คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : os - {YOONMIN♡} : เด็ก
아직 어려 사랑은 잘 모르지만
네가 가장 아름다운 건 알아
두근대는 마음 가득 안고.
ผมยังเด็กยังไม่รู้จักความรักดีเท่าไหร่
แต่ผมก็รู้ว่า อะไรที่เป็นสิ่งที่งดงามที่สุด
ช่วยมาเติมเต็มหัวใจที่เต้นตึกตักของผม♡
"นายเรียกนี่ว่าเนื้อเพลงหรอ!" มินพีดีมินยุนกิมินชูก้ามินชู้บชู้บชยู้บดีเจ พูดใส่หนึ่งในมักเน่ไลน์อย่างปาร์คจีมินจีมินจีมินนี่ชิมชิมพั๊คชิมชิมชิมนี่ ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร
เอาเป็นว่า ตอนนี้มินยุนกิหรือชูก้าฮยองผู้เก่งกาจในการแต่งเพลงถึงขั้นสถาปนาตัวเองเป็นมินพีดีกำลังนั่งมองหน้า แฟน ใช่แล้ว แฟนของตัวเอง มือซ้ายถือกระดาษที่มีตัวอักษรลายมือคนตัวเล็กอยู่ มือขวาตีหัวตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ว้ากกกกกก พัคจีมินนน"
"ฮะ ฮยอง.." ㅠ.ㅠ
"นายแต่งเพลงไรเนี้ยะ" ชูก้าฮยองพูดพลางส่ายหน้าแล้วส่งกระดาษนั่นคืนให้กับคนตรงหน้า เขาไม่ขยำมันทิ้งก็ดีแค่ไหนแล้ว
"เพลงรักไงฮยอง" จีมินก้มดูกระดาษเนื้อเพลงที่ตัวเองพยายามแต่งแล้วเขียนมันลงไปแทบทั้งคืน เขาคิดว่ามันออกจะดีนะ
"เพลงรักอะไร นายยังไม่รู้จักความรักเลยเด็กน้อย ที่นายแต่งอย่างกับเพลงเด็ก"
"กับเด็กอะไร จีมินโตแล้วนะ!"
"แล้วจะขึ้นเสียงทำไมเนี้ยะจีมิน"
"ก็ชูก้าฮยองว่าจีมินอ่ะ" จีมินลดเสียงลง
"ก็มันจริงนี่หน่า" มือขาวยื่นไปละเลงผมนิ่มของคนตัวเตี้ยกว่าหนึ่งเซน
"จีมินว่านี่มันออกจะดีนะ"
"จองกุกยังทำได้ดีกว่า" คนตัวขาวพูดจบก็หันกลับไปหาคอมนั่งทำเพลงต่อ พอพูดจบไปก็พึ่งมาคิดได้ว่าตัวเองคงพูดแรงไป แต่ก็ขี้เกียจหันไปแก้แล้ว เป็นอันว่าจีมินควรออกจากที่นี่ได้แล้ว เพราะมินยุนกิต้องการสมาธิในการทำงาน
แต่ไอ่การที่บอกว่าจองกุกยังทำได้ดีกว่านี่มันจะทำร้ายจิตใจไปแล้วนะ ใช่สิ จอนจองกุกมักเน่ทองคำเก่งไปซะทุกอย่าง
"ไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องซ้ำเติมเลย พูดให้กำลังใจหน่อยก็ไม่ได้ ชูก้าฮยองใจปีศาจจ!" พุ่งตัวเข้าหาตุ๊กตาหมีตัวใหญ่สีขาวฟัดมันเสมือนกำลังทำกับเจ้าของอยู่ ทำอะไรชูก้าฮยองไม่ได้ก็ต้องมาทำเจ้านี่แทน "หมั่นไส้จังโว้ยยยไอ่หมีบ้าาาาา!"
"ฮยองเล่นไรเนี่ย อย่างกับเด็ก" มักเน่ทองคำขวัญใจมหาชนเดินเข้ามา มักเน่ทองคำไร นี่มันมักเน่ปีศาจชัดชัด ดูตาโตโตกับฟันกระต่ายนั่นสิ..
"เด็กอะไร ฉันโตกว่านายตั้งสองปีนะโว้ย"
".."
"พูดงี้อยากตายใช่มั้ยจองกุกขี้"
"ที่ฮยองทำอยู่นี่ ไม่ดูเหมือนเด็กตรงไหน"
"ไอ่เด็กบ้าาา" คว้าเสื้อที่อยู่แถวปาใส่แม่งงง แต่เด็กนี่ดันรับได้อีกกก จ้ะพ่อมักเน่ทองคำาาา มีตุ๊กตาไหม ตุ๊กตาแกจะเป็นรายต่อไปจอนจองกุกกกก
"แรปมอนฮยองบอกว่าให้เตรียมตัว จะไปอัดรายการวิทยุแล้ว"
"รู้แล้วรู้แล้ววววววว"
"เป็นไรป่ะเนี้ยะจีมินดูหงุดหงิด"
"เปล่าๆ รีบไปดิจองกุก เดี๋ยวโดนดุอีก"
"คร้าบคร้าบบบบบ"
ตอนนี้ตรงหน้าพวกเราทั้งเจ็ดคนมีไมค์ตั้งอยู่ตรงหน้าคนละตัว มีฮยองที่เป็นพิธีกรนั่งอยู่หัวโต๊ะ ซ้ายมือฮยองก็เป็น จินฮยอง ยุนกิฮยอง แรปม่อนฮยอง แทแท ส่วนด้านขวาก็ โฮซอกฮยอง ผม และจองกุก
กวาดสายตามองสคริปตรงหน้าผ่านผ่าน ยังไงก็ไม่ต้องอ่านมากหรอกเพราะที่อยู่ในนี้มันก็เป็นเรื่องจริงอยู่แล้ว ที่มีสคริปให้ก็คงเป็นเพราะไม่อยากให้การสัมภาษณ์ครั้งนี้มันกินเวลาเกินไป เพราะยังต้องกลับไปซ้อมสำหรับอะไรหลายๆอย่างอีกเยอะ
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่พวกเรากำลังนั่งตอบคำถามอยู่ พวกฮยองตอบคำถามพลางส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ผมที่มัวแต่เหม่อเพราะอะไรไม่รู้เลยพยายามร่วมหัวเราะไปด้วย
"อาา บังทันโซยอนดัน มีการแต่งเพลง โปรดิวซ์เพลงกันเองด้วยนะครับ ไม่ทราบว่าส่วนใหญ่ใครเป็นคนทำงานพวกนี้"
ผมก้มลงมองสคริปเพื่อดูว่าใครที่ต้องเป็นคนตอบ แล้วก็เห็นชื่อปาร์คจีมิน ตัวเด่นหราที่มีไฮไลท์สีเหลืองแสบตาขีดอยู่ มือน่ารักยกขึ้นดึงไมค์เข้าหาตัว ยืดตัวโน้มลงไปใกล้ไมค์ หันไปมองพิธีกรฮยองที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ "แรปเปอร์ของเราทั้งสามคนเลยครับ ยุนกิฮยองแรปม่อนฮยองและโฮซอกฮยองจะแต่งท่อนแรปของตัวเองในแต่ละเพลงเองครับ" พูดจบผมก็ส่งยิ้มไปให้พิธีกรฮยอง
"แล้วโวคอลไลน์ไม่สนใจการทำเพลงบ้างหรอ?"
"คือว่า จินฮยองกับจองกุกก็เคยแต่งเพลงมาแล้วครับ ผมคิดว่าพวกเขาทำได้ดีมากเลยทีเดียว" โฮปฮยองตอบพร้อมยกนิ้วโป้งทั้งสองข้างขึ้นมาส่งให้จินฮยองและจองกุก
"แล้วจีมินกับวีล่ะครับบ"
"จีมินกับวีเคยแต่งเนื้อเพลงมาให้ผมดูให้แหละครับ" ยุนกิฮยองพูดขึ้นมาพลางมองหน้าผม รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นหนืดหนืดแปลกแปลกยังไงไม่รู้ "วีแต่งได้ดีเลยแหล่ะครับ"
"ว้าวว วีต่อไปก็คงมีเพลงสินะ แล้วจีมินหล่ะ"
ผมส่งยิ้มไปให้พิธีกรเมื่อฮยองเขาพูดถึงผม "จีมินเขา เมื่อไม่นานมานี้เขาก็พึ่งเอาเนื้อเพลงรักมาให้ผมดูครับ เนื้อเพลงที่เขาแต่งมันอย่างกับเด็กเลย" ยุนกิฮยองตอบเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ทั้งห้อง มันไม่ขำเท่าไหร่หรอกสำหรับคนที่โดนพูดถึง แต่คนตัวเล็กก็ยังหัวเราะออกมา หัวเราะให้กับความเด็กของตัวเอง ไม่ได้เรื่อง..
อย่างกับเด็กเลย
อย่างกับเด็กเลย
เอาอีกแล้ว งี่เง่าอีกแล้วพัคจีมินนนน!
ไม่รู้ว่าพวกเราสัมภาษณ์กันเสร็จเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าผมตอบอะไรไปบ้าง ไม่รู้สิ รู้สึกเหนื่อยล้าไม่อยากทำอะไรเลย
จีมินทิ้งหัวลงกับโต๊ะตรงหน้า แนบแก้มที่มีเยอะไปกับโต๊ะ
"เป็นอะไร" ต้นเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้เดินอ้อมมายืนข้างข้าง มือขวายื่นนิ้วมาจิ้มแก้มนิ่มม "จีมินนี่ เป็นอะไร โกรธหรอ"
"เป็นเด็กไง" จีมินยู่ปาก ยกมือขึ้นจับมือคนเป็นพี่ให้ออกจากแก้มตัวเอง ว่าจะงอนก็งอน แต่ก็ไม่อยากงี่เง่ามาก เวลาที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันมันน้อยจะตายไป ขืนมัวแต่งอนไม่พูดกันเสียเวลากันพอดี เห็นมั้ยจีมินไม่ใช่เด็กแล้ว
จีมินลุกขึ้นเดินข้างยุนกิไปที่รถ คนตัวเล็กกว่ายัดตัวเองขึ้นไปในรถด้านในสุด ตามด้วยอีกคน เบาะหลังสุดกลายเป็นที่สิงสถิตของสองคนนี้ไปซะแล้ว
"ฮยอง เพลงจีมินเหมือนเด็กจริงอ่อ"
"อื้อออ" ยุนกิฮยองตอบมาทันทีที่ถามจบ ไม่คิดสักนิดเลยใช่ม้ายยยย ใจร้ายโคตรรรรรรรรรอ่ะ "ความรักสำหรับนายคือไรล่ะ"
"ความรักน่ะหรอ.. ไม่รู้สิ แล้วฮยองอ่ะ"
"สิ่งที่ทำให้นายมีความสุขอ่ะ"
"กินสินะ รักของจีมินคือกิน!" ตอบเสร็จก็ส่งยิ้มดีใจไปให้คนข้างข้าง แต่ยุนกิฮยองกลับทำหน้าช็อกแล้วขำออกมา มือขวายกขึ้นมาจับหัวผมให้พิงกับไหล่เขา
"เด็กจริงจริงเลย นอนเหอะ" ผมหลับตาลงเพื่อพักสมอง เด็กอีกแล้ว แสดงว่าคำตอบก็คงยังไม่ใช่ มือคนข้างข้างยังคงลูบหัวอย่างอ่อนโยนเหมือนเคย รอยยิ้มและความสบายใจพัดเข้ามาหาเติมเต็มความรู้สึกแย่แย่ และหัวใจก็ยังคงเต้นแรงเหมือนเช่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้ใกล้ยุนกิฮยองแบบนี้ไม่มีเปลี่ยน
หัวใจ ยุนกิฮยอง เติมเต็ม ?
-----------YOONMIN------------
ช่วงใกล้คริสมาสต์แบบนี้ บางทีก็คิดถึงปีที่แล้วที่ทุกคนมาทำเพลงด้วยกัน แต่ปีนี้ทุกคนกลับไม่ว่าง และเขาก็อยากจะแต่งเพลงรักดูอีกสักครั้ง และแน่นอนว่าไม่ใช่ยุนกิฮยองแน่นอนที่เขาจะไปปรึกษา
"จองกุกอาา นะนะนะน้าา"
"ฮยองแต่งเสร็จยังหล่ะ ไหนเอามาดูก่อนแล้วจะคิดดูอีกที"
จีมินยื่นกระดาษให้จองกุกที่ตอนนี้ตัวสูงเลยเขาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วเย้ให้ดู ดวงตาโตไล่อ่านเนื้อเพลงตรงหน้าอย่างสนใจ พลางพยักหน้าลงไปมา
"ก็ทำดีเหมือนกันนี่หน่า"
"พูดจริงหรอ งั้นช่วยร้องหน่อย" จีมินยิ้มดีใจที่สิ่งที่เขาตั้งใจทำมาถูกชื่นชมสักที
"ลองไปให้ยุนกิฮยองดูก่อนป่าว"
"ม่ายยยยยยยยยยยยย ห้ามนะ ห้ามให้ดู อัดเสร็จแล้วค่อยให้ฟังทีเดียว"
"ทำไมหล่ะครับ เผื่อมีตรงไหนแก้"
"เอ่ออ คือ.."
"จะเซอไพรซ์ก็บอกมาหน่าฮยอง หมั่นไส้ละเนี้ยะ" จองกุกหัวเราะร่าถือกระดาษขึ้นพัดให้ตัวเองก่อนเดินนำเข้าห้องอัดไป
ผมและมักเน่นั่งจุ้มปุ๊กกันอยู่ในห้องอัด กับฮยองคนนึงที่มาช่วยเรื่องการอัดเพลง สิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็คงจะเป็นการแบ่งท่อนร้อง การรีบอัดเสียงเพื่อให้พวกฮยองตรวจสอบดูอีกที เพื่อจะปล่อยออกมาในวันคริสมาสต์ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว อาร์มี่จะคิดยังไงกับเพลงแรกที่ปาร์คจีมินคนนี้ตั้งใจขนาดนี้
------------ YOONMIN ------------
คืนคริสมาสต์อีฟก่อนที่เพลงจะถูกปล่อยลงบล้อคของบังทันโซยอนดัน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่รู้ว่าจีมินได้แต่งเพลงขึ้นมา ก็คนที่ใช้เวลาแทบทั้งวันอยู่ในบังทันรูมนั่น มันกลายเป็นห้องของยุนกิฮยองไปตั้งนานแล้ว ยุนกิฮยองอยู่ในนั้นทั้งวันทั้งคืน มีบ้างที่จะออกมาเล่นกับน้องๆข้างนอก แต่ก็น้อยนั่นแหละ
มือป้อมกดรหัสห้องเข้าไปด้านใน ภายในห้องมืดสนิทแอร์เย็นเฉียบมีเพียงแสงไฟจากแมคบุ๊คเครื่องใหญ่ที่สาดมา ตาเรียวหรี่ลงมองฮยองตัวขาวซีดใส่บีนนี่สีดำตามแบบฉบับมินยุนกิ นั่งทำเพลงไม่สนใจการมาใหม่ของอีกคนเท่าไหร่ คนตัวเล็กยู่ปากเล็กน้อย ไม่สนใจกันเลยสินะ "คิดถึงหรอ จีมิน" เสียงยุนกิฮยองดังขึ้นทั้งที่ไม่ได้หันหน้ากลับมามองสักนิด
"ครับ" จีมินตอบยุนกิฮยองไปตามตรง ก็เป็นแฟนกันถึงขนาดนี้แล้ว ไม่รู้จะโกหกไปทำไมว่าไม่ได้คิดถึงทั้งที่คิดถึงอยู่ตลอดเวลานั่นแหละ
"หึ" ยุนกิหัวเราะในลำคอขึ้นมากับความน่ารักตรงตรงของอีกคน
"มีอะไรมาให้ฟังแหละ" จีมินเดินมาลากเก้าอี้อีกตัวข้างข้างยุนกิ หยิบไอโฟนขึ้นมาเสียบหูฟังกดเลือกเพลงแล้วยื่นทั้งหมดนั่นไปให้คนตัวขาว
ยุนกิทำหน้างงเล็กน้อย ก้มมองลงชื่อเพลง Christmas day by jimin&jungkook ก่อนเงยหน้ากลับมามองคนตัวเล็กอีกครั้ง
"จีมินแต่งเนื้อเพลงเอง"
ยุนกิพยักหน้าก่อนเสียบหูฟังเข้าไปในหูทั้งสองข้าง ในเมื่อคนข้างเขาแต่งเนื้อเพลงทั้งหมดนั่น สิ่งที่ต้องสนใจก็คงต้องเป็นเนื้อเพลงความหมายอะไรพวกนั้น
ลงตัว
คงไม่มีคำไหนบรรยายได้ดีไปกว่าคำนี้ เนื้อเพลงทั้งหมดแสดงความเป็นจีมินได้เป็นอย่างดี เด็กนี่นับวันชักจะน่ารักกันไปใหญ่ เสียงร้องของจีมินกับจองกุกที่เข้ากันได้ดีจนเขาชักจะเริ่มอิจฉาและหึงอยู่หน่อยๆ นี่แสดงว่าแอบไปทำเพลงอัดเพลงด้วยกันสินะ
"ไอ่ที่บอกว่าช่วยมาเติมเต็มหัวใจนี่หมายถึงใครหรอ" ยุนกิยกยิ้มขึ้นมาถามคนตัวกลมตรงหน้า จีมินอ้าปากค้างกับคำถามที่ถูกส่งออกมา
"จีมิน มะ หมายถึง อาร์มี่ของพวกเราไงครับ"
"แค่อาร์มี่จริงจริงหรอ" ยุนกิยกมือขึ้นไปแนบเข้ากับแก้มอูมอูมนั่น ออกแรงให้คนตรงหน้าประชันหน้ากับเขา ไม่ได้โหดร้ายนะ ก็แฟนเขาตอนเขินแบบนี้น่ารักซะจนอยากจะฟัด
"ก็.. ยุนกิฮยองด้วยแหละ"
ยุนกิยิ้มตาหยีออกมาทันที ภูมิใจกับคำตอบของคนตรงหน้าสุดสุด "อะไรนะ ตะกี้พูดว่าไร" ยุนกิจอมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เขยิบหน้าหวานๆของตัวเองเข้าไปใกล้จีมินเพื่อฟังคำตอบอีกที
"ก็ฮยองไง"
"อะไรนะ อีกทีสิ้"
"จีมินบอกว่า หมายถึงยุนกิฮยองไง"
ฟอดดด..
จีมินตาโตหันกลับมาหาคนขี้แกล้งเมื่อโดนขโมยหอมแก้มซะงั้น ก่อนจะเจอคนตัวขาวที่ไม่รู้สึกผิดมองหน้าตัวเองอยู่ก่อนแล้วแถมยิ้มซะหาตาแทบไม่เจอ สุดท้ายก็ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาคนตรงหน้า
"จีมินยังเด็กอยู่แม้ะ"
"เด็ก"
"ฮยองง! ไหงเป็นงั้น เพลงยังไม่ดีอีกหรอ" จีมินเงยหน้ามาสู้สายตาจนได้ เขาคิดว่ามันดีแล้วแท้แท้ โฮปฮยองกับแรปมอนฮยองก็ยังชมเลยว่าจีมินเก่ง แต่ไหงยังเป็นเด็กอยู่ล่ะ
มือขวาถูกแปะลงบนผมนุ่มอีกครั้ง ลูบผมสีน้ำตาลนุ่มมือนั่นไปมาอย่างเพลิดเพลินพลางหัวเราะ
"เพลงจีมินดีแล้วครับ แต่เด็กที่หมายถึงอ่ะ"
".."
"ยุนกิหมายถึง.."
".."
"ปาร์คจีมินเป็น เด็ก ของมินยุนกิตะหากก"
"โอ้โหห เสี่ยวโคตรอ่ะฮยอง" เสียงใครที่ไม่ใช่เสียงจีมิน คนที่กล้ากวนจุดยืนมินยุนกิจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก ไอ่คิมแทฮยอง!
"มาทำไม" ยุนกิส่งหางตา(มีเร้อะ?) ไปทางคนที่เข้ามาใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ขัดจังหวะชิบบ
"แหมแหมแหม จีมินอาไปซ้อมเต้นกับแทแทป่ะ"
"ไม่ให้ไป" ยุนกิพูดขึ้นมาเมื่อเห็นจีมินเตรียมท่าจะลุกขึ้นไปกับแทฮยอง "จีมินจะอยู่ทำเพลง"
"ห้ะ" จีมินหันไปมองยุนกิที่ทำหน้างอนส่งมาให้ แก้มขาวขาวถูกพองลมขึ้น อย่างกับเด็กก "โทษว่ะแท ไปซ้อมกับจองกุกได้มั้ยอ่ะ"
"ความจริงไม่ได้จะมาชวนหรอก แรปมอนฮยองบอกให้เข้ามาดูหน่อย เห็นจีมินไปหายุนกิฮยองนานเกินไป กลัวว่าจีมินจะโดนฮยองพรากก"
"ไอ่แททท!" ยุนกิหันมามองหน้าเด็กกวนนี่ "ออกไปเลยนะ ฝากล้อกประตูด้วย" ทำเหมือนโกรธแต่ขยิบตาส่งให้แทฮยองหนึ่งที
"โหหฮยอง ขอซื้อท่าเมื่อกี้นะ อย่าทำหน้าแบบนี้อีก" พูดจบก็เอามือลูบแขนทำหน้าสะดิ้งแล้วออกจากห้องไป
ยุนกิหันมามองจีมินที่เหมือนจะนั่งมองเขาอยู่ก่อนนานแล้ว
"ทำเพลงหรือทำลูกกันดี"
"ครับ?"
"เปล่าๆ"
"ทำลูก"
จีมินขำเมื่อเห็นคนขี้แกล้งทำหน้าตกใจกับคำตอบของเขา สมน้ำหน้าโดนกลับซะบ้าง
"ทะลึ่งละเด็กนี่" ยุนกิผลักหัวจีมินเบาเบา ก่อนยกมือจับกับมือนุ่มไว้ สอดประสานมือเพิ่มรับความอบอุ่น ทั้งสองจับมือกันแน่น แค่นี้ก็รู้สึกดีมากแล้ว ยุนกิเก่งจะตายทำเพลงมือเดียวออกจะบ่อย
- HP END -
ไปได้สวยยยยยเนาะชีวิตในฟิค
แต่งหวานไม่ออกเพราะชีวิตจริงมันเศร้า
ไม่รู้จะพูดไรแฮะ เราใกล้สอบแล้ว มาลงก่อนสอบไว้ละกันน
อยากได้คู่ไหนคอมเม้นได้นะฮิ
#BANGTANWHOLE เล่นได้นะ
มีไรพูดคุยก็ทวิตได้เลยเราเหง๊าเหงา5555555
อ้ออฝาก #ฟิคฟูล ด้วยน้า เจอกันตอนหน้าบาย
*คอมเราพัง ต้องไปตระเวนยืมของชาวบ้าน เศร้ามากกกก มาน้อยอีกล้ะงือขอโต๊ดดㅠ.ㅠ
ความคิดเห็น