บันทึกลับฉบับเดซี่

ลำดับตอนที่ #4 : บันทึกลับฉบับเดซี่ - 4 น้ำตาล

บันทึกหน้าที่ 4  น้ำตาล
 

   
" โห ฉันสังหรใจกับชื่อร้านอยู้แล้วเชียว " 

น้ำตาลบ่นอุบถึงร้านก๋วยเตี๋ยว ที่พวกเขาพึ่งไปทานกันมา

" 555 แต่มันก็อร่อยไม่ใช่หรอครับคุณน้ำตาล "

" ไออร่อย มันก็อร่อยอยู่หรอกค่ะ แต่มันนานไปมั๊ยอ่ะ ชั่วโมงครึ่งเลยนะ ที่เรานั่งรอก๋วยเตี๋ยวแค่ 2 ชามอ่ะ "

เธอยังคงบ่นไม่หยุดเกี่ยวกับร้านก๋วยเตี๋ยวที่ได้ชื่อว่าร้าน " ก๋วยเตี๋ยวพันปี " หากแต่ว่า ชื่อพันปีของร้านนี้ 
ไม่ได้มาจากความอร่อยนานับพันปีเพียงอย่างเดียว แต่มันมาพร้อมกับความยาวนานที่จะต้องใช้เวลารอ
เพื่อที่จะได้กิน เหตุผลส่วนใหญ่ที่นาน ก็มาจากลูกค้าที่มากมายของร้านนี้นั่นเอง

" แต่ว่ามันก็อร่อยจริงๆนั่นแหละค่ะ วันหน้าพาฉันมากินอีกนะคะ "

" แหน่ะ แสดงว่าติดใจในความนานของร้านนี้แล้วใช่มั้ยครับ " 

" จะบ้าหรอ ฉันติดใจรสชาต ต่างหากล่ะ " 

ชายหนุ่มอดที่จะเผยรอยยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นความน่ารักสดใสของเธอ 

....................

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้ ประมาณ 1 เดือน 

....................


 วันนี้เป็นวันที่คณะองค์การนักศึกษาของมหาวิทลัยครู เขต 1 จะต้องเดินทางไปยัง มหาวิทลัยครู เขต2 ที่อยู่
นอกตัวเมืองจังหวัด เพื่อที่จะทำการประชุมเกี่ยวกับเรื่อง พิธีไหว้ครู ซึ่งก็เป็นปีแรกที่ทั้ง2วิทยาเขตจะจัดพิธี
พร้อมกัน ซึ่งในสมาชิกของคณะองค์การนักศึกษานั้นก็มี เดซี่และโน๊ต รวมอยู่ด้วยเช่นกัน แต่ทั้งสองไม่ได้เดินทาง
ทาพร้อมกับคณะหรอก เนื่องจากแพทขอตามมาเที่ยวด้วย ด้วยความที่โน๊ตรู้สึกเกรงใจต่อสมาชิกคนอื่นๆ
พวกทั้งสามเขาจึงเลือกที่จะขับรถยนต์มากันเอง 

ภายในรถเก๋งสีขาวของโน๊ต ทั้งสามคุยกันสนุกเฮฮาเหมือนกับว่าการมานอกเมืองครั้งนี้ มาเที่ยวซะมากกว่ามาทำงาน
เสียอีก(จะบอกว่าทั้งสามไม่ได้ จริงๆแล้ว แค่เดซี่กับแพทน่ะ ส่วนโน๊ตเป็นคนขับรถ จึงไม่ค่อยได้มีบทร่วมซะเท่าไหร่) 

" โน๊ต อีกนานหรือป่าววะ กว่าจะถึงอ่ะ " 

เดซี่ถามเพื่อนที่ตอนนี้ทำหน้าที่เป็นคนขับรถอยู่ให้กับพวกเขาอยู่ 

" ไม่รู้ว่ะ แต่เมื่อกี้ฉันเห็นป้ายข้างทางเขียนว่า [ มหาวิทลัยครู วิทยาเขต2 / 5กิโลเมตร ] อ่ะ

หนุ่มผิวเข้มตอบเพื่อนเชิงบอกว่าอีกไม่นาก็คงจะถึงแล้ว

" แถวนี้น่ากลัวอ่ะ ดูสิมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมดเลย ไม่ค่อยจะเห็นบ้านคนซะเท่าไหร่เลย "

เป็นแพทที่พูดสารถยายถึงสภาพแวดล้อมบริเวณรอบๆระหว่างทางเดินรถที่พวกเขากำลังผ่านไป

" ก็ต้องแบบนี้แหละแพท ไม่งั้นเขาจะเรียกว่า นอกเมืองหรอ " 

เดซี่ตอบแบบกวนๆส่งให้หญิงสาวระเบิดขำออกมาดั่งลั่นรถ โน๊ตได้แต่ส่ายหัวกับเสียงหัวเราะหมดสวยของแฟนสาว

ครืดดดดด ครืดดดดดด......

โทรศัพท์ของเดซี่ สั่นอยู่ในกระเป๋าของเขา บ่งบอกให้เขารู้ว่าตอนนี้กำลังมีคนโทรเข้ามาหาเขา เขารีบหยิบโทรศัพท์
ออกมาจากกระเป๋าเพื่อดูว่า เจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามานั้นคือใคร 

" พี่มอสโทรมาตามแล้วหรือป่าววะ "

เดซี่เดาถึงคนที่โทรมาว่าเป็นรุ่นพี่ที่เป็นประธานองค์การนักศึกษา  เพราะนี่ก็ไกล้จะได้เวลาประชุมแล้วแต่พวกเขายังเดินทางไปไม่ถึงที่หมายเสียที

*339 ...... หน้าจอโทรศัพท์ของเขาโชว์เบอร์ที่โทรเข้ามา

" ถุ๊ยยยย ไม่โหลดเว้ยเพลงอ่ะ ไม่ต้องโทรมา ปั่ดโถ๊ ไอเราก็นึกว่าใครมีธุระอะไร ที่ไหนได้ *339 บ้าจริง!! "

ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย ที่ไอเบอร์เจ้ากรรมดันโทรมาไม่รู้เวล่ำเวลาซะเหลือเกิน

" 55555 เดซี่นี่บ้าจริงๆ ด่าได้แม้กระทั่งโทรศัพท์ " แพทถึงกับระเบิดหัวเราะอีกครั้ง กับอาการหัวเสียของเดซี่

ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดด......

โทรศัพท์ของเดซี่สั่นขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาตกใจกดรับโทรศัพท์ โดยที่ไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าใครโทรมา

" ไอบ้าเอ้ย ฉันบอกแล้วไง ว่าไม่โหลดเพลงไง โทรมาอยู่ได้ น่ารำคาญจริงๆ "

" เออ น้องเดซี่คะ นี่พี่บีเองนะ เอ่อ พี่ไม่ได้จะโทรมาให้น้องเดซี่โหลดเพลงอะไรหรอกนะ พี่แค่จะโทรมาถามว่า พวกน้อง
สองคนถึงไหนกันแล้วน่ะคะ "

เดซี่ถึงกับตกใจกว่าเก่าที่เขาดันไปพูดต่อว่า พี่บีที่เป็นเลขาขององค์การนักศึกษา โดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ ชายหนุ่มเอาแต่ขอโทษ
ปลายสายไม่หยุด จนไม่ได้ฟังเลยด้วยซ้ำว่าเธอพูดอะไรกลับมา

" ยังไงก็รีบๆหน่อยนะคะ เพราะนี่มันก็ไกล้เวลาประชุมแล้วค่ะ " 

" ได้ครับ .... "

" เดซี่ๆ เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายข้างหน้าก็ถึงแล้ว บอกพี่เค้าว่ารอแปปนึง "

ยังไม่ทันวางสาย โน๊ตก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน 

" พี่บีได้ยินแล้วใช่มั้ยครับ รอสักครู่นะครับพี่ "

เมื่อวางสายเสร็จเป็นเวลาเดียวกับที่โน๊ตเลี้ยวรถเพื่อเข้าไปยังมหาลัยพอดี หนุ่มผิวเข้มจอดรถในที่จอดรถบริเวณแถวนั้น
พวกเขาทั้งสามออกมาจากรถ แต่เดซี่ก็ไม่ลืมที่จะหยิบแว่นที่ตัวเองพึ่งตัดมาหมาดๆ ลงติดมือมาด้วย ...
สิ่งที่พวกเขาทั้งสามเห็นก็คือ มหาลัยเล็ก ที่มีตึกขนาดกลางๆเพียง 4 ตึกเท่านั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านักศึกษาของที่นี่คงมีจำนวนไม่เกิน 
500 คนเป็นแน่แท้ ภายในมหาลัย เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่นานับชนิด แต่ก็ให้ร่มเงาเป็นอย่างดีเช่นเดียวกัน

เดซี่สวมแว่นสายตาที่เขาหยิบติดมือมาด้วย มันเป็นแว่นเลนท์ทรงกลมโต ขนาดใหญ่มาก คนอื่นอาจะมองว่าแก่ แต่พอได้อยู่บน
ใบหน้าหวานๆของเขากลับทำให้เข้ากลับใบหน้าของเขาอย่างเหมาะสมและแว่นกลับกลายเป็นแว่นที่ดูดีขึ้นมาเลยทีเดียว 


" มึงจะใส่แว่นจริงๆ หรอ เดซี่ " 

" แล้วนี่มึงเห็นว่ากุ ใส่เฮริคอปเตอร์อยู่หรือไง "

หนุ่มแว่นไม่วายที่จะตอบคำถามแบบกวนๆให้เพื่อนได้หมั่นใส้เล่นๆ

" เออๆ คงต้องใส่อีกนานเลยล่ะ จะให้ทำไงได้ ก็กุไม่อยากเดินชนประตูกระจกอีกแล้วนี่หว่า "

เขาพูดเหตุผลจริงจังให้เพื่อนฟัง ก่อนที่จะพากันเดินไปยังที่ที่เหล่าสมาชิกยืนอยู่

" นี่น้อง เข้าไปข้างในได้แล้ว เขาจะเริ่มประชุมกันแล้วนะ " 

เป็นประธานที่เอ่ยเรียกเหล่าสมาชิกทั้งหลาย เพื่อให้เข้าไปในตึก

" เออ พี่มอสครับ ให้แพทเข้าไปฟังการประชุมด้วยได้หรือป่าวครับ " 

" ได้สิิยังไงเธอก็เป็นนักศึกษาเหมือนกัน ป่ะ ไปกันเถอะ " 

โน๊ตยิ้ม พร้อมโค้งศรีษะให้เล็กน้อยเพื่อแทนคำขอบคุณที่รุ่นพี่อนุญาติให้แฟนสาวของเขาเข้าไปร่วมประชุมด้วย

" เอ๊ะ ! แล้วนั่นเดซี่ใส่แว่นแล้วหรอ ?? มันดูเข้ากับนายดีนะ ถึงแม้ มันจะยิ่งทำให้หน้านายเหมือนผู้หญิงยิ่งกว่าเดิมอีกก็ตาม55 "

ประธานมอสหันมาแซวหนุ่มแว่นพร้อมกับหัวเราะ ก่อนที่จะเดินนำเหล่าสมาชิกของตนเข้าไปในที่ประชุม

.................

การประชุมผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้ก็มาถึงครึ่งทางของการประชุมครั้งนี้แล้ว

"โน๊ตๆ เดี๋ยวกุมานะ (แล้วก็หันไปหน้าไปอีกทางนึง)  พี่บีครับ ผมขอออกไปข้างนอกแปปนึงนะครับ " 

สาวสวยร่างเล็กหันมาผยักหน้ามแทนคำตอบ ให้กับเดซี่ ที่ขอตัวออกไปข้างนอก

.................

" เห้อออ อากาศของนอกนี่ดีจัง ถึงจะดูเหมือนป่ามากกว่ามหาลัยก็เถอะ แต่ก็นะ ร่มรื่นดีชะมัด "

เดซี่พูดพลางบิดตัวไปมาเพื่อไล่ความเมื่อยล้าของร่างกาย ที่เขาต้องนั้งประชุมเป็นเวลาร่วมๆ เกือบ1ชั่วโมง

โครกกก~ ครากกก~

เสียงนั่นคือเสียงท้องร้องของเขานั่นเอง เขาจะไม่มีอาการแบบนี้ถ้าหากเขาได้กินอาหารเช้า เนื่องด้วยเมื่อเช้า
เขาตื่นสาย เขาจึงมีเวลาที่จะจัดการกับตัวเองน้อยมาก  แค่เขาได้อาบน้ำนี้ก็ถือว่าบุญมากแล้วเชียว

" เฮ้อออ โรงอาหารไปทางไหนเนี่ยยย ... ผมขอโทษพวกพี่ๆด้วยนะครับ แต่ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆคงต้องขอ
กินก่อน "

หนุ่มแว่น พูดลอยๆพร้อมขอโทษเหล่าสมาชิกทั้งหลายที่เขาจะต้องเห็นแก่ตัวไปกินข้าวก่อนคนเดียว เพราะตอนนี้
กะเพาะของเขากำลังส่งเสียงคำรามราวกัลดนตรีเมทัลร๊อค เลยทีเดียวเชียว

..................

ตอนนี้เดซี่กำลังเดินเหมือนคนหมดแรง สอดส่ายสายตามองหาร้านข้าว ที่เขาต้องการสั่งมาเพื่อประทังชัวิตให้เขา
อยู่รอดก่อน แต่ในขณะที่หนุ่มแว่นเดินเข้ามาเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกหรือสังเกตุอะไรเลยว่าทุกสายตาตอนนี้กำลัง
จับจ้องมาที่เขา  เดซี่เดินไปยังร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่งภายในโรงอาหาร 

" ป้าครับบ เอาข้าวผัดกระเพาหมูสับไข่ดาวจานหนึ่งครับ ....... ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวริมที่ติดเสาตัวนั้นนะครับ "

เขาเอ่ยสั่งอาหาร พร้อมชี้บอกจุดที่เขาจะไปนั่งรออาหาร หลังจากสั่งอาหารเสร็จ เดซี่ก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อทำธุระส่วนตัว

ในเวลาไล่เลี่ยกัน ........

" ป้า !! เอาข้าวกระเพาไก่สับไข่ดาวจานนึงนะคะ โต๊ะเดิมนะ เดี๋ยวหนูไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนึงนะคะ "

" จ้า น้ำตาล "

เจ้าของร้านหันมารับคำ ก่อนที่จะหันไปวุ่นอยู่กับการทำกับข้าวของเธอต่อ

เวลาผ่านไปไม่นาน  หญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอเดินตรงไปที่โต๊ะประจำของเธอ และสิ่งที่เธอต้องแปลกใจก็คือ  
ข้าวที่เธอพึ่งสั่งไปเมื่อกี้เพียงไม่นาน กลับมาตั้งรอเธอไว้บนโต๊ะอยู่แล้ว 

" เอ๊ะ ทำไมวันนี้ป้าดีทำข้าวไวจัง แต่ช่างเถอะ กินๆดีกว่า "

สาวน้อยตัดความสงสัยทิ้งไป และมุ่งมั่นกับสิ่งตรงหน้า ของเธอ 

" นี่คุณครับ นั่นข้าวของผมนะ " 

หลังจากที่ข้าวคำแรกเข้าไปในปาก เธอยังไม่ทันจะเคี้ยวให้ละเอียดเลยด้วยซ้ำ  กลับมีเสียงนุุ่มๆของผู้ชายคนนึงเอ่ยทักเธอขึ้นมา
เธอเหลือบตาขึ้นไปมองเขาเล็กน้อย 

" โอ้โห แม่งโคตรหล่อเลยว่ะ ผู้ชายไรวะเนี่ย หล่อมาก " เธออุทานในใจ แต่ภายนอกก็ทำนิ่งเฉยเหมือนปกติ

" อะไรกัน ฉันกินอยู่ อยู่ดีๆ คุณมาบอกว่าเป็นข้าวของคุณได้ยังไงกันคะ " 

หนุ่มแว่นนั่่งลงอีกฝากของโต๊ะ 

" แต่นี่น่ะ ข้าวของผมจริงๆนะครับ ผมสั่งไว้ แล้วก็ไปเข้าห้องน้ำ "

เขาพยายามจะอธิบายให้หญิงสาวเข้าใจ

" คุณจะบ้าหรอนี่มันโต๊ะประจำของฉันนะ แล้วฉันนี้ก็ข้าวของฉัน "

" นี่คุณ......."

" ข้าวกระเพาไก่สับไข่ดาวได้แล้วค่ะ น้องน้ำตาล "

เดซี่ยังพูดไม่มันจบ แต่ก็มีเสียงเด็กเสิร์ฟเดินมาพร้อมกับจานข้าวในถาด

" หะหะหา ... กระเพาไก่สับ หรอ "

น้ำตาลดูจะสับสนปนเขินนิดๆกับความหน้าแตกของตัวเอง ที่ดันไปกินข้าวผิดจานแล้วยังเถียงคอเป็นเอ็นด้วยนะ
ว่านี่คือข้าวของเธอ แต่ด้วยสมองอันชาญฉลาดที่คิดแก้ไขสถานการณ์ได้เก่งของเธอ เธอจึงคิดวิธีเอาตัวรอดด้วยการ

" นี่ไง คุณกินสิ กระเพาไก่ แหะๆ "

เธอพูดพร้อมยิ้มเขินๆให้กับหนุ่มแว่นหน้าหวานที่อยู่ตรงหน้า 

" ไม่เอา ผมไม่ชอบกินไก่ "

เขาเบ้ปากพร้อมกับปฏิเสธอาหารตรงหน้า

" อ้อ งั้นก็ง่าย (เธอสลับจานของเธอกับเขา) นี่ไงกินสิ ฉันพึ่งกินไปคำเดียวเอง "

" แต่คุณกินไปแล้วนะ ทำไมคุณไม่สั่งให้ผมใหม่ล่ะ " 

เขาถามด้วยความสงสัยและหวังว่าเธอจะมีมารยาทกับเขาบ้าง เพราะเธอกินข้าวของเขาไปแล้ว

" นี่ !! อย่าเรื่องมากได้มั๊ยยะ ไอนั่นก็ไม่เอา ไอนี่ก็ไม่ได้ เป็นผู้ชายประสาอะไรห๊าาา "

เธอแหกปากว่าเขา จนทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน ซึ่งจริงๆทุกคนก็มองพวกเขาอยู่ตั้งนานแล้วล่ะ

" นี่คุณ เบาๆ ก่อนสิ คุณจะแหกปากหาอะไรครับ คนอื่นมองมาทางนี้หมดแล้วผมอายเค้า "

หนุ่มแว่นพยายามพูด เพื่อให้สาวสวยอารมณ์ร้อนนั้นสงบสติตัวเอง ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายไปมากกว่านี้

" พูดดีๆ ก็เป็นหนิ ต้องให้โมโหก่อนรึไง ถึงจะยอมฟังบ้างอ่ะ  งั้นก็รีบๆกินไปเลยอย่าเรื่องมาก "

เดซี่รู้สึกสับสนกับผู้หญิงตรงหน้ามากๆ เขาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน ไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไม่สนใจเขา 
ไม่เคยเจอผู้หญิงที่ด่าเขา แต่แปลกที่ในใจเขากลับไม่ได้โกรธเธอเลย กลับรู้สึกมีความสุขด้วยซ้ำ อาจะจะเป็นเพราะ
เขาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้ จึงทำให้เขารู้สึกสนใจก็เป็นได้ 

" นี่คุณ !! คุณไม่ใช่นักศึกษาที่นี่ใช่มั้ยคะ " 

" ครับ " 

" แล้วคุณเรียนที่ไหน แล้วมาที่นี่ทำไมอ่ะ " 

" ผมเรียนที่วิทยาเขต 1 อ่ะคับ มาที่นี่เพื่อประชุมเรื่องพิธีไหว้ครูที่เขาจะจัดพร้อมกันทั้ง2 วิทยาเขตน่ะครับ "

แล้วน้ำตาลเธอก็ยังคงถามไปเรื่อยๆ ถามหลายเรื่องหลายคำถาม บางทีคำถามที่ไม่น่าถามเธอก็ถาม 

" นี่คุณ จะถามผมเพื่อเอาไปทำชีวะประวัติของผมหรอ ถามเยอะไปป่ะครับ "

" ชิ ถามแค่นี้ก็ไม่ได้ งั้นไม่ถามและ งอน  " น้ำตาลเบ้ปากใส่ ทำท่างอนเหมือนเด็กๆ 

(อ่าวนี่กูผิดเหรอเนี่ย งอนเรื่องอะไร เราเป็นอะไรกันเธอถึงได้งอน)
เขาคิดในใจ แสดงสีหน้าสับสนงงงวยกับอาการของหญิงสาวตรงหน้า 

" งั้นเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีว่าต้องไปประชุมต่อน่ะครับ "

" เดี๋ยว "  น้ำตาลรั้งแขนไว้ก่อนที่เขาจะเดินจากไป

" ขอ ID Line  หน่อยดิ " พร้อมกับยัดโทรศัพท์เข้ามาในมือของชายหนุ่ม 

เดซี่งงกับเหตุการณ์ตรงหน้ามาก มากถึงกับขนาดทำตัวไม่ถูก เขาไม่เคยผู้หญิงที่จู่โจมเขาได้หนักหน่วง
ขนาดนี้มาก่อน 

" เอ้า เร็วๆสิ รับไปประชุมไม่ใช่หรอ  รีบๆพิมพ์แล้วก็ไปได้แล้ว " เธอเร่งให้เขาพิมพ์ ID Line ของเขาใส่ในโทรศัพท์ของเธอ

" ผมไปก่อนนะครับ เราคงได้เจอกันอีกแน่ครับ " พูดจบเขาก็หันหลังเดินกลับไป 

" นี่คุณ ฉันชื่อน้ำตาลนะคะ " เธอตะโกนตามหลังเขาไป หนุ่มแว่นหันกลับมาโบกมือ " ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณน้ำตาล ผมเดซี่ครับ "

...............
 
ฟู่ ~

เสียงเป่าปากของหญิงสาว " โอ้โหเมื่อกี้ ผีป่าซาตานตนไหนเข้าสิงวะเนี่ย ฉันถึงได้กล้าหน้าด้านคุยกับผู้ชายหล่อขนาดนั้นได้
แถมยังไปขอ ไลน์ เขามาอีกซะงั้น โห่ยยยย หัวใจจะวาย คนบ้าอะไรไม่รู้ หล่อยังกับเทพบุตรหลุดมาจากสวรรค์ชั้น7 "

' หากมีเธอดูแลหัวใจ ก็คงจะดีน๊า~ '

เสียงโทรศัพท์ของเธอปลุกให้ตัวเองตื่นจากภวังค์ 

" ฮัลโหล อยู่โรงอาหาร กำลังจะเดินออกไป มารับหน้าโรงหารละกัน "

เธอวางสายและเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋า เดินตรงออกไปจากโรงอาหารเพื่อ ขึ้นรถ

" เฮ้อออ ฉันล่ะสงสารพ่อเทพบุตรคนนั้นเหลือเกิน "

เสียงของหญิงสาวนางหนึ่งเอ่ยขึ้นกับเพื่อนของเธอ  ที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ตลอด

.............................

เดซี่เดินมาถึงหน้าห้องประชุม  

" ผู้หญิงบ้าอะไรไม่รู้โคตร เผด็จการเลย แต่น่าสนใจดีแหะ " 

เขาอมยิ้มดูมีความสุขเหมือนคนที่พึ่งพบเจอกับสิ่งใหม่ที่น่าสนใจสำหรับชีวิต พร้อมเปิดประตูห้องเพื่อกลับเข้าไปประชุมต่อให้จบ

.............~................