Target [yaoi] -จบแล้ว-

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10

ตอนที่ 10

เจมเคี้ยวขนมปังไปพลางเขียนบัญชีรายรับรายจ่ายไปพลางอยู่ในห้องพักคนเดียว

มื้อเย็นนี้เขาต้องพึ่งพาขนมปังจากร้านของพี่ณัทกินแทนข้าวเย็นอีกหนึ่งมื้อ แต่โชคร้ายที่วันนี้พี่ณัทแจกให้กับนักศึกษาที่มาทำงานพิเศษคนอื่นด้วย เจมจึงได้ส่วนแบ่งขนมปังเพียงสองชิ้น แน่นอนว่าไม่ทำให้อิ่มท้อง

เจมถอนหายใจเมื่อมีรายจ่ายที่เพิ่มขึ้นโดยที่ไม่ได้คาดคิด นั่นคือค่ากิจกรรมคณะ ดังนั้นจึงมีการเก็บเงินส่วนนี้เพิ่มเข้ามา

...เอาไงดีวะ

เจมเคาะปากกากับสมุดจดบัญชี

พอกลืนขนมปังคำสุดท้ายลงคอแล้วดื่มน้ำเสร็จ ก็หยิบสัญญาจ้างงานของร้านพี่ณัทขึ้นมาอ่านในส่วนของการเบิกเงินล่วงหน้า

เจมขีดเส้นใต้บรรทัดนั้น ซึ่งมีใจความว่า...

สามารถขอเบิกค่าแรงล่วงหน้าเมื่อทำงานเกิน 30 ชั่วโมง

เจมใช้ดินสอคำนวนชั่วโมงทำงานของเขาบนที่ว่างของสัญญา พอรวมกันแล้วไม่ถึงสาบสิบชั่วโมงเขาก็ถอนหายใจอีกรอบ

...เฮ้อ

แล้วจะเอาตังค์ที่ไหนไปจ่ายค่ากิจกรรมวะ

ให้ไอ้เต้ออกให้ก่อนดีไหมเนี่ย

เจมยกมือเกาหัวจนผมยุ่งเหยิง

ฉับพลันเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เบอร์ของเพื่อนร่วมสาขาวิชา

"ว่าไงหยง"

"เจม ยังมาไม่ถึงอีกเหรอ"

"หา?" เจมขมวดคิ้ว

"เรานัดกันทำรายงานกลุ่มที่หอสมุดไง ตอนนี้เพื่อนๆ มาเกือบครบแล้วนะ"

...เชี่ยยยย กูลืม!

"อ้อๆ ใกล้ถึงแล้วๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ"

เอาน่า โกหกนิดๆ หน่อยๆ เอง!

เจมลุกพรวดหยิบโน่นนี่ใส่กระเป๋าเป้แล้วรีบเปิดประตูห้อง เห็นพี่นนท์ทำท่าจะจับลูกบิดพอดี

"อ้าวเจม จะไปไหน"

"หอสมุดครับพี่" เจมบอกแล้วรีบวิ่งพรวดออกไป

นนท์เลิกคิ้วมองตามแล้วเดินเข้าห้อง เหลือบไปเห็นสัญญาจ้างงานที่วางระเกะระกะบนโต๊ะของเจม

เขานำขึ้นมาอ่านคร่าวๆ และสายตาก็สะดุดกับบรรทัดที่ถูกขีดเส้นใต้ไว้ ใจความบ่งบอกถึงการเบิกเงินล่วงหน้า และใกล้ๆ นั้นก็มีดินสอเขียนคำนวนตัวเลข ผลลัพธ์คือจำนวนสิบกว่าๆ

นนท์นำสัญญาวางไว้ตามเดิม ข้างกันนั้นมีเศษถุงพลาสติกระบุยี่ห้อขนมปังและขวดน้ำเปล่าที่พร่องไปจนถึงก้นขวด

เขาหยิบพลาสติกถุงขนมปังมาพลิกดูไปมา จำได้ว่าร้านของพี่ณัทขายยี่ห้อนี้

แล้วเขาก็ระลึกได้ว่าหลายวันที่ผ่านมาเจมมักจะกินขนมปังไม่ก็มาม่าแทนข้าวเย็น

นนท์ปะติดปะต่อทุกอย่างแล้วกดโทรศัพท์มือถือของตน

Non : เต้ ขอถามหน่อย

Non : ช่วงนี้เจมมีปัญหาเรื่องเงินหรือเปล่า

จิรานนท์แชทไลน์ไปถามเพื่อนสนิทของเจม หวังว่าเต้จะรู้คำตอบ

เมื่อข้อความยังไม่ถูกอ่าน เขาจึงไปทำอย่างอื่นก่อน

ทางด้านเจมก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปในหอสมุด พอรู้ตำแหน่งที่กลุ่มเพื่อนนั่งก็รีบปรี่เข้าไปหาพอดี

"โทดที มาช้าไปหน่อย" เจมพูดโดยพยายามไม่ออกอาการหอบเหนื่อย

"ไม่เป็นไร เต้ยังมาไม่ถึงเลย" หยงบอก

หยงเป็นหนุ่มตี๋ ตัวผอม ใส่แว่น หน้าจืด ดัดฟัน

เจมให้คำนิยามถึงหยงได้ประมาณนี้

"ไอ้เต้ยังไม่ถึงเหรอ?" เจมเลิกคิ้ว

...ควรจะขอบคุณไอ้เต้ที่ทำให้เราไม่ใช่คนมาช้าที่สุดในกลุ่มใช่ไหมเนี่ย

เจมนั่งลงตรงเก้าอี้ว่างข้างๆ หยง เห็นพื่อนอีกสองคนในกลุ่มยังนั่งทำการบ้านของตนที่ยังไม่เกี่ยวกับงานกลุ่ม เจมจึงเบาใจว่ายังไม่ถูกประนามที่มาช้าทำให้งานกลุ่มไม่คืบหน้า

"มาแล้วครับเพื่อนๆ" เสียงเต้มาก่อนตัวเสมอ

เต้มาถึงก็นั่งเก้าอี้ด้านตรงข้ามกับเจมซึ่งเหลืออยู่ตัวเดียวพอดี

"เจมกับเต้ทำไมไม่มาด้วยด้วยกันล่ะ" หยงมองคนทั้งสอง

"ทำไมต้องมาด้วยกันด้วยอะ" เต้เลิกคิ้ว

"ก็ปกติเห็นไปไหนมาไหนด้วยกัน แล้วก็เป็นเมทกันไม่ใช่เหรอ" ตี๋แว่นให้เหตุผล

"เราไปกินข้าวกับแฟนมา" เต้ตอบ

เขาจะไม่พูด 'กู' 'มึง' กับคนที่ไม่สนิท

"อ๋อ"

"มากันครบแล้วใช่ป่ะ งั้นเร่ิมกันดีกว่า" เพื่อนคนอื่นพูดขึ้น

จากนั้นทุกคนก็เริ่มสนทนาเรื่องรายงานกลุ่ม

จิรานนท์นั่งหาข้อมูลเกี่ยวกับวิชาที่เรียนผ่านคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คยี่ห้อผลไม้อยู่บนเตียง สักพักก็ได้ยินเสียงเตือนจากโทรศัพย์ว่ามีคนทักไลน์เข้ามา

เขาหยิบขึ้นมาดู พบว่าเต้ตอบไลน์แล้ว

TaeClub : ใช่พี่

TaeClub : คือมันดันไปจ่ายเงินค่าซ่อมรถให้จารย์เทมส์ 3000

TaeClub : มันเลยไม่ค่อยมีตังใช้

TaeClub : ผมจะให้มันยืมตัง

TaeClub : มันก็ไม่เอา

Non : ทำไมต้องจ่ายเงินให้อาจารย์เทมส์

TaeClub : ก็พี่รหัสมัน

TaeClub : ไปหลอกจารย์ว่าโดนรถจารย์เฉี่ยว

TaeClub : ทั้งที่ไม่โดน

TaeClub : ไอ้เจมมันรู้สึกผิด

TaeClub : เลยเอาเงินไปให้จารย์

TaeClub : **สติ๊กเกอร์หน้ายุ่ง**

Non : เข้าใจละ

TaeClub : ผมทำงานก่อนนะพี่

TaeClub : อย่าไปบอกไอ้เจมว่าผมบอกนะ

Non : โอเค ขอบใจมาก

จิรานนท์เงยหน้าจากโทรศัพท์ด้วยสีหน้าบึ้งตึง สักพักเขาก็คว้ากระเป๋าแล้วออกไปจากห้อง

"ไอ้เต้เลิกเล่นโทรศัพท์ได้แล้ว เอานี่ไป" เจมยื่นกระดาษให้เพื่อน

"เออๆ" เต้รับกระดาษมาอ่าน "กูได้เสิร์ชหัวข้อนี้เหรอ"

"เรื่องทำชาร์ตตารางเดี๋ยวเราค่อยนัดกันซื้ออุปกรณ์มาทำดีนะ" เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น

"เดี๋ยวรูปเล่มรายงานเราจะเป็นคนทำเอง ให้ทุกคนส่งไฟล์งานมาที่เราได้เลย" หยงอาสา

"แล้วตอนรายงานหน้าห้อง ใครหาข้อมูลอะไรก็พูดเรื่องนั้นเลยใช่ป่ะ" เจมถามขณะกวาดตามองเพื่อนทุกคน

"อืม เอางั้นก็ได้" เพื่อนอีกคนพยักหน้า คนอื่นก็คล้อยตาม

"ตอนนี้ใครได้หัวข้ออะไรก็ให้หารายละเอียดหัวข้อย่อยก่อนละกัน" หยงบอก

จากนั้นหลายคนก็เร่ิมเปิดคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คที่พกมา บางคนก็ค้นข้อมูลจากมือถือ เจมเป็นหนึ่งในนั้น

ระหว่างที่เจมร่างหัวข้อที่เพิ่งค้นได้จากเวบเพจโดยใช้ดินสอกดเขียนลงบนกระดาษ ไส้ดินสอก็หมดลง เจมจึงต้องหยิบกระเป๋าเอาใส่ดินสอออกมาเติม

หยงเหลือบเห็นพวงกุญแจที่ติดกระเป๋าใส่ดินสอของเจมจึงถามขึ้น

"พวงกุญแจรูปอะไรอะเจม เหมือนแขนของตัวอะไรสักอย่างเลย"

เจมนำพวงกุญแจรูปร่างเรียวยาวขนาดเท่านิ้วก้อย มีขนปุยสีน้ำตาลมาคลึงเล่น

"อ๋อนี่เหรอ เป็นแขนของตุ๊กตาลิงอะ"

"ทำไมเหลือแต่แขน ตัวมันล่ะ?" หยงใช้นิ้วขยับแว่นตา จ้องพวกกุญแจราวกับเป็นของประหลาด

"โดนคนนิสัยไม่ดีเอาไป"

เจมตอบแล้วพลันนึกถึงเรื่องราวเมื่อครั้งยังเด็กอย่างเจ็บแค้นใจ

...ไอ้พี่อ้วน...

เจมเรียกมันว่าไอ้พี่อ้วน เป็นเด็กที่ย้ายมาอยู่ละแวกบ้านช่วงปิดเทอมฤดูร้อนที่เจมจะขึ้นป.สอง อายุแก่กว่าเขาสองสามปี

แต่เดิมไอ้พี่อ้วนมักจะมาเล่นกับเจมและเด็กแถวๆ บ้านที่อายุไล่เลี่ยกัน

ไอ้พี่อ้วนมันมีชื่อเล่น แต่เจมกับคนอื่นๆ เรียกมันว่าพี่อ้วน จึงไม่ได้จำว่าชื่อเล่นของไอ้พี่อ้วนคืออะไร

มีอยู่หนึ่ง เจมได้พวงกุญแจเป็นตุ๊กตาลิงแล้วเอามาอวดเพื่อนฝูง เป็นพวงกุญแจที่พ่อซื้อมาให้ ปกติพ่อไม่ค่อยซื้ออะไรให้เจมด้วยเหตุผลว่าไม่มีเงินซื้อให้ ของเล่นอะไรก็ต้องเป็นของมือสองจากลูกพี่ลูกน้อง

ไอ้พี่อ้วนเห็นจึงกระชากจากมือแล้วเอาไปแกว่งเล่น เจมหวงของจึงเข้าไปแย่งมา ไอ้พี่อ้วนไม่ยอมคืน เจมคว้าได้แต่แขนลิงจึงดึงมาสุดแรง ผลคือแขนลิงขาดออกจากตัว เจมหงายหลัง

โชคร้ายที่บริเวณที่ยื้อแย่งกันดันใกล้กับบึงน้ำพอดี เจมจึงตกลงไปในน้ำ

เจมว่ายน้ำไม่เป็นจึงตะเกียดจะตายร้องขอความช่วยเหลือ

เด็กคนอื่นทำอะไรไม่ถูก คนที่ได้สติรีบวิ่งไปเรียกผู้ใหญ่

เจมฟื้นมาอีกทีก็มาอยู่ที่บ้าน โดนพ่อแม่ดุยกใหญ่ว่าทำไมไปเล่นใกล้สระน้ำ

เขาร้องไห้ ในกำมือยังมีแขนลิงขนเปียกชื้น แม้ตอนตกน้ำก็ไม่ปล่อยให้ของหวงละจากมือ

หลังจากนั้นเจมก็ไม่เห็นไอ้พี่อ้วนอีกเลย ได้ข่าวอีกทีไอ้พี่อ้วนก็ย้ายกลับกรุงเทพฯแล้วเพราะใกล้จะเปิดเทอม

ตั้งแต่นั้นเจมจึงแค้นไอ้พี่อ้วนมาก ทำเขาตกน้ำเกือบตาย แถมยังแย่งของรักไปอีก

หากได้เจอไอ้พี่อ้วนอีกครั้ง เจมตั้งปนิธานว่าจะเอาคืนให้สาสม!

สามทุ่มกว่าเจมลากสังขารที่มีเสียงท้องร้องจ้อกๆ กลับมาที่ห้อง

ในใจก็คิดคำนวนว่ามาม่าเหลืออีกกี่ซอง ถ้าต้มมาม่าแล้วจะมีกินไปอีกกี่มื้อ

...นี่กูต้องกินมาม่าอีกแล้วเหรอ

กูเบื่อมาม่า กูเบื่อมาม่า กูเบื่อมาม่าโว้ย!

เจมโยนเป้ลงบนเตียง ทรุดนั่งเก้าอี้ ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็มีถุงใส่กล่องโฟมยื่นมาอยู่ตรงหน้า กลิ่นผัดไทลอยแตะเข้าจมูก

หันไปมอง ก็เห็นพี่นนท์เป็นเจ้าของมือที่ยื่นถุงใส่กล่องโฟมให้

"พี่ไปซื้อผัดไทที่หน้ามอ แต่แม่ค้าเผลอใส่ถั่วมาให้ พี่สั่งว่าไม่เอาถั่ว แม่ค้าเลยทำผัดไทให้กล่องใหม่ แล้วก็แถมกล่องที่ใส่ถั่วให้" นนท์วางถุงลงบนโต๊ะของเจม "ถ้าเจมอยากกินก็กินได้นะ"

เจมมองกล่องโฟมด้วยตาเป็นประกาย

"ขอบคุณครับพี่!"

...จะรออะไรล่ะ แดกสิครัช

อา...ได้กินฟรี แถมยังเป็นของชอบอีก

นี่กูทำบุญด้วยอะไร ทำไมโชคดีอย่างนี้

เจมทำหน้าฟินขณะกินผัดไทอย่างเอร็ดอร่อย

นนท์ลอบมองปฏิกิริยาของเจมระหว่างที่นั่งกางโน๊ตบุ๊คบนเตียง

เขายิ้มเมื่อเห็นสีหน้าเปี่ยมสุขของอีกฝ่าย

"ไอ้เจม กูจ่ายค่ากิจกรรมให้มึงแล้วนะ" เต้พูดขึ้นขณะเดินไปยังห้องเรียนคาบถัดไป

"หา มึงจ่ายให้กูไม"

เจมทำหน้าไม่ชอบใจ เพราะเขายังไม่ได้ร้องขอ

"ค่ากิจกรรมร้อยห้าสิบ ตอนนั้นกูมีแต่แบ้งค์ร้อย ไอ้คนเก็บตังค์ก็ไม่มีทอน กูเลยจ่ายไปสามร้อยเผื่อมึงด้วยเลย"

เต้รู้ว่าเจมนิสัยเป็นไง ขืนบอกว่าออกให้ก่อนก็คงโดนว่าแน่ๆ ก็เลยหาเหตุมาอ้างแทน

"มึงก็แค่คืนตังค์กูทีหลัง ไม่เห็นยากเลย" เต้ลอยหน้าลอยตา เหมือนจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่

เจมทำหน้ารู้ทัน แต่ก็อ่อนใจที่จะเถียงออกไป

"เออขอบใจ พรุ่งนี้กูจะใช้คืนให้"

"ยังไม่สิ้นเดือนเลยนี่หว่า พ่อมึงจะโอนให้ตอนสิ้นเดือนไม่ใช่?"

"เงินค่างานพิเศษกูไง พี่ณัทจ่ายให้ทุกสองอาทิตย์โว้ย"

"อ๋อเหรอ"

ระหว่างที่เจมเดินคุยกับเต้ตรงทางเดินซึ่งมีนักศึกษากำลังเปลี่ยนห้องเรียนขวักไขว่ เขาก็ไปชนกับชายหนุ่มที่สวนทางมา ทำให้กระเป๋าซึ่งคล้องไหล่ของคนนั้นหล่นลงพื้น

"ขอโทษครับ"

เจมรีบยกมือไหว้เพราะสัมผัสได้ว่าคนที่ชนต้องเป็นรุ่นพี่ที่ไม่ใช่ปีหนึ่งแน่นอน แถมยังช่วยหยิบกระเป๋าขึ้นมาอีก

ขณะเจมส่งกระเป๋าคืน ก็เห็นได้พวงกุญแจที่ห้อยอยู่ตรงหัวซิป

เจมเบิ่งตากว้าง เผลอดึงพวกกุญแจมาดูใกล้ๆ

นี่เป็นพวงกุญแจลิงสีน้ำตาลขนาดลำตัวประมาณสองนิ้ว แขนข้างหนึ่งของลิงขาดหายไป...

"ไม่เป็นไร"

พี่คนนั้นรับกระเป๋าไป ทำให้เจมต้องรีบปล่อยมือจากพวกกุญแจ

ครั้นแล้วเจ้าของกระเป๋าเอี้ยวตัวเดินกับกลุ่มเพื่อนต่อ

"ไอ้เจม ไอ้เจม" เต้สะกิด

"ไอ้เต้ กูเจอแล้วว่ะ!" เจมหันไปเขย่าแขนเพื่อน

"เจอไรวะ" เต้ดึงแขนให้เจมเดินต่อ

"ไอ้พี่อ้วน!"

"ไอ้พี่อ้วน?" เต้ขมวดคิ้ว ไม่นานก็นึกออกว่าหมายถึงพี่อ้วนไหน "อ๋อ ไอ้พี่อ้วนที่สมัยเด็กแกล้งมึงอะนะ"

"เออ!" เจมตอบหนักแน่น

"แล้วไหนอะ" เต้หันซ้ายแลขวา มองคนที่เดินขวักไขว่รอบกาย

"ก็ไอ้คนที่กูชนเมื่อกี้ไง กูเห็นพวงกุญแจรูปลิงของกูห้อยที่กระเป๋ามัน"

"มึงแน่ใจนะ"

"เออ กูจำของรักของกูได้ ไม่ผิดแน่ๆ"

เต้ยกมือเกาศีรษะ "นั่นพี่โจนะเว้ย"

"พี่โจ? โจไหน แล้วมึงไปรู้จักเขาได้ไง?" เจมเลิกคิ้วมองเพื่อน

"นั่นพี่โจ อดีตเดือนคณะวิดวะ อยู่ปีสี่ ฮอตไม่แพ้พี่นนท์เลยนะมึง เป็นเพื่อนกันด้วย"

"หาาาา!!! พี่โจนั่นเป็นเพื่อนพี่นนท์?" เจมอ้าปากค้าง

"เออ ได้ข่าวว่าเรียนม.ปลายห้องเดียวกัน"

"ทำไมไม่เคยเห็นพี่นนท์อยู่กะพี่โจเลยล่ะ" 

"เอ้าไอ้ห่า ก็เรียนคนละคณะปะวะ"

"เป็นเพื่อนพี่นนท์แน่นะ" เจมเหมือนยังไม่ค่อยเชื่อ

"เออออออ" เต้ลากเสียงด้วยความรำคาญ

พวกเขามาถึงหน้าห้องเรียนพอดี พอเข้าไปหาที่นั่งเสร็จ เจมก็ยังไม่จบประเด็น

"มึง กูมั่นใจว่าพี่โจคือไอ้พี่อ้วน"

เต้ยกมือเกาศีรษะ "แต่พี่โจไม่อ้วนนะเว้ย"

"อ้วนได้ก็ผอมได้ปะวะ นั่นมันตั้งกี่ปีแล้วมึง"

"เออจริง แต่มึง...พวงกุญแจนั่นพี่เขาอาจจะเก็บได้ หรือไม่ก็เป็นลิงยี่ห้อเดียวกันแล้วพี่เขาทำแขนลิงขาดเองก็ได้นะ"

เจมยกมือลูบคาง "งั้นกูจะต้องสืบหาความจริง"

เต้ถองศอกเข้าสีข้างเพื่อน "มึงดูหนังนักสืบมากไปละ"

"จริงๆ นะเว้ย กูต้องสืบรู้ให้ได้ว่าพี่โจใช่ไอ้พี่อ้วนหรือเปล่า ถ้าใช่กูจะได้ล้างแค้นซะที!" เจมชูกำปั้นด้วยประกายตาหมายมาด

เต้ปรือตามอง "แล้วมึงจะล้างแค้นไง"

เจมลดกำปั้นลง "ยังไม่ได้คิดว่ะ เอาเป็นว่าสืบรู้ให้ได้ก่อนว่าพี่โจใช่ไอ้พี่อ้วนจริงหรือเปล่า เรื่องอื่นค่อยว่าทีหลัง"

"สู้ๆ นะมึง" เต้ตบบ่าเพื่อนไปงั้น

---------------------------------------------------------

เจมก็มีศัตรูคู่อาฆาตกะเขาเหมือนกัน แต่จะกลายมาเป็นศัตรูหัวใจของพี่นนท์ไหมเนี่ย 

โปรดติดตามตอนต่อไปค่าา