รักต้องห้าม วิญญาณร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : วิญญาณในห้องสมุด

“น...นี้ เมื่อกี้นี้เธอว่าอะไรนะ ฉันขออีกที่ได้ไหม”

“มิซึจินี้บ้าจริงๆเลย จะไห้ต้องพูดอีกสักกี่ครับกันค่ะ ฉันเห็นว่าเพราะเป็นมิซึจินะฉันจะพูดไห้ฟังอีกรอบก็ได้นะค่ะ ฟังดีๆล่ะ ฉัน นี้ แหละ วิญญาณ ใน ห้อง สมุด ที่เค้าเล่ากัน”

โซระค่อยๆพูดทีล่ะคำอย่างชัดถ้อยชัดคำ เพื่อยืนยันคำพูดไห้กับมิซึจิ

“แหะ...นี้ฉันคงฝันอยู่สินะ”

“ไม่หรอกนี้เรื่องจริงนะค่ะ”

มิซึจิแสดงหน้าตกใจอยู่พักหนึ่งจากนั้นเขาก็ทำใจเย็นพยายามคุยกับโซระต่อ

“ถ้าเธอเป็นวิญญาณที่สิงในห้องสมุดจริงแล้วเรื่องที่เขาเล่ากันว่าเธอจะเอาคนที่เขามาในห้องสมุดตอนเย็นไปอยู่ด้วยน่ะจริงรึปล่าว”

“โกหกทั้งนั้นแหละค่ะ”

“อืม...เข้าใจล่ะ แล้วเธอน่ะเป็นอะไรตายล่ะ”

“เรื่องนั้นน่ะ ฉันเองก็จำไม่ได้แล้วล่ะค่ะ”

“อืม...แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยกลัวฉันแล้วสินะ”

“ไม่แล้วล่ะค่ะ แต่ฉันต้องถามมิซึจิมากกว่าว่ากลัวฉันรึปล่าว”

“เอ่อ...จะว่าไปถ้าไห้พูดตรงๆนะก็กลัวนิดหน่อยน่ะ แต่รู้สึกจะหายกลัวแล้วล่ะคงเพราะความน่ารักของเธอมั่งความกลัวของฉันมันเลยหายไปหมดเลยล่ะ”

มิซึจิพูดไปพร้อมกันยิ้มไห้กับโซระ

“ม...มิซึจิพูดอะไรก็ไม่รู้”

โซระก้มหน้าเล็กน้อยพร้อมกับมีอาการหน้าแดงอีกครั้ง

“ฮ่าๆ คุยกับเธอนี้มันสนุกชะมัดเลยแหะ สนุกมากเลยด้วยล่ะ....”

“กับเพื่อนไม่สิขนาดพ่อแม่เองฉันยังไม่เคยคุยแบบนี้เลย”

มิซึจิทำหน้าเศร้าหลังจากพูดเช่นนั้นจบ

“ทำไมเหรอค่ะ มิซึจะเป็นพวกเก็บตัวเหรอค่ะ”

“คงจะใช่”

“ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะค่ะ ยิ้มหน่อยสิค่ะ”

“ขอโทษนะโซระ ฉันน่ะถ้าพูดตรงๆน่ะไม่มีเพื่อนหรอกนะ”

“ถ้างั้นมิซึจิก็มาเป็นเพื่อนกับฉันสิค่ะ ฉันจะไม่หนีมิซึจิไปไหนด้วย”

“โซระนี้เธอ จะยอมเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆเหรอ”

“จริงสิค่ะ ถึงฉันจะเป็นผีก็เถอะค่ะ แต่ก็ไม่หลอกมิซึจิหรอกค่ะ”

“อืม ฉันเชื่อใจเธอได้สินะโซระ”

“ค่ะ ไว้ใจได้เลยค่ะ”

“เฮ้ย ถ้าคุยกับผีแล้วสบายใจแบบนี้ล่ะก็น่ะ ฉันอยากเจอเธอไห้เร็วกว่านี้จังเลยน้า~”

มิซึจะนอนลงบนพื้นมองขึ้นไปบนเพดาน

“ก็ยังดีกว่าไม่ได้เจอกันเลยเนี้ยค่ะ”

โซระยื่นหน้าก้มมามองมิซึจะใกล้ๆ

“อืม จริงด้วยสินะโซระ”

“อืมใช่แล้วล่ะค่ะ”

โซระยิ้มแล้วยื่นหน้าเข้าไปหามิซึจิอีก

“นี้โซระเลิกเอาหน้าเข้ามาใกล้ได้แล้วน่า”

“อ...อ่ะ ขอโทษค่ะ พอดีฉันเองก็ไม่ค่อยได้คุยกับไครเหมื่อนกันน่ะค่ะ”

โซระทำท่าทางเขินอายและกลับไปนั่งหลังพิงชั้นหนังสือ

“น...น่ารักแหะ”

“มีอะไรเหรอค่ะมิซึจิ”

“ป...ปล่าว ไม่มีอะไรหรอก”

“เอ๋~จริงเหรอค่ะ”

โซระเอียงตัวก้มมองเล็กน้อย

“อ...อืมจริงสิ อ่ะจริงสินี้มันจะ 6 โมงแล้วนี้น่าเดี่ยวฉันคงต้องกลับแล้วมั่ง”

“เหรอค่ะ”

โซระนั้นกอดเข่าทำหน้าเศร้าเล็กน้อย

“เฮ้ มิซึจิ นายยังอยู่ดีไหม โดนวิญญาณเอาไปอยู่ด้วยรึยัง”

มีเสียงตะโกนดังมาจากหลังบานประตูที่ถูกปิด เสียงนั้นไม่ใช่ไครอื่นเจ้าของเสียงนั้นคือคนที่จับมิซึจิมาขังไว้ในห้องสมุดนั้นเอง

“โอ ฉันยังอยู่ดี รีบเปิดประตูเถอะฉันอยากกลับบ้านแล้วล่ะ”

“จะรีบเปิดไห้เดี๋ยวนี้ล่ะ”

จากนั้นประตูที่ถูกปิดจากข้างนากก็ถูกเปิดออก

“ฉันต้องขอโทษจริงนะมิซึจิ ฉัน โยชิคาวา อิซึกิ เรียกฉันว่าอิกิก็ได้นะ แหมนายนี้มันสุดยอดจริงๆเลยน่าไปมีอาการกลัวเลยแหะ แล้วว่าไงวิญญาณน่ะมีจริงไหมล่ะ”

อิกิ หลังจากพูดจบก็ออกอาการรนรานเหมือนจะกลัวเรื่องเล่าที่ตนเล่าออกมา

“อืม มีสิอยู่ตรงนั้นไง”

มิซึจิชี้ไปที่โซระที่ยื่นอยู่ข้างชั้นหนังสือ

“อึ้ย! ย...อย่าพูดเล่นกันสิฟร๊ะมิซึจิ ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี้หว่า นี้ฉันกลัวจริงนะเฟ้ย”

“ก็ตรงนี้ไงล่ะ”

อยู่ๆโซระก็จับแขนของมิซึจิและสายหน้าไปมา

“ปล่าวประโยชน์ค่ะเขามองไห้เห็นฉันหรอกค่ะ คนที่เห็นฉันน่ะมีแค่มิซึจิเท่านั้นแหละค่ะ”

“แบบนี้เองสินะ”

มิซึจิกระซิบเบาๆคุยกับโซระ

“มิซึจะยังไงฉันก็ขอโทษด้วยแล้วกันน่ะเพื่อน ฉันแค่อยากรู้ว่ามีวิญญาณจริงๆรึปล่าวน่ะไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งนายเลยนะ ฉันเองก็แค่ทำตามเจ้าพวกนั้นน่ะ ขอโทษจริงๆนะ”

ไม่เป็นไรหรอก เพราะนายฉันเลยได้เจออะไรดีๆเข้าน่ะ

มิซึจิหันไปมองโซระละยิ้มไห้กับเธอ

“อะไรของแกฟร๊ะมิซึจิเรื่องดีๆที่ที่แกว่าน่ะ”

อิกิทำท่าทางสงสัยมองไปที่มิซึจึ

“อ่อ ไม่มีอะไรเหรอฉันแค่เจอหนังสือที่น่าสนใจน่ะ”

“อ่อ อย่างนี้เองสินะ งั้นกลับกันเถอะมิซึจิเดี๋ยวฉันเดินกลับเป็นเพื่อนเอง”

“อืม ขอบคุณนะอิกิ...”

ขณะที่มิซึจิจะกล่าวเดินนั้นโซระก็ดึงแขนเสื้อของมิซึจิไว้

“อ้าว ทำอะไรของแกอยู่ตรงนั้นน่ะมิซึจิ”

“ขอเวลานิดหนึ่งนะอิกิ เดินไปก่อนเลยนะ”

“อ่อ ได้เลยเพื่อน”

อิกิเดินนำไปก่อนโดยทิ้งมิซึจิไว้ข้างหลัง

“มีอะไรเหรอโซระ”

“พ...พรุ่งนี้น่ะ...”

“พรุ่งทำไมเหรอโซระ”

“พ...พรุ่งนี้จะมาไหมค่ะ”

“อืม พรุ่งนี้ฉันจะมาแน่นอน”

มิซึจิยิ้มไห้กับโซระอย่างอ่อนโยน

“อ...อืม จะรอนะค่ะมิซึจะคุง”

โซระค่อยปล่อยแขนเสื้อมิซึจิออกช้าๆ

มิซิจิ วิ่งเหยะอยู่กลับที่เตรียมวิ่ง

“อืม ฉันไม่ลืมแน่ฉันสัญญาเลย”

มิซึจิยิ้มและวิ่งตามอิกิไป

                                                                                                                                                                     จบตอนที่1.....