Fic B2ST (JunSeung) I'm Sorry

ลำดับตอนที่ #2 : I'm sorry 1 ----------- 60%

                                           Chapter 1                                           
  I'm sorry 

"บ้าน่ะ...นายจะมาอยู่นี่ได้ไง" ฮยอนซึงไม่อยากจะเชื่อกับภาพตรงหน้า เขาภาวนาว่าอย่าให้มันเป็นอย่างที่เขาคิดเลย ทั้งๆที่เขาพยายามลืมคนๆนี้ตลอดมาแท้ๆ แต่พอคิดว่าคนตรงหน้าคือ จุนฮยอง หัวใจก็เริ่มเต้นแรงอีกครั้ง
@ห้อง B-2
"นี่ฮยอนซึงนายรู้ข่าวยัง "กีกวังวิ่งพุ่งมาหาฮยอนซึง
"หืม" ร่างบางที่มัวแต่นั่งทบทวนบทเรียนเงยหน้าขึ้น
"ก็ข่างเรื่องที่จุนฮยองมาเรียนที่นี่ไง ชิ หมอนั่นมาสร้างความวุ่นวายชัดๆ"
"งั้นหรอ...เป็นนายจริงๆสินะ" ฮยอนซึงบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อรู้ว่าภาพที่เค้าเห็นเมื่อเช้าคือเรื่องจริง 
"แล้วนายจะทำไงต่อไป"
"ไม่รู้สิ ไม่เกี่ยวอะไรกับชั้นเสียหน่อย หมอนั่นจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ช่าง" ฮยอนซึงรู้ตัวว่ากำลังพูดโกหกออกไปคำโต
"เหอะ..ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน"

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงง เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น ปลุกให้ฮยอนซึงตื่นจากภวังค์ วันนี้ทั้งวันเขาเอาแต่นั่งเหม่อคิดถึงแต่เรื่องของจุนฮยอง
"เฮ้ออออออออออออ "เขาถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะเก็บของกลับบ้าน
"กีกวัง หายไปไหนเนี่ย กลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอ้เพื่อนบ้าเอ๊ย"
 ร่างบางเดินออกจากโรงเรียนตรงไปยังป้ายรถเมล์อย่างเคย
แปะ แปะ แปะ
"อ้ะ! ฝนตกหรอ? "ฮยอนซึงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ดูเหมือนว่าวันนี้ฝนจะตกหนักดซะด้วยสิ ร่างบางไม่ได้รีบเดินไปหาที่หลบฝน แต่กลับเดินทอดน่องช้าๆ
"อ่า ฝนตกก็ดีเหมือนกันแฮะ "
สายฝนจะช่วยลบนายออกไปจากใจชั้นได้บ้างมั้ยนะ
แปะ แปะ แปะ ครืน ครืน ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฝนเริ่มเทกระหน่ะลงมา ร่างบางเผลอยิ้มออกมา เดินหมุนตัวไปเรื่อยๆ ท่ามกลางสายฝน 

"พี่จินแทค หยุดรถก่อน"
"อะไรของนายเนี่ย "
"ผมบอกให้หยุดก็หยุดเถอะน่า"
"นี่ชั้นเป็นผู้จัดการแกนะโว้ย สั่งจังเลยนะ"
"คร้าบๆ จอดสักทีสิ"
เอี้ยดดดดด
"นี่ฝนตกอยู่นะ นายจะลงไปไหน"พี่จินแทคโวยวาย
จุนฮยองไม่ตอบ เขาเอื้อมมือไปหยิบร่มที่เบาะด้านหลัง ก่อนจะออกจากรถตรงไปหาร่างบาง เขาเดินไปหยุดอยู่นี่หน้าฮยอนซึง กลางร่มให้ ตอนนั้นร่างบางที่เปียกโชกไปทั้งตัว เพราะเดินตากฝน แต่ยังทำหน้าระรื่นอยู่อีก
"จุนฮยอง!!!! "ดูเหมืนว่าฮยอนซึงจะตกใจมากที่จุนฮยองไปปรากฏตัวต่อหน้า
"ใช่ชั้นเอง"จุนฮยองตอบเนือยๆ
"นะ...นายมา..มาทำไม"
"ขึ้นรถ!"
ฮยอนซึงไม่เข้าใจว่าจุนฮยองจะมายุ่งวุ่นวายกับเค้าทำไมอีก แถมยังทำเหมือนระหว่างพวกเค้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แปลกคนชะมัด 
หมับ!
จุนฮยองไม่รอช้า คว้าข้อมือร่างบางแล้วลากไปที่รถ ขืนมัวแต่ยืนอยู่แบบนี้ได้เปียกทั้งสองคนแน่
"นี่นาย ทำอะไรเนี่ย ปล่อยนะ"
"อย่าดื้อ "จุนฮยองหันมาทำหน้าดุ แววตาและสีหน้าจริงจังนั่น เหมือนกับว่าเป็นห่วงคนตรงหน้า
กึก ปัง
จุนฮยองเหวี่งฮยอนซึงเข้าไปในรถ แล้วขึ้นไปนั่งข้างๆ
"ใครอ่ะ" พี่จินแทคหันมาถามอย่างสงสัย
"ขับรถไปเหอะน่า"
"เออๆ "อะไรของมันฟร้ะ สรุปกุเป็นคนขับรถ??
จุนฮยองหันไปมองคนข้างๆที่เอาแต่นั่งหน้ามุ่ยตั้งแต่ขึ้นรถ
"นายนี่มันน่าโมโหชะมัด ใครใช้ให้ไปเดินตากฝนเล่นแบบนั้นเนี่ยย อยากเป็นปอดบวมตายรึไง ชอบทำให้คนอื่นเค้าเป็นห่วงอยู่เรื่อย "
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยเล่า นายมายุ่งอะไรด้วย"
"ชิ ก็ไม่อยากยุ่งนักหรอก แต่เห็นแล้วมันขัดหูขัดตา"
"เฮอะ" ฮยอนซึงเอามือกอดอก หันหน้าหนีไปทางหน้าต่าง เพราะขี้เกียจจะเถียงกับคนตรงหน้า
ฮะ...ฮัดชิ้ววววว
"อวดดี" ฮยอนซึงหันขวับไปค้อนใส่คนข้างๆ เพราะแอร์ในรถหนาวบวกกับอากาศแบบนี้ เลยทำไห้ร่างบางตัวสั่น
พรึ่บ !! จุนฮยองถอดเสื้อคลุมโยนให้ฮยอนซึง
"อะไร"
"หนาวไม่ใช่รึไง ใส่ซะสิ"
"ป่าวสักหน่อย"
"อย่าเถียง!"
"นี่....!"
"หุบปาก แล้วใส่เสื้อซะ! "อะไรของหมอนี่เนี่ย คิดว่าทำแบบนี้แล้วชั้นจะลืมเรื่องที่นายทำกับชั้นไว้รึไง

@หน้าบ้านฮยอนซึง ฝนหยุดตกแล้ว

"รีบๆลงไปได้แล้ว"
"รู้แล้วน่า อยากอยู่ตายล่ะ" ฮยอนซึงรีบกระโดลงจากรถ
"นี่!!!
"นี่!!!!!!!!! ไม่ได้ยินรึไง เข้าบ้านแล้วก็รีบอาบน้ำอุ่นๆด้วย อย่าลืมเช็ดผมให้แห้งล่ะ เข้าใจรึเปล่า
ได้ยินมั้ยเนี่ยยย ยัยบ้า " จุนฮยองยืนตะโกนอยู่หน้าบ้านฮยอนซึง โดยที่เจ้าของบ้านไม่ได้หันกลับมา หรือ ตอบกลับเลยสักนิด

'ฮึ้ย น่าโมโหชะมัด คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง'