SF/OS EXO {CHANKAI / KRISTAO}

ลำดับตอนที่ #3 : {OS} คลิปหลุดน้องไค CHANKAI

© Tenpoints!

                       


 

“เฮ้ยแก….ดูคลิปหลุดของน้องไค มอห้ายัง ”

“ดูแล้ว…แต่ใช่แน่หรอก กล้องมันสั่นมากเห็นแค่ปลายหู ข้างแก้มเฉียดไปมา แค่ผิวสีแทนๆ ในโรงเรียนก็มีถมไป” เสียงคุยกันของผู้หญิงในห้องดังขึ้นทะลุโสตประสาทคนที่มาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อหลับ อย่างปาร์คชานยอล

“นี่แก…ฉันเจอน้องไคกับเพื่อนเมื่อกี้ น้องไคบอกว่าไม่ใช่เขา แถมยังบอกให้ฝากแก้ความเข้าใจผิดด้วย”

“จริงหรอ…แต่เหมือนมากนะแก แต่ถ้าน้องไคบอกว่าไม่ใช่ ที่จริงน้องไคไม่เคยควงหญิงเลยนะ คงจะไม่ใช่น้องจริงๆ” เสียงซุบซิบดังขึ้นไม่เลิกสำหรับเรื่องนี้ บางคนก็คิดว่าเป็นน้องไค ขวัญคนทั้งโรงเรียนจริงๆ บางคนก็ไม่เชื่อคิดว่าเป็นคนอื่น

“แต่กูว่าใช่ว่ะ….ผิวแทนเซ็กซี่แบบนั้นน้องไคชัดๆ กูอยากเป็นคนนั้นบ้าง” เสียงผู้ชายพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นดังขึ้นโต๊ะข้างหน้าคนที่นอนอยู่

“นี่ถ้ากูได้น้องไคสักที จะตั้งใจเรียนจริงๆ พูดแล้วอยากว่ะมึง”

ปาร์คชานยอลตื่นขึ้นมาเอามือดันแว่นให้กลับไปที่เดิม ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดคลิปที่ในโรงเรียนนั้นพูดถึง ซึ่งเพื่อนสนิทอย่างเจ้าโอเซฮุนมันส่งมาแต่ไม่ได้คิดสนใจตั้งแต่เช้า

พอกดเริ่มภาพในกล้องก็หมุนไปมาก่อนจะได้ยินเสียงกระเส่าของชายหญิงคู่หนึ่ง ภาพในกล้องแพลนไปที่ผิวและเรือนร่างของชายหนุ่มที่คร่อมอีกฝ่ายอยู่ ก่อนกล้องจะสั่นไปมาภาพกระตุก เห็นเพียงข้างหู ข้างแก้มของคนที่กำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะ

สุดท้ายเสียงคร่างกระเส่าของก็หยุดไป กล้องจับที่แผ่นหลังสีแทนของคนในคลิปกับคนที่อยู่ในอ้อมกอดร่างขาวโพลน

ปาร์คชานยอลปิดคลิปลง ก่อนอาจารย์จะเดินเข้ามาพอดี เรียกให้ทั้งห้องเงียบลง เขาหยิบหนังสือออกมาจากใต้โต๊ะเพื่อเริ่มเรียน ไม่สนใจคลิปที่ดูมา

พักเที่ยงทุกคนลุกออกไปจากห้องจนหมด เหลือเพียงเขาคนเดียว

“ชานยอล…ไปกินข้าวกัน” เสียงโอเซฮุนเพื่อนผมอีกห้องเดินเข้ามากอดคอ ก่อนผมจะเดินไปพร้อมมัน ที่จริงผมก็มีมันเป็นเพื่อนคนเดียวในโรงเรียนนี่แหละ ผมเป็นประเภทพวกโลกส่วนตัวสูง  ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ถึงแม้ว่าดีกรีที่หนึ่งด้านคอมพิวเตอร์จะทำให้ผมดังไม่น้อย แต่พอผมไม่สนใจพวกเขา คนเหล่านั้นก็หายไปเอง ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องดี

“เห็นคลิปหรือยัง แกว่าเป็นน้องไคจริงป่ะ” ผมไม่ได้ตอบอะไรมัน เพียงแต่ยกยิ้มเล็กน้อย

“เดี๋ยวก็รู้…ไปกินข้าวมันไก่กัน กูหิวจะตายอยู่แล้ว” ผมกอดคอมันเดินไปสั่งข้าวมันไก่เจ๊ซองมิน  ก่อนจะเดินถือข้าวมันไก่กับเซฮุนหาที่นั่ง

“นั่งกับผมก็ได้นะครับ…พี่ชาน” เสียงทุ้มพูดขึ้นพร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้มของเจ้าตัวที่เป็นหัวข้อสนทนาวันนี้ เพื่อนสนิทน้องไคชื่อเทาผายมือให้พวกผมสองคน

“ขอบใจน้องไค” เจ้าเซฮุนพูดจบก็นั่งลงข้างเพื่อนน้องเขา ผมเลยเดินไปนั่งข้างๆ น้องไคที่เจ้าตัวกำลังกินก๋วยเตี๋ยวอยู่

สายตาคนทั้งโรงอาหารมองมาที่โต๊ะของชายหนุ่มทั้งสี่คนที่นั่งทานข้าว เพราะแต่ละคนก็ฮ็อตไม่แพ้กัน เพียงแต่คนละด้าน เซฮุนได้เป็นตัวแทนเกาหลีไปแข่งโอลิปิกคณิต ชานยอลคว้าที่หนึ่งโปรแกรมเมอร์ของเกาหลีมาได้ น้องไคสุดยอดนักเต้นกวาดมาแล้วทุกเวที จื่อเทานักกีฬาบาสอนาคตไกลของโรงเรียนพ่วงตำแหน่งแฟนกัปตันทีมสุดหล่อ

“พี่ฮุน…จื่อเทาว่าพี่ฮุนกินช้าๆ ดีกว่านะ เดี๋ยวมันจะติดคอตาย” เสียงโอเซฮุนไอขึ้นมาก่อนจะตีเข้าที่ไหล่รุ่นน้อง

“ไอ้ปากเสีย…คอยดูกูจะฟ้องพี่คริส”

“พี่คริสเขาไม่เชื่อพี่ฮุนหรอก เขาเชื่อจื่อเทาอยู่แล้ว” จื่อเทาทำตาปริบๆใส่ ก่อนทั้งสองคนจะทะเลาะกัน ผมมองไปที่น้องไคที่อมยิ้มขำๆ กับการทะเลาะกันกับเพื่อนตัวเองกับเพื่อนสนิทผม

“พี่ชานวันนี้รอผมด้วยนะ ซ้อมเต้นเลิกหกโมง” ผมเพียงสบตาใสของเจ้าตัวไม่ได้พูดอะไร กลับไปกินข้าวต่อ  น้องไคทำหน้างอก่อนจะบ่นอุบอิบในลำคอที่คาดว่าคงด่าผม

“พี่ชาน…ใกล้สอบแล้วติวให้หน่อยสิ” เสียงจื่อเทาดังขึ้น ก่อนผมจะเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้

“ได้สิ…นัดวันพี่มา ติวพร้อมกับกับไคเลยก็ได้” คนที่ถูกยกขึ้นในบทสนทนาทำหน้าสงสัย

“ใครบอกจะติวด้วย ให้เทาติวคนเดียวไปเลยนะ ผมไม่เอาด้วย” เจ้าตัวพูดขึ้นใบหน้าเชิดๆ ทำสีหน้าน่ารักจนคนทั้งโรงอาหารแทบจะละลายโดยเฉพาะสาวๆ และแฟนคลับของเจ้าตัว

“พี่ไคค่ะ พวกหนูเอาขนมมาให้” พูดไม่ทันขาดคำแฟนคลับของเจ้าตัวก็ขนขนมมาเกือบสองถุงแล้วส่งให้น้องไค ซึ่งเจ้าตัวยิ้มกลับไปก่อนจะบอกขอบคุณมากๆ 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้เอง” ผู้หญิงคนนั้นพูดก่อนจะเดินออกไป เหลือไว้เพียงขนมถุงใหญ่ 

 “ลาภปากอีกแล้วเรา” จื่อเทาพูดขึ้นก่อนจะเปิดถุงดูว่ามีขนมอะไรบ้าง ผมกับน้องไคมองหน้ากันนิ่งๆ ก่อนเจ้าตัวจะสะบัดหน้าหนีผมเหมือนงอนๆ

สักพักแฟนคลับผู้ชายของน้องไคก็เดินเข้ามาบ้าง

“วันนี้ให้พี่ไปส่งไหม พี่เอารถมา”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมกลับกับพี่ชานอยู่แล้ว ขอบคุณมากนะครับ” เจ้าตัวเอ่ยขอบคุณก่อนจะยิ้มหวานไปให้แฟนคลับ 

“งั้นเสาร์นี้พี่จะไปเชียร์ที่งานนะครับ เก่งๆ แบบน้องไคได้ที่หนึ่งอยูแล้ว” แฟนคลับสองคนนั้นพูดขึ้นมา ผมเห้นเจ้าตัวชายตามาทางผมก่อนจะหันไปยิ้มหวานแบบเดิม

“ขอบคุณที่ชมนะครับ แต่ไคก็ไม่ได้เก่งอะไรมาก เจอกันนะครับ”  เจ้าตัวดบมือบาบบายให้สองหนุ่มที่ดูจะอยู่ในโหมดเพ้อฝันเพราะความน่ารักของเจ้าตัวไปแล้ว

 “แหม…ฮ็อตตลอด แล้วไอ้รอยยิ้มหวานๆ นี่อะไรกันห๊ะ แค่ยิ้มธรรมดาแฟนคลับแกก็แทบจะถวายตัวแล้ว” จื่อเทาดึงแก้มเพื่อนสนิทตัวเองอย่างหมั่นไส้ 

“ก็มีคนบอกว่า กูยิ้มแล้วน่ารัก” ผมเงยหน้าไปสบตาคนพูดที่มองมาพอดี ก่อนผมจะหลุบสายตาต่ำเหมือนเดิม ได้ยินเสียงฮึดฮัดของคนที่นั่งตรงข้ามนิดหน่อย 

“ไค…ไปเอางานคืนที่ห้องจารย์ด้วยนะ เขาตรวจเสร็จแล้ว” เพื่อนในห้องเรียนน้องไคเดินมาบอกก่อนน้องไคจะพยักหน้า

“งั้นพวกผมขอตัวนะครับพี่ๆ” พูดจบก็ดึงมือจื่อเทาพร้อมกับถือขนมสองถุงใหญ่ออกไป เซฮุนเบนหน้ามามองเพื่อนสนิทตัวเองก่อนจะถาม

“ทำน้องไคงอน…แบบนี้จะทำไง”

ชานยอลยักไหล่แบบไม่แคร์ ก่อนรอยยิ้มเจ้าเลห์จะปรากฏขึ้นบนใบหน้าหน้าที่สวมแว่นตาไว้

“ไม่ต้องทำอะไร….ยังไงน้องก็ต้องง้อกู”

มั่นใจจริงนะครับ  ปาร์คชานยอล

……………………………………………….

“กูกลับก่อนนะ….เจอกันพรุ่งนี้” เซฮุนมันโผล่หน้าเข้ามาหาผมในห้องแล้วจึงออกไป ผมเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมจะไปรอน้องไคที่ห้องชมรม

ผมตรงไปที่ห้องชมรมเต้นของโรงเรียนอย่างคุ้นเคยเพราะมารอน้องไคบ่อย  ตอนแรกทุกคนก็ตกใจที่ผมมาสนิทกับน้องไค เพราะถึงผมจะเรียนเก่งแต่ลุคของผมไม่น่าจะสนิทกับน้องไคสุดฮ็อตของโรงเรียนได้  แต่พอเจ้าตัวบอกว่าเป็นพี่ชายที่ช่วยเหลือเรื่องเรียน ทุกคนก็ดูจะหมดข้อสงสัยในตัวผมไป

ผมเปิดประตูห้องชมรมเข้าไป ก่อนคนในห้องจะยกมือไหว้ทักทายผม

“มาเฝ้าไคหรอครับ พี่ชานยอล” กระแสเสียงเจือแววล้อเลียนดังออกมาจากปากเพื่อนสนิทอีกคนของน้องไค 

“เจ้าตัวบอกให้มารอ…กลับพร้อมกัน” ผมพูดจบก็เหวี่ยงกระเป๋าลงบนเก้าอี้ในห้อง ตามองไปยังคนที่ถูกพาดพิง  อีแทมินเพื่อนสนิทที่ฝึกเต้นด้วยกันตั้งแต่เด็กกับน้องไค กระแซะไหล่เจ้าตัวจนเกิดสงครามย่อยๆ ระหว่างเพื่อนสนิท 

“วันนี้ต้องรอนานหน่อยนะครับ…พอดีจะซ้อมไปแข่งงานที่จะถึงวันเสาร์นี้” ผมพยักหน้าให้มุนคยูเพื่อนที่ร่วมเต้นอีกคนของทีมนี้ ก่อนน้องไคจะไล่ให้เพื่อนตัวเองซ้อมต่อ สายตาไม่มองมาทางผมเลย

สงสัยจะงอนอยู่

ผมหยิบไอโฟน 5s ขึ้นมาก่อนจะเปิดโปรแกรมแชทและเกมส์เล่นฆ่าเวลา บางทีก็เหลือบไปมองคนที่กำลังซ้อมเต้นกับเพื่อนอยู่

ผมนั่งจ้องเรืองร่างน้องไคเขม็งเมื่อจังหวะของเพลงเป็นเพลงเซ็กซี่ ชวนให้ร้อนลุ่ม ร่างกายทุกสัดส่วนขยับไปตามจังหวะเพลงอย่างลงตัว เหงื่อที่ชุ่มเสื้อกับหยดเหงื่อที่ไหลตามใบหน้าและลำคอ เรียกให้ริมฝีปากผมแห้งผาก 

เจ้าตัวยกสะโพกสะบัดไปตามเพลง ก่อนจะลากมือมาที่เป้ากางเกงกอบกุมไว้ก่อนจะหมุนสะโพก นัยน์ตาสุกใสสบสายตาผมผ่านกระจกซ้อมเต้น ปากบางกัดยั่วนิดๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มดึงเสื้อตัวเองขึ้นไปเผยให้เห็นหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อน้อยๆ เรียงตัวสวย

พอจังหวะเพลงเปลี่ยนไปน้องไคก็ถอยลงมาให้เพื่อนตัวเองได้ขึ้นไปเต้นบ้าง  ก่อนจะเต้นเป็น     เเบคอัพอยู่ด้านหลัง  ไม่นานเพลงก็จบลง ทั้งสามคนลงไปนั่งหอบกับพื้น

“เหนื่อยว่ะ…แต่มึงเต้นเจ๋งว่ะไค รับรองสาวๆ กรี๊ดสลบ” มุนคยูแทคมือกับน้องไคก่อนแทมินจะขยี้ศีรษะเล็กของไคด้วยความหมั่นไส้

“มึงนี่…แยกซีนกูหมด ถ้ามึงออกไปเต้นเดี่ยวแล้วฆ่าเพื่อนแบบนี้นะ” น้องไคหัวเราะขึ้นเอามือผลักเพื่อนสนิทตัวเอง ทั้งสามคนลุกขึ้นก่อนมุนคยูจะขอตัวไปห้องน้ำ โดยลากแทมินไปด้วย

พอคนออกไปจากห้องจนหมดเจ้าตัวก็เดินเข้ามาหาผม ก่อนจะนั่งลงบนตัก

“เต้นเมื่อกี้เป็นไง  เซ็กซี่ป่ะ” เจ้าตัวถามขึ้น  เอามือคล้องคอผมไว้  นัยน์ตาคมหวานเยิ้มมองเข้าไปในดวงตาผมแบบออดอ้อน มือผมโอบรอบเอวน้องไคอย่างหลวมๆ แต่ไม่ยอมตอบเจ้าตัว

“ไม่หายงอนอีกหรอ จะทำยังไงพี่ชานถึงจะหายงอนอ่ะ” ผมยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะสบตาใสของเจ้าตัว  เอามือชี้ที่แก้มตัวเอง ไม่ถึงสองวิริมฝีปากนุ่มก็ทาบลงมาทันที

“หายงอนยัง” ผมส่ายหน้าก่อนจะดึงตัวน้องไคเข้ามาใกล้ใบหน้าซบลงที่แผงอกเล็กๆ ชุ่มเหงื่อ กลิ่นกายเฉพาะตัวที่ลอยออกมาทำสติกระเจิดกระเจิง ที่เต้นไปเมื่อกี้มันยั่วผมชัดๆ แล้วยิ่งดีกรีนักเต้นเท้าไฟอย่างเจ้าตัว

บอกเลย….เซ็กซี่มาก

 ใบหน้าคมซุกลงที่ซอกคอแลบลิ้นออกมาไล่เล็มเหงื่อจนร่างบางจั๊กกระจี๋  มือหนาล็อคเอวบางไว้ก่อนจะดูดซับเหงื่อจากซอกคอ  มือเลื่อนไปถกเสื้อยืดสีเทาที่ร่างบางใส่ซ้อมขึ้นไปจนแผ่นหลังสัมผัสกับอากาศ

น้องไคหน้าแดงมือสั่นระริกที่ต้นคอร่างสูง ปากอวบเม้มเพื่อสะกดกลั้นเสียง  พอร่างสูงผละริมฝีปากออกจากซอกคอ ใบหน้าคมเข้มก็ถูกกดลงมารับจูบแบบไม่ทันตั้งตัว

  ริมฝีปากหนาบดเบียดริมฝีปากจนร่างบางยอมเปิดปากออกก่อนจะแทรกเรียวลิ้นเข้าไป  ตอนนี้ทั้งห้องซ้อมร้อนระอุขึ้นจากรสจูบทั้งสองคน  มือบางกำรอบคอร่างสูงเน้นเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์วาบหวาม 

ลิ้นเล็กถูกไล่ต้อนไปจนหมดทางหนี ก่อนจะถูกร่างสูงชักนำตามเกม พอใกล้จะหมดลมหายใจมือบางเปลี่ยนมาทุบที่อกเพื่อบอกให้ปล่อย

“พี่ไม่หายงอน  ที่เหลือไปง้อต่อที่ห้องนะ” กระซิบข้างหูจบก็ปล่อยร่างบางเป็นอิสระ เสียงพูดคุยของเพื่อนสนิทกับเสียงฝีเท้าทำให้ร่างบางต้องรีบลุกขึ้นจากตักร่างสูงแล้วถอยไปยืนอีกฝั่ง

“ไค…มึงร้อนหรอว่ะ ทำไมหน้าแดงๆ ว่ะ” เพื่อนสนิทสองคนที่เดินเข้ามาในห้องไม่รู้เรื่องรู้ราวถามคนผิวแทนขึ้น ใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อเรียกความเอ็นดูจากร่างสูงที่นั่งมองไม่น้อย

“เปล่า….ไม่มีอะไรน่า” น้องไคพูดกับเพื่อนเขาตวัดสายตามองมาที่ผม ก่อนทั้งสามคนจะเริ่มซ้อมกันใหม่ ผมอมยิ้มน้อยๆ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาตอนรูปตอนเขาเต้นเอาไว้ก่อนจะโพสลงหน้าแฟนคลับเจ้าตัวในเฟสบุ๊ค  

ไม่นานก็มีคนเข้ามากดไลค์เป็นร้อยตามประสาคนฮ็อตของโรงเรียน ผมมองไปยังที่น้องไคก็เห็นว่าเจ้าตัวซ้อมจริงจัง ทุ่มเทกับการเต้นมาก  พอสิ้นเสียงเพลงจบทั้งสามคนก็ถอนหายใจออกมา

ผมยัดโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า จะให้เขารู้ไม่ได้ว่าแอดมินบ้านแฟนคลับไค….ผมเอง

“เหนื่อยมากไหม เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงข้าว” ผมเดินเข้าไปก่อนจะลูบศีรษะน้องไค เจ้าตัวเอาผ้าขนหนูมาซับเหงื่อที่ไหลตามร่างกาย

“โห….แฟนมานั่งรอก็ดีแบบนี้แหละ ” แทมินพูดขึ้นมาก่อนจะทำสีหน้าล้อเลียนไคกับมุนกยู 

“ใครแฟนกู…เดี๋ยวโดน! ไปหาแฟนมึงที่สนามบาสเลยไป” น้องไคพูดขึ้นเชิงไล่เพื่อน ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมสีดำขึ้นมาสวมทับเสื้อกล้ามสีเทา

“ไม่ใช่แฟน แต่มานั่งรอทุกทีเนี่ยนะ ไอ้ปากแข็ง!” แทมินว่าเพื่อนเข้าให้ก่อนจะตบกะโหลกไคเบาๆ ทั้งสองคนทะเลาะกันเล็กน้อย ก่อนผมจะเป็นคนห้ามศึก

“เหนื่อยกันไม่ใช่หรอ จะทะเลาะกันทำไม…หืม” คำพูดแรกพูดกับทั้งสองคนก่อนหางเสียงจะมองที่น้องไค เจ้าตัวทำปากยื่นเหมือนโดนขัดใจ

“อย่างอนไอ้ดำ…มันไม่น่ารัก” แทมินว่าเข้าให้ก่อนน้องไคจะตอบกลับไปเจ็บแสบพอกัน

“หุบปากไปไอ้กาก! กลับไปเลี้ยงกบของแกที่บ้านไป!” ผมดึงมือน้องไคไว้ก่อนคู่ซี้คู่นี้จะทะเลาะกันอะไรกันอีก

“ไอ้นี่ก็ชอบไปกวนไอ้ไคมัน กลับบ้านกันเถอะกูหิวและเหนื่อยแล้ว” พอมุนคยูพูดแบบนั้นสองซี้ถึงเลิกตีกันแล้วแยกย้ายกลับ ผมเดินออกมาจากห้องชมรมพร้อมกับน้องไค ส่วนสองคนนั้นแยกไปอีกทางเพื่อไปสนามบาส

ตอนนี้เวลาหกโมงคนก็น้อยบรรยากาศในโรงเรียนก็เงียบ คนก็เหลือน้อย ผมเดินไปข้างๆ ก่อนจะกุมมือบางไว้ในอุ้งมือ   เจ้าตัวส่งยิ้มมาให้ก่อนจะกระชับมือแน่น

“เรื่องคลิป…ผู้หญิงคนนั้นใคร” ผมเปิดประเด็นทันทีจนเจ้าตัวตกใจ

“คลิปอะไร…นี่เชื่อที่เขาพูดกันหรอ ใช่ผมที่ไหน” เจ้าตัวยังทำสีหน้าเหมือนไม่ใช่ตัวเอง แล้วคิดว่าผมจะจำแฟนตัวเองไม่ได้หรือไง

 “คิดว่าพี่โง่หรอไค ตกลงที่ทำไปเพราะอะไร ” ผมมองหน้าเจ้าตัวเชิงคาดคั้นก่อนจะกระตุกมือให้น้องไคหยุดเดิน เดินพาเจ้าตัวไปที่ต้นไม้ทึบๆ เพราะแสงหมดแล้วเหลือแต่ความสว่างจากไฟนีออน

“ก็บอกแล้วไงว่าเปล่า” แหน่ะ…ยังปากแข็งไม่ยอมรับอีก น้องไคหลบสายตาผมทำแสร้งมองนู่นนี่ มันน่าจับตีจริงๆ 

“จะต้องให้พี่ตรวจสอบยูสที่ใช้ลงไหมว่าเป็นใคร ถ่ายจากเครื่องไหน” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่เรียกตาโตๆ จากแฟนตัวเอง

ข้อมูลแค่นี้….ระดับผมจิ๊บๆ

“พี่ยังไม่เอาเรื่องที่ไปโชว์เรือนร่างกับผิวสวยๆ ต่อหน้าคนอื่นเลยนะน้องไค” ผมพูดกดดันเจ้าตัวเข้าไปอีก อันนี้ผมโมโหจริง  หึงที่คนทั้งโรงเรียนเห็นผิวสวยๆ ของแฟนผม เรื่องนี้เก็บไว้ก่อนคืนนี้ผมจะคิดบัญชีที่หลัง 

“ก็ได้! ยอมรับก็ได้ แต่สัญญาว่าห้ามโกรธนะ” เจ้าตัวพูดขึ้นทำตาปริบๆ แบบออดอ้อน อยากจะโกรธแต่ก็ทำไม่ลง นัยน์ตาคมเจ้าตัวเงยหน้าสบกับผมขบริมฝีปากอย่างไม่มั่นใจที่จะพูดออกมา

“พี่สัญญา” พอผมพูดแบบนั้นเจ้าตัวก็ดูจะใจชื้นขึ้นมานิดหนึ่ง

 “ผู้หญิงคนนั้นที่จริงเอ่อ ไม่ใช่ผู้หญิงแต่เป็นรุ่นพี่แบคยอน ที่มาตามจีบผมไง” เสียงเจ้าตัวพูดอ่อยๆ เรียกสีหน้าบูดผมได้ทันที

นี่แย่กว่าเก่าอีก แฟนผมไปมีอะไรกับรุ่นพี่หน้าหวานมัธยมข้างๆ นี่นะ!!

“คือผมไม่ได้ตั้งใจจะมีอะไรกับพี่เขานะ แต่อารมณ์มันพาไปแล้วพี่แบคก็ยั่วผมอ่ะ พี่ชานอย่าเข้าใจผิดนะ ผมรักพี่ชานคนเดียวนะ” เจ้าตัวเดินเข้ามากอดแขนผมไว้ ทำตาเหมือนลูกหมาโดนทิ้งน่าสงสาร ผมถอนหายใจออกมาเพราะถึงจะโกรธไปก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้อยู่ดี

“แล้วใครถ่ายคลิป” เจ้าตัวยิ้มแห้งๆ ให้ผม ก่อนจะชี้มือมาที่ตัวเอง

“ผมเอง”

“ทำเพราะอะไร” ผมพูดเสียงแข็งใส่น้องไคทันทีที่ฟังจบ  

“ก็แค่อยากยั่วพี่ชานอ่ะ! ทำไมหลังๆ ไม่เตะต้องอะไรไคเลย ทั้งที่ยั่วไปหลายรอบแล้ว พี่ชานก็ไม่ทำอะไร!” พอได้ฟังคำสารภาพพร้อมกับใบหน้าแดงๆ ของน้องไค ผมก็อดขำออกมาไม่ได้ ที่จริงผมอยากทำจะตายแต่น้องบอกว่า ซ้อมเหนื่อย งานเยอะ ผมก็เลยไม่อยากทำให้ลำบากใจโดยเอาแต่ใจตัวเอง

“ทีหลังบอกพี่ดีๆ ก็ได้นะ พี่อยากอดน้องไคจะตาย” ผมรวบตัวน้องไคเข้ามากอดกดจมูกลงบนกลุ่มผมนิ่ม แล้วฉวยโอกาสหอมแก้มไปอีกที

“ตรงนี้เลยไหม…เปลี่ยนบรรยากาศ” ผมเย้าขึ้น ก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอสีแทน

“ไม่เอานะพี่ชาน….” มือบางดันผมออกจากซอกคอ

“งั้นรีบกลับดีกว่า….อยากทำกับแฟนแล้ว” ผมกอดคอน้องไคไว้ก่อนจะโดนกระเป๋าเหวี่ยงฟาดแขนผมอย่างเขินๆ ผมเดินพาน้องไคไปที่รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดไว้หน้าโรงเรียน

ผ่านไปสามวัน

ผมเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างอารมณ์ดี  เปิดประตูห้องเข้าไปอย่างชิวๆ ยกยิ้มตลอดทางจนคนในห้องมองอย่างสงสัย

หลังจากโดนน้องไคยั่วไปแบบนั้น ผมก็จัดชุดใหญ่ให้จนเจ้าตัวบ่นอุบอิบ วันรุ่งขึ้นก็ไม่ไปซ้อมจนเพื่อนๆ ล้อไปหมด  เจ้าตัวงอนผมใหญ่เลย

“ไงไอ้ชาน….ยิ้มกริ่มมาแบบนี้ ไปทำชั่วอะไรมา” ผมหันไปจะตบหัวไอ้เซฮุนแต่มันรู้ทันหลบได้ก่อน แล้วนั่งลงตรงข้ามผม

“ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวมึงก็รู้อีกสี่วิ” ไอ้เซฮุนทำหน้างง ก่อนผมจะนับถอยหลัง 

“สี่ สาม สอง หนึ่ง” ตึ้ด! เสียงข้อความในโทรศัพท์ทุกคนดังขึ้นพร้อมกัน ไอ้เซฮุนมันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะเปิดข้อความที่โผล่ขึ้นมา

พอกดเริ่มภาพในคลิปก็เริ่มต้น ในภาพเป็นชายหนุ่มสองคนกำลังทำกิจกรรมกัน คนหนึ่งผิวสีแทน อีกคนผิวขาวกล้ามแขนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่น

โอเซฮุนมองหน้าเพื่อนตัวเองอย่างอึ้งๆ ก่อนจะอุทานออกมา ส่วนคนที่ทำเพียงยกยิ้มกลับไปให้เท่านั้น

“ไอ้ชานยอล!! มึง…มึงมัน” โอเซฮุนไม่รู้จะพูดอะไรกับเพื่อนตัวเอง คลิปที่เล่นอยู่ถึงมันจะเอียงซ้ายทีขวาที แต่โอเซฮุนคนนี้ก็มองออกว่าเป็น ไอ้เพื่อนตัวดีกับน้องไค!!!!

ยิ่งประโยคสุดท้ายที่มันถ่ายปากมันแล้วพูดใส่คลิปว่า

น้องไคเป็นของมัน

จบเลย! โอเซฮุนอยากจะกรีดร้องกับความกล้าบ้าบิ่นของไอ้เพื่อนคนนี้ ถึงจะรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นแฟนกับน้องไคแต่นี่มึงแสดงความเป็นเจ้าของแรงไปนะ!!

“เห็นไหมล่ะ กูไม่ได้ทำอะไรเลย” โอ๊ยยยย!! ไอ้ชานยอลมึงทำแบบนี้มีเรื่องแน่ๆ แฟนคลับน้องไคมารุมกระทืบมึงแน่ๆ!!

เสียงซุบซิบดังออกมาจากคนที่ดูคลิปจบ ต่างสงสัยว่าผู้ชายคนที่พูดเป็นใครในคลิป

ไม่นานเสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังขึ้นก่อนจะหยุดลงที่หน้าห้อง น้องไคเดินเข้ามาหน้าตาทะมึนเข้าหาตัวต้นเรื่อง คนในห้องมองตัวสายตาอย่างสนใจ บางคนเริ่มซุบซิบ

“นี่พี่ทำอะไร!!” ประโยคแรกจากปากน้องไค เรียกรอยยิ้มจากปาร์คชานยอล

“ก็เอาคืนไงครับที่รัก” พอได้ยินปาร์คชานยอลพูดแบบนั้น คนที่ตั้งใจมาโวยวายก็หุบปากฉับทันที เพราะตัวเองเป็นคนเริ่มเรื่องนี้ก่อนเอง

“ไอ้ไค…ไมมึงวิ่งเร็วแบบนี้ว่ะ” จื่อเทาไอ้เด็กตาคล้ำวิ่งมาหอบข้างๆ น้องไค  ก่อนบรรดาแฟนคลับน้องไคจะวิ่งตามเข้ามา

“น้องไค…ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”

“พี่ไคค่ะ…ตกลงพี่ชอบผู้ชายหรอ หนูเศร้า” เสียงแฟนคลับน้องไคแต่ละคนไม่ได้ดังเข้าโสตประสาทร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่

ปาร์ชานยอลลุกขึ้นรวบตัวน้องไคขวัญใจทั้งโรงเรียนไว้ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไป  ดูดกลืนริมฝีปากบางต่อหน้าคนในห้องเกือบยี่สิบชีวิต 

สายตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นจ้องมองไปทางทุกคนโดยเฉพาะแฟนคลับน้องไคที่เป็นผู้ชาย ก่อนจะพูดออกมาทั้งที่ยังกอดน้องไคอยู่

“น้องไคเป็นของกู” พูดจบเสียงสาวๆ ในห้องกรี๊ดออกมา คราวนี้ทุกคนคงไม่ต้องเดาแล้วล่ะ ว่าผู้ชายในคลิปที่เพิ่งดูไปคือใคร

“ไม่จริงใช่ไหมน้องไคของพี่…/ พี่ไค…” เสียงแฟนคลับแต่ละคนโวยวายขึ้นมา เจ้าตัวถอดแว่นตาจากปาร์คชานยอลก่อนจะใส่ให้ตัวเอง

“พี่ชานเป็นแฟนไคเองครับ” พูดจบแต่ละคนก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะออกไป ร่างสูงขยี้ศีรษะร่างบางหยิบแว่นตาสวมไว้ตามเดิม

ขอบอกเลยว่า เป็นการเปิดตัวที่อลังการและทุ่มทุนมากของไอ้เพื่อนตัวดีปาร์คชานยอล!!

“เดี๋ยวไคกลับไปเรียนแล้วนะ” น้องไคบอกก่อนจะเดินออกไป ไม่ลืมส่งยิ้มให้ทุกคนที่อยู่ในห้อง ส่วนเพื่อนผมมันก็ยักไหล่แบบไม่สนใจสายตาอึ้งๆ ของคนในห้องเลย!

……………………………………………………………….

ช่วง แมวพิมพ์

มาแล้วอย่างที่บอก5555555 มันอาจจะสั้นไปหน่อยเพราะเป็นฟิคอารมณ์ชั่ววูบ ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะคะ^^