7 King - 7ราชามหาเวท

ลำดับตอนที่ #3 : 3 ราชาเอลฟ์รีเทิร์น

~ 2 ~





 

" ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจเลยแหะ "

 เดซี่บ่นถึงสิ่งของและร้านค้าต่างๆที่อยู่ภายในตลาดในขณะที่เขากำลังไปเรื่อยๆ ที่นี่นับเป็นตลาดที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้เลยก็ว่าได้ ในทุกๆวันมักจะมีพ่อค้าแม่ค้าที่มาจากต่างแดนเพื่อค้าขายสิ่งของที่แปลกใหม่แก่ชาวเมือง ในตลาดแห่งนี้มีของขายทุกอย่างตามแต่ลูกค้าจะต้องการ แต่ที่เด็กหนุ่มบ่นขึ้นมาแบบนั้น นั่นอาจจะเป็นเพราะเขาโตขึ้นมากับที่แห่งนี้ จนทำให้เขาเกิดความเคยชินกับตลาดแห่งนี้ไปแล้วต่างหาก  ในขณะที่เดซี่กำลังเดินดูของไปเรื่อยๆนั้น เบื้องหน้าเขาห่างออกไปประมาน 50 เมตรได้เกิดเสียงดังเอะอะโวยวายขึ้น เหมือนมีคนกำลังทะเลาะวิวาทกันอยู่ 

พลั่กก !! เสียงของร่างกายที่ปะทะกันอย่างจังดังขึ้น ร่างของทั้งสองคนล้มลงไปกองกันอยู่บนพื้นทันที เดซี่ที่ตอนนี้นอนอยู่ข้างล่าง เบื้องหน้าของเขาเป็นหญิงสาวที่อยู่ภายใต้ชุดคลุมที่มีฮู๊ดคลุมปิดศรีษะอยู่ เดซี่พยายามที่จะเพ่งมองใบหน้าของหญิงสาวให้ชัดขึ้น แต่ไม่ทันจะได้ดูเธอกลับรีบผละตัวออกจากเขาแล้วลุกขึ้นยืนอย่างเร็วไว เดซี่เห็นดังนั้นจึงรีบดันตัวลุกขึ้นตามาทันที 

" ไม่ทันแล้ว ทำยังดี จะต้องโดนจับตัวแน่ๆเลย "  

หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าหวาดหวั่น เธอคงจะหนีกลุ่มคนที่กำลังมาอยู่แน่ๆ นี่สินะต้นเหตุของเสียงที่เอะอะโวยวายกันเมื่อสักครู่ เดซี่จ้องมองหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าพร้อมกับพยักหน้าเบาๆราวกำลังทำความเข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่นานเขาตัดสินใจฉวยข้อมือของหญิงสาวแล้วพากันวิ่งเข้ามาหลบอยู่ภายในตรอกมืดลับสายตาที่อยู่แถวบริเวณนั้น มันเป็กตรอกเล็กๆที่จะมีเพียงคนในพื้นที่เท่านั้นที่จะรู้จักมัน และเขามั่นใจว่า ทั้งเธอและคนกลุ่มนั้นต้องไม่ใช่แถวนี้แน่ๆ เพราดูจากลักษณะการแต่งตัวแล้วคงจะมาจากต่างแดนเสียมากกว่า เขาจึงมั่นใจว่าถ้ามาหลบที่ตรงนี้จะต้องปลอดภัยแน่ 

" นี่คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม คุณเป็นพวกนั้นหรือป่า ... อุ๊บ !!" 

ทันทีที่ทั้งคู่หยุดวิ่งหญิงสาวเอ่ยถามและรีบสะบัดข้อมือของเธอเพื่อให้หลุดจากมือของเดซี่ทันที แต่ยังถามไม่ทันจบริมฝีปากสวยนั้นกลับถูกมือของเขามาประกบปิดลงไปเสียก่อน 

" เงียบๆสิครับ ! เดี๋ยวพวกเขาก็หาเจอหรอก " 

เดซี่เอ่ยขึ้นพร้อมกับเอามือออกจากปากของเธอ หญิงเห็นดังนั้นจึงรู้ทันทีว่าเขามีเจตนาที่จะช่วย เธอจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไร เธอมองตามสายตาของชายหนุ่มไป ตอนนี้เขากำลังมองดูว่า คนกลุ่มนั้นผ่านเลยไปหรือยัง 

" คุณรออยู่ตรงนี้แปปนึงนะ เดี๋ยวขอไปดูเพื่อความแน่ใจก่อนส่าพวกเขาไปกันหรือยัง " 

เพื่อความปลอดภัยเขาจึงออกไปดูให้แน่ชัดว่าคนพวกนั้นผ่านไปแล้วหรือยัง หญิงสาวพยักหน้ารับคำ ก่อนที่เดซี่จะเดินออกไป ไม่นาเขาเดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ

" ไม่ต้องห่วงครับ คุณปลอดภัยแล้ว พวกเขาผ่านไปแล้วล่ะครับ " 

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวถึงกับทรุดตัวนั่งลง เป่าปากแสดงอาการโล่งใจออกมาทันที

" ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉันไว้ "  เดซี่ยิ้มรับคำขอบคุณนั้นทันที

" ว่าแต่ ทำไมคุณต้องหนี คนพวกนั้นด้วยละครับ แล้วคนพวกนั้นเป็นใครกันหรอ " 

เดซี่ร่ายคำถามออกมายาวเหยียด ทำให้หญิงสาวตรงหน้าอึ้งกับคำถามมากมายเหล่านั้น

" คำถามนั่นไม่เยอะไปหน่อยหรอคะ ฉันคงตอบคุณไม่ทันหร่อก " 

เธอพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเผยรอยยิ้มตามออกมาพร้อมกับมือที่กำลังเกาศีรษะของตนแกรกๆ  เพราะเขาเองก็ลืมตัวถามสิ่งที่อยากรู้ออกไปมากจนไม่ได้ดูถึงสถาการณ์ตรงหน้าเลยสักนิด 

" คุณมาจากต่างแดนใช่มั้ยครับ "

" ค่ะ " 

" แล้วคุณมีที่พักหรือยังครับ "

เธอเงียบไปสักครู่ ก่อนที่จะส่ายหน้าแทนคำตอบ ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงแสดงไมตรีด้วยการเชื้อเชิญให้เธอไปพักที่โรงแรมของตน

" แต่ว่าฉันไม่มีเงินนะคะ เพราะว่าฉัน....." 

" ไม่เป็นไรครับ สำหรับคุณน่ะ ผมให้พักฟรี " 

หญิงสาวยังไม่ทันพูดจบเขาพูดแทรกขึ้นมาก่อนทันที แต่สีหน้าของเธอกับแสดงความเป็นกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด 

" ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ผมเข้าใจว่าในระหว่างทางที่คุณต้องหลบหนีพวกนั้น คุณคงจะพบเจอกับเรื่องแย่ๆมาเยอะเลยทีเดียว " 

เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่พอเธอมองแล้วกลับมห้เธอรู้สึกอบอุ่นจนทำให้คิดถึงคนๆนึงที่สำคัญสำหรับเธอ เขาที่จากเธอไปในที่ที่แสนไกลจนเธอไม่สามารถไปหาเขาได้ ใช่แล้วล่ะ เขาพูดถูก ในระหว่างที่ฉันต้องหลบหนี ฉันต้องพบเจอแต่เรื่องไม่ดี ทั้งถูกตามล่า ถูกขโมยทั้งของและเงิน ตอนนี้มนตัวคงจะเหลือเพียงสิ่งเดียวที่ยังอยู่กับฉัน นั่นก็คือหนังสือเวทมนต์ของสามีผู้ล่วงลับไปแล้วของฉันเท่านั้น 

" ท่านพี่ "  เธอลำพึงออกมาเบาๆ ในขณะที่กำลังคิดถึงเรื่องราวต่างๆภายในหัว

" คุณครับๆ " เดซี่เห็นหญิงสาวตรงหน้าเงียบไปได้สักพักแล้ว เขาจึงเรียกพร้อมกับเอื้อมมือทั้งสองไปเขย่าตัวเพื่อเรียกสติเธอกลับมา หญิงสาวหลุดออกจากความคิดทั้งหลายทันทีที่เขาเขย่าตัวเธอ เธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่แปลกไป อาจจะเป็นเพราะเขาทำให้เธอรู้สึกคิดถึงใครคนนั้นอยู่ 

" ทำไมมองผมแบบนั้นล่ะครับ " 

" ขอโทษค่ะๆ ฉันแค่คิดถึงเรื่องมนอดีตน่ะค่ะ " 

" จะไปกันหรือยังครับ "

เขาถามอีกครั้ง หญิงสาวพยักหน้ารับคำ ก่อนที่เดซี่จะช่วยประคองตัวเธอให้ลุกขึ้นยืนมา พร้อมกับพากันเดินออกจากตรอกเล็กๆนี้ เพื่อไปยังโรงแรมของเขา

" ผมชื่อ เดซี่นะครับ  เบเนทริค เดซี่ แล้วคุณล่ะชื่ออะไรครับ " เขาไม่ลืมที่จะบอกชื่อตัวเองก่อนจะถามชื่อคนอื่นเสมอ 

หญิงสาวยิ้มรับในมารยาทของเขาทันที 

" ฉันชื่อ ยูริ กอเรีย ค่ะ "  

......................................


" นี่เธอ แน่ใจจริงๆหรอว่าเคยเห็นสัญลักษณ์ที่ข้อมือของเขาน่ะ " 

" แน่ใจสิ เมื่อกี๊ฉันก็ยังเห็นอยู่เลย ว่าแต่ทำไมนายดูตื่นเต้นจังเลยอ่ะ นายกำลังตามหาคนที่อยู่ในหนังสือนี่หรอ แล้วตามหาทำไมอ่ะ "

เลโอ ไม่ตอบแต่ดันตัวลุกขึ้น แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามแทน

" อ่าว ! นี่ฉันถามอยู่นะเว้ยไอหน้าจืด "  

เลโอยังคงเงียบเหมือนเดิม และไร้วี่แววว่าอีทเมอร์จะได้คำตอบที่เธอต้องการ

" นี่จะกวนประสาทกันใช่มั้ย อยากโดนต่อยอีกรึไง ไอบ้านี่ " 

" ถ้า คนที่เธอพูดถึง มาเมื่อไหร่ ฉันจะเล่าให้ฟังเอง เพราะฉะนั่นหุบปากแล้วก็นั่งๆเงียบๆซะ "

อีทเทอร์ กำลังจะลุกขึ้นยืน เพื่อจะไปทำร้ายเลโออย่างที่ได้พูดไว้เมื่อสักครู่ แต่ต้องหยุดการกระทำนั้นเนื่องจากเลโอเป็นฝ่ายชิงพูดตัดบทไปเสียก่อนแล้ว  เธอจึงทิ้งตัวนั่งลงเช่นเดิม  พร้อมกับเบะปากใส่เลโออย่างหน้าหมั่นไส้ยิ่งนัก

....................................

" ยูริ กอเรีย !! "  

เดซี่พูดทวนชื่ออีกครั้ง เพื่อให้ตัวเองแน่ใจว่าได้ยินไม่ผิดแน่  ยูริที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเขา เธอส่งยิ้มและพยักหน้าหงึกๆแทนคำยืนยันว่า เขาได้ยินถูกต้องแล้ว 

" งั้นก็แปลว่า คุณคือ กอเรียราชินีแห่งเอลฟ์ ตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะสิครับ "

เดซี่ที่ยังดูเหมือนจะช๊อคกับเรื่องตรงหน้า แต่ใบหน้าของเขากับส่งยื้มอย่างมีความสุขออกมาราวกับดีใจเหมือนได้เจอกับ ดารายังไงยังงั้น จนทำให้ยูริเองก็พลอยส่งยิ้มเขินๆกับไปด้วยเช่นกัน

" ทำไมถึงมองฉันแปลกๆแบบนั้นล่ะคะ ฉันเขินนะ " 

" ตัวจริงคุณดูสวยมากๆเลยนะครับ สวยยิ่งกว่า ในภาพวาดที่อยู่บ้านของผมเสียอีก " 

" ภาพวาดที่อยู่ที่บ้าน " 

ยูริถามออกมาด้วยความสงสัย ว่าทำไมที่บ้านของเขากลับมีรูปวาดของเธออยู่ด้วย 

" ใช่ครับ เมื่อ 4 - 5 ปีก่อน มีคนให้รูปนี้กับผมมาน่ะครับ " 

" ใครให้คุณมาหรอคะ " เธอยังคงถามต่อด้วยความสงสัย 

" เขาเป็นแขกบังเอิญผ่านมาก็เลยแวะพักที่โรงแรมของผมน่ะครับ " 

หญิงสาวดูจะสนอกสนใจและตั้งใจฟังเขาเป็นอย่างมาก  ชายหนุ่มจึงเล่าต่อไปในขณะที่กำลังเดินทางกลับไปยังที่โรงแรม

" เขาเป็นองค์รัชทายาทน่ะครับ ในตอนนั้นเขาพึ่งเดินทางกลับมาจากหุบเขาวินมิลที่เป็นที่อยู่อาศัยของชนเผ่าเอลฟ์อ่ะครับ ในระหว่างทางกลับเขาจึงแวะพักที่โรงแรมของผม เขาพักอยู่นานพอสมควร เพราะเขาบอกว่าชอบบรรยากาศและสถานที่ของโรงแรมนี้มาก เราสองคนจึงสนิทกันน่ะครับ " 

" อ๋อ ! ฉันนึกออกแล้วค่ะ จะต้องเป็นองค์ชายโฮเซ่แน่ๆเลย " 

ยูริ แมรกขึ้นมาในชณะที่ เดซี่กำลังเล่าอยู่ 

" ใช่ครับ คุณรู้จักเขาหรอ " 

" ใช่สิคะ เพราะเขา คือคนที่พระราชาอเล็กซานเดอร์ส่งมาเจรจา ขอให้เอลฟ์และมนุษย์ปลองดองเป็นพันธมิตรกันน่ะค่ะ "

เดซี่พยักหน้าเบาๆแสดงถึงการรับรู้ให้เธอก่อนที่จะเล่าต่อ 

" ครับ เขาเล่าว่า ไปเที่ยวเมืองแห่งเอลฟ์ และได้พบกับราชินี ที่สวยงามมาก เขาจึงวาดรูปของนางเก็บไว้ และก่อนที่โฮเซ่จะเดินทางกลับเขาได้มอบภาพนั้นให้แก่ผม "

" คุณคงจะสนิทกับเขามากสินะคะ "  เดซี่พยักหน้าแทนคำตอบ 

" แล้วคุณออกจากเมืองมาทำไมหรอครับ ราชินีกอเรีย " 

" เรียกยูริ เฉยๆก็ได้ค่ะ " 

" ครับยูริ เฉยๆ "  เดซี่ไม่วายที่จะปล่อยมุขฝืดๆออกมา แต่ก็เรียกเสียงหัวเราะจากหญิงสาวได้นิดนึง

" ฉันออกมาตามหาคนน่ะค่ะ "

 ชายหนุ่มทวนคำพูดที่เธอเอ่ยขึ้นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ คนๆนั้นคงต้องสำคัญกับเธอมากแน่ๆ จนถึงขนาดทำให้เธอต้องออกมาเสี่ยงอันตรายเพื่อตามหาเขาแบบนี้ 

" ใช่ค่ะ  ฉันออกมาตามหาสามีของฉัน " 

" สามี !! " 

" ค่ะ จะเรียกแบบนั้นก็ไม่เชิง "

เดซี่ได้แต่ทำหน้าสงสัยเพื่อขอคำอธิบายจากเธอ

" หมอดูของเผ่าฉัน เขาบอกว่าสามีของฉันที่ตายไป กลับชาติมาเกิดใหม่เป็นมนุษย์ ท่านบอกให้ฉันออกมาตามหาและมอบหนังสือนี้ให้กับเขา " 

พูดจบเธอก็หยิบหนังสือเวทมนต์เล่มนึงออกมาจากเสื้อคลุมของเธอ และยื่นให้กับเขา

" ตำราเวทมนตรา " 

เดซี่อ่านชื่อหนังสือ และเพ่งดูรายละเอียดของมัน 

" นี่เป็นหนังสือเวทของเขาน่ะค่ะ ท่านหมอบอกว่า ถ้าเขาได้รับหนังสือนี้กลับคืนไป เขาอาจจะจำเรื่องราวในอดีตได้ รวมถึงตัวฉันด้วย "

พูดจบเธอก็ยื่นมือไปหยิบหนังสือกลับมาเก็บไว้ในเสื้อคลุมของเธอดังเดิม เป็นจังหวะเดียวกับที่ทั้งคู่ได้เดินทางมาถึงหน้าโรงแรมของเดซี่พอดี

" เชิญเข้าไปพักด้านในดีกว่าครับ คุณ ยูริ " 

เดซี่พูดพร้อมผายมือเชื้อเชิญให้หญิงสาวเข้าไปด้านในของโรงแรม แต่เธอกลับคว้าแขนของเขาจนให้ชายหนุ่มถึงกับชะงักในทันที

" ห้ามบอกใคร เรื่องที่ฉันเป็นราชินีแห่งเอลฟ์ นะคะ " 

เดซี่พยักหน้ารับคำพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่เป็นมิตรให้แก่เธอ ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันเดินเข้าไปด้านใน

..................................

" เมื่อไหร่จะมาน้าาา " 

อีทเทอร์บ่นขึ้นเบาๆพร้อมกับการเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องของเลโอ จนตอนนี้ไม่สามารถนับได้เลยว่าเธอเดินไปกี่รอบกันแล้ว

" นี่เธอจะหยุดเดินได้หรือยัง ฉันเห็นแล้วปวดหัวนะ " 

เลโอพูดด้วยความรำคานเพราะเวลาที่ผ่านมา เขายังไม่เห็นเธอหยุดเดินเลยสักนิด

" แล้วใครใช้ให้มอง "  

เธอเหวใส่ทันที แถมด้วยสีหน้าไม่พอใจ เพราะตอนนี้เธอเองก็หงุดหงิดเพราะเดซี่กลับมาช้าเสียเกิน และอันที่จริงเธอเองอยากรู้เหตุผลว่าผู้ชายตรงหน้านี้ตามหาคนที่อยู่ในหนังสือนั่นไปทำไม

" ไม่แน่เขาอาจจะกลับมาแล้วก็ได้ เดี๋ยวฉันออกไปดูหน่อยดีกว่า นายรอสักครู่นะ " 

เธอรีบวิ่งออกไปนอกห้องทันทีที่พูดจบ ในขณะที่เธอกำลังวิ่งอยู่บนระเบียงทางเดินนั้นเอง เธอก็พบกับเดซี่และหญิงสาวคนนึงกำลังเดินขึ้นมาพอดี

" เดซี่ !! " เธอตะโกนเรียกชื่อของเขาทันทีที่เห็น 

" อะไรครับพี่ จะตะโกนทำไมครับ เดี๋ยวแขกก็แตกตื่นกันพอดี " 

" เจอก็ดีแล้ว รู้มั้ยฉันรอนายนานมากๆ " 

อีทเทอร์พูดในขณะที่เธอกำลังหอบอยู่ด้วย 

" ใจเย็นๆครับพี่ ค่อยๆพูด ว่าแต่มีธุระอะไรกับผมหรอครับ " 

ไม่นานอีทเทอร์รีบฉวยข้อมือของเดซี่ขึ้นมาอย่างเร็วไว พร้อมกับมืออีกข้างของเธอที่กำลังจะถลกแขนเสื้อของเขาขึ้นเพื่อที่จะดูสิ่งที่เธออยากเห็น  แต่เดซี่ที่กำลังตกใจนั้น เขาจับมืออีกข้างของอีทเทอร์ทันที

" พี่จะทำอะไรน่ะ " 

เขาถามถึงสาเหตุของการกระทำของอีทเทอร์ 

" แต่ผมจะแนะนำคุณคนนี้ให้พี่ .........."  เดซี่พูดยังไม่ทันจบ อีทเทอร์ก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

" เอาไว้ก่อนนะ พี่ขอดูข้อมือนายหน่อย "  

ว่าแล้วเธอก็ถลกแขนเสื้อขึ้นพ้นข้อมือของเขาไปนอดนึงแต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เผยสิ่งที่เธอต้องการ มันคือ สัญลักษณ์ที่เป็นเหมือนปาน อยู่ข้อมือของเขา รูปร่างมัน ดูคล้ายๆกับมงกุฎ

" นี่ไง ฉันว่าแล้ว ว่าต้องมี ฉันมั่นใจว่าเคยเห็น " 

เดซี่ได้แต่งุนงงกับการกระทำของอีทเทอร์ เขาแค่ไม่เข้าใจว่า ไอปานรูปมงกุฎที่อยู่บนข้อมือของเขา มันจะทำให้หญิงสาวตรงหน้านั้นดีใจอะไรขนาดนั้น  แต่ที่เห็นจะแปลกมากที่สุดคือ ยูริ ตอนนี้เธอกำลังมองที่ข้อมือของเขาอย่างไม่ละสายตา ใบหน้าของเธอบ่งบอกถึงความสับสน ความดีใจ ที่กำลังแสดงออกมาทางใบหน้า ดวงตาคู่สวยของเธอเริ่มมีน้ำใสๆ ที่กำลังก่อตัวขึ้นมาในนั้น ในหัวของเธอกำลังหวนคิดถึงคนที่เธอตามหา ถึงแม้ใบหน้าจะไม่ใช่เขาเลย แต่สิ่งที่ยืนยันว่าเป็นเขาแน่ๆนั่นคือสัญลักษณ์รูปมงกุฎนั่น

" ท่านพี่ " 



 

~---------------------------------------------~