ตอนที่ 27 : ตอนที่ 22 มีผัวลีลาเด็ดก็ฟินกันไป
พี่ป้องพอแล้ว ไม่เอาแล้ว...ขออย่างอื่น...นะ...
+++++++++++++++++++
ตอนที่ 22 มีผัวลีลาเด็ดก็ฟินกันไป
เจอกันที่บล็อกค่า
ต่อจากบล็อกฮ้าบบบบบ
“กั๊กเคยคิดว่าตัวเองร้ายแรงนะ คืนนึงปล่อยตั้งสองสามน้ำ กระทั่งเจอพี่ป้อง”
ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนเตียงกับพี่ป้อง โดยพี่เขาเอนหลังพิงกำแพง อ้าขาให้ผมนอนแทรกตัวอยู่ตรงกลาง หัวก็ซบลงบนอก เงยหน้าขึ้นสบตาคู่คมของคนที่ลูบผมไปด้วย อ้อ แล้วอย่าพูดถึงรอบที่สาม แค่จบรอบที่สองก็ม่อยกระรอกแล้ว
พี่ป้องแม่งต้องเป็นเทพเจ้าเรื่องบนเตียงแน่ๆ
“แหะๆ พี่แค่สองครั้งเองนะ”
“พี่สองครั้ง แต่กั๊ก...ฮื่อ” นี่ดึงผ้านวมมาปิดหน้าแล้วนะ ส่งเสียงอื้ออาห์ในคออย่างอับอาย ก็พอพี่ป้องไม่ผูกริบบิ้นแล้ว ก็เข้าอีหรอบเดิมนี่นา
“น้องกั๊กไม่ต้องกังวลหรอก เราไม่ได้ผิดปกติตรงไหน” พี่ป้องเอ่ยปลอบ จูบขมับผมไปด้วย ก่อนที่จะว่าต่อ
“ส่วนพี่เป็นพวกความอดทนสูงมาแต่ไหนแต่ไรแล้วน่ะครับ จะเรียกว่าอึดเกินไปก็ได้ แต่ก็นะ ถ้าไม่อึดแบบนี้ก็คงแย่นั่นแหละ ตอนหนุ่มๆ อาจจะทำเรื่องที่ผิดมากๆ ไปแล้วก็ได้” ผมเงยหน้าขึ้นมองอย่างอยากฟังต่อ แต่พี่ป้องไม่เล่าแล้ว เขาแค่ก้มลงมากดจูบที่ปากเบาๆ แล้วผละออก
“แต่น้องกั๊กรับได้ใช่มั้ย”
โหย พี่แค่อึด แต่ผมนี่เอาเสื้อพี่มาเล่นแล้วนะ อย่ามาเทียบความโรคจิตกันเลย
“ก็...ได้มั้ง”
ได้มากๆ เลยพี่ แบบนี้แหละดีแล้ว
งานนี้ขอเถอะปาก มึงอย่าพ่นออกไปนะ ขอเก็บเรื่องชั่วๆ เอาไว้ให้พี่ป้องคิดว่าเป็นเด็กดีแบบนี้แหละดีแล้ว ขณะที่เอนหัวซบอก หามุมสบายให้ตัวเองที่สุด เพิ่งจะรู้เนี่ยแหละว่าอกอุ่นๆ ของผู้ชายอกสามศอกมันน่านอนขนาดนี้ ชนิดที่ให้มานอนทุกวันก็ยังได้เลย แต่...
“พี่ป้อง...เพื่อนพี่จะทำอะไรหรือเปล่า”
พอสบายตัวก็เลยนึกถึงเรื่องนี้ แหงนหน้าขึ้นมอง และ...
หมับ
“อื้อ” พี่ป้องบีบจมูกผมอะ!
“ช่างเขาสิครับ จะทำอะไรก็ช่างเขา พี่ไม่สนใจหรอกว่าเขาจะพูดยังไง พี่ก็แค่พูดความจริงออกไปเท่านั้น” พี่ป้องปล่อยมือจากปลายจมูกผมแล้ว แต่ยังไม่เลิกเล่น คราวนี้เอานิ้วชี้มาเกลี่ยๆ แล้วก็ยิ้มกว้างอยู่คนเดียว นึกว่าผมเป็นเรนเดียร์หรือไงวะ สนใจแต่จมูกอยู่ได้
“แล้วพี่ป้องเคยชอบ...จริงป่ะ”
พี่ป้องชะงักไปนิด แต่ก็กลับมาเขี่ยจมูกผมต่อ นี่มึงไม่รู้เลยหรือไงว่าแตะมากๆ กูก็เป็นเขินเป็นนะ
“จะไปชอบได้ยังไงล่ะครับ ตอนม.ปลายพี่ไม่ได้สนใจใครทั้งนั้นแหละ ทั้งผู้หญิงผู้ชาย ตอนแรกจำแอนไม่ได้ด้วยซ้ำถ้าเขาไม่บอกว่าเป็นเพื่อนตอนนั้น แต่พอเขาทักก็เลยไปเปิดหนังสือรุ่นดู...เชื่อพี่เถอะครับว่ายังกับคนละคน เมื่อก่อนพี่ก็เคยคิดว่าเขาน่ารักดี แต่เดี๋ยวนี้ไม่ไหวจริงๆ” พี่ป้องถอนหายเฮือกหนึ่ง
“พี่ไม่ชอบคนที่คิดถึงแต่ตัวเองแบบนั้น”
พอคุยถึงเรื่องนี้ผมก็สนใจ
“แล้วพี่ป้องชอบคนแบบไหนอะ”
นี่ไม่ได้หลอกถามนะเว้ย
“ก็...น่ารัก” พี่ป้องหัวเราะเขินๆ ซึ่งผม...
ผ่านแน่ กูผ่านแน่นอน กูไม่เข้าข้างตัวเองนะ แต่มีคนชมว่ากูน่ารักบ่อยๆ
“ผิวขาวเหมือนครีมสด”
ไหวอยู่ๆ ไม่ขาวแบบฉีดกลูต้าแบบนั้น แต่ก็ขาวนะเว้ย
“ปากแดงๆ เหมือนสตรอเบอรี่”
ตอนนี้เจ่อเลยพี่ รับรองแดงกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
“ตัวนุ่มนิ่มเหมือนพุดดิ้งนมสด”
ไม่ได้นิ่มขนาดนั้นเพราะเป็นผู้ชาย แต่ก้นกูนิ่มนะ ไม่เชื่อจับๆ
“นมสีอ่อนๆ”
ได้เลย ชมพูปิ๊งเลยครับ
“อ้อ มีเชอรี่สีหวานๆ ฉ่ำๆ จับทีก็ชุ่มมือด้วยนะ”
เมื่อกี้นี่ชุ่มฉ่ำเปียกชื้นสุดๆ แต่...
ขวับ
ผมพยักหน้ารับคำพี่ป้องทุกคำ แถมยังก้มลงมองดูตัวเองไปด้วย จนพอมาข้อสุดท้ายนี่อดไม่ได้ที่จะหันขวับไปมองหน้าพี่ป้อง จนเจอกับพี่เขาที่กำลังยิ้มกว้าง ทั้งยังร้องอีก
“ว้า รู้ตัวแล้วหรือ กำลังน่ารักเชียว”
“พี่ป้อง!!!” ผมอดไม่ได้ที่จะร้องเรียกเสียงดัง นี่อุตส่าห์แอบคิดมากว่าจะไม่ได้เป็นอย่างที่พี่ป้องชอบ ที่ไหนได้ นี่ผมหมดเลยนี่หว่า ผมขาวยังกับครีมสด! ปากยังกับสตรอเบอรี่! ตัวนิ่มยังกับพุดดิ้ง! แถมยังมีเชอรี่ฉ่ำน้ำ!
นี่กูเป็นคนแน่หรือวะ! ที่แน่ๆ ผู้ชายอะไรวะพูดจาไม่อายปาก!!!
คนไม่อายปากที่พูดต่ออีกว่า...
“ก็พี่ชอบน้องกั๊กนี่ครับ จะพูดถึงคนอื่นได้ยังไง”
โอเค ผ่าน ไม่อายปากก็ได้ เดี๋ยวกูอายแทนให้
ฟึ่บ
งานนี้ซุกสถานเดียว ซุกเข้าอกไปเลย หน้านี่จมกับอกแข็งๆ แก้มก็ร้อนผ่าวๆ จนต้องถูไถกับอกกว้างแก้เขิน มือก็กอดแขนแน่นแก้เก้อ แต่เข้าใจมั้ยครับว่าตรงอกมันมีอะไร...ลูกเกดไง
งับ
“น้องกั๊กไม่ซนสิ”
ฟึ่บๆๆ
ผมไม่ตอบ ผมแค่ไถหน้ากับอก แต่ไม่ยอมปล่อยลูกเกดนิ่มๆ ที่งับเอาคืน แบบที่พี่ป้องก็หัวเราะ ลูบหลังผมเล่น แล้วก็บอกให้คลายกังวล
“น้องกั๊กไม่ต้องห่วงนะ ไม่ว่าแอนเขาจะทำอะไร พี่มั่นใจว่าพี่แก้ปัญหาได้”
พอพี่ป้องพูดแบบนี้ ผมก็เชื่อนะ
“แล้วน้องกั๊กน่ะชอบแบบไหน”
ฟึ่บ
ทำไมตากับปากกูนี่ใจตรงกันจริงๆ แม่งตวัดฉับลงมองข้างล่างแบบไม่มีหยุดคิดซ้ำสอง...ว่าแต่พี่ป้องขนเยอะกว่าผมเยอะเลย ผมมันประเภทไม่ค่อยมีขน
หมับ
“มองอะไรครับเนี่ย พี่ถามว่าชอบแบบไหนต่างหาก เกี่ยวอะไรกับนี่ล่ะ”
“ก็พี่ป้องถามว่าชอบแบบไหน กั๊กก็ชอบแบบนี้ไง”
กึก
ผมก็ตอบไปตามตรง คิดว่าเป็นแฟนกันแล้ว เรื่องพวกนี้ปกติจะตาย แต่...
“เฮ้ย!” มันพองครับ! พองแบบขยายสามเท่าด้วย
“พี่ขอโทษ แต่...” พี่ป้องก็ยกมือปิดหน้าตัวเองอย่างอายๆ แต่เขาก็เลื่อนมือลง กดหน้ามาสบตาผม
“ได้มั้ย”
“กะ...ก็รอบที่สามไง พี่ป้องยังไม่เอาไปเลย...นะ”
ผมก็อุบอิบไปงั้นล่ะ เพราะ...รออยู่ว่าเมื่อไหร่รอบสามจะเริ่ม!
ตอนนี้กั๊กปิดเทอม มีเวลาเหลือเฟือ งั้นขอใช้เวลาว่างให้มีประโยชน์อย่างที่แม่ว่าก็แล้วกัน ประโยชน์ยังไง...ก็ออกกำลังกายให้ได้เหงื่อไงล่ะครับ!
..............................................
ต่อค่ะ
แม้ผมจะเจอบก.คนนั้นเป็นครั้งที่สอง แต่ผมก็พอจะรู้ล่ะว่าต้องมีปัญหา และมันก็มาเลย ตอนที่จันทร์เจ้าโทรมาถามว่ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นหรือยัง
[มันมีดราม่าออกมาว่าร้านพี่ป้องคุกคามทางเพศผู้หญิง ทำร้ายร่างกายลูกค้าสาวๆ น่ะ เพื่อนในทวิตเตอร์ส่งมาให้ดูเพราะร้านอยู่ใกล้โรงเรียน เราเห็นปุ๊บก็โทรหากั๊กปั๊บเลย รู้หรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น]
“เหี้ยเอ๊ย!”
ผมสบถออกได้แค่คำนี้ ตอนที่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้จันทร์เจ้าฟัง หลังจากนั้นก็พุ่งออกจากบ้านให้เร็วที่สุด เพื่อตรงไปยังร้านพี่ป้อง ในอกรู้เลยว่าห่วงพี่ร้านเค้กมากแค่ไหน ในเมื่อพี่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย ฝ่ายนั้นต่างหากที่มาแว้ดๆ ใส่
แต่พอผมมาถึง...ร้านปิด
“พี่ป้อง พี่ป้องอยู่ไหน!” ผมก็โทรหาพี่เขา
[น้องกั๊กหรือครับ มีอะไรหรือเปล่า]
“เรื่องข่าวที่ว่าพี่ทำร้ายร่างกายผู้หญิงคนนั้นไง กั๊กเพิ่งรู้เรื่องจากเพื่อน มันร้ายแรงขนาดที่ปิดร้านเลยหรือวะ แล้วพี่ป้องอยู่ไหน บนร้านหรือเปล่า เดี๋ยวกั๊กขึ้นไปหานะ” ผมก็รัวเป็นชุด ทำท่าจะวิ่งไปด้านหลังร้านแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เขาร้องห้ามก่อน
[พี่อยู่บ้านยายครับ]
“งั้นกั๊กไปหา!!!”
[...]
พี่ป้องเงียบไปอึดใจนึง ความเงียบที่ผมก็อึดอัดแทบบ้า แต่พักเดียวเท่านั้นพี่ป้องก็...หัวเราะ
[ยายไม่ต้องห่วงหรอก เห็นมั้ยว่ากำลังใจป้องมาเต็ม]
พี่ป้องไม่ได้คุยกับผมแน่ๆ เขาคุยกับยายล่ะมั้ง ก่อนที่เขาจะว่าต่อ
[น้องกั๊กไม่ต้องห่วง พี่ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงเรื่องร้านด้วย พี่ไม่ได้ทำอะไรเขา นอกจากให้เขาออกนอกร้าน คนในร้านก็เห็นว่าเขามาอาละวาดเราก่อน พรุ่งนี้พี่ก็กลับไปเปิดร้านอย่างเดิมแล้ว วันนี้พี่ปิดเพราะว่ายายเรียกมาคุยเท่านั้นเอง]
ทว่า ผมยังไม่โล่งใจเลยสักนิด
“แต่ตอนนี้เพื่อนกั๊กบอกว่ามีแต่คนด่าพี่ป้องในเน็ต” ผมว่าอย่างใจเสีย และผมรู้ตัวว่าผมกำลังจะร้องไห้
ผมห่วงพี่ป้อง...ห่วงพี่ป้องมากๆ
[ปล่อยเขาด่าไปครับ ไม่เป็นไร]
“ตะ...แต่ว่า...อึ้ก...”
[น้องกั๊กร้องไห้หรือครับ!]
เสียงผมคงสั่นจนเขาจับได้ ขณะที่ผมก็ป้ายน้ำตาป้อยๆ ห่วงพี่ป้องแทบบ้า
[น้องกั๊ก น้องกั๊กไม่ต้องห่วง พี่ไม่เป็นไรจริงๆ กลับบ้านก่อนนะเด็กดี แล้วรอดูข่าวคืนนี้นะ แต่ยังไงช่วงนี้อย่าเพิ่งมาหาพี่ พี่ไม่อยากให้เราติดร่างแหไปด้วย] ผมไม่เห็นสนเรื่องติดร่างแหอะไรนั่นเลย ผมจะงอแง จะดื้อดึง จะไปหาพี่ป้องให้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะ...
[ไม่เชื่อพี่แล้วหรือครับ]
“ฮื่อ...เชื่อนะ”
[งั้นกลับบ้านนะ เดี๋ยวคืนนี้พี่โทรหา]
“อื้อ โทรมาจริงๆ นะ...จะโทรมา...นะ...”
[พี่สัญญาครับ]
ผมยอมวางสายจากพี่ป้อง มองร้านที่ปิดไฟเงียบ ก่อนที่จะหมุนตัวกลับบ้านอย่างหนักใจ กังวลว่าพี่ป้องจะเป็นยังไง และด้วยความที่อยากรู้ ผมก็เลยเข้าไปดูตามที่เพื่อนบอก แล้วพบว่าเรื่องมันลงในเฟซบุ๊ค แล้วลามไปทวิตเตอร์ แล้วก็ตามประสาพวกช่างเสือกที่กระพือข่าวจนพี่ป้องดูเลวทรามไปแล้ว
ผมไม่เล่นทวิตเตอร์ แต่ผมสมัครก็วันนี้เพื่อไปเถียงแทนว่าพี่ป้องไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะ แต่ผลที่ได้...
...นี่ถึงขั้นสมัครทวิตเตอร์มาแก้ตัวเลยหรือวะ...
...คุณ ทำร้ายผู้หญิงนี่หน้าตัวเมียนะ...
...ขอให้ร้านมึงเจ๊ง...
มากมายหลากหลายข้อความที่ทำให้ผมโกรธ โกรธจนร้องไห้
“ไอ้พวกเหี้ย! มึงไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูด มึงไม่ได้รู้จักพี่ป้องอย่างกูสักหน่อย!!!” ผมทำได้แค่ด่าโทรศัพท์ โกรธจนไอ้มู่ก็ไม่กล้าเข้าใกล้ผม แต่ผมก็พยายามเถียงแทนพี่ป้องต่อไป แต่มันกลับกลายเป็นคำด่าที่ผมสาบานว่าจะไม่ตัดสินใครก็ตามจากข่าวเด็ดขาด
ทุกอย่างก็แค่สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดคนเดียว
ผมไม่รู้ว่าร้องไห้นานแค่ไหน และเถียงแทนจนเจ็บมือ กระทั่ง...โทรศัพท์เข้า
ไม่ใช่พี่ป้อง แต่เป็น...ไอ้กราฟ
[มึงเปิดไลน์กูหน่อย เมื่อกี้มีคนเอามาลง]
ผมเข้าไลน์ทันทีเพื่อเปิดคลิปที่เพื่อนส่งให้ แล้วก็ต้องอึ้ง...
“ปล่อยนะไอ้เกย์บ้า!!!”
ภาพที่ผมเห็นคือผู้ชายหน้าตาคุ้นเคยที่กำลังจับแขนผู้หญิงหน้าตาน่ากลัวอยู่ในร้านขนม ขณะที่ยัยเจ๊นั่นก็หวีดเสียงร้อง ตะโกนด่าคำว่าเกย์เต็มคลิป ไม่เพียงเท่านั้น เหตุการณ์ในร้านยังถูกถ่ายเอาไว้ได้ทั้งหมด น่าจะเป็นกล้องโทรศัพท์มือถือของใครสักคน โดยมีเสียงของยัยเจ๊บก.ที่ว่าจะตามราวีชัดเจนอีกต่างหาก
[มีคนเอามาปล่อยให้เน็ตว่ะ เขาว่าเขาอยู่ในเหตุการณ์...ตรู๊ด ตรู๊ด]
ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็เข้า จนผมต้องดึงมือถือออกมาดู บอกเพื่อนเสียงสั่น
“พี่ป้องโทรมา กูวางก่อนนะ”
ผมไม่ฟังเสียงเพื่อน ผมรีบรับสายพี่ป้อง
“พี่ป้อง กั๊กเห็นแล้วนะ มีคนปล่อยคลิป...”
[โว้วๆๆๆ เดี๋ยวนะครับ เดี๋ยว ปล่อยคลิปอะไรครับ พี่เพิ่งลงเมื่อกี้เองนะ]
พี่ป้องสวนกลับมาอย่างงงๆ จนผมรีบละล่ำละลักบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ให้เขาหัวเราะ ทั้งที่สถานการณ์แม่งไม่ขำเลยสักนิด
นี่กูเครียดจะตายห่าแล้วนะ!
[เห็นมั้ยว่าไม่มีอะไรน่าห่วง ความจริงยังไงก็เป็นความจริงวันยันค่ำ ในคลิปก็น่าจะเห็นว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรเลย]
“แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะพี่ป้อง ก็แค่คลิป คนมันจะตีความยังไงก็ได้”
[นั่นแหละที่พี่จะโทรมาบอก น้องกั๊กไม่มีเพจเฟซบุ๊คร้านใช่มั้ยครับ เดี๋ยวพี่ส่งไปให้แล้วเข้าไปดูนะ...รู้มั้ยสิ่งที่พี่อยากเห็นคือรอยยิ้มของน้องกั๊ก ไม่ใช่น้ำตา เพราะงั้น ถ้าอ่านแล้วยิ้มได้ก็บอกให้พี่รู้หน่อยนะ แล้วไม่ต้องเครียด ไม่ต้องกังวล พี่แค่มีเราเป็นห่วงก็พอแล้ว]
ผมงง ผมไม่เข้าใจ และผมไม่เก็ตเลยว่าพี่ป้องต้องการสื่ออะไร แต่ผมก็ยอมวางสายแล้วเข้าไปดูเพจเฟซบุ๊คตามที่พี่ป้องส่งมาให้
สถานะที่พี่ป้องอยากให้เห็นน่าจะเป็นอันที่ปักธงไว้บนสุด
อันที่มีคลิปลงไว้พร้อมกับข้อความยาวเหยียด
ข้อความที่ว่า...
ผมไม่ได้ออกมาแก้ตัวถึงการกระทำที่กำลังถูกวิพากษ์วิจารณ์อยู่ในตอนนี้ ผมแค่อยากจะมาบอกเล่าในแง่มุมที่เกิดขึ้นทางฝั่งผมบ้างเท่านั้น เรื่องที่เกิดขึ้น หลายคนอาจจะเชื่อไปแล้วว่าผมทำร้ายร่างกายผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ผมมีหลักฐานยืนยันว่าผมไม่ได้ทำอะไร นอกจากพาเขาออกนอกร้าน ซึ่งผมมีกล้องวงจรปิดมายืนยัน ส่วนเรื่องต่อจากนี้ ผมแค่จะบอกเล่า ก็แล้วแต่พวกคุณจะคิดยังไง เพราะผมบังคับใจใครไม่ได้
ในคลิปคงเห็นกันแล้วว่าผมถูกว่าว่าเป็นเกย์ ใช่ครับ ผมขอสารภาพตรงนี้เลยว่าผมเป็นเกย์ แล้วมันเกี่ยวอะไรกันหรือ มันเกี่ยวที่ว่าผู้หญิงคนนั้นพูดจาไม่ให้เกียรติคนรักของผมได้หรือ ผมจะไม่ว่าอะไรสักคำถ้าเขาว่าผมแต่เพียงคนเดียว แต่ผมทนไม่ได้จริงๆ ที่เขาจะพาดพิงถึงคนรักของผม แฟนผมไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วผมจะทนอยู่เฉยให้เขามาชี้หน้าด่าแฟนผมได้ยังไง ผมก็แค่ปกป้องคนที่ผมรัก แค่เชิญเขาออกนอกร้าน ผมไม่สนหรอกนะครับว่าทุกคนจะตัดสินผมยังไง ผมถือว่าผมพูดไปหมดแล้ว เพราะคนที่ผมแคร์มีแค่...แฟนผมที่กำลังร้องไห้ด้วยความเป็นห่วงผมเท่านั้น
อย่าร้องไห้เลยครับ พี่ไม่เป็นไร ความจริงยังไงก็เป็นความจริงวันยันค่ำ
ประโยคสุดท้าย เขาไม่ได้บอกบรรดาคนที่กำลังเสือกเรื่องของชาวบ้าน แต่เขากำลังบอกกับผมต่างหาก
ข้อความที่ส่งตรงให้ผมคนเดียว
ตอนนี้โทรศัพท์ในมือผมสั่น ก่อนที่มันจะร่วงผล็อยลงกับพื้น
พี่ป้องไม่ได้ห่วงตัวเองเลย เขาห่วงความรู้สึกของผมต่างหาก...ห่วงผม
“พี่ป้อง”
ผมทำได้แค่กระซิบเรียกชื่อพี่ป้อง ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ผมไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกอะไร รู้แค่ว่าผมกำลังเช็ดน้ำตา แล้วรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา
พี่ป้องบอกว่าอย่าไปที่ร้านเพราะไม่อยากให้ติดร่างแห เขารู้ว่าผมไม่อยากเปิดเผยเรื่องที่คบกัน และเขาก็ช่วยปิดบังโดยไม่แคร์ว่าใครจะมองตัวเองยังไง ตอนนี้สิ่งที่เด็กอย่างผมทำได้คงมีแค่เชื่อฟังสิ่งที่พี่ป้องบอก...
แชะ
บนจอโทรศัพท์มือถือของผมคือภาพที่ผมกำลังยิ้มกว้าง ทั้งที่ตาแดงก่ำ และผมก็ส่งมันไปให้พี่ป้องพร้อมกับข้อความที่อยากให้เขาสบายใจที่สุด
...พี่ป้องไม่ต้องห่วง กั๊กกำลังยิ้มอยู่นะครับ...
เด็กอย่างผมก็คงทำได้แค่นี้ ทั้งที่อยากบอกมากกว่านั้น
รักพี่ป้องนะ...กั๊กรักเทวดาคนนี้จนไม่คิดจะโงหัวไปไหนแล้ว
..........................................
ครบค่ะ สำหรับตอนนี้ เมย์เขียนออกมาจากความรู้สึกของตัวเองเลยค่ะ ไม่ใช่เรื่องมีคนมาบอกรักผ่านแฟนเพจนะเออ (อันนั้นยาก แต่ชาตินี้เกิดใหม่ก็คงยังไม่เจอ) แต่เป็นเรื่องการตัดสินคนจากการฟังความข้างเดียวต่างหาก มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เมย์โดนด่า ทั้งที่เราอยู่นิ่งๆ เราไม่ได้ว่าเขา ขณะที่อีกฝ่ายเอาแต่กระพือประเด็นไม่จบไม่สิ้น เมย์เคยโดนไล่ไปตาย แต่ไม่ได้พูดอะไร ไม่ตอบโต้ด้วย ซึ่งเมย์แค่อยากจะบอกว่าการที่คนเราไม่พูด ไม่ได้แปลว่าเราไม่ร้องไห้ มันเจ็บนะคะ กว่าเรื่องจะเฉลยออกมาก็อาทิตย์นึงให้หลัง เพราะมีน้องตามสืบให้ ไม่ใช่ทันทีอย่างพี่ป้องด้วย บอกเลยว่าครั้งนั้นเจ็บฝังใจจริงๆ จนกลายมาเป็นเนื้อหาในส่วนของตอนนี้ครับผม
เอาล่ะ อย่าดราม่าเลยเนอะ *ปาดน้ำตา* สำหรับเนื้อหาตอนนี้จุดประเด็นไปที่พี่ป้องดีกว่าจ้า คนที่ทำเพื่อคนที่รัก อยากจะให้เขายิ้ม ที่ทำทั้งหมดไม่ได้กลัวใครด่า แต่เพราะไม่อยากให้เจ้ากั๊กร้องไห้เท่านั้นเอง ^^ ผู้ชายแบบนี้ขอเถอะ งื้อออออออออออ
สำหรับเฟซเมย์
https://www.facebook.com/FictionMame12938?ref=bookmarks
และทวิตเตอร์
สำหรับเฟซ เมย์มีแอดมินตอบให้ค่ะ แต่ทวิตเตอร์จะเป็นทวิตส่วนตัว
เอาล่ะค่ะ ไปแล้ว สุดท้าย ขอขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ ทุกเม้น ทุกแรงโหวต รักซูจู รักรีดเดอร์ทุกคนค่า
ปล. เรื่องนี้รบกวนใช้แท็ก #ผมหวาน นะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เป็นกำลังใจให้ไมค์น้าแม้ว่าเราจะเพื่งมาอ่านก็เถอะ แต่เราชอบนิยายเรื่องนี้มากๆเลย😘😘😘
จะน่ารักไปไหนอ่ะผู้ชายคนนี้ ฮืออออ ตอนนี้ให้เป็นเทวดา ไม่สิ พี่ป้องเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนนึงทีทำเพื่อคนที่ตัวเองรัก แค่นั้นเอง เนอะ
ส่วนเรื่องที่พี่เมย์บอก ใช่เรื่องนั้นรึเปล่าคะเนี่ย มัน...เป็นเรื่องที่ค่อนข้างสะเทือนใจอยู่เหมือนกัน ทั้งๆที่ลืมมันไปแล้วแท้ๆ 555555 ไม่เป็นไรนะคะพี่เมย์ อย่างน้อยในตอนนั้นก็ทำให้ได้รู้ว่าใครที่รักพี่เมย์บ้าง สู้ๆนะคะ ^^