ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : {FOOL1❥} beginning
{FOOL❥} no1 - beginning
"ไอ่หมู"
อะไรใครเรียกผมวะ
"ปาร์คจีมินนน!"
"จีมินเพื่อนเรียกอ่ะ"
ผมหันหน้าไปมองหน้าจองกุกที่ยืนอยู่ข้างผม ไอ่เด็กนี่เอาอีกแล้วนะ ไม่เรียกผมว่าพี่อีกละ ได้ยินแล้วน่ะไอ่เสียงเพื่อนน่ะ แต่คนมัน..
"ไง้งินแง้ว งั่มม"
"อ่ะฮ่าฮ่า ทำไมต้องยัดเข้าไปเต็มปากขนาดนั้นด้วยล่ะนั่น5555555"
ผมรีบกลืนขนมปังไส้ช็อกโกแลตของโปรดเข้าไปทันที เพื่อตอบตนตรงหน้าชัดชัด
"ก็เดี๋ยวเข้าเรียนสายไงอ่ะอร่อยนะ จองกุกกินดิ"
ผมงับขนมปังเข้าปากอีกคำ แล้วยื่นขนมปังไปจ่อที่ปากของจองกุก แต่ก็รู้สึกถึงแรงกดที่ไหล่ของคนมาใหม่แทน
"ไอ่หมู แฮ่กแฮ่กกก ทำไมเรียกแล้วไม่ตอบวะ กูเหนื่อยนะเว้ยตะโกนเรียกมึงเนี้ยะ อายก็อาย หูตึงหรือไงวะ"
"ก็กูกินอยู่อ่ะ"
ปั๊กกกกกกกก!
"ไอ่เชี่ยแทตบหัวกูทำไมเนี้ยะ" ผมยกมือลูบหัวตัวเองป้อยป้อย ก่อนจะเขย่งตัวเองเพื่อเออามือไปละเลงหัวมัน เอาให้ยุ่งให้หมดหล่อไปเลยหึ้ยยยยยยยยย
"ไอ่หมูเตี้ย เห็นของกินดีกว่ากู"
"เดี๋ยวววว ไอ่แทหยุดก่อน" ผมรีบห้ามก่อนที่มือมันจะถึงหัวผมอีกครั้ง
"อะไรวะ?" แทฮยองหยุดการกระทำก่อนจะหันมามองหน้าผมแล้วมองไปยังสิ่งมีชีวิตอีกคนที่อยู่ด้วยตั้งแต่แรก เพียงแต่เขาไม่ได้หันไปมองหรือสนใจเลย
"นี่คือ.. จอง.."
"เอ่อจีมิน ผมไปก่อนนะ บายยยยย"
จองกุกพูดขัดผม แล้วเดินเข้าโรงเรียนไป ผมก็เป็นเอ๋อรับประทานสิครับ พอหันกลับมามองหน้าเพื่อนตัวเอง ไอ่แทก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอีก อะไรกันเนี้ยะ ทำให้ผมรู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆที่บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไรพุ่งตรงมาจากไอ่แท
"ไอ่แทๆ เห้ย ไอ่วี" ผมสะกิดเพื่อนตัวเองหลังจากที่มันเงียบไปสักพัก
"อ้ะเอ่อ ว่าไงมีอะไรวะไอ่หมู" แทฮยองหันหน้ามามองผมแล้วปรับสีหน้ากลับมายิ้มสดใสแบบเดิมเหมือนที่ทำอยู่บ่อยๆ
"มึง ทำไมน้องเขาต้องรีบไปด้วยวะ ยังไม่ทันแนะนำให้รู้จักเลย หรือว่าพวกมึงรู้จักกันอยู่แล้ว ?"
"รู้จัก.. บ้านมึงดิไอ่หมู สงสัยน้องเขาตะลึงในความหล่อกูล่ะมั้ง รีบๆไปเหอะเลิกพูดถึงคนอื่นได้ละ"
ผมขมวดคิ้วให้คนตรงหน้าก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักเออออไป ความหลงตัวเองเป็นเลิศเสมอจนผมไม่อยากจะเถียง ยิ่งพูดหรือยิ่งเถียงเพื่อนคนนี้ก็ยิ่งหลงตัวเอง
"ไอ่วี มึงยังมีกูนะเว้ย" ไม่รู้อะไรทำให้ผมพูดออกไปแบบนี้ ผมก็แค่รู้สึกอ่ะนะ
"กูไม่ได้เป้นอะไรสะหน่อย ไอ่บ้า" แทฮยงพูดจบก็ผลักหัวผม ถึงจะไม่แรงมากก็เหอะแต่แม่งเสียเซลฟ์
"ไอ่แท คนเขาอุตส่าห์หวังดีและเป็นห่วง มึงนี่ก็ยังจะแกล้งกู แกล้งกูจังเลยนะ โว้ะ"
ผมพูดงอนๆก่อนจะยัดขนมปังที่เหลือเข้าปากให้หมด แล้วยื่นถุงที่เหลือเพียงแต่วิญญาณขนมปังแสนอร่อยให้กับเพื่อนตัวเอง และรีบวิ่งเข้าโรงเรียนไปทันที
"ไอ่หมู หลอกกูทิ้งขยะให้หรอมึงงงงง!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เอ่อ ไอ่หมู มึงรู้จักน้องคนเมื่อเช้าได้ไงวะ"
"ไหนมึงบอกว่าไม่ให้พูดถึงคนอื่นไง"
"กูถามมึงก่อนป่ะไอ่หมู"
"ไอ่เฬวคิมแทฮยอง!"
ตอนนี้ผมกับจีมินอยู่ที่หน้าโรงเรียน กำลังยืนรอของกินกันอยู่ เป็นอย่างนี้ทุกวันมาตั้งแต่เราสองคนมาเป็นเพื่อนสนิทกันเมื่อปีที่แล้ว ถึงระยะเวลาจะสั้น แต่พวกผมก็เหมือนสนิทกันมาเป้นสิบปี เราสองคนมาซื้อของกินด้วยกันแทบทุกวันก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน จนคนข้างๆผมตัวบวมขึ้นทุกวันๆ
"หนู ระวังรถ"
"เห้ย ไอ่แทระวัง" แขนของจีมินเอื้อมมากันตัวผมไว้กับรถเข็นคันใหญ่นั่น ที่ยังคงดันทุรังเข็นมาทางนี้ทั้งๆที่ทางมันก็ไม่ได้มีมากเท่าไหร่
ฉึกกกกกกกก (?)
"ไอ่หมู เลือดมึงไหลอ่ะเห้ยยยย" ใจผมกระตุกวูบเมื่อเห็นของเหลวสีแดงของเพื่อนตัวเองไหลออกมา ไอ่รถเข็นนั้นมันเหน็บมีดไว้ป่ะวะเนี้ยะ ทำไมเลือดมันเยอะขนาดนี้
"เอ่อว่ะ แสบชิบหายยยยเลย"
"ไอ่หมูจี มึงจะมากันกูทำไมเนี้ยะ เห็นมั้ยเลือดมึงไหลเลย ไหลขนาดนี้ รถนั้นมีสนิมป่ะวะ มึงจะเป็นบาดทะยักตายป่ะวะเนี่ย ตัวก็อ้วนแทนที่จะกันตัวเอง เอามือมากันกูทำไม ไม่งั้นมึงก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ละ" ผมรัวคำไปหาจีมินไม่หยุด
"ไอ่วี ใจเย็นแค่นี้เอง กูยังไม่ตาย เดี๋ยวกูไปล้างแผลก่อน มึงรอขนมไปละกันนะ"
จีมินพูดจบก้เดินกลับเข้าไปในโรงเรียนอีกครั้ง นั่นทำให้ผมรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอีกครั้ง
ปาร์คจีมิน ทำไมนายถึงได้ดีขนาดนี้นะ..
แม้จะรู้สึกเป็นห่วงคนที่ไปล้างแผล แต่พอนึกถึงภาพที่ไอ่หมูเอาแขนอวบๆนั้นมากันผมจากรถนั่น ผมก็ยิ้มออกมาซะงั้น ปาร์คจีมิน ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้นะ ก่อนที่ความรู้สึกดีและรอยยิ้มจะหมดไปเมื่อเห็นคนอีกฟากของถนนนั่นที่ยืนมองมายังตัวเอง .. จอนจองกุก
ผมเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับเลือดที่อาบเต็มแขน (เว่อร์โคตร) แล้วเดินตรงไปบังอ่างล้างหน้าที่เรียงรายกันอยู่นั่น ตอนนี้เป็นช่วงเย็นมากแล้ว นักเรียนส่วนใหญ่ก็คัมแบคโฮมกันหมด บรรยากาศมันเลยเงียบเหงาแปลกแปลก
"แสบแน่แน่" ผมพูดกับตัวเอง ก่อนจะเปิดก็อกน้ำแล้วขยับแขนตัวเองไปใกล้ๆน้ำทีละนิด ว้าาจะโดนแล้ววว
แต่อยู่ๆผมก็โดนล็อกคอซะก่อน เห้ยเห้ยยยอะไรกันวะเนี้ยะ-0-
"แค่กแค่กก" ผมยกมือขึ้นพยายามดึงแขนของคนที่รัดคอผมออก พอยิ่งออกแรงก้ยิ่งแสบแผลนะโว้รยยย
"อ่ะอ้าววว ไม่ใช่ไอจินหรอกหรอ"
"จินไรไม่มี มีแต่จีมิน"
หลังจากหลุดจากแขนขาวโอโม่นั่น ผมก็รีบก้มดุแผลที่แขนตัวเองทันที ก่อนจะตอบคนตรงหน้าไปให้รู้ว่า ผิดคนแล้วแถมยังทำผมเจ็บอีกกกก ฮรึกกกTT
"นายไปโดนไรมาทำไมเลือดไหลขนาดนั้น"
ผมเงยหน้าขึ้นมาหมายจะโวยวายคนตรงหน้าซะหน่อย แต่ก็ต้องรีบกลืนน้ำลายตัวเองทันที
"พะพะ พี่ยุนกิ" *0*
"อ่าวรู้จักพี่ด้วยแฮะ ว่าไงแขนเราไปโดนไรมาหื้มม. พี่ยุนกิจับแขนผมไปเพ่งพิจารณาใหญ่ราวกับตัวเองเป็นหมอ ทำไมรู้สึกหน้าร้อนๆเนี้ยะ แดดร้อนหรอออ ฟฟฟฟฟฟ
"อ่อ รถเข็นมันข่วนอ่ะครับพี่"
"มามา พี่ช่วย"
แผลที่ควรจะรู้สึกเจ็บเมื่อโดนน้ำตอนนี้กลับไม่รู้สึกอะไรสักกะนิด ที่รู้สึกมันในหัวใจตะหากล่ะ สายตาของคนอายุน้อยกว่ามองไปยังรุ่นพี่ตัวขาวที่ตั้งอกตั้งใจล้างแผลของตนอย่างเบามือ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมันเต้นเร็วมากอย่างกะอยากจะออกมาข้างนอกงั้นแหล่ะ นี่มันอะไรกัน.. พี่มินยุนกิ หรือพี่ชูก้าที่ปาร์คจีมินคนนี้แอบปลื้มอยู่เงียบๆไม่เคยบอกใครแม้แต่คิมแทฮยอง ถึงมาปรากฎตัวตรงหน้า เป็นไปได้ยังไง !?
"พี่ขอโทษเราอีกทีละกัน พอดีคิดว่าเป็นเพื่อนพี่อ่ะดิ ฮ่าฮ่าฮ่า" พี่ยุนกิยกมือเกาคอแก้เขิน ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของพี่เขามาวางไว้ที่แผลผมเบาเบา
"เอ่อ ขะขอ..."
เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งเสียงโทรศัพท์ของพี่ยุนกิดังขึ้นมาพอดี พี่ยุนกิยกมือเป็นเชิงว่าให้หยุดพูดก่อน ผมจึงได้แต่เงียบแล้วแอบฟังพี่เขาคุยโทรศัพท์
'ไหนมึงบอกว่าไอ่จินอยู่ตรงอ่างล้างหน้าไง'
'หลอกกูแล้วหนีกูกลับบ้านกันคืออะไรวะเชี่ยโฮปป'
'ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะไอ่เงิงงง'
'ไอ่เฬว พรุ่งนี้มึงเจอกูแน่ กลับดีดีล่ะระวังโดนตีนน'
"ว่าไงตัวเล็ก ตะกี้จะพูดไรกับพี่ล่ะ" หลังจากพี่ยุนกิวางโทรศัพท์ ก็หันหน้ามาพูดกับผมต่อ
"อ่าา.. ขอบคุณมากนะครับพี่กิ สำหรับนี่" ผมยกแขนที่แปะด้วยผ้าเช็ดหน้าของพี่กิขึ้น แล้วยิ้มแบบที่คิดว่ามันต้องน่ารักที่สุดในโลกไปให้คนตรงหน้า
"5555555555555555555 ป่ะออกจากโรงเรียนพร้อมกันมั้ยจีมิน ?" พี่ยุนกิพูดพร้อมยกมือขึ้นมาวางไว้บนหัวผม
"เอ่อ.. อ่า.. ครับครับออกพร้อมพี่กิครับ" ผมก้มหน้ารู้สึกใจเต้นราวกับคนบ้าแล้วเดินข้างๆพี่ยุนกิออกนอกโรงเรียน
*ตือดึ้ง*
TAETAE : ไอ่หมู แยกกันกลับเลยนะ กูกลับละ กลับดีดี ถึงบ้านแล้วโทรมาด้วย
JIMINYANG : เอ่อเค ออกจากโรงเรียนละ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบไลน์แทฮยอง ก่อนจะเก็บมันเข้าไปในกระเป๋า
"จีมิน กลับบ้านกับพี่ม้ะ ?"
ขอบคุณพรหมลิขิต ขอบคุณความรัก บลาบลาบลา ที่ทำให้วันนี้ผมได้กลับบ้านกับพี่ยุนกิที่ผมแอบปลื่มขนาดนี้
"จะกลับด้วยกันมั้ยเนี้ยะจีมิน"
"กลับครับ กลับกับพี่กิครับ"
TO BE CONTINUE♥
ทอร์คทามมมม ฮริ้งงง♥
สวัสดีนะทุกคน ในที่สุดตอนแรกก็สมบูรณ์แบบสั้นๆ
คือตอนต่อไปยาวแน่นอนน เรื่องราวมันซับซ้อนน
สกรีมกันได้ #ฟิคฟูล นะทุกคนนนน เราจะไปรอทุกเวลาา
แล้วเจอกันตอนหน้าาาา เจอคำผิดที่ไหนบอกด้วยนะ คือพิมพ์ใหม่แล้งลงเลยมันรัวมาก
เลิ้บบบนะทุกคนนน ฝากฝาก #ฟิคฟูลล
"ไอ่หมู"
อะไรใครเรียกผมวะ
"ปาร์คจีมินนน!"
"จีมินเพื่อนเรียกอ่ะ"
ผมหันหน้าไปมองหน้าจองกุกที่ยืนอยู่ข้างผม ไอ่เด็กนี่เอาอีกแล้วนะ ไม่เรียกผมว่าพี่อีกละ ได้ยินแล้วน่ะไอ่เสียงเพื่อนน่ะ แต่คนมัน..
"ไง้งินแง้ว งั่มม"
"อ่ะฮ่าฮ่า ทำไมต้องยัดเข้าไปเต็มปากขนาดนั้นด้วยล่ะนั่น5555555"
ผมรีบกลืนขนมปังไส้ช็อกโกแลตของโปรดเข้าไปทันที เพื่อตอบตนตรงหน้าชัดชัด
"ก็เดี๋ยวเข้าเรียนสายไงอ่ะอร่อยนะ จองกุกกินดิ"
ผมงับขนมปังเข้าปากอีกคำ แล้วยื่นขนมปังไปจ่อที่ปากของจองกุก แต่ก็รู้สึกถึงแรงกดที่ไหล่ของคนมาใหม่แทน
"ไอ่หมู แฮ่กแฮ่กกก ทำไมเรียกแล้วไม่ตอบวะ กูเหนื่อยนะเว้ยตะโกนเรียกมึงเนี้ยะ อายก็อาย หูตึงหรือไงวะ"
"ก็กูกินอยู่อ่ะ"
ปั๊กกกกกกกก!
"ไอ่เชี่ยแทตบหัวกูทำไมเนี้ยะ" ผมยกมือลูบหัวตัวเองป้อยป้อย ก่อนจะเขย่งตัวเองเพื่อเออามือไปละเลงหัวมัน เอาให้ยุ่งให้หมดหล่อไปเลยหึ้ยยยยยยยยย
"ไอ่หมูเตี้ย เห็นของกินดีกว่ากู"
"เดี๋ยวววว ไอ่แทหยุดก่อน" ผมรีบห้ามก่อนที่มือมันจะถึงหัวผมอีกครั้ง
"อะไรวะ?" แทฮยองหยุดการกระทำก่อนจะหันมามองหน้าผมแล้วมองไปยังสิ่งมีชีวิตอีกคนที่อยู่ด้วยตั้งแต่แรก เพียงแต่เขาไม่ได้หันไปมองหรือสนใจเลย
"นี่คือ.. จอง.."
"เอ่อจีมิน ผมไปก่อนนะ บายยยยย"
จองกุกพูดขัดผม แล้วเดินเข้าโรงเรียนไป ผมก็เป็นเอ๋อรับประทานสิครับ พอหันกลับมามองหน้าเพื่อนตัวเอง ไอ่แทก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอีก อะไรกันเนี้ยะ ทำให้ผมรู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆที่บอกไม่ถูกว่ามันคืออะไรพุ่งตรงมาจากไอ่แท
"ไอ่แทๆ เห้ย ไอ่วี" ผมสะกิดเพื่อนตัวเองหลังจากที่มันเงียบไปสักพัก
"อ้ะเอ่อ ว่าไงมีอะไรวะไอ่หมู" แทฮยองหันหน้ามามองผมแล้วปรับสีหน้ากลับมายิ้มสดใสแบบเดิมเหมือนที่ทำอยู่บ่อยๆ
"มึง ทำไมน้องเขาต้องรีบไปด้วยวะ ยังไม่ทันแนะนำให้รู้จักเลย หรือว่าพวกมึงรู้จักกันอยู่แล้ว ?"
"รู้จัก.. บ้านมึงดิไอ่หมู สงสัยน้องเขาตะลึงในความหล่อกูล่ะมั้ง รีบๆไปเหอะเลิกพูดถึงคนอื่นได้ละ"
ผมขมวดคิ้วให้คนตรงหน้าก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักเออออไป ความหลงตัวเองเป็นเลิศเสมอจนผมไม่อยากจะเถียง ยิ่งพูดหรือยิ่งเถียงเพื่อนคนนี้ก็ยิ่งหลงตัวเอง
"ไอ่วี มึงยังมีกูนะเว้ย" ไม่รู้อะไรทำให้ผมพูดออกไปแบบนี้ ผมก็แค่รู้สึกอ่ะนะ
"กูไม่ได้เป้นอะไรสะหน่อย ไอ่บ้า" แทฮยงพูดจบก็ผลักหัวผม ถึงจะไม่แรงมากก็เหอะแต่แม่งเสียเซลฟ์
"ไอ่แท คนเขาอุตส่าห์หวังดีและเป็นห่วง มึงนี่ก็ยังจะแกล้งกู แกล้งกูจังเลยนะ โว้ะ"
ผมพูดงอนๆก่อนจะยัดขนมปังที่เหลือเข้าปากให้หมด แล้วยื่นถุงที่เหลือเพียงแต่วิญญาณขนมปังแสนอร่อยให้กับเพื่อนตัวเอง และรีบวิ่งเข้าโรงเรียนไปทันที
"ไอ่หมู หลอกกูทิ้งขยะให้หรอมึงงงงง!"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เอ่อ ไอ่หมู มึงรู้จักน้องคนเมื่อเช้าได้ไงวะ"
"ไหนมึงบอกว่าไม่ให้พูดถึงคนอื่นไง"
"กูถามมึงก่อนป่ะไอ่หมู"
"ไอ่เฬวคิมแทฮยอง!"
ตอนนี้ผมกับจีมินอยู่ที่หน้าโรงเรียน กำลังยืนรอของกินกันอยู่ เป็นอย่างนี้ทุกวันมาตั้งแต่เราสองคนมาเป็นเพื่อนสนิทกันเมื่อปีที่แล้ว ถึงระยะเวลาจะสั้น แต่พวกผมก็เหมือนสนิทกันมาเป้นสิบปี เราสองคนมาซื้อของกินด้วยกันแทบทุกวันก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน จนคนข้างๆผมตัวบวมขึ้นทุกวันๆ
"หนู ระวังรถ"
"เห้ย ไอ่แทระวัง" แขนของจีมินเอื้อมมากันตัวผมไว้กับรถเข็นคันใหญ่นั่น ที่ยังคงดันทุรังเข็นมาทางนี้ทั้งๆที่ทางมันก็ไม่ได้มีมากเท่าไหร่
ฉึกกกกกกกก (?)
"ไอ่หมู เลือดมึงไหลอ่ะเห้ยยยย" ใจผมกระตุกวูบเมื่อเห็นของเหลวสีแดงของเพื่อนตัวเองไหลออกมา ไอ่รถเข็นนั้นมันเหน็บมีดไว้ป่ะวะเนี้ยะ ทำไมเลือดมันเยอะขนาดนี้
"เอ่อว่ะ แสบชิบหายยยยเลย"
"ไอ่หมูจี มึงจะมากันกูทำไมเนี้ยะ เห็นมั้ยเลือดมึงไหลเลย ไหลขนาดนี้ รถนั้นมีสนิมป่ะวะ มึงจะเป็นบาดทะยักตายป่ะวะเนี่ย ตัวก็อ้วนแทนที่จะกันตัวเอง เอามือมากันกูทำไม ไม่งั้นมึงก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ละ" ผมรัวคำไปหาจีมินไม่หยุด
"ไอ่วี ใจเย็นแค่นี้เอง กูยังไม่ตาย เดี๋ยวกูไปล้างแผลก่อน มึงรอขนมไปละกันนะ"
จีมินพูดจบก้เดินกลับเข้าไปในโรงเรียนอีกครั้ง นั่นทำให้ผมรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอีกครั้ง
ปาร์คจีมิน ทำไมนายถึงได้ดีขนาดนี้นะ..
แม้จะรู้สึกเป็นห่วงคนที่ไปล้างแผล แต่พอนึกถึงภาพที่ไอ่หมูเอาแขนอวบๆนั้นมากันผมจากรถนั่น ผมก็ยิ้มออกมาซะงั้น ปาร์คจีมิน ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้นะ ก่อนที่ความรู้สึกดีและรอยยิ้มจะหมดไปเมื่อเห็นคนอีกฟากของถนนนั่นที่ยืนมองมายังตัวเอง .. จอนจองกุก
ผมเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับเลือดที่อาบเต็มแขน (เว่อร์โคตร) แล้วเดินตรงไปบังอ่างล้างหน้าที่เรียงรายกันอยู่นั่น ตอนนี้เป็นช่วงเย็นมากแล้ว นักเรียนส่วนใหญ่ก็คัมแบคโฮมกันหมด บรรยากาศมันเลยเงียบเหงาแปลกแปลก
"แสบแน่แน่" ผมพูดกับตัวเอง ก่อนจะเปิดก็อกน้ำแล้วขยับแขนตัวเองไปใกล้ๆน้ำทีละนิด ว้าาจะโดนแล้ววว
แต่อยู่ๆผมก็โดนล็อกคอซะก่อน เห้ยเห้ยยยอะไรกันวะเนี้ยะ-0-
"แค่กแค่กก" ผมยกมือขึ้นพยายามดึงแขนของคนที่รัดคอผมออก พอยิ่งออกแรงก้ยิ่งแสบแผลนะโว้รยยย
"อ่ะอ้าววว ไม่ใช่ไอจินหรอกหรอ"
"จินไรไม่มี มีแต่จีมิน"
หลังจากหลุดจากแขนขาวโอโม่นั่น ผมก็รีบก้มดุแผลที่แขนตัวเองทันที ก่อนจะตอบคนตรงหน้าไปให้รู้ว่า ผิดคนแล้วแถมยังทำผมเจ็บอีกกกก ฮรึกกกTT
"นายไปโดนไรมาทำไมเลือดไหลขนาดนั้น"
ผมเงยหน้าขึ้นมาหมายจะโวยวายคนตรงหน้าซะหน่อย แต่ก็ต้องรีบกลืนน้ำลายตัวเองทันที
"พะพะ พี่ยุนกิ" *0*
"อ่าวรู้จักพี่ด้วยแฮะ ว่าไงแขนเราไปโดนไรมาหื้มม. พี่ยุนกิจับแขนผมไปเพ่งพิจารณาใหญ่ราวกับตัวเองเป็นหมอ ทำไมรู้สึกหน้าร้อนๆเนี้ยะ แดดร้อนหรอออ ฟฟฟฟฟฟ
"อ่อ รถเข็นมันข่วนอ่ะครับพี่"
"มามา พี่ช่วย"
แผลที่ควรจะรู้สึกเจ็บเมื่อโดนน้ำตอนนี้กลับไม่รู้สึกอะไรสักกะนิด ที่รู้สึกมันในหัวใจตะหากล่ะ สายตาของคนอายุน้อยกว่ามองไปยังรุ่นพี่ตัวขาวที่ตั้งอกตั้งใจล้างแผลของตนอย่างเบามือ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมันเต้นเร็วมากอย่างกะอยากจะออกมาข้างนอกงั้นแหล่ะ นี่มันอะไรกัน.. พี่มินยุนกิ หรือพี่ชูก้าที่ปาร์คจีมินคนนี้แอบปลื้มอยู่เงียบๆไม่เคยบอกใครแม้แต่คิมแทฮยอง ถึงมาปรากฎตัวตรงหน้า เป็นไปได้ยังไง !?
"พี่ขอโทษเราอีกทีละกัน พอดีคิดว่าเป็นเพื่อนพี่อ่ะดิ ฮ่าฮ่าฮ่า" พี่ยุนกิยกมือเกาคอแก้เขิน ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของพี่เขามาวางไว้ที่แผลผมเบาเบา
"เอ่อ ขะขอ..."
เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งเสียงโทรศัพท์ของพี่ยุนกิดังขึ้นมาพอดี พี่ยุนกิยกมือเป็นเชิงว่าให้หยุดพูดก่อน ผมจึงได้แต่เงียบแล้วแอบฟังพี่เขาคุยโทรศัพท์
'ไหนมึงบอกว่าไอ่จินอยู่ตรงอ่างล้างหน้าไง'
'หลอกกูแล้วหนีกูกลับบ้านกันคืออะไรวะเชี่ยโฮปป'
'ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะไอ่เงิงงง'
'ไอ่เฬว พรุ่งนี้มึงเจอกูแน่ กลับดีดีล่ะระวังโดนตีนน'
"ว่าไงตัวเล็ก ตะกี้จะพูดไรกับพี่ล่ะ" หลังจากพี่ยุนกิวางโทรศัพท์ ก็หันหน้ามาพูดกับผมต่อ
"อ่าา.. ขอบคุณมากนะครับพี่กิ สำหรับนี่" ผมยกแขนที่แปะด้วยผ้าเช็ดหน้าของพี่กิขึ้น แล้วยิ้มแบบที่คิดว่ามันต้องน่ารักที่สุดในโลกไปให้คนตรงหน้า
"5555555555555555555 ป่ะออกจากโรงเรียนพร้อมกันมั้ยจีมิน ?" พี่ยุนกิพูดพร้อมยกมือขึ้นมาวางไว้บนหัวผม
"เอ่อ.. อ่า.. ครับครับออกพร้อมพี่กิครับ" ผมก้มหน้ารู้สึกใจเต้นราวกับคนบ้าแล้วเดินข้างๆพี่ยุนกิออกนอกโรงเรียน
*ตือดึ้ง*
TAETAE : ไอ่หมู แยกกันกลับเลยนะ กูกลับละ กลับดีดี ถึงบ้านแล้วโทรมาด้วย
JIMINYANG : เอ่อเค ออกจากโรงเรียนละ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบไลน์แทฮยอง ก่อนจะเก็บมันเข้าไปในกระเป๋า
"จีมิน กลับบ้านกับพี่ม้ะ ?"
ขอบคุณพรหมลิขิต ขอบคุณความรัก บลาบลาบลา ที่ทำให้วันนี้ผมได้กลับบ้านกับพี่ยุนกิที่ผมแอบปลื่มขนาดนี้
"จะกลับด้วยกันมั้ยเนี้ยะจีมิน"
"กลับครับ กลับกับพี่กิครับ"
ภาพของปาร์คจีมินและมินยุนกิเดินออกไปด้วยกัน เพราะรู้อยู่แล้วว่าบ้านทั้งคู่สามารถกลับด้วยกันได้
รอยยิ้มของปาร์คจีมิน ความสุขของปาร์คจีมิน แค่นี้คนอย่างเขาก็พอใจแล้ว (?)
รอยยิ้มของปาร์คจีมิน ความสุขของปาร์คจีมิน แค่นี้คนอย่างเขาก็พอใจแล้ว (?)
TO BE CONTINUE♥
ทอร์คทามมมม ฮริ้งงง♥
สวัสดีนะทุกคน ในที่สุดตอนแรกก็สมบูรณ์แบบสั้นๆ
คือตอนต่อไปยาวแน่นอนน เรื่องราวมันซับซ้อนน
สกรีมกันได้ #ฟิคฟูล นะทุกคนนนน เราจะไปรอทุกเวลาา
แล้วเจอกันตอนหน้าาาา เจอคำผิดที่ไหนบอกด้วยนะ คือพิมพ์ใหม่แล้งลงเลยมันรัวมาก
เลิ้บบบนะทุกคนนน ฝากฝาก #ฟิคฟูลล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น