คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7
Just so you know this feeling take in control of “ออร์แปง” หมอนี่จะมีปัญหาอะไรนักหนาวะเนี่ย ถ้าฉันไม่คิดว่าเขาเป็นเจ้าหนี้ฉันจะไม่รับสายเลยด้วยซ้ำ
“ค้า ว่าไงค้าคุณแฟน”ฉันกรอกเสียงตอบปลายสายด้วยเสียงที่น่าหมั่นไส้เป็นที่สุด
(ครับ คุณแฟน เรื่องใหญ่แล้วล่ะ)
“เรื่องอะไร”เสียงฉันกลับเข้าสู่โหมดปกติ
(แม่ฉันจะมาหาเราที่คอนโด เธอคิดว่าเธอควรทำไง?)
“แล้วทำไงล่ะ?”ฉันย้อนเขา ความจริงก็ไม่ได้ย้งไม่ได้ย้อนหรอก ก็ถามนั่นแหละว่าจะให้ฉันทำอะไรก็คนมันไม่เข้าใจ
(มาอยู่กับฉันที่คอนโดตอนนี้ เก็บของล่ะ เดี๋ยวจะไปรับ)พูดจบเขาก็ตัดสายทันที อร๊ายยยยกัน ให้ไปอยู่ด้วยงั้นเหรอ ฉันว่าเรื่องมันจะไปกันใหญ่กันแล้วนะ ถึงฉันจะค้านเขาก็เหอะแต่ฉันกลับไปนั่งเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวบางส่วนยัดลงกระเป๋า ไม่ได้อยากไปนะแต่มันเป็นการทำงานใช้หนี้อย่างหนึ่งนิ้
ณ คอนโดของออร์แปง
ห้องที่ถูกออกแบบโดยสถาปนิกชั้นนำอย่างคุณ ซัดเจน แห่งบางลักสิบเก้า สวยหรูอย่าบอกใครเชียว ห้องครัวที่ออกแบบมาอย่างงามถูกจัดข้าวของไว้อย่างเป็นระเบียบ ห้องน้ำที่กว้างถูกแต่งอย่างหรูหรามีอ่างหากู้ดจี่ด้วย หมอนี่ไฮโซไม่หยอกแหะ เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจมาจับเอาหมอนี่เองซะหรอก อ้ากก ฉันคิดอะไรเนี่ย หยุดนะ หยุดคิด ว้าวๆๆ ห้องนอนที่มีเฟอร์นิเจอร์ดีไซด์บรรเจิด เตียงนอนขนาดคิงไซต์ ฉันเดินสำรวจห้องเขาไปทั่ว ตู้เสื้อผ้าที่ดีไซด์โดย กานาเซ่ นักออกแบบเฟอร์นิเจอร์ระดับประเทศ ว้าว หมอนี่ ไม่ธรรมดาจริงๆ แต่อาการทั้งหมดก็ต้องเก็บไว้
“แล้วฉันจะนอนห้องไหนล่ะ”ฉันหันไปถามเขาที่เดินตามหลังอยู่
“ห้องน้ำมั้ง หรือห้องครัวล่ะ เธอเลือกเอาเองล่ะกันถ้าจะไม่นอนห้องนอนนะ”เขาย้อนใส่ฉันด้วยท่าทางกวนประสาท
“…???”
“รีบๆเก็บของเร็ว เดี๋ยวแม่ฉันมาก็ซวยพอดี อ่อ แล้วเธอก็ทำอาหารด้วยนะ”พูดจบเขาก็นั่งลงดูทีวี
“นายควรจะช่วยฉันนะ เหลือเวลาอีกไม่นานแม่นายต้องมาถึงแน่เลย เอางี้ นายไปทำอาหารนะ เดี๋ยวฉันจะไปเก็บของ”
“ฉันทำไม่เป็น”
“ให้ตายซิ มีครัวไว้ทำซาก เออๆ ฉันทำเอง นายไปเก็บของให้ฉันเลยไป”พูดจบฉันก็เดินเข้าครัวไปเปิดตู้เย็นหาวัตถุดิบมาทำอาหาร ในตู้เย็นเขามีของเยอะแยะ เต็มไปหมด เหมือนไปซื้อเตรียมไว้ให้เลย ว่าแต่ฉันจะทำอะไรดีล่ะ มีหมู ผักด้วย ทำอะไรดีหนอ?
ทำไมผมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย ผมหยิบของใช้ส่วนตัวของเธอ ทั้งแปรงสีฟัน โฟมล้างหน้า น้ำยาสระผม อีกเยอะล่ะ ผู้หญิงนี่เยอะจริงๆของใช้ ผมหอบมันเข้ามาในห้องน้ำแล้วจัดมันเข้าที่ด้วยกัน เห็นแล้วมันก็รู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก จากที่แปรงสีฟันที่เคยมีแค่อันเดียว ตอนนี้มันมีเพิ่มเข้ามาอีกด้ามหนึ่ง พอจัดของในห้องน้ำเสร็จผมก็มาจัดตู้เสื้อผ้า ผมต้องแบ่งให้เธอครึ่งหนึ่ง ความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นอีกครั้งกับการแบ่งพื้นที่เก็บเสื้อผ้าให้เธอ ผมบ้าไปแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ ผมเดินไปเปิดกระเป๋าดูว่ามีอะไรเหลืออยู่อีกไหม สิ่งที่ผมเห็นเล่นเอาผมหน้าแดงหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ ชุดชั้นใน ผ้าอนามัย ของใช้ผู้หญิงทั้งนั้นเลย
“นายใกล้เสร็จยัง มาช่วยฉันหน่อยสิ”เสียงเธอตะโกนออกมาจากในครัว ทำให้ผมต้องรีบเอาของที่เหลือออกมาจัดให้ ผมต้องเสียสละลิ้นชักชั้นหนึ่งให้เธอเก็บของพวกนี้ และก็มีอีกหลายอย่างที่ผมต้องแบ่งให้เธอ ทั้งเตียงนอน และ บลาๆๆๆๆ อีกแยะล่ะ
“โอเค ยกไปวางได้แล้ว”ฉันใช้เวลาสักพักกับการทำอาหารอยู่ในครัว อาหารก็แค่พื้นๆเพราะฉันทำอะไรไม่ค่อยเป็นสักเท่าไหร่ มีก็แค่หมูผัดขิง ต้มยำกุ้ง แกงส้ม ก็อาหารพื้นๆอย่างว่าล่ะ
“ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวแม่นายจะมาก่อน”ฉันบอกเขาที่กำลังยกอาหารมาวางบนโต๊ะ แต่
ติ้งงงง ต้องงงง
“ฉันว่าไม่ทันแล้วล่ะ แม่นายคงมาแล้ว”ฉันหยุดเดินแล้วรีบจัดผมเผ้าให้เรียบร้อย ถ้ามีเวลามากกว่านี้สักนิด ฉันอยากจะเปลี่ยนชุดก็ยังดีนะ ชุดที่ฉันใส่มันชิวเกินไป แต่ออร์แปงก็ใช่จะต่างจากฉันเลย โอ้ย จะบ้าแล้ว ดูฉันสิ เสื้อกล้ามธรรมดากับกางเกงยีนขาสั้น ผมที่รวบแล้วเอากิ๊บหนีบไว้ลวกๆ แล้วหมอนั้น เสื้อกล้ามกางเกงยีนขาสั้นเท่าเข่า ถ้าออกไปเดินคนเค้าคงคิดว่าเป็นคู่รักอินดี้แหง้เลย
ออร์แปงเดินไปเปิดประตูห้อง แน่นอนแม่ของเขาเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่เคยเจอกันครั้งแรก
“สวัสดีค่ะ คุณแม่”ฉันไหว้ท่านเมื่อท่านเดินเข้ามาข้างใน
“จ้ะๆ”แม่ของออร์แปงเดินสำรวจห้องไปทั่วเหมือนที่ฉันทำเมื่อตอนเที่ยงนั้นเอง
“ทานข้าวดีกว่าแม่ ผมหิวแล้ว ใช่ไหมสกาย”ออร์แปงเดินมาโอบไหล่ฉันแล้วบอกแม่ของเขาเดินออกมาจากห้องนอนพอดี
“ไปสิ”ท่านยิ้มให้ก่อนจะเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร
“ปล่อยได้แล้ว”ฉันเอาศอกกระทุ้งไปที่ท้องเขาเบาๆก่อนจะรีบเดินไปที่โต๊ะอาหารเพื่อตักข้าว
ระหว่างทานข้าว มีเพียงความเงียบ อึดอัดเป็นบ้าเลย ไม่มีใครสักคนพูดอะไร มีแค่เสียงทีวีที่ดังเบาๆมาจากห้องนั่งเล่น
“สกาย แล้วพ่อแม่หนูรู้เรื่องนี้หรือยัง”คำถามนี้เล่นเอาฉันสะดุ้งเล็กน้อย ฉันเอาเท้าเขี่ยที่ขานายออร์แปงที่นั่งอยู่ข้างๆเพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี
“ผมว่าจะบอกท่านเร็วๆนี้ครับแม่”นายออร์แปงออกปากช่วยอีกแรง
“รีบๆบอกล่ะ เดี๋ยวทางนู้นเขาจะว่าเราได้นะแปง”แม่เขาหันมาบอกลูกชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แล้วหนูเป็นคนที่ไหนล่ะ”
“เชียงใหม่ค่ะ พ่อกับแม่หนูเป็นชาวสวนอยู่ที่นู้นค่ะ”
“อืม ปลูกอะไรล่ะ”
“สตรอเบอร์รี่ค่ะ”ฉันตอบไปยิ้มไป จะถามอีกแยะไหมนี้ เอาถึงโครตเหง้าเหล่าก่อเลยไหมค้าหนูจะได้เล่าให้ฟังอ่ะ
“นายว่าแม่นายจะเกลียดฉันไหม”ฉันถามนายออร์แปงที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่ หลังจากที่แม่ของนายออร์แปงได้กลับบ้านไปแล้ว
“ทำไม”
“ไม่มีแม่ที่ไหนหรอกเขาจะมาชอบผู้หญิงที่มาอยู่กินกับลูกชายตัวเองก่อนแบบนี้นะ”ฉันบอกเขาพลางล้างจานไปด้วย
“ไม่นะ แม่ฉันยังบอกเลยว่า อย่าปล่อยเธอไปล่ะ มาถึงขนาดนี้แล้วแถมให้ฉันไปบอกพ่อกับแม่เธออีกด้วย ถ้าว่าเกลียดไหมล่ะ”นายออร์แปงเดินมายืนข้างๆพร้อมวางจานที่เหลือไว้
“แต่ฉันว่าเรื่องของเรามันจะไปกันใหญ่แล้วนะ นายว่าไหม”
“เดี๋ยวมันก็จบ เธอก็อยู่นี้ไปก่อนล่ะกัน ฉันง่วง ไปอาบน้ำนอนก่อนล่ะ”พูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องครัว
Just so you know this feeling take
“ค่ะ พี่เบจ”
(พรุ่งนี้มีเรียนไหม)
“ไม่ค่ะ มีอะไรเหรอ”
(พรุ่งนี้การ์เม่มาไม่ได้น่ะสิ อีกอย่างก็เป็นวันหยุดลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ)
“ได้ค่ะ เดี๋ยวเจอกันนะค่ะ บายค่ะ”
หลังจากที่จัดการกับห้องครัวเสร็จฉันก็รีบมาจัดการตัวเอง พอนึกถึงตอนนอน หนักใจ นี่ฉันต้องนอนเตียงเดียวกันกับนายด้วยเหรอเนี่ย ว้า หนั้กใจจริงๆ พออาบน้ำเสร็จฉันก็แต่งตัวแล้วเดินมายืนตรงประตูห้อง
“มานอนสิ”เสียงนายออร์แปงดังขึ้นมาจากห้อง
“เออ กำลังจะไปไงเล่า”ฉันปิดสวิตท์ไฟแล้วเดินมาที่เตียงนอน
“กลัวฉันจะปล้ำหรือไง”
“นายจะบ้าเหรอ เปล้า ฉันง่วง จะนอนแล้ว ฝันดีย่ะ”ถึงปากฉันพูดออกไปอย่างงั้น แต่ในใจฉันก็หวั่นอยู่เหมือนกัน นอนกับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ จริงไหม?
ความคิดเห็น