[BTS] BANGTAN WHOLE∞

ลำดับตอนที่ #3 : os - {MONV♡} JUSTONEDAY.

monv แค่หนึ่งวัน

JUST ONE DAY.
 

 

note : โรคที่ปรากฏในเรื่องเป็นโรคที่มีอยู่จริงนะคะ ซึ่งเกิดกับผู้หญิงคนนึงชื่อ มิเชล ฟิลพอต มันคือโรคความจำเสื่อมชนิดที่ว่าตื่นเช้ามาก็จำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ได้เลย ความทรงจำมีอายุเพียงหนึ่งวันเท่านั้นค่ะ. 

-มันสั้นมากกกก-

   "คุณเป็นใคร" คำพูดเดิมเดิมที่ต้องได้ยินทุกเช้าหลังจากคนตัวบางตื่นขึ้นมาแล้วพบเขาที่นอนอยู่ข้างข้าง การกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่หลังจากพูดจบก็ถอยหลังหนีทำให้เขาต้องยกมือคว้าไว้ไม่งั้นคนตรงหน้านี่ได้ตกเตียงแน่แน่

  "สวัสดีครับ ผมคิมนัมจุน แฟนคิมแทฮยองไง"  ผู้ชายที่มีดีกรีความเก่งถึงขั้นผลการสอบเป็น1%ของประเทศเกาหลี สอบข้อสอบอังกฤษอย่างโทอิคมหาโหดได้ถึง800กว่าคะแนน สามารถโปรดิวซ์เพลงและแต่งท่อนแรปได้ในระยะเวลาสั้นๆ แถมยังจบวิศวกรรมอีกด้วย มีไอคิวถึง148 บวกกับใบหน้าที่มีเสน่ห์ ดวงตาที่ไม่ว่าใครมองก็หลงใหล ผมสีเทาควันบุหรี่ที่ตัดกับสีผิวเข้มหน่อยๆของเจ้าของ ลักยิ้มข้างแก้มนี่อีก หุ่นที่สามารถเป็นนายแบบได้ง่ายง่าย เสียงก็ยังมีสเน่ห์มากอีกด้วย

   "บ้า แฟนผมเนี้ยะนะ" คิมแทฮยองทำสีหน้าตกใจใหญ่ ก็ใครจะไปเชื่อหล่ะ "ทำไมผมถึงมีแฟนเป็นผู้ชายได้ ไม่มีทางอ่ะ"

   "พูดแบบนี้ทุกเช้านั่นแหละ" แทฮยองขมวดคิ้วละสายตาออกจากใบหน้าหล่อที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่นนั่น เขาก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาเป็นแฟนคนตรงหน้านี่จริงไหม แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงจริงว่าอยู่ใกล้ใกล้แล้วรู้สึกไม่อบอุ่น 

    ดวงตาสวยกวาดมองรอบห้องนอนสีฟ้าอ่อน ก่อนจะลุกขึ้นนั่งมองผนังห้องที่มีโพสอิทและรูปถ่ายที่ถูกแปะเต็มไปหมด "ใครเป็นคนทำนี่?"

"แทฮยองไง"

"ผมหรอ?" แทฮยองถามออกมาพลางลุกขึ้นไปอ่านโพสอิทพวกนั้น

"อื้อออ" นัมจุนลุกขึ้นเดินตามแทฮยอง ที่ตั้งใจอ่านโพสอิทลายมือตัวเองอยู่ 

   เป็นคนเขียนเองแท้แท้ แต่จำไม่ได้ตลกดี

  ก็ได้แต่ทำเป็นขำไปอย่างนั้น ทั้งที่ในใจไม่ตลกเลยสักนิด ใครใครก็บอกว่าเขาน่ะเก่งจะตาย ความสามารถรอบด้าน เก่งไปสะทุกอย่าง แต่ถ้าเขารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้นะ 

  ไม่เรียนหรอกวิศวะ เขาคงจะเรียนหมอแทน

เพื่อมารักษาคิมแทฮยองยังไงหล่ะ

  ความฉลาดของเขามันไม่สามารถช่วยคนที่เขารักได้เลยสักนิด ไม่ใช่แค่แทฮยองที่ทรมานในการที่จำอะไรไม่ได้เลยสักนิด เขาก็ทรมานแทบตายที่เห็นแทฮยองต้องร้องไห้เสียใจทุกครั้งที่รู้ว่าตัวเองมีความทรงจำได้แค่หนึ่งวันเท่านั้น 

"นัมจุนน"

"หื้มมม ว่าไงแทฮยอง" 

"เหนื่อยไหม เบื่อไหม ที่แทฮยองเป็นแบบนี้"

"ไม่เอาหน่า อย่าคิดแบบนี้สิ" นัมจุนยิ้มร่าก่อนยกมือขึ้นลูบหัวคนรักอย่างอ่อนโยน

"ไม่เหนื่อยหรอ ที่ผมเป็นแบบนี้"

"ไม่เหนื่อยหรอก ตอนแรกก็กลัวมากกว่า"

"แล้วอะไรทำให้นัมจุนยังอยู่กับแทฮยอง ยังคอยมานั่งทบทวนความจำให้แทฮยองทุกวัน" แทฮยองทำหน้าจริงจังส่งไปยังนัมจุน เขาเพียงแค่อยากหาเหตุผลดีดีสักข้อ อย่างน้อยก็ข้อดีของเขาที่สร้างประโยชน์ให้กับนัมจุน บางทีน่ะนะ ถ้าไม่มีเขานัมจุนอาจมีความสุขมากกว่านี้ "ว่าไง นัมจุน" 

"อืมม.. ถึงแม้ว่าความจำนายจะรีเซ็ตใหม่ทุกวันแต่นายรู้มั้ย สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไปคืออะไร" นัมจุนส่งยิ้มบางบางไปให้แทฮยอง ก่อนดึงแทฮยองลงมานั่งที่โซฟาสีขาวสะอาดตาแล้วนั่งยองๆตรงหน้า "เสียงหัวใจนาย มันยังคงเต้นจังหวะเดียวกับฉัน เวลาที่เราอยู่ใกล้กันยังไงหล่ะ ถึงความทรงจำนายจะหาย แต่หัวใจนายยังอยู่และฉันยังคงอยู่ในนั้นไงหล่ะ"

 แทฮยองยกมือขึ้นจับสิ่งที่เต้นอยู่ในอกข้างซ้ายของตัวเอง มันก็เต้นแรงอย่างที่นัมจุนบอกจริงจริง 

"ไม่ว่าอะไรในตัวนายจะหายไป แต่ฉันขอเพียงแค่นายอย่าหายไปก็พอ แค่มีนายคิมแทฮยอง" น้ำอุ่นไหลลงจากดวงตาคู่สวยของแทฮยองอย่างห้ามไม่อยู่ นิ้วสวยของนัมจุนเกลี่ยน้ำนั่นออกจากใบหน้าที่ไม่ว่ามองกี่ทีก็ไม่เคยเบื่อ "อย่าร้องไห้สิครับ"

"ขะ.. ขอโทษนะนัมจุน"

  คนตัวโตกว่าดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบ เสียงสะอื้นดังไปทั่วห้อง คนในอ้อมกอดเขาร้องไห้อีกแล้วสินะ น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาจากใบหน้าคม ความเจ็บปวดแทรกซึมเข้าไปในหัวใจ รู้สึกว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมเท่าไหร่ที่สร้างโรคนี้ขึ้นมาแล้วยังไปเกิดกับคนที่เขารักอีก แต่ความเจ็บปวดนี้ก็ยังมีความอบอุ่นจากร่างบางตรงหน้าอยู่ เขายังมีกันและกันอยู่ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วจริงจริง

 แทฮยองผละออกจากอ้อมกอดอบอุ่นนั่น ตาสวยจ้องมองไปยังใบหน้าคม ทั้งที่จำอะไรไม่ได้ แต่น้ำตามันก็ดันไหลเองซะงั้น อยากจะพร่ำบอกขอโทษเป็นล้านล้านครั้ง ที่ตัวเองเป็นตัวปัญหา แม้นัมจุนจะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ ความจริงแล้วเขาไม่จำเป็นต้องเชื่อเรื่องที่นัมจุนเล่าทั้งหมด แต่ก็กลับดันเชื่อทุกอย่าง เชื่อเรื่องราวที่ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือคำโกหกจากปากผู้ชายตรงหน้า

"หิวรึยัง"

    เสียงที่น่าหลงใหลหลุดออกจากนัมจุน แทฮยองพยักหน้าลงแทนคำตอบ มือใหญ่ลูบผมนุ่มสีชมพูม่วงเหมือนสายไหมนั่นอีกครั้งก่อนลุกไปยังครัว

   เปิดตู้เย็นเพื่อหาของกินมาทำให้คนตัวเล็ก มือค้นหาของที่สามารถมาทำอาหารได้แค่สักมื้อ แต่กลับไม่มีอะไรสักอย่างที่สามารถทำอาหารได้ ขายาวเดินออกมาเปิดตามตู้ตอนนี้ขอแค่รามยอนสักห่อก็ยังดี แต่ก็ไม่พบสักอย่าง

  คิมนัมจุนผู้อารมณ์ร้อนก้าวเท้าออกจากครัวไปคว้าโทรศัพท์ที่หัวเตียง กดโทรออกหาเพื่อนเพื่อให้ซื้อของเข้ามาให้หน่อย แต่ไม่ว่าจะคนไหนก็ไม่มีใครรับสักคน คนอารมณ์ร้อนยกมือขยุ้มผมสีควันบุหรี่ของตนก่อนวางโทรศัพท์ลงที่โซฟาตามเดิม

  "เป็นไรรึป่าว" เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นอีกคนทำหน้าเครียด ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ 

 "แทฮยอง เดี๋ยวนัมจุนไปซื้อของกินมาให้ก่อนนะ แล้วจะรีบกลับมา นั่งเล่นอยู่ที่นี่นะอย่าไปไหน โอเคมั้ย"

  ตาสวยช้อนมองชายตรงหน้า ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา ยิ้มที่นัมจุนคิดถึง ยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานาน มือบางเอื้อมไปจับมือของนัมจุนไว้ "ขอบคุณนะ" 

 "ครับผม" นัมจุนยิ้มตอบแล้วหันหลังเดินออกไป

    เสียงปิดประตูเรียกสติกลับคืนมาอีกครั้ง ริมฝีปากล่างถูกกัดเม้มจนห้อเลือด ดวงตาสวยสั่นไหวอย่างรุนแรงก่อนที่น้ำตาจะหยดลงอีกครั้ง 

  เพราะเขาเป็นแบบนี้ นัมจุนเลยลำบากจังนะ

 ร่างบางเดินวนรอบห้องไล่อ่านโพสอิทที่ติดอยู่เต็มไปหมด พยายามใช้สมองคิดนึกเรื่องราวของตัวเอง มือบางทุบหัวตัวเองเมื่อความปวดแล่นขึ้นมาเนื่องจากใช้ความคิดอย่างหนัก จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้นึกอะไรออกเพิ่มเติมเลยแม้แต่น้อย 

    แทฮยองเดินเข้าห้องน้ำเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำไว้ ก่อนเดินกลับมายังหน้ากระจก มือบางคว้าของบางอย่างที่วางไว้ตรงนั้น ก้าวเข้ามานั่งในอ่างอาบน้ำ หลับตาลงเพื่อเตรียมตัวรับมือกับสิ่งที่ตนเองกำลังจะทำ

  แขนบางถูกยกขึ้นเหนือน้ำ ตาสวยมองผิวสีน้ำผึ้งของตนเอง มืออีกข้างก็หยิบใบมีดโกนขึ้นมา ริมฝีปากล่างถูกกัดแน่นเพื่อช่วยเบี่ยงเบนความเจ็บปวด เมื่อปลายใบมีดถูกกดเข้าไปในผิวสวย เลือดสีแดงสดไหลจากข้อมือลงสู่น้ำใสที่ตอนนี้กลายเป็นสีชมพูอ่อนแล้ว

  แทฮยองจรดใบมีดซ้ำซ้ำลงบนข้อมือตนเองเพื่อให้รู้ว่ามันลึกพอ ก่อนจะปล่อยให้มือร่วงลงสู่น้ำตามแรงโน้มถ่วง ทั้งรู้สึกกลัวและแสบ

  น้ำในอ่างเริ่มเป็นสีแดงขึ้นเรื่อยๆ รสชาติคงแปลกน่าดู กลิ่นคาวคลุ้งเต็มไปหมด นี่เขากำลังแช่น้ำปะปาผสมกับเลือดตัวเอง บวกกับน้ำตาของเขาอีก 

  หลับตาลงอีกครั้งเมื่อรู้สึกไม่มีแรงเหลือ คิดนู่นนี่เรื่อยเปื่อย จนใบหน้าคมของใคนบางคนลอยเข้ามาในความคิด

    คิมนัมจุน

 น้ำตาไหลที่เหมือนจะแห้งแล้วไหลลงมาอีกครั้ง ใช้เรี่ยวแรงที่แทบไม่เหลือเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น

  นัมจุนอา

 ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่แทฮยองเป็นแบบนี้ ต้องคอยเป็นภาระให้ ทั้งที่ไม่จำเป็น ทำให้อีกคนต้องลำบากขนาดนี้มานานแค่ไหน ขอโทษนะ

   แต่แล้วสิ่งที่พยายามแทบตายก็เป็นจริง

ภาพแทฮยองกับนัมจุนฉายเข้ามาในหัว ภาพคนสองคนที่เพิ่งเริ่มคุยกัน ภาพที่เดินด้วยกัน ภาพที่จับมือกัน ความทรงจำทั้งหลายไหลคืนกลับมาหาแทฮยอง รู้สึกได้ว่ารักอีกคนแค่ไหน รู้สึกโง่ที่ที่ผ่านมาทำไมถึงจำอะไรไม่ได้ เกลียดตัวเองที่จำคนที่เขารักที่สุดและรักเขาที่สุดไม่ได้ แทฮยองสะดุ้งลืมตาขึ้นมาน้ำใสยังคงไหลออกจากตาสวยไม่หยุด พยายามยกแขนให้พ้นออกจากน้ำ แต่แรงกลับไม่เหลือ นึกขำตัวเองแต่ก็หมดแรงความเจ็บปวดของแผลไม่ได้ครึ่งของหัวใจตอนนี้เลย

  ริมฝีปากบางที่ตอนนี้แห้ง ใบหน้าสวยที่เริ่มซีดเพราะเสียเลือดไปมาก อยากจะตะโกนเรียกคนที่ออกไปซื้อของ อยากบอกว่าแทฮยองจำเรื่องทั้งหมดได้เลย อยากจะบอกรักคิมนัมจุนสักวันละสิบครั้ง อยากดูแลในช่วงที่ไม่ได้ทำมัน แต่ขนาดตาตอนนี้ก็ยังลืมแทบไม่ขึ้น

  ขอโทษนะ คิมนัมจุนที่แทฮยองรักสุดหัวใจ

รู้แล้ว แทฮยองรู้แล้วว่ารักนัมจุนมากแค่ไหน

ขอโทษที่ทำเรื่องบ้าบ้านี่ แต่แทฮยองรักนัมจุนมากจริงจริงนะ ขอโทษนะ แทฮยองขอโทษ

พรวดดดดดดด!


"คิม-แท-ฮยอง !!"

หากเธอไม่มีฉัน

ชีวิตและการใช้ชีวิตของเธอคงราบรื่น

อะไรหลายอย่างคงดีขึ้นหากจากกันไป

พระอาทิตย์ในยามเช้าคงส่องสว่างไปถึงใจของเธอ

สายลมคงเย็นสบายกว่านี้หากไร้ฉันคอยเคียงข้าง 

ขอให้เธอมีความสุขและรอยยิ้มที่เบิกกว้าง 

นัยตาจงส่องสว่างแม้ในความรู้สึกที่มืดมัว 

ลาก่อนสำหรับการเคยเคียงคู่ชิดใกล้

ต่อจากนี้ฉันคงเป็นแค่เพียงเศษเสี้ยวความทรงจำของเธอ 

ก็คงไม่เป็นไรแค่เพียงนิดเดียว

ที่ระลึกได้หรือลืมฉันไป

เจ็บจนชาไปถึงปลายนิ้ว

ความรู้สึกสุดท้ายก่อนหลับตา.

----------------- THE  END -------------------

*วิ่งหนีออกจากเด็กดี*

#BANGTANWHOLE

- ขอเฮชบีดีพี่ยุนกิคนแมนแฮนซั่มล่วงหน้าด้วยนะคะ ช่วงนี้เราใกล้สอบแล้วขอหายไปอ่านหนังสืออย่างหนัก อาจจะมาอัพทั้งสงเรื่องหลังสอบเลยค่ะ หรืออาจจะมาลงชอตฟิคอีกสักตอนต้องรอดูว่ามีคอมให้ลงป่าว คู่ต่อไปในชอตฟิคใบ้ให้ว่าเป็นวีก้า (นี่ใบ้เร้อะ) ถ้าไม่ได้ลงก็เจอกันหลังสอบเสร็จนะคะฮรืออออออออㅠ.ㅠ