คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : △ C H A P T E R - 2 -△ (100%)
ONLY TEARS
-2-
หลัาที่แบฮยอนเินออาห้อไป แบฮยอนเอาแ่เ็น้ำาพยายามลั้นไม่ให้น้ำาไหลออมาแ่็ทำไม่ไ้ .. เาอ่อนแอเินไป
แบฮยอน้มหน้า้าวเท้าอย่าเร็วไปทาโรอาหารอโรเรียน เมื่อมาถึโรอาหารแบฮยอนเยหน้าึ้นมาวาสายามอไปรอบๆโรอาหารเพื่อที่ะหาที่นั่ แ่ว่ามันเ็มหมแล้ว แ่ว่าเี๋ยว็มีนลุออไปนั้นแหละ แบฮยอนึรีบเินไปเ้าแถวื้ออาหารลาวัน
ะที่แบฮยอนเ้าแถวื้ออาหารอยู่นั้น ู่ๆ ็มีลุ่มนประมา 3-4 นเินมาแแบฮยอนที่เ้าแถว่อนอยู่นั้น ทำให้แบฮยอน่อน้าไม่พอใ
“นี่ .. นายอย่ามาแเราสิ นาย..นะ..น่าะ่อแถวเหมือนนอื่นเานะ”
แบฮยอนพูึ้น้วยน้ำเสียสั่นเล็น้อย เารู้ัวเอีว่าพูไป็ไม่มีประโยน์อะไรับนพวนี้
“เรื่ออู ูอยาะอยู่รนี้หรือมึมีปัหา?”
ผู้ายหนึ่ในสี่นหันมาพูับแบฮยอน้วยเสียแ็ร้าวระแทเสียหาเรื่อทำให้แบฮยอนไม่ล้าที่ะสบานรหน้าริๆ
“ปะ..เปล่า..เราไม่มีปะ..ปัหา”
“็ี!”
ฮึ
เสียอบลับอผู้ายนนั้นทำให้แบฮยอนสะุ้ึ้น ไม่ล้าที่ะ่อแถวื้ออาหารอี่อไปแบฮยอนเลยิว่าะื้อแ่นมปัับนมล่อไปนั่ินรอท้อที่สวนหลัโรเรียน
ะที่เินไปสวนหลัโรเรียนแบฮยอนไ้ยิน่าวที่ัวเอนั้นโนแิวอนที่ื้อ้าว แบฮยอนไม่อยาฟั .. มันน่าอายเหลือเิน อนที่โนผู้ายนนั้นอบลับทั้โรอาหารมีแ่นมอมาที่แบฮยอน น่าอาย .. น่าอายริๆ แบฮยอนรีบ้าวเท้าอย่าไวที่สุ นมาถึสวนหลัโรเรียน แบฮยอนทรุนั่ลพร้อมปล่อยโฮออมาุให่
“ฮึ.. ฮือ..ุแม่..ฮึ..แบฮยอนทำอะไรผิ..ฮือ..ทะ..ทุนถึ..ฮึ..เลียแบฮยอน..ฮือ”
แบฮยอนร่ำไห้นึถึุแม่ที่าไป ไม่มีใรเ้าใหรือรัแบฮยอนไ้ีเท่าแม่อเาแล้ว แม้ระทัุ่พ่อ .. ไม่ิที่ะสนใเาเลย ั้แ่ทีุ่แม่เสียไป ุพ่อ็ื้อบ้านให้แบฮยอนอยู่พร้อมับ้าแม่บ้านให้มาอยูู่แลแทนน เพราะเหุใแบฮยอน็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมุพ่อเอไม่มาอยูู่แลลูอนเลย
“ฮึ..แบฮยอนิถึุแม่..แบฮยอนอยาไปหาุแม่..ฮึ..ฮือ”
แบฮยอนระพริบาถี่ๆให้น้ำาไหลออมา.. เาอยาร้อไห้นให้น้ำาหม .. แ่แบฮยอนรู้ัวีว่าร้อเท่าไหร่็ไม่หมแบฮยอนไม่ไ้โ่นาที่ะไม่รู้เรื่อนี้ ..
แบฮยอนไม่รู้ว่าะที่นร้อไห้นั้น ที่นี่ไม่ไ้มีเาแ่นเียว แ่มีอีนที่นอนลาวันที่นี่อยู่้วย ใ่ .. านยอลนั้นแหละ หลัาที่านยอลหนีสอเพื่อนรัออมาไ้เา็อยาะนอนพัสายาิอะไรเพลินๆ เียบๆนเียว แ่เพราะแบฮยอนทำให้านยอลนั้นนอนไม่หลับ
“หึ..”
านยอลลุึ้นเินามหาเสียสะอื้ออแบฮยอน แบฮยอนยัร้อไห้ไม่หยุ เ็น้ำาแล้วเ็น้ำาอีนาแแล้ว แ่น้ำาอแบฮยอนไม่ยอมหยุไหลสัที านยอลรู้สึสมเพแบฮยอนึ้นมา ร้อไห้แบบนี้ไม่ไ้่วยอะไร ไม่มีใรเห็นใหรอหน่า
“ะร้ออีนานไหม ? รู้อะไรไหม มันน่า..รำา”
ึ
านยอลพู้วยน้ำเสียเบื่อหน่าย สายนิ่้อมอไปยันรหน้าทำให้แบฮยอนที่อนแรร้อไห้อยู่อนนี้ลับนิ่เียบลั้นน้ำาไม่ให้ไหลออมา
“ะ..็เราิถึุแม่..ฮึ..”
แบฮยอนพูอบานยอล้วยเสียแผ่วเบา เยหน้าสบาับานยอลไ้ไม่นาน็้อ้มลอย่าเยแววานิ่ๆอานยอลนั้น .. เย็นาริๆ
“มึมันอ่อนแอ สำออย! อย่าร้อไห้..”
านยอลเสมอไปทาอื่น านยอลเลียน้ำา เลียนร้อไห้ เลียนรหน้า านยอลเลียน้ำาอแบฮยอน านยอลไม่อยาให้พื้นเปื้อนน้ำาเสนียๆาแบฮยอน
“ฮึ..ฮือ..ฮึ”
“ูบอว่าอย่าร้อไห้ไ! มึไม่ไ้ยินทีู่พูหรอ!!”
านยอลวาเสียัพร้อมับระาแนแบฮยอนให้ลุึ้น บีบ้อมือแบฮยอนนเิรอยแ แบฮยอนลั้นน้ำาไม่ให้ไหลออมา เ็บ .. แบฮยอนเ็บ แ่ร้อไห้แบฮยอนยัผิเลย .. แบฮยอนไ้แ่ิในใ
“เรา..ะ..มะ..ไม่ร้อแล้ว..ฮึ”
“ยัอี! มึรีบไสหัวไปให้ไปไลาสายาูเลย ูไม่อยาะเห็นหน้ามึ”
านยอลเอ่ยปาไล่แบฮยอนให้ไปไลสายาเา แบฮยอนไม่รอ้ารีบวิ่ออไปให้ไลาานยอล แบฮยอน้มมอูแนัวเอที่เป็นรอยแ .. นอื่น้อหาว่าแบฮยอนไปทำอะไรมาแน่ๆเลย แบฮยอนเลยใ้มือที่โนานยอลบีบแนล้วเ้าระเป๋าาเ ็ยัพอบัรอยไ้อยู่ หลัานั้นแบฮยอน็เินึ้นห้อเรียนไปนั่เียบๆอย่าเย แบฮยอนิว่า านยอลไม่ึ้นมาเรียนหรอ .. านยอลไม่อยาะเอหน้าเานิ
“หึ .. ไ้่าวว่าไปอ่อยานยอลมาหรอ?”
ู่ๆ็มีหิสาวร่าบาหุ่นีสูพอๆับแบฮยอนเินเ้ามาทัแบฮยอนหน้าโ๊ะ แบฮยอนรู้สึไม่่อยีเท่าไหร่ อนนี้เหมือนเาะไม่โอเ แบฮยอนิผิที่ว่าน่าะไม่มีนอยู่บนึ
“ระ..เราไม่ไ้อ่อยานยอล..”
แบฮยอน้มหน้าปิเสธหิสาวนนั้น ไม่อยาะพูอะไรมาว่านี้ ถ้าืนพูไป็ะหาว่าเถียอี
“หรอ..หึ..ะให้ันเื่อั้นหรอ ? หน้าอย่านายหน่ะพูอะไรใรเาะเื่อ นายหน่ะไ้ทุนในโรเรียนแล้วมั้!!”
หิสาวรหน้าพูาเยาะเย้ยไม่เื่อในสิ่ที่แบฮยอนอบออมาแถมยัะอใส่แบฮยอน้วยน้ำเสียแ็ร้าวราวับเลียมาเป็นสิบปีอี่าหา
“ฮึ..มิน..มินอาพูอะไร..ฮึ เราไม่ไ้เป็นแบบนั้น..ฮึ”
น้ำาอแบฮยอน่อึ้นมาอีรั้ แ่ไม่สามารถเรียวามน่าสสารานรหน้าไ้เลย ผู้หิที่ไหนเาะสสารผู้ายัน เมื่อมินอาเห็นน้ำาอแบฮยอน็เิวามสะใไหนๆ็มาถึนี้แล้วไม่มีใรอยู่ออีสัหน่อยแล้วัน มินอาเลยัารเอื้อมมือไปหยิบระเป๋าหนัสืออแบฮยอน ลื้อหาอที่เป็นอสำัอแบฮยอน .. สร้อย..สร้อยอแม่แบฮยอน มินอาหยิบึ้นมาโว์่อหน้าแบฮยอนพร้อมเหยียยิ้มที่มุมปา
“สร้อยสวยีนะ .. อใรหรอ? พี่ฮันวอลหรือพี่อินฮวาละ เอ..หรือะอานยอล?”
“ไม่ใ่อใรทั้นั้นแหละ .. อุแม่เรานะ ..ฮึ..ระ..เราอืนไ้ไหม..?”
แบฮยอนอ้อนวอนมินอา อสร้อยอุแม่ที่เป็นอิ้นสุท้ายอีวิแบฮยอนามินอา แ่มีหรอที่นอย่ามินอาะให้อะไร่ายๆ ยิ่เป็นอสำัอนที่เลีย หึ .. อยาะว้าออนอหน้า่า้วย้ำ
“หรอ.. หึ อยาไ้็ามมาเอาที่ไนท์ลับละันเย็นนี้ แล้วเอันแบฮยอน”
มินอาแสยะยิ้มให้แบฮยอน่อนะเินออาห้อไปทิ้ให้แบฮยอนร้อไห้อยู่แบบนั้น แ่ถ้าเย็นนี้แบฮยอนะไม่ไป็ไม่ไ้ สร้อยอุแม่ ถ้าแบฮยอนไม่ไปเอาืนะูเป็นลูอัูที่ไม่สามารถรัษาอิ้นนี้ไว้ปล่อยให้มันเป็นอนอื่นไปไ้
พอถึเวลาเลิเรียนแบฮยอนมอหานที่วระมานั่เรียน้าๆเา นี่มัน็เลิเรียนแล้ว านยอละลับบ้านไปแล้วละ แบฮยอนิไ้อย่านั้น็ไม่รอ้ารีบลุึ้นาที่นั่ประำอนเินออาโรเรียนรไปที่ไนท์ลับ ที่ที่มินอานัเอาไว้
ฮึบ
เมื่อมาถึที่ แบฮยอนระับสายระเป๋าเป้แน่น สูหายใเ้าลึๆ ่อนะผลัประูเ้าไป้านใน
ไนท์ลับนี้เป็นที่ประำอพวเ็นัเรียนม.ปลาย เวลาเลิเรียนพวโส็ะมานั่หาอะไรทำที่นี้ บาทีพวเบื่อแฟน็มาหาิ๊ที่นี้บ้า มันเป็นแหล่รวมนไม่่อยี ไนท์ลับนี้มีเรื่อเือบทุืน แย่แฟนันบ้า แย่เ็ันบ้า แู่เหมือนวันนี้แบฮยอนะมาผิวัน แบฮยอนไม่เยมาไนท์ลับ แ่้าวาเ้าไปยืนหลัประู ทุสายา็ับ้อมาที่แบฮยอนหม ็เพราะว่าแบฮยอนไม่ใ่เ็พวนี้ สถานที่นี้เลยไม่ำเป็น้อมา แ่ที่มาวันนี้เา้อมาเอาอที่สำัสำหรับีวิอเา
แบฮยอนวาสายามอหามินอา แ่แล้ว็้อใ .. มินอานัู่บับานยอลที่โ๊ะ้านในสุ แบฮยอนพยายามหันไปทาอื่นแ่สายาอานยอลที่มอแบฮยอนนั้นทำให้แบฮยอนไม่ล้าที่หลบสายาาานยอล
“อ๊ะ..านยอล..พะ..พอ่อน”
านยอลผละออามเสียเรียร้ออมินอา สายาหันมา้อมอแบฮยอนอย่าแน่นิ่
แบฮยอนเินเ้าไปยืนรหน้าโ๊ะอมินอาและานยอล ้มหน้าไม่ล้าที่ะสบานทั้สอน ภาพเมื่อี้แบฮยอนไม่อบเลยริๆ
“มาแล้วหรอ ? อยาไ้สร้อยืนหรือเปล่าละ .. ทำามที่ันบอแล้วันะให้”
80%
มินอาพูึ้นพร้อมันแว่สร้อยไปมารหน้าแบฮยอน พอแบฮยอนะเอื้อมหยิบมินอา็เอาสร้อยหลบไ้เสีย่อน มินอาบอให้แบฮยอนทำามที่เธอบอ แบฮยอนไม่มีทาไหนนอา้อยอมทาเียวแล้วละ
“มินอา..ะ..ะให้เราทำอะไรหรอ?”
แบฮยอนพูอบลับไป้วยวามรู้สึเร็ ะไม่ให้เร็ไ้ยัไ ็มีสายาอนที่ไม่อยาะเอหน้า้วยอยู่รนี้นิ เป็นใร ใร็เร็
“เินเ้าไปรหมู่ลุ่มผู้ายรนั้นแล้วเ้นสิ แล้วันะให้”
มินอาพูสิ่ที่นอยาให้แบฮยอนทำเพื่อที่ะแลับสร้อยอแม่แบฮยอนโยให้แบฮยอนไปเ้นรนั้น รหมู่ผู้ายที่มอแบฮยอนั้แ่เ้ามาที่นี้ั้แ่แรแล้ว มอ้วยสายาหื่น ..
“ะ..แ่เราเ้นไม่เป็นนะ .. ทำอย่าอื่นไ้ไหม ?”
แบฮยอนอบปิเสธมินอาไปเพราะเ้นไม่เป็นริๆ อีอย่า็ลัว .. ลัวว่าานยอละเลียนมาว่านี้อี ไม่รู้เพราะอะไร ทำไมแบฮยอนถึไม่อยาให้านยอลเลียัวเาเอ
“ันให้เลือระหว่าเ้นับหมู่ผู้ายที่ันบอหรือะูบับ..านยอล?”
ึ
านยอลไ้ยินื่อัวเอในบทสนทนา็อไม่ไ้ที่ะไม่มอสีหน้าอแบฮยอน อนนี้แบฮยอนไ้แ่นิ่ไม่อบอะไร เาอยาะร้อไห้อีรั้ ้อเสนอที่มินอายื่นให้เาแ่ละ้อแบฮยอนไม่อยาทำเลย .. ุแม่.. แบฮยอนอโทษ ..
แบฮยอนัใาสร้อยเส้นนั้นหันหลัเรียมพร้อมะเินออาโ๊ะอมินอาและานยอล แบฮยอนเป็นนหวัว ไม่อบที่แบบนี้ ะให้ไปเ้นลาหมู่ผู้ายแบบนั้นมันไม่ใ่ ะใหู้บับนที่ไม่ไ้รัอี .. ทำไม่ไ้หรอ
“ไม่เอาแล้วหรอ ? หึ..แม่นาย้อผิหวัในัวนายแน่ๆ”
แบฮยอนเินไปไม่ี่้าวเสียอมินอา็ระทบหูแบฮยอนทำให้แบฮยอนไม่ล้าะเิน่อไป .. แ่ทำไไ้ละ ไม่อบ .. ไม่อบที่แบบนี้ อยาะอ้ว .. แบฮยอนเป็นโรเมาแสสีเสียในที่แบบนี้ แบฮยอนไม่สนใเสียอมินอาที่ะโนเรียเท่าไหร่็ไม่หัน รีบวิ่ไปทีห้อน้ำ พร้อมับปล่อยอ้วออมาใส่ัโรทันที
“ุแม่ .. แบฮยอนอโทษริๆ ฮึ..แบ..แบฮยอนเอาสร้อยืนมาไม่ไ้.. ฮือ”
แบฮยอนร้อโฮพูอโทษุแม่ที่าันไปแล้ว แบฮยอนเป็นนรัแม่มา แุ่แม่อแบฮยอนะเ้าใเหุผลที่ลูอนนั้นไม่สามารถเอาสร้อยับืนมาไ้
“อ๊ะ”
แบฮยอนเปิประูห้อน้ำออมาะล้าหน้าแ่็พบผู้าย2-3นัรหน้าประูไว้
“นนี่หรอวะ ? ที่มินอาบอ..อืม..็สวยีนี่ะเริ่มันเลยไหมละ?”
1ใน3พูึ้นแล้วันัวแบฮยอนเ้าไปในห้อน้ำ แ่แบฮยอนเป็นผู้ายยัพอมีแร้านทานไว้อยู่เลยพยายามผลัผู้ายรหน้าออไป
“อะไรอย่ามายุ่ับเรานะ ใร็ไ้่วย!..อุ๊บ
ายรหน้าใ้มือปิปาแบฮยอนไว้ไม่ให้ส่เสียั ส่วนอีสอนที่เหลือ็วิ่เ้ามาับแนแบฮยอนไว้ไม่ให้ิ้นหนีไปไหน
“แรเยอะีนิ ไหนูสิะมีแรไ้อีเยอะแ่ไหน”
ทันทีที่พูบายรหน้า็ัารปลระุมเสื้อแบฮยอนทีละเม็ แบฮยอน็ิ้นนสุแร ยเท้าถีบผู้ายรหน้าให้ระเ็นออสลัแนให้หลุามืออีสอนที่เหลือรีบวิ่ออาห้อน้ำโยเร็วแ่็ไม่ทันผู้ายพวนั้นอยู่ี แบฮยอนถูึาไว้ทำให้ัวแบฮยอนล้มลไป ายทั้สามนรีบวิ่เ้าหาแบฮยอนับแบฮยอนให้หาย แบฮยอนิว่าเา้อหลุาพวนี้ พยายามิ้นอีรั้ แู่เหมือนว่าะไม่เป็นผล 3รุม1 นี่หาทารอไ้ยา
“ยะ..อย่าทำอะไรเราเลยนะ..ฮึ..เราอร้อ”
“ถ้าไม่อยาให้ทำรุนแร็อย่าิ้นสิ หึ..พี่ะทำให้เบาที่สุ”
ายรหน้าัารเรียมะปลาเแบฮยอนแ่ไม่ทันที่ะับเ็มัอยู่ีๆ็โนัเ้าทีหน้านล้มไปอลับพื้น
พลั่!
“อย่ามายุ่ับนอู!”
“เห้ย..ะ..านยอล..มึไม่ไ้อยู่ับมิน..มินอาหรอวะ?”
ายที่โน่อยลุึ้นมาพูับเ้าอหมัเมื่อี้
“เรื่ออู! พวมึออไปาห้อน้ำเี๋ยวนี้!!”
“ไอเหี้ย! ูะบอมินอาว่ามึเ้ามาััหวะูับไอเ็นี้”
“็เรื่ออมึไอเวร! ูบอให้ออไปไสั!!”
านยอละอใส่ไล่ายทั้สามนให้ออาห้อน้ำ ถ้าเาเ้ามาไม่ทันป่านนี่แบฮยอนะโนรุมโทรมนเป็นศพไปแล้วมั้ หึ..นี่ไม่อยาะ่วยหรอ แ่ะมาเ้าห้อน้ำ
“หึ.. มึมันร่าน..ร่านเหมือนแม่มึไแบฮยอน!”
“ฮึ..อย่ามาว่าแม่เรานะ..ฮึ..านยอลใร้าย!”
แบฮยอนผลัานยอล่อนะวิ่ออาห้อน้ำไปแ่โนานยอลับแนไว้่อน
ฟึ่บ
านยอลัารโยนเสื้อลุมใส่แบฮยอน เา็แ่ลัวะลับไม่ถึบ้าน็แ่นั้น เสื้อที่ใส่อยู่ใ่ว่าะเรียบร้อยอะไร ถ้าืนออไปแบบนั้นไ้โนอีรอบราวนี้ไม่มีนมา่วยแน่
“ไ้เสื้อแล้ว็ไสหัวไปไลๆ รำา!”
านยอลเอ่ยปาไล่แบฮยอนทันที
-------------------------------------------------------------------
โอ้ยเียนาบู๊ไม่เป็น โว์วามาให้รีทุนอ่าน
555555 อนสอนี่ออแนวมึนๆนะเพราะไรท์ไม่เย
ไปสถานที่เที่ยวแบบนี้อ่ะ ;_;
ิแท็้วยโ้ย #ฟิอลท
ความคิดเห็น