คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 4 มิถุนายน 2550 เริ่มทุกอย่างที่ไม่อยากเริ่ม
วันนี้เป็นวันแรกที่รู้สึกอยากเขียน diary อย่างจิงจัง เพิ่งเคยรู้ว่าที่นอื่นเค้าพูดว่าความเหงา..มันทำให้คนเราเพี้ยนๆไปได้จริงๆ
ตื่นและลุกจากที่นอนประมาณ 9.30 น. เราทำธุระส่วนตั๊วส่วนตัวเสร็จก็ประมาณ 11.00 (น๊านนาน)....แล้วก็มานั่งทำการบ้านที่ค้างมาจากเมื่อคืน....(การบ้านมันเยอะม๊ากมาก) ..นั่งทำอยู่ประมาณ 15 นาทีเสียงโทรศัพท์ก็ดัง..
.....คำถามประโยคแรกที่ดังมาทางโทรศัพพท์คือ......" ตื่นนานแล้วหรอ"..... จริงๆดูแล้วเป็นคำถามที่ธรรมดาๆที่คนเราจะถามกัน แต่พอเราตอบไปว่าตื่นตั้งแต่ 9.30 น.เท่านั้นแหละเรื่องก็เกิด..เสียงวางโทรศัพท์ดังปัง!!!! ....เฮ้ยมันอะไรกันอีกนี่ (งงละสิเราทีนี้...เรไปทำไรให้เนี่ย) พอเรารู้ว่าเค้าวางโทรศัพท์ใส่เท่านั้นแหละ หน้าก็ร้อนฉ่า....แดงกลำ...โมโหมากๆ...ทำไงล่ะทีนี้..นึกออกเลยโทรกลับ ให้ตายสิมันน่าโมโหมากกว่าเดิมอีก..โทรไปน่าจะถึง 20 สาย เค้าไม่ยอมรับสายอ่ะ.....โทรไปเรื่อยๆสักพักเค้าก็รับสาย แต่ให้ตายหนักกว่าเดิม..รับสายแล้วแต่ไม่ยอมพูดนี่ดิ..โอ๊ย+++ความโมโหมันขึ้นถึงขีดสุด ก็เลยหลุดปากไปว่า...."เค้าทำอะผิกอ่ะ ก็รูว่าโทรไปก็ยังไม่ตื่น เลยยังไม่โทรไป" ดูเหมือนจะดีนะแต่มีต่อ "ถ้าจะหาเรื่องก็หาเรื่องที่ดีกว่านี้หน่อย" อ่านะ ก็รู้นะว่าเราก็อารมณ์ร้อน แต่ก็คิดเอานะว่าเจออย่างนี้แต่เช้าจะรู้สึกอย่างไง เรื่องก็เดินไปเรื่อยๆ...เค้าไม่ยอมพูโทรศัพท์ส่งมาแต่ข้อความแบบว่า...น้อยใจ..เราไม่ให้ความสำคัญ ..อะไรอย่างนี้.ทั้งๆที่ 2 วันที่ผ่านมานี้มีแต่เรื่องที่เค้าทำผิดล้วนๆ แล้วไมวันนี้เราจึงกลายเป็นคนผิดไปได้นี่...สุดท้ายเราก็ต้องเป็นคนพูดคำว่า...ขอโทษ...แล้วเรื่องทุกอย่างจึงดีขึ้น...(แต่ในใจไม่เคยดีขั้นเลย มันเจ็บอยู่ข้างใน เจ็บมานาน และจะสะสมไปเรื่ออยๆ จนสักวันมันคงถึงจุดนั้นๆ)
ความคิดเห็น