คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
“แล้วเจอกันนะ โฮลวีต”ฉันบอกลาเพื่อนร่วมห้องที่สนิทกันตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงตอนนี้ก็ยังเรียนมหาลัยเดียวกันและยังเป็นคณะเดียวกันอีก โฮลวีตเป็นผู้หญิงที่หวาน โครตหวานเลยนะ หน้าตาก็น่ารัก มีผู้ชายมาแจกขนมจีบทุกวันล่ะ แต่เป็นการเจอกันไม่กี่ครั้งกับโฮลวีตตั้งแต่ที่ฉันกลับมาจากแอลเอ
“โอเค แล้วเจอกันนะ น้ำฟ้า”โฮลวีตโบกมือลาก่อนจะเดินไปกับรุ่นพี่ที่ฉันคิดไว้ว่าน่าจะเป็นแฟนของโฮลวีตอ่ะนะ เห็นมายืนรอสักพักแล้ว
“บาย”ฉันโบกมือลาโฮลวีตกลับแล้วรีบเดินออกมาจากมหาลัยเพื่อไปทำงานที่ e-maaff เหลือบไปมองนาฬิกาที่ข้อมือนี่มันจะเที่ยงแล้วนี่ อีก 15 นาที ฉันจะสายไม่ได้นะ จะรอเมล์ฉันคงสายแน่นอน ฉันเลยเปลี่ยนเส้นทางและรีบเดินไปยังสถานีรถไฟฟ้าที่ไม่ไกลเท่าไหร่
แต้ด!!! ผู้โดยสารโปรดทราบ กรุณาอยู่นอกเส้นแดงเพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง ทันทีที่รถไฟฟ้ามาจอดฉันรีบเบียดเสียดผู้คนที่เยอะจนล้นหลามเข้ามาในรถไฟฟ้าได้สำเร็จ เฮ้อ เล่นเอาเหงื่อตกแหะ
Just so you know this feeling take in control of me and I can’t เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ฉันจึงล้วงหาในกระเป๋าเพื่อจะรับสาย “ออร์แปง” หมอนี่มีอะไรอีกล่ะเนี่ย ตอนนี้ฉันกำลังรีบนะ ผู้โดยสารหลายคนเริ่มมองมาที่ฉัน จะไม่มองได้ไง เสียงก็ดังขึ้น ดังขึ้น ฉันก็ไม่ยอมรับ แต่คนมองมาเยอะไป ฉันจำเป็นต้องรับสาย
“ว่าไง”ฉันกรอกเสียงตอบปลายสาย
(ช้ารับจัง) เสียงปลายสายตอบกลับอย่างเซ็งๆ
“เออ ว่ามาตอนนี้ฉันกำลังรีบอยู่”
(จะโทรมานัด เย็นนี้แม่ฉันให้พาแฟนไปหาท่าน)
“คือฉัน? กี่โมงล่ะ ที่ไหนด้วย”
(เกือบทุ่มนึง ที่ร้านxxx เดี๊ยวฉันจะไปรับเธอก่อนชั่วโมงหนึ่งนะ)
“ได้ๆ ฉันเลิกงานพอดี เดี๋ยวรอที่ xxx นะ แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวค่อยว่ากันต่อ บาย”ฉันรีบวางสายนายออร์แปงซึ่งเหมาะเจาะกับรถไฟฟ้าถึงสถานีที่ฉันต้องลงพอดี
ในที่สุด ฉันก็สายไปเกือบสิบนาที
“กาย สายนะวันนี้เราอ่ะ รีบไปเปลี่ยนชุดเร็ว วันนี้พายุเข้าร้านล่ะ”พี่ชะเอมผู้จัดการร้านตีไหล่ฉันเบาๆก่อนจะเดินเสิร์ฟออร์เดอร์ต่อ ฉันรีบเดินเข้ามาในร้านแล้วสวมเอื้อมกันเปื้อน แล้วรวบผมขึ้นให้เรียบร้อยแล้วลงไปเดินเสิร์ฟออร์เดอร์
“การ์เม่วันนี้เข้ากี่โมง”ฉันเดินไปทักเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ร้านที่ยืนอยู่ตรงบาร์
“เข้าห้าโมงเช้า วันนี้ไม่มีเรียนอ่ะ”การ์เม่ยิ้มให้ก่อนจะเดินเสิร์ฟออร์เดอร์ต่อ
ฉันทำงานผ่านไปห้าชั่วโมง เฮ้อ ในที่สุดก็ได้เวลากลับแล้วล่ะ ฉันรีบถอดเอื้อมออกและคลายผมที่รวบด้วยอาการรีบเร่งจนคนในร้านแซว
“นัดกับใครกัน”พี่เบจเดินมาจี้เอวเล่นฉันสะดุ้งโหย่ง
“เปล่าสักหน่อย”ฉันหันไปยิ้มตอบพี่เบจที่มาเดินมาหยิบเอาจานที่เช็ดไว้ตรงซิ้ง
หลังจากที่ลาทุกคนในร้านเสร็จฉันก็เดินมาบริเวณชั้นที่เคยผ่านมาแล้ว โซนรถวีไอพีไง เดินไปเรื่อยๆก็เจอรถปอร์เช่สีน้ำเงินจอดอยู่ ฉันจึงเดินไปเคาะกระจกรถ ทันทีที่ฉันเปิดประตูรถเข้าไปนั่งนายออร์แปงก็บ่นอุบอิบอะไรก็ไม่รู้ เย๊อะแยะ
“ฉันมารอเธอนานแล้วนะ ช้าจริงๆเลย”เขาหันมาเอ็ดฉันด้วยท่าทางกวนๆที่ทำเอาฉันจะประสาทลงกระเพาะ
“ดูเวลาซะบ้างสิ เรานัดกันกี่โมงย่ะ”ฉันหันไปพูดเสียงดัดจริตใส่เขาที่กำลังขับรถอยู่ วันนี้นายออร์แปงแต่งตัวดูดีกว่าปกติ แต่ปกติก็ยอมรับนะว่าดูดีอยู่แล้ว วันนี้นายออร์แปงใส่ชุดสูทที่ดูแล้วแบดๆนิดหน่อยอ่ะนะ เพราะเสื้อข้างในสูทนั้นก็เป็นแค่เสื้อยืดสีขาวธรรมดาจึงทำให้ดูไม่ทางการมากไป
“อ้าว ไหนนายว่านัดไว้ร้านแถว xxx ไงแล้วนายขับมาทางนี้ทำไม”คิ้วฉันผูกเป็นปมไปแล้ว นายออร์แปงขับรถมาอีกทางหนึ่งที่ไม่ใช่ทางไปร้านที่นัดกันไว้นี่นา หรือว่าเขาจะไปทางลัด อืม? คงงั้นมั้ง
ประมาณยี่สิบนาทีรถก็มาจอดหน้าร้านเสื้อผ้าที่ดูมีรสนิยมร้านหนึ่ง เปลี่ยนมานัดกันร้านนี่หรือไงกัน จะบ้าเหรอ นี่มันร้านเสื้อผ้านะเฟ้ย
“ลงมาสิ”นายออร์แปงเปิดประตูรถให้ฉันที่ทำหน้างง
“เธอจะงงอะไรนักหนา ฮ่ะ งงให้มันตลอดสิ”เขาพูดจากวนประสาทฉันตามเคย
“นายจะไม่ให้งงก็เกินไปล่ะ ฉันไม่ใช่หมอดูนะจะได้รู้อะไรล่วงหน้าได้นะ”ฉันหันไปย้อนเขาที่กำลังต่อสายหาใครสักคนอยู่
“ครับแม่ ตอนนี้แม่ถึงหรือยังครับ”
“อ่อ ครับเดี๋ยวผมกับสกายจะตามไปนะครับ”
“ครับผม รับรองแม่ต้องไม่ผิดหวังครับ”
“ครับ สวัสดีครับ”เขาวางสายเสร็จก็หันมาจูงมือฉันเดินเข้าร้านเสื้อผ้า
“เฮ้ย”ฉันอุทานอย่างลืมตัวที่จู่ๆเขาก็มากุมมือฉัน รู้สึกหวิวๆแหะ ฉันก็เดินตามเขาอย่างว่าง่าย
“จะตกใจอะไร เริ่มการแสดงได้แล้ว อย่าให้หลุดต่อหน้าแม่ฉันล่ะ”เขาหันมาบอก
“ชุดนี่เหรอ! นายจะบ้าหรือไง ฉันไม่ชอบ”ฉันส่ายหน้ากับชุดที่เขาเลือกให้ มันเป็นเดรสสั้นประมาณเข่าสีเขียวอ่อน ดูไปมันก็สวยนะถ้ามันไม่ใช่เกาะอกนะ ไม่เอาเด็ดขาด
“เหอะน่า ฉันอุตส่าห์เลือกให้ เร็วๆสิ เดี๋ยวก็ไปสายกันพอดีหรอก”เขาตอบกลับด้วยเสียงเซ็งจิตสุดๆ ฉันไม่ได้เรื่องมากสักหน่อย
“ฉันจะเลือกเอง โอเคนะ”ฉันยักไหล่ให้เขาก่อนจะเดินเลือกชุดที่แขวนไว้จนละลานตา
สองครั้งที่นายออร์แปงส่ายหัวกับชุดที่ฉันเลือก มันแย่ตรงไหนกัน
ชุดแรก-เดรสยาวถึงเข่าสี้นำเงิน แล้วก็แขนยาวถึงศอก แย่เหรอ?
ชุดที่สอง-เดรสยาวถึงตาตุ่มสีชมพู แต่ว่ามันเป็นแขนกุดนะ หมอนั่นก็ยังส่ายหัวอยู่ได้
“พี่ครับช่วยเลือกชุดให้ยัยนี่หน่อยสิครับ”เขาหันไปยอกพนักงานที่ยืนอยู่ใกล้
“ได้ค่ะ คุณน้องตามพี่มาเลยนะค่ะ”พนักงานส่งยิ้มให้แล้วผายมือให้ไปอีกฝั่งหนึ่งใกล้ๆ
ห้านาทีผ่านไป ฉันยืนหมุนดูชุดที่ตัวเองสวมอยู่ในห้องลองชุดอยู่สองสามรอบแล้ววิเคราะห์ มันไม่แย่เกินไปแหะ ซ้าย --- ขวา---ซ้าย-----ขวา ตอนนี้ฉันสวมเดรสลูกไม้สีครีมแขนกุด ความยาวถึงเข่า ส้นสูงสีเนื้อ ผมที่ปล่อยสลายถูกรวบเป็นทรงที่ดูดีขึ้น
“ฉันเอาชุดนี้แหละ”ฉันเดินออกมาบอกนายออร์แปง ที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงโซฟา นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดหรือคิดหลงตัวเองอยู่ใช่ไหม เหมือนนายออร์แปงอึ้งเล็กน้อยกับการเปลี่ยนแปลงของฉัน เป็นธรรมดานะ สวยอยู่แล้วน่ารักอยู่แล้ว ตอนนี้ก็เลยคูณสองเข้าไปอีก
“รีบไปเหอะ”นายออร์แปงส่งบัตรเครดิตให้พนักงานก่อนจะยกข้อมือมาดูนาฬิกาแล้วหันมามองฉันแวบนึง ฉันเห็นแบบนั้นแล้วก็อดแซวไม่ได้
“สวยล่ะสิ”ฉันยืนโพสต์ท่าให้หมอนั่นก่อนจะรีบเดินนำไปที่รถปอร์เช่คันหรู เหมาะสมแล้วล่ะ การแต่งตัวที่ดูดีและรถที่แพงเว่อร์แบบนี้อ่ะนะ
ความคิดเห็น