ถนนสายที่ชื่อว่า "ความรัก"

ลำดับตอนที่ #1 : : : แรกพบ : :

- โซล -

"ยึลเม! เย็นนี้เธอว่างมั้ย?"
"ไม่ว่างหรอก  ฉันต้องทำงานพิเศษนะ  อย่าลืมสิ"
"โถ่  โดดสักวันไม่ได้เหรอ"
ธอจะบ้าเหรอไง  ขืนโดด  ฉันก็โดนหักค่าแรงน่ะสิ  ดีไม่ดี  อาจโดนไล่ออกด้วย"
ชองยึลเมเก็บเข้าของใส่กระเป๋าเรียบร้อยแล้วทำท่าจะเดินออกไป  แต่เพื่อนของหล่อนกลับรีบคว้าแขนอย่างรวดเร็ว
"ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยไม่ได้เหรอไง  ก็ได้ๆ  ฉันไปคนเดียวก็ได้  มันก็แค่ผับ  จะมีอะไรกัน  เฮ้อ  ฉันไม่รบกวนเธอแล้วล่ะ  ไปเถอะ"
แต่แล้วจินยองก็ปล่อยเธอง่ายๆ  พร้อมกับดันหลังเธอให้ออกจากห้อง  ยึลเมมองหน้าเพื่อนอย่างหนักก่อนจะพยักหน้าช้าๆอย่างเสียไม่ได้ 
...ให้ตายสิ  ทำไมถึงใจอ่อนอย่างนี้นะเรา


เสียงดนตรีดังกระหึ่มจนทำไมยึลเมต้องเอามือขึ้นมาป้องหูไว้  คิดถูกหรือเปล่านะที่ยอมใจอ่อนกับจินยอง  แต่ถ้าจะปล่อยให้จินยองมาคนเดียวคงไม่ดีแน่ๆ  เห็นทีต้องเตรียมคำแก้ต่างไว้สำหรับแก้ตัวกับเจ้าของร้านที่ไปทำงานพิเศษในวันพรุ่งนี้ซะแล้ว
"อ๊ะ!"
จินยองฉุดมือยึลเมไปอีกทางหนึ่ง  ตรงนั้นมีผู้ชายประมาณ 4 คนกำลังนั่งอยู่  หนึ่งในนั้นเมื่อได้ยินเสียงของจินยองก็เงยหน้าขึ้นมอง  พร้อมกับโบกมือให้
"เรามาช้าหรือเปล่าคะ"
"ไม่หรอก"
คนที่โบกมือให้ว่า  พร้อมกับหาเก้าอี้ให้จินยองและยึลเม  จินยองรีบนั่งลงทันทีพร้อมกับโปรยยิ้มไปทั่ว  ในขณะที่ยึลเมมองไปรอบๆอย่างไม่ไว้ใจ 
ก็จะให้เธอไว้ใจลงได้ยังไงกันล่ะ!  ผู้ชายพวกนี้เป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้!  แถมยังกินเหล้าสูบบุหรี่อีกต่างหาก
"เฮ้  ยัยจืด"
เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างหาเรื่อง  ขาของใครหนึ่งมาโดนขาของยึลเมอย่างจงใจ
"เรียกแล้วไม่ได้ยินเหรอ"
เขาคนนั้นใช้ขาสะกิดหญิงสาวอีกครั้ง  ยึลเมหันไปมองอย่างไม่พอใจ
"ดูทำหน้าเข้าสิ  หน้าย่นหมดแล้ว"
"อย่ามายุ่งกับชั้น!"
ยึลเมพูดอย่างไม่สบอารมณ์  จินยองมองที่เธออย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก
"ท่าทางจะอารมณ์ไม่ดีแฮะ  ออกมานี่หน่อยสิ"
ว่าพลางฉุดหญิงสาวให้ลุกขึ้น  ยึลเมมองเขาอย่างตกใจ  พร้อมกรีดร้อง  ชายหนุ่มรีบใช้มือแข็งแรงปิดาปกหล่อนทันที  ยึลเมดิ้นในขณะที่อยุ่ในวงแขนของเขา  เมื่อออกมาข้างนอก  จนวิ่งยอมปล่อยมือออก
"ไอ้บ้า!  ทำไมของนายน่ะ  นายจะทำอะไรชั้นห๊ะ!"
"นี่เธอ  ชั้นเห็นว่าเธอไม่อยากอยู่ที่นั่นหรอกนะ  ถึงได้ลากตัวเธอออกมาเนี่ยะ"
ยึลเมเงียบเสียงลงทันที
"ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ"
"........"
"ถ้าไม่อยากมาก็ไม่ต้องมาสิ"
"จะให้ชั้นปล่อยให้เพื่อนมาคนเดียวได้ไง  อ๊ะ  พาชั้นกลับเข้าไปเดี๋ยวเลยนะ  เพื่อนนายจะทำอะไรเพื่อนชั้นมั่งก็ไม่รู้"
"เฮ้  พวกเรามีความเป็นสุภาพบุรุษพอนะ  เฮอะ  อยากจะบ้าตายจริงๆ"
".........."
"กลับบ้านไปไป๊"
"....ฉัน"
"ทำไม  มีปัญหาอะไรอีกล่ะ  เธอนี่มันปัญหาเยอะจริงนะ  หรือว่าไม่มีบ้านให้กลับ"
"ฉันกลับบ้านไม่ถูกต่างหากเล่า!"
ยึลเมพูดประโยคที่น่าอายนั้นแล้วก้มหน้าลง



* * * * * * * *

- ลอนดอน -

ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจัดเก็บข้าวของลงกระเป๋าอย่างมีความสุข  เขาเหลือบตามองดูรูปถ่ายที่อยู่หัวเตียงแล้วยิ้มอยู่คนเดียว  พรุ่งนี้แล้วสินะ  ที่เขาจะได้กลับไปยังเกาหลี
กี่ปีกันแล้วนะที่เขาจากที่นั่นมา  5 ปีได้แล้วมั้ง?  ไม่รู้ว่ายัยตัวเล็กจะเป็นยังไงบ้าง  คงจะตกใจใหญ่ที่เห็นเขาพรุ่งนี้  ซึ่งเขาก็ตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบรูปถ่ายนั้นแล้ววางลงในกระเป๋าเดินทางอย่างระมัดระวัง
ใบหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวอันเป็นที่รักทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีเสียจริงที่ได้เป็นเจ้าของรอยยิ้มนี้

รออีกไม่นานชองยึลเม  ฉันกำลังจะกลับไปหาเธอแล้ว...