~Illusion Wing~ ปีกมายาแห่งฝัน

ตอนที่ 5 : สมัครเรียน

ที่ตลาดของอาณาจักรทาวิเดียน คนมากมายกำลังจับจ่ายซื้อของกันอยู่ ที่คนเยอะขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องปกติหรอก แต่เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เปิดรับสมัครเข้าโรงเรียนเอ็กคาร์เซียต่างหาก  คนจำนวนมากที่ซื้อใบสมัครเสร็จแล้วก็เลยไปซื้อของเตรียมตัวสำหรับการทดสอบที่กำลังจะเกิดขึ้น 

“ หลบๆ เกวียนขององค์ชายกาโอแห่งโลนิคเสด็จ ” เสียงตะโกนจากรถม้าที่กำลังผ่านมาดังขึ้น

“ เฮ้ยๆ ระวังกันหน่อยดิ ” เสียงจากเด็กหนุ่มโวยวายไม่ได้ดังพอจะเรียกความสนใจจากทหารที่ดูแลเกวียนเพราะเสียงในตลาดนั้นกลบเสียงของเขาเอาไว้หมด

“ ฮืม พวกนี้นี่ อยู่ในตลาดคนก็เยอะยังจะเอารถม้ามากันอีก เดี๋ยวก็ไปชนใครเขาให้หรอก ” เสียงบ่นอุบอิบจากเจ้าคนเดิม เมื่อปลดฮู๊ดออกก็พบกับผมสีแดง กับใบหน้ากวนๆ แล้วมันจะมีใครอีกล่ะ ที่มันปากเสียแบบนี้ ก็เจ้าซาเวียร์น่ะสิวันนี้มีชุดคลุมสีเทาอยู่เลยดูไม่ออก มากัน 4 พระหน่อ ก็เป็นดาเนีย เอเรียสแล้วก็เมดันล่าล่ะสิ แล้วพอเปิดฮู๊ดกันครบทุกคนก็เป็นจริงดังคาด แหมๆเรานี่ทายแม่นเนอะ( ก็แกเป็นคนแต่งนี่หว่าทายผิดเดียวโบก : ซาเวียร์ผสมโรงกับเมดันล่า )

วันนี้ทั้ง 4 คนอยู่ในชุดคลุมสีเทาทั้ง 4 คนเลย  พวกเขาตัดสินใจเอารถม้ามาส่งแค่ที่ทางเข้าเมืองแล้วเดินเข้ามาแทนเพราะรู้ว่าคนมันจะเยอะเลยไม่อยากเอาเข้ามาให้ลำบาก

“ เฮ้ย ระวัง ” เสียงจากซาเวียร์เรียกความสนใจจากทุกคนที่กำลังดูของต่างๆกันอยู่เมื่อทุกคนหันไปก็ไปพบกับรถม้าที่ยังคงวิ่งอยู่โดยมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กอายุไม่น่าเกิน 6 ขวบวิ่งออกมาเก็บตุ๊กตาของเธอที่บังเอิญตกลงไปบนถนน

แต่คนที่เร็วกว่าคือเมดันล่าที่ตอนนี้พาเด็กน้อยออกมาได้ทันก่อนจะโดนเพียงเสี้ยววินาที หวุดหวิดจิงๆ

ทุกคนถึงกับอึ้ง ก็นางน่ะอยู่ห่างจากรถไปเกือบ 20 เมตร แต่กลับไปถึงเด็กน้อยนั้นเพียงเสี้ยววินาที แล้วไปตอนไหนอะ ทำไมไปเร็วจัง

“ เกิดอะไรขึ้น ” เสียงทักจากเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างในอายุก็พอๆกับเธอแต่ด้วยดวงตาสีเงินและผมสีน้ำตาล กลับทำให้ดูมีเสน่ห์ไม่น้อย

“ เอ่อ  ขออภัยพะยะค่ะองค์ชาย ม้าเกิดคึกขึ้นมาพะยะค่ะ ” เสียงตอบสั่นจากทหารที่ดูแลเกวียนทำให้องค์ชายคิ้วขมวด

“ แล้วมีใครเป็นอะไรมั่งหรือเปล่า ” เสียงตอบจากคนข้างในพร้อมแววตาเป็นห่วงทำให้เห็นว่า คนๆนี้ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร

“ ไม่มีใครเป็นอะไรพะยะค่ะ แต่มีเด็กเกือบโดนชนอยู่คนหนึ่งแต่มีคนมาช่วยไว้ได้ทัน พะยะค่ะ ”

“ ดีแล้วละ คราวหน้าก็ระวังให้มากกว่านี้นะ ” สิ้นเสียงจากองค์ชายหนุ่ม เขาก็เดินกลับเข้าไปข้างในทันที

“ พะยะค่ะ ” เสียงรับคำจากทหารนั้นไม่ได้สั่นแล้ว สงสัยตอนแรกกลัวโดนลงโทษมั้ง

แล้วไม่นานรถนั้นก็ขับจากไปโดยลดความเร็วลงไปเกือบครึ่ง

“ ขอบใจหนูมากนะจ๊ะ ที่ช่วยลูกสาวน้าไว้ ” เสียงขอบคุณจากหญิงคนหนึ่งมอบแก่เมดันล่าที่ช่วยเหลือลูกสาวของตนเอาไว้ได้ทัน หลังจากนั้นเมดันล่าก็ขอตัวแยกมาหากลุ่มเดิม

“ โห ไวจังนะ ทำไงอะสอนมั่งดิ ” เสียงตื่นเต้นจากซาเวียร์ พร้อมแววตาวาววับ พร้อมกับจับตัวสาวน้อยนักฆ่ามาเขย่า เล่นเอาคนถูกเขย่าถึงกับมึนหัวนี่ถ้าไม่มีพี่ดาเนียมาช่วยแยกสงสัยจะอีกนาน

“ เสียใจ ความลับในวิชาชีพส่วนตัวน่ะ ” เสียงตอบจากเมดันล่าหลังจากหายมึนไปแล้ว ทำเอาคนถูกปฎิเสธเดินคอตกกลับไป

หลังจากนั้นไม่นานทั้ง 4 คนก็เดินมาถึงจุดลงทะเบียนที่ตอนนี้คิวยาวเป็นหางว่าว

“ นี่ๆ ถ้าคนมันเยอะขนาดเนี่ยไปหาไรกินกันก่อนไหมล่ะ ” เจ้าของเสียงกวนๆ บอกขึ้นมาแต่ก็เป็นที่เห็นด้วยจากคนเห็นแก่กินได้เช่นกัน ก็เมดันล่านะสิ

“ อืมๆ ฉันเห็นด้วย คนยังเยอะอยู่ไปหาไรกินก่อนดีกว่ารอคนน้อยๆ แล้วค่อยมาก็ยังได้ยังไงก็เปิดรับสมัครอีก 2 วันไม่ใช่หรอ ”

“ นั่นสิ งั้นเดี๋ยวเราค่อยมาก็ได้ ” เสียงตกลงจากพี่ดาเนียเป็นข้อสรุปของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

‘ กรี๊ด ไอ้พวกนี้มันอดตายมาจากไหนเนี่ย ’ เสียงกรีดร้องในใจของดาเนียดังขึ้นพร้อมกับดวงตาที่เบิกโต โตมาก สำหรับเอเรียสนั้นไม่เท่าไหร่เพราะเขากินข้าวหมูย่างกับข้าวหมูทอดอย่างละจานเท่านั้น แต่อีก 2 คนนี่สิ คนหนึ่งเป็นถึงองค์ชายคงไม่ได้อดอยากมาจากไหน แต่ดันกินข้าวแกงกะหรี่ไป 2 จาน สปาเก็ตตี้ไปอีกจาน ข้าวหมูทอดอีก 1 จานแล้วปิดท้ายด้วยเยลลี่อีก 2 ถ้วย!

อีกคนก็ไม่แพ้กัน เธอมั่นใจว่ารายได้ที่เมดันลาได้น่ะ ไม่ใช่น้อยๆ คงไม่อดตายหรอก แต่นี้ฟาดข้าวหมูทอดไป 2 จาน แฮมเบอร์เกอร์ไปอีก 2 ชั้น ข้าวปั้นไปอีก  2 เซ็ท ปิดท้ายด้วยเค้กอีก 3 ชิ้น! ให้ตายกินกันไปได้ยังไงเนี่ย

ตอนเข้ามาในร้านก็ดีๆอยู่หรอก แต่พอเจ้าของร้านมารับเมนูเท่านั้นแหละ 2 คนนี้ก็เล่นสั่งซะเจ้าของตาแทบถลน ก็ใครมันจะไปนึกว่าคนคนนึงจะกินได้ขนาดนี้ ยิ่งเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างเล็กกับเด็กผู้หญิงร่างบอบบางแบบนี้

ตอนที่เข้าร้านนางอุตส่าห์ทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดีบอกว่าจะเป็นเจ้ามือเสียหน่อยไม่น่าเลยจริงๆ ร้านอาหารที่ทาวิเดียนก็ไม่ใช่ถูกๆ สงสัยนางจะกลับไปตัวเบาแหงเลย

45 นาทีผ่านไป ฮะ! 45 นาทีกับอาหารคนละ 4-5 จานเนี่ยนะ มันกินหรือยัดเนี่ย เอ แต่อันที่จริงที่กินกัน 4-5 จานเนี่ยก็มีแค่ 2 คนเองนี่

“ แหะๆ ขอบคุณพี่ดาเนียมากนะครับที่อุตสาห์เป็นเจ้ามือเลี้ยงพวกเราวันนี้ ”

“ ค่ะ เมก็ขอบคุณพี่ดาเนี่ยด้วยนะคะ เดี๋ยวคราวหลังเมจะมาให้พี่เลี้ยงใหม่ ” สองเสียงจากทั้งซาเวียร์และเมดันลาทำเอาดาเนียหัวเราะแห้งๆ

 “ จ้ะๆ เอาเหอะ ” เสียงตอบจากดาเนีย สงสัยต้องคิดให้ดีก่อนจะเอา 2 คนนี้ไปเลี้ยงข้าวซะแล้วล่ะ

หลังจากแต่ละคนอิ่มหนำสำราญใจ ( ยกเว้นคนจ่าย ) ก็ตัดสินใจจะเดินไปดูว่าคนลดลงหรือยัง แต่พอไปถึงคนที่ควรจะน้อยลงกลับเพิ่มขึ้นเสียอย่างงั้นเลย!

“ เฮ้ยๆ ไมคนมันเยอะขึ้นวะ ” เสียงของซาเวียร์เรียกความสนใจจากทุกคนได้

“ นั่นดิ สงสัยที่ไปกินข้าวกันมาจะไม่ช่วยให้คนน้อยลงเลยนะ ” เมดันล่ากล่าวบ้างอย่างเห็นด้วย

“ งั้นเราไปรอตรงใต้ต้นไม้นั่นดีมั้ย ” เสียงทักจากดาเนียพร้อมชี้นิ้วบอกทำให้ทั้ง 2 คนตัดสินใจจะไปนั่งรอกันอยู่ที่ใต้ต้นไม้

หลังจากนั่งรอกันอยู่ 3 ชั่วโมง คนนั่งอยู่ 2 คนรากเกือบงอกแต่อีก 2 ตัว เอ้ย 2 คนนี่สิหลับไปเรียบร้อยแล้ว  แล้วไอ้ 2 คนที่หลับก็คงไม่พ้น 2 ตัวป่วน สงสัยหนังท้องตึงหนังตาเลยเริ่มหย่อนมั้ง

“ นี่ เมจัง คนเริ่มน้อยแล้ว ไปต่อคิวกันได้แล้วล่ะ "  เสียจากพี่ดาเนียปลุกเมดันล่าที่กำลังหลับอยู่ให้ตื่น

“ งืมๆ ไม่เอาอะ เมจะนอนต่อ ” เสียงงึมงัมจากนักฆ่าสาวที่หลับเป็นตาย ขอเวลานอนต่อ แต่ใบหน้าตอนนี้ของเธอทำเอาคนมองใจกระตุก ใบหน้าสวยนั้นยังคงความงามเอาไว้ ดวงตาคู่สวยบัดนี้ปิดสนิท ปากสีชมพูระเรื่อที่เคยเถียงเก่งบัดนี้ปิดสนิท ไม่มีการบ่นอะไรทั้งนั้น ทุกองค์ประกอบของใบหน้านั้นดึงดูดใจให้หนึ่งหนุ่มที่กำลังมองอยู่ อยากที่จะเข้าไปสัมผัสเสียนี่กระไร

“ ไม่เอาน่าเม อย่างอแงสิ ”แม้จะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ดาเนียก็ยังปล่อยให้นอนต่อจนกระทั่ง.....

“ เฮ้ย เมจัง ตื่นได้แล้วโว้ย ไปต่อคิวได้แล้ว ” เสียงตะโกนจากซาเวียร์ทำเอาคนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นทันที แต่ไม่ใช่แค่นั้นอะดิ มันทำให้กลุ่มตนเองเป็นเป้าสายตา ท่ามกลางสายตาของประชาชีนับร้อย

“ ซาเวียยยยยยยร์ นายกล้าขัดจังหวะการนอนอันมีความสุขของช้านนนนนน แกตาย ” ว่าแล้วเจ๊แกก็วิ่งไล่เจ้าตัวแสบที่สร้างความวุ่นวายได้ตลอด ไปรอบๆ ต้นไม้จนทำเอาคนมองกันมากขึ้น ไม่รู้จะมองอะไรกันนักหนาเนอะ

หลังจากได้ออกกำลังกายหลังตื่นนอนเล็กน้อยก็ทำให้คนเคยที่นอนได้ยืดเส้ยยืดสายเสียหน่อยก็เดินไปต่อแถวกัน 3 คน ส่วนพี่ดาเนียนั้นนั่งรออยู่ที่เดิม

“ พวกเจ้ามาสมัครเรียนที่เอ็กคาร์เซียใช่ไหม ” เสียงถามจากคนที่นั่งรับสมัครลงทะเบียน ในชุดเครื่องแบบนักเรียนเต็มยศ เสื้อสีขาวคาดดำแขนยาวกับกางเกงสีดำมีเสื้อคลุมสีดำสนิทลายมังกรสีทอง ที่อกซ้ายมีเข็มกลัดสีทองเป็นรูปมังกรประดับอยู่ ผมสีเขียวอ่อนกับดวงตาสีน้ำตาลนั่นเพิ่มเสน่ห์ให้กับรอยยิ้มนั่นไม่น้อย เรียกความสนใจจากคนที่กำลังจะสมัคร

“ ก็นี่มันที่สมัครของโรงเรียนเอ็กคาร์เซียไม่ใช่หรอ ถ้าไม่มาสมัครโรงเรียนี้แล้วจะมาที่นี่ทำไมล่ะ ถามโง่ๆ ” เสียงบ่นกวนๆ จากซาเวียร์เรียกรอยยิ้มจากผู้รับสมัครได้แต่รอยยิ้มแบบนี้เป็นรอยยิ้มที่คล้ายๆ กับของซาเวียร์น่ะสิ ยิ้มเย็นๆ กวนๆ แบบนี้สงสัยมีเรื่องสนุกๆ เกิดในไม่ช้าแน่

“ นั่นสินะ งั้นมานี่ซิ ข้าชื่อ ราฟาเอล เรียกราฟก็ได้ อยู่ปี 3 เราจะทดสอบขั้นแรกกันตอนนี้เลย ” เสียงจากผู้รับสมัครทำเอาผู้มาสมัครอึ้ง อะไรมันจะสอบกันเดี๋ยวนี้เลยหรอ

“ เฮ้ย พี่ใจเย็นสิ เอาตอนนี้เลยหรอคะ ทีคนอื่นไม่เห็นต้องทดสอบตอนนี้เลยนี่ ” เสียงเถียงจากเมดันล่าเรียกความสนใจจากราฟาเอลได้

“ เสียใจด้วยสาวน้อย แต่พวกเจ้ากับเจ้าพวกนั้นมันไม่เหมือนกัน แต่ไม่ต้องกังวลมันไม่ได้ยากอะไรเลย แค่เอามือมาแตะที่ลูกแก้วก็เท่านั้น ” เสียงบอกจากรุ่นพี่ทำให้ทั้ง 3 คน ไม่สิแค่ 2 คนเท่านั้น หายใจได้ทั่วท้องมากขึ้นเพราะอีกคนไม่เคยรู้สึกอะไรอยู่แล้ว

อันที่จริงปากกาที่ใช้ลงทะเบียนนะจะสามารถบอกระดับพลังของคนทีสัมผัสมันได้ และนั่นคือเกณฑ์ขั้นแรก คือต้องมีระดับพลังไม่ต่ำกว่านักเวทขั้นต้น แต่เพราะเจ้าปากกานี่ไม่สามารถวัดพลังของเจ้าพวกนี้ได้น่ะสิ มันมีอยู่ 2 กรณีคือ เจ้าพวกนี้ไม่มีพลังอะไรจึงไม่แสดงออกมา กับมันไม่สามารถวัดได้เพราะระดับพลังอยู่สูงเกินกว่าจะสามารถวัดด้วยปากกาได้น่ะสิ! จึงต้องเปลี่ยนมาที่ลูกแก้วนี้ที่สามารถวัดระดับของพลังได้เช่นเดียวกับปากกาแต่สามารถวัดได้ในระดับที่สูงกว่า

แล้วก็เป็นดังคาด เมื่อซาเวียร์สัมผัสมันลงไปก็เกิดแสงสีแดงอมส้มสว่างออกมาจากลูกแก้ว เช่นเดียวกับเอเรียสที่พอสัมผัสก็มีแสงสีขอวอมฟ้ากระจายออกมาแต่มันสว่างกว่าของซาเวียร์เท่านั้นเอง แต่ก็เรียกแววตาตกใจจากรุ่นพี่ได้ไม่น้อย

‘ คนบ้าอะไรวะ พลังเยอะชิบเป๋ง ’ แต่เมื่อรู้ว่ามีคนรออยู่จึงไม่ได้ว่าอะไรมากมายให้เสียเวลา

“ ตาเธอแล้วสาวน้อย เชิญ ” เสียงเรียกจากราฟาเอล เรียกให้เมดันล่าหันมาวางมือของตนลงบ้าง ลูกแก้วก็ทอแสงสี ทอง ขาว ดำ สลับกันไปเรื่อยๆ ตนสุดท้ายมันจบที่สีเทาแล้วมีประกายสีทองอยู่รอบๆ แสงที่สาดออกมาจากลูกแก้วนั้นน้อยกว่าของเอเรียสเล็กน้อย

‘ เฮ้อ โชคดีที่นึกขึ้นได้ทันนะเนี่ย ’ ลูกแก้วแม้จะสามารถวัดระดับพลังได้เช่นเดียวกับปากกาแต่ว่ามันจะต่างตรงที่ว่ามันจะใช่แค่ไม่สามารถวัดได้เหมือนปากกาแต่มันจะแตกออกน่ะสิ!

แล้วเมดันล่าเองพลังก็คงทำให้ลูกแก้วนั้นแตกได้ไม่ยาก เธอจึงผลึกพลังเอาไว้ในรูปแหวนถึง 2 ชั้นเพราะรู้ดีว่าแค่ชั้นเดียวมันไม่พอหรอก นี่ขนาดผนึกเอาไว้ 2 ชั้นแล้วยังมีอยู่ขนาดนี้ และที่ลูกแก้วมันเป็นสีอย่างนั้นก็เพราะพลังของเผ่าวิหกเงินนั้นมี 2 สายจึงมีสีดำและสีขาว ส่วนสีทองนั้นเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน

‘ อืม พลังสูงกันทุกคนเลยแฮะ น่าสนใจทีเดียว ’ ราฟาเอลคิด แต่ยังคิดได้ไม่ถึงไหนก็มีคนมาขัดจังหวะเสียก่อน

“ รุ่นพี่คะ พวกข้าไปได้รึยัง ” เสียงทักจากเมดันล่าเรียกเอารุ่นพี่หันมาสนใจกับกลุ่มคนตรงหน้า แม้จะไม่มีคนมาต่อคิวด้านหลังแต่เธออยากจะกลับไปนอนเล่นแล้ว

“ อืม เสร็จแล้วตามสบายเลย นี่รายละเอียดการสอบ กำหนดการอีก 5 วันหลังจากนี้ตอน 9 โมงตรง อย่ามาสายล่ะอุปกรณ์ดูจากในใบที่ให้ ” ราฟาเอลยื่นกระดาษ 3 แผ่นให้เธอฝากให้เพื่อนเธออีก 2 คนด้วย

“ อะนี่ พี่ราฟฝากมาให้ ” สาวน้อยของเรายื่นกระดาษให้ซาเวียร์และเอเรียสคนละแผ่น

“ อะไรหรอ ” เสียงถามจากซาเวียร์ทำให้นักฆ่าสาวกำลังจะตอบถ้าไม่ติดว่ามีคนแทรกนั่นคือ.....

“ กำหนดการสำหรับมาสอบในอีก 5 วันข้างหน้า ” เสียงตอบจากบุคคลที่ไม่มีใครคาดฝัน! ทำเอาทั้งซาเวียร์และเมดันล่าอดประชดไม่ได้

“ เฮ้ย ไม่เป็นใบ้จริงด้วยอะ ” เสียงหวานคราวนี้มาแบบกวนๆ ทำเอาคนไม่เป็นใบ้ต้องถลึงตามอง แต่เรียกเสียงหัวเราะแบบไม่เกรงใจใครจากองค์ชายตัวป่วนและรอยยิ้มน้อยๆ จากดาเนียได้