คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ....การกลับมาของเขา...
ตอนนี้ที่ที่ฉันยืนอยู่คือโรงหนัง -..- ภูมิใจชะมัดได้มาดูหนังกับคนหล่อเนี่ย
ถ้ายัยมีนารู้เข้าล่ะก็....ฮึๆ
มีหวังได้ฆ่าฉันหมกป่าอ่ะเด้ ก็ยัยบ้านั่นปลื้มรุ่นพี่ซึงฮยอนอยู่นินา
“ อ๊ะ ดูเรื่องนี้ดีกว่า “
รุ่นพี่พูดกับตัวเองแล้วเดินไปซื้อตั๋ว
“ มาสิ ^O^ ไม่ดูหนังเหรอ “
เอ่อ รุ่นพี่คะ หนูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ซื้อตั๋วหนังเรื่องอะไร -_-a
แต่ช่างเถอะ คนหล่อเลี้ยงหนังทั้งที เรื่องอะไรก็ดูหมดนั่นแหละ
สรุปว่า รุ่นพี่ซื้อหนังสือผี ซึ่งเป็นหนังที่ฉันเกลียดที่สุด >o<
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~ >_< “
ฉันเผลอตัวปล่อยเสียงกรี๊ดแล้วคว้าแขนรุ่นพี่หมับ
(ฮุๆ -..- เพิ่งเห็นข้อดีของหนังผี)
จะว่าไปแล้วเมือ่กี้ที่ฉันทำก็ไม่ต่างอะไรกับนางเอกที่ต้องการออเซาะพระเอกเลยนี่หว่า
“ ขอโทษค่ะ “
“ ฮ่าๆ ไม่เป็นไร เธอกลัวผีเหรอ “
“ -..-* ประมาณนั้นแหละค่ะ “
“ ฉันนี่แย่จริงๆที่ไม่ถามเธอว่าอยากดูเรื่องอะไร เอางี้ เราไปร้องคาราโอเกะกันดีกว่า “
“ แต่เรายังดูได้ไม่ถึงครึ่งเรื่องเลยนี่คะ “
“ แล้วจะดูให้จบทำไมล่ะ ดูไปเธอก็ไม่สนุกด้วยนินา “
รุ่นพี่ยิ้มให้อย่างใจดี กรี๊ดดดดดดดดดดดด มีนา >.< คนนี้ฉันขอนะ >O<
(รุ่นพี่เขาไม่ใช่สิ่งของนะยะ -_-! << คนเขียน)
รุ่นพี่คว้าข้อมือฉันแล้วลากฉันออกจากโรงหนังไป
ฉันโค้งหัวขอโทษคนดูคนอื่นๆตลอดทางที่ออกจากแถวที่นั่ง
ทันทีที่ออกมาจากโรงหนังรุ่นพี่ก็ลากฉันไปยังร้านคาราโอเกะทันที
“ ป้าฮะ มีห้องว่างมะฮะ “
“ ด้านในสุดเลยจ้ะ ปลอดคนที่สุดแล้ว -..- “
อ้าวป้า พูดงี้หมายความวาไงเนี่ย -_-^^^
ฉันกับรุ่นพี่พลัดกันร้องเพลงจนคอแทบแตก
แต่มันส์ชะมัดเลย วู้ปี๊ >O<
เห็นทีต้องคอยจ้องเวลาที่รุ่นพี่จะโดเรียนแล้วมาด้วยกันบ่อยๆซะแล้ว ^O^
(นี่ตูคิดอะไรของตูอยู่ฟะ)
หลังจากที่เพลงที่......เอ่อ.........ที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้จบลง
ก็เป็นเวลาประมาณ 4 โมงเย็นพอดี
โอ๊ย คอแห้งชะมัดเลย >_<
เหมือนกับว่ารุ่นพี่จะอ่านใจฉันออก รุ่นพี่จึงอาสาไปซื้อน้ำมาให้ฉัน
และตอนนี้เราก็นั่งกันอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
ระหว่างที่รุ่นพี่ไปซื้อน้ำฉันก็ต้องนั่งอยู่คนเดียว
(ก็แหงซิยะ -_-^)
ฉันจ้องมองนักดนตรีคนหนึ่งที่กำลังดีดกีตาร์อยู่ใกล้ๆกับสระน้ำ
นักดนตรีคนนั้นดูคุ้นตาเหลือเกิน ถ้าเอาหมวกสีน้ำเงินนั้นออก
และเขาหน้าอ่อนกว่านี้ และขาวกว่านี้อีกหน่อยล่ะก็
ต้องใช่เขาแน่ๆ.........
เหมือนนักดนตรีคนนั้นจะรู้ว่าฉันจ้องมองอยู่ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับฉันพอดี
ช่วงขณะนั้นฉันรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นจุกที่ลำคอ
คอที่แห้งของฉันยิ่งแห้งผากเข้าไปใหญ่
มันตรงกันข้ามกับดวงตาของฉันที่รื้อด้วยน้ำตา
“ ไม่เจอกันนานเลยนะโบคยอง ^-^ “
“ อือ..... ”
ฉันพยายามกลั้นสะอื้น ฉันไม่นึกเลยว่าจะมาเจอกับอึนจินที่นี่ได้
“ เธอสบายดีใช่มั้ย “
“ อือ “
“ ดูเธอสวยขึ้นนะ ^-^ “
“ ก็ตั้งแต่เลิกกับนายมันก็มีแต่เรื่องดีๆเข้ามานี่นา ^-^ “
ฉันฝืนตัวเองพูด กับไอ้บ้าคนนี้ทำไมฉันต้องร้องไห้ให้มันด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
“ ฮันโบคยอง >O< “
เสียงรุ่นพี่ปลุกฉันให้ตื่นจากการมองหน้าอึนจิน
“ เพื่อนเหรอ? “
“ เปล่าค่ะ แค่คนรู้จัก รุ่นพี่คะ เราไปกับเถอะค่ะ “
“ อ๊ะ ตาเธอแดงๆนะ เป็นอะไรไปอ่ะ “
“ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เราไปกันเถอะค่ะ “
ฉันพูดแล้ววิ่งออกมจากที่ตรงนั้น
ทำไมถึงเป็นฉันที่ต้องวิ่งหนี..........ทำไมต้องเป็นฉันทุกทีที่ร้องไห้
ไม่ยุติธรรมสำหรับฉันเลย.......... 2 B NexT
++++++++++++++++
ความคิดเห็น