SF/OS EXO {CHANKAI / KRISTAO}

ลำดับตอนที่ #1 : {SF} JUST A CAT ตอน วิธีเลื้ยงแมวขี้เซา CHANKAI

:-Daisy ✿

 

 

“จงอิน…. จงอิน ตื่นได้แล้ว” เสียงทุ้มที่กระซิบอยู่ข้างหูไม่ได้ช่วยให้แดนซ์ซิ่งแมทชีนของวงรู้สึกตัวแต่อย่างไร เรื่องการหลับอันเลื่องลือของเจ้าตัวเป็นที่รู้กันว่า นอนได้ทุกที่ แล้วปลุกยากยังกับอะไรดี ร่างสูงถอนหายใจออกมาก่อนจะเริ่มลงมือปลุกใหม่ในแบบฉบับของตัวเอง ขอตั้งชื่อว่า

วิธีปลุกแมวชี้เซาฉบับชายปาร์ค

ข้อแรก แหย่ให้รำคาญ

ร่างสูงเข้าไปนั่งข้างๆแมวขี้เซาตัวนี้ ก่อนจะใช้จมูกไล่ตั้งแต่เส้นผมจนมาถึงซอกคอ ไซร้จมูกตัวเองไปเรื่อยๆ มือก็สอดเข้าไปเกาหน้าท้องที่เริ่มมีก้อนเนื้อหยุ่นน่าบีบ สร้างความรำคาญให้แมวตัวนี้ไม่น้อย

 พอเห็นว่าแมวขี้เซาตัวนี้เริ่มขยับตัว ก็จัดการกระซิบข้างหูพร้อมกับเขย่าไปด้วย

“อื้อ” เสียงร้องแรกดังออกมาจากปากแมวขี้เซาทำให้ชายปาร์คพอใจ ก่อนจะจัดการขั้นต่อไปด้วยการกอดรัดแมวตัวนี้จนหายใจแทบไม่ออก

“ตื่นได้แล้วนะจงอิน ทุกคนรออยู่นะ” แมวขี้เซาโอนไปเอนมาเหมือนจะตื่น แต่ไม่ยอมลืมตาเอามือขยี้ตาตัวเองก่อนจะทำท่ากลับไปนอนอีก ร่างสูงมองขึ้นก่อนตัดสินใจว่าต้องใช้วิธีต่อไป

ข้อสอง ไม่ตื่นก็จูบปลูกซะเลย

คิดจบก็ประกบริมฝีปากลงบนกลีบปากบางที่เผยออยู่ บดเบียดริมฝีปากเข้าไปก่อนจะเปิดปากอีกคนด้วยลิ้นหนาที่เข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับโพรงปากแมวขี้เซาที่ยังนอนไม่รู้เรื่อง

แมวขี้เซาของเราพอรู้ว่ามีคนมายุ่งกับร่างกายตัวเองในขั้นอันตรายก็ตาตื่นทันทีตามสันชาติญาณ มือบางของแมวขี้เซาทุบอกร่างสูงเมื่อรู้สึกว่าจะหมดลมหายใจ หน้าแดงระเรื่อจากการถูกจูบอย่างไม่ตั้งตัว แต่ถึงจะตกใจ….แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก       

“ตื่นได้แล้วนะ พี่โคดี้ให้มาตามไปแต่งหน้าทำผม” แมวน้อยขี้เซาในอ้อมกอดผมพยักหน้าๆ แบบรับรู้ ก่อนผมจะดึงเจ้าตัวให้ลุกขึ้นมา  จงอินยังขยี้ตาตัวเองแล้วปิดปากที่กำลังหาว

เห็นไหมผมจัดการได้ เชื่อฝีมือปาร์คชานยอลสิ!

พอเข้าในห้องแต่งหน้าทำผม ความวุ่นวายก็บังเกิดทันที เซฮุนวิ่งเล่นกับจื่อเทาเหมือนที่นี่เป็นสนามเด็กเล่น พี่คริสกำลังส่งสายตาจ้องไอ้เด็กเซฮุนที่บังอาจไปแกล้งแมวน้อยของเขา  

“จงอินขยี้ตาอีกแล้วใช่ไหม ตาช้ำเลย” ผมหันไปก็เห็นจงอินกำลังโดนพี่ช่างแต่งหน้าดุอยู่ เจ้าตัวยิ้มไปให้พี่ช่างแต่งหน้าซะจนพี่เขาพูดไม่ออก

ก็แมวขี้เซาของผมยิ้มน่ารักซะขนาดนั้น   เป็นใครก็ต้องใจอ่อน

“ทีหลังผมจะไม่ทำแล้วครับ” เสียงจงอินพูดขึ้นก่อนพี่ช่างแต่งหน้าจะบอกว่า พูดแบบนี้ทุกที

 จงอินยังนั่งอยู่ที่เดิม ส่วนผมที่แต่งหน้าทำผมเรียบร้อยแล้วก็ถูกเลือกไปใส่สูทสำหรับออกงานวันนี้ พอเดินออกมาจงอินก็แต่งหน้าเสร็จแล้ว

อายไลเนอร์สีดำเพิ่มความเฉี่ยวให้นัยน์ตาคม ผมสีดำยิ่งขับให้ใบหน้านั้นดูเซ็กซี่ยั่วยวนขึ้นเท่าตัว ยิ่งปากที่ทาลิปกลอสสีมันวาวชวนให้น่าไปจูบนั่นอีก  แมวน้อยขี้เซาของผมกลายร่างเป็น แมวน้อยยั่วสวาทเลยทีเดียว

จงอินเดินเข้ามาใกล้ผมก่อนจะบ่นว่าหิว

“ชานยอล เสร็จแล้วไปหาของกินนะหิว” ผมพยักหน้าให้ก่อนจะบอกว่าจะนั่งรออยู่ที่โซฟา เจ้าหมาแบคเดินเข้ามาก่อนจะส่งสคริปต์ที่ต้องทำในวันนี้ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะตอนแรกต้องเดินออกไปพร้อมกับคริส  แต่ยังดีที่ผมได้นั่งข้างแมวน้อยของผม

“ชานยอล….นี่แกฟังที่ฉันพูดอยู่หรือเปล่า” เจ้าหมาแบคมันพูดขึ้นหลังจากส่งสคริปต์ให้ผมแล้วมันก็อธิบายเพิ่มเติม

“รู้แล้ว….วันนี้ไม่ต้องนั่งข้างแกดีใจว่ะ” ผมพูดขึ้นก่อนจะโดนแบคเอาสคริปต์ตีเข้าที่ไหล่

“ใครอยากนั่งข้างแกกันไอ้กูหาง เชิญนั่งกับแมวแกให้พอใจเถอะ” ผมหัวเราะขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา พี่คริสกำลังนั่งลูบผมเทาเบาๆ ท่าทางเหมือนแมวกำลังอ้อนเจ้าของไม่มีผิด

“พี่คริส….เทาอยากกินไอ้นั่นจังเลยที่พี่ทีมงานยกมาให้อ่ะ”

“อะไรหรอ ขนมหรืออาหาร”

“ไอ้ที่มันเป็นซองสีเหลืองๆ อ่ะ พี่คริสไปขอพี่ทีมงานให้เทาหน่อยนะ”

“แต่เทาจะกินมากไปแล้วนะวันนี้ พี่เห็นไปกินขนมกับเซฮุนมาอีก”

“ก็เทาอยากกินอีกอ่ะ นะพี่คริส เทาขอกินถุงนี้อีกถุงเดียวน้า” เสียงอ้อนๆ มาพร้อมกับท่าทางน่ารัก หัวหน้าวงเอ็กโซเอ็มถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นก่อนเดินไปหาทีมงาน

ตามใจแมวตัวเองตลอด ว่าแล้วทำไมพี่คริสถึงเรียก แมวน้อยจอมดื้อ

­“ชานยอลเสร็จแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ” ผมหันไปมองก็เห็นแมวน้อยของผมใส่สูทสีดำสนิทเรียบร้อยแล้ว  ถ้าแฟนคลับมาเห็นคงกรี๊ดกันยาวเป็นกิโลเพราะความหล่อ แต่สิ่งที่ผมเห็นเป็นออร่าฟุ้งๆกระจายออกมามากกว่ารังสีความหล่อ

ก็แมวน้อยขี้เซาของผมใส่ชุดอะไรก็น่ารัก

ผมกับจงอินเดินเข้าไปยังห้องที่พี่ๆ ทีมงานนั่งกันอยู่ ก่อนจงอินจะบออกพี่ทีมงานว่าหิว มีข้าวกล่องเหลือไหม พี่ทีมงานเดินไปหยิบข้าวกล่องมาให้ผมสองคนก่อนจะมีน้ำผลไม้ติดไม้ติดมือมาให้อีก ผมยิ้มขอบคุณพี่ทีมงานก่อนจะหาที่นั่งทานข้าวกับจงอิน

ผมเปิดกล่องข้าวตรงหน้าก่อนจะส่งให้จงอิน ก็แมวน้อยของผมเลือกกินเหมือนกัน บางอย่างก็กินบางอย่างก็ไม่ชอบกิน ผมเลยต้องสแกนก่อน

วิธีป้อนข้าวแมวน้อยฉบับชายปาร์ค

ข้อแรก เขี่ยของที่ไม่ชอบไปให้ไกล

ผมจัดการเขี่ยบล็อกโคลี่ออกไปจากล่องข้าวจงอินให้มันมาอยู่ในกล่องข้าวผมแทน ก่อนจะยื่นให้เจ้าตัว จงอินส่งยิ้มมาให้ผมแบบขอบคุณ

“เดี๋ยวผมให้หมูชิ้นนี้เป็นการตอบแทน” เจ้าตัวพูดขึ้นก่อนจะคีบหมูกลมๆ ในกล่องข้าวมาให้ผมชิ้นหนึ่ง รู้จักแบ่งของกินด้วยแมวตัวนี้  

“จงอินกินเยอะๆ นะ ชานชอบเวลาจงอินมีพุงนิ่มๆ” แมวน้อยของผมหน้าแดงขึ้นมา ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่ผมอย่างน่ารัก  ผมคีบนั่งกินข้าวไปมองหน้าจงอินไปเจ้าตัวดูจะเขินๆ ถึงหันหน้าหนีผมตลอด

“จะมองทำไม…กินของตัวเองไปสิ” เจ้าตัวพูดขึ้นขณะกำลังเคี้ยวข้าวตุ่ยๆ ผมเขยิบเก้าอี้ไปนั่งด้านหน้าจงอิน เจ้าตัวดูจะตกใจก่อนจะหันหน้าหนี ผมที่แกล้งจงอินสำเร็จก็หัวเราะขึ้นแล้วทานอาหารกล่องต่อไป

พอกินข้าวเสร็จผมก็เปิดประป๋องน้ำผลไม้ขึ้นมา เป็นน้ำมะเขือเทศสดที่ผมไม่ชอบเลยแต่แมวน้อยของผมชอบมาก พอเจ้าตัวดื่มของตัวเองดื่มหมดผมก็กดยิ้มที่มุมปาก

“จงอินดื่มน้ำมะเขือเทศอีกไหม” เจ้าตัวพยักหน้าก่อนจะยื่นมือมาด้านหน้าเหมือนจะให้ผมส่งกระป๋องไปให้ ผมกระชากแขนอีกคนเข้ามายกดื่มน้ำมะเขือเทศแล้วส่งต่อน้ำนั้นผ่านริมฝีปาก

ข้อสอง ทานข้าวเสร็จ น้ำต้องป้อนด้วยปากนะครับ

คนที่โดนป้อนน้ำด้วยริมฝีปากหน้าแดงเถือกไม่แพ้มะเขือเทศบนกระป๋อง ก่อนจะลุกขึ้นหนีอย่างอายๆ ทิ้งให้ร่างสูงนั่งหัวเราะอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า

พอถึงเวลาต้องขึ้นรถ คนตัวสูงพยายามจะเนียนมานั่งข้างแมวของตัวเองแต่ก็โดนเจ้ามักเน่เซฮุนตัดดึงแขนจงอินตัดหน้าไปนั่งด้วย เขาเลยต้องนั่งเฉินและพี่คริสที่รถตู้ด้านหลัง

“ทำหน้ามุ่ยเชียว อดนั่งกับจงอินล่ะสิ” พี่คริสพูดขึ้นขณะสายตายังจับจ้องอยู่เบาะหน้ารถที่มีแมวของตัวเองอ้อน พี่ซูโฮลีดเดอร์ของพวกเรา

“ก็ใช่ไง พี่ก็เหมือนกันปล่อยจื่อเทาให้ไปอ้อนคนอื่น ระวังแมวเหลิงจนไม่อยากกลับมาหาเจ้าของนะครับ” ผมพูดขึ้นก่อนจะยักไหล่น้อยๆ 

“พี่มีวิธีจัดการของพี่ รับรองแมวพี่หนีไปไหนไม่รอด ดูแมวของตัวเองดีๆ ล่ะ คนจ้องจะงาบเยอะนะ” ผมมองไปที่จงอินซึ่งกำลังพิงไหล่เซฮุนแล้วหลับ นี่ขนาดเพิ่งนอนมาเอง แมวของผมนี่หลับได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆ

“อย่าหวังว่าจะงาบแมวผมได้เลย แมวผมถึงจะขี้เซาแต่ไม่ได้หลอกง่ายนะครับ” ผมพูดตอบกลับไปไปก่อนจะนั่งมองศีรษะทุยที่พิงไหล่เซฮุนตามเดิม

เฉินที่อยู่ข้างๆ ด่าพวกผมแบบไร้เสียงว่า

ไอ้พวกหลงแมว!

ซึ่งผมกับพี่คริสก็ไม่ได้สนอะไร ก็ที่เฉินพูดมันเป็นความจริงนี่

………………………………………………

พอถึงงานทุกคนก็เดินลงจากรถไปทีละคน ผมเดินลงมาพร้อมกับพี่คริสก่อนจะโบกมือให้แฟนคลับและกองทัพนักข่าวที่มารุมถ่ายภาพ

ผมถูกจัดตำแหน่งยืนอยู่ด้านนอกซึ่งเป็นที่ประจำ ต่างจากจงอินที่จะต้องยืนกลางตลอดเพราะเขาถือเป็นหน้าตาของวงเรา  พอพิธีกรเริ่มสัมภาษณ์ผมก็เลิกมองจงอินหันมายิ้มให้แฟนคลับ โบกมือตามสไตล์แฮปปี้ไวรัส

พอเราถูกพาเข้าในงาน ผมก็เดินเนียนไปข้างจงอิน ก่อนจะจัดการนั่งลงที่เก้าอี้และบอกให้จงอินนั่งข้างๆ เซฮุนระเหิดไปอยู่กับจื่อเทาแมวน้องพี่คริสแทน สายตาพี่คริสมองตามไปจนถึงที่นั่งแบบหวงๆ

“วันนี้แฟนคลับมาเยอะเนอะ ตื่นเต้นยังไงไม่รู้” แมวขี้เซาของผมพูดขึ้น  มองไปรอบๆสถานที่แฟนคลับเข้ามาเข้ามาจนเต็มอัฒจรรย์ไปหมด นี่ถือเป็นงานใหญ่พวกเราซ้อมกันมาอย่าเต็มที่ แล้วดูท่าแมวขี้เซาของผมต้องรับบทหนัก ทั้งเต้นเปิดงาน มีแบทเทิลตอนขึ้นโชว์อีก

“เจ็บเอวไหม…จงอิน” ผมแตะมือลงที่เอวจงอิน ก่อนเจ้าตัวจะส่ายหน้าบอกว่าไม่เจ็บ พองานจะเริ่มพวกเราก็คุยกันได้นิดหน่อย จงอินถูกทีมงานเรียกตัวไปเต้นเปิดงาน mama ในวันนี้ แมวของผมหันมาส่งยิ้มให้ก่อนผมจะทำท่าไฟท์ติ้งตอบกลับไป

ทำให้ตอนนี้ที่นั่งข้างผมว่างลง เซฮุนสะกิดแขนผมก่อนจะยิ้มตาปิดตามแบบฉบับมักเน่ ­

“พอจงอินไปนี่ขรึมเลยนะ ยิ้มเยอะสิๆ พี่เดี๋ยวแฟนคลับสงสัยน้า” ผมฉีกยิ้มกลับไปให้ก่อนเจ้ามักเน่ของวงจะหัวเราะกลับมา พอไฟเปิดมืดลงการแสดงก็เริ่มขึ้นจงอินกระโดดขึ้นมาจากหลุมก่อนจะโชว์สเต็ปเต้นจนผมเห็นยังเหนื่อยแทน

พอไฟมืดก็เห็นเจ้าตัววิ่งไปข้างหลังเวทีทันที ผมอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางการวิ่งลงไปแบบน่ารัก พอมีพิธีกรขึ้นพูดผมก็กลับไปสนใจที่งานต่อ 

รู้ตัวอีกทีตอนจออินกลับมานั่งข้างผมตามเดิมนี่แหละ ใบหน้าจงอินถูกพี่ๆ ทีมงานแต่งมาใหม่อีกรอบเพราะเต้นเมื่อตอนเปิดหน้าคงลบหมด

“พี่ยอลมองเวทีบ้าง อย่าเอาแต่มองคนนั่งข้างๆ” ไอ้มักเน่สะกิดผมอีกแล้ว เมื่อผมยังหันมองทางจงอินไม่เลิก ก็แมวขี้เซาของผมน่ามองกว่าไอ้บนเวทีเป็นไหนๆ แต่นี่มันที่สาธารณะทำอะไรมากไม่ได้ก็เลยหันกลับไปมองเวทีตามเดิม   

พวกเราลุกออกไปจากที่นั่งเมื่อมีศิลปินคนอื่นเข้ามาเยอะขึ้น พอกลับมาก็พบว่าที่นั่งมันเลอะซึ่งแมวน้อยของผมไม่ยอมนั่งเอาแต่ปัดเก้าอี้เพราะมันสกปรก

“อ่า….เลอะอ่ะ”  จงอินพูดซ้ำๆไปมาเอามือปัดให้เก้าอี้สะอาด

 “จงอินนั่งตักพี่ไหม” ผมเรียกจงอินมาใกล้ๆ ก่อนจะตบที่หน้าขาตัวเอง ซึ่งเจ้าตัวส่ายหน้าก่อนใบหน้าจะขึ้นสีระเรื่อ

ความจริงอยากจะดึงลงมานั่งตักใจจะขาด

จงอินหันไปมาเพื่อจะหาที่นั่ง แต่เจ้าเซฮุนกลับดึงเก้าอี้ของจงอินออกไปทำให้เจ้าตัวงงๆ  พี่ๆทีมงานเลยหาเก้าอี้ตัวใหม่ที่สะอาดมาให้จงอินนั่ง  ผมดูการแสดงไปเหลือบมองจงอินไปเหลือบมองซานดาร่าขวัญใจปาร์คชานยอลคนนี้ไป 

ปวดคอสุดๆ ไม่รู้จะเกรงทำไม

ซึ่งตอนหลังไอ้มักเน่เซฮุนมันก็ข่อนแคะให้ว่า จะเหลือบมองทำไม หันไปมองตรงๆ ก็หมดเรื่อง นี่ตกลงมันเป็นพี่ผมตั้งแต่เมื่อไหร่ดูมันพูด

ตอนนี้พวกเราออกจากงาน MAMA มาแล้ว ดีโอเจ็บข้อเท้าจากการแสดงด้วย จงอินเข้าไปดูแลดีโออย่างเป็นห่วง เพราะจงอินรักพี่ชายคนนี้ของเขามาก

“พี่ดีโอเจ็บมากไหม จะขี่หลังผมไหม” เสียงจงอินถามขึ้นขณะกำลังประคองดีโอที่เดินกระเผลกอีกข้างเป็นซูโฮที่เข้าไปช่วย

“ไม่เป็นจงอิน พี่เดินได้น่าถึงมันจะเจ็บอยู่นิดๆ” ดีโอยิ้มออกมาให้พวกเรา แต่ดูจากอาการปวดที่ข้อเท้าก็รู้ว่าคงเจ็บมาก จงอินยังยืนยันจะช่วยดีโออยู่จนดีโอถอนหายใจอย่างยอมแพ้ 

พอกลับถึงที่พักทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเพราะเหนื่อยจากงานวันนี้ ดีโอถูกส่งไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจข้อเท้า จงอินยังคงทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะห่วงพี่ชายคนสนิทของเขา

“ดีโอ…ไม่เป็นอะไรมากหรอก อย่าคิดมากน่า” ผมพูดขึ้นกับจงอินก่อนจะใช้นิ้วคลายคิ้วที่ขมวดปมของจงอินออก

“แต่ผมห่วงพี่ดีโอ ท่าทางจะเจ็บน่าดู บวมซะขนาดนั้น” จงอินพูดขึ้นใบหน้ายังยู่อยู่  สงสัยต้องใช้วิธีปาร์คชานยอล

วิธีปลอบแมวขี้เซา

ข้อแรก ใช้คำพูดหลอกล่อ

“ดีโอไม่เป็นไรหรอกเชื่อพี่เถอะ ไปถึงโรงพยาบาลหมอเขาก็หาวิธีรักษาให้ดีที่สุดอยู่แล้ว ไม่เกินอาทิตย์ก็กลับมาเดินได้ปกติแล้ว” พูดไปก็ดึงตัวจงอินมาซบอกอุ่นๆของผม มือก็ลูบกลุ่มผมนิ่มๆไป

อ่า~ มีความสุข

“ตั้งอาทิตย์หนึ่งเลยหรอ พี่ดีโอทำอะไรลำบากแย่” จงอินยังคงไม่เลิกคิด นี่จะห่วงดีโอมากกว่าห่วงตัวเองแล้วมั้ง เริ่มน้อยใจนิดๆ

“เอาแบบนี้ ไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวพี่ดีโอกลับมาค่อยไปถามอาการ” เจ้าตัวดูจะคล้อยตามผมนิดๆ ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงบ่งบอกว่าเข้าใจแล้ว ยังไม่ทันใช้ข้อสองเสียงแหลมๆ ? ก็ดังมาแต่ไกล

“เกรงใจนิดหนึ่งไม่ได้อยู่กันแคสองคนนะเว้ย จะมาอ้อนมาสวีทก็เกรงใจกันบ้าง” แบคฮยอนยืนเท้าสะเอวก่อนจะเดินเข้ามานั่งที่โซฟาอย่างหัวเสีย จงอินผละจากอกผมก่อนจะลุกขึ้นไปเตีรยมอาบน้ำ จื่อเทาเข้ามาเกาะเอวแบคไว้อย่างอ้อนๆ

“เทากลับไปอ้อนเจ้าของแกเลยไป นั่งเอาเงิงชี้มาจะทิ่มหัวฉันแล้ว ไอ้ปาร์คถ้าจะเต๊าะเด็กช่วยไปทำที่ลับตาได้ไหม เห็นแล้วหงุดหงิด” คนไม่มีคู่ก็งี้แหละ ผมแลบลิ้นใส่แบคมันก่อนจะขยี้หัวมันเล่นอย่างสนุกสนาน

“ขี้อิจฉาว่ะ” ผมพูดขึ้นก่อนจะโดนมันแยกเขี้ยวใส่

“ไปดีกว่าอยู่กับหมาบ้าแบบแกมีแต่เสียสุขภาพจิต” ผมพูดขึ้นก่อนจะโดนแบคมันแว๊ดกลับ

“กลับไปเลี้ยงแมวดำของแกไปเลย ไอ้หมาโกลเด้นหูกาง” พี่คริสกับจื่อเทาหัวเราะขึ้นกับคำที่แบคเรียกผม ก่อนเฉินที่เดินเข้ามาจะหัวเราะสมทบ

“ก็ดีกว่าหมาไร้คู่หูตก ขาสั้นอย่างแกแล้วกัน” ผมทิ้งระเบิดไว้ก่อนจะรีบเดินออกมา ไม่งั้นอีกสามวิแบคมันคงกลายร่างเป็นหมากระโจนกัดผมจริงๆ แน่

“ปาร์คชานยอลลลลลลลล!!!!”

ผมไม่สนใจเสียงโวยวายของแบค เดินเข้าไปในห้องตัวเองก่อนจะเห็นว่าจงอินยังนั่งอยู่ในห้องนอน

“พี่ลู่เข้าไปอาบน้ำตัดหน้า” ผมพยักหน้าอย่างรับรู้ ก่อนจะนั่งลงที่เตียง จงอินเลิกทำหน้ายู่แล้วใบหน้าล้างเครื่องสำอางค์ออกจนหมดแล้ว  ผมสีดำที่ย้อมมาใหม่ทำให้จงอินหน้าเด็กกว่าทุกสี เพิ่มออร่าความน่ารักจนกระแทกตาปาร์คชานยอลคนนี้เข้าเต็มๆ อยากจะกระโดดฟัดสักสองสามทีให้หายหมั่นเขี้ยว

“พี่ชาน…ทำหน้าหื่นคิดเรื่องลามกอีกแล้วใช่ไหม” ผมหัวเราะแห้งๆ ส่งไปให้ เอาหัวไปไถกับแขนเล็กๆจงอิน ซึ่งเมื่อก่อนก็ใหญ่กว่าผมแต่ผมไปฟิตกล้ามเพื่อจะมาปกป้องแมวขี้เซาของผมโดยเฉพาะ คุณผู้อ่านไม่รู้หรอกว่าผมหวงแมวผมแค่ไหน จงอินชอบเล่นไปทั่ว สนิทกับคนนู้นคนนี้ไปหมด

ยิ่งเพื่อนสนิท อีแทมิน แทบจะไซร้คอกันกลางเวทีตลอด

ปาร์คชานยอลหวงนะครัชชชชชช

แต่ทำอะไรไม่ได้ไง เลยได้แต่หวงแบบเงียบๆ จนไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นแฟนจงอิน นึกว่าเป็นแฟนกับดีโอกันหมด  เพราะจงอินชอบไปอ้อนดีโอ ที่จริงจงอินอ้อนผมบ่อยนะยิ่งบนเตียง ฮุ ฮุ ไม่พูดดีกว่า

“พี่ชาน…จงอินไปอาบน้ำก่อนนะ ไปอาบน้ำด้วยกันไหม คนอื่นจะได้ไม่รอนาน” เจ้าตัวทำตาแป๋วแล้วถามคำถามแบบนี้กับผมได้ยังไง อุตส่าห์เก๊กขรึมมาจนจะจบตอนแล้ว จงอินทำพี่ปาร์คตบะแตกนะ!!!!!

“ไปสิ!” ผมรีบตอบอย่างไว ลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับจงอิน ลู่หานเดินออกมาพร้อมกับพี่เลย์ ผมหรี่ตามองแบบไม่แน่ใจ ทุกทีพี่ลู่หานไม่ชอบอาบน้ำกับคนอื่นไม่ใช่หรอ

ไหนพี่เลย์ยังหน้าแดงๆ อีก นี่เข้าไปทำอะไรกันมาครับตอบ! จะเข้าไปทำบ้าง!

“พี่ลู่ แอ๊ะๆ” ผมพูดขึ้นก่อนจะชี้นิ้วสลับไปมาระหว่างสองคน พี่ลู่หานรีบดึงพี่เลย์ออกไปทำหน้าดุๆ แต่จริงๆ อมยิ้มจนตีนกาที่หางตาโผล่ขึ้นมาน้อยๆ เลย แหม…

ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำที่มีแมวน้อยของผมกำลังถอดเสื้อผ้าอยู่ อุต๊ะ! ขอเลือดด่วนได้ไหม ถึงจะเห็นบ่อยแต่หัวใจพี่และโพรงจมูกพี่มันไม่ชิน ฟินได้ไม่นานก็มีมารมาขัดขวางความสุข

ปัง!

“อาบน้ำด้วยคนสิ”

ไอ้…ไอ้มันเน่ปีศาจ

 ผมแทบจะดิ้นเมื่อเซฮุนมันเดินเข้ามาก่อนจะชวนอาบน้ำด้วยกันหน้าตาเฉย ซึ่งจงอินก็พยักหน้าบอกให้มาอาบด้วยกัน ผมนี่แทบจะกรีดร้องอยากอาบกับแมวน้อยกับผมสองคนดันมีมารมาขวาง  แบบนี้จะทำอะไร ? ก็ไม่ได้

หลังจากอาบน้ำเสร็จจงอินก็บอกว่าจะรอพี่ดีโออยู่ข้างนอก ผมเลยบอกจะรอเป็นเพื่อนเจ้าตัว ซึ่งตอนนี้เอ็กโซแต่ละคนก็ทยอยกันอาบน้ำเข้านอนกันแล้ว พรุ่งนี้จะต้องบินกลับแต่เช้าอีก

“จงอินง่วงหรือยัง” ผมถามเจ้าตัวที่ตอนนี้นั่งกอดหมอนเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยรอดีโอ

“ยังไม่ง่วง” ยังไม่ง่วงแต่ตาจะปิดเฉยๆ ใช่ไหม  ผมจับศีรษะเจ้าตัวให้มาพิงไหล่ผมไว้ มือก็เข้ากุมมือจงอินไว้ซึ่งเจ้าตัวหันมามองหน้าก่อนจะหันกลับไปทางเดิมอย่างเขินๆ

ไม่นานเสียงหายใจสม่ำเสมอก็บกได้ว่าคนข้างๆคงเข้าสู่ห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมหันไปก็เห็นจงอินคอพับกับไหล่ผมตามระเบียบ ผมจัดการอุ้มแมวน้อยของผมขึ้นมา กำลังจะเดินไปที่ห้อง แต่ประตูหน้าห้องดันเปิดเสียก่อน

ดีโอเดินมากับพี่เมเนเจอร์พร้อมกับไม้เท้าอันใหญ่กว่าตัวอีก

“จงอินหลับแล้วหรอ” ผมพยักหน้าให้ขณะกำลังอุ้มจงอินอยู่ แมวน้อยของผมตัวเบามากจริงๆ อุ้มแค่นี้พี่ปาร์คไม่มีปัญหา

“จงอินมันห่วงพี่มาก ถึงขนาดนั่งรอเลยนะ” ผมบอกกับดีโอก่อนเจ้าตัวจะพยักหน้า

“พี่รู้อยู่แล้วแหละ ว่าจงอินต้องมานั่งรอ พาน้องไปนอนเถอะ ตื่นขึ้นมาตอนนี้เดี๋ยวตอนเช้างัวเงีย” ผมถามไถ่อาการดีโออีกเล็กน้อย ก่อนพี่ซูโฮจะมาพยุงดีโอเข้าห้องไปเพราะนอนห้องเดียวกัน

ผมที่อุ้มแมวน้อยของผมอยู่ ก็จัดการพาแมวน้อยไปวางไว้บนเตียงตัวเองดึงเตียงของอีกคนเข้ามาชิดเพื่อตอนเช้าจงอินจะได้มีพื้นที่ แต่คืนนี้ขอแบบแนบชิดก่อนนะ

ผมหยิบผ้าห่มมาคลุมให้แมวน้อยของผม พอได้ผ้าห่มปุ๊บก็จัดการซุกทันที ผมรีบแทรกตัวเข้าไปดึงผ้าห่มออกจากมือก่อนจะดึงจงอินมาซุกที่อกแทน

พอได้รับไออุ่นแมวน้อยขี้เซาก็เบียดร่างเข้าไปใกล้กว่าเดิมอย่างอัตโนมัติ หรือเป็นความเคยชินก็ไม่รู้ ชานยอลลูบศีรษะเบาๆก่อนจะจีบที่หน้าผาก

“ฝันดีนะแมวน้อยขี้เซา” พูดจบก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามแมวน้อยตัวเองไปอีกคน

รุ่งเช้าแมวน้อยขี้เซาตื่นขึ้นมาก่อนเพราะความหิว กระพริบตาอยู่สองสามทีจึงรู้ว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงกับใครอีกคน จงอินลอบมองใบหน้าคนที่น้อยหลับเหมือนเด็กๆ ก่อนจะดึงหูกางๆ ของชานยอลเล่นแล้วหัวเราะขึ้นมา

คนที่โดนกวนรู้สึกตัวตั้งแต่โดนดึงหูเล่นแล้วแต่ไม่ยอมลืมตาอยากรู้ว่าแมวน้อยของเขาจะทำอะไรต่อ จงอินยื่นตัวมางับจมูกปาร์คชานยอลก่อนจะผละออกไปไม่ได้รู้ตัวว่าคนที่นอนอยู่แทบทนไม่ไหวแล้ว

“จงอิน…ถ้ายังยั่วพี่อีกที เช้านี้ไม่ได้กินข้าวแน่” ปาร์คชานยอลพูดขึ้นพร้อมกับลืมตาตื่นอย่างเต็มที่ แมวน้อยของเราสะดุ้งตาโตก่อนจะหน้าแดงแจ๋

“น…นี่ตื่นนานแล้วหรอ” เสียงเล็กๆ แบบแมวๆ ดังออกมา

“ก็ตั้งแต่ดึงหูพี่เล่นแล้วล่ะ ว่าไง…จะกินกันบนเตียงไหม หรือจะออกไปทานข้าวข้างนอก” พูดยั่วให้จงอินตกใจเล่น ก่อนแมวน้อยจะหนีออกจากอ้อมกอดเพราะรู้ว่าตัวเองอยู่ในภาวะอันตราย

“ปล่อยนะพี่ชาน…ไปกินข้าวข้างนอกสิ หิวแล้ว” จงอินทำหน้าอ้อนวอน ที่ไม่ทำให้เจ้าตัวปลอดภัยขึ้น มันทำให้ผมอยากกินแมวตัวนี้ยิ่งกว่าเดิมอีก

“จูบพี่ก่อน แล้วพี่จะปล่อย” ผมพูดขึ้นก่อนจะยิ้มกรุ่มกริ่มใส่ จงอินทำปากยื่นออกมาอย่างขัดใจ แต่เจ้าตัวก็ยอมทาบริมฝีตัวเองลงบนริมฝีปากผม

พอเข้าแผน ผมก็ใช้มือรั้งต้นคอจงอินไว้ แทรกลิ้นเข้าไปเกี่ยวกับความหวานจากลูกแมวที่ตื่นมายั่วผมแต่เช้า มือที่ว่างลากผ่านเสื้อกล้ามสีดำมาตามแนวกระดูกสันหลัง ก่อนจะสอดมือเข้าไปสัมผัสผิวเนียนนุ่มมือ 

จงอินทุบอกผมเบาๆ บอกให้หยุดจูบเมื่อเขาหมดลมหายใจ ผมยอมผละออกมองดูแมวน้อยในอ้อมกอดผมที่หอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด ริมฝีปากแดงช้ำจากรสจูบ

“ไปกินข้าวกัน”

“ขอพี่กินจงอินก่อน แล้วค่อยไปกินข้าวกันนะ” จงอินอ้าปากเหมือนจะต่อว่าตอนฟังผมพูดจบ แต่ผมไม่ยอมให้เจ้าตัวว่าได้หรอก จัดการประกบริมฝีปากลงไปปิดกั้นคำพูดมั้งหมด จงอินทุบที่ไหล่ผมอย่างประท้วง แต่ผมไม่ปล่อยให้แมวตัวนี้หลุดรอดจากมือผมได้หรอก

ปาร์คชานยอลมีวิธีกล่อมแมวอยู่ ซึ่งวิธีนี้ขอเก็บเป็นความลับ

………………………………………

ช่วง แมวพิมพ์ = =

สวัสดีค่ะ ^^ นี่เป็นฟิคชานไคเรื่องแรกเลยจริงๆ ถ้ามีอะไรจะติชมก็เม้นบอกกันได้นะคะ ที่ตัดสินใจแต่งคู่นี้เพราะหาอ่านยาก แล้วก็ชอบคู่นี้มากพอๆ กับคริสเทา ซึ่งจะเป็นตอนหน้า 555

ถ้าใครอยากจะเวิ่นในแท็ก  ติดแท็ก  #ชคคท  ไว้ไรเตอร์จะไปอ่านค่ะ นี่ทวิตเตอร์ไร maycassiopiea ถ้าใครจะทวงฟิคก็เชิญที่นี่เลยคะ แต่ไรไม่ค่อยอัพเดทข่าวอะไรนะบอกไว้ก่อน 55555