ไพรรีมรณะ

ลำดับตอนที่ #5 : ไพรีมรณะ บทที่ 5 "ถ้ำนาคา และ กริชสะกดอสรพิษ"

ไพร พลิกตัวหลบภายในเสี้ยววินาทีก่อนที่งูหลามไฟ “พญาอัคคี” จะเข้าถึงตัว นรินทร์และ ยุทธนาปราดยิงใส่พญาอัคคีเป็นพัลวัน กระสุนนับสิบ ไม่อาจที่จะเจาะทะลุเกล็ดอันแข็งแกร่งของพญาอัคคีได้ พญาอัคคี เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ เทียน!!
“ไม่!!” เสียงกรีดร้องดังก้องกังวานไปทั่ว พญาอัคคี งับร่างของเทียนไว้ในปากอันใหญ่โตเสียแล้ว มันหันหัวอันใหญ่โตที่คาบร่างอาบเลือดของเทียนมาทางที่ไพรยืนอยู่

“มึงเล่นอย่างนี้เลยเหรอ?” ไพร ประทับปืนดับเบิลไรเฟิลคู่ใจ แล้วยิงใส่พญาอัคคีหมายจะช่วยให้เทียน หลุดออกจากคมเขี้ยวของพญาอัคคี แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้
พญาอัคคี กลืนร่างของเทียนที่ยังมีลมหายใจอยู่เข้าไปเป็นๆ ไพรและยุทธนา ร้องลั่นอย่างโกรธจัดและตกใจ ทั้งคู่สาดกระสุนใส่พญาอัคคีอย่างบ้าคลั่ง

พญางูยักษ์ พุ่งเข้าหาตัวลิซ่าแทน แต่แล้ว ไพรก็กระโดดเข้าขวางทางไว้ พร้อมทั้งเล็งปืนไรเฟิลไปที่ใบหน้าของพญาอัคคีอย่างกล้าหาญ
“มึงจะทำอะไรคุณลิซ่า...มึงต้องข้ามศพกูไปก่อน!!” แต่แล้ว งูยักษ์ก็ได้ เหวี่ยงหัวขนาดมหึมาของมัน เหวี่ยงฟาดใส่ไพรเต็มแรงจนกระเด็นไปในทันที ที่เหลือที่มีอาวุธ ต่างใช้เพื่อที่จะหยุดยั้งมัน แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว

“ช่วยด้วย....ใครก็ได้ช่วยด้วย!!” พญาอัคคี โอบรัดร่างของลิซ่าไว้ มันฝ่าวงล้อมของทีมสำรวจที่เหลือกลับเข้าไปในป่าดิบ โดยที่มีเปลวไฟลุกเป็นทาง ลามไปตามทางที่มันเลื้อยไป
“ลิซ่า!?”

ท้องฟ้าเริ่มส่งเสียงคำราม ฟ้าร้องเริ่มดังขึ้น ฝนได้เทลงมาอย่างหนัก และแล้ว เสียงสัญญาณอันน่าสะพรึงกลัวก็ดังมาจากด้านหลังของพวกไพร
“อะไรน่ะ?”
เสียงของอะไรบางอย่างใกล้เข้ามา ในเสี้ยววินาที ก็ได้พุ่งเข้าหาทีมสำรวจอย่างรวดเร็วและรุนแรง
“น้ำป่า!?” น้ำป่า ได้พุ่งเข้าท่วมพื้นที่บริเวณนั้นอย่างแรง ได้พัดพาเหล่าทีมสำรวจ กระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง ไพรได้ถูกกระแสน้ำพัดพา หายไปในน้ำอันเชี่ยวกราด สายน้ำนั้น ได้พาไพร ตกลงไปในทะเลสาบใหญ่แห่งหนึ่ง
“ลิซ่า......ลิซ่า.....ผมขอโทษ...ที่ปกป้องคุณไม่ได้” ภายใต้สติสัมปะชัญญะที่ใกล้จะดับไปนั้น ไพรรู้สึกถึงแรงดันน้ำอันมหาศาล มาโอบร่างไพรไว้ ไพร จมดิ่งสู่ความมืดมิดในตอนนั้นเอง

ถ้ำหินย้อยอันสวยงาม ที่ถูกประดับไปด้วยเพชรพลอยต่างๆ ส่งแสงแวววาว ระยิบระยับทั่วไปหมด น้ำจากหินย้อย ได้หยดลงมาที่ใบหน้าของไพร.........
“ที่นี่....ที่ไหนกัน?” ไพรค่อยๆลืมตาขึ้น เขารู้สึกว่า ตัวเองยังไม่ตาย แต่แล้ว ภาพที่เขาได้เห็น ก็คือ......
“ใคร....ใครน่ะ?”

หญิงสาวหน้าตาสวยงดงามผู้หนึ่ง ซึ่งแต่งกายในชุดลายไทยสีเขียว และมี ตรารูป “นาค” คาดไว้ที่หัว นั่งอยู่ใกล้ๆร่าง ที่ยังลุกไม่ขึ้นของไพร อยู่ที่ขอบเตียงด้านขวา
“ฟื้นแล้วหรือเพคะ?” หญิงสาวคนนั้นพูดกับไพร ไพรงงเล็กน้อย และค่อยๆยันตัวขึ้น
“นี่.....ผมยังไม่ตายหรือครับ?”
“ใช่เพคะ.......เสด็จพี่ยังไม่ตาย…..”
“คุณ....คุณพูดว่ายังไงนะ....เสด็จพี่งั้นเหรอ?” ไพร เริ่มสงสัยในคำพูดของหญิงสาวคนนี้
“หม่อมฉันรอเสด็จพี่ กลับมายังโลกใต้บาดาลนี้ นานมากแล้ว” หญิงสาวคนนั้น โอบกอดเอวของไพรไว้ จนไพรตกใจและพยายามแยกแขนที่โอบกอดเอวเขาอยู่ของหญิงสาวผู้นั้นออกเสีย
“คุณจะทำอะไรเนี่ย......ผมไม่รู้จักคุณเลยนะ....แล้วที่นี่ที่คุณเรียกว่าโลกใต้บาดาล.....หรือว่า?”
“ใช่เพคะ.......เสด็จพี่....ที่นี่คือ นครใต้บาดาล หรือที่มนุษย์ทั่วไปเรียกกันว่า พิภพนาคราชไงเพคะ” หญิงสาวคนนั้นตอบ
“ที่นี่คือ.....เมืองพญานาคงั้นเหรอ?”

ไพรลุกขึ้นทันที แต่ทว่า ไพรนั้น พึ่งจะรู้สึกตัวจากการจมน้ำ จึงเสียหลักทรุดลงกับพื้น หญิงสาวผู้นั้น พยุงร่างของไพร กลับขึ้นไปนั่งบนเตียง ไพรตัดสินใจถามทันทีว่า ทำไมถึงเรียกเขาว่าเสด็จพี่
“คุณผู้หญิง....คุณเป็นใคร แล้วทำไมถึงเรียกมนุษย์อย่างผมว่าเสด็จพี่ล่ะ?”
“ความทรงจำในอดีตชาติของเสด็จพี่ ถูกลบไปจนหมดสินะเพคะ.....งั้นหม่อมชั้นจะทำให้เสด็จพี่จำได้เองนะเพคะ”
หญิงสาวปริศนา นี้นิ้วไปที่หน้าผากของไพร ภาพบางอย่าง ผุดขึ้นมาในสมองของไพร ภาพของถ้ำแห่งหนึ่ง ซึ่งไพรก็จำได้ คือถ้ำของเมืองนาคราชแห่งนี้นี่เอง และที่ไพรได้เห็นก็คือ ชายผู้หนึ่งที่มีใบหน้าคล้ายกับไพรเป็นอย่างมาก ไพรตกใจกับภาพนั้น จนร้องออกมา หญิงสาวนั่นจึงต้องรีบดึงเอาจิตของไพร กลับมาทันที

“นั่นคือ......ชาติก่อนของ...ผมงั้นเหรอ?” ไพรถามในขณะที่กำลังหอบ
“เพคะ....เสด็จพี่คือ องค์พญานาคราชผู้สูงส่ง ผู้ที่ปกครองดินแดนนาคราชในโลกบาดาลแห่งนี้ อัศนะนาคราช…..ส่วนหม่อมฉันวิกานมุณี…เป็นชายาของเสด็จพี่ไงเพคะ”
ด้วยคำพูดนี้ ทำให้ไพรตกใจเป็นอย่างมาก ในอดีตชาติของไพร ไพรได้กำเนิดเป็นพญานาคผู้ทรงอิทธิฤทธิ์ ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้
“หม่อมฉัน...รอเสด็จพี่มานานหลายร้อยปีแล้วนะเพคะ!!” หญิงสาวนั้น “วิกานมุณี” โอบกอดร่างของไพรให้หายคิดถึง ก่อนที่จะจูบที่แก้มของไพร แต่ไพรพยายามดันตัวเธอออกไป
“อย่าเลยครับ......ชาติก่อนก็ส่วนชาติก่อนสิครับ....ผมเป็นมนุษย์ ไม่เหมาะสมที่จะเป็นคู่ครองกับนาคราชผู้ยิ่งใหญ่อย่างท่านหรอก”
“นิสัยของเสด็จพี่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะเพคะ.....เอาจริงเอาจังเหมือนเดิม….” เธอยังคงจูบไพรตามใบหน้า ไพรพยายามดันตัวเธอออก
“แต่ว่า....ในชาตินี้...ผมไม่ได้รักท่าน!!”

ด้วยประโยคนี้ ทำเอานางนาคีผู้นี้ หยุดจุมพิตไพรทันที เธอกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“ทำไมเพคะ......หม่อมฉันรอเสด็จพี่มานานกว่าร้อยปี....เสด็จพี่ไม่เคยคิดถึงหรือห่วงใยหม่อมฉันบ้างเลยหรือเพคะ?”
“ความรักในชาติที่แล้วน่ะ......ผมจำไม่ได้หรอก.......แต่ที่แน่ๆ ผมน่ะ ได้เจอความรักที่แท้จริงในชาติภพนี้แล้ว!!”
“ใครเพคะ? ใครที่เสด็จพี่หลงใหลในเสน่ห์ขนาดที่เสด็จพี่ลืมหม่อมฉันได้ลงคอ”
ไพร หันหน้าหนี เขาคิดมาตลอดว่าจะไม่พูดต่อหน้าใคร แต่สุดท้าย ก็มีผู้ที่คะยั้นคะยอเขาให้พูดออกมา และมิหนำซ้ำ ยังเป็นคนที่เคยเป็นคนรักเก่าของเขาในอดีตชาติอีก

“ผมน่ะ.....ชอบ ลิซ่า......หญิงสาวที่ร่วมเดินทางกับผม เพื่อตามหาพี่ชายของเธอที่หายสาบสูญไปในป่าดิบแห่งนี้น่ะสิครับ!!”
น้ำตาของนาคสาวผู้นั้น เริ่มไหลออกมา เธอเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น และวิ่งออกไปจากในห้องนั้น ไพรตกใจ จึงรีบวิ่งตามไปทันทีหมายที่จะขอโทษเธอ
“เดี๋ยวก่อน!!”

วิกานมุณี ได้มานั่งร้องไห้อยู่ที่โขดหินใกล้ๆกับ ปากทางเข้าถ้ำนาคา ไพรเดินเข้ามาหาเธอย่างเงียบเชียบ และจับที่หัวไหล่เธอ
“เอ่อ........ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ท่านเสียใจ.....”
“ไม่เป็นไรหรอกเพคะ.....เสด็จพี่ไม่ได้ผิดอะไร.....หม่อมฉันต่างหากที่ผิด” เธอปาดน้ำตาที่ใบหน้าออก ไพรจับแขนเธอและดึงให้ลุกขึ้นมา
“เป็นธรรมดา....ที่เสด็จพี่จะต้องลืมเรื่องราวของที่นี่ และความรักระหว่างหม่อมฉันกับเสด็จพี่ ในชาติก่อนไป.....มันเป็นกฎแห่งธรรมชาติที่ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้” นาคีสาว ใช้มืออันอ่อนนุ่ม จับที่แขนของไพร
“ถ้าเสด็จพี่......ต้องการจะมีความรักในชาติภพใหม่ หม่อมฉันก็ไม่อาจจะขัดขวางเสด็จพี่ได้ หม่อมฉันเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไป”
“วิ....วิกานมุณี ช่วยบอก...บอกผมได้ไหมว่า...ลิซ่าอยู่ที่ไหน...เธอยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า?”

นาคีสาว ใช้ใบหน้าอันสวยงามของเธอ เอียงซ้าย พิงที่หน้าอกของไพร ไพรรู้สึกเขินๆ นิดๆและได้เอามือโอบกอดนาคีสาวผู้เลอโฉมผู้นี้ไว้
“ลิซ่า.....หญิงสาวที่เสด็จพี่ชอบพออยู่ ในตอนนี้นั้น....ได้ถูกพญาอัคคี จับตัวไปในดินแดนอสรพิษ ซึ่งอยู่ในป่าดิบทางตะวันออกของทะเลสาบแห่งนี้”
“ว่าไงนะ?”
“พญาอัคคี....ราชันย์แห่งอสรพิษบนพื้นพิภพนั้น ได้นำพาลิซ่า ไปหมายจะเอาตัวเธอ เป็นคู่ครอง เพื่อให้เป็นผู้ที่จะสืบทายาทอสรพิษคนต่อไปให้แก่พญาอัคคี....พญาอัคคี มีร่างเป็นมนุษย์ที่มีร่างกายแข็งแกร่งตีรัยฟันแทงไม่เข้า”
“พญาอัคคี มีร่างเป็นมนุษยืด้วยเหรอเนี่ย?....แล้ว......มีอาวุธอะไรที่สามารถทำอันตรายมันได้ไหมครับ?”
“สิ่งนั้น....” ไพร คลายแขนทั้ง 2 ข้างที่โอบกอดร่างของนาคีสาวออก เธอเริ่มบอกถึงความลับของศาสตราวุธอันทรงอิทธิฤทธิ์ในตำนานนั้น
“มีอยู่สิ่งเดียวเท่านั้น...และที่สำคัญ อาวุธวิเศษที่ทรงอิทธิฤทธิ์นั้น ก็ยังถูกเก็บรักษาไว้ในดินแดนนาคราชแห่งนี้ด้วย......มันคือศาตราวุธที่ มีอานุภาพรุนแรงที่สุด มันคือ กริชสะกดอสรพิษ”

“โปรดติดตามตอนต่อไป”