คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : stronger
เช้าวันใหม่ที่สดใส(ละมั้ง) ชั้นตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรประจำแบบเมื่อวาน ชีวิตช่างน้เบื่อไม่มีอะไรแตกต่างจากเมื่อวาน ชั้นพยายามใช้ชีวิตให้ปกติที่สุดโดยหลีกเลี่ยงการเจอชิน ชั้นใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆๆ ผ่านมา3วัน จนวันนึงที่โรงเรียนตอนบ่าย ชั้นกับเพื่อนกำลังขึ้นห้องเพื่อเตรียมเรียนวิชาต่อไป
“ทำไมแกดูไม่ค่อยเหนื่อย วิ่งก็เร็วด้วย” คิมถามชั้นพร้อมกับแพมที่พยักหน้าตาม เป็นลูกคู่ลูกรับกันจริงๆ
“บอกไปพวกเธอก็ไม่เชื่ออยู่ดี” ชั้นพูดแล้วจู่ๆก็มีผู้ชายจากแก๊งเพื่อนๆของชินเดินเข้ามาพวกเรา
“ไอ้พวกเธอทั้งสามคนอ่ะมาแข่งงัดข้อกันดีกว่า แต่ถ้าแพ้แกต้องเลี้ยงข้าวพวกเราทั้งแก๊งแต่ถ้าเราแพ้เราก็จะเลี้ยงข้าวพวกแก” ไอ้บอลคนที่มาท้าพวกเรา อันที่จริงเราเคยแข่งงัดข้อกันแล้วตอนก่อนที่ชั้นอยู่มัธยมต้นพวกเราแพ้ราบคาบเลยแต่ตอนนี้มันจะเปลี่ยนไป
“ตกลง” ชั้นรับคำท้า
“นี่เดี๋ยวก็เป็นเหมือนตอนนั้นหรอก จำได้มั้ยเราหมดไปเกือบสองร้อยเลยนะ” แพมค้าน
“เชื่อมือชั้นน่า”
พอไปถึงที่ห้องเราก็เริ่มแข็ง แพมเป็นคนเริ่มก่อน
“เริ่ม” แพมกับบอลเริ่มงัดข้อกัน
ตุ้บ!! แพมแพ้บอล จากนั้นก็เป็นตาชั้น
“1 2 3 เริ่ม!”
เป็นแวมไพร์ก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย แข็งแรงดีชั้นแทบจะไม่ต้องออกแรงเลยสักนิด บอลยังล้มชั้นไม่ได้เลย ชั้นเริ่มคิดว่าชั้นควรจะแพ้หรือชนะดีล่ะ จากนั้นชั้นก็เริ่มออกแรงผลักข้อมือตัวเองเอียงไปที่ฝ่ายตรงข้าม ไม่นานนักมือไอ้บอลก็ได้สัมผัสกับผิวโต๊ะ
“เห้ยยยย!!!” พวกผู้ชายต่างพากันตะลึง
“ไอ้บอลมันอ่อน มานี่ต้องชั้น” ผู้ชายอีกคนพูด และเริ่มงัดข้อกับชั้นอีกครั้ง แต่นั่นก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากเมื่อกี้เลยชั้นงัดข้อไปเรื่อยๆ เว้นแต่..
“เห้ยไอ้ชินลองดูดิ” เพื่อนของเขาชวน
“ลองดูก็ได้ๆ” หลังจากนั้นชินกับชั้นเราก็ค่อยๆจับมือกันมันทำให้รู้สึกเหมือนหิมะที่เจอกับแสงอาทิตย์ มือที่เยือกเย็นของชั้นกับมือที่มีเลือดอุ่นๆของชั้นแค่ชั้นจับมือกับเขามันก็ทำให้ชั้นรู้สึกร้อนผ่าวไปหมด ไม่อยากเชื่อว่าจะได้จับมือกับเขา แถมเขายังจ้องหน้าชั้นอีก ชั้นควรจะสบตาเขามั้ยนะ?แต่ชั้นไม่กล้าพอที่จะทำแบบนั้น
“เริ่ม”เมื่อสิ้นเสียงของบอลเราสองคนก็เริ่มงัดข้อกัน ชั้นรู้สึกเหมือนกำลังจะจมอยู๋ในอะไรบางอย่าง ชั้นไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาด้วยซ้ำ บบรยากาศแบบนี้มันอึดอัดเกินไป ชั้นอยากให้มันจบเร็วๆและมันต้องจบเดี๋ยวนี้!!!
พลั่ก!!! โครม!!
“เห้ย!” ทุกคนคงสงสัยว่าชั้นทำอะไร ชั้นกดชินแรงไปหน่อยทำให้โต๊ะทั้งโต๊ะหัก ทำไงดีๆ
“เกิดอะไรขึ้น? ใครทำ” ที่แย่กว่านั้นคือครูเพิ่งเข้ามา ชั้นต้องเข้าไปแก้สถานการณ์ด้วยกานวะกดจิตอีกแล้ว
“ไม่มีอะไรค่ะโต๊ะมันเก่าแล้ว เราน่าจะไปหาโต๊ะมาเปลี่ยนนะค่ะ”
“จริงด้วย เดี๋ยวครูลงไปบอกช่างก่อนล่ะกัน หลังจากที่ครูเดินไป
“เห้ย เพชรแกทำได้ไงอ่ะ บอกครูไปอย่างนั้นแถมครูยังเชื่อแกอีก ถ้าเป็นชั้น ชั้นยังไม่เชื่อเลย”
“ อีกอย่างโต๊ะมันหักเลยนะ ทำได้ไงอ่ะ” ทั้งแพมและบอลก็เอาแต่ถามเซ้าซี้ชั้น
“เห้อ..บอกไปพวกเธอก็ไม่เชื่ออยู่แล้วนี่” จากนั้นชั้นก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ แต่แพมกับคิมก็เซ้าซี้ที่จะรู้ให้ได้
“ถ้าชั้นบอกพวกเธอจะเชื่อมั้ยล่ะ”
“อะไรล่ะ” แพมกับคิมยื่นหน้าเค้ามาใกล้ๆรอฟังคำตอบ
ชั้นเขียนใส่กระดาษโน้ต “ชั้นคือแวมไพร์ นี่เรื่องจริง” จากนั้นสองคนนี้ก็ขำชั้น
“โธ่ก็นึกว่าอะไร ฮ่าๆๆ “
“นี่เราซีเรียสนะ แกยังจะมาเล่นมุขอีกหรอ ฮ่าๆๆ”
“ชั้นพูดความจริงนะพวกเธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจพวกเธอเถอะ” ชั้นพูดจบก็ไม่สนใจใครอีกต่อไป พยายามก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไปแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองชิน ชั้นเห็นชินกำลังกุมมือของเขาและหันมามองที่ชั้นเหมือนกัน ชั้นเดาไม่ออกจริงๆว่าสายตาแบบนั้นมันหมายถึงอะไรกัน
https://www.youtube.com/watch?v=IirLPRFyNjM
ความคิดเห็น