Double A เทพบุตรนักฆ่า

ลำดับตอนที่ #1 : double a - ตอนที่ 1 ก่อนตาย

~ 1 ~




 

   บริเวรภูเขาที่อยู่ไกลออกมาจากตัวเมือง แม้ว่าในเวลานี้จะเป็นเวลาเพียงแค่หกโมงเย็นเท่านั้น แต่บรรยากาศโดยรอบนั้นกลับมืดมิดและเงียบไร้วี่แววของรถที่สัญจรไปมา หากเป็นปกติพื้นที่ในแถบนี้จะเงียบมากแต่ไม่ใช่วันนี้

 

 

ปั้งงงง ปั้งงๆๆๆ !!

 

 

เสียงปืนดังสนั่นอยู่ภายในบริเวรเขาลูกนั้น ดังอยู่หลายนัดสร้างความแปลกใจแก่ผู้คนแถวนั้นมากแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งนักเพราะอาจจะเกิดผลเสียกับตัวเองได้

 

 

" แฮ่ก~ แฮ่กๆๆ " 

 

 

เสียงหอบหายใจรัวๆดังขึ้นภายหลังต้นไม้ต้นใหญ่ ชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังนั่งหลบอยู่หลังต้นไม้เพื่อบรรเทาอาการเหนื่อยจากการถูกไล่ล่ามา 

 

 

แก๊ก !

 

 

ชายหนุ่มที่กำลังหอบตัวโยนอยู่นั้นรีบหันไปมองตามเสียงที่ได้ยินทันที มันเป็นเสียงของชายชุดดำที่ปิดทุกส่วนของร่างกายไว้อย่างมิดชิดที่ตอนนี้กำลังย่างกายเข้าทางเขาอยู่ช้าๆ

 

 

" ออกมาซะ แกหนีฉันไม่รอดหรอก " 

 

 

ชายชุดดำแผดเสียงตะโกนออกมา 

 

 

" จะทำยังไงดีล่ะ ต้องโดนจับได้แน่เลย จะหนีก็หนีไม่ไหวแล้ว " 

 

 

ชายหนุ่มคิดภายในหัว ตอนนี้เขาเอามือทาบไว้ที่หน้าอกตรงหัวใจของตัวเองเอาไว้เพราะมันเต้นแรงมาก เขาคิดว่าวิธีที่จะทำให้ตัวเองรอดทุกวิถีทางแล้ว แต่มันกลับว่างเปล่าเสียเหลือเกิน ไม่ช้าหลังจากที่เขาได้ยินเสียงของชายชุดดำทีเดินไกล้เขามาเต็มที่ เขาจึงตัดใจสินออกวิ่งอีกครั้ง เพราะคิดว่า ถ้าจะตายก็ขอให้ได้หนีให้ถึงที่สุดเสียก่อน

 

 

ปั้งง ! 

 

 

ทันทีที่ชายชุดดำเห็นการเคลื่อนไหว เสียงปืนที่อยู่ในมือก็ดังขึ้นอีกครั้ง ชายชุดดำรีบวิ่งตามเป้าหมายไปในทันที ในขณะที่วิ่งตามอยู่เขายังคงลั่นไกเรื่อยๆเพื่อหวังว่าจะโดนชายหนุ่มสักนัด ไม่นานหลังจากที่เขายิงหมดไปหลายนัด ก็เกิดผล เสียงของคนร้องโอดโอยพร้อมกับเสียงคนล้มดัง ตุ๊บ! ได้ยินดังนั้นชายชุดดำจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อไปให้ถึงที่หมายโดยเร็ว

 

" ฮ่าฮ่า ฉันบอกแกแล้วว่าแกน่ะ หนีฉันไม่พ้นหรอก " 

 

ชายชุดดำพูดปนเสียงหัวเราะอย่างอำมหิตออกมา

 

" กะ กะ แก เป็นใคร ทำไมต้องฆ่าฉัน กับครอบครัวฉันด้วย " 

 

ชายหนุ่มถามมออกไปด้วยน้ำเสียงกระตุกเพราะความหวาดกลัว 

 

" ก็เพราะครอบครัวของแกรวย แล้วเป็นอุปสรรคต่อองค์กรของฉันยังไงล่ะ " 

 

พูดจบเขาก็หัวเราะขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มเหมือนจะสัมผัสอะไรได้จากเสียงหัวเราะนั้น เพราะเขารู้สึกคุ้นกับเสียงนี้มาก เหมือนเคยได้ยินมาก่อน

 

" นาย คือ  ดนัย ใช่มั้ย "  เขาถามออกไปโดยสันชาตญาน

 

ปั้งงง !! โอ้ยยยย

 

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องอีกครั้ง ชายชุดดำรู้สึกตกใจกับคำถามนั้นจึงลั่นไกออกไปโดยไม่ทันรู้ตัวแต่ลูกกระสุนเจ้ากรรมก็ดันไปโดนที่ต้นขาของร่างที่นอนกองอยู่บนพื้นนั่น เมื่อตั้งสติได้เขาจึงเปิดหน้ากากออกมาในที่สุด 

 

" ไหนๆ แกก็จะตายแล้ว งั้นฉันจะให้แกดูหน้าคนที่ฆ่าแกก่อนตายก็แล้วกัน " 

 

" แก ดนัยจริงๆด้วย ทำไม? " 

 

ชายหนุ่มได้แต่ถามแบบนั้นอยู่ซ้ำๆ แล้วเรื่องราวต่างๆก็ผุดขึ้นมาในหัว ดนัย เป็นผู้จัดการแผนกบัญชีของบริษัทของพ่อเขา ดนัยเป็นคนดีของทุกคน และตัวเขาเช่นกัน ดนัยมักจะช่วยเหลือเขาในทุกๆเรื่องเสมอ ดนัยเปรียบเสมือนพี่ชายคนนึงของเขา แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างมันผสมปนเปกันไปหมด อะไรที่ทำให้ดนัยกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ สุดท้ายเขาก็นึกอะไรไม่ออกนอกจากคำถามว่า " ทำไม "  

 

" แกน่ะมันโง่ ไอ้เรียวมะ แกคิดว่าคนอื่นๆเขาจะเป็นคนดีกันหมดทุกคนเหรอ แก่น่ะยังอ่อนต่อโลกนัก นี่แหละคือตัวตนที่แท้จริงของฉัน ที่ผ่านน่ะฉันหลอกทุกคนมาตลอดแล้วก็ไม่ใช่ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้นนะ  ยังมีคนอื่นๆอีกมากมายแต่แก่น่ะรู้แค่นี้ก็พอแล้ว " 

 

สิ้นเสียงคำพูดปลายกระบอกปืนก็มาจ่อที่หัวของเรียวมะทันที 

 

" เดี๋ยว ฉันขอถามแกอีกคำถามหนึ่งได้มั้ย " ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาก่อนที่จะลั่นไก ดนัยจิปากขัดใจนึงทีก่อนจะพยักหน้านิดๆเชิงบอกให้เขารีบพูดมาเร็วๆ ไม่รอช้าเรียวมะจึงรับถามอออกไปในทันที

 

" ใน ครอบครัวแกฆ่าใครไปบ้าง " 

 

" แกจะรู้ไปทำไม " 

 

" ตอบฉันเถอะ ฉันขอร้อง "  เรียวมะเอ่ยขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

 

" ก็ได้ๆ เพราะฉันสมเพชแกหรอกนะ ฉันจะบอกให้ก็ได้ "  พูดจบดนัยค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งยองๆไกล้ๆเรียวมะ

 

" ฉันได้รับคำสั่งให้มาฆ่าแกคนเดียว ส่วนคนที่เหลือ เป็นคนอื่นจัดการ แต่ได้ข่าวมาว่าพี่สาวของแกก็ยังไม่ตาย " 

 

" จริงเหรอ " ได้ยินดังนั้นเรียวมะถึงกับสบถด้วยความดีใจออกมาทันที 

 

" แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ เพราะหลังจากที่ฉันฆ่าแกเสร็จ ฉันก็จะไปฆ่าหล่อนอยู่ดี แต่ก่อนฆ่า ฉันว่าจะยัดเยียดความเป็นผัวให้เธอสมใจก่อนตายเสียหน่อยนะ " 

 

เขาพูดปนหัวเราะออกมา ทำให้เรียวมะที่นอนอยู่บนพื้นถึงกับกัดฟันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ 

 

" เอาล่ะ หมดเวลาคุยแล้ว ฉันเสียเวลากับแกไปมากแล้ว " ดนัยยืนขึ้นพร้อมกับเล็งปืนมาที่หัวเรียวมะอีกครั้ง เรียวมะจ้องเขาด้วยสายตาที่อาฆาต ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อของดนัยให้ได้

 

" ฮ่าๆ แกนี่ตลกจังเลยนะ แค้นฉันใช่ล่ะสิ เอาเลย แค้นให้มากๆ เพราะยังไงแกก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษที่ต้นตระกูลของแกนั่นแหละ " 

 

" ฉันจะกลับมาแก้แค้นแกให้ได้ไม่ว่าจะชาติไหนๆก็ตาม " เรียวมะกัดฟันพูดขึ้นมาอีกครั้ง 

 

" เอาล่ะ เชิญแกเห่าไปเถอะไม่ว่าจะชาติไหนก็ตาม จงตายไปพร้อมกับความแค้นของแกซะ "

 

ปั้งง ! 

สิ้นเสียงปืนดัง สายตาของเรียวมะเริ่มพล่ามัว แล้วค่อยๆมืดลงอย่างช้าๆ .........

...........................

3 วันที่แล้ว

ณ ใจกลางเมืองหลวง แหล่งชุมชนย่านธุรกิจที่เต็มไปด้วยบริษัทมากมาย ขณะนี้เรียวมะกำลังยืนอยู่หน้าตึกขนาดใหญ่ที่มีมากกว่าสิบชั้น เขาแหงนหน้าขึ้นมองตึกสูงละฟ้าตึกบวกความไม่คุ้นเคยเสียทีทั้งๆที่เขาก็เติบโตมากับบริษัทนี้เองแท้ๆ

" สวัสดีค่ะคุณเรียวมะ " เสียงสวยเอ่ยทักทายก่อนที่จะเดินเข้าไปยังตัวตึก ชายหนุ่มยิ้มรับก่อนที่จะมองกลับมายังมุมเดิม

" ฮ๊าาาา ~ ทำไมมันถึงได้ใหญ่โตขนาดนี้น้าาา "  เรียวมะเอ่ยขึ้นเบาๆด้วยรอยยิ้มสดใส

" ไง เรียวมะ รอพ่ออยู่เหรอลูก " ไม่นานก็เสียงผู้มาใหม่ถามขึ้น 

" พ่อจะยกบริษัทใหญ่ๆแบบนี้ให้ผมดูแลจริงๆเหรอครับ " เขาหันกลับมาพูดกับผู้เป็นพ่อทันที

" เอ้า ! ก็ใช่น่ะสิ พ่ออุตส่าส่งลูกไปเรียนถึงอเมริกา ก็เพื่อให้ลูกกลับมาสานต่อ อินเตอร์ไพรด์ของเรานี่แหละ "  พูดจบเขาก็ยิ้มขำขึ้นมาทันทีพร้อมกับพากันเดินเข้ามาด้านใน

เรียวมะ ชายหนุ่มผิวขาว ผมยาวสีดำสนิทละต้นคอ ดวงตาสีเหลืองอำพัน รูปร่างผอมสูง ใบหน้าหวานดูผิวเผินจะคล้ายผู้หญิงมาก เขามีพี่สาวฝาแฝดอีก1คน ชื่อว่า เรียวกะ ซึ่งตอนนี้เธอเป็นนักร้องดังอยู่ที่ประเทศเกาหลี และอีกไม่นานเธอก็จะเดินทางกลับมาร่วมงานเลี้ยงการรับตำแหน่งซีอีโอคนใหม่ของบริษัทนั่นก็คือน้องชายของเธอนั่นเอง เนื่องจากเรียวกะเป็นผู้หญิง ตำแหน่งทายาทจึงตกเป็นของเรียวไปโดยปริยาย บวกกับเรียวกะที่ไม่ชอบงานด้านธุรกิจอยู่แล้วด้วยจึงไม่มีปัญหาอะไรมากนักที่พ่อจะยกบริษัทให้กับน้องชาย

 อินเตอร์ไพรด์ เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ทำเงินได้สูงติดอันดับต้นๆของประเทศเลยก็ว่าได้ อินเตอร์ไพรด์ถูกก่อตั้งขึ้นมาเป็นเวลาเกือบ60ปีแล้ว  หลังจากที่จบสงครามโลกได้ไม่นานโดยต้นกระกูลของเขาเองที่ย้ายมาตั้งรกรากใหม่ที่ประเทศไทย อินเตอร์ไพรด์จึงมีบริษัทย่อยในเครืออีกมากมาย มีทั้งธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ธุรกิจบริการ และธุรกิจด้านอุปโภค-บริโภคอีกมากมาย 

ด้านในห้องทำงานของ เรียวซากิ ประธานบริษัทคนปัจจุบัน นั่นก็คือพ่อของเรียวมะนั่นเอง  ทันทีที่ทั้งคู่เดินเข้ามายังในห้อง เรียวมะหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟารับแขกภายในห้องทันที 

" อีก 2 วันก็จะถึงวันแต่งตั้งแล้วนะ ตื่นเต้นหรือป่าว " เรียวซากิถามลูกชายหวังที่จะคลายความกังวลแกลูกลงได้บ้าง

" ตื่นเต้นสิครับพ่อ " ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะ เขาเข้าใจดีว่าพ่อกำลังเป็นห่วงเขามาก

ก๊อกๆๆ ..... เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับผู้มาเยือนคนใหม่ ส่งให้คนในห้องต้องมองกันเป็นตาเดียว

" อ้าว ดนัยเองเหรอ มีอะไรล่ะ " เรียวซากิเอ่ยทักทายผู้มาใหม่ทันที เขาคือดนัย ผู้จัดการหนุ่มฝ่ายบัญชีของบริษัทนั่นเอง

" ผมมีเอกสารจะให้ท่านประธานเซ็นน่ะครับ " ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกันเดินเข้าไปหาท่านประธานทันที

" อ๊ะ สวัสดีครับ คุณเรียวมะ " เขาไม่ลืมที่จะเอ่ยทักทายเด็กหนุ่ยอายุน้อยกว่าที่นั่งอยู่ 

" สวัสดีครับพี่ดนัย " เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มทันที  ไม่รอช้า ดนัยจึงรับเดินไปเพื่อจัดการธุระให้เสร็จสิ้นเสียที 

" ที่จริง นายไม่ต้องมาเองก็ได้นะดนัย แค่งานเอกสารเองน่ะ ให้เลขาทำแทนก็ได้ " เรียวซากิพูด

" ไม่เป็นไรหรอกครับ งานแค่นี้เอง อีกอย่างช่วงนี้เลขาผมเองก็งานยุ่งๆอยู่เหมือนกัน " 

" พี่ดนัยขยันจังเลยนะครับ เอาไว้เดี๋ยวผมจะเพิ่มโบนัทสิ้นปีให้นะครับพี่ " เรียวมะพูดแทรกขึ้นมา

" ให้มันน้อยๆหน่อยนะเจ้าลูกตัวดี นี่พ่อยังไม่ทันได้มอบตำแหน่งให้เลยนะ นี่จะเพิ่มโบนัทให้พนักงานสะเเล้วเหรอ " เป็นท่านประธานที่พูดขัดขึ้นมาเชิงหยอกล้อพร้อมกับเสียงหัวเราะ 

ในระหว่างที่พ่อลูกคุยกัน ดนัยที่ยืนอยู่นั้นกลับมองทั้งคู่ด้วยสายตาที่แปลกไปราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ภายในโลกของตัวเอง เรียวมะรับรู้ความรู้สึกบางอย่างได้จึงหันไปมองที่ดนัย

" พี่ดนัยครับ " 

" คะ ครับ " เสียงของเรียวมะปลุกให้ดนัยตื่นจากภวังค์ 

" ทำไมถึงมองผมกับพ่อแบบนั้นล่ะครับ มีอะไรหรือป่าว " ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย 

" ป่าวๆ ครับ ไม่มีอะไร ถ้างั้นผมขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะครับ "  ดนัยพูดตัดบทพร้อมกับจะหันหลังกลับออกไปยังนอกห้อง 

" อ่า ผมขอแสดงความยินดีกับคุณเรียวมะด้วยนะครับ สำหรับงานที่จะเริ่มขึ้นในวันมะรืนนี้น่ะครับ " ก่อนจะเปิดประตูดนัยไม่ลืมที่จะหันมาพูดอวยพร

" ครับ ขอบคุณนะครับ " เช่นกัน เรียวมะก็เอ่ยขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้มกลับ 

ปึก ! เสียงปิดประตูเบาๆดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มที่ใครๆเห็นก็ปักใจเชื่อได้เลยว่าเป็นรอยยิ้มของตัวร้ายแน่ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของดนัย 

" มีความสุขกันเข้าไปเถอะ อีกไม่นานก็จะหมดเวลาของพวกแกแล้ว หึหึ " รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นยังคงไม่เลือนหายไปจากใบหน้าของผู้ชายที่ชื่อ ดนัย

 

~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~+~