ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [BTS] BANGTAN WHOLE∞

    ลำดับตอนที่ #5 : SF : {VGA♡} - THE WEEK 2/4 (100%)

    • อัปเดตล่าสุด 20 เม.ย. 58




    {FL-DAY} #2

     เจอกันแค่วันเดียว อะไรจะรู้สึกขนาดนั้น ?


     



    "ไอ่จินเบาแอร์หน่อย"  ยุนกิที่อยู่บนรถของเพื่อนสนิทที่วันนี้สงสัยอารมณ์ดีขับรถมารับเขาเข้ามอ มือขาวเอื้อมไปปัดแอร์ให้พัดไปทางอื่น ตาเล็กกำลังจะเคลิ้มหลับเนื่องจากความแฮงก์จากเมื่อคืน  

       ก็เล่นซดเหล้าเข้าปากขนาดนั้น ไม่เมาหัวทิ่มร้านก็ดีแค่ไหน ทั้งวันเมื่อวานเขาคิดถึงไอ่เด็กดำหน้าคมที่เจอบนรถตู้นั่น ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งซดเหล้าเข้าปากเผื่อว่าหน้าที่ลอยไปมาในห้วงความคิดเขาจะหายไปสักที เพื่อนร่วมโต๊ะต่างก็คิดว่าที่เขาดื่มเยอะขนาดนั้นเป็นเพราะพี่นัมจุน ก็อยากจะบอกว่าไม่ใช่หรอกมันเป็นเพราะเด็กแทแทไรนั่นตะหาก อ้อ คิมแทฮยอง ได้โดนเพื่อนล้อจนลูกมีหลานแน่ มินยุนกิผู้นิ่งเนิบเสียท่าให้เด็กบนรถตู้ที่พึ่งเจอกันไม่ถึงวัน บ้าหน่าาา

     

       ดวงตาเล็กหรี่ลงเพ่งมองผู้ชายที่แค่เห็นไกลไกลก็รู้สึกใจเต้นแปลกแปลก มองดูให้ชัดเมื่อรถที่ซอกจินขับกำลังจะขับผ่านเด็กนั่นที่อยู่กับเพื่อนตัวเอง แหมมมมเพื่อนน่ารักจังนะคิมแทฮยอง

      มือขาวกดกระจกรถลงครึ่งบาน ยันตัวให้นอนลงอยู่ใต้กระจกที่ถูกเปิดออกมา ซอกจินหันมามองเพื่อนที่ทำตัวแปลกแปลก แต่ก็คิดว่าคงแค่อยากรับอากาศสดชื่นนน

     

    “ไอเด็กเฬว คิมแทฮยองงงงงงงง!"

    “เห้ยยย"

     

      ซอกจินสะดุ้งรีบกดปิดกระจกฝั่งคนตัวขาวทันที หันไปมองยุนกิที่พองลมไว้ในปาก ปากแดงถูกเม้มเข้าไป ท่าทางหงุดหงิดนั่นทำให้ซอกจินไม่อยากจะถามอะไร จึงหันมาขับรถตามเดิม 

     

    ตือดึ้ง

    ตือดึ้ง

        เสียงโทรศัพท์ยุนกิดังขึ้น เจ้าตัวถอนหายใจก่อนล้วงไอโฟนขึ้นมาจากกระเป๋า

    "เห้ยยย มึงเอามาได้ไงวะ"

       

        ซอกจินสะดุ้งรอบสอง อยู่ด้วยกันมาตั้งนานทำไมชอบพูดให้ตกใจวะ ขับรถอยู่จะพุ่งชนต้นไม้อยู่ละครับเพื่อนรักก

    "สองรอบละนะมึงวันนี้"

    "โทษว่ะ"

    "มึงไหวมั้ย"

    "อื้อออ"

     

     

        อะไรที่ทำให้ยุนกิตะโกนจนตกใจน่ะหรอ

     

    ก็เด็กเมื่อวานมันแอดไลน์มาไงล่ะ หาได้ไงวะ 

     

    นี่แทฮยองเอง : หลบก็ไม่มิดคนอ้วน 

    นี่แทฮยองเอง : แหมชื่อไลน์ แบ๊วจัง

     

    เ สื อ ก ว่ ะ!

     

    ยุนกิชู้บชยู้บ : เอาไลน์กูมาจากไหน

    ยุนกิชู้บชยู้บ : พูดอะไรไม่เข้าใจ

     

    นี่แทฮยองเอง : คนมันเก่ง

    นี่แทฮยองเอง : เสียงเมาเมามีคนเดียว

    นี่แทฮยองเอง : ตะโกนเรียก

    นี่แทฮยองเอง : คิดว่า

    นี่แทฮยองเอง : ไม่รู้หรอ

    นี่แทฮยองเอง : ว่าเป็นยุนกิ

    นี่แทฮยองเอง : หึหึ

     

       ไอ่เด็กนี่ น่ากลัวชิบหายยยย ไม่ได้นะจะกลัวไม่ได้ ข่มมันสิ ข่มมันยุนกิ

    ยุนกิชยู้บชู้บ  : แอดไลน์เขามาอ่ะขอยัง

    นี่แทฮยองเอง : ก็เห็นบอกเจออีกครั้งจะให้

    นี่แทฮยองเอง : ก็เจอแล้วไง

    นี่แทฮยองเอง : ตอบเร็วจัง

    นี่แทฮยองเอง : อ้ะ อ่านเร็วด้วย

    นี่แทฮยองเอง : เลิกเรียนกี่โมงหรอ

     

    "โว้ยยยยยยยยยยยย!"

    "ไอ้ยุนกิครับ ถ้ามึงจะตะโกนอีกรอบมึงลงไปเดินเลยนะ" ซอกจินหันมาตะคอกใส่ยุนกิ "เป็นบ้าไรนักหนา"

    "เอ่อไว้ค่อยเล่า" ยุนกิพูดขึ้นเมื่อซอกจินหักรถเลี้ยวเข้าที่จอดรถ เล่าทีเดียวตอนอยู่ทั้งกลุ่มละกัน เขาขี้เกียจรีรันหลายรอบ เพราะพวกเขาถือคติไม่มีความลับต่อกัน มุ้งมิ้งไหมหล่ะเด็กวิศวะ

     

    ตือดึ้ง

     

    นี่แทฮยองเอง : อ่านไม่ตอบ ดีดี

    ยุนกิชยู้บชู้บ : ตอบไม่ทันโว้ยยยย

     

        ยุนกิกดตอบไปอย่างรวดเร็ว คิ้วขมวดเข้าหากันรู้สึกหงุดหงิดใจ แต่ก็ดันมือสั่นแปลกๆเวลาจะตอบไลน์เด็กนั่น สมองที่ฉลาดปราดเปรื่องกลับตันทุกครั้งที่คิดจะประมวลหาอะไรดีดีมาตอบ

      คิมแทฮยองชอบทำให้มินยุนกิเหมือนคนบ้า

     

     

        ยุนกิปิดประตูรถก่อนเดินตามซอกจินไปยังโต๊ะประจำจีของพวกเขา ความจริงแล้วกลุ่มของยุนกิไม่ได้อยู่วิศวะสาขาเดียวกันทุกคนหรอก มีแค่ยุนกิกับซอกจินที่อยู่เคม ส่วนโฮซอกอยู่เครื่องกล แจ๊คสันกับคิโด้อยู่ไฟฟ้า และสุดท้ายฮาชอลที่อยู่คอม สนิทกันได้ก็เพราะการที่คณะเขามีการแบ่งจีกันเนี้ยะแหละ พอพวกเขามาอยู่รวมกันก็กลายเป็นจีที่เสียงดังน่ารำคาญที่สุดล่ะ แม้ทุกคนจะหล่อมาก แต่วิศวะก็มีแต่ผู้ชายซะ 85% จะให้มามองความหล่อมันก็ไม่ใช่

     

     "ว๊าววว วันนี้เจ้าชายไปรับเจ้าหญิงมาหรอ" พอเดินเข้ามาถึง ก็ได้ยินเสียงแซวมาทันที ไม่รู้ทำไมไอ่พวกนี้ชอบแซวผมกับไอจินนักหนา

     "เฮ้ย อย่าไปแซวเดี๋ยวเด็กไอ่กิก็มาต่อยปากมึงหรอก" คิโด้พูดเตือนแจ๊คสันขาแซวพลางหัวเราะออกมา มึง-ก็-ไม่-ได้-ช่วย-ไร-เลย-คิ-โด้

      

       ผมส่ายหน้าให้กับพวกมัน ก่อนนั่งลงที่โต๊ะม้าหิน ฟุบลงหลับกับโต๊ะ ขอพักหน่อยรู้สึกแฮงก์อยู่เลยยยยยยยย

    "เอ่อพวกมึง คืนนี้ไปกินน้ำกัน"

    "ไอ่กิ พึ่งไปกินมาเมื่อคืนเองนะ"

    "ไม่ได้ไปกับพวกกูหนิ นี่พวกกูสี่คนนัดกันเรียบร้อยแล้ว มึงไปป่ะล่ะจิน"

    "เอ่อกูไปก็ได้"

    "ไอ่กิ มึงไปป่าวคืนนี้" แจ๊คสันพูดพลางยกเท้าขึ้นมาเขี่ยผมเพื่อหาคำตอบ ไอ่นี่หนิเดี๋ยวพ่ออ้วกใส่หน้าซะเลย

    "เอ่อ ไปไปเลิกเขี่ยขอนอนก่อน"

    "กูว่า ตับมันพังก่อนขึ้นปีสามแน่ว่ะ" โฮซอกพูดขึ้นมาเมื่อผมหลับตาลงอีกครั้ง ถึงตาขี้เกียจลืมปากจะขี้เกียจเปิด แต่หูก็คงฟังบทสนทนาอยู่

    "ก็ใครชวนแม่งก็ไปหมด เลิกเหอะนิสัยปฏิเสธคนไม่เป็นอ่ะ ไม่ชอบเขาแต่ก็ไปกับเขา"

    "อะไร เมื่อวานไอจินก็ไปกับกู" ทนไม่ได้ที่จะไม่เถียงออกมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่

    "มึงคิดว่าไอจินจะดูแลมึงได้ทุกครั้งหรือไง เพลาเพลาบ้าง" โฮซอกพูดเสียงเรียบขึ้นมา บทจะดาร์กก็ดาร์กซะกูแกล้งหลับไม่ทันเลย

    "คืนนี้มึงชวนน้องแทฮยองก็ได้นะกูไม่ว่า อิอิ" แจ๊คสันเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่ผมจะไปเฝ้าพระอินทร์ 

     

     ชวนเด็กนั่นน่ะหรอ

     

     ฝันไปรึเปล่าาา

     

     ทำอย่างกับว่าชวนแล้วจะมา เหอะ.

     

     

     

     

     

       เสียงเพลงในผับที่ดังจนหูแทบแตก แต่ผู้คนก็ยังเข้ามากันเรื่อยๆ ฟลอหน้าดีเจที่กำลังสแคลชแผ่นอยู่นั่นมีทั้งชายและหญิงยืนเต้นกันอย่างแน่นขนัด แต่มินยุนกิยังอยู่ตรงนี้ปล่อยให้เพื่อนบางคนไปเต้นเต๊าะสาวอยู่ตรงนู้น ส่วนตัวเขายังอยู่ตรงนี้จิ้มโทรศัพท์ที่ค้างเพราะเด็กเวรนั่นรัวสติ๊กเกอร์มาเป็นร้อย

     

      คิ้วสวยขมวดแน่น ปากแดงถูกเม้มเข้าด้วยกัน แก้มขาวใสขึ้นสีอ่อนอ่อนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป มือบางพยายามกดปุ่มโฮม กดล็อก กดนู่นนี่ให้หน้าจอหายค้างสักที อย่าให้เจอนะคิมแทฮยอง จะตบให้หน้าคว่ำเลยย

     

    นี่แทฮยองเอง : มินยุนกิ

    นี่แทฮยองเอง : อยู่ไหน

     

       หลังจากปลุกปล้ำโทรศัพท์อยู่นาน มันก็กลับมาปกติ ไอ่เด็กนี่ก็ยังไม่เลิกตื้อ ยุนกิชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะกดตอบไป

     

    ยุนกิชยู้บชู้บ : ไม่เสือกดิ

     

       พอกดส่งไปปุ๊ปก็ขึ้นอ่านทันที ยุนกินั่งมองหน้าจออยู่อย่างนั้น แต่คนปลายทางก็ยังไม่ตอบสักที นี่จะอ่านไม่ตอบก็ใช่มั้ยเนี้ยะ ดีละ จะได้เลิกน่ารำคาญ มือเรียวยกแก้วใส่เครื่องดื่มสีใสขึ้นจรดริมฝีปาก ก่อนปล่อยให้ของเหลวไหลลงสู่คอ ไม่ได้อร่อยหรอกนะ แต่กินแล้วมันหยุดยากจริงจริง ตาเล็กเหลือบมองข้อความที่ขึ้นว่า Read แต่ก็ยังไม่มีบทสนทนาใหม่ขึ้นมาสักที นิ้วโป้งเลื่อนขึ้นลงเผื่อว่าเน็ตในนี้จะเกิดกากขึ้นมา แต่ก็..

     

     

    ยุนกิชยู้บชู้บ : route66

     

     

       สุดท้ายก็กดส่งที่อยู่ไปจนได้ อาจเป็นเพราะเขาเริ่มมึนแล้วถึงได้บอกสถานที่ตัวเองกับอีกคนไป แต่ก็นะเขาคงแค่เมาแล้วจริงจริง

     

    นี่แทฮยองเอง : โอเคครับ

     

     

    "ยุนกิ มึงเป็นไร" ฮาชอลยกมือขึ้นเขย่าร่างเล็กที่ตอนนี้เริ่มดูมึนๆ"

    "สัส อย่าเขย่าดิ้ เดี๋ยวกูอ้วก" ยุนกิยกมือขึ้นจับมือเพื่อนตัวเองให้ออกจากตัว มือขาวโบกปัดให้เพื่อนออกไปไกลไกล ก่อนจะลุกขึ้นยืน สะบัดหน้าไปมาเพื่อเรียกสติเข้าสู่ตัวเอง  

     

    "ไปไหน" แรงกระชากจากคนตัวสูงกว่าทำให้ร่างกายที่ทรงตัวไม่ค่อยได้เซไปแนบกับแผงอกของคนกระชาก กลิ่นน้ำหอมที่ฉุนอย่างกับว่าเทใส่จนหมดขวดแต่มันกลับทำให้รู้สึกดีขึ้นมาเฉย มินยุนกิเงยหน้าไปมองเจ้าของเสียงด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ "ว่าไงตัวเล็ก จะไปไหน"

     

    "อ่า พี่นัมจุน" ยุนกิเบิกตากว้าง รีบถอยออกจากบุคคลที่เป็นอันตรายต่อหัวใจ ดวงตาเยิ้มสั่นไหวก่อนที่แผ่นหลังจะชนเข้ากับใครอีกคน มือแกร่งโอบรอบเอวบางของมินยุนกิไว้ ยุนกิก้มมองมือ ดำงี้ชัดเลย พอเงยหน้ามองไอ่คนที่ตีเนียนไม่ยอมปล่อยมือออก ก็เจอรอยยิ้มของมันกลับมา เออดี หนีคนนั้นมาเจอคนนี้ พี่หล่ะปวดหัว

     

    "พี่จะไปไหนเนี้ยะ"

    "ห้องน้ำ"

     

       ยุนกิพูดเสร็จก็สาวเท้าเดินหนีไปทางอื่นทันที เหลือเพียงแต่น้องปีหนึ่งกับพี่ปีสาม ที่มีกรรมการปีสองอย่างฮาชอลนั่งมองตาปริบปริบ

     

    "ชื่อไรอ่ะ" แทฮยองเปิดปากถามคนตรงหน้าไป ลางสังหรณ์มันรู้สึกแปลกแปลกรู้สึกไม่ชอบขี้หน้ายังไงไม่รู้ ไม่ได้อิจฉาที่มันหล่อละมุนมีลักยิ้มหุ่นนายแบบหรอกนะ ไม่จริงจริง

     

    "คิม-นัม-จุน" นัมจุนตอบกลับช้าช้า ก่อนจะหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นสีหน้าตะลึงเล็กน้อยของอีกฝ่าย "มึงอ่ะ"

     

     

     ป๊าดดโถ่ว นอกจากภายนอกจะเพอร์เฟคแมนแล้ว ขนาดเสียงยังหล่อเลยท่าทางที่ดูดีนั่น แล้วตอนยิ้มอีก กูเป็นพระเอกอ่ะครับตอนนี้อย่ามาหล่อเกินหน้าเกินตาได้ป่ะ แทฮยองไม่ชอบ

     

    "คิม-แท-ฮยองคนเดิม เพิ่มเติมเดี๋ยวบอก" ในเมื่อไม่มีอะไรสู้ได้ ก็ขอโชว์พรสวรรค์ที่ภาคภูมิใจของตัวเองหน่อยละกัน "เป็นไรกับยุนกิ"

     

     

     ก่อนที่นัมจุนจะได้ตอบ คนตัวเล็กก็เดินกลับมาแล้ว ยุนกิยืนมองระหว่างแทฮยองกับนัมจุนสลับกันไปมา พึ่งเคยเห็นเด็กนี่ทำหน้าตาจริงจังขนาดนี้แฮะ 

     

    "ถามยุนกิเองแล้วกัน" นัมจุนทิ้งระเบิดไว้ก่อนเดินกลับออกไป ยุนกิมองตามผู้ครอบครองหัวใจค่อนดวงของเขาจนแผ่นหลังลับสายตา จึงหันกลับมามองเด็กเมื่อวานซืน

     

    "เดี๋ยวมา" แทฮยองพูดตัดบทก่อนที่ยุนกิจะพูดออกมา ปากบางที่อ้าไว้เตรียมตัวจะถามคำถามปิดสนิท ไอ่พวกนี้นี่มันอะไรกันวะ

     

      ยุนกิทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างฮาชอล ยกมือขึ้นเกาหัวด้วยความงง หันไปมองฮาชอลที่ส่งยิ้มแห้งแห้งมาให้ ยุนกิหรี่ตาใช้สมองอันชาญฉลาดประมวลผลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนกระตุกยิ้มแล้งดึงคอเสื้อเชิ๊ตสีขาวสะอาดตาของฮาชอลเข้ามาใกล้

     

    "ข้อหนึ่ง มึงชวนกูมาทำอะไรกันแน่"

    "อะ เอ่ออ.."

    "ตอบไม่รู้ มึงตายแน่เพื่อนรัก"

    "คือก็ ก็ คิโด้มันเหงามันเลยชวนบอกไม่ได้กินนานแล้วง๊ายยยย" 

     

      ยุนกิพยักหน้ายอมรับคำตอบของคนตรงหน้า แม้มันจะขัดนิดหน่อย บอกเหงาแต่ไม่เสนอหน้ามาที่โต๊ะเลย นี่กูนึกว่ามาคนเดียวซะอีกเนี้ยะ

     

    "ข้อสอง พี่นัมจุน แผนพวกมึง?"

    "ไม่พวกกู แค่ไอ่โฮซอก"

    "พวกเหี้ยย!"

    "โหห่ มันหวังดี มึงอ่ะสารภาพรักพี่เขาไปสักทีดิวะ ลีลาเดี๋ยวหมาคาบไปแดก"

    "กูว่ามันยังไม่ชะ.." ยังไม่ทันพูดจบก็โดนแรงกระแทกจากคนข้างข้าง ที่ทิ้งตัวลงมาบนโซฟาอย่างแรง "ไอ้นี่ นั่งแรงแรงทำบะ เห้ยแทฮยอง!"

     

       คนตัวขาวเมื่อเห็นใบหน้าเลื่อนลอยของอีกคนก็รีบดึงแทฮยองให้มานอนในอ้อมแขนทันที มือขาวตบที่ใบหน้าคมเพื่อเรียกสติ 

    "ยะยุนกิ ผมไม่ไหว" เสียงแผ่วเบาจากคนในอ้อมแขนทำให้หัวใจยุนกิเต้นแรงด้วยความกลัว

    "แทฮยอง มึงไปทำไรมาเนี้ยะ เป็นไรวะ ไปไหนมาบอกกูมาสิ" ยุนกิตบหน้าแทฮยองพลางเอามือเช็ดใบหน้าและไรผมที่เปียกชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ 

    "มะไม่รู้ ไม่ไหวละแล้วยุนกิ"

    "ใครให้มึงไปเองวะเนี้ยะ ไม่เคยมาแล้วเสือกทำตัวหล่อเดินโชว์อีก มึงนึกว่าอยู่บนแคตวอร์กรึไง ตั้งสติก่อนดิวะแทฮยอง" ปากบางพ่นคำพูดเจ็บแสบมามากมาย แม้ตอนนี้แทฮยองจะง่วงมากและรู้สึกทรมานจากอาการบ้านี่ แต่พอเห็นหน้าพี่หน้าหวานที่แสดงความเป็นห่วงออกมาขนาดนี้ เขาคงต้องสู้กับความทรมานนี้สักหน่อย ตอนยุนกิเป็นห่วงเขานี่ น่ารักเป็นบ้าเลย

    "มึงไปตามพวกไอ่คิโด้มาดิ้ แทฮยองมันเป็นไรไม่รู้อยู่ๆก็ยิ้มแล้วเนี่ยะไอ่ห่าน่ากลัวชิบหาย" ยุนกิหันไปบอกฮาชอลที่ยืนมองอยู่ มึงใช้จิตวิทยารักษาคนรึไงด๋อย ยืนดูอยู่นั่นแหละ 

     

     

    "แทฮยอง แทฮยอง!" คนตัวขาวยังคงเรียกอีกคนอยู่เรื่อยๆ อาจเป็นเพราะกลัวว่าเด็กตรงหน้าจะเป็นอะไรไป ทำให้นัยตาร้อนผ่าวแปลกแปลก แทฮยองยังคงดูอ่อนล้า และเอาแต่พร่ำบอกว่าไม่ไหวแล้วอยู่ได้ หายสักทีสิวะ

     

    "เด็กมึงเป็นไรเนี้ยะ" คิโด้กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามา ตามมาด้วยพลพรรคเดอะแก๊งของมินยุนกิทั้งหมด ทุกคนล้อมดูอาการเด็กในอ้อมกอดของมินยุนกิ "สงสัยโดนยา มึงเอาน้ำเปล่าให้น้องแฟนมึงกินดิ้ แล้วพากลับห้องเหอะ" 

    "แฟน-พ่อง" ยุนกิหันมาด่าคิโด้อีกรอบ ก่อนคว้าน้ำเปล่ามากระดกใส่ปากแทฮยอง 

    "เดี๋ยวกูขับรถไปส่ง" ซอกจินพูดเสนอตัวเองเมื่อเห็นว่าตอนนี้คงไม่มีใครมีสติมากเท่าเขา

    "ความจริงเดี๋ยวกูขับรถกูกลับก็ได้นะ"

    "มึงไหวอ่อ" ซอกจินถามกลับเมื่อเห็นแก้มแดงแดงของคนตัวขาว

    "ไอกิมันหายเมาตั้งแต่เจอพี่นัมจุนล้าวว"

    "เห้ยยย มึงเจอกันแล้วหรออะไรยังไง ไอ่เวรอาชอลทำไมไม่เรียกพวกกูเลย เดี๋ยวมึงเล่าเลยนะ" โฮซอกบ่นมุบมิบใส่ฮาชอลเมื่อรู้ว่าพลาดเรื่องสำคัญซะแล้ว

       เพื่อนใครว้า ขี้เสือกจังเลยเนาะ

     

    "อืม กูสร่างละ" ยุนกิทำหน้าเอือมใส่เพื่อนทั้งหลาย ก่อนยกแขนแทฮยองขึ้นพาดกับไหล่ตัวเอง 

    "น้องมันอยู่หอ ระวังเจอด่านนะมึง"

    "เอ่อว่ะ หอมันอยู่ไหนวะเนี่ย"

    "มึงก็พากลับคอนโดมึงสิ ยากอะไรใกล้แค่นี้"

        ยุนกิฉีกยิ้มกว้าง สะกิดฮาชอลให้มาแบกแทฮยองแทนเพราะถ้าแบกเองมีหวังได้กลิ้งกันออกนอกผับแน่ มือขาวคว้าขวดเหล้าสีสวยขึ้นมาหนีบไว้ในอ้อมแขน โบกมือลาเพื่อนที่ยืนมองดูความขี้เมาของคนตัวเล็ก ตังไม่จ่ายแล้วยังเอากลับบ้านอีก

     

    "อย่าปล้ำน้องแทฮยองนะเว้ย" 

        

        ยุนกิหันกลับมาชี้หน้าคาดโทษเพื่อนที่ยืนขำกันอย่างสนุกสนาน ก่อนกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถที่มีฮาชอลแบกแทฮยองรอเจ้าของรถมาเปิดประตูอยู่ก่อนแล้ว 

     

    "มึงใส่มันไว้ในรถแล้วกลับไปเฝ้าโต๊ะได้ละ แต้งกิ้วมากมึง"  ยุนกิขึ้นไปประจำที่นั่งคนขับ หันไปมองแทฮยองที่หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ช่างแม่งถึงคอนโดแล้วค่อยปลุกมันละกัน มือขาวสตาร์ทรถก่อนหันไปมองฮาชอลที่ยืนมองเขาอยู่อย่างนั้น

     

    "ยืนรอไรวะ จะเอาทิปหรอ" ยุนกิพูดพลางขำใส่ฮาชอล "มึงมีไรป่าวเนี้ยะ"

    "มึงแปลกแปลกนะยุนกิ" ฮาชอลพูดออกมา ก่อนจะหันหลังกลับไปหาเพื่อนที่เหลือ ยุนกิส่ายหน้าเล็กน้อยกับคำพูดนั่น ก่อนจะเหยียบคันเร่งเพื่อมุ่งตรงไปยังคอนโดของตน

     

     

     

         สัญญาณไฟจราจรสีแดงตรงหน้าที่มีตัวเลขนับถอยหลังอยู่ จะตีหนึ่งแล้วยังนับเป็นร้อยอยู่ได้ คนยิ่งอยากกลับบ้านอยู่ ใบหน้าหวานหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างกาย ใบหน้าคมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากันขนาดนั้นทำให้ยุนกิเผลอยกนิ้วขึ้นไปจิ้มคิ้วที่ขมวดกันเป็นปมนั่น ยุนกิเป่าลมใส่ใบหน้าเด็กที่หลับตาอยู่ 

    "ไฟเขียวแล้ว" ยุนกิสะดุ้งรีบถอยออกจากแทฮยอง หันหน้ากลับไปมองถนนก่อนเหยียบคันเร่งมิดจนแทฮยองหลุดขำออกมา

     

    "แก้มแดงจัง เมาหรอ" แทฮยองเอ่ยปากแซวพอดิบพอดีกับที่ยุนกิเลี้ยวรถเข้ามาในคอนโด

    "เรียกแท็กซี่กลับหอเองนะ หายแล้วอ่ะ" ยุนกิคว้าของที่เอากลับมาด้วยแล้วลงจากรถไป โดยมีแทฮยองเดินตามต้อยต้อย

     

    "ยุนกิอาาา มันดึกแล้วเดี๋ยวเค้าโดนฉุดนะเว้ย ให้เค้านอนด้วยเหอะนะนะน้ายุนกิน้าา"

    "ทำไมกูต้องให้มึงนอนด้วย" 

    "ยุนกิจะได้มีเพื่อนกินเหล้าไง นะนะน้า จะไม่ดื้อ จะไม่อ้อน จะทำตัวดีดี ให้พี่สอนอ่านหนังสือ หัดท่องเอบีซี ตกลงนะ ตกลงนะ พี่คนสวยพี่ใจดี๊ดี" แทฮยองกระพริบตาถี่ถี่ เบะปากออดอ้อนคนอายุมากกว่า ถูหัวลงกับไหล่คนตัวเล็กไปมา

    "เอ่ออนอนก็นอน กูไม่ใจร้ายขนาดปล่อยมึงกลับตอนนี้หรอก" 

    "น่ารักสุดสุดเลย" แทฮยองยกมือขึ้นไปดึงแก้มขาวของคนตรงหน้า อยากสัมผัสมาตั้งแต่แรกเจอ พอได้จับแล้วก็ไม่อยากจะปล่อย แก้มยังนุ่มขนาดนี้แล้วตัวล่ะ โอ้โหหไม่เอาไม่อิจฉาแทแทนะ

    "ทำไมมึงหายเร็วจังวะ" ยุนกิปัดมือที่ดึงแก้มตัวเองออก มือขาวเอื้อมแตะคีย์การ์ดเปิดประตูเดินนำเข้าไปด้านในห้อง "อ่าวเงียบ"

    "เอ่อ.. คือ.. ว่า.."

    "มึงเรียนรัฐศาสตร์หรือการแสดงกันแน่" ยุนกิส่ายหัวใส่แทฮยองแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา "ทำขำ ไปเอาแก้วมาให้หน่อย น้ำแข็งกับโซดาด้วย ถ้าจะกินก็หยิบแก้วมาสองใบ" 

     

        ยุนกิหัวเราะเมื่อเห็นใบหน้าที่ตอนแรกเปื้อนยิ้มหุบลงเมื่อโดนใช้ แทฮยองเบะปากแล้วเดินหายไปในครัว มือขาวกดรีโมทแอร์เพื่อลดอุณหภูมิภายในห้อง แล้วลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อยู่ในชุดสบายตามสไตล์ แล้วกลับมาทิ้งตัวข้างแทฮยองที่ทำตาโต น้ำลายจะยืดอยู่อย่างนั้น 

    "ชงสิครับ นั่งรอพ่อกูมาตัดริบบิ้นหรือไง" 

     

     

     

    ท่าทางว่าคืนนี้จะอีกยาวไกล..

     

     

    --------------- THE WEEK---------------






     

    {RE-DAY} #3

         ผมคิดว่าเรามารีเพลย์มันกันดีกว่า.

     

     

      ผมตื่นแล้วนะ ผมว่าผมตื่นแล้ว แต่ตอนนี้กำลังพยายามลืมตาที่แสนหนักอึ้งอยู่ รู้สึกเหมือนนั่งตากแดดอยู่บนเรือ ปวดหัวแถมอยากอ้วกชะมัด

     

    "อืม.." เสียงหวานที่ดังขึ้นมาเมื่อผมขยับตัว ทำให้ตาที่แสนหนักอึ้งในตอนแรกลืมขึ้นในทันที หันมามองเจ้าของเสียงหวานก็ผมใบหน้าที่หวานยิ่งกว่าเสียงกำลังหลับตาพริ้ม ดูมีความสุขเหลือเกินนะเวลานอนเนี้ยะ 

       พี่ยุนกิในเสื้อยืดสีขาวสะอาดตาตัวใหญ๋ใหญ่ กับกางเกงนอนขาสั้น เป็นอะไรที่ยอมรับกันโต้งโต้งว่าน่ามองกว่าสาวสาวใส่สายเดี่ยวบางคนอีก เห็นตอนแรกก็ค้างไปหลายวิอยู่เหมือนกัน นางฟ้ามีอยู่จริงแทแทเห็นแล้วครับออมม่า

     

     

      เมื่อคืนนี้เราสองคนนั่งจิบ ไม่เราสองคนสิ ผมน่ะจิบส่วนพี่ยุนกิอ่ะเทเข้าปาก ผมและพี่ยุนกินั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระอยู่บนโซฟา แรกๆพี่ยุนกิก็ถามเรื่องเรียนนู่นนี่นั่นแหละ แต่ไปไปมามาเราก็เข้าสู้เรื่องหัวใจกันซะงั้น ผมนี่ตอนแรกที่มึนมึนอยู่ถึงกับสร่างเมื่อเจอพี่ยุนกิกระดกเพียวแทบคว้าไว้ไม่ทัน หลังจากนั้นพี่ยุนกิก็ท้าผมกินเพียว กินไปกินมาแล้วก็ไม่รู้ตัว

     

     เหมือนว่าจะหลับบนโซฟานะ

     

     แล้วไมตอนนี้ผมอยู่บนเตียงวะ

     

     ชิบหายละไง! "ม่ายยยยยยยยยย"

     

     

    "หุบปากกกกก!" 

     

    พรึบบบ.

     

      ชาครับ หน้าชาเมื่อโดนหมอนฟาดเข้าที่หน้า มันเจ็บนะเว้ยพี่ยุนกิ ตะเข็บมันบาดหน้าเดี๋ยวพ่อสู้ด้วยหมอนกอดเลย

      ฮรืออออ แทแทเจ็บนะ

     

    "เงียบดิ้แทฮยอง กูจะนอน" 

    "ฮึกกก"

    "มึงจะสะอื้นทำไมเนี้ยะ"

    "ก็พี่อ่ะ ฮึก รับผิดชอบด้วย ถ้าหน้าหล่อๆผมเป็นรอยแล้วไม่มีใครเอาผมนะ"

    "เงียบก่อนได้มั้ยแทฮยอง เดี๋ยวค่อยคุย"

    ".."

     

     

    "เอ่อๆ มีไรรีบพูดมา" ยุนกิลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นขยี้ผมสีน้ำตาลส้มของตัวเอง โอ้โหคิดว่าหล่อหรือมันไม่ใช่นี่มันน่าจับกดพี่รู้ตัวป่ะ ผมอยากจูบพี่มากถึงรู้ว่าพี่จะยังไม่แปรงฟันก็เถอะ แก้มขาวขาวของพี่อีก..

     

     สติ แทฮยอง สติ!

     

    "คือ ทำไมผมมานอนที่เตียง"

    "มึงเมาอย่างกับหมา กูเลยเอามึงมานอนที่เตียง แล้วกูเลยเสียสละไปนอนโซ.."

    ".."

    "กูนอนโซฟาแล้วไมกูมานอนที่เตียง"

    ".."

    "ทำไมกูมานอนที่เตียงแทฮยอง"

    (' ')

    (-_-)

    (. .)

    "คิม-แท-ฮยอง"

    "ก็ก็ ผมตื่นขึ้นมา แค่บังเอิญตื่นขึ้นมา แล้วแล้วผมก็เลยลุกไปข้างนอก เห็นพี่นอนบนโซฟาก็กลัวพี่จะปวดหลัง"

    "แน่ใจ?"

    "เอ่อๆๆ ผมอยากนอนกับพี่"

    "ก็แค่นั้นอ่ะ" ยุนกิคว้าหมอนมาปาใส่หัวแทฮยองแล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง "ทำไมมึงชอบตอแหลจังวะ"

      แทฮยองพลิกตัวมานอนคว่ำข้างยุนกิที่นอนหงายอยู่ มือข้างนึงเท้าคางไว้ มืออีกข้างก็ขยำผ้าห่มที่อีกคนห่มอยู่

    "ตอแหลบ้านพี่ดิ ผมแค่ลืมเองว่าผมทำไร"

    "หรอออ ลืมหรอออออ"

    "พี่อย่ารู้ดีดิ" แทฮยองเอื้อมมือไปดึงแก้มขาวยุนกิ มันน่าหมั่นเขี้ยวมากในสายตาแทฮยอง ไม่อยากจะใช้แค่มือสัมผัสแก้มนุ่มนั้น แต่อยากใช้อย่างอื่นสัมผัสมันแทน เหมือนเมื่อคืน..

       ยุนกิหัวเราะก่อนจะหลับตาลง ความจริงแล้วยุนกิเป็นคนไม่ค่อยพูดยกเว้นกับพวกที่สนิทกัน เวลาคุยกับคนแปลกหน้ายุนกิรู้สึกอึดอัดเสมอ แต่กับคนข้างข้าง เขากลับสบายใจและรู้สึกดีเวลาอยู่ด้วย จนเขาเองก็แปลกใจ

     

    "นี่ ยุนกิ"

    "หื้อออ"

    "คนในผับเมื่อวาน ที่ชื่อนัมจุน คือใครอ่ะ"

    "อยากจะรู้ไปทำไม"

    "คนเราก็ต้องอยากรู้เรื่องของคนที่ตัวเองชอบดิ"

    "เหอะ รู้จักกูดีแล้วว่างั้น"

    "มินยุนกิ- ผมถึงถามพี่ไง ผมอยากรู้จักพี่มากกว่านี้"

    ".."

    "มันอาจจะเร็วไป แต่ผมอยากใช้เวลากับพี่ให้มากมาก"

    "กูชอบพี่นัมจุน มาตั้งแต่เข้าปี1"

    ".."

    "ตั้งแต่วันแรกที่เจอที่พี่เขาดูแลกูเลย"

    "แล้วตอนนี้ล่ะ"

     

      ชอบ กูก็ยังชอบพี่นัมจุนอยู่เหมือนเดิม.

         คำตอบที่ถูกส่งมาจากความคิดมินยุนกิ แต่กลับไม่ได้รับการเลือกให้ออกจากปากแต่อย่างใด ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงตอบแบบนี้โดยไม่ให้อีกฝ่ายต้องรอ แต่ตอนนี้เขากลับลังเล 

     

      ยุนกิเลือกพยักหน้าเป็นคำตอบให้กับเด็กข้างกาย ความจริงแล้วยุนกิเป็นมนุษย์จำพวกหนึ่งที่รู้สึกกลัวเวลามีคนมาชอบ ยุนกิจึงมักเลือกตัดความสัมพันธ์กับคนพวกนั้นแต่เนิ่นๆ แม้จะรู้ว่าคำพูดพวกนั้นได้ทำร้ายจิตใจของคนอื่นก็ตาม

      แต่กับแทฮยอง.. แม้จะบอกไปอย่างนั้น เขามีสิทธิ์ขอให้แทฮยองรอเขาไหมนะ

     

     

    "พี่ตอบช้า แสดงว่าพี่ลังเล"

    "ห้ะ"

    "ถ้ายุนกิชอบจริง ยุนกิจะไม่ลังเล"

     ยุนกิหัวเราะฮึขึ้นมา ลืมตาขึ้นมามองเด็กหน้าคมที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เด็กตรงหน้าที่บางทีก็ดูใสซื่อ แต่บางทีกลับทำให้เขารู้สึกว่าเด็กนี่ฉลาดมากประสบการณ์และปกป้องเขาได้ ไม่รู้สิ อยู่ใกล้แล้วมันอุ่นใจบอกไม่ถูก

     

      คนตัวขาวพองลมไว้ในปาก ไม่รู้จะตอบยังไง ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี สมองมันว่างเปล่าไปหมดเวลาอยู่กับคิมแทฮยอง น่าแปลกที่เขารู้สึกติดใจความรู้สึกของตัวเองเวลาอยู่กับเด็กแทฮยอง "อะ เอ่อ อะ ไอ่มั่ว!"

      แทฮยองยิ้มหวานจับใจให้กับท่าทางเก้กังของคนข้างหน้า ใบหน้าคมเลื่อนเข้าไปใกล้คนหน้าหวานมากขึ้น คิมแทฮยองควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว

     

     

      ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบกัน จูบที่ต่างฝ่ายตามซึมซับซึ่งกันและกัน ไม่มีการรุกล้ำใดใดทั้งสิ้น มีเพียงริมฝีปากที่บรรจบกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนกับหัวใจทั้งคู่ที่เต้นแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า

      เมื่อทั้งคู่ผละออกจากกัน ก็เกิดอาการพูดไม่ออก ยุนกิก้มหน้าลงมองฝ่ามือขาวของตัวเอง หัวใจก็ยังไม่ลดความเร็วลงสักที แอบเงยหน้ามองเด็กตรงหน้าก็ดันเห็นแทฮยองแลบลิ้นเลียริมฝีปาก พร้อมกับหันไปข้างๆแล้วยิ้มจนตาปิดอะไรนอกหน้าต่างมันมีอะไรที่น่ายิ้มขนาดนั้น ยุนกิยิ่งเขินหนัก อยากจะตะโกนด่าแต่แค่หยุดยิ้มตอนนี้ยังยากเลย "มะ มึงปากเหม็นว่ะ"

      

      แทฮยองที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มอยู่ตอนแรกหันกลับมามองคนตัวขาวพลางเบะปาก "งั้นไปแปรงฟันก่อนนะ จะใช้แปรงสีฟันยุนกิด้วยนะ"

    "เหยยไรอ่ะ ไปซื้อใหม่ดิวะ"

    "ไม่เอา ห้ามซื้อนะยุนกิ"

      โอโห ขี้ฟันมันใช่เรื่องไหมเนี้ยะ  โรแมนติกสัดอยากใช้แปรงสีฟันอันเดียวกัน

      แทฮยองยิ้มร่าก่อนเดินเข้าไปในห้องน้ำ จะว่าไปแล้วเขาก็ลืมถามเด็กปีหนึ่งในห้องน้ำว่าวันนี้มีเรียนมั้ย แต่ช่างเหอะ หน้าอย่างนั้นโดดคงได้

     

     

       ยุนกิลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงน้ำที่หยดลงใบหน้า แทฮยองผมเปียกซกกำลังก้มลงมองเขาที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่มอยู่ "ทำไมไม่เช็ดผม"

    "ยุนกิ ผมมีเรียน"

    "โดดสักวันไม่ตายหรอก"

    "ผมโดดครบสามครั้งแล้ว"

    "เวรรละ หยิบเสื้อยืดกูไปใส่ละกัน ส่วนกางเกงก็ใส่ตัวเดิม ได้ไหม"

    "ให้ผมใส่เสื้อยุนกิเนี้ยนะ ตัวก็เล็กเท่ามด"

    "กูมีตัวใหญ่ละกัน"

    "แล้วใส่เสื้อธรรมดาผมจะเข้าเรียนไง"

    "ถ้าถามมาก กูจะพามึงไปกดดรอปแทนไปเรียน"

     

       แทฮยองเบ้หน้าใส่ก่อนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าคว้าเสื้อยืดสีขาวของยุนกิออกมา เสื้อผ้าในตู้ยุนกิมีแต่สี ขาวเทาดำ เป็นอะไรที่ทะมึนทึนมากถ้าคนอย่างเขาใส่ แต่ยุนกิใส่สีไรก็น่ารัก 

    "จะไปป่ะ ยืนยิ้มให้เสื้อผ้าอยู่ได้"

     

       ยุนกิในชุดนิสิตยืนควงกุญแจรถอยู่หน้าประตูห้อง ร่างบางยืนขำกับท่าทางของอีกคนที่มันแปลก แทฮยองมีอะไรแปลกแปลกมากมายให้เห็นตั้งแต่เริ่มรู้จักกันมา ไม่รู้ที่มันทำอยู่นี่รู้ตัวรึเปล่า 

    "ยุนกิ เดี๋ยวขับให้"

      คนตัวขาวยืนกระพริบตาปริบปริบส่งให้แทฮยอง 

    "เห็นแบบนี้ก็มีใบขับขี่นะครับ" ขอแมนบ้างเหอะ ตั้งแต่รู้จักมานี่ให้เคะกินเหล้า ขับรถ เรียนวิดวะ โถถถถ่แถมแทฮยองคนแมนขี้เมาอีก เป็นงี้แล้วจะพิชิตใจพี่ยุนกิได้ยังไง

    "เออๆ ยังไม่ทันว่าไร" 

       

       แทฮยองยิ้มกว้างอีกครั้ง เดินนำคนตัวเล็กลงมาจากคอนโดเพื่อเดินไปยังลานจอดรถ ก่อนจะนึกว่าขึ้นได้ว่า ลืม.. 

     

    ลืมว่ารถยุนกิคันไหน!

      ถ้าหันไปถามนี่ต้องโดนขำแน่ แทฮยองหยุดขึ้นมากลางคัน นั่งลงดึงเชือกรองเท้าผ้าใบตัวเองออก ก่อนผูกใหม่เพื่อให้คนตัวเล็กเดินตามทันมายืนรออยู่ข้างข้าง 

    "เดินไปดิพี่ รอไร"

    "บอกดีดีก็ได้ว่าไม่รู้ว่ารถกูคันไหน ไม่เห็นต้องดึงเชือกรองเท้าเพื่อผูกใหม่เลย" ยุนกิหัวเราะยกยิ้มในความภาคภูมิใจของตัวเอง ชนะเด็กนี่เป็นอะไรที่มีความสุขสุดสุด ก่อนจะเดินนำไปที่รถ

     

        ในตอนนี้แทฮยองคิดแค่ว่า

     เสียงหัวเราะกับรอยยิ้มของพี่ยุนกิ โคตรหน้าหมั่นเขี้ยวเลยจริงจริง

     

    "อ่ะ" ยุนกิโยนเสื้อช้อปใส่แทฮยอง "ใส่จะได้เข้าเรียนได้"

    "โหหห ขอบคุณครับ"

    "จะลงคณะมึงป่ะ แล้วเดี๋ยวกูขับไปคณะกูเอง"

    "ไปจอดคณะยุนกิอะแหละ ผมเดินไปได้"

    "อืม"

    "เดี๋ยวพี่จะส่งให้ถึงคณะเลยนะครับน้อง" แทฮยองยกมือขึ้นลูบหัวคนเป็นพี่

     ป้าบบบ!

    "วันนี้ลูบหัว พรุ่งนี้มึงไม่ลูบตูดกูเลยล่ะ"

    "ขอลูบตูดวันนี้ได้ป่าวอ่ะ"

    "นับ1"

    "อ่ะอ่ะ ล้อเล่นครับบบบ"

     

    "นี่ มินยุนกิ"

       เจ้าของชื่อหันใบหน้าหวานมาตามเสียงเรียก ตาใสที่ไม่โตนักแต่ดูน่ารักมากในสายตาคนมองจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าบุคคลที่เรียกชื่อเขาตะกี้ คิ้วสวยขมวดกันเชิงถามว่า มีอะไร

    "หวั่นไหวบ้างป่ะ ที่ผมทำ"

       คิ้วสวยยิ่งขมวดเข้าหาสักพัก ก่อนจะคลายออก มินยุนกิพยักหน้าให้กับคำถามแทฮยองอย่างเข้าใจ ริมฝีปากที่แทฮยองเคยได้ลิ้มลองเพียงแค่ครั้งเดียวกำลังคลี่ยิ้มออกมา

    "ไม่ว่ะ"

     

      ทำไมคำตอบไม่น่ารักเหมือนหน้าพี่เลยวะ 

     

     

    "แม้แต่นิดเดียว.. ?"

        ยุนกิส่ายหน้าเป็นคำตอบให้แทฮยอง เสียงถอนหายใจจากคนขับรถดังขึ้นมา "โหห ถอนหายใจไม่ได้แปลว่าถอนใจนะ"

    ".."

    "ขอไรอย่างดิยุนกิ"

    "ว่า"

    "แค่ขอคุยด้วยนะ ขอคุยหน่อย"

    ".."

    "นะ"

    "เวลามึงจะจีบเขา เดี๋ยวนี้เขาต้องขอคนกันด้วยหรอวะ"

      แทฮยองระบายยิ้มออกมาทันทีที่คนตัวขาวพูดจบ พร้อมหักรถเลี้ยวเข้าจอดในที่ให้จอด เวลาที่มีความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ มหาลัยน่ามาขึ้นก็เพราะคนข้างกายของเขา ก็จริงที่เจอกันยากแต่ก็ใช่ว่าเขาจะหาทางให้มาเจอคนน่ารักนี่ไม่ได้

    แต่แทฮยอง กูยังรักพี่นัมจุนอยู่

    ผมรู้

    กูไม่ได้อยากทำร้ายใจมึง..”

    พี่ เชื่อดิ ว่าพี่หวั่นไหวกับผมแล้ว แต่แค่พี่ยังไม่รู้ตัว

    - -

    นั่นไง ผมรู้ทันอ่ะดิ ป่ะไปเรียนกัน

    อืม

    เจอกันพรุ่งนี้นะครับ ตอบไลน์ด้วย

      ยุนกิพยักหน้าตอบแทฮยอง

    เชื่อแล้วแหละ ว่ายุนกิเย็นชาจริงจริง แต่ก็เป็นแบบน่ารักๆนะ เย็นชาแบบน่ารักๆเข้าใจแทแทมั้ย

     

      

      ระยะทางจากวิศวะไปรัฐศาสตร์ก็ใช่ว่าจะใกล้ แต่ก็ไม่ได้ไกลมาก แต่เพราะแดดที่สาดลงมานี่สิ เห้ยผิวแทแทไม่ได้ดำสุดแค่นี้นะ มันยังดำได้อีกแต่อย่าให้มันดำกว่านี้เลยเดินกับพี่ยุนกิแล้วแม่งอยากเฟดตัวเองออก ร้อนจนแสบผิว จนมือหนาถูกยกขึ้นถูกับแขนอีกข้างของตนเองไม่ให้มันแสบไปมากกว่านี้ เอ้ะหรือยิ่งถูยิ่งแสบ

         อยู่ๆก็เหมือนกับมีเมฆมาบดบัง ฟ้าร่มซะงั้น ร่ม.. เพราะร่มของใครบางคนที่ถูกเอามากางให้เขานั่นแหละ เด็กผู้ชายตัวขาวจั๊วะ แต่ไม่น่าขาวเท่ายุนกิ ตากลมโตกับผมดำสนิททำให้ใบหน้าขาวนั้นดูเด่นชัด จมูกโด่งกับริมฝีปากบางสีชมพูสด เมื่อคนตรงหน้ายิ้มฟันกระต่ายก็ออกมาทักทาย น้องกระต่ายน่ารักจังครับ

    ขอบคุณนะ ชื่อไรอ่ะเรา

    จองกุก จอนจองกุก นายอ่ะ

    แทฮยอง คิมแทฮยอง

      กระต่ายพยักหน้าให้กับคำตอบของแทฮยอง พลางเดินถือร่มเคียงคู่กันไปตามทาง

     

    กระต่ายเดี๋ยวถือให้ แขนกระต่ายดูไม่มีแรงยังไงไม่รู้

    ตะกี้เรียกเราว่าอะไรนะ

    กระต่ายไง แรบบิทอ่ะแรบบิท

    แล้วจะถามชื่อเราทำไมเนี้ยะ

    คนอื่นไม่ได้รู้หนิว่านายชื่อกระต่าย

      ?

      งงแดกดิครับ หน้ากระต่ายตอนงงนี่โคตรฮา แต่ก็น่ารักปะปนกันไป แทฮยองเป็นโรคชอบแกล้งคนน่ารัก ยิ่งพี่ยุนกินะ โหหโคตรน่าแกล้งอ่ะ

    กระต่าย เรียนคณะไร

    มะนุดอ่ะ” อุ่ย กระต่ายเรียนเป็นมนุษย์ น่ารักจังว่ะครับ นี่ยิ้มอะไรอ่ะแทฮยอง

    เปล๊า5555555 ไม่ถามบ้างอ่อว่าเราเรียนไหน

    ไม่อ่ะ รู้อยู่แล้วว่าเรียนรัฐศาสตร์

      สตั้นนบอย รู้ได้ไงวะ หน้าเขาดูเป็นเด็กรัฐศาสตร์หรอนี่ รู้ได้ไงอ่ะ

    จะให้เราตอบจริงหรอ

    เออดิ ไม่งั้นเราจะถามกระต่ายทำไมล่ะ

    ชอ..

     

     

    ไอ้แท!” เสียงเรียกของเพื่อนสนิทดังขึ้นกลบเสียงกระต่ายน่ารักตรงหน้าไปซะแล้ว แถมยังเรียกความสนใจไปจนหมด กระต่ายน้อยทำได้แค่ยิ้ม ก่อนเดินเข้าคณะตัวเองไป

    กระต่ายยย!” แต่เสียงนึงกลับเรียกให้เขาหันกลับมาซะงั้น ไม่รู้จะหันทำไมไม่ได้เป็นชื่อตัวเอง แต่ก็หันไปแล้วอ่ะนะ แทฮยองยืนยิ้มโบกมือบ๊ายบายอยู่ ไว้เจอกัน ตั้งใจเรียนนะ

       กระต่างน้อยพยักหน้ากลับไปให้คนที่ยืนยิ้มอยู่ พอหันหลังรอยยิ้มเขินก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้าทันที

     

      แทฮยอง นายน่ารักขนาดนี้ใครจะห้ามใจไม่ให้รักนายได้ไง,

     

     

     

    -  TBC  VGA 3/4  -

     

     จบลงอีกหนึ่งวัน *เต้น*
    คิมแทฮยองนี่เสน่ห์แรงใช้ได้ กระต่ายน้อยมาหาพี่มาม้ะ
    เมื่อตัวละครถูกเพิ่ม ความว้าวุ่นก็ตามมา (กุมขมับ)
    เอาหน่า ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป เจอกันตอนหน้าโนะ #BANGTANWHOLE
    ส่วน #ฟิคฟูล นี่ไม่ลื๊มไม่ลืม5555555555 หลังสอบได้ไหมอ่ะT.T
    รู้สึกว่าอะไรกันเหมือนพึ่งสอบไป นี่จะสอบอีกล้ะ ฮรือออออออออออ
    คอมเม้นติชมฟิคได้นะ อยากอ่านคู่ไหนลองบอกได้ พอสอบเสร็จก็ปิดเทอมชีวิตเลยว่างฮิ

    * คอนเซปคัมแบคของบังทันนี่..)#%*3050()+@$- เนอะ ปังมากใจจะวาย ชมพูเชียวฟรุ้งฟริ้ง

     

     

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×