ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความฝัน กีต้าร์ และวันวาน
เช้าวันนี้เป็นวันจันทร์….และเวลานี้ก็ได้เวลาที่เด็กดีทั้งหลายจะต้องไปโรงเรียนแล้ว นั่นเหมารวมถึงฉันและมีนาด้วย ในขณะที่ฉันกำลัง
หม่ำขนมปังปิ้งทาแยมผิวส้มที่ฉันโปรดปรานและมินจองที่กำลังขยี้ตางัวเงียเพราะถูกปลุกให้ตื่นแต่เช้า มีนาก็กำชับเขาว่า
“นายห้ามออกไปไหนเด็ดขาด ย้ำเด็ดขาด!! ฉันไม่วางใจนายถึงแม่ว่านายจะแต่งตัวแบบผู้หญิ๊งผู้หญิงแค่ไหน อ้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหาร
เช้ากับอาหารกลางวันนะ ฉันทำให้แล้วล่ะ อยู่ในตู้เย็นจะกินก็เอามาอุ่นเวปก็แล้วกัน แล้วฉันกับโบคยองจะรีบกลับนะ ไม่เกิน 5 โมง
เย็น โอเค้??”
“อืมมมมมมม รู้แล้วจ้าาาา”
มินจองแกล้งดัดเสียงพร้อมทำหน้ายียวนใส่
“เฮ้ๆๆ ฮันโบคยองเธอจะกินอีกนานไหม ได้เวลาที่เราต้องไปแล้วนะ”
“แป๊ปหนึ่งนะ อึ่กๆๆ (เสียงกระดกน้ำ) ฮ่า…….ไปกลับเถอะ”
“บ๊ายบายนะสาวๆ ^O^”
มินจองโบกไม้โบกมือ วันนี้เป็นอะไรไม่รู้สังหรณ์ใจชะมัดว่าจะเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้น
………….
…………..ที่โรงเรียน
“โบคยอง >_< มาได้จังหวะพอดีเลย >O<”
วูรึม เพื่อนร่วมห้องถลาแล่นลมมาทางฉันซึ่งกำลังวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ มีนาขมวดคิ้วหากันด้วยความสงสัย ฉันยักไหล่ให้มีนาเป็นเชิง
บอกว่า ฉันก็ไม่เหมือนกันว่าวูรึมมีเรื่องอะไร
“เมื่อกี้นี้หัวหน้าห้องเพิ่งจะมาบอกเราว่าเดือนหน้าโรงเรียนจะมีประกวดวงดนตรี เธอก็รู้ว่าหัวหน้าห้องเราเป็นยังไงใช่ไหม”
รู้สิ หัวหน้าห้องเราเป็นพวกเกลียดการพ่ายแพ้และบ้าการแข่งขัน ว่าแต่มันเกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ย –O-
“เรารู้ว่าเธอเคยเล่นกีต้าร์ตอน ม.ต้น เพราะงั้นเธอช่วยมาเป็นมือกีต้าร์ให้เราหน่อยได้ไหม >_<”
“ไม่!!!”
ฉันตอบรวดเร็วและดังลั่น ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยที่เสียงของฉันมันเปล่งออกมาเหมือนกับเป็นการตวาดวูรึม ฉันเลยต้องยิ้มแห้งๆให้เธอและ
พูดเสียงเบาลง
“โทษทีนะ ฉันไม่สะดวกน่ะ”
“อะไรกันโบคยอง เราขอแค่นี้ไมได้เหรอ เพื่อห้องเรานะ”
วูรึมพูดด้วยน้ำเสียงหน้าสงสาร
“แต่…….วูรึม……ฉัน…….”
ฉันพูดได้ไม่เต็มเสียงนัก มีนาที่อยู่ข้างๆฉันเลยพูดขึ้นว่า
“ฮยอนวูรึม ไว้เธอค่อยมาพูดเรื่องนี้กับโบคยองใหม่นะ ตอนนี้เราไม่สะดวก”
“มีนา เธอช่วยพูดกับโบคยองให้ทีสิ”
วูรึมยังไม่ละความพยายามในขณะที่ฉันกัดริมฝีปากแน่น
“วูรึม”
“…….”
“โทษทีนะ ตายจริง นี่ได้เวลาเรียนคาบแรกแล้วนี่นา เธอรีบไปนั่งที่สิ เดี๋ยวอาจารย์ก็โมโหอีกหรอก”
วูรึมเดินออกไปด้วยความผิดหวัง มีนาวางมือของหล่อนลงบนไหล่ฉันพร้อมบีบมันเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะโบคยอง”
“อืม”
ฉันตอบเสียงพร่า ให้ตายสิ กีต้าร์บ้าบออะไรกัน ฉันไม่เอาด้วยหรอก เพราะมันจะทำให้ฉันนึกถึงใครบางคนที่เป็นความเจ็บช้ำสำหรับ
ฉัน
………………
………พักกลางวัน
“ตายแล้ว!!!”
มีนาร้องเสียงหลง
“อะไรเหรอมีนา”
ฉันที่สงบสติอารมได้แล้วถามหล่อน
“ก็ข้าวกล่องน่ะสิ แนลืมเอามาจากห้อง เฮ้อ จะบ้าตาย”
“งั้นเราไปซื้อขนมปังที่โรงอาหารก็ได้”
“แต่ฉันอุตส่าห์ทำมันแล้วนะ”
“ป่านนี้มินจองคงกินมันหมดแล้วล่ะ อะ……เฮ้ย!!!”
คราวนี้เป็นฉันที่ร้องเสียงหลง
“มีอะไรเหรอโบคยอง”
“มินจอง!!! นายมาทำอะไรที่นี่!!!”
คำถามของฉันคงเป็นคำตอบสำหรับมีนาได้ดี เธอลุกขึ้นแล้วมองเขาอย่างกับจะฆ่าให้ตาย
“ไอ้ตัวปัญหา บอกแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าไม่ให้ออกมา”
“ฮิๆ ถ้าฉันไม่ออกมา เด็กนักเรียนแถวนี้สองคนคงได้อดมื้อกลางวันแน่”
มินจองว่าพร้อมยื่นข้าวกล่องที่มีนาทำออกมา
“รับไปสิ”
ฉันรับข้าวกล่องมา มินจองในชุดผู้หญิงดูน่ารักกว่าดาวโรงเรียนเราซะอีก ยัยเซมินจอมหมิ่นเอ้ย ถ้ามีการโหวตดาวโรงเรียนครั้งใหม่
มินจองคงจะได้คะแนนสูสีเธอเลย ถ้า……มินจองอยู่โรงเรียนเรานะ
“มีใครเห็นนายหรอืเปล่า”
“เต็มเลย ^O^” มินจองพูดด้วยน้ำเสียงสดใส “ยามเอย อาจารย์เอย นักเรียนเอย นี่ๆรู้ไหมว่า พวกนักเรียนชายมองฉันตามเป็นแถวเลย
ฮิๆ ตลกชะมัด”
ก็แหงล่ะสิ ออกจะน่ารักขนาดนี้นี่นะ
“แล้วก็ เมื่อกี้นี้ฉันไปห้องอาจารย์ใหญ่มา”
O_O!!!!
“เขาตกลงที่จะรับฉันเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้แล้ว”
“หะ??? นายล้อเล่นใช่ไหม???”
มีนาพูดรัวเร็ว
“พูดจริง อยู่ห้องคนเดียวมันเบื่อเหมือนกันนะ ฉันขอให้เพื่อนฉันที่นี่ช่วยทำเอกสารปลอมให้ ไม่ต้องห่วงนะไอ้หมอนี้ทำเนี้ยบ จับผิดไม่ได้
หรอก”
จะบ้าตาย สังหรณ์ใจไม่มีผิดว่าต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่าง มีนาแทบกระอักเลือดตายแน่ะ
“จากนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ”
มินจองยิ้มสว่างไสวในขณะที่มีนาทำท่าเหมือนจะเป็นลม
……………..
เมื่อกลับมาถึงที่ห้องมีนาก็วีนแตก หล่อนกับมินจองเถียงกันอย่างไม่เกรงใจฉันเลย TT___TT
ดังนั้นฉันจึงกลับเข้าห้องนอนของฉัน ห้องนอนที่เต็มไปด้วยสีฟ้าราวกับอยู่บนสวรรค์ของฉัน
ฉันคว้าเจ้าหมีน้อยตัวโปรดมากอดแล้วหลับปุ๋ยทั้งๆที่ใส่ชุดนักเรียนอยู่……แล้วฉันก็ฝัน ฝันร้ายซะด้วย
………ในความฝันของฉัน
ฉันที่ย้อนกลับไปเป็นเด็ก ม.ต้นกำลังเล่นกีต้าร์อย่างมีความสุขอยู่ในห้องซ้อมดนตรี ในตอนนั้นเองที่ประตูห้องซ้อมเปิดออกมา อึนจิน
เดินเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้ม อึนจิน…….แฟนที่น่ารักของฉัน เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันเริ่มเล่นกีต้าร์
“ไง เจ้าหญิง”
เขาทัก เขามักเรียกฉันว่าเจ้าหญิงเสมอ ฉันยิ้มไม่ตอบ เอาคว้ากีต้าร์อีกตัวของเขาขึ้นมา
“เย็นนี้ว่างม่ะ”
“ก็ว่างนะ มีอะไรเหรอ”
“หลังจากซ้อมเสร้จไปหาอะไรกินที่ร้านโอโซนกันหน่อยม่ะ ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วยน่ะ”
“อื้ม”
ฉันตอบตกลงทันที ฉันหยุดเล่นกีต้าร์แล้วโทรศัพท์หามีนาเพื่อบอกว่าวันนี้ฉันจะกลับดึก โดยมีเสียงกีต้าร์ของอึนจินเป็นแบร็คกราวด์
เมื่อซ้อมเสร็จ ฉันกับอึนจินไปร้านโอโซนด้วยกัน ฉันสั่งคาปูโน่ส่วนเขาสั่งเอสเปรสโซ่แบบที่เขาชอบ เรานั่งกันอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน
อึนจินคนเอสเปรสโซ่ของเขาไปมา
“มีอะไรกับฉันเหรอ”
ฉันถามอย่างหวาดกลัว ต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ
“……….ฉันคิดว่าเราน่าจะเลิกกันดีกว่านะ”
ตอนนั้นฉันอึ้ง รู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ไม่มีเสียงเปล่งออกมาจากปากฉัน
“ฉันขอโทษนะ แต่ฉันว่าฉันเจอคนที่ใช่มากกว่าเธอ………”
“………….”
“สักวันหนึ่งเธออาจจะรู้สึกดีใจก็ได้ที่เลิกกับฉัน……” แล้วเสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น “ฮัลโหลอึนจินพูดครับ ตอนนี้อยู่ที่ร้านโอโซน ได้เลยคร้า
บบบ ยินดีคร้าบเพื่อเจ้าหญิงที่น่ารัก เอ่อ โบคยอง ฉันต้องไปแล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เธอต้องเสียเวลากับฉัน”
แล้วเขาก็เดินออกไป เจ้าหญิงงั้นเหรอ?? เขายังมีเจ้าหญิงอีกคนนอกจากฉันอีกเหรอ แม่น้ำสายน้ำตาของฉันทะลักออกมา สายตาของ
ฉันเหลือบไปเห็นกีต้าร์ที่วางอยู่ข้างๆฉัน
………เธอดูน่ารักมากเวลาเล่นกีต้าร์ รู้ไหม เธอทำให้ฉันคลั่งเธอแทบบ้าแน่ะ เป็นแฟนกับฉันได้ไหม………
ประโยคที่อึนจินเคยพูดกับฉันดังขึ้นมาในโสตประสาท ตอนนั้นฉันกลับห้องพร้อมนัยตาที่แดงกล่ำ ฉันเล่าเรื่องอึนจินให้มีนาฟัง เธอโกรธ
แค้นเขามาก ถึงขนาดประกาศว่าอย่าให้เจอเขานะ ไม่งั้นเธอฆ่าเขาแน่ และในคืนนั้นเองที่ฉันเก็บกีต้าร์ตัวนั้นแล้วซ่อนมันไว้ที่ใต้เตียง
ฉันไม่อยากเห็นมันอีกต่อไป เห็นเกลียดมัน!!!
………………..
หม่ำขนมปังปิ้งทาแยมผิวส้มที่ฉันโปรดปรานและมินจองที่กำลังขยี้ตางัวเงียเพราะถูกปลุกให้ตื่นแต่เช้า มีนาก็กำชับเขาว่า
“นายห้ามออกไปไหนเด็ดขาด ย้ำเด็ดขาด!! ฉันไม่วางใจนายถึงแม่ว่านายจะแต่งตัวแบบผู้หญิ๊งผู้หญิงแค่ไหน อ้อ ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหาร
เช้ากับอาหารกลางวันนะ ฉันทำให้แล้วล่ะ อยู่ในตู้เย็นจะกินก็เอามาอุ่นเวปก็แล้วกัน แล้วฉันกับโบคยองจะรีบกลับนะ ไม่เกิน 5 โมง
เย็น โอเค้??”
“อืมมมมมมม รู้แล้วจ้าาาา”
มินจองแกล้งดัดเสียงพร้อมทำหน้ายียวนใส่
“เฮ้ๆๆ ฮันโบคยองเธอจะกินอีกนานไหม ได้เวลาที่เราต้องไปแล้วนะ”
“แป๊ปหนึ่งนะ อึ่กๆๆ (เสียงกระดกน้ำ) ฮ่า…….ไปกลับเถอะ”
“บ๊ายบายนะสาวๆ ^O^”
มินจองโบกไม้โบกมือ วันนี้เป็นอะไรไม่รู้สังหรณ์ใจชะมัดว่าจะเกิดเรื่องอะไรบางอย่างขึ้น
………….
…………..ที่โรงเรียน
“โบคยอง >_< มาได้จังหวะพอดีเลย >O<”
วูรึม เพื่อนร่วมห้องถลาแล่นลมมาทางฉันซึ่งกำลังวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ มีนาขมวดคิ้วหากันด้วยความสงสัย ฉันยักไหล่ให้มีนาเป็นเชิง
บอกว่า ฉันก็ไม่เหมือนกันว่าวูรึมมีเรื่องอะไร
“เมื่อกี้นี้หัวหน้าห้องเพิ่งจะมาบอกเราว่าเดือนหน้าโรงเรียนจะมีประกวดวงดนตรี เธอก็รู้ว่าหัวหน้าห้องเราเป็นยังไงใช่ไหม”
รู้สิ หัวหน้าห้องเราเป็นพวกเกลียดการพ่ายแพ้และบ้าการแข่งขัน ว่าแต่มันเกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ย –O-
“เรารู้ว่าเธอเคยเล่นกีต้าร์ตอน ม.ต้น เพราะงั้นเธอช่วยมาเป็นมือกีต้าร์ให้เราหน่อยได้ไหม >_<”
“ไม่!!!”
ฉันตอบรวดเร็วและดังลั่น ฉันรู้สึกผิดเล็กน้อยที่เสียงของฉันมันเปล่งออกมาเหมือนกับเป็นการตวาดวูรึม ฉันเลยต้องยิ้มแห้งๆให้เธอและ
พูดเสียงเบาลง
“โทษทีนะ ฉันไม่สะดวกน่ะ”
“อะไรกันโบคยอง เราขอแค่นี้ไมได้เหรอ เพื่อห้องเรานะ”
วูรึมพูดด้วยน้ำเสียงหน้าสงสาร
“แต่…….วูรึม……ฉัน…….”
ฉันพูดได้ไม่เต็มเสียงนัก มีนาที่อยู่ข้างๆฉันเลยพูดขึ้นว่า
“ฮยอนวูรึม ไว้เธอค่อยมาพูดเรื่องนี้กับโบคยองใหม่นะ ตอนนี้เราไม่สะดวก”
“มีนา เธอช่วยพูดกับโบคยองให้ทีสิ”
วูรึมยังไม่ละความพยายามในขณะที่ฉันกัดริมฝีปากแน่น
“วูรึม”
“…….”
“โทษทีนะ ตายจริง นี่ได้เวลาเรียนคาบแรกแล้วนี่นา เธอรีบไปนั่งที่สิ เดี๋ยวอาจารย์ก็โมโหอีกหรอก”
วูรึมเดินออกไปด้วยความผิดหวัง มีนาวางมือของหล่อนลงบนไหล่ฉันพร้อมบีบมันเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะโบคยอง”
“อืม”
ฉันตอบเสียงพร่า ให้ตายสิ กีต้าร์บ้าบออะไรกัน ฉันไม่เอาด้วยหรอก เพราะมันจะทำให้ฉันนึกถึงใครบางคนที่เป็นความเจ็บช้ำสำหรับ
ฉัน
………………
………พักกลางวัน
“ตายแล้ว!!!”
มีนาร้องเสียงหลง
“อะไรเหรอมีนา”
ฉันที่สงบสติอารมได้แล้วถามหล่อน
“ก็ข้าวกล่องน่ะสิ แนลืมเอามาจากห้อง เฮ้อ จะบ้าตาย”
“งั้นเราไปซื้อขนมปังที่โรงอาหารก็ได้”
“แต่ฉันอุตส่าห์ทำมันแล้วนะ”
“ป่านนี้มินจองคงกินมันหมดแล้วล่ะ อะ……เฮ้ย!!!”
คราวนี้เป็นฉันที่ร้องเสียงหลง
“มีอะไรเหรอโบคยอง”
“มินจอง!!! นายมาทำอะไรที่นี่!!!”
คำถามของฉันคงเป็นคำตอบสำหรับมีนาได้ดี เธอลุกขึ้นแล้วมองเขาอย่างกับจะฆ่าให้ตาย
“ไอ้ตัวปัญหา บอกแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าไม่ให้ออกมา”
“ฮิๆ ถ้าฉันไม่ออกมา เด็กนักเรียนแถวนี้สองคนคงได้อดมื้อกลางวันแน่”
มินจองว่าพร้อมยื่นข้าวกล่องที่มีนาทำออกมา
“รับไปสิ”
ฉันรับข้าวกล่องมา มินจองในชุดผู้หญิงดูน่ารักกว่าดาวโรงเรียนเราซะอีก ยัยเซมินจอมหมิ่นเอ้ย ถ้ามีการโหวตดาวโรงเรียนครั้งใหม่
มินจองคงจะได้คะแนนสูสีเธอเลย ถ้า……มินจองอยู่โรงเรียนเรานะ
“มีใครเห็นนายหรอืเปล่า”
“เต็มเลย ^O^” มินจองพูดด้วยน้ำเสียงสดใส “ยามเอย อาจารย์เอย นักเรียนเอย นี่ๆรู้ไหมว่า พวกนักเรียนชายมองฉันตามเป็นแถวเลย
ฮิๆ ตลกชะมัด”
ก็แหงล่ะสิ ออกจะน่ารักขนาดนี้นี่นะ
“แล้วก็ เมื่อกี้นี้ฉันไปห้องอาจารย์ใหญ่มา”
O_O!!!!
“เขาตกลงที่จะรับฉันเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้แล้ว”
“หะ??? นายล้อเล่นใช่ไหม???”
มีนาพูดรัวเร็ว
“พูดจริง อยู่ห้องคนเดียวมันเบื่อเหมือนกันนะ ฉันขอให้เพื่อนฉันที่นี่ช่วยทำเอกสารปลอมให้ ไม่ต้องห่วงนะไอ้หมอนี้ทำเนี้ยบ จับผิดไม่ได้
หรอก”
จะบ้าตาย สังหรณ์ใจไม่มีผิดว่าต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่าง มีนาแทบกระอักเลือดตายแน่ะ
“จากนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ”
มินจองยิ้มสว่างไสวในขณะที่มีนาทำท่าเหมือนจะเป็นลม
……………..
เมื่อกลับมาถึงที่ห้องมีนาก็วีนแตก หล่อนกับมินจองเถียงกันอย่างไม่เกรงใจฉันเลย TT___TT
ดังนั้นฉันจึงกลับเข้าห้องนอนของฉัน ห้องนอนที่เต็มไปด้วยสีฟ้าราวกับอยู่บนสวรรค์ของฉัน
ฉันคว้าเจ้าหมีน้อยตัวโปรดมากอดแล้วหลับปุ๋ยทั้งๆที่ใส่ชุดนักเรียนอยู่……แล้วฉันก็ฝัน ฝันร้ายซะด้วย
………ในความฝันของฉัน
ฉันที่ย้อนกลับไปเป็นเด็ก ม.ต้นกำลังเล่นกีต้าร์อย่างมีความสุขอยู่ในห้องซ้อมดนตรี ในตอนนั้นเองที่ประตูห้องซ้อมเปิดออกมา อึนจิน
เดินเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้ม อึนจิน…….แฟนที่น่ารักของฉัน เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันเริ่มเล่นกีต้าร์
“ไง เจ้าหญิง”
เขาทัก เขามักเรียกฉันว่าเจ้าหญิงเสมอ ฉันยิ้มไม่ตอบ เอาคว้ากีต้าร์อีกตัวของเขาขึ้นมา
“เย็นนี้ว่างม่ะ”
“ก็ว่างนะ มีอะไรเหรอ”
“หลังจากซ้อมเสร้จไปหาอะไรกินที่ร้านโอโซนกันหน่อยม่ะ ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วยน่ะ”
“อื้ม”
ฉันตอบตกลงทันที ฉันหยุดเล่นกีต้าร์แล้วโทรศัพท์หามีนาเพื่อบอกว่าวันนี้ฉันจะกลับดึก โดยมีเสียงกีต้าร์ของอึนจินเป็นแบร็คกราวด์
เมื่อซ้อมเสร็จ ฉันกับอึนจินไปร้านโอโซนด้วยกัน ฉันสั่งคาปูโน่ส่วนเขาสั่งเอสเปรสโซ่แบบที่เขาชอบ เรานั่งกันอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน
อึนจินคนเอสเปรสโซ่ของเขาไปมา
“มีอะไรกับฉันเหรอ”
ฉันถามอย่างหวาดกลัว ต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆ
“……….ฉันคิดว่าเราน่าจะเลิกกันดีกว่านะ”
ตอนนั้นฉันอึ้ง รู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ไม่มีเสียงเปล่งออกมาจากปากฉัน
“ฉันขอโทษนะ แต่ฉันว่าฉันเจอคนที่ใช่มากกว่าเธอ………”
“………….”
“สักวันหนึ่งเธออาจจะรู้สึกดีใจก็ได้ที่เลิกกับฉัน……” แล้วเสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น “ฮัลโหลอึนจินพูดครับ ตอนนี้อยู่ที่ร้านโอโซน ได้เลยคร้า
บบบ ยินดีคร้าบเพื่อเจ้าหญิงที่น่ารัก เอ่อ โบคยอง ฉันต้องไปแล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เธอต้องเสียเวลากับฉัน”
แล้วเขาก็เดินออกไป เจ้าหญิงงั้นเหรอ?? เขายังมีเจ้าหญิงอีกคนนอกจากฉันอีกเหรอ แม่น้ำสายน้ำตาของฉันทะลักออกมา สายตาของ
ฉันเหลือบไปเห็นกีต้าร์ที่วางอยู่ข้างๆฉัน
………เธอดูน่ารักมากเวลาเล่นกีต้าร์ รู้ไหม เธอทำให้ฉันคลั่งเธอแทบบ้าแน่ะ เป็นแฟนกับฉันได้ไหม………
ประโยคที่อึนจินเคยพูดกับฉันดังขึ้นมาในโสตประสาท ตอนนั้นฉันกลับห้องพร้อมนัยตาที่แดงกล่ำ ฉันเล่าเรื่องอึนจินให้มีนาฟัง เธอโกรธ
แค้นเขามาก ถึงขนาดประกาศว่าอย่าให้เจอเขานะ ไม่งั้นเธอฆ่าเขาแน่ และในคืนนั้นเองที่ฉันเก็บกีต้าร์ตัวนั้นแล้วซ่อนมันไว้ที่ใต้เตียง
ฉันไม่อยากเห็นมันอีกต่อไป เห็นเกลียดมัน!!!
………………..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น