงมาหาของกิน ลำบากนิดๆ
ตอนนี้ยังไม่ต่างอะไรจากหมูเลย
สงสัยคงไม่มีวันเพียวมั้งเนี่ยกู -_-
พอเป็นนักศึกษา ชีวิตไม่ค่อยต่างจากมัธยมอย่างที่คิดเลย
ไม่ได้มีแค่เรา ที่ต้องจากบ้านเกิดมาไกลแสนไกล
คนจากใต้สุด...
เหนือสุด....
ก็มารวมอยู่ที่นี้
เป็นอีกครั้งที่ติดสินใจถูก เลือกที่จะมาเรียนที่นี้
คิดว่า คงเจอเพื่อนแท้..ได้สักคนในรั้วมหาลัยนี้
และฝันว่าสักวัน เพื่อนที่คบกันอยู่จะส่งการ์ดงานแต่งมาให้
เพื่อนชายจะโทรมาลากไปงานบวชของมัน
คนรู้จักทั้งหลายแหล่ จะโทรมาบอกว่ามีลูกแล้ว
หรือจะโทรมาบอก 'กูจบด๊อคเตอร์แล้ว'
แหม..
อยากมีชีวิตยาวๆ..เพื่อรับรู้...เรื่องราวเหล่านี้จัง
แต่เมื่อไร...เราก็ตายได้ทั้งนั้น
เพราะฉะนั้นเลยชวนแม่ทำประกันทั้งครอบครัว ฮา...
จะได้เที่ยวแล้ว รู้สึกยังงั้น
เรียนท่องเที่ยว ได้ไปเหนือจรดใต้
อยากมีภาพสถานที่เก็บไว้เยอะๆ
ชีวิตนึงได้ไปเหยียบที่นั้น ...
ได้ไปหายใจ ได้ไปสัมผัส...
(ได้เข้าห้องน้ำที่นั้นด้วย ฮ่า)
จำได้ว่าพ่อกับแม่ไม่ค่อยพาไปไหน
ส่วนใหญ่จะเอาแต่ทำมาหากินซะมากกว่า
กลางคืนจะนอนกับน้องชายสองคนที่บ้าน
ไม่เป็นไร.. ก็ยังมีชีวิตอยู่ได้
พ่อและแม่...ทำดีที่สุดเพื่อเรา..
แต่ถ่ายรูปนู่นนี่มาเยอะแยะเลย
แต่ไม่เคยไปล้างสักที เก็บไว้ดูในคอมซะส่วนมาก
เก็บไปเก็บมา
คอมพัง...
..
..
-_-
มีอยู่พักนึง อยากได้นู่น ได้นี่
อย่างหนังสือที่ซื้อมาเต็มบ้านเลย น้องก็ไม่อ่าน แม่ก็ไม่ค่อยสน
เราไม่อยู่...ก็ไม่มีใครแตะ
ตอนเพื่อนทำสมุดเฟรนชีป ก็ไม่คิดอยากจะทำ
สมุดเล่มนี้...
พอเราตาย ใครจะมาอ่านต่อ..
ลูกเรา หลานเราเหรอ.. ?? (มันจะอ่านลงหรอ)
เผลอๆ มันจะกลายเป็นขยะ... เมื่อหลังเราตายไปแล้วซะอีก
กลายเป็นให้เพื่อนทั้งห้องมาเขียนความรู้สึกดีๆ
เพื่อให้มันกลายเป็นขยะในอนาคตซะงั้น
คนอื่นคงไม่เห็นค่า..เพราะ.มันมีความหมายกับเราเท่านั้นนี่นะ
พอคิดแบบนี้แล้วมันสลด...เลยไม่ทำมันซะเลย
ถ้าคิดถึง..โทรไปดีกว่า นัดกันออกมา
ใช้เวลาที่ยังมีชีวิต อยู่ด้วยกันให้คุ้มค่า
ใช้สมองและคิดถึงกันให้บ่อย...
เรายังมีความทรงจำ เป็นภาพที่เคลื่อนไหวได้
เมื่อเราตาย..มันก็ไปกับเรา
ไม่ต้องกังวลว่าสมบัติทั้งหลายแหล่จะถูกโยนทิ้งเมื่อไร..
โง่มั้ยวะ คิดแบบนี้
อยากไปเที่ยวทะเลอีก ไม่ได้ไปมาจวนจะปีแล้ว
พอเห็นภาพแล้วชวนให้นึกถึงตอนไปเที่ยวกับเพื่อนสมัย ม.6
ป่านนี้มันจะเป็นยังไงกันบ้าง
อยากใส่ชุด ม.ปลายอีก
อยากเจอทุกคนอีก แล้วถามมันว่า
'เมิงคิดว่าจะเรียนจบปริญญาตรีมั้ยวะ เพราะกุมองไม่เห็นแววจบเลยวะ ฮ่าๆ??'
ในช่วงเวลานี้.. รู้สึกว่าตัวเองเกลียดคำว่า 'ลาจาก' มาก
ไม่ว่าจะเป็นคนที่...ไป
หรือคนที่....อยู่
ความเจ็บปวดไม่ต่างกันเลย
ตอนที่เดินออกจากหอ..มากับเพื่อนคนหนึ่ง ที่กำลังจะไปจากเราแล้ว
หนึ่งเทอม ที่นอนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ทำรายงานด้วยกัน
ไปเรียนด้วยกัน ทำผมให้กัน...
มันกำลังจะเป็นอดีตที่หวนกลับมาไม่ได้
เป็นได้แค่ความทรงจำเก่าๆ...เหมือนตอนเรียนมัธยม
ความทรงจำที่แตะต้องไม่ได้...
แม้เฝ้าเพียรบอกเพื่อนว่าอย่าทิ้งกัน...
สุดท้าย... การเรียนพยาบาลคือความฝัน และความต้องการของแม่
เราทำได้เพียงเคารพการตัดสินใจของเพื่อน
และนี่..จะเป็นช่วงเวลาสุดท้าย...ที่เราจะอยู่ด้วยกัน
อัง..ล้างจานให้เป็นครั้งสุดท้าย
อัง..ช่วยเก็บห้องให้เป็นครั้งสุดท้าย
อัง...ซื้อข้าวขึ้นมาให้เป็นครั้งสุดท้าย
อัง..ไปสอบด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย
ตอนแรกคิดว่า..ไม่เป็นไรเลย
เพื่อนไปในทางที่ชอบ ..ที่สมควรกับอนาคตแล้ว
แต่พอถึงวันสุดท้ายจริงๆ ความผูกพันก่อขึ้นอย่างเหนียวแน่น
ทำให้วันนี้เป็นวันที่กลับกรุงเทพอย่างยากกลำบาก
เข็นกระเป๋าออกมาจากห้องด้วยใจที่โหวงเหวง
พอได้ยินคำพูดว่า 'เฮ้ย ห้ามร้องไห้นะ'
เราก็ร้องไห้ออกมาและกอดมันไว้แน่น
น้ำตาของพวกเราไหลออกมา..
สุดท้ายแล้ว..
สุดท้ายจริงๆ
พอเดินมาถึงหน้าประตูหอใหญ่..
แต่ละก้าว..ทำให้หวนคิดถึงเรื่องเก่า
ทางเข้า-ออกหอนี้... จะเป็นทางสุดท้ายที่เราเดินไปด้วยกัน
อีกกี่ปี...ที่เราจะได้พบกันอีก
แม้อยากจะพูด ขอให้โชคดี ขอให้มีความสุข...ก็พูดไม่ออก
เสียงสะอื้นมันกลบไปหมด
ได้แต่บอกมันว่า..ให้โทรมาบ้าง
กอดมันครั้งสุดท้าย แล้วรีบลากกระเป๋าออกมา
ไม่ยอมหันกลับไปอีก
ไม่อยากเห็นคนที่ยืนส่งร้องไห้
ไม่อยากเลย
เวลา...นำพาทุกอย่างมา
เวลา...นำพาทุกอย่างไป
เราจะได้เจอกันอีกใช่มั้ยอัง..
เราจะได้พบกันอีก... ใช่มั้ย?
รูปสุดท้ายของเรา...
แต่จะไม่ใช่ท้ายสุด...
ฉันสัญญา
Good Bye (Scat)
ฉันสัญญา
เขียนโดย
May112
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
9 ต.ค. 50
1,635
29
ความคิดเห็น
นู๋คงพูดอะไรไม่ได้มากอ่ะ เพราะนู๋ก็เศร้าเหมือนกันถ้าต้องจากเพื่อนไป
ถึงไม่ได้เจอแต่ก็มีความทรงจำดีๆให้กันนะคะ ^^
และความทรงจำนั้นจะทำให้ มิตรภาพของเราอยู่ตลอดไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ จุ๊บๆ >3<
พี่เม ซึ้งๆๆ
ท่าทางพี่เมจะรักเพื่อนคนนี้มากเลยเนอะ
ยังไงก้ขอให้ได้เจอเพื่อนอีกละกาน
มีความสุขมากๆนะเคอะ
ไม่เคยชอบการลาจากเลย
เวลา...นำพาทุกอย่างมา
เวลา...นำพาทุกอย่างไป
ซึ้งโคดดดดด
สู้สู้น่ะค่ะพี่เม
พี่เมปิดเทอมแล้ว เย้ๆๆๆ
ตอนแรกเห็นบอกจะอัพได นึกว่าอัพรีบตุลาเทคแคร์ -_-
แกจะทำนักอ่านประสาทกันหมดเม -_-!!!
สู้ตาย...
ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนว่ะ คบกันจริงๆจังๆไม่กี่คน ก็...สามคนได้มั้ง =[]=!
รักกันดี ไม่วุ่นวายดี ชอบ โฮ่ๆ
สู้ๆ
PS. * ~ The Sweetie NeighbourS เติมรักใสให้หัวใจสีชมพู ~*
จะร้องไห้อ่ะ โฮๆๆ
อ่านไดอารี่เจ๊แล้ว..ทำให้คิดได้ว่าปีนี้หนูอยู่ม.3แล้ว
เพื่อนที่จะไปเรียนต่อที่อื่นมีเยอะ มาคิดดูแล้ว..ก็เศร้าเหมือนกัน
เพื่อนที่เคยหัวเราะ เคยร้องไห้ เคยทำอะไรมาร่วมกัน มันต้องไปที่อื่น คิดแล้วเศร้า
ก็เป็นกำลังใจให้เจ๊เมนะคะ..เจ๊เมต้องได้เจอกับเพื่อนเจ๊อีกแน่นอน
(^^)
PS. ความรักเป็นสิ่งที่ดี แต่บางทีมันก็เหมือนปีศาจร้าย
เป็นครั้งแรกที่ทะเลาะกับคนอ่านในเน็ต ตอนแรกกะจะไม่ยอม ให้ตายก็จะต้องได้สวนกลับ
แม้จะต้องบีบคอแล้วให้เขาฟังที่เราอธิบาย ก็จะทำ
เพื่อไม่ให้เข้าใจเราผิด
แต่คิดไปแล้ว...
ในสังคมนี้...
มีใครบ้างได้เป็นที่รักของทุกคน...
คนที่อยู่สูงกว่า เขาเจ็บปวดกว่า
ยังอยู่ได้ ยังทนได้
เป็นแค่ may112
เรื่องเท่านั้น..ทำไมจะผ่านมันไปไม่ได้
โฮๆๆๆๆ T-T ใช่เลย ประโยคนี้โดนใจพี่มากมาย
เคยคิดเหมือนกันว่าต้องจัดการให้ตายกันไปข้าง แต่พอมาคิดไปคิดมา คนเราก็ต้องมีแบบนี้แหละ พี่เลยใช้คำเดียวเท่านั้นว่า "ช่าง...."
คำนี้คำเดียวแล้วทุกอย่างจะดีเองจริงๆ ฮ่าๆๆ
อ่านไดของน้องเมแล้วนึกถึงเพื่อนๆ ที่จากกันไปนานจัง
ตั้งใจเรียนนะคะ สู้ๆๆ จ้า
PS. ฝากนิยายเรื่อง"เพลิงเสน่หา" วางแผงแล้ว~~ เรื่องที่กำลั
พี่โอ๋ก็ไม่ค่อยชอบบรรยากาศเศร้าๆ อย่างนี้เท่าไหร่เลย
ตอนจบมัธยมต้องแยกกับเพื่อนนี่ร้องไห้บ้านแตกไปเลย เอาน้ำตาจากไหปลาร้าที่ไหนมาร้องก็ไม่รู้
แต่ก็เป็นกำลังใจให้น้องเมนะคะ
PS. ฝากผลงานให้อุดหนุนกันหน่อยนะคะ ^^" ออกกับ สนพ. แจ่มใสเดือนตุลาคมนี้ ^O^!! เรื่อง "PAPARAZZI ปฏิบัติการนี้จารชนหัวใจ"ลองอ่านตัวอย่างได้ที่นี่ค่ะhttp://my.dek-d.com/hideko_chan/story/view.php?id=112021
สู้ๆพี่เม สู้ต่อไป
PS. มาดูหน่อยนะ งิงิ >< ^ ^ ^O^ ไม่มาดูเสียใจน้าเนี่ย~ TT_TT
ซึ้ง..
อ่านแล้วโฟมไม่อยากจบมอปลายเลยแฮะ
PS. เด็กเลว.. =_=
ซึ้งมากเจ๊
สู้ๆๆๆ
สู้ๆนะค่ะเจ๊
อยากเห็นหน้าเจ๊อ่ะ
เพราะไม่มีโอกาสได้ไปงานหนังสือ
มาซะซึ้งเลย
ไม่ว่าจะยังไงคำว่าเพื่อนก็คือคำว่าเพื่อน
เพื่อน หมายถึงทุกสิ่งทุกอย่าง
วันวานไม่สามารถหวนกลับมาได้
เเต่ความทรงจำก็จะอยู่กะเราไปตลอดกาล
PS. การรักใครซักคนนึงเเล้วเค้าไม่สนใจมันเจ็บมากมาย ดังนั้นเราควรรักคนที่เรารักจะดีกว่า
PS. http://my.dek-d.com/playya/story/view.php?id=309979 ฝากฟิคหน่อยนะค่ะ-.,-"
อยู่มอ6เหมือนกัน
ไม่อยากต้องไปเรียนที่อื่นเลย อยากอยู่บ้านเรา
ที่ไหนจะสบายเท่าบ้าน มันไม่มีอ่ะ
แต่ก็จำเป็นTOT
แต่ก็คิดเหมือนกันว่าเราจะอยู่ได้เหรอ คนเดียวเนี่ย
บอกได้คำเดียวค่ะ
ว่า...ซึ้ง T_T
PS. ขอบคุณ ขอบใจ ขอบพระทัย Thank you