~Illusion Wing~ ปีกมายาแห่งฝัน

ตอนที่ 13 : รับน้อง

“ นี่มันรับน้องภาษาอะไรว้า ” ร่างบางของนักฆ่าสาวกับผองเพื่อนอีก 2 ชีวิต กำลังวิ่งหนีสุดชีวิตผ่านต้นไม้มากมาย แถมไอ้ตัวบ้านี่ก็ไม่น้อยลงเลย แต่มันกลับเรียกเพื่อนมาเพิ่มอีกอะดิ

“ เฮ้ย พวกแกช่วยไล่แรดพวกนี้ไปหน่อยดิ เยอะไปแล้วนะเฟ้ย ” เสียงจากองค์ชายผมแดงแห่งสกาไลต์ตะโกนแข่งกับเสียงร้องอันเกรี้ยวกราดของสัตว์ป่านับร้อย!

“ แล้วแกจะให้พวกข้าทำไงล่ะ ก็หนีอยู่ด้วยกันไม่ใช่หรอ ” ซานัส ที่กำลังกระโดดไปตามต้นไม้อย่างคล่องแคล่ว แต่ก็คงไม่ไวเท่าฝูงเหยี่ยวเกือบ 20 ตัวที่บินตามมาไม่ห่าง

“ เว้ย ทำไมมันซวยงี้วะเนี่ย ” แล้วร่างบางที่ยังทำอะไรไม่ได้ก็เลิกบ่นแล้วเก็บแรงเอาไว้หนีกันต่อไป

ย้อนไปกลับไป 1 ชั่วโมงก่อน

“ นักเรียนทั้งหลายฟังให้ดี ตั้งแต่นี้อีก 4 ชั่วโมงรุ่นพี่ของพวกเธอจะพาไปรับน้อง แต่ละหอจะไม่เหมือนกัน ขอให้สนุก ” แล้วท่านอาจารย์ใหญ่ฟรานซิสต์ก็ลงจากเวทีไปที่ประตูก่อนเดินจากไป แถมยังมีหันมายักคิ้วให้นักเรียนทั้งหลายด้วย

หลังจากที่อาจารย์ใหญ่คนนี้จากไปรุ่นพี่ทั้งหลายก็แยกย้ายพารุ่นน้องของหอตนเองไปในที่ส่วนตัวที่ใช้รับน้อง สำหรับมังกรทมิฬ ภาพตรงหน้าทำเอารุ่นน้องทั้งหลายเหงื่อตก

“ ยินดีต้อนรับน้องสู่หุบเขามายา ” ภาพภูผานับ 10 ลูก ป่ากว้างสุดลูกหูลูกตากับแม่น้ำสายใหญ่อีกสาย สำหรับคนส่วนใหญ่รู้จักมันดีในชื่อป่าแห่งนิรันดร์  เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะว่าป่าแห่งนี้คนที่เข้าไปมักจะไม่ได้ออกมายกเว้นคนกลุ่มเดียวที่ออกมาได้คือ กลุ่มของฟรานซิสต์ที่เข้าไปพร้อมกับผู้ผนึกมนตราอีก 5 คน ซึ่งเป็นคนกลุ่มแรกและกลุ่มเดียวที่เข้าไปแล้วได้ออกมา

“ ไม่ต้องห่วง เราไม่ได้เข้าไปถึงส่วนลึกของป่า เราจะอยู่กันแค่เขตชายป่า แถมเรายังมีมนตราป้องกันจากอาจารย์ใหญ่ด้วย เพราะงั้นไม่ต้องห่วงไป และที่สำคัญมีรุ่นพี่คอยดูแลพวกเธออยู่ถ้าไม่ไหวพวกเขาจะเข้าไปช่วยเอง ” เสนาธิการหนุ่มที่กำลังยิ้มราวกับเห็นเรื่องสนุกอยู่ตรงหน้า

ที่ไม่แพ้กันก็คือประธานหอหัวดำที่ตอนนี้นอกจากยิ้มแก้มปริแล้วยังมีหน้ามายักคิ้วใส่พวกเธออีก

“ เอาล่ะ ภารกิจของพวกเธอคือหาทางออกมาจากป่าภายใน 3 ชั่วโมง ใช้วิธีไหนก็ได้แต่มีข้อแม้ว่าอยู่รวมกันได้ไม่เกิน 3 คน เตรียมตัวให้พร้อมอีก 10 นาทีเราจะเริ่ม ” เรนัสที่อยู่ตรงปากทางเข้าเอ่ยยิ้มๆ พลางบอกให้แยกย้ายกันไปได้

หลังจากที่รุ่นพี่ไปกันหมดแล้ว ปีหนึ่งทั้ง 13 คนก็มานั่งล้อมวงปรึกษากันที่ใต้ต้นไม้ มีกาโอเป็นผู้เปิดประเด็น “ แล้วพวกเราจะแบ่งกันยังไงอะ 13 มันไม่ลงตัวอะดิ ”

“ งั้นจับกลุ่มกันมาเลย ” เอเรียสที่ตอนนี้เป็นหัวหน้าชั้นปีไปแล้วก็เริ่มปฏิบัติหน้าที่ทันที

“ ฉัน ซาโอแล้วก็โชแปง ” เลโอที่นั่งอยู่เสนอตัวพลางหันไปทางน้องชายฝาแฝดและโชแปง ทำให้เอเรียสเพียงแค่พยักหน้า แล้วจึงแยกตัวไปเตรียมตัว

“ งั้นฉัน สไตร์แล้วก็ไอซิสจะไปกันเอง ” ลิลลี่ ที่เลือกจะไปกับอีก 2 หนุ่มเอ่ยก่อนจะแยกตัวไปเช่นเดียวกับกลุ่มแรก

“ งั้นฉัน อาเรียแล้วก็ซาเวียร์จะไปด้วยกันเอง ” กาโอเอ่ยขึ้นบ้างแต่ยังไม่ได้ไปไหน

“ งั้นฉันไปกับซานัสจะไปด้วยกัน 2 คนน่าจะพอไหว พวกนาย 2 คนได้อยู่แล้วล่ะ โอเคนะ ” แล้วทั้ง 2 ทำท่าจะลุกไปแต่ว่า...

“ ไม่อะ ฉันไม่ไปกับหมอนี่หรอก ไปคนเดียวดีกว่า ” สาวน้อยผมทองที่เอาแต่ใจที่หนึ่งหันไปโวยกับคนจัดทันที แถมยังมีหน้าไปเหล่ใส่อีกคนที่เหลืออยู่

“ ตามใจเธอละกัน ” ว่าแค่นั้นแล้วนายผมฟ้าก็เดินจากไป สงสัยจะงอนแฮะ

“ แรงไปป่าวอะเธอ สงสัยจะงอน ถ้าลาออกไปทำไงเนี่ย ” ซาเวียร์ที่อยู่ข้างแซวน้อยๆ ทำให้ 2 คนที่ไม่รู้อะไรมองหน้ากัน พร้อมรอยยิ้มน้อยๆ

นักฆ่าสาวที่บังเอิญหันมาเห็นจึงเลิกคิ้วน้อยๆ ประมาณว่า พวกนายยิ้มอะไรกัน ทำให้ทั้ง 2 ส่ายหน้าก่อนจะจากไป

 หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้วทั้งหมดก็ไปรวมกันที่หน้าทางเข้าป่า ไม่นานทุกคนก็มากันพร้อม  เรนัสที่รออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับกาดิน ราฟาเอลแล้วก็ซาเนีย ก้าวออกมารับเล็กน้อยก่อนจะกล่าวขึ้นมา

“ พร้อมกันหรือยัง งั้นเราเริ่มกันเลยนะ ขอให้โชคดี ” ว่าแล้วรุ่นพี่ทั้ง 4 ก็พารุ่นน้องเข้าไปในป่าก่อนจะหายวับไปปล่อยให่รุ่นน้องทั้งหลายเดินแยกกันไป

 หลังจากแยกกันตามที่นัดแนะกันไว้จากที่เคยมองเห็นกันลางๆ ตอนนี้เข้ามาลึกจนมองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว

“ ทำไมมันทึบอย่างงี้เนี่ยไหนว่าแค่ชายป่าไง ” เมดันล่าที่เดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่ยี่หระกับเรื่องตรงหน้า

“ ท่านเม ที่จริงตรงนี้เป็นแค่ชายป่าค่ะ แต่ที่นี่ป่ามันค่อนข้างทึบน่ะเจ้าค่ะ ” เสียงจากลูกแมวน้อยตัวสีดำสนิทกับดวงตาสีแดงสดประดุจหยาดโลหิตผูกโบว์อันเล็กที่คอ ตอบกลับขณะนอนขดอยู่ที่ไหล่บางของเจ้าของ

“ อ้าว เรย์มาด้วยหรอ นึกว่านอนอยู่ที่วังเสียอีก ” เจ้านายสาวที่หันไปมองเจ้าเหมียวน้อยที่กำลังคลอเคลียอยู่ที่คอประจบประแจง แถมยังบ่นเล็กน้อย

เรย์ เป็นภูติของเธอที่อยู่กับเธอมา 60 ปีแล้ว เธอไปเจอกับเรย์ที่ป่าแห่งความตายขณะที่ไปเที่ยวเล่นหลังกลับจากไปสืบรายละเอียดเรื่องเผ่าอสรพิษดำที่แย่งพื้นที่กับพยัคฆ์โลหิต

“ ก็ต้องมาด้วยสิเจ้าคะ ข้าตามมาก็เผื่อมีอะไรให้ข้าช่วยไง ” แมวดำตัวน้อยที่กำลังถูหน้ากับลำคอขาวหันมาตอบ แถมยังทำแก้มป่องแบบงอนๆ เล็กน้อย

“ จ้าๆ แล้วนี่ออกมามีอะไรอีกล่ะ ก่อนหน้านี้ก็ไม่ยอมออกมาเลย ” ร่างบางเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นแมวน้อยงอน เรียกรอยยิ้มบางๆ ปนเอ็นดูจากนางได้เสมอ

“ อ๊ากกกก ช่วยด้วย ” เสียงตะโกนก้องป่าจากด้านหลังทำให้ร่างบางพร้อมกับเจ้าแมวน้อยหันไปมองทันที

ไม่นานเกินรอร่างของซาเวียร์กระโจนออกมาจากพุ่มไม้พร้อมกับซานัสก็กระโดดลงมาจากกิ่งไม้ขนาดใหญ่ พอมองข้ามไปด้านหลังของทั้ง 2 ก็พบฝูงจาทีน่าขนาดใหญ่อีก 2-3 ฝูง

พอหันกลับมาทาง 2 ผู้มาใหม่พบว่าบัดนี้เห็นหลังไวๆ หายเข้าไปในพุ่มไม้เรียบร้อย

“ เฮ้ยๆ รอด้วยดิ ” แล้วร่างบางก็กระโจนขึ้นกิ่งไม้ตามไปทันที

กลับมาปัจจุบัน

“ ข้างหน้ามีแม่น้ำ ขึ้นที่สูงไว้ ซาเวียร์ ซานัสพวกนายจัดการไอ้นกบ้าพวกนี้ทีนะ ” แล้วร่างบางก็กระโจนไปยืนอยู่บนแม่น้ำด้านหน้าพร้อมกับทั้ง 2 ที่หลบออกด้านข้าง ปากของทั้งคู่ก็ขยับพึมพำอย่างรวดเร็ว ไม่ทันไรลูกไฟไม่ต่ำกว่า 15 ลูกก็พุ่งเข้าใส่นกน้อยๆ ทั้งหลายกลายเป็นนกย่างไปทันที

พร้อมกับที่มีนกบางตัวอยู่ดีๆ ก็มีเลือดไหลออกมาทั้งทีไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากลม! ใช่ สายลมที่รุนแรงและคมกริบบาดร่างของนกทั้งหลายให้ย้อมด้วยหยาดโลหิตของมันเอง

ร่างบางที่กำลังยืนอยู่กลางแม่น้ำสงบนิ่ง เส้นผมยาวสลวยดุจแพรไหมกำลังปลิวไปมาราวกับมีกระแสลมพัดผ่าน แต่ความจริงแล้วมันนิ่งสนิท ไม่มีลมพัดเลย

“ สายน้ำที่อยู่รอบกายข้า แฝงมนตราทรงฤทธา ลงทัณฑ์อริราชผู้ท้าทายเรา ” น้ำในแม่น้ำที่ไหลอยู่ตามปกติของมันบัดนี้กลับหมุนตัวขึ้นมาเป็นพายุน้ำ 3 ลูกก่อนที่จะกลายเป็นคลื่นสูงเกือบ 5 เมตรพัดกวาดเอาทาจีน่าทั้งฝูงกลับเข้าป่าไปทันที

หลังจากที่คลื่นน้ำกลับไปหมดแล้วร่างบางก็กระโดดกลับมาที่ฝั่งอีกครั้ง มายืนอยู่ข้างๆ 2 หนุ่มที่เปียกโชก

“ ขอบใจมากนะเม เล่นซะแฉะเลย ” ซาเวียร์กล่าวเล็กน้อย ขณะที่ยืนหน้าบูด ผมเผ้าเหมือนลูกหมาตกน้ำแท้ๆ เลย!

“ เออ แล้วทำไมพวกนาย 2 คนมาอยู่ด้วยกันได้อ่ะ ตอนแรกมันไม่ใช่อย่างงี้นิ ” สาวน้อยคนเดียวในวงสนทนาถามขึ้นทันทีที่เหตุการณ์น่าตื่นเต้นจบลง

“ ก็ทางของฉันเป็นเขาวงกตเลยหลงกับกาโอแล้วก็อาเรีย แล้วก็มาเจอซานัสที่กำลังโดนทาจีน่าทั้งฝูงไล่อยู่เลยเข้าไปอยู่ด้วยแล้วก็มาเจอเธอนี่แหละ ” เจ้านายหัวแดงของเธอเอ่ยอธิบาย

“ อืม งั้นเราก็หาทางออกจากป่ากันเถอะ ” ซานัสที่เอ่ยขึ้นมาหลังจากเห็นเวลาอันสมควรแล้ว

“ อืม นั่นสิไปกันเหอะ ” ซาเวียร์เอ่ยเห็นด้วยเป็นอันเริ่มต้นการหาทางออก

เกือบชั่วโมงที่ทั้ง 3 ช่วยกันหาทางออกจากป่าในที่สุดความพยายามก็ประสบความสำเร็จเมื่อทั้ง 3 มาถึงปากทางออก ก็พบว่าคนอื่นๆ มากันหมดแล้ว

“ อ้าวเม ซาเวียร์ ซานัสมากันแล้วหรอ ทำไมมาช้าจังล่ะ ” อาเรียที่กำลังคุยกับกาโอโดยมีเอเรียสเป็นผู้ฟังอยู่หันมามองผู้มาใหม่ทั้ง 3

“ อืมๆ กลุ่มสุดท้ายมาแล้ว ยังมีเวลาอีก 1 ชั่วโมงงั้นไปกินข้าวกันพี่เลี้ยงเอง ต้อนรับน้องใหม่ของหอเรา ” เรนัสที่ยิ้มกริ่มต้อนรับน้องชุดสุดท้ายเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินนำไปที่ร้านอาหารข้างๆ โรงเรียนพร้อมกับรุ่นพี่คนอื่นๆ ที่กลับมากันหมดแล้ว

เรนัสที่มาถึงร้านอาหารคนแรกหันกลับไปกวาดสายตามองน้องๆ หน้าใหม่ทั้ง 13 คนก่อนจะประกาศเล็กน้อยพอเป็นพิธีก่อนการกิน

“ เอ้า น้องๆ วันนี้เป็นการรับน้อง พรุ่งนี้พวกน้องจะต้องไปเรียนกันแล้วเพราะงั้นตามสัญญาเราจะให้พวกน้องกินฟรีโดยมีเจ้ามือคือ..... พี่ราฟ! ” เสียงบอกจากท่านประธานหอทำเอาเสนาธิการคนเก่งที่กำลังคุยอยู่กับรุ่นพี่อีก 2-3 คนอย่างสนุกปากชะงักกึก ก่อนจะหันมาโวยทันที

“ ฮะ อะไรนะ บ้าหรอแกเป็นเจ้าของความคิดก็เลี้ยงไปดิ อันที่จริงแกควรจะเลี้ยงพวกเราด้วยนะ จริงมั้ยพวก ” ราฟาเอลที่เสนอความคิดไปพร้อมได้รับแนวร่วมอีกหลายสิบชีวิตทำเอาเรนัสหน้าถอดสี

“ อะ..เอ่ออออ โอเคๆ วันนี้เราได้รับความอนุเคราะห์จากท่านรองประธานหอผู้แสนใจดีมาเป็นเจ้ามือให้ เพราะฉะนั้นตบมือให้กับเจ้ามือมื้อนี้หน่อยเร้ววว ” คนไหลลื่นก็ยังเป็นคนไหลลื่นวันยันค่ำและท่านประธานของเรานี่ก็เป็นปลาไหลลื่นใส่น้ำเบสดีๆ นี่เอง

หลังจากเสียงเฮเงียบลงเรนัสที่หันไปมองกาดินก็หนาวสันหลังวาบเมื่อเพราะสายตาคู่นั้นของเจ้ามือมันช่าง นะ..น่า...น่ากลัวชะมัดเลยแถมยังมีจิตสังหารที่ดูเจาะจงไปที่บุคคลที่พูดมากที่สุดตอนนี้อีก สงสัยท่านประธานของเราอาจไม่ได้เห็นวันพรุ่งนี้ ดีไม่ดีคืนนี้ก็อาจไม่ได้เห็น

“ เอ่อออออ ตกลงว่าวันนี้พี่จะเป็นเจ้ามือเอง ” สิ้นเสียงหงอยๆ จากท่านประธานตัวดีก็ทำให้เสียงเฮดังขึ้นอีกครั้งแถมยังมีเสียงหัวเราะน้อยๆ จากบุคคลมากมายรวมไปถึง

“ ดีๆ งั้นวันนี้เธอก็เลี้ยงครูด้วยละกัน ” เสียงแทรกจากอาจารย์หนุ่มผมสีดำสนิทกับดวงตาสีเงินประกายงดงาม จากใบหน้าดูแล้วไม่เกิน 30 ปี เขาก็คือ อาจารย์ประจำหอของเรา อาจารย์คารอฟ ซากัวน์

“ อ่าๆ ได้คับจารย์ ตามสบายนะคับจารย์เดี๋ยวผมมา ไปเรี่ยรายเงิน เอ้ยไม่ใช่ไปหาหุ้นส่วนสักครู่นะคับ ” แล้วร่างของเจ้ามือตัวจริงก็หายไปจากห้องพร้อมกับลากท่านรองประธานกับอีก 2 เสนาหอไปด้วย แต่ก่อนที่จะได้ออกจากห้องอาจารย์แกก็ขัดเสียก่อน

“ ได้สิเดี๋ยวเสร็จแล้วมาหาครูด้วยนะ มีเรื่องคุยด้วยหน่อย ” เสียงจากอาจารย์ประจำหอทำให้ท่านประธานพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะออกจากห้องไป

ส่วนรุ่นน้องรุ่นพี่ทั้งหลายก็จัดการฟาดอาหารกันเสียยกใหญ่ทำเอาอาจารย์ประจำหอชักกลัวแทนเจ้ามือเสียแล้ว ‘ นี่มันจะกินหมดร้านไหมเนี่ย ’

หลังจากฟาดอาหารกันเสร็จเรียบร้อยทุกคนก็มารวมกันอีกครั้งเพราะท่านประธานบอกมาว่าเดี๋ยวมีเรื่องต้องคุยกันต่อ

“ น้องๆ ทั้งหลาย เนื่องจากเมื่อกี๊อาจารย์คารอฟมาบอกว่าเดี๋ยวเราต้องหาเข็มกลัดของหอซึ่งมีทั้งหมด 2 อัน ให้ได้ภายใน 3 วัน ” เสียงจากท่านประธานที่กลับมาอีกครั้งพร้อมกับอาจารย์ประจำหอข้างๆ ทำให้นักเรียนใหม่ทั้งหลายหันไปมองผู้ถูกพาดพิงทันที ซึ่งสิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มนิดๆ กับการพยักหน้าเท่านั้น

“ ความจริงจะต้องมี 13 อันตามจำนวนพวกเธอ แต่ที่เราให้หา 2 อันนั้นคือของหัวหน้ากับรองชั้นปี ส่วนที่เหลือจะได้รับหลังจากหาทั้ง 2 อันได้แล้ว ” เสียงจากท่านประธานยังคงว่าต่อไปโดยไม่เว้นช่องให้ใครแทรกเลย

“ งั้นพวกเราก็เริ่มกันเลยเถอะจะได้ไม่เสียเวลา เข็มกลัดทั้ง 2 อันถูกนำไปซ่อนเรียบร้อยแล้ว มันถูกซ่อนแยกกันโดยมีคำใบ้ให้ 2 ข้อเตรียมพร้อมจะฟังกันหรือยัง ” ท่านประธานหอที่เริ่มพูดช้าลง สงสัยว่าจะเริ่มเหนื่อยเพราะพูดมาก แต่ปกติพูดมากกว่านี้ก็ไม่เหนื่อยนิ

“ คำใบ้แรก สุดขอบม่านมายาแห่งความฝัน ถิ่นพำนักแห่งจอมปราชญ์ทรงปัญญา ส่วนคำใบ้ที่สองคือ ดินแดนจอมอสุราผู้อาสัญ ที่ผนึกคัมภีร์นิรันดร์เจ้ามนตรา ก็มีแค่นี้ล่ะขอให้โชคดี ” หลังจากนั้นท่านประธานของเราก็เดินจากไปพร้อมกับรุ่นพี่รวมทั้งอาจารย์ด้วย

หลังจากได้ฟังโจทย์ใหม่จากรุ่นพี่กันเรียบร้อยรุ่นน้องที่น่ารักทั้งหลายก็เขาสู่ช่วงสุมหัวกันอีกครั้ง

“ พวกนายคิดว่าไงมั่ง เรื่องนี้ ” เอเรียสที่เป็นหัวหน้างานเริ่มลงมือทันที

“ ฉันว่าพวกเราคงต้องแยกย้ายกันหาข้อมูลเสียก่อน ” ลิลลี่ออกความเห็นแรกออกมาซึ่งทำให้เอเรียสหันไปมองคนอื่นๆ ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ งั้นเอาอย่างนี้ ซาเวียร์ อาเรีย เลโอ ซาโอ แล้วก็เรนัสพวกนาย 5 คนไปสืบเรื่องนี้จากรุ่นพี่ ” เอเรียสก็เริ่มจัดการแบ่งงานกันไปทำทันที

“ ฟรอนเทียร์ ลิลลี่ ไอริซ โชแปง กาโอ สไตร์ ไปลองดูข้อมูลที่น่าจะเกี่ยวของกับคำใบ้นั้น ” ทั้ง 6 ที่ได้รับหน้าที่ก็พยักหน้ารับคำเต็มที่

“ เดี๋ยวพวกฉัน 2 คนจะไปลองหาที่ที่หน้าจะเป็นไปได้ไปก่อน ” ว่าแล้วก็หันไปทางอีกหนึ่งสาวที่กำลังตั้งใจฟัง (หลับ) อยู่ข้างๆ

“ งั้นก็แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้วป่ะ ” สิ้นเสียงของหัวหน้าชั้นปีร่างของทั้ง 11 คนก็แยกย้ายกันไปทำงานส่วนที่ตนรับผิดชอบ ทิ้งไว้แค่ 2 คนที่จะไปลองหาดูก่อนเท่านั้นเอง

“ นายรู้แล้วใช่มั้ยล่ะว่าของนั่นอยู่ที่ไหน ” เสียงใสจากอีกคนที่อยู่ด้วยตอนนี้เอ่ยทักขึ้นอย่างรู้ทัน แถมยังมียักคิ้วและรอยยิ้มกวนๆ ส่งมาให้อีกด้วย

“ เธอเองก็รู้ไม่ใช่หรอ ” เสียงนิ่งๆ จากคนโดนดูออกไม่วายหันมาถามบ้าง

“ ทีนายยังไม่บอก ทำไมฉันจะต้องบอกด้วยล่ะ ” เมดันล่าที่หันมาพูดกวนๆ ใส่อีกทำให้อีกฝ่ายเงียบ เงียบจนเธอชักใจไม่ดี

แต่ก่อนที่จะได้ง้ออะไรไป ร่างสูงก็เอ่ยลอยๆ ก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้เธอยืนโมโหอยู่คนเดียว " ทีเธอยังไม่บอก แล้วทำไมฉันจะต้องบอกด้วยล่ะ ” หนอย มันย้อนได้แสบถึงทรวงทีเดียว

แต่ก็นะ นี่ล่ะเอเรียส ดราโกนิคัส พูดน้อยแต่ว่าแต่ละคำมันช่างบาดลึก ให้ตายเหอะอยากฆ่าหมอนี่ชะมัดถ้าไม่ติดว่ามันจะทำให้ฉันต้องเหนื่อยดูแลเจ้าองค์ชายปากหมานั่นมากขึ้นละก็แม่จะจับไปแล่ให้หมากินทีเดียวเลย