ฟิค y ฮารุกิxฮิสึเกะ

ข้อมูลเบื้องต้น

ซากาเอะ ฮารุกิ (คนข้างซ้าย) เป็นสาวทอมบอยที่ออกจะร่าเริงและเป็นคนเดียวใน 12 นักฆ่าของห้องคุโระ(Black Class)ในอนิเมะ ที่ทำตัวสบายๆและไม่คิดมากเท่าไหร่ มีรูมเมทห้องที่ชื่อ อินุกาอิ อิสึเกะ (คนข้างขวา) แม้ชื่อจะดูแปลกไปนิดๆเพราะชื่อคล้ายผู้ชาย แต่เธอคนนี้ดูเหมือนจะชอบและภาคภมูิใจกับชื่อนี้ของตนมาก เอาล่ะแนะนำตัวละครไปเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจเท่าไหร่ก็ขอโทษน่ะค่ะพอดีเป็นนักเขียนมือใหม่ฝึกหัด แหะๆๆๆๆ ^^"" ปล. เป็นคู่ยูริ หญิงกับหญิง ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไรคร้าเพราะหนูมือใหม่หัดเขียน QwQ และอีกเรื่อง จะนำฉากอ้างอิงมาจากตอนที่ 5 ด้วยคร้าาาา
 

เนื้อเรื่อง

      หลังจากที่ฮารุกิได้พ่ายแพ้ให้กับ อาซึมะ โทคาคุ เธอก็ได้ถูกส่งตัวไปทำการรักษาอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เนื่องจากบาดเจ็บสาหัส

"อึก อืม..."
        เมื่อหญิงสาวเจ้าของผมสีเพลิงได้รู้สึกตัวขึ้น สิ่งแรกที่เธอสัมผัสได้ ก็คือบรรยากาศในห้องที่ดูเย็นสบายผิดปกติ ก่อนที่จะค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพที่เห็นที่แรกออกจะเบลอๆเล็กน้อยเพราะแสงอาทิตย์ยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างแต่เมื่อกระพริบตาได้ไม่กี่ครั้งภาพที่เห็นเบลอๆก็กลับมาชัดเหมือนเดิม
       เมื่อเธอเห็นว่านี้ไม่ใช้ห้องปกติที่เธอคุ้นเคย เธอก็ได้กวาดสายตาไปทั่วรอบห้อง ทางซ้ายมือเป็นผ้าม่านสีฟ้าอ่อนที่ปิดหน้าต่างบานใหญ่ของห้องเอาไว้ ทางขวามือก็เห็นที่วางแจกันดอกไม้พร้อมของเยี่ยมไข้จากคนในห้องคุโระบางส่วนที่มาเยี่ยมตน

"ห้องพยาบาลหรอเนี้ย เฮ้ย....ฉันทำภารกิจไม่สำเร็จสิน่ะ..."
        แม้เธอจะเสียดายนิดๆที่สังหารคนที่เป็นเป้าหมายในภารกิจหรือ อิจิโนเสะ ฮารุ ไม่ได้้ แต่เธอก็ยังเผยยิ้มมุมปากเล็กๆออกมาแทนที่จะเสียใจแต่กลับยิ้มออกมาอย่างโล่งใจและสบายใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"...แอ๊ก...."
        เสียงเปิดประตูของคนปริศนาทำให้ฮารุกิสนใจหันไปมองหน้าประตู และพอมองไปถึงกับต้องหยุดชะงักและมองอย่างตลึงนิดๆ

"หื้ม....ตื่นแล้วหรอเนี้ย อิสึเกะมาเยี่ยมหนะ<3"  
         เจ้าของนัยน์ตาสีอำพันได้มองร่างของผู้ป่วยอย่างห่วงนิดๆก่อนที่จะไปนั่งข้างๆอีกคน ซึ่งบุคลิกของอิสึเกะ ทำให้ฮารุกิรู้สึกแปลกใจนิดๆเพราะไม่เคยเห็นบุคลิกที่ดูท่าทางอ่อนโยนและแลดูเป็นห่วงของอิสึเกะมาก่อน

"ทำไมถึงมาเยี่ยมฉันได้ล่ะเนี้ย น่าแปลกใจจริงๆ"  
          เธอได้เผยรอยยิ้มมุมปากอันสุดกวนให้กับอิสึเกะที่มาเยี่ยมเยือนแบบทุกที

"ก็คนมันเบื่อนินา เมื่อเธอไม่อยู่ห้องดูโล่งไปเลย<3"
           เมื่อพูดเสร็จอิสุเกะก็เดินไปนั่งข้างๆคนป่วยด้วยรอยยิ้มพร้อมจ้องมองฮารุกิ

"นั้นหรอ ฮ่ะๆๆ ฉันไม่อยู่คงเหงาแย่เลยสิน่า...."
           หญิงสาวผมสีเพลิงได้ยิ้มแห้งๆให้กับอีกคนพร้อมใช้มือข้างขวาที่พอใช้การได้เกาแก้มตัวเองเล็กน้อย เมื่ออิสึเกะเห็นเช่นนั้นก็ทำสีหน้าที่ดูจริงจังขึ้นมาทันที

"เธอเนี้ยบ้าระห่ำจริงๆเลยน่ะ ให้เพดานเหล็กมาถล่มทับเนี้ย..."
"อ่ะ...ขอโทษน่ะที่ทำให้เป็นห่วงอิสึเกะ ซามะ..."
           เมื่อฮารุกิเห็นสีหน้าที่จริงจังของอิสึเกะก็อดสำนึกผิดไม่ได้จนก้มหน้าลง แต่ยังไม่ทันได้นึกอะไรอิสึเกะก็มาลูบหัวฮารุกิ

"หัดห่วงชีวิตของตัวเองบ้างสิ ถ้าเธอตายไปแล้วพวกน้องที่เป็นโหลๆของเธอล่ะ พวกเขาจะเป็นยังไงกัน หื้ม...."
            อิสึเกะยังลูบหัวฮารุกิต่ออย่างอ่อนโยนก่อนที่จะค่อยๆโน้มตัวไปกอดร่างของอีกฝ่ายที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงอยู่ ความอบอุ่นภายใต้อ้อมกอดอันอบอุ่นของอิสึเกะที่แทรกซึมผ่านเข้ามาในตัวของฮารุกิ ทำให้ฮารุกิรู้สึกแปลกใจหนักยิ่งกว่าเดิมและทำให้ความคิดยิ่งตีกันจนสับสนไปหมดก่อนที่มืออีกข้างที่พอใช้การได้ ได้กอดร่างของอีกฝ่ายตอบโดนไม่ได้พูดอะไร

"แหม่ๆ วันนี้เป็นเด็กดีจังน่ะเนี้ย แทนที่จะตอบโต้แท้ๆแต่กลับเงียบ<3"
"อะ...ก็คนมัน..."
            ฮารุกิได้ซบคอของอิสึเกะแล้วคอเคียที่คอของอีกฝ่ายนิดๆคล้ายแมวจนทำให้อิสึเกะคิดในใจ "น่ารักจังแฮะ"

"อิสึเกะ ซามะ ฉันหนะน่ะ...."
            ด้วยน้ำเสียงที่ดูนุ่มนวลแล้วค่อยพูดช้าลงเรื่อยๆของฮารุกิ ทำให้อิสึเกะรู้สึกใจเต้นแรงนิดๆแบบชนิดที่ว่าในใจอยากจะรู้คำตอบที่อีกฝ่ายจะพูดเร็วๆ ฮารุกิได้นำหน้าออกจากคอของอีกฝ่ายแล้วหน้าของทั้งสองก็ประจันหน้ากัน ยิ่งทำให้อิสึเกะใจเต้นแรงมากขึ้นกว่าเดิม

"อ..อะไรนั้นหรอ..."
"ฉัน.....อยากกินป๊อกกี้ง้ะ"
"....แป๊ก!...."
            เสียงดีดหน้าผากที่อสึเกะดีดใส่ฮารุกิแบบไม่แรงมากก็ดังขึ้น

"ง้ะ!?....เจ็บน่า...."
"อยากกินป๊อกกี้ก็ไม่บอกตั้งแต่ต้น เดี๋ยวอิสึเกะไปหยิบป๊อกกี้มาให้ก็แล้วกัน<3"
            อิสึเกะได้ไปหยิบป๊อกกี้จากในกระเป๋าหนังสีดำที่ใส่เสื้อผ้าของฮารุกิไว้อยู่ มื่อหยิบมาแล้วก็นั่งกลับมาที่เดิมพร้อมกับแกะกล่องป๊อกกี้ให้อีกฝ่าย

"อ่ะ ป๊อกกี้ได้แล้วน่า<3"
            นัยน์ตาสีอำพันได้มองดวงตาที่ทอประกายของอีกฝ่ายอย่างสดใสก่อนจะยื่นป๊อกกี้ให้

"ป๊อกกี้จะอร่อยกว่านี้น่า.... ถ้าอิสึเกะ ซามะ เป็นคนป้อนป๊อกกี้ให้เราหนะ..."
            เธอได้ยิ้มให้กับอีกคนที่ถือป๊อกกี้อยู่แล้วมือก็ค่อยๆจับมืออีกฝ่ายอย่างนุ่มนวล ก่อนที่จะส่งสายตาแล้วรอยยิ้มมุมปากหวานๆให้

"นั้นเดี๋ยวอิสึกะจะป้อนให้ก็แล้วกัน น่ะ...<3"
           ว่าแล้วอิสึเกะก็หยิบป๊อกกี้มาแท่งหนึ่งจากในกล่องแล้วก็นำแท่งป๊อกกี้รสช็อกโกแล็ตที่ฮารุกิชอบกินเป็นประจำป้อนเข้าปากฮารุกิ  ฮารุกิกินป๊อกกี้อย่างอร่อยและดูมีความสุข หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ได้คุยเรื่องต่างๆนาๆไม่ว่าจะเป็นเรื่องตลกเอย เรื่องรายการทีวีบ้างเอย ช่วงเวลาที่ดูอบอุ่นและเป็นกันเองที่ทั้งสองอยากที่จะหยุดวันเวลานี้เอาไว้ แต่ก็คงจะทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่ทำได้มีเพียงแต่สร้างความทรงจำอันแสนวิเศษเท่านั้นที่ทั้งสองคนพอทำได้อยู่
           
           หลังจากคุยเรื่องต่างๆอย่างสนุกสนานมาได้สักพักใหญ่ ก็เย็นไปมากแล้ว วันเวลานี้ไม่อยากให้มันจบลงไปเลย

"หว้า....เย็นซะแล้วหรอเนี้ย สงสัยคุยกันเพลิน แฮะๆ"
"น่าเสียดายจังน่า ถ้ามีเวลามากกว่านี้ล่ะก็คงน่าจะคุยกันได้นานกว่านี้..."
           อิสึเกะได้ทำสีหน้าเศร้านิดๆ แม้จะยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของอิสึเกะที่ดูสดใส แต่ฮารุกิก็เดาถึงความในใจของอีกฝ่ายออกและจู่ๆฮารุกิก็โน้มตัวเข้าไปหาอิสึเกะแล้วประกบริมฝีปากเข้าหากันเบาๆ ความหวานและริมฝีปากที่อบอุ่นของฮารุกิ ทำให้อิสึเกะถึงกับขั้นไปไม่เป็นแล้วหน้าเขินโดยอัตโนมัติ แสงพระอาทิตย์ยามเย็นที่สาดส่องเข้ามาผ่านทางหน้าต่าง ยิ่งทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกไปมากขึ้นกว่าเดิม

"นั้นอิสึเกะก็มาหาฉันทุกๆวันก็ได้นินา"
"อ...อื้ม นั้นสิน่ะ นั้นอิสึเกะจะมาหาเธอทุกๆวันเลย เอาไหม?<3"
"เอาสิ และก็สัญญาด้วย ว่าจะไม่ลืมกัน น่ะ..."
           ฮารุกิได้ยื่นมือของตัวเองออกไปเล็กน้อยโดยง้างนิ้วก้อยเพียงนิ้วด้วยออกไปหาอิสึเกะเพื่อสัญญากันพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยน

"....อิสึเกะสัญญา....<3"
           ทั้งคู่ได้เกี่ยวก้อยกัน แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่คำสัญญาเล็กๆน้อยๆสำหรับคนอื่น แต่สำหรับฮารุกิและอิสึเกะแล้ว ถึงว่ามันมีความหมายสำหรับทั้งคู่ คล้ายๆว่าจะไม่ทอดทิ้งกัน ทั้งคู่นั้นได้ให้รอยยิ้มกัน ก่อนที่จะโน้มตัวเข้าหากันและกันภายใต้แสงอาทิตย์อันอ่อนโยนปนความหนาวเล็กน้อยตอนลับขอบฟ้าอีกครั้ง