คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : my new life begin
“เพชรตื่นได้แล้ว ไปโรงเรียนวันแรก” เสียงพ่อมาเคาะประตูหน้าห้อง บกให้รู้ว่าวันใหม่เริ่มขึ้นแล้ว
ชั้นรีบอาบน้ำแต่งตัว พอเป็นแวมไพร์แล้วทำไมรู้สึกว่าชั้นทำเร็วขึ้นก็ไม่รู้ร่างกายดูกระฉับกระเฉงดี
7.00
“เจอกันตอนเย็นนะบาย” ชั้นโบกมือให้น้องก่อนที่เราจะแยกกัน จากนั้นชั้นก็เดินไปหากลุ่มเพื่อนของชั้น
“เป็นไง โทษทีนะ พอดีเมื่อวานชั้นเพลียมากเลยไม่ได้คุยอะไรมาก” ชั้นเข้าไปทักเพื่อนๆ
“ไม่เป็นไรน่า เป็นไงกลับมาดูเปลี่ยนไปมากเลยนะเนี่ย”คิมพูด
“นิดหน่อยนะ ว่าแต่ช่วงที่ชั้นไม่อยู่ มีอะไรเกิดขึ้นบ้างป่ะ”
ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เรียน การบ้าน แล้วระหว่างที่ชั้นไม่อยู่มีอะไรเกิดขึ้นบ้างอ่ะ”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แกจำชินได้มั้ยล่ะ” แพมถาม
“ห้ะ ใครหรอ”
“แหม ทำเป็นจำไม่ได้ก็คนที่เธอเคบชอบยังไงล่ะ” ถูกแล้วหล่ะ ชินคือคนที่ชั้นเคยชอบ ชอบมากด้วยแต่ต้องตัดใจจากเขาเพราะชินไม่เคยชอบชั้นเลย เขาชอบแต่ผู้หญิงที่ชื่อ เมย์ ถึงแม้เมย์คิดกับเขาแค่คำว่าเพื่อน
“แกต้องเห็นชิน คือแบบเขาหล่อขึ้นมาก สูงขึ้นด้วยแบบดูดีขึ้นหมดเลยอ่ะ ระวังละลายนะเธอ-“ แพมกับคิมเริ่มแซวชั้นอีกแล้ว แต่ชั้นคงไม่กลับไปชอบเขาแล้วล่ะการที่ชั้นกลายเป็นแวมไพร์ทำให้ความรู้สึก นิสัยของชั้น ทุกอย่างมันชัดเจนมากขึ้น
ตุ้บ!!!!!!!
“เดินระวังหน่อยดิ เพ่” หืมมม ไอ้เด็กนั่นมันเดินชนชั้นทำของชั้นตก แถมยังเดินไปเฉยๆ ไม่คิดจะช่วยเก็บหรือขอโทษชั้นสักคำ
หมับ!!
“เห้ย!อะไรเนี่ย ปล่อยดิพี่” เด็กผู้ชายคนนี้ยังไม่สำนึกผิดอีก
“นายเดินชนชั้นจนของชั้นตกมาหมดแล้วยังเดินไปเฉยๆไม่คิดจะช่วยเก็บหรือขอโทษเลยหรือไง”
“ขอโทษ!!พอใจยัง ปล่อยผมได้ล่ะ” ไอ้เด็กนี่มันพูดกับรุ่นพี่แบบนี้ได้ยังไง นายทำชั้นโมโหแต่เช้าเลยนะ เล่นผิดคนละ!!!
“ชั้นสั้งให้นายขอโทษชั้น จากนั้นชั้นต้องการให้นายเก็บของของชั้นที่นายทำตก”
“เห้ย เพชรใจเย็นน่า” เสียงเรียกชองแพมทำให้ชั้นรู้สึกตัว
“ขอโทษครับ เดี๋ยวผมเก็บให้” ชั้นว่าชั้นคงโมโหมากจนไปสะกดจิตเด็กนั่นเข้า ชั้นเคยเป็นอย่างนี้ครั้งนึงตอนที่ชั้นหิว และตอนนี้ชั้นพึ่งนึกได้ว่าชั้นไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว ชั้นต้องรีบดื่มเลือดก่อนที่ชั้นจะไปกระโดดกัดคอใคร
8:00 น. ถึงเวลาเข้าแถวแล้ว แต่ชั้นยังไม่ได้ดื่มอะไรเลยนะ
“ไปเร็วรีบไปเข้าแถวกัน”แพมพูดพร้อมกับลากชั้นไปด้วย ชั้นจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามไป และคิดว่าไม่ได้กินอะไรมาแค่สองวันไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่พอชั้นเป็นแวมไพร์ประสาทหูชั้นดีมากเลยหล่ะ ชั้นแทบจะได้ยินเสียงทุกคนคุยกันเกือบทั้งหมด ขณะที่ชั้นกำลังกวาดสายตามองไปรอบๆชั้นก็หันไปสบตากับชินพอดี ชินดูหล่อขึ้นอย่างที่พวกนั้นบอกจริงๆนั่นแหละ เขาดูสูงขึ้นด้วยน่าจะประมาณเกือบ180ได้ละมั้ง ผิวดูคล้ำลงมานิดนึง หัวที่เคยเกรียนตอนนี้กลับเป็นผมสีดำดก(ผมคล้ายๆพวกพระเอกแวมไพร์ตามหนังแบบเอ็ดเวิดในทไวไลท์ประมาณนั้นอ่ะ) แต่ชั้นก็ต้องหยุดความคิดนั้นไว้ เขาไม่เคยชอบชั้นทำไมชั้นต้องสนใจเขาด้วยล่ะ จากนั้นฃั้นก็ไปเข้าแถวเคารพธงชาติพร้อมๆกับความหิว โชคดีที่ลูซิเฟอร์เคยสอนชั้นเกี่ยวกับการระงับความหิว ซึ่งชั้นทำได้แค่3-4วันเอง สงสัยชั้นต้องพยายามแล้วล่ะ จนกระทั่งตอนบ่าย.....
เวลาถือ พวกเธอต้องถือดีๆนะ มันร้อนลวกมือพวกเธอได้เลยนะ ระวังแก้วแตกด้วย” ตอนนี้เรากำลังเรียนวิชาทำอาหารกันอยู่ ทำน้ำหรืออะไรสักอย่างที่ดูไม่น่ากินเอาซะเลย ชั้นกำลังจะไปหยิบเครื่องปรุงส่วนผสมแล้วก็เดินสวนกลับเมย์ ไม่อยากจะพูดเลยแต่ยัยนั่นก็ดูสวยขึ้นเหมือนกัน ถึงแม้จะแต่งหน้ามาโรงเรียนก็เถอะ ยัยนั่นกำลังถือหม้อน้ำร้อนมา
“หลบไปสิ!” ชั้นหลบทางให้ยัยเมย์นั่นเดิน เพราะชั้นก็ไม่ได้อยากไปยุ่งอะไรกับเธอมากเท่าไหร่ จนไปชนกับชินทำให้แก้วที่เขาถือมานั้นตกที่พื้นแตก เศษแก้วกระจายไปทั่ว
“ระวังหน่อยสิ!!!” ชินตะโกนใส่ชั้น
“ขอโทษ! ก็ชั้นไม่ตั้งใจนิ” ชั้นตะโกนกลับพร้อมกับสายตาที่ดูดุดันทำให้เขาชะงักไปนิด บางทีชั้นก็ไม่ชอบที่ชั้นต้องอารมณ์เสียชั้นแค่หิวก็แค่นั้น จากนั้นชั้นก็ก้มลงมาเก็บเศษแก้ว เขาก็มาช่วยเก็บด้วย
“โอ้ย” ชั้นพูดออกมาเบาๆ ดูเหมือนเศษแก้วจะบาดที่มือชั้น ชั้นเลยดึงเศษแก้วนั่นออกโดยไม่รู้สึกอะไรเลยจนลืมไปว่าชินอยู่ข้างหน้าและกำลังมองมาที่ชั้น
“บ้าไปแล้วหรอ ดึงออกมาแบบนั้นไม่เจ็บรึไง” ชินบอกพร้อมกับคว้ามือชั้นไปดู
“อ้าวไม่เห็นมีแผลเลย”
“ก็ไม่มีนะสิ”
“สาบานได้เมื่อกี้ชั้นเห็นเลือด”
“นายเมาล่ะมั้ง” ชั้นรีบเก็บเศษแก้วและทำเป็นไม่สนใจเขา
“เมาอะไรล่ะ ชั้นไม่ได้เมาสักหน่อย” จากนั้นเขาก็ดันตัวเองเพื่อจะลุกขึ้นแต่แล้วมือเขาก็โดนแก้วบาดทำให้มือเขาเกิดบาดแผลมีเลือดไหลออกมา
“โอ้ย!!” เขาโดนเยอะกว่าชั้นนิดหน่อย แต่เลือดมันก็ออกมาเยอะมากนั่นทำให้ชั้นเกิดอาการคลั่งแบบคนที่ไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน ชั้นไล่นิ้วไปตามรอยเลือดของงเขา ชั้นหิวมากและรู้สึกได้เลยว่าเขี้ยวกำลังงอกออกมา ตาของชั้นเริ่มกลายเป็นสีดำทึบจนแทบไม่เห็นตาสีขาว สีดำเหมือนอุโมงค์มืด คล้ายปีศาจ ชั้นควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่แล้ว
“เห้ย ตาเป็นอะไรอ่ะ” ตายลาะถ้าชินเห็นชั้นในตอนนี้มีหวังความลับแตกแน่ ชั้นจึงรีบเอามือทั้งสองปิดตาเอาไว้
“เห้ย เป็นอะไรอ่ะไหนเงยหน้ามาดูสิ” เขาพยายามแกะมือชั้นออก มือที่เต็มไปด้วยของเหลวสีแดงนั่นทำให้เลือดเขาเลอะมือชั้น
“ไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...ออกไปห่างๆชั้น”ชั้นพยายามผลักเขาออกไป
“เปิดตามาสิ จะได้ดูให้ว่ามีอะไรติดที่ตาเธอ” มาหวังดีอะไรตอนนี้นะชิน จากนั้นชั้นก็รีบลุกแล้วก็วิ่งออกไปเลย
“อ้าวจะไปไหนอ่ะ” ชินตะโกนเรียกชั้น ชั้นวิ่งมาเรื่อยๆแต่ก็ยังได้ยินเสียงฝีเท้าตามมา ชั้นต้องซ่อนชั้นให้ใครเห็นชั้นในสภาพแบบนี้ไม่ได้ ชั้นไปซ่อนในห้องน้ำ
“หายไปไหนแล้วเนี่ย ยัยบ้าเอ้ยย!!!” ชินวิ่งตามมาโดยที่เลือดยังไหลอยู่ บ้าจริง! กลิ่นเลือดนั่นจะทำให้ชั้นกำเริบนะ ชั้นอยากดูดเลือดมาก ใครก็ได้แค่ใครสักคน
“พี่ทำอะไรอยู่อ่ะค่ะ” ชั้นหันไปก็เจอเด็กผู้หญิงประมาณ ป.5-6คนนึงกำลังจะกรีดร้องเมื่อเห็นหน้าชั้น
“เงียบ! เธอ...ห้ามร้องห้ามส่งเสียงดังเป็นอันขาด อยู่เงียบๆเข้าใจนะ” ชั้นสะกดน้องคนนั้น น้องก็เชื่อฟังและพยักหน้า
“พี่...พี่ขอโทษนะ” จากนั่นชั้นก็ก้มลงไปหาน้องคนนั้นพร้อมกับฝังคมเขี้ยวแวมไพร์ไปที่ต้นคอตรงเส้นเลือดใหญ่ จากนั้นชั้นก็ดื่มเลือด ชั้นหิว หิวจนไม่สามารถควบคุมตัวเองชั้นไม่ได้กินเลือดสดๆมานานแล้ว
“เอาล่ะเธอจะจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไม่ได้ เธอจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น เธอไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้าชั้น” จากนั้นชั้นก็ให้น้องดื่มเลือดของชั้นเพื่อให้มันไปรักษาแผลที่เป็นรอยกัดของชั้น(เลือดแวมไพร์สามารถใช้รักษาได้ไม่ว่าอาการจะร้ายแรงแค่ไหน)
ชั้นเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอเอ่ออยู่ที่ดวงตา ชั้นได้ทำสิ่งที่ชั้นเกลียดที่สุดลงไปนั่นก็คือการที่ชั้นดูดเลือดมนุษย์แบบสดๆมันจะทำให้ชั้นสูญเสียความเป็นมนุษย์ ชั้นไม่ต้องการจะทำร้ายใครโดยเฉพาะผู้บริสุทธิ์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย
*********************************************************************************************************************************************
พอถึงตอนเย็นชั้นกำลังเก็บของกลับบ้าน แต่อาจจะแวะไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปเอาอะไรบางอย่าง เอ่อ..เลือด(ถุงเลือดเอาไว้ดื่มเวลาหิวชั้นจะได้ไม่ต้องไปดูดเลือดใคร) จากนั้นค่อยกลับบ้าน
“นี่ ตาเป็นไงบ้าง” ชินเข้ามาถาม
“อือก็ดีแล้วล่ะ”
“อืมก็ดี...แล้ว...”
“ชั้นไปก่อนนะพอดีรีบกลับ” ชั้นรีบตัดบทพูดแล้วก็เดินออกมา ชั้นรู้สึกไม่ค่อยอยากคุยกับเขาสักเท่าไหร่
ความคิดเห็น