คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14
ตอนที่ 14
เจมกับนนท์กลับเข้าห้องพักด้วยกัน
เจมรู้สึกว่าบรรยากาศมาคุระหว่างเขากับพี่นนท์ที่มีตั้งแต่เมื่อวานเย็นได้หายไปแล้ว
แต่ก็คิดว่าควรชวนคุยเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างโอเคจริงๆ ทว่าเสียงโทรศัพท์มือถือของตนดังขึ้นเสียก่อน
"ครับแม่"
เจมลุกออกไปยืนคุยตรงระเบียงเพื่อไม่ให้เกิดเสียงรบกวนในห้อง
กระนั้นนนท์ก็ยังสามารถได้ยินเสียงสนทนาของเจมกับแม่แว่วมา
แม้ว่าเจมจะพูดเป็นภาษาเหนือ
เขาก็ยังฟังออก
พอเจมกลับเข้าห้อง
นนท์จึงทักขึ้น
"จะซื้อโน๊ตบุ๊คเหรอเจม"
"...ครับ"
เจมทำหน้าแปลกใจที่รุ่นพี่ฟังภาษาเหนือได้
แม่เขาโทรมาไถ่ถามสารทุกข์ทั่วไป
และบอกว่าเย็นนี้พ่อเพิ่งโอนเงินค่าใช้จ่ายเดือนหน้าพร้อมกับเงินก้อนหนึ่งเพื่อซื้อโน๊ตบุ๊คมาให้
เขาจะได้เลิกบ่นเรื่องต้องคอยวิ่งวุ่นไปพิมพ์งานห้องคอมเสียที
เจมเลยบอกแม่ว่าเดี๋ยวเสาร์อาทิตย์นี้จะไปซื้อเลยก็แล้วกัน
เพราะวันนี้ก็เพิ่งกุลีกุจอหาที่พิมพ์งานให้เพื่อนมาหมาดๆ
นนท์หยิบกระเป๋าสตางค์แล้วนำบัตรบางอย่างขึ้นมาโชว์ "พี่มีบัตรสมาชิกร้านขายคอมฯ ถ้าโชว์บัตรจะได้ลด 5%"
"จริงเหรอครับ!"
เจมตาโต
...บุญของไอ้เจมครับ จะได้ซื้อของถูก
"แต่ว่า..." นนท์ลากเสียง
เจมเงี่ยหูรอฟังว่ามีเงื่อนไขอะไรหรือเปล่า
"เจ้าของบัตรต้องเป็นคนใช้บัตรได้เท่านั้นถึงจะได้ลด"
"..."
...หมายความว่าพี่นนท์ต้องไปซื้อให้กูเหรอวะ?
"พี่ก็เลยคิดว่า พี่จะไปซื้อโน๊ตบุ๊คเป็นเพื่อนเจม" พูดจบนนท์ก็ส่งยิ้มให้รุ่นน้อง
...อย่างนี้นี่เอง กูไม่มีทางเลือกสินะ
แต่ไม่ใช่ปัญหากูนี่หว่า
ไปกับพี่นนท์ก็ดี จะได้ไม่ต้องไปเวิ่นที่ร้านคนเดียว
"ได้ครับ ผมว่าจะไปซื้อเสาร์นี้"
"อือ ไปกี่โมงดีล่ะ"
"พี่จะขี่มอ'ไซค์ไปส่งผมเหรอ"
"แล้วเจมอยากจะไปด้วยวิธีไหน?"
เจมกระพริบตาปริบๆ "ร้านนี้มันมีสาขาในห้างใช่ไหมครับ"
นนท์พยักหน้า
"...ผมอยากไปรถไฟฟ้า" เจมหลุบตาต่ำ
นนท์ยกหางคิ้วขึ้นเล็กน้อย
ถึงอยากจะถามว่าทำไม แต่ก็เก็บความสงสัยไว้ในใจ
ไม่นึกว่ารุ่นน้องจะสารภาพออกมาเอง
"อย่าหาว่าเชยนะพี่ ผมยังไม่เคยขึ้นรถไฟฟ้าเลย" เจมลูบแก้ม
นนท์ได้ยินก็ยิ้มขัน
"เอาสิ ไปรถไฟฟ้ากัน"
สวัสดี รถไฟฟ้ามหานคร
เจมยืนเป็นบ้านนอกเข้ากรุงอยู่ข้างเครื่องจำหน่ายตั๋ว
ปล่อยให้พี่นนท์จัดการกดตั๋วให้อย่างคล่องแคล่ว แถมยังบอกวิธีเข้าไปด้านในเป็นขั้นตอนละเอียดยิบเหมือนกำลังพาเด็กมาทัศนศึกษา
"เวลาจะไปสถานีไหนก็ต้องดูชื่อสถานีสุดท้ายเป็นหลักแล้วก็ขึ้นสายนั้น"
พี่นนท์ชี้ให้ดูป้ายข้างบนระหว่างรอรถไฟฟ้าขบวนถัดไป
"แล้วถ้าขึ้นผิดทิศอะ อย่างเช่นจะไปหมอชิตแต่ดันขึ้นเส้นที่จะไปแบริ่ง"
"ก็ลงสถานีหน้าแล้วเดินมารอขึ้นขบวนที่ไปทางตรงกันข้าม"
เจมมองเส้นทางรถไฟฟ้าประกอบ "แล้วถ้าขึ้นผิดสายอย่างเช่นจะไปเส้นสีเขียวอ่อน แต่ดันขึ้นผิดไปเส้นสีเขียวเข้มล่ะครับ"
"ก็ต้องกลับไปจุดเปลี่ยนสถานีที่สยามแล้วค่อยขึ้นขบวนที่ถูก หรือถ้ามีรถไฟฟ้าใต้ดินตัดผ่านก็เปลี่ยนเส้นทางที่รถไฟฟ้าใต้ดินได้"
เจมเกาศีรษะ "แลดูยุ่งยากนะครับ"
"ไม่ยากหรอก ถ้าขึ้นบ่อยๆ ก็คล่องเอง"
"นี่ครั้งแรกของผมนี่นา"
"แสดงว่าวันนี้พี่พาเจมมาเปิดซิงใช่ไหม"
"..."
...อึ้งแดกสิครับไอ้เจม
คนหล่อเล่นมุกแบบนี้ได้ด้วยเหรอวะ
เจมหัวเราะแห้งๆ
แล้วรถไฟฟ้าก็เคลื่อนเข้าสถานีพอดี
ผู้คนกรูกันเข้าออกจากช่องประตู
เจมกับนนท์โดนคลื่นมหาชนพาเข้าด้านในขบวนจนได้
"วันเสาร์คนก็เยอะงี้แหละ" นนท์กระซิบบอก
...ครับ ครั้งแรกของกูที่ได้ฟิทเจอริ่งกับรถไฟฟ้า ตอนนี้จะกลายเป็นปลาซาดีนในซอสมะเขือเทศแล้วครับ
เมื่อรถออกตัว เจมยืนทรงไม่อยู่จนเกือบเซไปพิงคนข้างหลัง
ทว่ามีแขนข้างหนึ่งมากอดเอวไว้เสียก่อน
...พี่นนท์กอดเอวกู
เจมเม้มปาก
ด้วยความที่เขาตัวเตี้ยกว่าพี่นนท์
ตอนนี้ระดับสายตาเห็นแค่ซอกคอพี่นนท์เท่านั้น พอถูกโอบเอวแบบไม่ทันตั้งตัว เจมจึงไม่กล้าเงยหน้าสบตารุ่นพี่
แต่ไม่นานพี่นนท์ก็คลายมือออก
เจมเลยลอบถอนหายใจ
คนรอบข้างแม้จะยืนเบียดแต่ทำเหมือนไม่รู้จักกัน
บรรยากาศในรถแทบจะไม่มีใครพูดคุยอะไร มีแต่เสียงโฆษณาในทีวีเท่านั้น
เจมมองหาที่จับก็เจอคนจับจองไปหมดแล้ว
จึงเอามือเกาะต้นแขนของพี่นนท์แทนเป็นทางเลือกสุดท้าย
เมื่อรถไฟถึงสถานีต่อไปและต่อไป
จำนวนคนเข้ามากกว่าคนออก เจมจึงถูกเบียดจนมาอยู่ติดมุมผนัง ด้านหนึ่งเป็นหน้าต่าง ด้านหนึ่งเป็นกำแพงสีขาว
นนท์คอยยืนใกล้เจมไม่ห่างกาย
และในจังหวะรถไฟฟ้าเบรคทำให้นนท์โน้มตัวเข้าหาเจม
...นี่มันรถไฟฟ้าสาธารณะหรือรถผลิตคู่รักวะ กูจะได้เสียกะพี่นนท์อยู่แล้วสัส
คนจะเยอะไปไหนเนี่ย
แล้วเมื่อไรจะถึงหา!
กูก็ไม่น่าหาเรื่อง
ทีแรกจะได้สก๊อยซ้อนมอเตอร์ไซค์สบายๆ ไม่ชอบ เซ็งตัวเองโว้ย!
"สถานีหน้าจะถึงแล้ว" นนท์บอกเสียงเบา
...เอาจริงๆ พี่นนท์อ่านใจกูได้หรือเปล่าวะ หลายรอบแล้วนะเว้ย
เจมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
แล้วภาวนะให้ถึงสถานีไวๆ เพราะตอนนี้กลิ่นน้ำหอมของพี่นนท์กำลังมอมเมาจนเขาใกล้เคลิ้ม
อยากจะจับรุ่นพี่ถอดเสื้อแล้วดูดหัวนมให้รู้แล้วรู้รอด
...ขากลับกูจะไม่ยอมโดนเบียดเข้ากำแพงอีกเด็ดขาด!
หลังจากซื้อคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คเรียบร้อยก็ถึงเวลาเที่ยงพอดี
พวกเขาจึงไปนั่งทานอาหารที่ฟู้ดคอร์ดของห้าง
พอทานข้าวเสร็จนนท์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
เจมจึงนั่งเล่นมือถือรอ เป็นจังหวะที่เต้ส่งวิดีโอขำขันมาให้ดูในไลน์พอดี เจมจึงถือโอกาสอวดว่าได้โน๊ตบุ๊คแล้ว
แชทไปแชทมาสักพักรุ่นพี่ก็กลับมาที่โต๊ะ
"กลับหอกันเลยไหมครับพี่"
"เจมมีธุระต่อเหรอ"
คนถูกถามส่ายหน้า "ไม่ครับ แต่ว่าไม่ได้จะซื้ออะไรต่อแล้ว ก็น่าจะกลับหอไม่ใช่เหรอ"
"งั้นดูหนังกันไหม"
เจมทำหน้าลังเล "เรื่องอะไรเหรอครับ"
พอพี่นนท์บอกชื่อหนัง
เจมก็ถามต่อทันทีเพราะนึกครึ้มอยากดูเหมือนกัน
"มันฉายรอบกี่โมงมั่งอะครับ"
"ใกล้สุดก็บ่ายโมงยี่สิบ"
เจมยกนาฬิกาข้อมือดู
เห็นหน้าปัดบอกเวลาบ่ายโมงห้านาที
"เราจะจองตั๋วทันเหรอพี่"
"ไม่เป็นไร พี่จองล่วงหน้าไว้แล้ว"
เจมกระพริบตาปริบๆ
...สรุปว่าไม่ใช่แค่นึกอยากจะดูหนังเลยชวน
แต่เป็นการวางแผนมาล่วงหน้าใช่ไหมวะ
"รีบไปเถอะ เดี๋ยวหนังจะฉายละ"
นนท์ถือโอกาสตอนที่เจมยืนอึ้งคว้ากล่องใส่โน๊ตบุ๊คและลากแขนเจมให้เดินไปขึ้นบันไดเลื่อน
"เมื่อกี้บอกว่าจองตั๋วมาล่วงหน้าเหรอครับ"
เจมยังค้างคาใจ
"อืม มันสะดวกดีออก ไม่ต้องไปเข้าคิวด้วย"
นนท์หันมาตอบด้วยรอยยิ้ม
...รู้สึกทะแม่งๆ เหมือนโดนรวบยังไงก็ไม่รู้
เจมยกมือเกาหัว แต่เห็นว่ามาถึงหน้าโรงหนังแล้ว
ตั๋วก็ซื้อแล้ว ก็เข้าไปดูเลยก็แล้วกัน ยังไงก็ว่างทั้งวันอยู่แล้ว
"ตั๋วเท่าไรเหรอครับพี่"
เจมถามขณะเดินออกจากโรงหนัง
คราวนี้เขารีบฉวยกล่องโน๊ตบุ๊คมาหิ้วเองก่อนจะโดนพี่นนท์ฉกไปถือให้
"ไม่เป็นไร พี่ออกให้"
"ไม่ได้ดิพี่ ให้ผมจ่ายเหอะ เกรงใจ"
"ไม่เป็นไรจริงๆ"
"พี่นนท์ บอกค่าตั๋วมาเถอะค้าบ" เจมแทบจะก้มกราบ
เขาไม่ชอบติดหนี้ใคร
หรือให้ใครมาเลี้ยงแบบไร้เหตุไร้ผล
"อยากจ่ายคืนจริงๆ เหรอ" รุ่นพี่จ้องเจมตรงๆ
"ครับ" เจมพยักหน้าหนักแน่น
"งั้น...เปลี่ยนเป็นเลี้ยงข้าวเย็นคืนก็แล้วกัน"
เจมมุ่นคิ้ว
...อย่างนี้ก็ทดแทนกันได้เหรอวะ
"ถ้าไม่อยากเลี้ยงก็ไม่เป็นไร แต่พี่จะไม่รับค่าตั๋วนะ" นนท์กล่าวขึ้นลอยๆ
"เลี้ยงครับเลี้ยง เลี้ยงมือเย็นนี้เลย"
เจมรีบพูดออกไปโดยไม่ทันคิด
...เดี๋ยวนะ
ทำไมกูรู้สึกว่ากำลังตกหลุมพรางแปลกๆ
ตั้งแต่เดินมาเลือกซื้อของด้วยกัน
ดูหนังด้วยกัน แล้วนี่ก็จะกินข้าวเย็นด้วยกันอีก
นี่กูคงไม่ได้โดนพี่นนท์หลอกให้มาเดทใช่ไหม...
"ตกลง ไปกินร้านไหนดีล่ะ" นนท์ยิ้งกว้างประหนึ่งยินดีที่แผนการสำเร็จลุล่วง
เจมทำหน้าเหมือนหัวเราะไม่ออก
ร้องไห้ไม่ได้
...ไอ้พี่นนท์เจ้าเล่ห์ชิบ!
สวัสดี รถไฟฟ้ามหานคร (อีกครั้ง)
คราวนี้เจมตั้งมั่นว่าขากลับจะต้องไม่โดนเบียดซุกกำแพงอีกเด็ดขาด
ดังนั้นตอนที่เข้าไปในขบวนรถเขาใช้วิธียืนในทิศทางที่ให้พี่นนท์อยู่ใกล้กำแพงแทน
แล้วในที่สุดเมื่อโดนเบียดเสียดมากๆ
เข้าฝ่ายที่หลังชนกำแพงคือพี่นนท์นั่นเอง
วะฮ่าๆๆๆ
เจมหัวเราะในใจ
...คณาธิปจะไม่แบนติดกำแพงเป็นจิ้งจกโดนประตูหนีบแล้วครัช
ขอโทษนะพี่นนท์ พี่ตัวล่ำกว่าผม
ไงรับเคราะห์ไปแทนก็แล้วกันนะพี่...
เจมวางกล่องโน๊ตบุ๊คบนพื้นติดผนังด้านที่มีหน้าต่าง
โดยมีเขาของเขากับพี่นนท์ช่วยกันไว้อีกที
รถไฟฟ้าหยุดที่สถานีหนึ่ง
คนที่ไหลเข้าใหม่ก็เริ่มแน่นขึ้น มนุษย์ลุงตรงหน้าซึ่งเหงื่อไหลย้อยขยับเข้ามาใกล้ทำให้เจมตัดสินใจหันตัวเข้าหารุ่นพี่ยังดีซะกว่า
ดมกลิ่นน้ำหอมพี่นนท์ยังดีกว่าดมกลิ่นเหงื่อมนุษย์ลุงละวะ
รถไฟฟ้าออกตัวอีกครั้ง
แรกกระชากทำให้เจมโผไปด้านหน้าโดยต้านไม่อยู่
ยังดีที่ใช้แขนยันกำแพงไว้ทัน
แต่ที่หลบไม่พ้นคือหน้าผากของเขานี่สิ...เคลื่อนเข้าไปชนกับริมฝีปากของพี่นนท์จนสัมผัสถึงความนุ่ม
...บัดซบบบบบบบบบบ!!!
ไอ้รถไฟฟ้ามหาซวยเอ้ย!
เมื่อกี้มึงทำอะไร๊
มึงทำให้กูเอาหน้าผากไปชนปากพี่นนท์
กรุณาอย่าเรียกกว่าปากจูบหน้าผาก
เพราะกูไม่ใช่ผู้ถูกกระทำ แต่เป็นกูนี่แหละเป็นคนกระทำ
โอ๊ยยยยยย เชี่ยไรวะเนี่ย!!!
เจมรีบผินหน้าผากออกจากตำแหน่งนั้น
แล้วเสมองไปนอกหน้าต่าง แขนทั้งสองก็ยันไม่ให้ลำตัวเขาเข้าประชิดรุ่นพี่มากไปกว่านี้
"วันหลังขึ้นรถไฟฟ้าด้วยกันอีกนะ" พี่นนท์กระซิบข้างหู
เจมเหลือบมองก็เห็นว่าฝ่ายกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
...มีความสุขเข้าไปครับ
กูจะไม่ใช้บริการมึงอีกไอ้รถไฟฟ้ามหาซวย!
วันนี้ไอ้เจมโดนครบครับ
ตั้งแต่เดินซื้อของ กินข้าวเที่ยง ดูหนัง กินข้าวเย็น ปิดท้ายด้วยจูบเหม่ง
ขาดแค่กูพูดว่า 'โอปป้า
ซารางแฮโย' ก็จะกลายเป็นซีรีส์เกาหลีแล้วครับสัส!
__________________________________________
พี่นนท์แผนสูงจริงๆ 555+
ความคิดเห็น