บันทึกของความจำ

ลำดับตอนที่ #3 : ทำไมถึงเจ็บได้ขนาดนี้

10 มิถุนายน 2550  :   ตั้งแต่ที่จำได้.....ไม่เคยเจ็บขนาดนี้เลย...ความเจ็บปวดครั้งนี้คงเป็นบทเรียนให้เราได้อีกนาน...ตอนนี้ยังไม่คิดทีจะมีรักอีกนาน....ตั้งแต่คบกันมา..จำได้ว่า..ตกลงกันไม่รู้จะกี่ครั้ง...ทั้งความไว้ใจ...ความเชื่อใจ....ความรัก.....มันเหมือนทุกอย่างมันพังลงในนาทีนั้น...โกรธ...โมโห...จนตัวสั่น...ทำไมน้า...ทำไม..คนที่เราไว้ใจ..รัก..เค้าถึงทำกับเราได้ถึงขนาดนี้.....เราเคยถามเค้าหลายครั้งว่าวันนั้นเค้าไปทำอะไรกับใครบ้าง....คำตอบคือไปกับเพื่อน.....แล้ววันนี้เค้าก็มายอมรับแบบจนมุนว่าเค้าไปกับผูหญิงอีกคนไป..และอยุ๋กันสองคน...อยู่ในห้อง..เค้าบอกว่าเค้าไม่ได้รัก...ไม่ได้รักแล้วทำอย่างนั้นลงได้อย่างไร....พอแล้ว..พอซะทีกับความไว้ใจ..ความรักที่ให้ไป...วันนี้นำตายังไม่เคยจางหายไป...ความคิดยังวนเวียน...จิตใจยังชินชา