ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 แม่บ้านคนสวยที่รวยที่สุดในโลก
~ 2 ~
ลอร์ดเลโอ ลาร์ฟ ทายาทคนสุดท้ายของพ่อมดขาว ผู้ที่รอดชีวิตจากสงครามระหว่างเหล่าพ่อมดกับเผามังกร ที่เกิดขึ้นเมื่อ 20 ปีก่อน ก่อนตายมีอยู่ไม่กี่สิ่งที่พ่อมดขาวได้ฝากฝังแก่หลานชายในวัย5ขวบของตน นั่นก็คือหนังสือเวทเล่มใหญ่ ไม้คทาเวทของตน และคำสั่งเสียงเพียงไม่กี่คำ
" เลโอ หลาน เจ้าจงฟังปู่ให้ดี ต่อจากนี้ไปเจ้าจะต้องออกเดินทางไปทั่วโลกเพื่อตามหาผู้คนที่อยู่ในหนังสือเหล่านี้ ผู้คนเหล่านี้จะเป็นเพื่อนและครอบครัวที่ซื้อสัตย์ให้แก่เจ้า เมื่อพวกเจ้ารวมตัวกันครบ 7 คน พวกเจ้าจะมีพลังอำนาจที่สามารถต่อกรกับราชามังกรได้ พวกเจ้าทั้ง 7 จงใช้พลังนั้นกอบกู้โลกให้พ้นจากพลังอันชั่วร้ายของดราโกรนิคด้วยเถิด "
สิ้นคำสั่งเสีย พ่อมดขาวปล่อยพลังเวทเฮือกสุดท้ายออกมาเพื่อเป็นเกาะป้องกันให้แก่เลโอ ถึงแม้จะมีเกาะป้องเวทที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกป้องกันอยู่ แต่เปลวไฟของราชามังกรนั้นก็ร้อนแรงไม่แพ้กัน เลโอที่อยู่หลังกำแพงเวทนั้นรับรู้ถึงไอความร้อนจากเปลวไฟนั้นได้ในทันทีที่มันกระทบกับกำแพงเวทสุดท้ายที่ปู่ของเขาใช้เพื่อปกป้องเขา ตอนนี้เขาได้แต่เฝ้าดูร่างของปู่ที่กำลังถูกไฟแผดเผาร่างกายสลายไปต่อหน้า
" ปู่ !!! " เขาตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง พ่อมดขาวหันมายิ้มให้กับเลโอเป็นครั้งสุดท้าย
" ไปซะ แล้วอย่าลืมที่ปู่สั่งล่ะ " เสียงสุดท้ายสลายหายไปพร้อมกับร่างของตน
" ปู่ !!! " เสียงตะโกนของชายหนุ่มดังออกมาจนทำให้ แม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดอยู่บริเวณหน้าห้องถึงกับตกใจพร้อมกับรีบเปิดประตูเข้ามาดูโดยไม่ได้รับอนุญาตจากแขกเจ้าของห้องก่อนด้วยซ้ำ
" คุณแขก เป็นอะไรคะ ต้องการความช่วยเหลือหรือป่าว " แม่บ้านที่จะเรียกว่าแม่บ้านเสียทีเดียวก็ไม่ได้ เพราะดูจากลักษณะบวกกับหน้าตาของเธอแล้ว อายุคงจะราวๆ 20ต้นๆเห็นจะได้
" ไม่เป็นไร ฉันคงจะแค่ฝันร้ายน่ะ " ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่สีหน้าของเขากลับไม่เป็นแบบนั้น ใบหน้าซีดขาวของเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาจนเต็มไปทั่วทั้งใบหน้า ราวกับคนที่พึ่งจะพบเจอกับสิ่งที่เลวร้ายมายังไงยังงั้น
" แต่ สีหน้าคุณแขกดู ..... "
" ไม่เป็นไร ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร ออกไปซะ " เลโอพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ
" แต่ ..... "
" ฉันบอกให้ออกไปยังไงเล่า ! หรือจะให้ฉันฟ้องหัวหน้าเธอ ว่าเธอเข้ามาในห้องของแขกโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตเลยด้วยซ้ำ แถมยังรบกวนแขกอีก "
เลโอตวาดเสียงดังออกไป ทำให้หญิงสาวแม่บ้านถึงกับอึ้งจนยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่
" นี่เธอจะลองดีกับฉันใช่มั้ย จะเอาแบบนี้ใช่มั๊ย "
เมื่อแม่บ้านสาวตั้งสติได้ จากการปลุกด้วยประโยคนั้น เธอจึงรีบกล่าวคำขอโทษพร้อมกับวิ่งออกไปจากห้องให้เร็วที่สุด
ปัง !!!! เสียงประตูห้องปิดลง แม่บ้านสาวถึงกับเอามือทาบไว้ที่อกพร้อมกับเป่าปากอย่างโล่งใจ
" ผู้ชายอะไรเนี่ย หน้าตาก็ดี แต่ทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้กันนะ " เธอเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับทำสีหน้าสงสัย
" พี่อีทเทอร์ๆ พี่กำลังคิดอะไรอยู่หรอครับ " เสียงทักทายปนคำถามจากเด็กหนุ่มนั้นปลุกให้เธอหลุดออกจากห้วงความคิดในทันที
" ป่าวๆ ไม่ได้คิดอะไร " เธอตอบคำถามพร้อมส่ายหน้าเบาๆเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้กำลังคิดอะไรอยู่จริง
" แล้วนี้นายจะไปไหนหรอเดซี่ "
" เมื่อกี๊ผมได้ยินเสียงคนร้องอ่ะ ว่าจะไปดูสะหน่อย "
" เห้ยย ไม่ต้องไปหรอก พี่เข้าไปดูมาแล้ว เขาแค่ฝันร้ายน่ะ " อีทเทอร์รีบห้ามเด็กหนุ่มทันที เพราะเธอกลัวว่าเขาจะต้องพบเจอสถานการณ์เดียวกับกับเธอ
" จริงหรอพี่ สงสัยคงจะเป็นฝันที่น่ากลัวมากๆแน่เลยถึงได้ร้องแหกปากขนาดนั้น เน๊อะ " เด็กหนุ่มพูดเชิงสันนิษฐานถึงความฝันของแขกที่พักอยู่ในห้อง พร้อมกันหันมาขอความเห็นจากแม่บ้านคนสวยตรงหน้า
" ก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละ ช่างเขาเหอะ " เธอให้ความเห็นพร้อมกับพูดคัดบททันที
เดซี่ได้ยินดังนั้นจึงหยุดความคิดทั้งหมด แล้วยิ้มบางๆให้กับหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่จะเดินผ่านไป อย่างช้าๆ
" นั่นนายจะไปไหนอีกน่ะ " อีทเทอร์เอ่ยถามอีกครั้ง
" ผมจะไปในตลาด พี่จะไปด้วยหรือป่าวล่ะครับ " เขาตอบในขณะที่กำลังเดินต่อไปข้างโดยที่ไม่ได้หยุด เพียงแต่เดินช้าลงกว่าเดิม
" ไม่ได้หรอก ฉันต้องทำงานนะ เห้อเกิดเป็นลูกเจ้าของโรงแรมมันดีแบบนี้นี่เอง" เธอตอบผสมคำบ่นไปด้วยพร้อมกับก้มหน้าก้มตาลุนรถเข็นที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำความสะอาดอย่างทุลักทุเล
" รวยเป็นอันดับ 3 ของโลกขนาดนั้น ยังจะทำงานอีกหรอครับพี่ " เดซี่หยุดเดินพร้อมหันมาพูดกับแม่บ้านที่อยู่ข้างตน ด้วยรอยยิ้มปนหัวเราะเบาๆ
อีทเทอร์ที่กำลังลุนรถเข็นถึงกับตกใจปล่อยรถเข็นพร้อมกับรีบหันหน้าแล้ววิ่งที่เดซี่ทันที
" นี่ ! นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน โธ่ความลับฉัน เฮ้อทั้งๆที่เจอที่ที่ชอบแล้วแท้" อีทเทอร์ทุบกำปั้นเล็กๆเข้าไปที่แขนของเด็กหนุ่ม1ที ก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงกับพื้น แล้วร่ายคำบ่นต่างๆนาๆประหนึ่งว่าความลับที่เธอปิดบังมานานแรมปี บัดนี้ได้ถูกเปิดเผยเรียบร้อยแล้ว และเธอก็คงจะต้องย้ายไปที่อื่นเหมือนกับที่ผ่านๆมาอีกแล้ว
" โถ่พี่ ผมก็แค่เดาน่ะ แต่ดันถูกเฉยเลย 555 พี่นี่ตลกดีนะ ถ้าจะปิดบังต่อ ก็หน้าจะโกหกสิ แถๆไป นี่ถ้าพี่แถสักหน่อยนะ ผมก็เชื่อแล้วเนี่ย " เดซี่พูดพลางยื่นมือลงมาหวังให้อีทเทอร์จับเพื่อพยุงตัวขึ้นมา
" ไอเด็กบ้า !! ว่าแต่แกรู้ได้ยังไง " เธอยังคงถามต่อด้วยความสงสัย พร้อมกับเอามือปัดฝุ่นที่เกาะกระโปรงของเธอไปด้วย
" ง่ายๆเลยนะพี่ คนธรรมดาที่ไหนเขาจะมีเงินซื้อกระเป๋าใส่เสื้อผ้าแพงๆแบบนั้นกันละครับ " อีทเทอร์ฟังคำอธิบายของเดซี่ไป พลางพยักหน้ารับเบาๆไปด้วย
" แล้วอีกอย่าง ชื่อพี่ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปสักหน่อย พี่แค่เปลี่ยนนามสกุลอย่างเดียว แค่นี้เอง ง่ายจะตาย " พูดจบเดซี่ปรบมือเบาๆก่อนจะผายมือออกพร้อมกับไหล่นิดๆ เชิงจะบอกว่าเรื่องแค่นี้เอง ไม่รอดพ้นสายตาเขาไปได้หรอก
" ชิ ! น่าหมั่นไส้นักนะ ว่าแต่ห้ามบอกใครเด็ดขาดเลยนะ ทำได้หรือป่าว "แม่บ้านคนสวยถึงกับทุบที่แขนเด็กหนุ่มเบาๆอีกครั้งด้วยความหมั่นใส้ระคนเอ็นดูพร้อมขอร้องว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
" ครับพ๊มมม " เดซี่ รับคำพร้อมทำท่าตะเบะด้วยสองนิ้วแบบลูกเสือสำรองทันที เห็นดังนั้นอีทเทอร์เป็นหลุดขำออกมา ที่เห็นพฤติกรรมแบบเด็กๆของเดซี่แบบนี้ เมื่อคุยกันจบ ทั้งสองต่างแยกย้ายกันไป อีทเทอร์ก็ยังคงไปทำความสะอาดห้องอื่นๆต่อไปส่วนเดซี่ก็ไปตลาดอย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก
ภายในห้องพักของเลโอ ...............
" ถ้าไม่ใช่เพราะผม ปู่ก็คงไม่มาตายแบบนี้ เพราะผม ....." ถึงแม้เวลาจะล่วงเลยมานานเกิอบ 20 ปีแล้ว แต่ภาพในความทรงจำนั้นกลับไม่เคยจางหายไปในจากห้วงความคิดของเขาเลยครั้ง ในทุกๆคืนเขายังคงฝันถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นเสมอมา แล้วเขาก็จะฝังใจอยุ่ตลอดว่านั่นคือความผิดของเขา ไม่นานเมื่อเขาหลุดจากห้วงความคิดนั้นเขาจึงคว้าเอาหนังสือเล่มใหญ่ที่วางอยู่บนหัวเตียงลงมาเปิดดูหน้ากระดาษข้างใน
" ราชาเอลฟ์รีเทิร์น , อัศวินทายาทกษัตริย์ , สายเลิอดราชามังกร , แวมไพร์กินพืช , เขี้ยวสีเงินแห่งไวท์นอธ , เทพผู้พิทักษ์ "
เลโอไล่อ่านชื่อ และดูรูปที่เป็นรูปวาดใบหน้า ที่ละคนซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจความหมายของชื่อเหล่านี้เหมือนกัน
" ปู่ครับ นี่ก็ผ่านมาจะ 20 ปีแล้ว แต่ทำไมผมยังใครไม่เจอเลยสักคนล่ะครับ ผมทำตามที่ปู่บอกหมดทุกอย่างแล้วนะครับ ผมจะต้องทำยังไงต่อไป "
" นี่นาย กำลังหาอะไรอยู่หรอ ให้ฉันช่วยมั้ย ?? "
เป็นอีทเทอร์ที่เอ่ยถามขึ้น แต่เลโอกลับตกใจเสียมากกว่า เพราะเธอเข้ามาในตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
" นี่ๆเธอ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ว เข้ามาทำไม ประตูก็ไม่เคาะ เสียมารยาทจริงๆ "
เลโอรีบปรับสีหน้าก่อนจะต่อว่า อีทเทอร์ด้วยน้ำเสียงจริงจรังทันที
" นี่ ฉันตั้งใจจะเข้ามาช่วยนะ ทำต้องว่ากันขนาดนี้ด้วย ฉันก็เข้ามาตั้งแต่ตอนที่นายพูดถึงปู่นายนั่นแหละ "
อีทเทอร์พูดพร้อมกับทำท่าเลียนแบบการกระทำเลโอ ทั้งท่าทางและเสียง
" นี่ หยุดล้อเลียนฉันได้แล้วยัยเตี้ยไร้มารยาท " เขาตวาดเสียงแข็งใส่อีทเทอร์อีกครั้ง
(ฉันจะไม่ทนแล้ววว ) พลั่กกกก !! โอ๊ยยยย สิ้นสุดความคิดไม่นานกำปั้นเล็กๆของอีทเทอร์ได้ไปอยู่บนใบหน้าของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
" นี่ยัยบ้าเอ๊ยยย ! ต่อยฉันทำไมเนี่ย " เขาถามพร้อมกับเอามือไปกุมปากบริเวณที่ถูกต่อย
" ข้อหาปากเสียไง เอาอีกมั๊ย หื๋ออ ?? " เธอพูดพร้อมชูกำปั้นขึ้นมาเพื่อเป็นการขู่ ไม่นานสายตาของเธอก็ไปสดุดอยู่ใบหน้าของชายที่อยู่ในหนังสือของเลโอ เธอพยายามเพ่งมอง จนสุดท้ายเธอต้องเข้าไปหยิบหนังสือนั่นจึ้นมาดูไกล้ๆ
" นี่ๆเธอจะทำอะไรน่ะ ว่งหนังสือลง เดี๋ยวนี้เลย "
" หุบปากไปเลยไอรูปปั้น อยากโดนอีกรึไง " เป็นอีทเทอร์ที่หันไปตวาดใส่เลโอพร้อมกับพูดขู่จะทำร้ายอีกหนึ่งคำรบ
" เอ~ ผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นๆแหะ "
" นี่เธอรู้จักคนในภาพนี้หรอ " เลโอรีบถามทันทีที่ได้ยินหญิงสาวเปรยขึ้นมา ตอนนี้ดวงตาสีม่วงของเขาเปร่งประกายราวกับกำลังมีความหวังขึ้นมา
" อืมม ก็ไม่เชิงรู้จักหรอก หน้าน่ะคุ้นๆ แต่คุ้นกว่านั้นคือสัญลักษณ์นี่ต่างหากล่ะ "
เธอพูดขึ้นพลางชี้นิ้วเรียวสวยของลงไปบนสัญลักษณ์ที่อยู่บริเวณต้นคอด้านหน้าของคนในรูป เลโอเห็นดังนั้นจึงแย่งหนังสือมาไว้ในมือแล้วบรรจงก้มมองอย่างละเอียดทุกรูป ใช่แล้วล่ะ ทุกคนที่อยู่ในนี้มีสัญลักษณ์ที่แตกต่างกันออกไป นั่นก็คือเครื่องยืนยันว่า คนที่เขาเจอจะเป็นคนๆเดียวกันกับในหนังสือนี่แน่นอนถ้ามีสัญลักษณ์เหล่านี้ หลังจากที่เขาดีใจที่ได้พบเบาะแสใหม่จึงไม่วายที่จะหันไปมองต้นตอของเบาะแสอย่างอิทเทอร์ ที่ตอนนี้กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว เวลาผ่านไปไม่นาน
" อ้อ ! ฉันนึกออกแล้ว ใช่แน่ๆต้องใช่แน่ๆ "
อีทเทอร์ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่สดใส จนทำให้เลโอต้องเผลอยิ้มตามออกมาด้วย
" นี่ยัยเพ้อ เธอนึกอะไรออก หื๋ออ?? " เลโอหุบยิ้มพร้อมกับปรับสีหน้าและน้ำเสียงทันทีก่อนที่จะถามออกไป
" ฉันนึกออกแล้วว่าเคยเห็นสัญลักษณ์ที่ไหน "
อีทเทอร์ หันมาฉีกยิ้มร่าให้แก้เลโอทันที ตอนนี้ดวงตาของเลโอนั่นส่อแววเป็นประกายเหมือนสิ่งที่เขาเฝ้าค้นหามาตลอด เกือบ20ปี ตอนนี้เขาจะได้เข้าไกล้ความหวังไปอีกขั้นแล้ว ถึงแม้จะเป็นเพียงขั้นแรกก็ตามที หรือว่าเธอคนนี้คือคนที่ปู่ส่งให้มาช่วยเรากันแน่นะ ทั้งๆที่เราดูรูปนี้มาตลอดแต่กลับไม่เคยสังเกตเห็นสัญลักษณ์เลยสักครั้ง
ใช่แน่ๆ ปู่ต้องส่งเธอมาช่วยเราแน่ๆเลย
" แล้วตกลงเธอเคยเห็นที่ไหนหรอ "
เขาสลัดความคิดนั้นทิ้งไปสักครู่ก่อนที่จะตั้งถามที่ตัวเองนั้นอยากรู้คำตอบมากที่สุด
" ที่ข้อมือของเดซี่ไงล่ะ "
" ป่าวๆ ไม่ได้คิดอะไร " เธอตอบคำถามพร้อมส่ายหน้าเบาๆเพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้กำลังคิดอะไรอยู่จริง
" แล้วนี้นายจะไปไหนหรอเดซี่ "
" เมื่อกี๊ผมได้ยินเสียงคนร้องอ่ะ ว่าจะไปดูสะหน่อย "
" เห้ยย ไม่ต้องไปหรอก พี่เข้าไปดูมาแล้ว เขาแค่ฝันร้ายน่ะ " อีทเทอร์รีบห้ามเด็กหนุ่มทันที เพราะเธอกลัวว่าเขาจะต้องพบเจอสถานการณ์เดียวกับกับเธอ
" จริงหรอพี่ สงสัยคงจะเป็นฝันที่น่ากลัวมากๆแน่เลยถึงได้ร้องแหกปากขนาดนั้น เน๊อะ " เด็กหนุ่มพูดเชิงสันนิษฐานถึงความฝันของแขกที่พักอยู่ในห้อง พร้อมกันหันมาขอความเห็นจากแม่บ้านคนสวยตรงหน้า
" ก็คงจะเป็นแบบนั้นแหละ ช่างเขาเหอะ " เธอให้ความเห็นพร้อมกับพูดคัดบททันที
เดซี่ได้ยินดังนั้นจึงหยุดความคิดทั้งหมด แล้วยิ้มบางๆให้กับหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่จะเดินผ่านไป อย่างช้าๆ
" นั่นนายจะไปไหนอีกน่ะ " อีทเทอร์เอ่ยถามอีกครั้ง
" ผมจะไปในตลาด พี่จะไปด้วยหรือป่าวล่ะครับ " เขาตอบในขณะที่กำลังเดินต่อไปข้างโดยที่ไม่ได้หยุด เพียงแต่เดินช้าลงกว่าเดิม
" ไม่ได้หรอก ฉันต้องทำงานนะ เห้อเกิดเป็นลูกเจ้าของโรงแรมมันดีแบบนี้นี่เอง" เธอตอบผสมคำบ่นไปด้วยพร้อมกับก้มหน้าก้มตาลุนรถเข็นที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำความสะอาดอย่างทุลักทุเล
" รวยเป็นอันดับ 3 ของโลกขนาดนั้น ยังจะทำงานอีกหรอครับพี่ " เดซี่หยุดเดินพร้อมหันมาพูดกับแม่บ้านที่อยู่ข้างตน ด้วยรอยยิ้มปนหัวเราะเบาๆ
อีทเทอร์ที่กำลังลุนรถเข็นถึงกับตกใจปล่อยรถเข็นพร้อมกับรีบหันหน้าแล้ววิ่งที่เดซี่ทันที
" นี่ ! นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน โธ่ความลับฉัน เฮ้อทั้งๆที่เจอที่ที่ชอบแล้วแท้" อีทเทอร์ทุบกำปั้นเล็กๆเข้าไปที่แขนของเด็กหนุ่ม1ที ก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงกับพื้น แล้วร่ายคำบ่นต่างๆนาๆประหนึ่งว่าความลับที่เธอปิดบังมานานแรมปี บัดนี้ได้ถูกเปิดเผยเรียบร้อยแล้ว และเธอก็คงจะต้องย้ายไปที่อื่นเหมือนกับที่ผ่านๆมาอีกแล้ว
" โถ่พี่ ผมก็แค่เดาน่ะ แต่ดันถูกเฉยเลย 555 พี่นี่ตลกดีนะ ถ้าจะปิดบังต่อ ก็หน้าจะโกหกสิ แถๆไป นี่ถ้าพี่แถสักหน่อยนะ ผมก็เชื่อแล้วเนี่ย " เดซี่พูดพลางยื่นมือลงมาหวังให้อีทเทอร์จับเพื่อพยุงตัวขึ้นมา
" ไอเด็กบ้า !! ว่าแต่แกรู้ได้ยังไง " เธอยังคงถามต่อด้วยความสงสัย พร้อมกับเอามือปัดฝุ่นที่เกาะกระโปรงของเธอไปด้วย
" ง่ายๆเลยนะพี่ คนธรรมดาที่ไหนเขาจะมีเงินซื้อกระเป๋าใส่เสื้อผ้าแพงๆแบบนั้นกันละครับ " อีทเทอร์ฟังคำอธิบายของเดซี่ไป พลางพยักหน้ารับเบาๆไปด้วย
" แล้วอีกอย่าง ชื่อพี่ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปสักหน่อย พี่แค่เปลี่ยนนามสกุลอย่างเดียว แค่นี้เอง ง่ายจะตาย " พูดจบเดซี่ปรบมือเบาๆก่อนจะผายมือออกพร้อมกับไหล่นิดๆ เชิงจะบอกว่าเรื่องแค่นี้เอง ไม่รอดพ้นสายตาเขาไปได้หรอก
" ชิ ! น่าหมั่นไส้นักนะ ว่าแต่ห้ามบอกใครเด็ดขาดเลยนะ ทำได้หรือป่าว "แม่บ้านคนสวยถึงกับทุบที่แขนเด็กหนุ่มเบาๆอีกครั้งด้วยความหมั่นใส้ระคนเอ็นดูพร้อมขอร้องว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
" ครับพ๊มมม " เดซี่ รับคำพร้อมทำท่าตะเบะด้วยสองนิ้วแบบลูกเสือสำรองทันที เห็นดังนั้นอีทเทอร์เป็นหลุดขำออกมา ที่เห็นพฤติกรรมแบบเด็กๆของเดซี่แบบนี้ เมื่อคุยกันจบ ทั้งสองต่างแยกย้ายกันไป อีทเทอร์ก็ยังคงไปทำความสะอาดห้องอื่นๆต่อไปส่วนเดซี่ก็ไปตลาดอย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก
ภายในห้องพักของเลโอ ...............
" ถ้าไม่ใช่เพราะผม ปู่ก็คงไม่มาตายแบบนี้ เพราะผม ....." ถึงแม้เวลาจะล่วงเลยมานานเกิอบ 20 ปีแล้ว แต่ภาพในความทรงจำนั้นกลับไม่เคยจางหายไปในจากห้วงความคิดของเขาเลยครั้ง ในทุกๆคืนเขายังคงฝันถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นเสมอมา แล้วเขาก็จะฝังใจอยุ่ตลอดว่านั่นคือความผิดของเขา ไม่นานเมื่อเขาหลุดจากห้วงความคิดนั้นเขาจึงคว้าเอาหนังสือเล่มใหญ่ที่วางอยู่บนหัวเตียงลงมาเปิดดูหน้ากระดาษข้างใน
" ราชาเอลฟ์รีเทิร์น , อัศวินทายาทกษัตริย์ , สายเลิอดราชามังกร , แวมไพร์กินพืช , เขี้ยวสีเงินแห่งไวท์นอธ , เทพผู้พิทักษ์ "
เลโอไล่อ่านชื่อ และดูรูปที่เป็นรูปวาดใบหน้า ที่ละคนซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจความหมายของชื่อเหล่านี้เหมือนกัน
" ปู่ครับ นี่ก็ผ่านมาจะ 20 ปีแล้ว แต่ทำไมผมยังใครไม่เจอเลยสักคนล่ะครับ ผมทำตามที่ปู่บอกหมดทุกอย่างแล้วนะครับ ผมจะต้องทำยังไงต่อไป "
" นี่นาย กำลังหาอะไรอยู่หรอ ให้ฉันช่วยมั้ย ?? "
เป็นอีทเทอร์ที่เอ่ยถามขึ้น แต่เลโอกลับตกใจเสียมากกว่า เพราะเธอเข้ามาในตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
" นี่ๆเธอ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้ว เข้ามาทำไม ประตูก็ไม่เคาะ เสียมารยาทจริงๆ "
เลโอรีบปรับสีหน้าก่อนจะต่อว่า อีทเทอร์ด้วยน้ำเสียงจริงจรังทันที
" นี่ ฉันตั้งใจจะเข้ามาช่วยนะ ทำต้องว่ากันขนาดนี้ด้วย ฉันก็เข้ามาตั้งแต่ตอนที่นายพูดถึงปู่นายนั่นแหละ "
อีทเทอร์พูดพร้อมกับทำท่าเลียนแบบการกระทำเลโอ ทั้งท่าทางและเสียง
" นี่ หยุดล้อเลียนฉันได้แล้วยัยเตี้ยไร้มารยาท " เขาตวาดเสียงแข็งใส่อีทเทอร์อีกครั้ง
(ฉันจะไม่ทนแล้ววว ) พลั่กกกก !! โอ๊ยยยย สิ้นสุดความคิดไม่นานกำปั้นเล็กๆของอีทเทอร์ได้ไปอยู่บนใบหน้าของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
" นี่ยัยบ้าเอ๊ยยย ! ต่อยฉันทำไมเนี่ย " เขาถามพร้อมกับเอามือไปกุมปากบริเวณที่ถูกต่อย
" ข้อหาปากเสียไง เอาอีกมั๊ย หื๋ออ ?? " เธอพูดพร้อมชูกำปั้นขึ้นมาเพื่อเป็นการขู่ ไม่นานสายตาของเธอก็ไปสดุดอยู่ใบหน้าของชายที่อยู่ในหนังสือของเลโอ เธอพยายามเพ่งมอง จนสุดท้ายเธอต้องเข้าไปหยิบหนังสือนั่นจึ้นมาดูไกล้ๆ
" นี่ๆเธอจะทำอะไรน่ะ ว่งหนังสือลง เดี๋ยวนี้เลย "
" หุบปากไปเลยไอรูปปั้น อยากโดนอีกรึไง " เป็นอีทเทอร์ที่หันไปตวาดใส่เลโอพร้อมกับพูดขู่จะทำร้ายอีกหนึ่งคำรบ
" เอ~ ผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นๆแหะ "
" นี่เธอรู้จักคนในภาพนี้หรอ " เลโอรีบถามทันทีที่ได้ยินหญิงสาวเปรยขึ้นมา ตอนนี้ดวงตาสีม่วงของเขาเปร่งประกายราวกับกำลังมีความหวังขึ้นมา
" อืมม ก็ไม่เชิงรู้จักหรอก หน้าน่ะคุ้นๆ แต่คุ้นกว่านั้นคือสัญลักษณ์นี่ต่างหากล่ะ "
เธอพูดขึ้นพลางชี้นิ้วเรียวสวยของลงไปบนสัญลักษณ์ที่อยู่บริเวณต้นคอด้านหน้าของคนในรูป เลโอเห็นดังนั้นจึงแย่งหนังสือมาไว้ในมือแล้วบรรจงก้มมองอย่างละเอียดทุกรูป ใช่แล้วล่ะ ทุกคนที่อยู่ในนี้มีสัญลักษณ์ที่แตกต่างกันออกไป นั่นก็คือเครื่องยืนยันว่า คนที่เขาเจอจะเป็นคนๆเดียวกันกับในหนังสือนี่แน่นอนถ้ามีสัญลักษณ์เหล่านี้ หลังจากที่เขาดีใจที่ได้พบเบาะแสใหม่จึงไม่วายที่จะหันไปมองต้นตอของเบาะแสอย่างอิทเทอร์ ที่ตอนนี้กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว เวลาผ่านไปไม่นาน
" อ้อ ! ฉันนึกออกแล้ว ใช่แน่ๆต้องใช่แน่ๆ "
อีทเทอร์ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่สดใส จนทำให้เลโอต้องเผลอยิ้มตามออกมาด้วย
" นี่ยัยเพ้อ เธอนึกอะไรออก หื๋ออ?? " เลโอหุบยิ้มพร้อมกับปรับสีหน้าและน้ำเสียงทันทีก่อนที่จะถามออกไป
" ฉันนึกออกแล้วว่าเคยเห็นสัญลักษณ์ที่ไหน "
อีทเทอร์ หันมาฉีกยิ้มร่าให้แก้เลโอทันที ตอนนี้ดวงตาของเลโอนั่นส่อแววเป็นประกายเหมือนสิ่งที่เขาเฝ้าค้นหามาตลอด เกือบ20ปี ตอนนี้เขาจะได้เข้าไกล้ความหวังไปอีกขั้นแล้ว ถึงแม้จะเป็นเพียงขั้นแรกก็ตามที หรือว่าเธอคนนี้คือคนที่ปู่ส่งให้มาช่วยเรากันแน่นะ ทั้งๆที่เราดูรูปนี้มาตลอดแต่กลับไม่เคยสังเกตเห็นสัญลักษณ์เลยสักครั้ง
ใช่แน่ๆ ปู่ต้องส่งเธอมาช่วยเราแน่ๆเลย
" แล้วตกลงเธอเคยเห็นที่ไหนหรอ "
เขาสลัดความคิดนั้นทิ้งไปสักครู่ก่อนที่จะตั้งถามที่ตัวเองนั้นอยากรู้คำตอบมากที่สุด
" ที่ข้อมือของเดซี่ไงล่ะ "
~------------------------------------------------~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น