อาเคเนีย ศึกผลึกศักดิ์สิทธิ์

ลำดับตอนที่ #3 : การลาจากและพบพาน

วันนี้ฝนตกคล้ายเมื่อ 15 ปีก่อน เรนซึ่งอยู่ในอาการสลึมสะลือ ได้เห็นภาพคนสองคนที่อยู่ในสายฝน และตนเองก็อยู่ในอ้อมกอดองคนๆหนึ่งที่ตนโหยหาตลอด และต่อภาพเขาก็รู้สึกตัวขึ้นในบ้านหลังหนึ่ง ที่นั้นมีคนอยู่มากไม่น้อย

"เขาได้สติแล้ว"              เสียงของชายคนหนึ่งกล่างขึ้น
"พ่อผมล่ะ ครับ?"
"เรน ไม่ต้องห่วง พ่อเจ้าปลอดภัยดี"

เรนลุกไปดูอาการของพ่อ ขณะนั้นเองอาลูวิสก็รู้สึกตัวพอดีและชาวบ้านก็ออกไปข้างนอกให้พ่อลูกดูแลกันเอง อาลูวิสคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะบอกความจริงทุกอย่าง เขาเรียกเรนมาใกล้ๆและเริ่มเล่าตั้งแต่ที่เขา เป็นทหารคนสนิทของพระราชาที่เป็นพ่อที่แท้จริงของเรน และเขาเป็นรัชทายาทของอาเคเนีย ทั้งเหตุการณ์ที่ปราสาทการเสียชีวิตของมารดาตน หลังจากที่เรนฟังจนจบเขาก็พูดว่า
"ไม่ว่ายังไง  ท่านก็เป็นพ่อผมคนหนึ่ง"
"นั้นสินะ เรน"

หลังจากวันนั้น 3 เดือนต่อมา อาลูวิสได้สอนทุกสิ่งทุกอย่างให้แก่ เรน จนหมดสิ้นเขาคิดว่าเด็ฏหนุ่มคนนี้พร้อมที่จะต่อสู้กับชะตาชีวิตตนเองซึ่งหนักหนายิ่งนัก เพราะตัวเขาเองก็เหลือเวลาไม่มากเช่นกัน

"เรน หากเป็นลูกต้องกอบกู้อาเคเนียได้อีกครั้งแน่นอน"
"แล้วท่านไม่ไปกับเราหรอ"
"ข้าต้องของอภัยด้วยดูเหมือนเวลาของข้าหมดแล้ว"   ในขณะที่อาลูวิสพูดนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มโปร่งแสง
"ท่านครับ ร่างกายของพ่อ"
"นี่คือผลกระทบจากเวทคืนชีพน่ะ มันจะทำให้ร่างกายสลายหายไป"
"ไม่จริงท่านพ่อ ข้ายังต้องเรียนรู้อีกมากมายเลย"
"ใช่แล้วเรน  ลูกต้องเรียนรู้อีกมาก จากนี้ต่อไปลูกจะพบเจอคนมากมายและจะพบสหายที่จะช่วยเหลือยามเดือดร้อน"

สิ้นคำพูดของอาลูวิสร่างกายของเขาก็หายไป แม้เรนจะไม่ร้องออกมาแต่ความรู้สึกที่สูญเสียคนที่รักไปนั้นไม่อาจคาดเดาได้เลย
เขาจึงตัดสินใจที่จะไปเมืองหลวงของอาเคเนีย

ณ อาณาจักรซาเวียร์

"เจ้าว่าไงนะ ลูกหญิงของข้าหนีไปอีกแล้ว"
"เพคะ องค์หญิงหนีไปกับข้ารับใช้คนหนึ่ง"
"ให้ตายสิลูกคนนี้ ช่างเป็นลูกที่ซนจริงๆ"

บทสนทนาลับๆระหว่างเจ้านายกับคนใช้ที่บ่งบอกว่า เรื่องราวใหม่ๆได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่ผู้เป็นเจ้านายทั้ง2ดูไม่กังวลเท่าไร เพราะคนที่ไปกับองค์หญิงนั้นเป็นที่ไว้ใจได้

ทางด้านองค์หญิงที่หนีออกมาก็ได้เดินทางมาที่อาเคเนีย เพื่อที่จะเที่ยวนั้นเองแต่เป็นเรื่องที่ยากในการเข้าไปในอาณาจักรอาเคเนีย
ทั้งคู่จึงหยุดปรึกษากัน 
"องค์หญิงคะ ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะครั้งนี่ก็หลายครั้งแล้ว นายท่านจะโกรธเอานะคะ"           หญิงสาวอายุประมาณ 20 ผมของเธอยาวประบ่าสีฟ้า ใบหน้าดูเด็กว่าอายุจริง รูปร่างสมส่วนและนัตย์ตาสีน้ำเงิน ใส่ชุดคลุมสีน้ำตาลที่ทำจากหนังมังกรซึ่งกันแดดและลมอย่างดี เธอมองมาที่เด็กสาวที่อายุน้อยกว่าด้วยสีหน้ากังวล

"นี่ อาเนีย อย่ากังวลไปเลยน่า.." องค์หญิงอายุราวๆ16 เธอมีผมยาวดำถึงกลางหลัง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มและร่าเริง และสมส่วนนัตย์ตาสีฟ้าที่ดูสดใส เธอใส่เสื้อคลุมสีน้ำตาลเช่นกัน ตอบออกมาด้วยท่าทีที่ไม่สนใจความรู้สึกของฝ่ายตรงข้าม

"แต่ว่าองค์หญิง ริมูเซ่ คะ"
"อย่าเรียกชื่อนั้นสิ เดี๋ยวคนเขาก็รู้หมดหรอก"
"ขอโทษ ค่ะ"
"เอาเป็นว่าเราจะต้องปลอมตัวเข้าไปเป็นนักท่องเที่ยว และใช้ชื่อปลอมด้วยนะ"
" ค่ะ "  สีหน้าของคนตอบดูหนักใจยิ่งนัก

และทั้งคูก็เดินทางมาถึงด่านตรวจ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งก็เดินเข้ามาสอบถาม

"ชื่ออะไรครับและมาทำอะไรที่อาเคเนีย"
"ฉัน รินัว และนี่ อาเมีย เรามาเที่ยวน่ะ "  เด็กสาวตอบด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มจนทำให้เจ้าหน้าที่คนนั้น ยอมปล่อยมาอย่างง่ายดาย
"เห็นฝีมือฉันไหม อาเนีย เจ้าหมอนั้นยิ้มหน้าบานเลยล่ะ"
"แหม ก็ท่านไปแกล้งเขาแบบนั้นน่ะ"
"แต่ก็ผ่านมาได้แล้ว ไม่สนใจหรอก"

ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในเมือง ซาเฟย์ เป็นแมองแห่งการค้าที่แลกเปลี่ยนสินค้ากันจึงทำให้มีผู้คนมากหน้าหลายตา เลยไม่มีใครสังเกตพวกเธอนัก 

ทางด้านเด็กหนุ่ม เรนได้ร่ำลากับคนในหมู่บ้านและออกเดินทางมาที่เมืองซาเฟย์ ซึ่งเป็นทางผ่านไปสู่เมืองหลวงเช่นกัน