Common Life :: 06

ทาแด่มมม มาอัพเดพบล็อคแว้วว
คราวนี้เอารูปจากตอนไปเที่ยวเวียตนามเมื่อต้นปีมาลง (นานจริงจัง -_-)
ฮ่าๆๆ โคตรนานอะ จนตอนนี้ลืมไปแล้วว่าเวียตนามเป็นไง ฮืออออ T^T
ต้องรื้อฟื้นๆๆ อีกอย่างเดือนนี้เป็นเดือนพิเศษ
เลยขออัพเรื่องราวของเพื่อนที่แสนน่ารักกก
เพราะพวกเราก็ได้คบหาดูใจกันมาแล้ว 4 ปี -O- (แลดูเหมือนเป็นแฟนกัน)
ปีหน้าก็กะจะแต่งให้เป็นเรื่องราววว แงๆๆๆ ย้อเย่นนะ

รูปเยอะมากเลยต้องจัดเป็นช่องๆ แทน
สมาชิกที่ไปเที่ยวญวนครั้งนี้ คือเพื่อนเลิฟสุดที่่รัก น้องแตงโม
และวันนี้ให้โมเป็นนางเอกของบล็อคเมด้วย =w=

เปิดมาก็เค้กเลย แฮ่ๆๆ  จำได้ว่าตอนที่ปั่นจักรยานเที่ยวรอบฮอยอัน
เหนื่อยกันมากๆ แฮ่กๆๆ (เอ็ฟเฟคประกอบ) เราเลยแวะกินเค้กกันที่ร้านเล็กๆ
 ของเมเป็นเค้กวานิลาอะไรไม่รู้ ครีมเยอะมากนิ่มๆ
ของโมอะไรก็ไม่ทราบ มีมะนาว เปรี้ยวๆๆ
แล้วเมก็สั่งเค้กมากินกับโกโก้ ตอนแรกจืดมากๆ ก็เติมน้ำเชื่อมลงไปดังภาพ
หลังจากนั้น ...
กินโกโก้กับเค้กได้สามสี่คำ ก็กินไม่ไหวแล้วว
เลี่ยนเห้ๆๆๆ เลยพี่น้อง หวานมาก หวานแบบกูขาดใจตายดีกว่า TT^TT

 



เวียตนามเป็นประเทศที่ได้รับอิทธิพลทางศิลปะและวัฒนธรรมจากจีน
ผูกพันกันเหมือนพี่น้อง(ที่เกลียดกัน)
เทียบได้เหมือนเรากับเขมรนั่นละ -..- (ไม่เสียแรงเรียน ปวศ. มา ฮ่าๆ)
สวยงามและคลังๆ ดี  แต่สะพานอันล่างสุดเป็นของญี่ปุ่นนะ
จำได้ว่าตอนมาถึงสะพานนี้ (เค้าเขียนในไกด์ไลน์ นึกว่าสะพานยิ่งใหญ่มาก)
อันเล็กนิดเดียว (ผิดหวังๆๆ) แต่นังโมมีหนุ่มมาขอถ่ายรูปด้วยละ 55555555+
ไม่แน่ป่านนี้ หน้ามันถูกตัดต่ออยู่ในหน้าปกหนังโป๊รึเปล่า แงๆๆ
ไม่หรอก ป่านนี้เขาเอารูปมันใส่กระเป๋า มองมันทุกเช้าทุกค่ำ
อธิฐานให้เจอมันอีก แล้วก็ห้ามให้มันมีปั๋วจนกว่าเขาจะได้เจอ
(มันถึงโสดดดดตลอดกาลแบบนี้ TTOTT)






โมซ้อนท้ายสามีคนที่สอง
เป็นเด็กแว้น ฮ่าๆๆ  บอกแล้วว่าวันนี้โมจะเป็นนางเอกของบล็อค
:: เที่ยวเวียตนามต้องทำใจเรื่องการขนส่งคมนาคม ยังไม่ค่อยดีอะ มันไม่ค่อยทั่วถึง
ไปเที่ยวไหนก็ต้องจ้างแมงกกะไซไป (แถมชาร์จนักท่องเที่ยวแพงเว่อๆ ด้วย)
แล้วเค้านิยมจักรยานกะมอไซมาก ค่อนประเทศเห็นจะได้
รถยน รถมอไซ รถจักรยาน ใช้ทางร่วมกัน แถมสัญญาไฟก็ไม่ค่อยจะมีด้วย
แม่งอยากรู้ว่าไม่ชนกันตายเหรอ (แล้วก็ไม่ชนจริงๆ =_=)






รองเท้าขาว..
เดินทางคนเดียว สบายใจ ง่ายกว่า
แต่เมื่อมี ขาวกับแดง..
เดินไปด้วยกัน ... อะไรก็ดูไม่น่ากลัวอีกแล้ว


::คนเดียวหัวหาย สองคน(มี)เพื่อนตาย(ด้วย)::







ฮอยอัน เมืองเล็กๆน่ารัก (เล็กจริงๆ)
เป็นเมืองสวรรค์ของนักถ่ายภาพ เหลืองอร่ามฉ่างงง
เคยอ่านมาว่า เห็นเขาบอกว่าที่ทาสีเหลืองเพราะว่ามันเป็นสีที่กันเชื้อรา =O=;; (จริงปะ)
อะไรทำนองนั้น ไม่รู้ แงๆๆ แต่มันสวยดีนะ เหลืออร่ามไปทั้งเมือง
ฮอยอันเป็นเมืองที่ฝรั่งอยู่มากกว่าละ แบบคนเวียตนามอยู่เพื่อทำกิจการค้าขาย
ที่เหลือมีแต่นักท่องเที่ยว






บรรยายกาศทั่วๆ ไปของประเทศนี้
เด็กๆ ก็เหมือนบ้านเราเลย ตลาด ร้านดอกไม้ บลาๆๆ 
คล้ายๆ แถวนอกเมืองบ้านเรา  ไม่ค่อยต่างกัน แต่สาวๆ เวียตนามไม่อ้วน ขอบอก
แล้วเค้าก็ใส่ชุดอ่าวหญ่าย (ชุดประจำชาติ) กันตลอด เหมือนญี่ปุ่นใส่กิโมโนนั่นละ
น่าปลื้มใจ บ้านเราทำไมต้องใส่แค่ตอนงานแต่ง งานรำแค่นี้เองอะ T_T
 
และที่เมชื่นชมประเทศนี้อย่างนึงคือ เค้าบ้ากีฬาบอลมากๆ สนับสนุนกันดีจัง
มีบอลที เขาแย่งกันไปซื้อตั๋วเพื่อเข้าไปดู (ยิ่งเวลาแข่งกับไทยนะ หึหึ)
แต่แบบบ้านเราอะ บอลไทยด้วยกันไม่ค่อยสนับสนุนเลย  ไปดูถึงร้อยนี่อะเมซิ่งมาก
พอมีเค้าโครงว่าอยากจะพัฒนาไปบอลโลกซะหน่อย 
(ตอนนั้นเพิ่งจบบอลโลกไง เรามันเห่ออะไรเป็นพักๆ)
ก็กลายเป็นพัฒนาบอลไทยไปมวยโลกแทน (ตีกันประจำ)






ถ่ายอะไรไม่รู้ 555+ มีน้องบอกว่า ถ่ายยังไงจะสวยคะ
ง่ายมาก คือถ่ายมั่วๆ ภาพสวยๆมาโดยไม่ตั้งใจ
แต่ถ้าตามปกติ คือ เมกับโมชอบถ่าย หน้าชัดหลังเบลอ
คือโฟกัสวัตถุที่เราจะถ่าย และเบลอฉากหลัง (กล้องคอมแพคดิจิตอลให้ใช้ถ่ายภาพแบบ มาโคร)
ถ้าใครใช้กล้องแมนน่วลตัวใหญ่ ก็ใช้หมุนเลนส์แทน จะมีลูกเล่นมากกว่า อธิบายไม่หมด แฮ่ๆๆ





ลองทำแบบขาวดำดูบ้าง จริงๆ เมว่าภาพขาวดำสวยอะ
มันมีเสน่ห์อะ ดูเหงาๆ ดี T^T
แล้วยิ่งภายถ่ายยอนแสง จนตัวหลักกลายเป็นภาพเงาดำ
โอ้ ยิ่งชอบๆๆ =w= (ต้องไปถ่ายทะเล แม่น้ำไรเงี้ย ตอนอาทิตตก อู้ววว >O<)

สุดท้ายยย...

i'm so glad to meet you
we have a great time n' you are my best friend
thx 4 everything, if we grow up by the different way
and don't have the same destination
but the relationship between you and me not change.
-FRIEND FOREVER-


Keep Holding on - Avril