-*-*-คนในนิยาย-*-*-‏ (Fic Snsd SooSun ft. Yulsic) [Yuri}

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ฉันจะมาพบคุณ”


“คุณจะไปไหนเหรอคะ เราจะเจอกันอีกไม่ได้เหรอคะ?”

เนื้อเรื่อง

-*-*-คนในนิยาย-*-*-

SooSun ft.Yulsic

รู้ว่ามีจริงแค่ในนิยาย
รู้ว่างมงายแต่ยังฝันไป
ฝันที่พอตื่นขึ้นมาก็หาย
ใครคนนั้นก็ไม่มีจริง

”“ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ฉันจะมาพบคุณ” เสียงทุ้มแต่กลับนุ่มนวลเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา


“คุณจะไปไหนเหรอคะ เราจะเจอกันอีกไม่ได้เหรอคะ?เสียงหวานเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความตกใจ พร้อมกับเสียงทีเริ่มสั่น


“ไม่รู้ซิ เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่าฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก ขอให้เธอโชคดีนะ..ซันนี่”


เจ้าของใบหน้าแสนน่ารักนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงใหญ่ยามดึกสงัดในห้องขนาดกลางของคอนโดมิเนียมสุดหรูใจกลางเมือง
การ ที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในเวลานี้แล้วมองเห็นเพียงตัวเองนั้นมันช่างอ้างว้าง เหลือเกิน เพราะความฝันนั้นแท้ๆที่ทำให้เธอต้องตื่นขึ้นมากลางดึกบ่อยๆ
คำพูดของใครคนนั้นยังคงวนเวียนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งอยู่ภายในสมองของเธอ

ในเมื่อเธอไม่สามารถเข้าสู่ห้วงนิทราได้อีกครั้งและอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะ เข้าสู่เช้าวันใหม่ ทำให้คนตัวเล็กตัดสินใจลุกออกจากที่นอนอันแสนนุ่มแล้วเตรียมจะเดินเข้าห้อง น้ำไป

แค่เพียงคนเดียวที่อยากพบเจอ
แค่เพียงคนเดียวที่พอเข้าใจ
แค่เพียงคนเดียวแต่อยู่ที่ไหน
จำได้มั้ยที่รักกันจริง

“คุณลี ซุนคยุ เดี๋ยวเข้ามาพบผมในห้องด้วยนะครับ”เสียงของผู้จัดการดังขึ้น ขณะที่คนตัวเล็กกำลังเดินเข้ามาในบริษัท


“มีอะไรเหรอคะ ผู้จัดการ”เสียงหวานเอ่ยถามทันทีที่เดินเข้ามา


“พอดีลูกของเจ้าของบริษัท เขาจะเข้ามาทำงานอาทิตย์หน้า คุณจะเต็มใจหรือเปล่าครับ ถ้าผมจะย้ายคุณให้ไปเป็นเลขาของเขา”


“ยินดีค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ ผู้จัดการ”คนตัวเล็กเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ พร้อมกับก้มศรีษะขอบคุณคนตรงหน้า


“งั้นถือว่าเป็นโบนัสละกัน ผมจะให้คุณหยุดงานเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ วันนี้คงไม่มีอะไรแล้วล่ะครับ เชิญคุณตามสบาย คุณซุนคยุ”

ได้แต่ถามฉันถามตัวเอง
หรือฉันรออะไรที่ไม่มี

เฮ้อ...เฮ้อ...

…เสียงถอนหายใจดังออกมาจากหญิงสาวร่างบอบบางที่กำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่บริเวณทางเท้า ดวงตาคู่สวยเหม่อไปยังถนนเบื้องหน้า
คำพูดของคนที่อยู่ใความฝันยังวนเวียนอยู่ภายในความคิดของเธอ

…เรื่องมันเกิดจากเมื่อสามเดือนที่แล้วอยู่ดีๆเธอก็ฝันถึงใครคนหนึ่ง
เขามักจะมาปรากฎตัวในฝันของเธอทุกคืน เขาคอยจะปลอบใจเธอ ให้กำลังใจกับเธอตลอด
มันทำให้คนขี้เหงาอย่างเธอรู้สึกดีเป็นอย่างมาก จนเธอคิดว่ามันอาจจะกลายเป็นความรักไปแล้ว…

…แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเหมือนเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ เธอจะไม่ได้เจอเค้าอีกแล้วงั้นเหรอ
คนที่เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ารูปร่างหน้าของเขาเป็นอย่างไร เธอจำได้เพียงแค่เสียงอันคุ้นเคยของเขาเท่านั้นเอง

แต่เธอรู้บ้างไหม เธอทำอะไร
เมื่อวันที่เธอนั้นเข้ามา
เปลี่ยนคนในฝันให้มีตัวตน
ให้เป็นคนมีลมหายใจ
ทำให้คนๆนั้นในนิยาย
ออกมาเจอกับฉันที่เฝ้ารอ

“คุณคะ คุณตัวเล็กคนนั้น สนใจอยากจะเข้ามาชมดอกไม้ของร้านเราไหมคะ”เสียงทุ้มนุ่มนวลของใครสักคนเอ่ยเรียกเธอออกมาอย่างเชิญชวน


หลังจากที่หญิงสาวได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของใครสักคนจากด้านหลัง เธอจึงค่อยๆหันกลับไปมอง
...ภาพแรกที่เธอเห็นก็คือ หญิงสาวร่างสูงใบหน้าคมที่รับกับผมซอยสั้นประบ่า สวมชุดที่บ่งบอกว่าเป็นพนักงานของร้านดอกไม้ร้านนั้น
คนตัวเล็กจึงเดินเข้าไปหาคนที่เรียกตัวเองเมื่อสักครู่


“คุณเรียกฉันเหรอคะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาใกล้คนร่างสูงคนนั้น


"ค่ะ คุณสนใจอยากจะชมดอกไม้ไหมคะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณเดินชมเองค่ะ"คนร่างสูงเอ่ยตอบกลับมาอย่างน้อบน้อม


"ก็ได้ค่ะ แล้วคุณชื่ออะไรเหรอคะ ฉัน ลี ซุนคุย เรียกว่า ซันนี่ก็ได้ค่ะ"คนตัวเล็กเอ่ยออกมา พร้อมกับยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างเป็นมิตร


"เอ่อ…ฉัน เชว ซูยองค่ะ เรียก ซูเฉยๆก็ได้ค่ะ "ซูยองเอ่ยออกมาหลังจากที่เห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนตัวเล็กข้างหน้า


ทำไมนะ…หัวใจของซูยองคนนี้ถึงเต้นรัวแบบนี้ เพียงแค่เห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้าเท่านั้นเอง เธอจะใช่คนๆนั้นมั๊ยนะ …คุณซันนี่

เปลี่ยนความฝันให้เป็นความจริง
ให้ผู้หญิงที่เคยเหงาใจ
ให้ชีวิตของฉันได้เริ่มใหม่
อยากบอกคำที่แทนทั้งหัวใจ
ได้ไหมว่ารักเธอ

Hidden Part:
ทุกๆวันซันนี่ก็แวะมาช่วยงานที่ร้านดอกไม้ของยูริซึ่งซูยองทำงานอยู่ เธอรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก เมื่อได้ใช้เวลาร่วมกับซูยอง
ซูยองเหมือนใครคนนั้นของเธอมากอย่างกับเป็นคนเดียวกัน

ฉันก็ยังกลัวว่าอาจฝันไป
ฉันไม่แน่ใจว่าจริงหรือเปล่า
ฉันก็ยังกลัวว่าพรุ่งนี้เช้า
ตื่นมาพบก็แค่ฝันไป

แต่ ตอนนี้เธอกลับรู้สึกเศร้าใจอย่างประหลาด ในเมื่อพรุ่งนี้เธอก็ต้องกลับไปทำงานตามเดิมซึ่งมันทำให้ช่วงเวลาที่เธอจะ ได้อยู่กับซูยองนั้นคงจะน้อยลงไปด้วย


"อ้าวซันนี่ ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ เข้ามาในร้านก่อน"ยูริเจ้าของร้านดอกไม้เอ่ยออกมาเบาพร้อมกับโอบเอวแฟนสาว ของตนเองให้เข้าไปในร้านด้วย


"ยูล เดี๋ยวสิก้าไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"เจสสิก้าแฟนสาวของยูริเอ่ยออกมาก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นไปหอมแก้มยูริพร้อมกับจะเดินออกไป
แต่ก่อนที่เจสสิก้าจะไป เธอหันมาส่งยิ้มบางๆให้ฉันด้วย


"ยูล แล้วซูล่ะ วันนี้ไม่มาเหรอ"


"อ้าว…ซันไม่รู้เหรอว่า ซูมันลาออกไปแล้วอ่ะ"ยูริทำหน้าตกใจก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมา


"ไม่รู้อ่ะ ซูไม่เห็นบอกเลย"


"อืม ไม่เป็นไร งั้นเดี๋ยวซันกลับก่อนนะยูล"ซันนี่เอ่ยออกมาด้วยเสียงคล้ายคนจะร้องไห้ ก่อนจะรีบเดินออกจากร้าน


"ซัน…เดี๋ยวก่อน เฮ้อ…ไปซะแล้ว"


"อะไรกันคะ ยูล ทำไมทำหน้าเป็นลิงอดกล้วยล่ะ"เจสสิก้าเอ่ยออกมาหลังจากกลับมาจากห้องน้ำแล้ว


"สิก้าอ่ะ ยูลโป้งแล้ว ยูลไม่ใช่ลิงซะหน่อย"ยูริบ่นออกมา ก่อนจะหันหน้าหนีคนรักทันที


"ค่ะ เด็กน้อยของสิก้า"เจสสิก้าเอื้อมมือไปลูบหัวคนรักเบาๆ พร้อมกับส่งยิ้มล้อเลียนไปให้คนตรงหน้า



ฮึก…ฮึก…

เสียงร้องไห้ดังออกมาจากหญิงสาวร่างบอบบางที่กำลังเดินอยู่บนถนนอย่างไร้จุดหมาย
ตอนนี้เธอได้แต่เพียงตั้งคำถามขึ้นมาว่าทำไมคนที่เธอรู้สึกดีด้วยไม่บอกเรื่องอะไรเลยกับเธอ
เขาคงไม่คิดว่าเธอเป็นเพื่อนสินะเขาถึงทำแบบนี้…

แค่เพียงคนเดียวถ้าหากใช่เธอ
แค่เพียงคนเดียวที่พอเข้าใจ
แค่เพียงคนเดียวใช่เธอใช่มั้ย
คนๆนั้นที่รักกันจริง

เช้าวันต่อมา


"คุณลี ซุนคยุ ผู้บริหารเรียกให้เข้าพบน่ะ"เสียงของผู้จัดการดังออกมาเมื่อคนตัวเล็กเดินเข้ามาในบริษัท


"ค่ะ ผู้จัดการ"เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆ


ก๊อก…ก๊อก…


"ขออนุญาตค่ะ"ซันนี่พูดออกมาก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องผู้บริหารเมื่อได้รับเสียงตอบกลับมา


"สวัสดีค่ะดิฉัน ลี ซุนคยุ รับหน้าที่เป็นเลขาของคุณค่ะ "ซันนี่เอ่ยปากแนะนำตัวกับคนที่นั่งหันหลังให้เธออยู่


"ทำไมทักทายซูซะห่างเหินอย่างนั้นล่ะคะ"ซูยองหมุนเก้าอี้มาเผชิญหน้ากับซันนี่


เมื่อซันนี่เห็นคนตรงหน้าคือ ซูยอง ความน้อยใจจากเรื่องเมื่อวานก็ถาโถมเข้ามา ดวงตาของเธอร้อนผล่าวคล้ายคนจะร้องไห้
เธอจึงหันหลังกลับเตรียมจะเดินออกไปจากห้อง


ตุบ...ตุบ...พึ่บ


"ซูทำอะไรอ่ะ ปล่อยซันนะ"ซันนี่เอ่ยออกมาเมื่ออยู่ดีๆคนร่างสูงก็วิ่งมาโอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง


"อย่าพึ่งไปสิคะ ฟังซูอธิบายก่อน"เสียงทุ้มดังขึ้นมาที่ข้างใบหูของซันนี่ มันทำให้หัวใจของซันนี่เต้นรัวอย่างช่วยไม่ได้


"ซูก็ปล่อยซันก่อนสิคะ"ซันนีเอ่ยออกมาด้วยเสียงเบาพร้อมก้มหน้าลงด้วยความอายทันที
เมื่อซูยองได้ยินดังนั้นกลับกระซับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นก่อนพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา


"เมื่อสามเดือนที่แล้ว ซูได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งในความฝัน
ผู้หญิงคนนั้นตัวเล็กแถมมีใบหน้าที่แสนน่ารักจนทำให้ซูตกหลุมรักเธอคนนั้นตั้งแต่แรกเห็นเลยรู้รึเปล่า "


"แล้วยังไงต่อค่ะ"ซันนี่เอ่ยถามออกมาหลังจากที่ซูยองเงียบไป


"หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาตลอด รู้มั๊ยซูอดจะหัวเราะไม่ได้ทุกทีเวลาที่เธอย่นจมูกตอนที่เธอบ่นถึงเรื่องไม่พอใจ
จนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วซูก็ตัดสินใจบอกเธอคนนั้นว่าซูจะไม่ไปพบเธอในความฝันอีก…ซันอยากรู้มั๊ยว่าเพราะอะไร"
ทันทีที่ซูยองพูดจบ เขาค่อยๆดันให้คนในอ้อมกอดหันกลับมาสบตากับเขา พร้อมพูดประโยคถัดมาที่ทำให้คนตัวเล็กน้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ


"เพราะซูไม่อยากเป็นแค่คนในฝันของซันอีกแล้ว ซูอยากเป็นครอบครองหัวใจของซัน อยากดูแลซันในโลกแห่งความเป็นจริง…"


"ซูรักซันนะ เป็นแฟนกับซูนะคะ"ซูยองเอ่ยออกมาพร้อมเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้คนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา


"ซู…"ซันนี่เอ่ยออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นไปประกบริมฝีปากกับซูยองทันที
เมื่อตัวเองเริ่มรับรู้ว่าอากาศที่ใช้หายใจนั้นน้อยลง ก็ค่อยถอดริมฝีปากออกมาช้าๆ


"แฮ่ก…แค่นี้พอจะตอบคำขอของซูได้ไหมคะ"คนตัวเล็กเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าแดงกล่ำ
ก่อนจะก้มหน้าลงทันที


"ซูอยากได้ยินจากปากซันอ่ะ น้า บอกซูหน่อยว่าซันคิดยังไง"


"ซันก็รักซูค่ะ ดูแลหัวใจดวงนี้ดีๆล่ะกัน"


"รับทราบค่ะ ที่รัก"ซูยองเอ่ยออกมาด้วยความดีใจก่อนจะก้มใบหน้าลงไปประกบจูบกับคนตัวเล็กอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

อยากบอกคำที่แทนทั้งหัวใจ
ได้ไหมว่ารักเธอ

"ซู ซันถามหน่อยสิว่า ซูมาหาซันในฝันได้ยังไงอ่ะ"เสียงหวานคนข้างกายออกมาเบาๆ


"เอ่อ…ซูก็ไม่ค่อยแน่ใจอ่ะ แต่เรื่องมันคงเริ่มจากที่…"


สามเดือนที่แล้วก่อนที่จะเจอซันนี่


สนามบินอินชอน


"ฉันถึงเกาหลีแล้วนะ ไอ้ยูลแกอยู่ไหนแล้วเนี่ย"เสียงทุ้มเอ่ยออกให้ปลายสายได้รับรู้เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวดียังไม่มารับตัวเองซะที


"จะถึงแล้วเนี่ย แกออกมาเลย งั้นแค่นี้นะ"เสียงจากปลายสายเอ่ยตอบกลับมาด้วยความรวดเร็วก่อนจะวางสายไป


เฮ้อ…

เสียง ถอนหายใจอดังอกมาจากคนร่างสูงพร้อมขายาวที่เริ่มก้าวออกเดิน เขากับยูริหรือยูลเป็นเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก จนเมื่อเขาต้องไปเรียนบริหารที่อเมริกาเขาจึงห่างจากยูริไปบ้าง แต่ความสนิทก็ไม่ได้ลดลงไปตามกาลเวลา


เอ๊ะ…


คนตัวสูงอุทานออกมาอย่างเบาๆ เมื่อเห็นหญิงชราคนหนึ่งกวักมือเรียกเขาอยู่ ซูยองเห็นดังนั้นก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอ


"มีอะไรเหรอค่ะ คุณยาย"


"เอ่่อ หนูพอจะไปส่งยายที่นี่ได้ไหมจ๊ะ"หญิงชราคนนั้นพร้อมส่งแผนที่มาให้คนตรงหน้าดู


(ก็ไม่ไกลนี่น่า)


"ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปส่ง"ซูยองเอ่ยตอบกลับ


"ไอ้ซูปะ ไปกันได้แล้ว"ยูริเอ่ยออกมา เมื่อเห็นเพื่อนตัวสูงแล้ว


"ยูล…เราพาคุณยายเค้าไปส่งที่นี่ก่อนได้มั๊ย"


ยูริหันไปยิ้มให้หญิงชราคนนั้นเล็กน้อยก่อนจะขอตัวดึงเพื่อนตัวสูงให้ออกมาคุยกันก่อน


"แกรู้จักเขาเหรอ"ยูริเอ่ยถามด้วยความสงสัยทันที


"ไม่อ่ะ ฉันรับปากเขาไปแล้ว เอาเถอะน่า เดี๋ยวฉันจะยอมไปเป็นพนักงานร้านแก 3 วันเลย"


เมื่อยูริได้ฟังข้อเสนอก็ตกลงทันที นานๆทีซูยองจะเอ่ยปากทั้งที และอีกอย่างจะได้มีเวลาไปเที่ยวกับเจสสิก้าแฟนสาวของตัวเองอีกด้วย


"คุณยายขึ้นรถเถอะค่ะ"ซูยองเอ่ยออกมาพร้อมกับค่อยๆประคองคุณยายคนนั้นไปที่รถ


"หนูจ๊ะ หนูเป็นคนดีจริงๆ ยายขอบคุณมากนะแล้วหนูน่ะมีแฟนรึยังจ๊ะ"หญิงชราเอ่ยออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา


"ยังไม่มีค่ะ จริงๆแล้ว หนูไม่คิดว่าความรักจะมีจริงหรอกค่ะ อาจจะเป็นเพราะหนูก็ยังไม่เคยมีด้วยมั้งคะ"


"หนู ก็คิดเหมือนกันค่ะคุณยาย…ว่าเพื่อนของหนูคนนี้คงจะไม่มีแฟนหรอกค่ะ สงสัยเนื้อคู่มันคงยังไม่เกิด"ยูริที่เงียบอยู่นานก็เริ่มส่งเสียงออกมาบ้าง


"งั้นเหรอจ๊ะ ถ้าหนูเกิดไปเจอคนดีๆในความฝันขึ้นมาล่ะ หนูคิดอยากจะลองมีความรักบ้างมั๊ย"หญิงแก่เอ่ยออกมาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม


"หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ อาจจะลองมั้งคะ แต่มันคงไม่เกิดกับหนูหรอกค่ะ"


"คุณยายคะ ถึงแล้วค่ะ"ยูริเอ่ยออกมาเมื่อจอดรถหยุดตรงที่หมายที่จะพาคุณยายมาส่ง


"งั้น ยายไปก่อนนะ เอ่อ…หนูจ๊ะ จำไว้ให้ดีนะ หนูมีเวลาแค่สามเดือนเท่านั้นนะ ขอบคุณมากที่มาส่งยายนะ งั้นยายไปก่อนล่ะ"ก่อนที่หญิงแก่จะลงจากรถกลับทิ้งคำพูดคำหนึ่งก่อนจะเดิน จากไป


"ซูก็เลยคิดว่า อาจจะเป็นเพราะเรื่องนั้นก็ได้อ่ะ"เมื่อซูยองเล่าเรื่องจบแล้วก็หันไปมองคนตัวเล็กทีนั่งอยู่ข้างๆ


"เหมือน มันเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อเลยอ่ะ แต่อาจจะเป็นเพราะคุณยายคนนั้นจริงก็ได้นะ"ซันนี่เอ่ยตอบกลับมาพร้อมกับทำ หน้าครุ่นคิดบางอย่าง


"ถ้าซูไปทำงานร้านดอกไม้ของยูลแค่สามวัน ทำไมถึงทำงานอยู่กับซันตั้งอาทิตย์หนึ่งล่ะ"


"เอ้…อยาก รู้เหรอคะ งั้นต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ"ซูยองทำหน้าคิดอยู่สักครู่ก่อนจะเผยรอยยิ้มเจ้า เลห์ออกมาพร้อมกับยื่นแก้มไปใกล้กับใบหน้าของคนข้างกาย


"ซันไม่อยากรู้แล้วก็ได้"ซันนี่ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะทำแก้มผองลมพร้อมกับหันหน้าหนีคนรักทันที


"ซันอ่า…อย่าพึ่งงอนสิคะ ที่รัก"ซูยองเอ่ยออกมาพร้อมกับวาดวงแขนไปโอบกอดคนข้างกาย


"พอ ดีซูเห็นเจ้าหญิงในฝันของซูกำลังเดินทำหน้าหง่อยเป็นไก่ป่วยผ่านหน้า ร้านอยู่น่ะสิ ซูก็เลยอยากเห็นรอยยิ้มของเจ้าหญิงซะหน่อย ซูเลยทำงานให้ไอ้ยูลนานขึ้นไงคะ"ซูยองเอ่ยออกมาก่อนจะส่งยิ้มล้อเลียนไปให้ คนในอ้อมกอด


"ซันไม่ใช่ไก่ป่วยซะหน่อย แค่ตอนนั้นรู้สึกเหงานิดหน่อยเท่านั้นเอง"ซันนี่รีบหันหน้ากับมาตอบคนรักด้วยเสียงอ่อยๆ


…ซูยองค่อยๆกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมาที่ทำให้ซันนี่อดที่จะหอม
แก้มคนรักไปสักหนึ่งครั้งไม่ได้


"ซู ไม่เคยคิดว่าความรักมันจะมีจริงจนเมื่อซูได้พบกับซัน ซันทำให้ซูได้รู้จักมัน ตอนนี้มันเป็นสิ่งมีค่าสำหรับซูมากรู้มั๊ย เพราะฉะนั้นซันจะเป็นคนเดียวที่ซูรักไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหนหัวใจดวงนี้มันก็ จะเป็นของซันตลอดไป…"

ของแถมคูณสอง


"เฮ้อ… ทำไมกามเทพสุดเท่ห์อย่างคิมแทต้องมาปลอมเป็นคนแก่ด้วยนะ เฮ้อ…เซ็งเป็นบ้า"หลังจากที่กามเทพตัวเล็กเดินห่างออกมาจากเป้าหมายล่าสุด แล้ว ก็ค่อยๆกายร่างจากหญิงชรามาเป็นร่างเดิมของตัวเอง


"อ้าว…เห่ย ยัยเด็กผู้หญิงคนนั้นทำไมเดินข้ามถนนแบบนั้นล่ะ เดี๋ยวก็โดนรถชนหรอก"


เมื่อกามเทพตัวเล็กเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังข้ามถนนแบบไม่ค่อยระวังจึงรีบวิ่งไปดึงเธอกับเข้ามาทันที


"เดินดีๆสิ เกือบโดนรถชนแล้วมั๊ยล่ะ"


"เอ่อ…ขอบคุณค่ะ คุณ…"หญิงสาวคนนั้นเอ่ยออกมาเบาๆ


"ฉัน…คิมแทยอน"กามเทพตัวเล็กเอ่ยตอบกลับพร้อมกับเตรียมจะหันหลังกลับ


"ฉันทิฟฟานี่ ฮวังค่ะ"หญิงสาวเอ่ยแนะนำตัวทันทีหลังจากที่ได้รู้ชื่อของคนข้างหน้าแล้ว


กามเทพตัวเล็กพยักหน้าเบาๆเหมือนแสดงให้อีกคนรู้ว่าตัวเองรับรู้ก่อนจะเริ่มเดินออกไป


"คุณแทยอน เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ"หญิงสาวตะโกนออกมาเมื่อเห็นว่าอีกคนเริ่มห่างออกไป


แทยอนเพียงยกมือขึ้นมาโบกลาก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลย…

_._._._._._._._._._._._._._._._._