คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : - - บะหมี่เค็มๆ กับ ใจชาๆ - -
: 7 :
เมื่อฉันกลับไปยังหอ นายมินจองก็จับจองที่หน้าโทรทัศน์ สายตาดูโทรทัศน์ปากก็ดูดเส้นบะหมี่
ช่างเป็นภาพที่อุบาทว์จริงๆ -..-
แล้วนี่ยัยมีนาหายพระเศียรไปไหนกันเนี่ย
“กลับมาแล้วเหรอ เฮอะ เด็กเลว!”
หมะ.....หมอนี่กล้าพูดยังงี้กับฉันเรอะ!
“นายกล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้! อยากตายเหรอไง!”
“ก็แล้วคนที่โดดเรียนไปเที่ยวเล่นนี่ยังเรียกว่าเด็กดีอยู่เหรอ”
(รู้สึกมันเข้าๆตัวยังไงก็ไม่รู้แฮะ by ผู้เขียน)
“แล้วฉันชวนนายโดดแล้วเหรอไง งี่เง่า!”
“เป็นผู้หญิงรึเปล่า ผู้หญิงเค้าพูดแบบนี้กันเหรอไง”
“แล้วนายเห็นฉันเป็นเพศอะไรล่ะ ไอ้บ้านี่ แล้วนี่มีนาไปไหน”
“ยัยนั่นจะไปไหนก็ไม่เกี่ยวกับฉันนี่”
ยังเป็นญาติกันอยู่รึเปล่าฟะ
“ฉันถามนายดีๆแล้วนะ”
“เฮอะ ยัยนั่นน่ะ ไปไหนก็ไม่รู้ เพิ่งออกไปเมื่อกี้ ไม่สวนกันเหรอ”
ถ้าสวนคงไม่ถามให้เสียอารมณ์หรอกย่ะ
ฉันถอนหายใจแล้วเดินเข้าห้องไป
เฮ้อ.........นี่ฉันต้องอยู่กับอีตาบ้านี่สองต่อสองเหรอเนี่ย
ไม่อยากจะเชื่อเล้ย ฉันกดมือถือโทรหามีนา แต่ยัยนั่นไม่รับสาย -_-^
อุ้ย! แม่เจ้า มือถือตก
ฉันก้มลงไปหยิบมือถือขึ้นมา แต่สิ่งที่ทำให้ฉันชะงักค้างท่าก้มหัวก็คือ วัตุสีน้ำตาลที่มีสายเอ็น
....กีตาร์ตัวนั้น...
แล้วภาพของอึนจินก็เข้ามาให้หัวสมองของฉันราวกับเทปที่เล่นซ้ำไปมา
* ก๊อกๆ *
เสียงเคาะประตูช่วยปลุกฉันจากภวังค์
“มีอะไร”
ฉันถามมินจองที่ยืนถือชามบะหมี่อยู่ข้างหน้า
“กินอะไรมาหรือยัง”
“...เอ่อ”
โครก.........~
อ้าว ท้องทรยศ ดันส่งเสียงครางออกมา ฉันรู้สึกร้อนผ่าวๆที่หน้าขึ้นมาทันที
“ฮ่าๆ ว่าแล้วเชียว ฉันต้มละหมี่เผื่อเธอด้วย มากินด้วยกันสิ”
“ไม่เป็นไรอ่ะ”
“จะทรมานพยาธิในท้องก็หันดูแลสุขภาพตัวเองหน่อย”
“-_-^”
สรุปแล้ว ฉันก็ออกมากินบะหมี่กับนายนั่น
“อ๊าย เค็มปี๋เลย! >O< ฉันทำกระปุกเกลือหล่อนใส่เหรอไง!”
“ก็ฉันนึกว่ามันเป็นกระปุกน้ำตาลนี่ กินๆไปเถอะน่า เรากินเพื่ออยู่ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน”
กลายเป็นฉันที่โดนตอกกลับอย่างไร้เยื่อใย
ฉันก้มหน้าก้มตากินบะหมี่ที่อยู่ตรงหน้า ข้างๆฉันคือมินจองที่โซยเอาๆอย่างตายอดตายอยาก
อืม....จะว่าไปก็อร่อยแบบแปลกๆเหมือนกันนะ
+ + + + + + + +
โปรดติดตามตอนต่อไป
To Be Next*
ความคิดเห็น