SF/OS EXO {CHANKAI / KRISTAO}

ลำดับตอนที่ #4 : {OS} HNY 2014 CHANKAI

:-Daisy ✿

 

            หลังจากเสร็จงานใหญ่ของสถานีโทรทัศน์ MBC เอ็กโซทุกคนก็ต่างหมดแรงมาถึงหอพักก็แทบจะคลานกันเข้าห้อง แต่พอพี่เมเนยื่นเงินแล้วบอกว่าจะเลี้ยงวันปีใหม่ทุกๆ คนก็ดูจะกระตือรือร้นทันที

“ผมอยากกินไก่ทอดดด” เสียงจงอินพูดขึ้นมาคนแรก ก่อนเซฮุนจะตะโกนบ้างบอกว่าชาไข่มุก ไม่นานแต่ละคนก็ตะโกนสิ่งที่ตัวเองอยากกินออกมาอย่างวุ่นวาย จนซูโฮต้องยกมือห้าม

“พอๆ จะกินอะไรว่ามาทีละคน”

“ไก่ทอด/ คิมบับ/มันฝรั่ง/โค้ก/ชานม/ตอกโบกี….” แต่ละคนบอกสิ่งตัวเองอยากทานออกมา ก่อนซูโฮจะบอกให้คยองซูไปเป็นเพื่อนตัวเองเพราะถือไม่หมด

“ชานยอลแกไปด้วย ไปช่วยกันถือของ” ดีโอบอกชานยอลที่นั่งอยู่

“ทำไมกูจะต้องไป…มึงไปกับพี่ซูโฮก็พอแล้ว” ดีโอเดินเข้ามาพร้อมกับหักนิ้วล้วคว้าคอเสื้อชานยอลไว้

“จะให้คนตัวเล็กๆ อย่างกูไปถือของกันสองคนหรอ จะไปไม่ไป” พอเจอไม้นี้เข้าชานยอลก็ได้แต่พยักหน้า

“ไปก็ไป…ไคเอาอะไรเพิ่มไหม” ประโยคแรกพูดกับดีโอ ก่อนจะหันไปทำเสียงหวานถามไค คนในวงทำหน้าเอือมๆ กับอาการไคลิซึ่มของชานยอลตอนนี้ เพราะไม่ว่าจะทำอะไรชานยอลมันก้จะเรียกหาแต่ ไคๆๆ

“ไม่เอา” เจ้าตัวบอกก่อนจะหันหน้าหนีชานยอล ซึ่งตอนนี้เป็นเรื่องที่เห็นจนชิน เพราะไม่ว่าชานยอลจะใส่ใจไคมากเท่าไหร่ เจ้าตัวก็ดูจะหนีชานยอลเรื่อยไปจนคนในวงรู้สึกขำทนที่จะสงสรชานยอลที่โดนเมิน  

“งั้นก็ไปได้แล้ว เดี๋ยวร้านปิดหมด” ซูโฮพูดขึ้นมา ก่อนทั้งสามคนจะออกไปซื้อของ คนที่รอในหอต่างแยกย้ายไปทำกิจกรรมของตัวเอง

ลู่หานเปิดทีวีนั่งดูกับมินซอก คริสกับเทาก็เข้าไปในห้องน่าจะไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า เลย์ เฉิน แบคฮยอน ก็เดินแยกตัวออกไป ส่วนจงอินกับเซฮุนยังนั่งดูทีวีกับลู่หาน

จงอินเอาหมอนขึ้นมากอดยกเท้าขึ้นมานั่งชันเข่าตาที่ดูทีวีแทบปิด ที่จริงก็ง่วงนอนนิดๆแทบหลับได้แล้ว แต่พอได้ยินว่ามีคนเลี้ยงของกินเลยยังทนอยู่

“เออ…จงอิน แกรำคาญพี่ชานยอลหรอเห็นชอบหนีพี่เขา” เซฮุนมันถามขึ้นเอียงศีรษะสีสว่างมาซบ คนผิวแทนหันไปมองยกมือขึ้นเกาแก้ม

“มันก็ไม่เชิงรำคาญ…เอ่อ…มันเขินมากกว่า” พูดจบมือที่เกาแก้มก็เอาลงเพราะโอเซฮุนมันเงยหน้าหรี่ตาจ้องมองมาเหมือนจะล้อเลียน

“อ้อ…เขินนนนนน” ลากเสียงยาวอย่างหน้าหมั่นไส้จนคนผิวแทนอดผลักศีรษะคนที่ล้อไม่ได้ โอเซฮุนเบะปากก่อนจะกระแซะเข้าไปอีก

“ตกลงที่เขินนี่คือไม่ได้ไม่ชอบใช่ไหม ตกลงเขินเพราะชอบใช่หรือเปล่า” โอเซฮุนสายตาวิบวับเชิงจับผิด จนคิมจงอินต้องหลบสายตาทำเสียงแข็งกลบเกลื่อน

“หุบปากไปเลยเซฮุน”

“ถ้าไม่ได้รำคาญก็บอกพี่ชานยอลไปนะ เพราะพี่เขามาบ่นให้ฟังว่ากลัวคนแถวนี้รำคาญทุกที” โอเซฮุนพูดลอยๆ ก่อนจะลุกขึ้นไป คนผิวสีแทนไม่ได้หันไปมองแต่คำพูดที่คนตัวขาวทิ้งไว้ทำให้เขาต้องเก็บมาคิด

พี่ชานยอล คิดว่าผมรำคาญเขาหรอ?

คิมจงอินนั่งคิดวนไปวนมาจนไม่รู้เลยว่า โอเซฮุนที่ลุกออกไปกระซิบอะไรกับพี่ชายทั้งสองคนที่นั่ง ก่อนจะเดินไปหาสมาชิกที่เหลือเกี่ยวกับแผนการที่คิดจะแกล้งคนผิวแทนที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่

“จงอินปีใหม่นี้จะให้อะไรพี่ชานยอลอ่ะ ตอนวันเกิดพี่ชานยอลให้ผ้าพันคอกับแก้วน้ำแกนะ” โอเซฮุนเดินมานั่งที่เดิมก่อนจะถามคนผิวสีแทน

“ไม่รู้เลย…กูก็คิดอยู่ว่าจะให้อะไรดีเพราะอายของที่ซื้อไปให้ พี่ชานยอลอุตส่าห์ซื้อมาให้ซะดี” คนผิวสีแทนพูดขึ้น ก่อนโอเซฮุนจะกระตุกยิ้มขึ้นมามาจนคนมองรู้สึกตงิด ๆ ใจชอบกล เพราะจากที่สนิทกันมาถ้าโอเซฮุนยิ้มแบบนี้ 

คิมจงอินซวยแน่ๆ

“ไม่ต้องซื้อก็ได้ ขอแค่ตัวแกแค่นี้พี่ชานก็พอใจ” คิมจงอินทำหน้างง สมองประมวลผมไม่ทันกับคำพูดเซฮุน รู้สึกตัวอีกทีก็โดนพี่มินซอกล็อคแขนขวา ลู่หานล็อคแขนซ้าย

“อะไรของพี่เนี่ย! เซฮุนนี่อะไรกัน!” คนผิวแทนเพิ่งรู้สึกตัวก่อนจะเริ่มโวยวายและขัดขืน แต่พี่ใหญ่สองคนจัดการหิ้วจงอินขึ้นมา จื่อเทาเข้ามาลากจงอินเข้าไปในห้องแบคฮยอนด้วยอีกคน

“เดี๋ยวววว….นี่มันอะไรกัน ปล่อยผมสิ!” เซฮุนเดินตามก่อนจะยิ้มให้จงอิน

“ก็ของขวัญปีใหม่ของพี่ชานยอลไง แกไม่ต้องเสียเงินสักบาท ประหยัดด้วยนะ” คำตอบของเซฮุนไม่ช่วยทำให้คนที่อยู่ดีๆ ก็โดนล็อคตัวแล้วลากเข้ามาในห้องแบคอยอนหายสงสัยเลยสักนิด

แบคฮยอนสีหน้ามีความสุขที่จะได้แปลงโฉมน้องรักคิมจงอินให้เป็น ซานดาร่า ขวัญใจปาร์คชานยอล

ได้ยินไม่ผิดหรอก :)

สมาชิกทุกคนที่เหลือเข้ามาในห้องแบคฮยอนหมดทุกคนรอดูอะไรสนุกๆ ที่เจ้ามันเน่ตัวดีคิด ถึงจะสงสารจงอินบ้าง แต่เรื่องแบบนี้พวกเราชอบนักแล ไอ้เรื่องแกล้งคนในวงเนี่ย

“จับจงอินอยู่เฉยๆ เดี๋ยวแบคฮยอนคนนี้จะแปลงโฉมไอ้ดำให้น่ารักจนไอ้หูกางมันตะลึงเลย” แบคฮยอนพูดขึ้นก่อนจะหยิบเครื่องแต่งหน้าขึ้นมา จงอินที่พอจะรู้แล้วว่าจะโดนอะไรก็ดิ้นใหญ่  แต่แรงอันน้อยนิดจะสู้แรงพี่ใหญ่คิมมินซอกได้

“อยู่เฉยๆ แล้วจะไม่เจ็บตัวนะ ซาน อินน่า” เซฮุนจับหน้าจงอินให้หันมาก่อนแบคฮยอนกับจื่อเทาจะเข้าไปช่วยกันแต่งหน้าจงอินอย่างสนุกสนาน

“ไม่เอานพี่แบค เฮ้ย!จื่อเทา พี่เฉินนนน”

โอเซฮุนหัวเราะเย็นๆ ยิ้มออกมาอย่างทุกใจขณะที่จงอินกำลังโดนพี่ๆ มะรุมมะตุ้มช่วยกันแต่งตัว เมินสายตาน่าสงสารของจงอินไป กดส่งข้อความไปหาพี่ดีโอและพี่จุนมยอนว่ากำลังทำอะไรให้ช่วยถ่วงเวลาไว้ให้

รับรอง ปาร์คชานยอลต้องถูกใจของขวัญปีใหม่ชิ้นนี้แน่ เย่เฮท!

……………………………………………………

“ซื้อของมาเยอะแบบนี้ จะกินหมดไหมเนี่ย” ชานยอลพูดขึ้นมาเพราะทั้งสองมือเต็มไปด้วยถุงขมและของกิน

“ไม่พอสิไม่ว่า คนในวงเรากินกันน้อยซะเมื่อไหร่” ดีโอพูดขึ้นมือก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง

“มาเดี๋ยวผมช่วยถือ” มันเน่ขอวงเดินเข้ามาก่อนจะช่วยพี่ๆ ถือของผิดวิสัย จนชานยอลเลิกคิ้วมอง ทุกทีเซฮุนมันหรอจะช่วยพี่ ไม่มี!

“เอาไปใส่จานให้ด้วย เอ้าคริส…ช่วยอาไปใส่จานหน่อย” ดีโอบอกทุกคนที่เขาเห็นให้ช่วยเอาของกินใส่จาน ผมสอดส่องมองหาไคแต่ก็ไม่เห็นเลยสะกิดถามเข้ามักเน่

“ไคไปไหนอ่ะ หลับแล้วหรอ”

“ยังไม่หลับหรอก แหม…มาถึงก็ถามหาอะไรจะห่างกันไม่ได้ขนาดนั้น” เสียล้อเลียนจากมักเน่ของวงดังขึ้น ปาร์คชานยอลไม่ได้สนใจที่เจ้ามักเน่ล้อตัวเอง ยังสอดสายตาหาคนที่ต้องการต่อไป

พอจัดของเสร็จเอ็กโซแต่ละคนก็ออกมาจากห้องเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ทุกคนนั่งที่โซฟาเตรียมตัวจะกินกันแล้ว แต่ชานยอลยังคงถามหาไคอยู่

“รอไคก่อนสิ…ไคไปไหนเนี่ย” ชานยอลบ่นขึ้นกับตัวเองเพราะเดินไปหาที่ห้องเจ้าตัวก็ไม่เจอ ตามใครก็ไม่มีใครตอบจนน่าสงสัย

“เดี๋ยวก็มาแล้ว มันทำใจอยู่” เซฮุนพูดขึ้นมาทำให้ปาร์คชานยอลงงกว่าเดิม ทำใจอะไร แค่มากินอาหารด้วยกัน ต้องทำใจเลยหรอ

“มาเร็วๆน่า จงอิน” เสียงไอ้หมาแบคดังขึ้นมาจากหน้าประตูก่อนจะดันผู้หญิง? ที่ใส่ชุดเดรสกระโปรงเดินเข้ามาแบบไม่เต็มใจ พอเงยหน้าไปมองหน้าเท่านั้นแหละ ผมก็ใจกระตุกเลย

“เนื่องจากผมกับจงอินตอนวันเกิดพี่ซื้ออะไรมาให้ไม่ได้เรื่อง ผมเลยขอแก้ตัวเป็นของขวัญปีใหม่ เป็นซานด่าร่าเว่อร์ชั่นจงอิน  ซาน อินน่า!!!”

 เซฮุนพูดด้วยเสียงร่างเริงต่างจากจงอินที่หน้าบูด เดินเข้ามาพร้อมกับแบคฮยอนที่หัวเราะตามหลัง และสมาชิกแต่ละคนที่อดยิ้มกับภาพตรงหน้า  

พอถึงโซฟาก็ผลักจงอินไปนั่งตักชานยอลพอดี คนผิวแทนหน้าขึ้นสีระเรื่อส่งสายตาคาดโทษเซฮุนตัวต้นคิดไว้เลยที่ต้องมาทำอะไรหน้าอายแบบนี้

“มากินกันเลย!! พี่ชานยอลฝากดูแลอินน่าด้วยนะ”

“ไอ้เซฮุน!!” จงอินพูดเสียงดังกลบอาการเขิน แต่เซฮุนเพียงหัวเราะส่งมา มือหนาของชานยอลที่วางบนเอวทำให้จงอินไม่กล้าจะขยับไปไหน มันเขินจนทำตัวไม่ถูก ยิ่งเห็นสายตาพราวระยับจ้องมองตัวเองในระยะประชิดยิ่งแก้มแดงขึ้น

“กินไก่สิ อินน่า” ปาร์คชานยอลช่างรับมุกเซฮุนได้ดีเหลือเกิน หยิบไก่มาให้แล้วเรียกชื่อที่เซฮุนมันใช้เรียก ถึงเขินแค่ไหนแต่ก็ยอมรับไก่มาแล้วนั่งกิน หลบสายตาล้อเลียนของเพื่อนๆ ในวงที่จ้องมองมา

ปาร์คชานยอลหุบยิ้มไม่ได้เลย เมื่อเห็นจงอินในเว่อร์ชั่น ซานดาร่าขวัญใจเขา  ตั้งแต่จงอินในชุดเดรสที่น่าจะยืมชุดของพี่โคดี้มา รวมทั้งวิกผมสีดำนี่ด้วย ดูก็รู้ว่าแบคฮยอนคงจัดการแปลงโฉมจงอินขี้เซาของเขาให้ทั้งหมด

ดวงตาเฉี่ยวที่กรีดอายหนาเผยเพิ่มเสน่ห์เจ้าตัว รวมถึงริมฝีปากสีสวยน่าจูบนี่ด้วย

ถูกใจปาร์คชานยอลจริงๆ!!

“มองอยู่นั่นแหละ กินบ้างสิชานยอล” พี่คริสเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นน้องชายตัวเองยังมองคนที่นั่งไม่วางตา ชานยอลหันไปกินบ้างเมื่อโดนสายตาล้อเลียนจากทุกคนส่วนทีนั่งบนตักยังตั้งใจกินไม่มองหน้าผมสักที ดูก็รู้ว่าเขินจนไม่กล้าสบตา

อย่าถามว่าทำผมชอบมองจงอิน ก็เจ้าตัวมีเสน่ห์จะตายไปยิ่งมองก็ยิ่งหลง  ยิ่งเวลายิ้มยิ่งน่ารักขึ้นไปอีก ทุกคนคิดเหมือนผมใช่ไหม

“จงอิน ถ่ายรูปกัน” จื่อเทาลุกขึ้นมาก่อนจะกอดคอจงอินบังคับให้หันไปมองกล้อง

“ไม่เอานะเทา!” คนผิวสีแทนพยายามหันหน้าหนีเทาที่บังคับให้กันไปมองกล้อง พี่คริสเข้ามาช่วยเทาจับจงอินให้หันไปมองกล้อง พอเทาได้รูปเรียบร้อยก็หัวเราะขึ้นอย่างชอบใจ จงอินยกขาขึ้นเตรียมถีบเทาแต่พอนึกขึ้นได้ว่าใส่กระโปรงอยู่ก็รีบหุบขาลง

“ฝากไว้ก่อนเถอะพวกมึง!” จื่อเทากับเซฮุนหัวเราะกันคิกคักไม่สนใจจงอินที่นั่งหน้าบูด

“ปล่อยเอวได้แล้วพี่ชาน จะลงไปนั่งข้างล่าง” จงอินหันมาบอกผม

“นั่งตักพี่นี่แหละ จะไปนั่งข้างล่างทำไมให้เมื่อย” ผมกระซิบข้างหูเจ้าตัว กระชับมือที่เอวจนกอดไว้เต็มๆ ไม่แคร์สายตาเพื่อนร่วมวง

“อย่าเพิ่งทำอะไรกันตรงนี้ เกรงใจนิดนึงนะไอ้ชานยอล” แบคฮยอนพูดขึ้นทำท่ากระแอมแต่สายตาพราวระยับ พอทุกคนกินกันเสร็จก็เริ่มจะแยกย้าย

ผมปล่อยจงอินให้เป็นอิสระก่อนเจ้าตัวจะเดินไปเอาเรื่องเซฮุน พี่คริสเดินเข้ามากอดไหล่ผม

“ถูกใจไหมชานยอล นี่เซฮุนมันเป็นคนต้นคิดเลยนะเนี่ย”  ผมมองจงอินไม่วางตา

“ถูกใจดิ สงสัยต้องให้รางวัลเจ้ามักเน่มันบ้าง” พี่คริสหัวเราะขึ้นก่อนจะเดินกลับไปหาคนของตัวเองที่นั่งกินขนมไม่เลิก

“อย่าเพิ่งกระชากหัวดิจงอิน นี่ทำนานนะ!” แบคฮยอนพูดขึ้นเมื่อจงอินพยายามกระชากหัวออก

“ก็มันรำคาญอ่ะพี่ มันคัน!” ทั้งสองคนเถียงกันเรืองนี้ ก่อนเซฮุนจะตีมือจงอินที่พยายามกระชากวิกผมออก

“พี่ชาน…เอาอินน่าไปเลย จัดการด้วย” ผมเดินเข้าไปไม่เท่าไหร่จงอินก็ถูกผลักมาปะทะอก ผมรับเจ้าตัวไว้ก่อนจะสบตากับนัยน์ตาสุกใสที่มองมาอย่างขวยเขิน

“ไปคุยกับพี่ในห้องดีกว่า” ไม่รอให้จงอินพูดอะไรผมก็ลากเจ้าตัวเข้าห้องนอนผมแล้วล็อคประตูเรียบร้อยกันคนขัดจังหวะ

 นี่ผมไม่ได้คิดชั่วอะไรเลยนะ J

   “ลากเข้ามาทำไมพี่ชาน” เจ้าตัวพูดขึ้นทำหน้าไม่ไว้ใจผม พอเดินเข้าไปเจ้าตัวก็เดินถอยไปเรื่อยๆจนชิดผนังหมดทางหนีนั่นแหละถึงหยุด

“ทำไมจงอินชอบหนีพี่จัง พี่น่ารำคาญหรอ” ชานยอลพูดขึ้นยืนบังทางหนีจงอินไว้ เชยใบหน้าให้มาสบตากับตัวเอง นัยน์ตาใสเสหลบไปก่อนจะพูดงึมงำ

“เปล่าสักหน่อย”

“เปล่าแล้วทำไมถึงชอบหนีพี่ พี่หน้าแตกทุกตอนเลยนะที่จงอินไม่สนใจพี่ บางทีพี่ก็น้อยใจนะ จงอินคงรำคาญพี่จริงๆ งั้นต่อไปพี่ยุ่งกับจงอินแล้วก็ได้” พอพูดด้วยน้ำเสียงแววตัดพ้อจงอินก็เงยหน้ามาสบตาผมทันที

“มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ผมแค่เขิน!” พอพูดออกไปเจ้าตัวก็หน้าแดงระเรื่อ  ยิ่งเห็นรอยยิ้มของคนเป็นพี่ที่ได้ยินประโยคเมื่อกี้ก็อยากจะย้อนเวลากลับไป

“จะเขินทำไม พี่เป็นแฟนคลับไคนะ พี่ก็ต้องสนใจแต่ไคสิ” คำพูดเหมือนจะบอกความในใจทำเอาคนผิวแทนเขินมากขึ้นไปอีก ที่จริงที่ทำเป็นไม่สนใจเพราะมันเขินมากต่างหาก

ลองมีคนมาเอาใจตลอดเวลาสิ แถมยังแสดงออกขนาดนี้ ไม่เขินก็บ้าแล้ว!

“พี่รักจงอินนะ พี่พูดจริงๆ ทำไมไม่สนใจพี่บ้างเลย อย่าเอาแต่ผลักไสพี่สิ อินน่า” ชานยอลรวบเอวบางเข้ามาในอ้อมกอด เชยใบหน้าคมเข้มขึ้นไปรับจูบแสนหวานที่เจ้าตัวเต็มใจมอบให้ ทนไม่ไหวตั้งแต่เห็นนัยน์ตาใสที่เหมือนกลัวผมจะน้อยใจ ใส่ใจผมขนาดนี้ไม่รักก็บ้าแล้ว

“รักพี่บ้างหรือเปล่า อินน่า” ชานยอลกระซิบข้างหูเจ้าตัวก่อนจะเป่าลมร้อนใส่ สบตาจงอินในระยะประชิดจ้องไปในนัยน์ตาเพื่อเค้นคำตอบ

“อย่าเรียกด้วยชื่อนั้น” จงอินเอ่ยออกมาเสียงอ่อยๆ ก้มหน้างุดกับแผงอกชานยอลหนีสายตาที่จ้องมองมา

“อินน่า อินน่า อินน่า” ชานยอลเรียกชื่อตัวเสียงหวานซ้ำๆ เรียกแก้มแดงๆ จากคนที่ซบที่แผงอกได้ชะงัก ชานยอลเดินพาจงอินไปที่เตียง ดึงคนผิวสีแทนมานั่งตักก่อนจะจับใบหน้าให้หันมาสบตา

จงอินหน้าแดงไปหมด ไม่อยากจะจ้องนัยน์ตาที่เหมือนจะกลืนกินเขาทั้งตัวขนาดนี้

อีกนิดเดียวร่างกายคงจะแตกเพราะความร้อนจากข้างในแน่

“ตกลงรักพี่หรือเปล่าจงอิน” คราวนี้นัยน์ตาชานยอลจริงจังจนคนที่อยู่บนตักนิ่งไปเพราะโดนสายตาร่างสูงตรึงไว้  ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันจ้องนัยน์ตาคนเป็นพี่กลับไป พูดด้วยเสียงแผ่วเบา

“รัก”

“อะไรนะไม่ได้ยินเลย” ชานยอลพูดขึ้นเอียงหูไปที่ริมฝีปากบางที่เพิ่มพูดคำเมื่อครู่ ที่จริงได้ยินชัดเลยล่ะแต่อยากได้ยินอีก

“รัก” จงอินพูดขึ้นมาอีกรอบก่อนจะเบนหน้าหนี ที่จริงก็รักคนตรงหน้านี่มานานแล้ว แต่พอเจอรุกหนักๆ มันก็ไปไม่เป็นจนกลายเป็นหนี  รู้นะว่าที่ชานยอลทำทั้งหมดเขารู้สึกยังไง แต่ก็ยังชอบทำเป็นไม่รู้อยู่เรื่อย

“น่ารักที่สุดเลย จงอินของชานยอล” ร่างสูงหอมแก้มใสก่อนจะระดมหอมแก้มจนจงอินต้องเอามือมาดันใบหน้าไว้

“พอได้แล้ว ปล่อยด้วย!” ชานยอลไม่ปล่อยแถมยังอุ้มจงอินไปนอนลงที่เตียงนุ่ม ผมสีดำสยายลงกับเตียงนอน ชานยอลเกลี่ยแก้มใสก่อนจะกดจมูกลงไปอีกรอบ

“ไหนๆ แล้ว จงอินอุตส่าห์เป็นของขวัญให้ปีวันปีใหม่ พี่ขอแกะเลยแล้วกัน” ไม่ทันตั้งตัวมือหนาก็สอดเข้าไปในกระโปรงลูบไปตามต้นขาสีน้ำผึ้ง

“มะ…ไม่เอานะ อย่าบ้าจี้ตามไอ้เซฮุนสิพี่ชานยอล” นัยน์ตาจงอินสั่นระริก มองซ้ายขาวหาทางหนี แต่ดูเหมือนว่าร่างที่คร่อมอยู่จะใหญ่เกินไป เพราะไม่ว่าจะมองยังไงจงอินก็หนีออกไปไม่ได้เลย

“พี่อยากแกะของขวัญแค่นั้นจริงๆ”

ฉากไม่เหมาะสม

ชานยอลถอนแก่นกายออกมาก้มลงจูบที่กระหม่อมจงอิน

“พี่ก็รักจงอินเหมือนกัน รักมากๆ อย่าเมินพี่อีกนะไม่งั้นพี่น้อยใจจริงๆ ด้วย” จงอินมองชานยอลก่อนจะเสตาหลบ

“ก็มันเขินนี่! พี่ชานยอลเล่นจีบออกสื่อขนาดนั้น” ชานยอลหัวเราะออกมารวบเอวบางเข้ามาในอ้อมกอด อดใจไม่ไหวจนต้องฝังจมูกลงบนแก้มนุ่มอีกรอบ

“พี่รักใครพี่ก็บอกว่ารัก ชอบใครก็บอกว่าชอบ จะให้พี่โกหกตัวเองหรือไง ก็พี่ทั้งรักทั้งหลงไคสุดๆ” พอเจอคำพูดหวานขนาดนี้ จงอินแก้มแดงระเรื่อขึ้นอีก  คาดว่าถ้าพี่ชานยอลพูดแบบนี้บ่อยๆ หัวใจต้องวายตายกะทันหันแน่ๆ

“มันโจ่งแจ้งไปนะบางที แล้วไม่ต้องมาพูดหวานๆ เลยเขิน” ชานยอลเกลี่ยใบหน้าใสนุ่มมือเล่นอย่างชอบใจ ที่เห็นคนในอ้อมกอดเขิน

“ไม่ทันแล้วอินน่า เพราะพี่จะบอกทุกคนย้ำๆ ว่าพี่อ่ะ แฟนไคJ ”

30 นาทีก่อนหน้านั้น

“ไอ้ชานยอลมันล็อคประตูว่ะ รอบคอบจริ๊ง” แบคฮยอนบอกทุกคนที่มารอลุ้นกันหน้าห้อง เซฮุนยิ้มที่แผนของตัวเองประสบความสำเร็จ ไอ้พี่ชานก็รุกเกินไอ้จงอินก็ชอบหนี ถ้าไม่บังคับชาตินี้จะได้ลงเอยกันหรือเปล่าไม่รู้

“ก็มันรู้นิสัยแกไงว่าจะเข้าไปแกล้งมัน” ลู่หานบอกแบคฮยอนก่อนทุกคนจะลงความเห็นว่าจริง แบคฮยอนเดินเข้าไปหาดีโอ

“เหลือกดูมันพวกมันหัวเราะเขาสิ” ดีโอส่ายหน้าก่อนจะล็อคคอแบคฮยอนไว้

“เรียกใครว่าเหลือก ไอ้หมาแบค!!”

“งานนี้กูไม่ยุ่งเคลียร์กันเองนะ” ลู่หานบอกก่อนจะบอกให้ทุกคนเข้าห้องไป เหลือแต่แบคฮยอนกับดีโอไว้

“เมียจ๋าอย่าโหดกับเขาสิ!!” เสียงโวยวายของแบคฮยอนดังขึ้นมาแต่ทุกคนก็ไม่ได้สนใจ   

………………………………………………………

ช่วงแมวพิมพ์ = =

Happy new year 2014 นะทุกคน ขอให้มีความสุขถ้วนหน้า อัพเลยปีใหม่วันหนึ่งไม่เป็นไรเนอะ 55555 ส่วนที่ตัดฉับไปหาอ่านได้จาก แทก #ชคคท เลยจ้า