คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : os - {VKOOK♡} : treasure
warning!! หากเรื่องราวนี้เกิดขึ้นกับคุณ คุณอาจไม่โชคดีแบบจอนจองกุก..
너도 맘을 주고
나도 내맘 다 줬어.
คุณมอบดวงใจให้ผม
ผมมอบดวงใจให้คุณ♡
*ตือดึ้ง*
*ตือดึ้ง*
*ตือดึ้ง*
มือบางคว้าโทรศัพท์รุ่นใหม่ที่ยังคงสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ขายาวสีดำ หน้าหวานแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน ดวงตากลมโตที่มีเสน่ห์มากนักถูกหรี่ลง ริมฝีปากน่าสัมผัสถูกเม้มเข้าหากันเพื่อยับยั้งอารมณ์หงุดหงิดของตัวเองที่กำลังจะระเบิดในไม่ช้า
kimv : จองกุกครับ
kimv : คิดถึงจังเลย
kimv : วันนี้ไปเที่ยวกัน
น่ารำคาญ
ไม่ผิดหรอก แฟนเขาโคตรน่ารำคาญ
จะให้ปฏิเสธอีก ถ้ารวมครั้งนี้ก็เป็นรอบที่ 8 ในสองอาทิตย์ที่ผ่านมา
jungk : ที่ไหนครับพี่วี
มือบางกดข้อความก่อนส่งกลับไป ก่อนจะกดล็อกหน้าจอแล้วยัดโทรศัพท์เข้ากระเป๋าตามเดิมเหมือนไม่ได้ใส่ใจมากนัก
ไม่ได้อยากไปเลย เขาไม่อยากไปสักนิด
หมับ!
"ฮยอง จะมากอดทำไมเนี้ยะ" มือบางแกะมือคนเป็นพี่ออกจากเอวของตัวเองก่อนจะหันกลับมาทำหน้าดุใส่คนอายุมากกว่าสองปี ทันเห็นคนเป็นพี่หน้าเสียไปสามวิแล้วก็กลับมายิ้มโชว์ฟันครบทุกซี่ตามแบบฉบับคิมแทฮยอง "แล้วทำไมไม่มาชวนดีดี จะไลน์มาทำไม"
"ดุว่ะเด็กน้อย ก็กลัวโดนปฏิเสธแล้วแสดงสีหน้าไม่ถูก" แทฮยองหัวเราะออกมาเบาเบา
เขารู้ดีว่าเด็กตรงหน้านิสัยเป็นยังไง แม้จะพยายามพร่ำบอกกับตัวเองว่า เขารักจอนจองกุก ไม่สิ ไม่ต้องพร่ำบอกหรอก เขารักอยู่แล้วเพราะแค่เขาเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงเด็กตรงหน้า สิ่งที่มันเหนื่อย ที่ทำให้เขารู้สึกน้อยใจมันก็หายไปหมดแล้ว อีกอย่าง เขาถึงขั้นขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนจอนจองกุกเลยนะ เด็กนี่ยอมตอบตกลงคบกับเขาแล้ว ยังไงก็ต้องรู้สึกรักกันบ้าง แม้การกระทำกับคำพูดมันจะดูสวนทางกันนิดนิดก็เหอะ
"เห้ออออ พี่นี่มันน่ารำคาญจริงจริง" จองกุกส่ายหน้าก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวในหอพัก
"คนอื่นไปไหนอ่ะจองกุก" ถามแล้วก็ล้มตัวลงไปนั่งใกล้เด็กนั่น หยิบถุงขนมของใครไม่รู้แต่ถ้าให้เดาก็คงเป็นของปาร์คจีมิน
"ไปบริษัท" มักเน่ของวงเขยิบออกห่างพี่ที่นั่งข้างข้างนิดนึง ดวงตาโตยังคงจ้องไปยังโทรทัศน์ไม่แม้แต่มองหน้าเขาสักนิด มือบางกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ
ถามคำตอบคำเสมอต้นเสมอปลายจริงจริง ถ้าคิดว่าคู่ของผมจะหวานหยดเยิ้มกันหล่ะก็ คิดผิดถนัด ผิดมหันต์ ก็เป็นงี้เสมอ จนบางทีผมก็รู้สึกไม่มั่นใจ ว่าจองกุกคิดยังไงกับผมกันแน่ จะให้ถาม ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะทำร้ายหัวใจตัวเองถ้าคำตอบมันดันแย่ใช่ไหมหล่ะ
"อ๊ะ!"
แทฮยองล้มตัวลงเพื่อที่จะนอนตักแฟนตัวเอง แทนที่หัวจะได้สัมผัสตักนุ่มนิ่ม แต่กลับเป็นโซฟาแทน
จองกุกขยับตัวหนีแทฮยอง ก่อนจะลุกจากโซฟาเดินเข้าครัวไป
แทฮยองนอนลงอยู่ที่เดิม หัวสัมผัสถึงโซฟาที่ยังอุ่นอยู่มันก็มาจากที่คนรักของเขานั่งนี่หน่า ก่อนหลับตาลงไล่ความรู้สึกน้อยใจให้ออกไปจากความคิด ริมฝีปากบางฝืนยิ้มให้กำลังใจตัวเองบวกกับนึกขำตัวเองที่มันเป็นแบบนี้ทุกที แล้วเขาก็ยังดันทุรังพยายามอีก
"ไม่ไปไหนแล้วนะฮยอง ขี้เกียจอ่ะ" จองกุกตะโกนบอกแล้วก็เดินเข้าห้องนอนไป
"เฮ้ออออออออออออออออ" แทฮยองถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าจะให้ไปโมโหใส่จองกุกก็คงไม่ใช่เรื่องดีแน่แน่ คิดไม่ออกเลยว่าถ้าวันสุดท้ายของเราสองคนมาถึง สภาพผมจะเป็นยังไง555555555555555
"ฮัลโหลว ไอ่แทหน้าหงอยเป็นตูดกูมีข่าวดีของมึงมาบอกเลิกทำหน้าเป็นตูดได้แล้ววว" พวกเมมเบอร์ที่เหลือกลับเข้ามาในหอพักซึ่งมีเสียงจีมินนี่ตัวกลมนำเข้ามาก่อนเลยเมื่อเห็นผมนอนเป็นผักเน่าอยู่บนโซฟา
"มันจะใช่ข่าวดีเร้อะ" ยุนกิฮยองพูดออกมา
"จะไม่ดีได้ไงอ่ะฮยอง ก็.." จีมินหันหน้าไปตะโกนเถียงกับยุนกิฮยองแต่ไม่ทันพูดจบก็โดนพ่อคนแสว็กเอามือปิดปากก่อนลากไปที่อื่น
น่าสงสารจริงจริง ปาร์คจีมินเจ้าหนูจำไม
"สรุปมีเรื่องไรจะบอกผมอ่ะ" ผมงัดตัวเองขึ้นมาจากโซฟา รู้สึกหนังตาขวามันจะกระตุกดุ๊กดิ๊กเลยจัดการเอามือตบตบแล้วปาออกทิ้ง
"แกต้องไปเมกาสองเดือน" นัมจุนนั่งลงและพูดออกมา
"แกหรอฮยอง? ไม่ใช่พวกเราหรอ"
"แก = หนึ่งคน"
"เฮ่ยยยยย ไม่เอาอ่ะทำไมผมต้องไปคนเดียว ให้คนอื่นไปไม่ได้อ่อฮยอง"
"พวกฉันสามคนต้องทำเพลงเตรียมตัวคัมแบค แกดีที่สุดแล้วแทฮยอง"
"ไปเหอะ เผื่อจิตใจแกอาจจะดีขึ้น" โฮซอกฮยองยิ้มพร้อมกับตบไหล่ผมสองสามที "ตอนนี้สภาพแกเหมือนปลาฝืนยิ้ม"
"สองเดือนเลยอ่อฮยอง นานอ่ะ ผมคิดถึงจองกุกแย่"
"จองกุกจะคิดถึงมึงหรอ"
"โฮซอก!" นัมจุนและซอกจินตะโกนชื่อคนปากลั่นออกมาพร้อมกัน เมื่อเห็นเด็กที่จะถูกส่งไปอเมริกาหน้าเสียไปนิดนึง แต่ก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม
"ไอ่แท กูขอโทษ"
"ไม่เป็นไรหรอกฮยอง ผมไม่เป็นไร" แทฮยองยิ้มให้คนเป็นพี่เพราะรู้ว่าก็คงไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดออกมา อีกอย่างมันก็คงจะเป็นเรื่องจริงจะสองวัน สองเดือน หรือสองปี เด็กจองกุกก็คงไม่คิดถึงเขา
"ไปเก็บของไป จองตั๋วให้เรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เครื่องออกตอนบ่ายๆ"
"เฮ่ยยย ทำไมกระทันหันเงี้ยะ"
"เหอะหน่า จะไปเร็วไปช้าก็ไม่ต่างกันหรอก" นัมจุนพูดจบก็เดินเข้าห้องไปตามด้วยโฮซอกที่เดินตามเข้าไปเหลือเพียงแต่พี่ใหญ่ที่เรียกได้ว่า เข้าใจแทฮยองทุกเรื่อง
"จะบอกจองกุกไงล่ะ" ซอกจินทิ้งตัวลงบนโซฟาข้างแทฮยองยกขาสองข้างขึ้นขัดสมาธิ มือคว้าถุงขนมที่ถูกแกะไว้แล้วและหยิบมันเข้าปากไปพลางๆเพื่อรอคำตอบของแทฮยอง
"ไม่รู้ดิฮยอง คงไม่บอกมั้ง" แทฮยองตอบก่อนจะยิ้มอีกครั้ง
ยิ้มอีกแล้ว
จะมีมั้ยสักครั้งที่เด็กนี่จะไม่ยิ้มออกมาทั้งที่ในใจเจ็บปวดขนาดนั้นหน่ะ "ยิ้มอีกละ"
"แล้วฮยองจะให้ผมร้องไห้หรือไง555555" แทฮยองหัวเราะออกมาแม้มันจะดูฝืนไปหน่อยก็เหอะ ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอไปนิดนิดเพราะคำพูดของฮยองที่อยู่ข้างข้าง เจอคนเป็นห่วงทีไรก็อ่อนแอทุกทีสินะ
"แสดงความรู้สึกออกมาบ้างก็ดี เก็บไว้มากมากถ้าวันนึงพังขึ้นมามันหนักนะ" พูดส่งท้ายก่อนจะวางถุงขนมแล้วลุกออกไป "อ่อๆ ทำกับข้าวนะ มีไรเรียกได้" ตบไหล่แทฮยองดังปึ้กสองสามทีก่อนจะเดินออกไป
หมับบบ!
"ฮยอง.."
แทฮยองคว้ามือคนเป็นพี่ไว้ก่อนจะจับไว้แน่น เขารู้ว่าแทฮยองเป็นคนที่แม้จะเจ็บแค่ไหนก็ยังยิ้มทำเหมือนว่าตัวเองไม่เป็นไรเสมอ ครั้งนี้เป็นถึงขนาดนี้แล้ว ท่าทางจะเจ็บเอาเรื่อง "คือว่าผมจะดูเลวป่ะ"
"เรื่องจองกุก?" ซอกจินยืนมองแทฮยองก้มหน้าพร้อมพยักหน้าหงึกหงักแสดงคำตอบว่าเรื่องราวที่ทำให้เจ้าตัวเป็นแบบนี้มาจากแฟนเจ้าตัวนั่นแหละ "จองกุกก็เป็นงี้อยู่แล้ว"
"ผมรู้แล้วฮยอง แต่ผม.. ผมไม่มั่นใจอะไรเลยสักอย่าง เหมือนกับว่าที่ผ่านมาผมเป็นฝ่ายรักเขาอยู่ฝ่ายเดียว" เสียงทุ้มอันมีสเน่ห์เป็นเอกลักษณ์ของแทฮยองส่งผ่านออกมาให้ความรู้สึกถึงความเจ็บปวดของแทฮยอง ทุกคนรู้ว่าแทฮยองร้องเพลงเศร้าได้เศร้ามากใช่ไหมล่ะ ถ้าได้มาฟังคำพูดที่เด็กนี่กำลังพูดอยู่ละก็จะรู้ว่ามันให้อารมณ์เศร้ากว่าเพลงพวกนั้นมากก
".."
"ผมไม่เหนื่อยหรอกนะฮยอง ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเลยที่ผ่านมา แต่ผมท้อว่ะ แม่งเจ็บอยู่ข้างในเนี้ย" แทฮยองยกมือขึ้นจับที่อกด้านซ้าย "มันเจ็บจนชาไปหมดแล้ว เวลาเห็นหน้าจองกุกทีไร ผมก็ลืมเรื่องราวเจ็บปวดนั่นไปหมด แต่พอเจอความเย็นชามันก็ดูเหมือนว่าที่ผ่านมาผมหลอกตัวเองทั้งนั้น"
"นี่คิดจะทำอะไร แทฮยอง"
"ผมไม่อยากไปเลยอ่ะฮยอง พอไปแล้วมันก็ยิ่งห่าง สองเดือนเลยนะโหหนานโคตรอ่ะ ขนาดอยู่ใกล้กันแค่นี้ยังคว้าไม่ค่อยจะถึงเลย ถ้าไปอยู่ไกล ผมว่ามันคง.."
"มันเป็นเรื่องของคนสองคน ฮยองไม่รู้จะพูดยังไง แต่จะทำอะไรก็คิดดีดีละกัน"
"เฮ้ยย นี่คิดว่าผมจะบอกเลิกจองกุกป่ะเนี้ยะ ไม่มีทางหรอกนะฮยอง ผมรักจองกุกมาก จนอาจดูเห็นแก่ตัวและดูโง่ที่ยังทนเจ็บอยู่"
"สรุปยังไงเนี้ยะ เปลี่ยนโหมดเร็วเกิน งงนะ"
"ขอบคุณนะฮยอง ผมว่าผมควรให้เวลากับตัวเอง และจองกุกก็ควรให้เวลากับตัวเองบ้างแค่นั้นเอง" และแล้วก็ตามเดิม แทฮยองเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ซอกจินอีกครั้ง ก่อนจะลุกไปลากกระเป๋าเดินทางมาวางและลงมือยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
ปัง!
เสียงปิดประตูเสียงดังทำให้ซอกจินสะดุ้งเล็กน้อยเตรียมตัวหันไปดุเจ้าคนที่ทำให้เขาตกใจ แต่ก็ต้องเงียบไปทันที
จอนจองกุกเดินถือเสื้อผ้าของแทฮยองออกมาจากห้องนอน บวกกับผ้าเช็ดตัว แปรงสีฟัน ถุงเท้า ผ้าพันคอ แทบจะทุกทุกอย่าง แทฮยองยังคงง่วนกับการเปิดกระเป๋าเดินทางจึงไม่ทันสังเกตเห็นว่าคนตัวเล็กที่กำลังเดินไปหา
มือเล็กคว้ากระเป๋าเดินทางออกมาจากมือคนเป็นพี่ สร้างความแปลกใจให้กับคิมแทฮยอง ก่อนจะลงมือจัดสิ่งของทั้งหมดลงไปในกระเป๋าเดินทางให้อีกคน จองกุกยัดทุกอย่างลงไปในกระเป๋า ตรวจสอบของให้อีกคนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะรูดซิปปิดกระเป๋า แต่ก็ยังไม่ทันปิดสนิท เจ้าตัวก็ลุกเดินหายเข้าไปในห้องนอน
แทฮยองเงยหน้ามาทำสีหน้าไม่เข้าใจส่งไปยังซอกจินที่ยืนอมยิ้มมองดูการกระทำของคนทั้งคู่อยู่ห่างๆ ยังไม่ทันที่แทฮยองจะได้เอ่ยปากถึงข้อสงสัย คนจัดกระเป๋าก็เดินออกมาจากห้องนอน กอดตุ๊กตาฮิปฮอปมอนสเตอร์ที่ดวงตากลมโตมือหูยื่นมาด้านบนสองอัน แล้วจัดการนั่งคุกเข่าแล้วยัดมันลงในกระเป๋าเดินทางของอีกคน ก่อนปิดซิปแล้วล้อคให้อย่างสมบูรณ์
"เสร็จแล้ว" จองกุกตั้งกระเป๋าขึ้นดันส่งไปให้แทฮยองที่นั่งยิ้มอยู่ "พี่จะยิ้มไรเนี้ยะ"
"ยิ้มไม่ได้หรอ" แทฮยองยิ้มกว้างเข้าไปอีกก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้ผมคนตรงหน้า"ขอบคุณนะครับที่ช่วยจัดให้"
"ถ้าพี่วีจัดเอง พรุ่งนี้ก็คงไม่ได้ไป"
"อ๋อ.. นี่คือที่มาจัดให้เพราะ.."
"ครับ พี่จะได้ไปไง" จองกุกลุกขึ้นยืนหันหลังเดินเข้าห้องนอนไป "พี่รีบนอนนะ เดี๋ยวตื่นไม่ทัน"
คิมแทฮยองส่งยิ้มฝืดฝืดไปให้ซอกจินที่ยืนมองอยู่ "สู้ๆ ไปนอนไป"
"ครับฮยอง"
------------------------
"แทฮยองอาตื่นนนดิ้"
คำพูดเดิมเดิมที่ถูกพูดออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จะมีก็แต่โทนเสียงและระดับเสียงที่แตกต่างกันไป บวกกับมือที่ถูกส่งตรงออกมาจากเจ้าของเสียงเขย่าตัวบุคคลที่ปรากฎอยู่ในชื่อให้ลืมตาสักที
แทฮยองฝืนลืมตาขึ้นมา ยกมือขึ้นมาขยี้ตาเพื่อปรับความชัดให้กับการมองเห็น
"กว่าจะตื่นนะ ไปอาบน้ำเร็วทุกคนเสร็จกันหมดแล้ว จะได้ไปส่งนายที่สนามบิน" จีมินบ่นมุบมิบเรื่องที่ปลุกแทฮยองยากมากและเดินออกไปเตรียมไปบ่นให้ฮยองคนอื่นอื่นฟัง
ดวงตาคมที่แสนมีสเน่ห์เพ่งมองเพดานสีขาว ความคิดเริ่มล่องลอยไปไกล คิดจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแต่ขากลับขยับไม่ออก อยากจะนอนต่อ อยากจะหลับต่ออยู่ในความฝัน ฝันของเขาที่ได้อยู่ข้างข้างคนน่ารักอย่างจอนจองกุก ถ้าได้อยู่ในฝันมันคงดีกว่านี้ ในฝันเขาจะอยู่ใกล้จองกุกเท่าไหร่ก็ได้ ให้ตายสิไม่อยากตื่นเลย ตื่นมาในวันที่รู้ว่าเขาต้องห่างจากเด็กนั่น
"ไอ่แท! ลุกได้ละมั้ง" สะดุ้งเสียงจีมินที่คงเสียงดังเพราะแง้มประตูมาดูแล้วยังเห็นเขานอนอยู่ที่เดิมอยู่อย่างนั้น ร่างสูงลุกขึ้นนั่งก่อนจะเดินไปอาบน้ำอย่างไร้เรี่ยวแรง ถ้าออกไปบอกนัมจุนฮยองว่าไม่อยากไปแล้วก็คงไม่ช่วยอะไร แต่ก็นะ คนบางคนดูอยากให้เขาไปมากนักนี่ ไม่ได้อยากให้อยู่ งั้นไปก็คงจะดีแล้วแหละ ทำงานเพื่อแฟนคลับของพวกเขามั่ง หยุดคิดเรื่องจอนจองกุกสักที
แทฮยองออกมานั่งตักข้าวฝีมือจินฮยองเข้าปาก เขาคงคิดถึงมันแย่ไม่ได้กินตั้งสองเดือน แต่คงไม่คิดถึงเท่าเด็กที่นั่งใส่หูฟังกดโทรศัพท์มือถืออยู่ตรงหน้าเขาหรอก นี่จะไม่ได้เจอกันสองเดือนยังไม่คิดจะมองหน้าเขาหรือคุยกับเขาหน่อยเลยหรือไง
"จองกุกอา" คนตัวขาวตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์มองหน้าแทฮยองใบหน้าแสดงคำถามว่า มีอะไร แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมา
"เอ่อ.. ไม่มีไร" แล้วก็ได้รับสายตาที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดกลับมาเต็มๆ คิดไปคิดมา ก็คงต้องคิดถึงสีหน้าหงุดหงิดของจองกุกแน่แน่ ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มออกมา พลางอ้าปากรับอาหารเข้าไปเติมพลัง ตาคมก็ยังมองร่างขาวตรงหน้าสลับกับจานข้าว
หยุดเวลาไว้ตอนนี้ได้ไหมนะ..
ตอนที่จองกุกไม่เถียงเขา ตอนที่จองกุกไม่มองหน้าเขาแบบรำคาญ ข้าวมื้อนี้อร่อยเป็นพิเศษเพราะคนตรงหน้าแท้แท้
"แทฮยอง จองกุก ออกมาได้แล้ว ไปกันเร็ว จานวางไว้นั่นแหละเดี๋ยวฮยองกลับมาล้างเอง" จินฮยองตะโกนเข้ามาในบ้าน ไม่สิต้องเรียกว่าหอพักของพวกเรา พวกผมชินเรียกว่าบ้านแล้วแหล่ะเพราะพวกเมมเบอร์ก็เหมือนกับครอบครัวของผม หอพักก็ต้องคือบ้านสิในเมื่อผมอยู่กับครอบครัวหน่ะ
เราทั้งเจ็ดเดินทางมาถึงสนามบินในเวลาแปปเดียว ไม่รู้ว่ารถไม่ติดหรือเป็นเพราะผมมีความสุขกับการที่ได้อยู่กับทุกคนแบบนี้ก็ไม่รู้ ตอนนี้ก็เหลือแค่นั่งรอเวลาขึ้นเครื่องเท่านั้นเอง
"ไอ่แท ซื้อหนมมาฝากเยอะเยอะนะเว้ย หนมเมกาอ่ะ" ปาร์คจีมินพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
"กินจนเป็นหมูละ" ยุนกิฮยองพูดตอบจีมิน ทำให้หน้าหมูหงิกงอใหญ่
"ยุนกิฮยองตอนนี้ก็หมูพอพอกับจีมินนั่นแหละ"
"จองโฮซอก! เดี๋ยวไม่ได้กลับบ้านหรอก" มินยุนกิหันไปขู่โฮซอกที่ไม่ได้แสดงความกลัวออกมาสักนิด มีแต่เสียงหัวเราะชอบใจออกมาเป็นคำตอบของคำขู่เท่านั้น
"ผมไปแล้วดีกว่าฮยอง บ้ายบายนะ" แทฮยองหันไปบอกทุกคนที่ก็พยักหน้าหงึกหงักจะมีก็แต่แฟนเขาที่นั่งกดโทรศัพท์หูเสียบหูฟังนิ่งอยู่เหมือนเดิมไม่พูดอะไร ขนาดนั่งข้างกันแท้แท้นะ แต่ถึงจะยังไง เขาก็ไม่กล้าที่จะคาทกไปบอกว่า เราห่างกันสักพัก ตามที่คิดไว้หรอก เขารักจองกุกเกินกว่าที่จะยอมเสียไป
"ถ้าตั้งใจทำงานนะ อาจจะได้กลับเร็ว" นัมจุนพูดออกมา เมื่อเห็นแทฮยองยืนมองจองกุกอยู่อย่างนั้น
"ครับ" ใบหน้าหล่อฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง จะให้ยิ้มอย่างจริงใจได้ไงหล่ะ ในเมื่อคนข้างข้างเขาก็ยังนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร
"ดูแลตัวเองดีดีนะแทฮยอง" ตบท้ายด้วยคำพูดของพี่ใหญ่ "เดี๋ยวทางนี้ดูแลเอง" ความเป็นห่วงความเอาใจใส่ของซอกจินทำให้แทฮยองรู้สึกดีได้เสมอนั่นแหละ
ร่างสูงลุกขึ้นยืนก่อนโค้งให้ฮยองทุกคนโบกมือบ้ายบายเป็นครั้งสุดท้าย คว้าพาสปอตมาถือไว้ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในเกท
แทฮยองชะงักเมื่อรู้สึกถึงแรงดึงที่มาจากคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง
จอนจองกุกกำลังดึงเสื้อเขาไว้อยู่
"มะ ไม่ไปได้ไหมครับ" เสียงเบาถูกส่งผ่านออกมาจากมักเน่ปากแข็ง ถ้าไม่ตั้งใจฟังดีดีก็คงไม่รู้เรื่องว่าเด็กนี่พูดอะไรกันแน่ แต่แทฮยองได้ยินเสียงนั่นชัดแจ๋วเลยแหละ
หันหน้ากลับไปมองมือเล็กที่กำชายเสื้อของเขาไว้แน่น "ไม่ต้องไปหรอกนะนะ ผมอยากไปเที่ยวกับฮยองอ่ะ ไม่ต้องไปเมกานะครับ"
".."
"ฮึก.. รู้งี้ เมื่อวานผมไปเที่ยวกับฮยองก็ดีอยู่หรอก ฮึก.. แล้วก็ไม่เอาด้วยนะ ที่จะมาบอกว่าขอห่างกันอ่ะ แค่นี้ยังห่างไม่พอหรอ.. ฮึก"
แทฮยองเอื้อมมือมาจับมือที่ดึงเสื้อเขาไว้ออก ก่อนจะหันไปมองหน้าแฟนของเขา หน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองแฟนตัวเอง ดวงตาโตที่เอ่อไปด้วยน้ำตา จมูกแดงแดงนั่นอีก นี่ร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
แทฮยองทำได้เพียงเข้าไปกอดเด็กนี่ ยกมือขึ้นมาลูบหัวไปด้วย แต่นั่นดูเหมือนยิ่งทำให้จองกุกร้องไห้หนักขึ้นไปอีก
"ฮะ ฮึก.. ฮยอง ผมขอโทษนะครับ ขอโทษที่ผมเป็นแฟนที่ไม่ดีเลย ฮึกก ปกติมีฮยองอยู่ข้างข้างจนติดเป็นนิสัย ไล่เท่าไหร่ก็ไม่เคยไป ขนาดไม่สนใจ ฮึกก ฮะ ฮยองยังตามดูแลตลอดเสมอ แต่พอคิดว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว ผมแม่งดูเอาแต่ใจจัง" ใบหน้าหวานซบลงที่หน้าท้องคนพี่ มือขาวยกขึ้นกอดแน่น
ก็ไม่เคยได้กอดเลยนี่หน่า ถ้ารู้ว่ามันทำให้รู้สึกดีขนาดนี้ จองกุกจะให้พี่วีกอดและกอดพี่วีทุกวันเลย
"ไม่ไปได้มั้ยครับ"
"จองกุก เดี๋ยวพี่ก็กลับมาแล้ว"
"สไกป์ทุกวันนะ"
"ครับบบบ"
"ห้ามตอบคาทกช้า"
"ครับผม"
"กินข้าวให้ครบทุกมื้อ"
"อ่าห้ะ"
"ตั้งใจทำงานนะฮยอง จะได้รีบกลับมา"
"คร้าบบบบบบ"
"ผมขอโทษนะฮยอง ที่แต่ก่อนเคยละเลย"
"ไม่เป็นไรหน่า พี่ทิ้งจองกุกไม่ลงหรอก"
คนตัวเล็กผละออกจากอ้อมกอด ทำหน้ายับยู่ยี่ มือแทฮยองยื่นมาเกลี่ยน้ำตาคนน่ารักออกจากใบหน้าใสแล้วยกขึ้นมาลูบผมสีดำสนิทนั่นอย่างเบามือ "เดี๋ยวจะรีบกลับมานะ"
จองกุกพยักหน้ารัวแล้วยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นรอยยิ้มที่ดูมีความสุขมากของคนเป็นพี่อยู่ตรงหน้า รอยยิ้มของวีฮยองทำให้เป็นสิ่งที่ทำให้คนมองรู้สึกยิ้มตามได้เสมอ และเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น ขอโทษที่เคยทำให้พี่ต้องเสียใจ แต่พี่ก็ยังคงยิ้มให้จองกุกเสมอ
"ไปได้แล้วม้างงง" จินฮยองพูดขึ้นมายิ้มยิ้มเมื่อเห็นสองคนนี้ไปกันต่อได้ด้วยดี แทฮยองกลับมามดต้องขึ้นหอแน่แน่
"ไปแล้วนะจองกุก ไปแล้วนะจีมิน ไปแล้วนะฮยองบ้ายบายยย" แทฮยองเขยิบออกมาจากจองกุก โบกมือบ้ายบายเดินถอยหลังเข้าเกทไป
*ตือดึ้ง*
*ตือดึ้ง*
*ตือดึ้ง*
*ตือดึ้ง*
jungk : อ่อลืมบอก
jungk : รักนะครับ
jungk : ที่ไม่เคยบอกไม่ได้แปลว่าไม่รักนะ
jungk : *สติ๊กเกอร์คุณบราวบิด*
kimv : รักจองกุกเหมือนกันนะ
"พึ่งรู้ว่ามักเน่ของเราปากแข็งนะเนี้ยะ" จองโฮซอกเอ่ยแซวจองกุกเมื่อทุกคนกลับขึ้นมาบนรถ
"ปากแข็งพอพอกับยุนกิฮยองนั่นแหละ" นัมจุนพูดสวนกลับมาทั้งที่ตายังหลับอยู่ แอบลืมตาขึ้นมาก็พบสายตาอาฆาตจากยุนกิฮยองที่นั่งอยู่ด้านหน้า
ปากแข็งเรื่องอะไรหรอ.. #ก็ไม่รู้สินะ
- THE END -
เฮ้โย่ววัทซับบบบบบ *แปะมือ*
เป็นไงมั่งกับเรื่องราวป่วงเปื่อยของวีกุก
มีไรก็เม้นติชมได้น้า สกรีมในทวิตได้ฮุฮิ
พลอตมันงอกงามเต็มแต่แต่งต่อไม่ออก
นี่พยายามจบให้สวยนะ กะจะดราม่าแต่กลัวไม่มีคนอ่าน *ปาดน้ำตาทิ้ง*
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะ รวมถึงฟิคฟูลด้วย
เจอกันตอนหน้า บะบุยยยย
ความคิดเห็น